Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP4/4512-1-28/16-2/BA
z 22 marca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 20 stycznia 2016 r. (data wpływu 25 stycznia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla transakcji eksportu towarów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 stycznia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla transakcji eksportu towarów.

We wniosku przedstawiono następujące stany faktyczne i zdarzenia przyszłe.

Spółka (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Spółka jest producentem płyt i wyrobów drewnopodobnych, których odbiorcami są branże: meblarska, wykończeniowa i budowlana. Produkty Spółki to m.in. wysokiej jakości panele podłogowe, panele ścienne, blaty kuchenne, płyty laminowane, płyty wiórowe i inne. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca podejmuje współpracę z podatnikami mającymi siedzibę na terytorium jednego z państw Unii Europejskiej (dalej również: UE) lub państwa trzeciego, tj. nie będącego członkiem Unii Europejskiej (dalej: Kontrahenci). Współpraca pomiędzy podmiotami polega na tym, iż Kontrahenci nabywają od Spółki wytworzone przez nią towary m.in. z intencją ich wywozu z Polski poza terytorium UE, gdzie są one sprzedawane ich ostatecznym odbiorcom (dalej: Klienci). W takim wypadku, w ramach uzgodnień pomiędzy stronami transakcji, towary są transportowane bezpośrednio z magazynów Spółki zlokalizowanych w Polsce do Klienta na terytorium danego państwa trzeciego.

W zależności od ustaleń dokonanych przez strony transakcji, transport towarów może być organizowany przez (i) Spółkę (pierwszy podmiot w łańcuchu dostaw) lub (ii) Kontrahenta (drugi podmiot w łańcuchu). Przy czym, zgodnie z wzajemnymi uzgodnieniami stron, warunki dostaw towarów mogą być kształtowane odrębnie w stosunku do poszczególnych transakcji (tj. nie sposób określić jednych, konkretnych warunków dostaw, które znajdowałyby zastosowanie do realizowanych transakcji – warunki te mogą się różnić w ramach poszczególnych dostaw).

W pierwszym przypadku, tj. gdy podmiotem odpowiedzialnym za organizację jest Spółka, Spółka transportuje towary do Klienta na terytorium danego państwa trzeciego samodzielnie bądź przy pomocy wynajętego przez siebie przewoźnika/spedytora działającego na jej rzecz (wówczas to Spółka każdorazowo kontaktuje się z przewoźnikiem w celu ustalenia daty i godziny załadunku, przebiegu i formy transportu, wielkości załadunku, sposobu opakowania towarów w trakcie transportu etc.).

Również w przypadku, gdy organizacja wywozu towarów z Polski do docelowego miejsca przeznaczenia na terytorium państwa trzeciego leży w gestii Kontrahenta, może on działać w przedmiotowym zakresie samodzielnie bądź za pośrednictwem wynajętego przez siebie przewoźnika. W sytuacji, gdy Kontrahent korzysta z usług zewnętrznego przewoźnika/spedytora działającego na jego rzecz, bez względu na przyjęte przez strony (tj. Spółkę, Kontrahentów i Klientów) warunki dostaw, czynności związane z samym transportem towarów i jego realizacją są wykonywane każdorazowo przez tego przewoźnika/spedytora. Specyfika organizacji transportu wygląda wówczas w ten sposób, iż to Kontrahent zajmuje się organizacją transportu towarów (ustala z przewoźnikiem warunki transportu, zasady wynagrodzenia, zakres odpowiedzialności stron, etc.). Niemniej, w takich przypadkach również Spółka może być zaangażowana w proces dotyczący ustalenia technicznych aspektów transportu, takich jak wyznaczenie terminu transportu, miejsca rozpoczęcia wysyłki, czy dostarczenie przewoźnikowi informacji dotyczącej ładunku.

Jednocześnie (jak zostało wskazane powyżej) w takim modelu współpracy, tj. gdy zgodnie z ustaleniami stron organizacja wywozu towarów z Polski do docelowego miejsca przeznaczenia na terytorium państwa trzeciego leży w gestii Kontrahenta, to Kontrahent współpracuje bezpośrednio z przewoźnikiem działającym na jego rzecz na podstawie stosownej umowy łączącej przewoźnika z Kontrahentem. Przede wszystkim Kontrahent pozostaje w faktycznym, bezpośrednim kontakcie z przewoźnikiem przed, w trakcie i ewentualnie po zakończeniu transportu, jednocześnie sprawując nad nim bieżący nadzór i kontrolę. Mogą przy tym wystąpić sytuacje, w ramach których koszt transportu (tj. koszt nabytych przez Kontrahenta usług transportowych) jest ostatecznie przenoszony na Klienta.

W celu prawidłowego udokumentowania przebiegu opisanych powyżej transakcji Spółka otrzymuje dokument potwierdzający wywóz towarów poza terytorium UE, tj. w szczególności:

1. w przypadku transakcji uznawanych za tzw. eksport bezpośredni Spółki może być to:
   • dokument w formie elektronicznej otrzymany przez Spółkę z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych albo potwierdzony przez urząd celny wydruk tego dokumentu;
   • dokument w formie elektronicznej pochodzący z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych, otrzymany przez Spółkę poza systemem, jeżeli zapewniona jest jego autentyczność lub
   • zgłoszenie wywozowe w formie papierowej złożone przez Spółkę poza systemem teleinformatycznym służącym do obsługi zgłoszeń wywozowych albo jego kopia potwierdzona przez urząd celny;
2. w przypadku transakcji uznawanych za tzw. eksport pośredni Spółki dokument (jeden ze wskazanych powyżej) potwierdzający wywóz towaru poza terytorium UE, z którego wynika tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

W związku z przestawionym powyżej stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym, Spółka zwraca się z wnioskiem o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

1. Czy transakcje opisane w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym stanowią eksport towarów w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy o VAT?
2. Czy pod warunkiem zgromadzenia dokumentacji wskazanej w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, potwierdzającej dokonanie wywozu towarów będących przedmiotem dostawy poza terytorium UE, Spółka będzie uprawniona do zastosowania 0% stawki VAT z tytułu eksportu towarów?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Transakcje opisane w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym stanowią eksport towarów w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy o VAT.
2. Pod warunkiem zgromadzenia dokumentacji wskazanej w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, potwierdzającej dokonanie wywozu towarów będących przedmiotem dostawy poza terytorium UE, Spółka będzie uprawniona do zastosowania 0% stawki VAT z tytułu eksportu towarów.
   
   

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Ad. 1.

1. Definicja eksportu na gruncie przepisów ustawy o VAT

Spółka pragnie wskazać, iż na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm., dalej: ustawa o VAT), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, a także eksport towarów.

Stosownie natomiast do definicji zawartej w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Zdaniem Spółki, w związku z tym, iż dostawy towarów będące przedmiotem zapytania związane są z wywozem towarów do krajów trzecich, realizowanym w wykonaniu czynności określonych w art. 7 ustawy o VAT, zasadniczo wypełniają one ustawową definicje eksportu – zawartą w art. 2 pkt 8 ustawy o VAT, zgodnie z którą przez eksport towarów rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium UE przez:

1. dostawcę lub na jego rzecz (tzw. eksport bezpośredni), lub
2. nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych (tzw. eksport pośredni)

– jeżeli wywóz towarów poza terytorium UE jest potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.

W konsekwencji, zdaniem Spółki, w celu zakwalifikowania danej transakcji jako eksport towarów na gruncie VAT konieczne jest spełnienie następujących warunków:

• towary muszą zostać wysłane/przetransportowane poza terytorium UE, przy czym ich wywóz (transport) musi rozpocząć się na terytorium Polski;
• transport towarów musi być dokonany w związku z dostawą towarów, o której mowa w art. 7 ustawy o VAT;
• wywóz towarów musi zostać potwierdzony przez właściwy urząd celny – innymi słowy, muszą one zostać objęte procedurą celną wywozu na terytorium UE (niekoniecznie w Polsce).
  
  

Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca pragnie wskazać, iż przesłanki te zostaną spełnione we wszystkich przypadkach opisanych w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym. Należy bowiem podkreślić, iż w każdej z analizowanych transakcji w wyniku dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ustawy o VAT, zrealizowanej przez Wnioskodawcę na rzecz Kontrahenta, towary są transportowane z Polski na terytorium kraju trzeciego, co jest każdorazowo potwierdzane przez właściwy urząd wyprowadzenia (w Polsce lub innym kraju członkowskim UE). Konsekwentnie, zdaniem Spółki, zarówno dostawy towarów realizowane obecnie, jak i przyszłe dostawy realizowane w opisany sposób stanowią eksport towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 ustawy o VAT.

2. Opodatkowanie transakcji łańcuchowych w świetle przepisów ustawy o VAT

Należy podkreślić, iż przepisy ustawy o VAT regulują również zasady opodatkowania tzw. transakcji łańcuchowych. W szczególności, Spółka pragnie wskazać w tym miejscu na treść art. 7 ust. 8 oraz art. 22 ust. 2 i 3 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 7 ust. 8 ustawy o VAT, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Jednocześnie, stosownie do art. 22 ust. 2 ustawy o VAT w przypadku, gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie, natomiast jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

W następstwie powyższego, zgodnie z ust. 3 tej regulacji, dostawę towarów, która:

1. poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;
2. następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.
   
   

Przepisy ustawy o VAT, jak i przepisy wspólnotowe nie określają zasad dotyczących przyporządkowywania transportu do konkretnej dostawy dokonywanej w ramach transakcji łańcuchowych. Niemniej jednak, wytyczne w tym zakresie zostały zawarte w orzeczeniach Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE). W szczególności, Spółka pragnie wskazać na tezy płynące z orzeczenia w sprawie C-245/04 EMAG Handel Eder OHG, w którym TSUE wskazał, że „jeżeli w następstwie dwóch następujących po sobie dostaw tych samych towarów, które zostały zrealizowane odpłatnie między podatnikami działającymi w takim charakterze, ma miejsce pojedyncza wysyłka wewnątrzwspólnotowa lub pojedynczy transport wewnątrzwspólnotowy tych towarów, to owa wysyłka lub transport mogą być przypisane tylko jednej z tych dwóch dostaw”. Stosownie zaś do opinii Rzecznika Generalnego w przedmiotowej sprawie, kluczowe dla stwierdzenia, która dostawa w łańcuchu stanowi dostawę „ruchomą” (międzynarodową) jest określenie podmiotu odpowiadającego za organizację transportu. Jak bowiem podniósł Rzecznik, to „podmiot zlecający transport decyduje zasadniczo o tym, kiedy towar znajduje się w określonym miejscu. Jeżeli angażuje do celów transportu osoby trzecie, faktyczne władanie towarem należy ostatecznie przypisać zleceniodawcy”.

Należy podkreślić, że choć przedmiotowa sprawa dotyczyła wewnątrzwspólnotowych transakcji łańcuchowych, w ocenie Spółki, wnioski przedstawione w rozstrzygnięciu TSUE mogą znaleźć zastosowanie również w odniesieniu do transakcji eksportowych. W konsekwencji, zdaniem Spółki, przy ustalaniu dostawy, do której należy przyporządkować transport lub wysyłkę towarów, należy zwrócić uwagę w szczególności na to, który podmiot w danej transakcji jest odpowiedzialny za organizację transportu od pierwszego do ostatniego podmiotu w łańcuchu, tj. który podmiot wykonuje ten transport samodzielnie lub zleca jego wykonanie.

I tak, przenosząc powyższe wnioski płynące z powołanych orzeczeń na grunt analizowanej sprawy należy wskazać, iż jak zostało podkreślone w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, zgodnie ze specyfiką procesu organizacji transportu, podmiotem odpowiedzialnym za jego przebieg może być Spółka (pierwszy podmiot w łańcuchu dostaw) lub Kontrahent (drugi podmiot w łańcuchu).

i) Transport organizowany przez Spółkę (pierwszy podmiot w łańcuchu)

Spółka stoi na stanowisku, iż w sytuacji, gdy transport organizowany jest przez pierwszy w kolejności podmiot w łańcuchu, za dostawę, do której należy przyporządkować transport towarów (tzw. dostawę „ruchomą”) należy niewątpliwie uznać dostawę pomiędzy pierwszym a drugim podmiotem w łańcuchu. Tym samym, w analizowanym przypadku to dostawa pomiędzy Spółką a Klientem powinna podlegać opodatkowaniu 0% stawką VAT.

W takiej sytuacji to na Spółce spoczywa bowiem ciężar wywozu towarów poza terytorium UE (Spółka sprawuje kontrolę nad przebiegiem transportu od momentu wydania towarów, aż do ich dostarczenia do miejsca docelowego na terytorium państwa trzeciego). W omawianym modelu biznesowym w ramach organizacji transportu Spółka ustala z wybranym przewoźnikiem m.in. warunki transportu, zasady wynagrodzenia oraz zakres odpowiedzialności stron. Zasadniczo Spółka kontaktuje się także z przewoźnikiem w celu ustalenia daty i godziny załadunku, wielkości załadunku, sposobu opakowania towarów w trakcie transportu, przebiegu i formy transportu, etc.

Spółka pragnie ponadto zaznaczyć, iż prawo do zastosowania przez pierwszy podmiot w łańcuchu dostaw 0% stawki podatku z tytułu eksportu towarów realizowanego w ramach transakcji łańcuchowej, w której to on (tj. pierwszy podmiot w łańcuchu dostaw) odpowiadał za organizację transportu towarów zostało potwierdzone w licznych pismach organów podatkowych. Przykładowo:

• w interpretacji indywidualnej z dnia 16 lipca 2015 r., sygn. ILPP4/4512-1-158/15-2/ISN, w której Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wskazał, iż „w kontekście art. 22 należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie transport towarów powinien zostać przypisany dostawie towarów dokonanej przez Spółkę – organizującej transport towarów z terytorium kraju do miejsca docelowego, znajdującego się poza terytorium Unii Europejskiej (...). W niniejszej sprawie w konsekwencji dostawy nastąpił wywóz towarów z terytorium Polski bezpośrednio poza terytorium Unii Europejskiej przez Wnioskodawcę, który był odpowiedzialny za transport tych towarów”. Spółka posiada dokumenty, z których wynika, że transport towarów do Chile rozpoczął się w Polsce. W związku z tym spełniony został pierwszy z warunków, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a ustawy”;
• w interpretacji indywidualnej z dnia 30 stycznia 2015 r., sygn. ILPP4/443-554/14-4/BA, w której Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wskazał, iż „dostawę ruchomą należy przyporządkować dostawie dokonanej przez Wnioskodawcę, gdyż to on organizuje transport (na nim spoczywa ciężar wywozu towarów poza terytorium kraju). Mając na uwadze, że towary są wywożone poza terytorium Unii Europejskiej, wywóz jest potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych, to sprzedaż którą dokonuje/będzie dokonywała Spółka należy rozpoznać jako eksport towarów (…)”.
  
  

ii) Transport organizowany przez Kontrahenta (drugi podmiot w łańcuchu)

Spółka pragnie zaznaczyć, iż w przypadku, gdy za organizację transportu odpowiedzialny jest drugi podmiot w łańcuchu dostaw to:

• Kontrahent nabywając od Spółki towary każdorazowo z intencją ich wywozu z Polski do kraju trzeciego (tj. poza terytorium UE) zajmuje się organizacją transportu towarów (ustalanie z przewoźnikiem warunków transportu, zasad wynagrodzenia, zakresu odpowiedzialności stron, etc.);
• Kontrahent współpracuje bezpośrednio z przewoźnikiem działającym na jego rzecz na podstawie stosownej umowy wiążącej przewoźnika z Kontrahentem, co oznacza, że pozostaje on w faktycznym, bezpośrednim kontakcie z przewoźnikiem przed, w trakcie i ewentualnie po zakończeniu transportu, jednocześnie sprawując bieżący nadzór i kontrolę nad transportem;
• jeśli zaś chodzi o same techniczne aspekty, takie jak ustalenie terminu transportu, miejsca rozpoczęcia wysyłki, czy dostarczenie przewoźnikowi informacji dotyczącej ładunku – również Spółka może być zaangażowana w ten proces,

co łącznie implikuje, iż w omawianym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym przeniesienie przez Kontrahenta na Klienta prawa do rozporządzania i dysponowania towarami jak właściciel następuje faktycznie każdorazowo poza terytorium Polski, tj. w kraju przeznaczenia – w wyniku wydania towarów Klientowi przez Kontrahenta lub przewoźnika działającego w jego imieniu. Dla powyższych konkluzji nie ma przy tym, w ocenie Spółki, znaczenia ewentualna sytuacja, gdy koszty transportu towarów (koszt nabytych przez Kontrahenta usług transportowych), są ostatecznie przenoszone na Klienta.

Należy podkreślić, iż powyższe wnioski znajdują potwierdzenie m.in. w orzecznictwie TSUE. W szczególności Spółka pragnie wskazać na tezy płynące z wyroku TSUE w sprawie C-430/09 Euro Tyre Holding BV vs. Staatssecretaris van Financiën, w którym TSUE wyjaśnił, że: „(...) jeżeli towar jest przedmiotem dwóch zastępujących po sobie dostaw między różnymi podatnikami, działającymi w takim charakterze, ale jednocześnie jest przedmiotem tylko jednego transportu wewnątrzwspólnotowego, ustalenie czynności, której należy przypisać ten transport, tj. pierwszej lub drugiej dostawy – zważywszy, że czynność ta jest wobec tego objęta pojęciem wewnątrzwspólnotowej dostawy w rozumieniu art. 28c część A lit. a) akapit pierwszy szóstej dyrektywy w związku z art. 8 ust. 1 lit. a) i b), art. 28b ust. 1 lit. a) akapit pierwszy oraz art. 28b część A ust. 1 tejże dyrektywy – następuje w świetle całościowej oceny wszystkich okoliczności sprawy w celu ustalenia, która z tych dwóch dostaw spełnia wszystkie przesłanki związane z dostawą wewnątrzwspólnotową”.

I tak, zdaniem TSUE, „W okolicznościach takich (...), w których pierwszy nabywca, jaki uzyskał prawo do rozporządzaniu towarem jak właściciel na terytorium państwa członkowskiego pierwszej dostawy, wskazuje na zamiar przetransportowania tego towaru do innego państwa członkowskiego i przedstawia swój numer identyfikacyjny nadany do celów podatku VAT przez to ostatnie państwo, transport wspólnotowy powinien zostać przypisany pierwszej dostawie, pod warunkiem że prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostało przeniesione na drugiego nabywcę w państwie członkowskim przeznaczenia transportu wewnątrzwspólnotowego”.

Podobnie jak w przypadku powoływanego wcześniej orzeczenia w sprawie C-245/04 EMAG Handel Eder OHG, przedmiotowa sprawa dotyczyła co prawda wewnątrzwspólnotowych transakcji łańcuchowych. Niemniej, zdaniem Spółki, wnioski przedstawione w przedmiotowym rozstrzygnięciu powinny znaleźć zastosowanie również w odniesieniu do transakcji eksportowych. W takim wypadku należałoby zatem przyjąć, iż za dostawę „ruchomą” należy uznać pierwszą dostawę w łańcuchu (tutaj: dostawę pomiędzy Spółką a Kontrahentem), pod warunkiem, że w ramach dostawy towary zostają przetransportowane poza terytorium UE, co musi zostać potwierdzone przez odpowiedni urząd celny wyprowadzenia, zaś prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostaje przeniesione z pierwszego nabywcy pośrednika (tutaj: Kontrahenta) na ostatecznego odbiorcę (tutaj: Klienta) poza terytorium kraju.

Mając na względzie fakt, iż wskazane powyżej przesłanki zostaną spełnione we wszystkich przypadkach opisanych w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, zdaniem Spółki w przypadku, gdy za organizację transportu odpowiedzialny jest Kontrahent dostawę międzynarodową („ruchomą”) również stanowi dostawa pomiędzy Spółką a Kontrahentem, która w określonych okolicznościach może korzystać z preferencyjnej 0% stawki VAT przewidzianej dla eksportu towarów.

Ponadto, Spółka pragnie wskazać, iż tożsame do powyższego stanowisko zajmują także organy podatkowe w wydawanych interpretacjach indywidualnych. Przykładowo:

• w interpretacji indywidualnej z dnia 15 maja 2015 r., sygn. ITPP3/4512-71/15/AT, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy podniósł, iż „Wnioskodawcy przysługiwać będzie także prawo do opodatkowania dostaw dokonywanych w ramach przedstawionego schematu [stosownie do którego towary są bezpośrednio transportowane przez Pośrednika (tj. drugi podmiot w łańcuchu dostaw) lub wskazaną przez niego firmę spedycyjną działającą na jego rzecz – przyp. Wnioskodawca] – w którym Wnioskodawcy znane są wszelkie okoliczności dostawy (w tym w kontekście uzyskanych informacji od Pośrednika, z których wynika, że prawo do rozporządzania towarem nabytym od Wnioskodawcy przeszło na Odbiorcę na terytorium państwa trzeciego) – według stawki podatku od towarów i usług w wysokości 0% (…)”;
• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 16 kwietnia 2014 r., sygn. IBPP4/443-23/14/PK, w której organ wskazał, iż w stanie faktycznym, w którym wnioskodawca dokonał sprzedaży towarów na rzecz kontrahenta unijnego (słoweńskiego), których obiorcą była firma z Serbii, przy założeniu że przedmiotowe towary były transportowane przez spedytora działającego na rzecz pierwszego nabywcy (tj. drugi podmiot w łańcuchu dostaw), a prawo do rozporządzania towarem jak właściciel przeniesione zostało z kontrahenta słoweńskiego na serbskiego odbiorcę już na terytorium Serbii, dostawa wnioskodawcy stanowi eksport towarów.
  
  

Mając na uwadze powyższe Spółka stoi na stanowisku, iż transakcje opisane w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym stanowią eksport towarów w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy o VAT.

Ad. 2.

2. Opodatkowanie eksportu towarów 0% stawką VAT

Stosownie do art. 41 ust. 4 i 11 ustawy o VAT, w stosunku do transakcji stanowiących eksport stawka podatku wynosi co do zasady 0%, pod warunkiem spełnienia określonych ustawą przesłanek szczególnych związanych z posiadaniem stosownej dokumentacji potwierdzającej faktyczne dokonanie transakcji (wywóz towarów poza terytorium Polski).

W przypadku eksportu (zarówno bezpośredniego, jak i pośredniego), zastosowanie stawki 0% VAT jest dopuszczalne pod warunkiem, że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym dokonał dostawy towarów, otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium UE. Przy czym zgodnie z art. 41 ust. 11 ustawy o VAT w przypadku eksportu pośredniego z dokumentu tego musi wynikać tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu. Jeżeli natomiast ww. warunki nie zostaną spełnione, to stosownie do art. 41 ust. 7, art. 41 ust. 8 oraz art. 41 ust. 11 ustawy o VAT podatnik nie wykazuje tej dostawy w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT za dany okres rozliczeniowy, lecz w okresie następnym, stosując stawkę podatku 0% pod warunkiem otrzymania wspomnianego dokumentu przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za ten następny okres, o ile jest on w posiadaniu dokumentu celnego potwierdzającego procedurę wywozu. W przypadku nieotrzymania tego dokumentu w terminie określonym w zdaniu poprzednim lub też braku dokumentu celnego potwierdzającego procedurę wywozu generalnie mają zastosowanie stawki właściwe dla dostawy tego towaru na terytorium kraju.

Zdaniem Spółki, przedstawione we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe spełniają hipotezy norm wyrażonych w powyższych przepisach, a zatem Spółka powinna być uprawniona do zastosowania stawki 0% VAT dla dokonywanych przez nią dostaw, bowiem w przypadku dostaw realizowanych do krajów trzecich:

• towary są wywożone w wykonaniu dostawy, o której mowa w art. 7 ustawy o VAT poza terytorium UE,
• wywóz jest potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych,
• Spółka jest w posiadaniu dokumentu potwierdzającego wywóz towaru poza terytorium UE, tj. w szczególności:
  • w przypadku transakcji uznawanych za tzw. eksport bezpośredni Spółki:
    • dokumentu w formie elektronicznej otrzymanego przez Spółkę z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych albo potwierdzonego przez urząd celny wydruk tego dokumentu;
    • dokumentu w formie elektronicznej pochodzącego z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych, otrzymanego przez Spółkę poza systemem, jeżeli zapewniona jest jego autentyczność lub
    • zgłoszenie wywozowe w formie papierowej złożone przez Spółkę poza systemem teleinformatycznym służącym do obsługi zgłoszeń wywozowych albo jego kopia potwierdzona przez urząd celny;
  • w przypadku transakcji uznawanych za tzw. eksport pośredni Spółki – dokument (jeden ze wskazanych powyżej) potwierdzający wywóz towaru poza terytorium UE, z którego wynika tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu.
  
  

Spółka pragnie wskazać, iż analogiczne do powyższych konkluzje prezentują organy podatkowe w wydawanych interpretacjach indywidualnych. Przykładowo:

• w interpretacji indywidualnej z dnia 22 grudnia 2014 r., sygn. IPPP3/443-57/14-2/LK, wydanej w tożsamym stanie faktycznym, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu potwierdził stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym w przypadku gdy Spółka jest w posiadaniu jednego z dokumentów o których mowa w art. 41 ust. 6a ustawy o VAT, w przypadku transakcji uznawanych za tzw. eksport bezpośredni Spółki oraz jednego z dokumentów wymienionych we wskazanym przepisie, potwierdzającego wywóz towaru poza terytorium UE, z którego wynika tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu w przypadku transakcji uznanej za tzw. eksport pośredni Spółki, Spółka powinna być uprawniona do zastosowania stawki 0% VAT dla dokonywanych przez nią dostaw;
• w interpretacji indywidualnej z dnia 13 kwietnia 2015 r., sygn. ILPP4/4512-1-60/15-2/ISN, wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, w którym za prawidłowe zostało uznane stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym przysługuje mu prawo do zastosowania stawki 0% VAT z tytułu dokonywanych dostaw eksportowych w przypadku posiadania dokumentów identycznych jak te wskazane w niniejszym wniosku;
• w interpretacji indywidualnej z dnia 12 czerwca 2015 r., sygn. IBPP4/4512-100/15/EK, wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, który wskazał, iż „(...) warunkiem zastosowania stawki podatku w wysokości 0% jest posiadanie stosownych dokumentów, spełniających warunki określone w przepisach celnych, które jednoznacznie potwierdzają wywóz towarów poza granicę Unii Europejskiej. (...) Tym samym, Wnioskodawca powinien posiadać w swojej dokumentacji wiarygodny dowód, potwierdzający faktyczne dokonanie dostawy towarów poza terytorium Unii Europejskiej, z którego wynika tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu”.
  
  

Stosownie do powyższego, Spółka stoi na stanowisku, że na podstawie dokumentacji wskazanej w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, potwierdzającej dokonanie wywozu towarów będących przedmiotem dostawy poza terytorium UE, Spółka będzie uprawniona do zastosowania 0% stawki VAT z tytułu eksportu towarów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych stanów faktycznych oraz zdarzeń przyszłych jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałych stanów faktycznych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzeń,
• zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.