Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/4510-169/15/AD
z 23 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 15 kwietnia 2015 r. (data wpływu 21 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów not obciążeniowych wystawianych tytułem rekompensaty kosztów usunięcia awarii - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 kwietnia 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów not obciążeniowych wystawianych tytułem rekompensaty kosztów usunięcia awarii.

W ww. wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (spółka akcyjna) jest producentem podzespołów elektronicznych oraz mechanicznych dla przemysłu motoryzacyjnego. Produkuje w szczególności elementy samochodowych instalacji gazowych LPG i CNG. W zakresie prowadzonej działalności gospodarczej spółka zawarła z importerem samochodów umowę współpracy w zakresie sprzedaży samochodowych instalacji gazowych do pojazdów importowanych przez niego. Na jej podstawie spółka zobowiązana była do sprzedaży produkowanych przez siebie instalacji gazowych dedykowanych oraz kompatybilnych z importowanymi przez niego autami. Niektóre z pojazdów wyposażonych w instalacje produkcji spółki uległy awarii, a powstałe szkody były zgłaszane ubezpieczycielowi spółki. Zaznaczenia wymaga fakt, że usterki dotyczyły jedynie kilku egzemplarzy aut spośród blisko 200 z nich, w których zamontowano instalacje produkcji spółki. Prowadzone postępowania likwidacyjne, zaś w szczególności opinie rzeczoznawców, wykazały że przyczyną usterek nie były wady tkwiące w produktach spółki, a wpływ alternatywnego źródła zasilania (LPG) dawkowanego przez produkty spółki do aut wprowadzonych do obrotu przez importera oraz niekompatybilność produktów spółki z tymi autami. Importer pojazdów po uprzednim pokryciu kosztów naprawy tych pojazdów, wystawia na spółkę noty obciążeniowe na te koszty, a które spółka opłaca. Do zapłaty tych kwot spółka jest zobowiązana na mocy przedmiotowej umowy („zastosowanie produktów w samochodzie X nie ograniczy możliwości dopuszczenia samochodu do ruchu, ani nie wpłynie negatywnie na jego podzespoły, w tym ich żywotność. W przypadku naruszenia powyższych oświadczeń (...) i skierowania w tym zakresie roszczeń przeciwko Kupującemu Producent, bez uszczerbku dla innych uprawnień Kupującego, będzie zobowiązany do zwolnienia Kupującego z wszelkiej odpowiedzialności z tegoż tytułu oraz do pokrycia wszelkich zasadnych roszczeń skierowanych do Kupującego”). Przy tym zauważyć należy, że do zwrotu kosztów naprawy spółka była zobowiązana i jest również, gdy produkty nie były wadliwe, lecz tak jak w zaistniałych przypadkach - gdy do usterek dochodzi na skutek niekompatybilności produktów spółki z importowanymi autami. Ponadto, zapłata tych not przez spółkę spowodowana jest względami ekonomicznymi i wizerunkowymi. Korzystniejszym dla spółki jest dokonanie zwrotu tych kosztów niż trudne i kosztowne ustalanie przyczyn uszkodzeń. W razie dojścia do ewentualnego postępowania sądowego powołanie biegłego specjalizującego się w dziedzinie samochodowych instalacji gazowych byłoby procesem żmudnym i długotrwałym, a koszt jego opinii to rząd wielkości 1.000 zł (w sytuacji gdy w sprawie powołany byłby tylko jeden biegły). Dodając to tej kwoty sumę kosztów sądowych, tj. ok. 700 zł tytułem opłaty sądowej oraz nie mniej niż 2.400 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, to łączna kwota postępowania sądowego wyniosłaby prawie połowę kosztów usunięcia awarii uszkodzonego pojazdu. Zapłata tych not uzasadniona jest również względami marketingowymi, a przede wszystkim chęcią oferowania i sprzedaży produktów spółki temu importerowi jak i innym działającym na rynku OEM (montaż instalacji w samochodach fabrycznie nowych).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy kwoty pieniężne wypłacone importerowi samochodów (oraz które będą potencjalnie wypłacane w przyszłości) przez spółkę (z przyczyn wymienionych powyżej) mogą stanowić koszty uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Przedstawiając własne stanowisko w sprawie Wnioskodawca wskazuje, że w myśl art. 15. ust. 1 kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 22 (kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług). Wynika stąd, że zaliczenie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodu uzależnione jest od łącznego spełnienia dwóch przesłanek, tj. wydatek taki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie może być zaliczony do kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odnosząc się do pierwszego z wyżej wskazanych warunków, w opinii spółki koszty usunięcia awarii pojazdów ponoszone są i będą przez nią w celu zabezpieczenia źródła przychodów. Opłacanie not obciążeniowych wystawianych tytułem rekompensaty kosztów podyktowane było i będzie względami biznesowymi. Ich zapłata bezpośrednio przekłada się na wysokość osiąganych przychodów w przyszłości, gdyż umożliwia dalszą korzystną współpracę pomiędzy stronami umowy oraz zabezpiecza spółkę przed wypowiedzeniem przedmiotowej umowy przez kontrahenta z powodu odmowy zwrotu kosztów napraw, jak również nie dyskwalifikuje spółki wobec innych jak i przyszłych odbiorców jej produktów. Z punktu widzenia wizerunku spółki korzystniejszym było i będzie dokonanie zwrotu tych kosztów, niezależnie od tego czy przyczyną uszkodzenia pojazdów było działanie jej produktu, niż żmudne, kosztowne i nie zawsze możliwe ustalanie przyczyn awarii. Co więcej, w przypadku ewentualnych procesów sądowych, ich koszty stanowiłyby znaczną część wartości takiego kosztu. Dodatkowo, mogłoby to spowodować, że spółka byłaby postrzegana jako podmiot trudny we współpracy oraz mogłaby ucierpieć renoma i marka produktów spółki. Ponadto, do zwrotu tych kosztów spółka zobowiązana jest na podstawie umowy łączącej ją z importerem. Niniejsze stanowisko spółki poparte jest również zdaniem doktryny (E. Matyszewska, Kara umowna będzie kosztem po spełnieniu pewnych warunków [w:] Dziennik Gazeta Prawna z dnia 23 sierpnia 2010 r.) oraz organów podatkowych (Decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 18.04.2005 r., sygn. 1401-PD-006-32/05/MR). Co więcej, z ostrożności spółka pragnie zaznaczyć, że zgodnie z dotychczasową linią orzeczniczą „przyjęcie poglądu, że kara umowna lub odszkodowanie ze swej istoty nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów, czyniłoby regulację zawartą w art. 16 ust. 1 pkt 22 updop zbędną, bowiem skoro określony zbiór nie jest kosztem podatkowym na podstawie art. 15 ust. 1, to nieracjonalnym jest uznawanie poszczególnych elementów tego zbioru za koszt i wyłączanie go z tego zbioru na podstawie innego przepisu - art. 16 ust 1 pkt 22 updop” (vide: wyrok NSA z dnia 17.01.2012r.sygn.aktll FSK1365/10).

Co do drugiego z warunków, w opinii spółki wypłacane kwoty nie stanowią kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Kwoty te nie są karami umownymi, gdyż wynikający z umowy obowiązek zapłaty dotyczył zwrotu kosztów usunięcia awarii, nie zaś określonej kwotowo sumy. Nie stanowią również odszkodowania, gdyż warunkiem uznania wypłacanych kwot za odszkodowanie byłoby ustalenie i stwierdzenie winy spółki w powstaniu szkód, do czego w danych przypadkach nie doszło i nie będzie dochodzić. Ponadto, konieczność zapłaty za przedmiotowe naprawy wiąże się z samym wystąpieniem awarii, a zatem spółka „odpowiada” za wskazane zdarzenia niejako na zasadzie ryzyka. Co więcej, stanowią one jedynie rekompensaty poniesionych kosztów usunięcia awarii tych aut.

Co więcej, nawet gdyby przyjąć, że kwoty te stanowią odszkodowanie to nie są one wypłacane z wymienionych w tym przepisie (tj. art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) tytułów. Niewadliwość sprzedawanych przez spółkę towarów została potwierdzona opiniami rzeczoznawców. Co więcej, w ramach zawartej umowy spółka nie świadczyła na rzecz producenta pojazdów żadnych usług, które mogłyby okazać się wadliwymi, gdyż przedmiotowa umowa z importerem jest umową sprzedaży.

Wobec powyższego, kwoty pieniężne wypłacone importerowi samochodów (oraz które będą potencjalnie wypłacane w przyszłości) przez spółkę (z przyczyn wymienionych powyżej) stanowią i będą stanowić koszty uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stanowisko Wnioskodawcy odnajduje także poparcie w interpretacjach organów podatkowych wydanych w innych, lecz podobnych sprawach, w tym w szczególności w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 2 lipca 2013 r. sygn. ILPB3/423-152/13-2/JG.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztem uzyskania przychodów jest wyłącznie taki koszt, który spełnia kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1 ustawy, czyli:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• jego poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, tj. istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania; w momencie ponoszenia wydatku podatnik mógł, obiektywnie oceniając, oczekiwać skutku w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła,
• nie został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy,
• został właściwie udokumentowany.

Z powyższego wynika więc, że jeżeli wydatki nie zostały wyłączone z kosztów podatkowych na mocy art. 16 ustawy, mogą stanowić – co do zasady – koszt uzyskania przychodu na gruncie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pod warunkiem wykazania ich związku z uzyskaniem przychodu lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Na podstawie przepisu art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

W konsekwencji przepis ten wyklucza z kosztów uzyskania przychodów kary umowne i odszkodowania wyłącznie z tytułów w nim wymienionych.

Kara umowna, jako sposób zabezpieczenia prawidłowej realizacji umowy, który przede wszystkim, ma na celu ułatwienie w dochodzeniu naprawienia ewentualnej szkody, została uregulowana w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121) w art. 483 - 485. Pod pojęciem kary umownej należy rozumieć zastrzeżenie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy. Innymi słowy, kara umowna jest rodzajem sankcji cywilnoprawnej zastrzeżonej na wypadek szkód powstałych w wyniku niewłaściwego wykonania umowy.

W zawartym w art. 16 ust. 1 pkt 22 omawianej ustawy zamkniętym katalogu wydatków niezaliczanych do kosztów uzyskania przychodów, ustawodawca uwzględnił kary umowne i odszkodowania z tytułu:

• wad dostarczonych towarów,
• wad wykonanych robót,
• wad wykonanych usług,
• zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
• zwłoki w usunięciu wad towarów,
• zwłoki w usunięciu wad wykonanych usług.

Jest to katalog zamknięty. Wymienione w treści przepisu kary umowne i odszkodowania wiążą się z nienależytym wykonaniem zobowiązań. Celem tego przepisu jest zatem uniemożliwienie pomniejszenia podstawy opodatkowania o koszty poniesione w związku z nienależytym wykonaniem zobowiązania.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że spółka jest producentem podzespołów elektronicznych oraz mechanicznych dla przemysłu motoryzacyjnego. Produkuje w szczególności elementy samochodowych instalacji gazowych LPG i CNG. W zakresie prowadzonej działalności gospodarczej spółka zawarła z importerem samochodów umowę współpracy w zakresie sprzedaży samochodowych instalacji gazowych do pojazdów importowanych przez niego. Na jej podstawie spółka zobowiązana była do sprzedaży produkowanych przez siebie instalacji gazowych dedykowanych oraz kompatybilnych z importowanymi przez niego autami. Niektóre z pojazdów wyposażonych w instalacje produkcji spółki uległy awarii, a powstałe szkody były zgłaszane ubezpieczycielowi spółki. Jednym z zapisów w zawartych w umowie jest obowiązek zapłaty zwrotu kosztów usunięcia awarii. Do zwrotu kosztów naprawy spółka była zobowiązana i jest również, gdy produkty nie były wadliwe, lecz tak jak w zaistniałych przypadkach - gdy do usterek dochodzi na skutek niekompatybilności produktów spółki z importowanymi autami. Ponadto, zapłata tych not przez spółkę spowodowana jest względami ekonomicznymi i wizerunkowymi.

Z powyższego wynika, że noty obciążeniowe wystawiane tytułem rekompensaty kosztów usunięcia awarii nie mieszczą się we wskazanym wyżej przepisie art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Niemniej wskazać należy, że niewymienienie ich w negatywnym katalogu zawartym w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie oznacza, że automatycznie można takie wydatki uznać za koszt podatkowy. Pomiędzy poniesionym kosztem a potencjalnym przychodem musi bowiem zaistnieć związek przyczynowy, albowiem musi być to wydatek poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Zatem w przypadku konieczności zapłacenia not obciążeniowych wystawianych tytułem rekompensaty kosztów usunięcia awarii należy zbadać, czy zostanie spełniona ogólna przesłanka wynikająca z art. 15 ust. 1 ustawy, tj. czy istnieje związek przyczynowy poniesionych wydatków z przychodem, czy też wydatki te służyły zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Wydatki winny być bowiem poniesione w celu osiągnięcia przychodu albo w celu zabezpieczenia bądź zachowania źródła przychodów.

Jak bowiem wyjaśniono powyżej, nie każdy wydatek związany z prowadzoną działalnością gospodarczą spełnia przesłankę celowości z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Z uwagi na obiektywny charakter związku przyczynowego istniejącego pomiędzy poniesieniem kosztu uzyskania przychodów a przychodami podatnika lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła, dla kwalifikacji podatkowej not obciążeniowych płaconych przez Wnioskodawcę, istotne jest określenie, czy wydatki te należą do standardowych kosztów podmiotów, są elementem normalnego ryzyka gospodarczego, czy też stanowią wyłącznie efekt nienależytego (wadliwego, niezgodnego z umową lub obowiązującymi przepisami, pozbawionego cech należytej staranności) zachowania Wnioskodawcy, niemający związku ze sferą jego przychodów.

Podkreślić bowiem należy, że ich nałożone z nieracjonalnego i pozbawionego należytej staranności działania samej spółki spowodowałoby, że nie mogłyby one stanowić kosztów uzyskania przychodów. Niezwykle istotne jest, aby obiektywna ocena działań spółki skutkowała możliwością uznania ich za racjonalne, podjęte przy zachowaniu zasad staranności, które to działania muszą cechować przedsiębiorcę prowadzącego działalność gospodarczą.

Z treści wniosku wynika, że opłacenie przez spółkę not obciążeniowych wystawianych tytułem rekompensaty kosztów podyktowane było i będzie względami biznesowymi. Ich zapłata bezpośrednio przekłada się na wysokość osiąganych przychodów w przyszłości, gdyż umożliwia dalszą korzystną współpracę pomiędzy stronami umowy oraz zabezpiecza spółkę przed wypowiedzeniem przedmiotowej umowy przez kontrahenta z powodu odmowy zwrotu kosztów napraw, jak również nie dyskwalifikuje spółki wobec innych jak i przyszłych odbiorców jej produktów. Zatem, jeżeli Spółka realizując umowę z kontrahentem działa i będzie działać przy zachowaniu zasad należytej staranności, to wydatki z tytułu not obciążeniowych, jako spełniające warunki określone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowić będą koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, noty obciążeniowe wystawiane tytułem rekompensaty kosztów awarii stanowią i będą stanowiły dla Spółki koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stanowisko Spółki uznać należy więc za prawidłowe.

Ponadto wyeksponować należy, że pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia wydatku w postaci not obciążeniowych do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy Ordynacja podatkowa. Dokonując bowiem interpretacji indywidualnej organ podatkowy działający z upoważnienia Ministra Finansów przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje, jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Jednocześnie należy podkreślić, że ciężar, co do prawidłowego udokumentowania wydatku, jak i wykazania związku przyczynowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskaniem przychodu spoczywa na podatniku. Podatnik musi wykazać, że jego działania można uznać za racjonalne, podjęte przy zachowaniu zasad staranności. Inaczej mówiąc Spółka musi wykazać, że zapłata kary umownej nie wyniknęła wskutek zaniedbań i braku staranności w prowadzeniu działalności gospodarczej.

Należy również dodać, że decyzja o uznaniu danego wydatku za koszt uzyskania przychodów należy do podatnika. Dokonując jego kwalifikacji prawnej, podatnik powinien uwzględnić okoliczności poniesienia wydatku i treść obowiązujących przepisów. Musi mieć przy tym świadomość, że na etapie ewentualnych późniejszych postępowań podatkowych lub kontrolnych, może pojawić się konieczność przedstawienia dowodów potwierdzających prawidłowość tej operacji. W takiej sytuacji ciężar udowodnienia poniesienia kosztu w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów spoczywa na podatniku. Oznacza to, że będzie on musiał wykazać spełnienie przesłanek zaliczenia tego wydatku do kosztów podatkowych.

W odniesieniu do powołanej interpretacji indywidualnej, stwierdzić należy, że jest ona rozstrzygnięciem wydanym w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko do niej się odnoszącej, w związku z tym nie ma mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Natomiast powołane w treści wniosku orzeczenie nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że zdaniem organu podatkowego, tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.