Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP3/4512-982/15/JP
z 6 kwietnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 22 kwietnia 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 22 grudnia 2015 r. (data wpływu 29 grudnia 2015 r.), uzupełnionym pismem z 22 lutego 2016 r. (data wpływu 23 lutego 2016 r.) oraz pismem, które wpłynęło 10 marca 2016 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku wykazania podatku VAT należnego w deklaracji VAT-7 według raportu fiskalnego z pominięciem faktur wystawionych na życzenie klienta zarówno w sytuacji gdy klient zwraca oryginał paragonu jak również w przypadku braku zwrotu paragonu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 grudnia 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku wykazania podatku VAT należnego w deklaracji VAT-7 według raportu fiskalnego z pominięciem faktur wystawionych na życzenie klienta zarówno w sytuacji gdy klient zwraca oryginał paragonu jak również w przypadku braku zwrotu paragonu. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 22 lutego 2016 r. (data wpływu 23 lutego 2016 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 11 lutego 2016 r. nr IBPP3/4512-982/15/JP oraz pismem, które wpłynęło 10 marca 2016 r.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny

Wnioskodawca (Spółka) jest czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca prowadzi działalność gastronomiczną – restauracja, gdzie świadczone są usługi gastronomiczne objęte stawką 8% oraz usługi gastronomiczne objęte stawką 23%. Odbiorcami usług są klienci indywidualni, różne instytucje i podmioty gospodarcze. Sprzedaż w restauracji jest ewidencjonowana przy użyciu kas fiskalnych. Podatnik posiada kasy fiskalne z tzw. drugą rolką oraz kasy z pamięcią elektroniczną. Kasa fiskalna nie ma możliwości wystawiania faktur, których wartość sprzedaży i kwota podatku należnego zostały zarejestrowane w raporcie fiskalnym dobowym kasy.

Sytuacja 1

Klient, po skorzystaniu z usługi – przy zapłacie otrzymuje paragon fiskalny. Płatność dokonywana jest w gotówce lub za pomocą karty (terminal płatniczy) lub przelewem. Zdarza się, że klient indywidualny po skorzystaniu z usługi, na drugi dzień (do 3 miesięcy po sprzedaży) zgłasza się do firmy w celu uzyskania faktury. W przypadku gdy klient przedstawia paragon potwierdzający skorzystanie z usługi jest wystawiona na jego żądanie faktura. Oryginał faktury odbiera klient, kopia faktury wraz z paragonem zostaje wpięta do dokumentacji księgowej. Sprzedaż oraz podatek VAT z tej faktury są ujęte w raporcie fiskalnym miesięcznym oraz rozliczone w deklaracji VAT. Faktura wystawiona w opisanej sytuacji 1 nie jest dodatkowo ujęta w rejestrze sprzedaży gdyż VAT jest rozliczony w raporcie fiskalnym sprzedaży – co potwierdza paragon dopięty do kopii faktury.

Sytuacja 2

Zdarza się, że klient wraca w ww. terminie (do 3 miesięcy od daty sprzedaży) do Wnioskodawcy i żąda wystawienia faktury do transakcji sprzedaży w restauracji, oświadcza jednak, że zagubił paragon. Prosi Wnioskodawcę o wystawienie faktury i na dowód skorzystania z usługi wskazuje płatność kartą (przez terminal) lub przelewem. Wnioskodawca odszukuje w swojej dokumentacji kopię potwierdzenia zapłaty przez terminal płatniczy lub kopię zapłaty przelewem. Następnie Wnioskodawca identyfikuje transakcję na kopii paragonu (papierowa rolka nr 2 z kasy fiskalnej) lub odszukuje tę transakcję w programie sprzedaży – w zależności, czy sprzedaż została zaewidencjonowana na kasie z dodatkową rolką czy też na kasie z pamięcią elektroniczną. W zależności od rodzaju kasy kopia z rolki kasy lub wydruk z programu sprzedaży (dla kas z pamięcią elektroniczną) wraz z kopią płatności terminalem lub przelewem to dokumenty stanowiące podstawę do wystawienia klientowi indywidualnemu faktury sprzedaży (faktury na prośbę). Oryginał faktury przekazany zostaje do klienta, kopia faktury wraz z dokumentami opisanymi w zdaniu poprzednim zostaje wpięta do dokumentacji księgowej. Sprzedaż oraz podatek VAT z tej faktury są ujęte w raporcie fiskalnym miesięcznym oraz rozliczone w deklaracji VAT – co potwierdzają dowody załączone do wystawionej faktury. Faktura wystawiona w opisanej sytuacji 2 nie jest dodatkowo ujęta w rejestrze sprzedaży gdyż VAT jest rozliczony w raporcie fiskalnym sprzedaży. W dokumentacji Wnioskodawcy niestety nie ma paragonu fiskalnego wydanego wcześniej klientowi.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy spółka postępuje prawidłowo, że rozlicza VAT należny w deklaracji VAT-7 tylko według raportu fiskalnego z pominięciem faktur wystawionych na życzenie klienta zarówno w przypadku opisanym w sytuacji 1 jak i w przypadku opisanym w sytuacji 2 stanu faktycznego?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z ustawą z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług podatnicy są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy. Podatnicy VAT nie mają obowiązku wystawiania faktur osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury. Zgodnie z art. 106 h ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku gdy faktura dotyczy sprzedaży zarejestrowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, do kopii faktury podatnik obowiązany jest dołączyć paragon dokumentujący tą sprzedaż.

W przypadku zagubienia przez klienta paragonu do kopii faktury dołączone zostają inne dowody potwierdzające wykonanie usługi i ujęcie jej w kasie fiskalnej.

Biorąc powyższe pod uwagę, zdaniem Wnioskodawcy, Spółka postępuje prawidłowo nie wykazując w deklaracji VAT po raz drugi podatku VAT z wystawionych faktur na życzenie klienta – zarówno w przypadku faktur z podpiętym paragonem fiskalnym jak i w przypadku faktur z podpiętymi innymi dowodami potwierdzającymi ujęcie tej transakcji w kasie fiskalnej.

Zatem z uwagi na fakt, że jest potwierdzenie w postaci paragonu fiskalnego lub innego dowodu ujęcia faktury w raporcie fiskalnym restauracji takie jak kopia paragonu z drugiej rolki z kasy, wydruk z systemu sprzedaży, kopia dowodu zapłaty – wydruk przelew lub wydruk z terminala kart – Wnioskodawca nie wykazuje podatku VAT z tej faktury ponownie w składanej deklaracji VAT, zgodnie z zasadą jednokrotności opodatkowania danej usługi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Przez sprzedaż natomiast rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 ustawy).

Zgodnie z art. 103 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy oraz podmioty wymienione w art. 108 są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego, z zastrzeżeniem ust. 1a-4 oraz art. 33 i art. 33b.

W celu wykonania tego obowiązku, stosownie do art. 99 ust. 1 ustawy o VAT podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.
   
   

Podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 (art. 106b ust. 2 ustawy o VAT).

W myśl art. 106b ust. 3 ustawy o VAT, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118

-jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Zatem z powyższych uregulowań wynika, że faktura VAT jest dokumentem potwierdzającym zaistnienie określonej transakcji sprzedaży, a ustawodawca określił w jakich okolicznościach należy ją wystawić. Przede wszystkim wystawiane przez podatników podatku od towarów i usług faktury VAT muszą dokumentować wykonanie przez nich czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, tj. dostawy towarów lub świadczenia usług.

Faktury VAT wystawia czynny podatnik podatku VAT, a dokument ten potwierdza zaistnienie zdarzenia podlegającego opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, tj. m.in. dostawy towarów lub świadczenia usług.

W myśl art. 106h ust. 1 ustawy o VAT, w przypadku gdy faktura dotyczy sprzedaży zarejestrowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, do egzemplarza faktury pozostającego u podatnika dołącza się paragon dokumentujący tę sprzedaż.

Zgodnie z art. 111 ust.1 ustawy, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

W myśl art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy.

Podatnicy dokonujący sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących są zobowiązani do przestrzegania zasad zawartych w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2013 r., poz. 363).

W myśl § 6 ust. 1 pkt 1 ww. rozporządzenia podatnicy prowadząc ewidencję wydają nabywcy, bez jego żądania paragon fiskalny.

Natomiast zgodnie § 2 pkt 12, ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o paragonie fiskalnym – rozumie się przez to wydrukowany przez kasę dla nabywcy w momencie sprzedaży dokument potwierdzający dokonaną transakcję sprzedaży.

Zatem w sytuacji, kiedy sprzedawca jest obowiązany do ewidencjonowania obrotu przy zastosowaniu kas rejestrujących, dokumentem potwierdzającym fakt sprzedaży jest paragon fiskalny.

Należy zauważyć, że paragon fiskalny stanowi dla nabywcy dowód dokonania zakupu (z którym wiążą się m.in. uprawnienia rękojmi i gwarancji), natomiast dla sprzedawcy bezsporne potwierdzenie tożsamości towaru w przypadku np. jego zwrotu. Jednocześnie podkreślić należy, że paragon nie jest jedynym dokumentem przesądzającym o stanie faktycznym, który znajduje odzwierciedlenie w rzeczywistości. Dowodzenie zakupu danego towaru na podstawie innych dokumentów aniżeli paragon fiskalny (w przypadku np. jego zagubienia) nie stoi w sprzeczności z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa podatkowego.

Z przedstawionego we wniosku opisu wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gastronomiczną, w której sprzedaż jest ewidencjonowana przy użyciu kas fiskalnych. Zdarza się, że klient indywidualny po skorzystaniu z usługi, na drugi dzień (do 3 miesięcy po sprzedaży) zgłasza się do Wnioskodawcy w celu uzyskania faktury. W przypadku gdy klient przedstawia paragon potwierdzający skorzystanie z usługi jest wystawiona na jego żądanie faktura. Oryginał faktury odbiera klient, kopia faktury wraz z paragonem zostaje wpięta do dokumentacji księgowej. Sprzedaż oraz podatek VAT z tej faktury są ujęte w raporcie fiskalnym miesięcznym oraz rozliczone w deklaracji VAT. Zdarza się, że klient żąda wystawienia faktury do transakcji sprzedaży w restauracji, oświadcza jednak, że zagubił paragon a na dowód skorzystania z usługi wskazuje płatność kartą (przez terminal) lub przelewem. Wnioskodawca identyfikuje transakcję na kopii paragonu (papierowa rolka nr 2 z kasy fiskalnej) lub odszukuje tę transakcję w programie sprzedaży i wystawia klientowi fakturę. Oryginał faktury przekazany zostaje do klienta, kopia faktury wraz z opisanymi dokumentami zostaje wpięta do dokumentacji księgowej. Sprzedaż oraz podatek VAT z tej faktury są ujęte w raporcie fiskalnym miesięcznym oraz rozliczone w deklaracji VAT.

W opisanych przypadkach faktury nie są dodatkowo ujęte w rejestrze sprzedaży gdyż VAT jest rozliczony w raporcie fiskalnym sprzedaży. W dokumentacji Wnioskodawcy nie ma paragonu fiskalnego wydanego wcześniej klientowi.

Stosownie do art. 109 ust. 3 ustawy o VAT, podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą: kwoty określone w art. 90, dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokość podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżające kwotę podatku należnego oraz kwotę podatku podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu oraz inne dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, a w przypadkach określonych w art. 120 ust. 15, art. 125, art. 130d, art. 134 oraz art. 138 - dane określone tymi przepisami niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej.

Kasa rejestrująca jest szczególnego rodzaju ewidencją podatkową. Ma ona charakter ewidencji sprzedaży, gdyż zarejestrowaniu w niej podlegają transakcje opodatkowane wykonane przez podatnika. Ewidencja prowadzona za pomocą kasy rejestrującej jest niezależna od ewidencji, której prowadzenia wymagają inne przepisy w szczególności art. 109 ust. 3 ustawy o VAT. Ewidencja prowadzona przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy bowiem tylko części sprzedaży podatnika ściśle wskazanej w art. 111 ust. 1 ustawy.

Z wyżej cytowanych przepisów bezspornie wynika, że transakcja sprzedaży na rzecz osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej wymaga udokumentowania paragonem fiskalnym. Niezależnie od zarejestrowania tej sprzedaży za pomocą kasy rejestrującej klient może wystąpić o wystawienie faktury VAT. Spełnienie żądania wystawienia faktury VAT nie zwalnia jednak sprzedawcy z obowiązku ewidencji sprzedaży w kasie fiskalnej. Sprzedaż udokumentowaną jednocześnie paragonem fiskalnym i wystawioną fakturą VAT należy ująć w ewidencji sprzedaży tylko raz. Jeżeli podatnik wystawił fakturę VAT, która dokumentuje sprzedaż zaewidencjonowaną wcześniej w kasie fiskalnej, to wystawionej faktury nie ujmuje ponownie w ewidencji sprzedaży VAT. Kwoty, które wynikają z faktury, znajdą się bowiem odpowiednio w dobowym oraz miesięcznym raporcie fiskalnym, które stanowią podstawę ujęcia dokonanej transakcji w ewidencji sprzedaży VAT.

Należy podkreślić, że to na podatniku spoczywa obowiązek rzetelnego udokumentowania prowadzonych transakcji w urządzeniach księgowych, tak by odzwierciedlały faktyczny ich przebieg. W tej sprawie Wnioskodawca wskazał w opisie sprawy, że jest w posiadaniu dokumentów, które dowodzą że wystawia faktury dotyczące sprzedaży ujęte wcześniej w ewidencji prowadzonej przy użyciu kasy rejestrującej.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, że postępuje prawidłowo nie wykazując w deklaracji VAT po raz drugi podatku VAT z wystawionych faktur na życzenie klienta – zarówno w przypadku faktur z podpiętym paragonem fiskalnym jak i w przypadku faktur z podpiętymi innymi dowodami potwierdzającymi ujęcie tej transakcji w kasie fiskalnej, jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.