Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-2-2/4511-42/16/ZuK
z 11 marca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 3 grudnia 2015 r. (data otrzymania 7 grudnia 2015 r.), uzupełnionym 26 lutego 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 grudnia 2015 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z 15 lutego 2016 r. Znak: IBPB-2-2/4511-42/16/ZuK wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano 26 lutego 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Syn Wnioskodawcy jest po wylewie na pień mózgu, na skutek którego doznał porażenia czterokończynowego i w konsekwencji jest na wózku inwalidzkim. Wylew miał miejsce w 1998 r. kiedy syn Wnioskodawcy miał 15 lat. Przez 13 miesięcy był nieprzytomny co przyczyniło się do całkowitej próchnicy zębów. Zęby leczono przez 10 lat jednak to nie pomagało. Lekarze z kliniki stwierdzili, że wszystkie zęby muszą być usunięte. Zabiegu usunięcia zębów dokonywano pod narkozą z uwagi na stan zapalny wszystkich zębów i zagrożenie życia. Podczas zabiegu wykonano protezy silikonowe, co nie było rozwiązaniem problemu, gdyż syn Wnioskodawcy nie był w stanie ich utrzymać z uwagi na drżenia jamy ustnej i porażenie mięśni przełyku. Podklejanie ww. protez silikonowych nie dało rezultatu, ponieważ syn Wnioskodawcy jest uczulony na klej. W związku z tym lekarze stwierdzili, że jedynym wyjściem są protezy osadzone na stałe na implantach. Lekarze zalecili takie rozwiązanie, ponieważ syn Wnioskodawcy bardzo często się dławił przez co musiał jeździć niejednokrotnie do szpitala po pomoc doraźną. Lekarze stwierdzili, że należy znaleźć inne wyjście, ponieważ dojdzie do zgonu, a jest to młody człowiek (obecnie 33 lata) i nie może jeść stale zmiksowanych posiłków, gdyż pogorszy się stan porażonych mięśni przełyku jeśli nie będzie jadł posiłków stałych (gryzienie i połykanie jedzenia). Jest to codzienna rehabilitacja i ćwiczenie mięśni przełyku. Wnioskodawca nie miał innego wyjścia tylko zrobić synowi protezy na implantach, które nie są refundowane z NFZ, tylko muszą być sfinansowane przez rodziców. Z uwagi na fakt, że syn Wnioskodawcy jest na rencie socjalnej i nie przekracza kwoty 9.120 zł jest wyłącznie na utrzymaniu rodziców. Syn Wnioskodawcy nie korzysta również z opieki społecznej. Dla Wnioskodawcy jest to duży wydatek a jego syn nadal wymaga stałej rehabilitacji co wiąże się z dużymi kosztami. Syn Wnioskodawcy ma orzeczenie na stałe – stopień znaczny (I grupa).

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że:

Orzeczenie wydane jest na stałe i datuje się na dzień 3 grudnia 1999 r. natomiast niepełnosprawność datuje się od 16 maja 1998 r. Orzeczenie wydane zostało przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności dla syna Wnioskodawcy. Czynności stomatologiczne w Klinice Stomatologicznej trwają już od 14 lutego 2015 r., kiedy to wszczepiono mu pierwsze implanty i trwa to do dzisiaj. Końcowy etap nastąpi dopiero około 10 marca 2016 r. i wtedy będzie wystawiona faktura. Trwa to tak długo ponieważ syn Wnioskodawcy jest osobą niepełnosprawną, wszczepiane implanty bardzo długo się przyjmowały a przymiarki protez też są bardzo mozolne, gdyż syn Wnioskodawcy ma porażenie i drżenia nerwów twarzowo-szczękowych. Lekarze twierdzili, że końcowy etap założenia protez będzie w grudniu 2015 r. a przedłużyło się do marca 2016 r. Na fakturze będzie nazwisko syna. Wnioskodawca był z synem w Klinice Stomatologicznej 22 lutego 2016 r. i dowiedział się, że lekarz wystawi mu zaświadczenie, ponieważ nikt nie robi tak kosztownej protezy aby mu służyła dla wyglądu tylko konieczność tego wymaga aby mógł żuć pokarm i się nie dławić oraz lepiej mówić żeby go można było lepiej zrozumieć. Wnioskodawca będzie się za to rozliczał dopiero za rok 2016 r. w PIT-37. Syn Wnioskodawcy ma dopiero 33 lata i protezy stomatologiczne osadzone na implantach będą mu służyć na co dzień, na lata do żucia pokarmów i do lepszego wysławiania się na co dzień, aby wszyscy domownicy, koledzy oraz personel różnych ośrodków rehabilitacyjnych, w których uczestniczy bardzo często (obecnie był na 6-tygodniowym turnusie rehabilitacyjnym w Ł. i na 2-tygodniowym w R.) mogli go lepiej rozumieć.

W związku z powyższym zdarzeniem zadano następujące pytanie.

Czy fakturę za protezę osadzoną na implantach Wnioskodawca może odliczyć w PIT-37 za 2016 r. w uldze na cele rehabilitacyjne?

Zdaniem Wnioskodawcy, protezy są synowi bardzo potrzebne w użytkowaniu na co dzień i podlegają odliczeniu w uldze rehabilitacyjnej w czynnościach wynikających z jego niepełnosprawności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) – podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

W myśl art. 26 ust. 7 pkt 4 – wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty − w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, natomiast zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b-7g tego artykułu.

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 3 ww. ustawy stanowi m.in., że – za wydatki, które uprawniają do skorzystania z przedmiotowej ulgi uważa się wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Wydatki, o których mowa powyżej, zgodnie z art. 26 ust. 7b ww. ustawy, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z art. 26 ust. 7d ww. ustawy – warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

W myśl art. 26 ust. 7e ww. ustawy – przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe − jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9120 zł.

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   2. znaczny stopień niepełnosprawności,
2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   
   

Podstawowym warunkiem odliczenia wydatków na cele rehabilitacyjne zgodnie z ww. przepisami jest posiadanie przez osobę, która poniosła wydatek orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, co oznacza, że odliczeniu podlegają wydatki poniesione od daty uzyskania orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, chyba że w orzeczeniu tym wskazano, że stopień niepełnosprawności datowany jest wcześniej niż data wydania orzeczenia.

Należy zaznaczyć, że wszelkiego rodzaju ulgi i zwolnienia są wyjątkiem od konstytucyjnej zasady równości i powszechności opodatkowania, dlatego winny być interpretowane ściśle z literą prawa. Niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca. Zatem wydatki poniesione na inne cele − nawet wówczas gdy zostały poniesione w związku z niepełnosprawnością − nie korzystają z odliczeń w ramach omawianej ulgi.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia wynika, że syn Wnioskodawcy na skutek wylewu na pień mózgu doznał porażenia czterokończynowego i w konsekwencji jest na wózku inwalidzkim. Wylew miał miejsce w 1998 r. Przez długi okres czasu syn Wnioskodawcy był nieprzytomny co spowodowało całkowitą próchnicę zębów. W konsekwencji konieczne było usunięcie wszystkich zębów. Lekarze zaproponowali protezy osadzone na stałe na implantach, gdyż ciągłe jedzenie zmiksowanych posiłków mogłoby doprowadzić do pogorszenia się stanu jego przełyku. Protezy nie są finansowane z Narodowego Funduszu Zdrowia lecz muszą być finansowane ze środków rodziców. Z uwagi na fakt, że syn Wnioskodawcy jest na rencie socjalnej nieprzekraczającej kwoty 9120 zł jest wyłącznie na utrzymaniu rodziców. Syn Wnioskodawcy wymaga ciągłej rehabilitacji co wiąże się z dużymi kosztami. Posiada on orzeczenie o niepełnosprawności (I grupa niepełnosprawności – stopień znaczny) stopień znaczny – I grupa) datowane na 3 grudnia 1999 r. wydane przez stosowne organy Czynności stomatologiczne w Klinice Stomatologicznej trwają od 14 lutego 2015 r. do dnia dzisiejszego. Faktura będzie wystawiona około 10 marca 2016 r. na nazwisko syna Wnioskodawcy. Wnioskodawca wskazał, że będzie w posiadaniu zaświadczenia wystawionego przez lekarza, z którego będzie wynikało, że protezy stomatologiczne są konieczne aby syn Wnioskodawcy mógł żuć pokarm i się nie dławić oraz żeby lepiej się wysławiał.

Możliwość odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych na zakup protez stomatologicznych stałych osadzonych na implantach należy w rozpatrywanej sprawie ocenić poprzez analizę zapisu art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z tym przepisem – za wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych, uważa się wydatki poniesione na: zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Mając na względzie powołane przepisy należy stwierdzić, że podatnik w ramach ulgi rehabilitacyjnej może odliczyć od dochodu wyłącznie wydatki na zakup sprzętu, urządzeń indywidualnego przeznaczenia, niezbędnego w rehabilitacji oraz ułatwiającego wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Należy przy tym dodać, że określenie ”indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji” oznacza, że można zaliczyć do nich tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne, mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiające tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności. Oznacza to, że taki sprzęt (urządzenie czy narzędzie) musi posiadać właściwości leczniczo – rehabilitacyjne lub ułatwiać tej osobie, ze względu na jej niepełnosprawność, wykonywanie czynności życiowych.

Z uregulowań zawartych w ww. przepisie wynika zatem, że:

• pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu (urządzenia, narzędzia) a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek,
• zakupiony sprzęt (urządzenie, narzędzie) musi być wykorzystywany (używany) w rehabilitacji oraz służyć przywracaniu sprawności organizmu i ułatwiać wykonywanie czynności życiowych,
• cechą zakupionego sprzętu (urządzenia, narzędzia) musi być jego indywidualny charakter.
  
  

Właściwym do stwierdzenia, czy dane urządzenie, sprzęt czy narzędzie jest niezbędne w rehabilitacji oraz będzie ułatwiało wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, jest w szczególności lekarz specjalista, który biorąc pod uwagę stan zdrowia konkretnej osoby i potrzeby indywidualnej rehabilitacji może ten fakt potwierdzić np. w wydanym zaświadczeniu.

Zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 127, poz. 721 ze zm.) – rehabilitacja osób niepełnosprawnych oznacza zespół działań, w szczególności organizacyjnych, leczniczych, psychologicznych, technicznych, szkoleniowych, edukacyjnych i społecznych, zmierzających do osiągnięcia, przy aktywnym uczestnictwie tych osób, możliwie najwyższego poziomu ich funkcjonowania, jakości życia i integracji społecznej.

W oparciu o definicje encyklopedyczne zawarte w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz „Encyklopedii” PWN, „zabieg” stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); „rehabilitacja” jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; natomiast „rehabilitacja lecznicza” to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię. Istotne znaczenie mogą mieć również zabiegi chirurgiczne zmierzające do przywrócenia organicznych funkcji, zmniejszenia następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby poszkodowanemu przywrócić jego społecznie przydatną sprawność.

Podsumowując skoro syn Wnioskodawcy jest osobą niepełnosprawną (I grupa niepełnosprawności – stopień znaczny), co potwierdza stosowne orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności, stwierdzić należy, że wydatki jakie Wnioskodawca poniesie na zakup protez stomatologicznych mogą zostać zaliczone do wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i tym samym mogą być odliczone od dochodu w zeznaniu rocznym jako wydatki poniesione na cele rehabilitacyjne, o ile spełnione zostaną pozostałe warunki, o których mowa w powołanych wyżej przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W tym m.in. warunek posiadania dokumentów, które poświadczają poniesienie ww. wydatków, zgodnie z powołanym wyżej art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy.

Stosownie do art. 45 ust. 1 ww. ustawy – podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 1aa, 7 i 8.

Należy zauważyć, że wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych poniesione w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawna lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne uwzględnia się w części B.3 załącznika PIT/0 składanego wraz z zeznaniem PIT-28, PIT-36 lub PIT-37.

Podsumowując, w rozliczeniu rocznym składanym za 2016 r. Wnioskodawca może odliczyć od dochodu wydatki (uwzględnione w części B załącznika PIT/0) poniesione na zakup protez stałych osadzonych na implantach.

Stanowisko Wnioskodawcy należało uznać zatem za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.