Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-46/16-8/MS
z 26 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 13 stycznia 2016 r. (data wpływu 18 stycznia 2016 r.) uzupełnione pismem z dnia 2 lutego 2016 r. (data nadania 2 lutego 2016 r., data wpływu 4 lutego 2016 r.) na wezwanie Nr IPPB4/4511-46/16-2/MS z dnia 29 stycznia 2016 r. (data nadania 29 stycznia 2016 r., data doręczenia 2 lutego 2016 r.) oraz w piśmie z dnia 12 lutego 2016 r. (data nadania 12 lutego 2016 r., data wpływu 15 lutego 2016 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 9 lutego 2016 r. Nr IPPB4/41511-46/16-4/MS (data nadania 9 lutego 2016 r., data doręczenia 12 lutego 2016 r.) oraz uzupełnione pismem z dnia 16 lutego 2016 r. (data nadania 16 lutego 2016 r., data wpływu 18 lutego 2016 r.) na wezwanie telefoniczne z dnia 16 lutego 2016 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 stycznia r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr IPPB4/4511-46/16-2/MS z dnia 29 stycznia 2016 r. (data nadania 29 stycznia 2016 r., data doręczenia 2 lutego 2016 r.) tut. organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia braków formalnych wniosku.

Pismem z dnia 2 lutego 2016 r. (data nadania 2 lutego 2016 r., data wpływu 4 lutego 2016 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie.

Pismem z dnia 9 lutego 2016 r. Nr IPPB4/4511-46/16-4/MS (data nadania 9 lutego 2016 r., data doręczenia 12 lutego 2016 r.), tut. organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia braków formalnych wniosku poprzez ponowne przesłanie uzupełnienia, opatrzonego własnoręcznym podpisem Wnioskodawczyni w oryginale.

Ze względu na dalsze wątpliwości w dniu 16 lutego 2016 r. tut. organ wezwał telefonicznie Wnioskodawczynię (na tę okoliczność została sporządzona notatka służbowa) do uzupełnienia braków formalnych wniosku.

Pismem z dnia 12 lutego 2016 r. (data nadania 16 lutego 2016 r., data wpływu 18 lutego 2016 r.) Wnioskodawczyni powyższe uzupełniła w terminie.

We wniosku i uzupełnieniach przedstawiono następujący stan faktyczny.

Problem Wnioskodawczyni dotyczy zwrotu za paliwo, które Wnioskodawczyni będzie chciała wykazać w rozliczeniu (PIT-37) za ubiegły rok. Wnioskodawczyni ma dziecko z orzeczeniem o niepełnosprawności, które jeździ na rehabilitację samochodem. Samochód jest własnością Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni posiada skierowanie na rehabilitację oraz faktury za każdy miesiąc uczęszczania dziecka na zajęcia. Gdy Wnioskodawczyni zaczynała wozić dziecko na zajęcia, zadzwoniła do Urzędu Skarbowego z pytaniem, jakiego rodzaju dokumenty są Wnioskodawczyni potrzebne do tego, aby dany zwrot za paliwo się odbył. Pani powiedziała, że te dokumenty, które wyżej Wnioskodawczyni wymieniła, tj. orzeczenie, skierowanie na rehabilitację. Faktury za każdy miesiąc oraz dowód rejestracyjny, że samochód jest własnością Wnioskodawczyni. Jeżeli chodzi o paliwo to Pani powiedziała, że Wnioskodawczyni musi mieć wypisane na kartce kilometry ile zrobiła w danym miesiącu i że ma sama obliczyć jaką kwotę wydała na paliwo. Pani nic nie mówiła o fakturach za to paliwo. Nawet wydawało się to Wnioskodawczyni logiczne, bo myślała, że jak można na Wnioskodawczynię wystawić faktury, jak nie ma działalności gospodarczej. I tak Wnioskodawczyni przejeździła ponad pół roku i zadzwoniła ponownie do Urzędu Skarbowego z pytaniem, czy na pewno może jeździć bez faktur za paliwo (czy musi mieć wystawione faktury na swoje imię). A Pani mówiła, że absolutnie nie i że Wnioskodawczyni musi mieć faktury wystawione na siebie i że samochód Wnioskodawczyni musi być przystosowany do przewozu osób niepełnosprawnych. Po tym wszystkim Wnioskodawczyni zadzwoniła do Biura Krajowej Informacji Podatkowej z zapytaniem, jak faktycznie ma być i Pani powiedziała, że przepisu na to, że samochód Wnioskodawczyni ma być przystosowany nie ma, a jeśli chodzi o paliwo, to mówi o tym art. 26 ust. 7c pkt 3, czyli, że te faktury nie są wymagane, żeby dany zwrot się odbył.

W uzupełnieniach do wniosku, Wnioskodawczyni doprecyzowała, że Jej syn posiada orzeczenie o niepełnosprawności w związku autyzmem. Orzeczenie datuje się od wczesnego dzieciństwa. Orzeczenie o niepełnosprawności zostało wydane do 31 stycznia 2018 r. Zapytanie dotyczy okresu za 2015 r. Wnioskodawczyni używa samochodu do przewozu dziecka na rehabilitację na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Wnioskodawczyni posiada dokumenty (skierowanie oraz faktury) potwierdzające zalecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo– rehabilitacyjnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni może do wydatków na cele rehabilitacyjne zaliczyć wydatek na przewóz syna prywatnym samochodem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne?

Zdaniem Wnioskodawczyni, może zaliczyć wydatek na przewóz syna prywatnym samochodem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne do wydatków na cele rehabilitacyjne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

W myśl art. 26 ust. 7 pkt 4 wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty − w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, natomiast zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b-7g tego artykułu.

Katalog wydatków na cele rehabilitacyjne zawiera ust. 7a w art. 26 ustawy. Wśród tych wydatków ustawodawca wymienił m.in. wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2. 280 zł (art. 26 ust. 1 pkt 14 ustawy).

Wydatki, o których mowa powyżej, zgodnie z art. 26 ust. 7b ww. ustawy, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z art. 26 ust. 7d ww. ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
   
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
   
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

W myśl art. 26 ust. 7e cyt. stawy przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe − jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9120 zł.

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
      
   2. znaczny stopień niepełnosprawności,
2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
      
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   
   

W przypadku wydatków, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych (art. 26 ust. 7c pkt 3 ustawy).

Odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do 31 sierpnia 1997 r. (art. 26 ust. 7g ww. ustawy).

Podstawowym warunkiem odliczenia wydatków na cele rehabilitacyjne zgodnie z ww. przepisami jest posiadanie przez osobę niepełnosprawną orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, co oznacza, że odliczeniu podlegają wydatki poniesione od daty uzyskania orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, chyba że w orzeczeniu tym wskazano, że stopień niepełnosprawności datowany jest wcześniej niż data wydania orzeczenia.

Należy zaznaczyć, że wszelkiego rodzaju ulgi i zwolnienia są wyjątkiem od konstytucyjnej zasady równości i powszechności opodatkowania, dlatego winny być interpretowane ściśle z literą prawa. Niedopuszczalna jest zatem ich interpretacja rozszerzająca. Zatem wydatki poniesione na inne cele − nawet wówczas gdy zostały poniesione w związku z niepełnosprawnością − nie korzystają z odliczeń w ramach omawianej ulgi.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni zawozi prywatnym samochodem niepełnosprawnego syna na odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo – rehabilitacyjnych. Wnioskodawczyni posiada dokumenty (skierowanie oraz faktury) potwierdzające zalecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo– rehabilitacyjnych. Samochód jest własnością Wnioskodawczyni.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia „zabieg”, „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza”. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię. Istotne znaczenie mogą mieć również zabiegi chirurgiczne zmierzające do przywrócenia organicznych funkcji, zmniejszenia następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby poszkodowanemu przywrócić jego społecznie przydatną sprawność.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie NSA, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Mając na uwadze brzmienie przywołanych przepisów ustawy na tle przedstawionego stanu faktycznego należy podkreślić, że w przypadku przedmiotowego odliczenia wydatków na używanie samochodu osobowego odliczenie przysługuje, gdy podatnik:

1. jest właścicielem lub współwłaścicielem samochodu osobowego;
2. samochód wykorzystuje do przejazdu na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne niepełnosprawnej osoby będącej na jego utrzymaniu, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa;
   
3. poniesienie tych wydatków jest faktem, tj. posiada dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych przez tę osobę niepełnosprawną.
   
   

Podatnik nie ma obowiązku dokumentowania ww. wydatków, jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności: okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

W związku z powyższym, mając na uwadze przedstawione okoliczności oraz stan faktyczny i prawny sprawy należy stwierdzić, że wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię z tytułu używania samochodu osobowego, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem syna na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, będą podlegały odliczeniu od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.