INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 listopada 2011 r., sygn. akt I FSK 291/11 oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 20 października 2010 r., sygn. akt I SA/Gd 658/10 – stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 6 stycznia 2010 r. (data wpływu 11 stycznia 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości gruntowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 stycznia 2010 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości gruntowych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Na mocy umowy sprzedaży z dnia 18 listopada 2004 r. (akt notarialny) zakupił Pan działki gruntu nr 262, 271/1, 271/3, 271/4 o łącznej powierzchni 14,78 ha, wchodzące dotychczas w skład gospodarstwa rolnego osoby trzeciej. Zamiarem Pana było wykorzystanie zakupionych gruntów do produkcji rolnej (nabyte zostały w celu powiększenia gospodarstwa rodzinnego). Włączył Pan zakupione działki gruntu do własnego gospodarstwa rolnego i w latach 2005-2009 eksploatował je rolniczo. W 2009 roku Pana plany życiowe uległy zmianie. Spowodowane to zostało Pana problemami zdrowotnymi, przez które mniej może się Pan angażować w pracę w gospodarstwie rolnym. Jednocześnie oświadczył Pan, że jego celem życiowym było zawsze wybudowanie własnego domu. Fakt, że produkcja rolna z roku na rok staje się coraz mniej opłacalna, dodatkowo wpłynął, na podjęcie przez Pana decyzji o ograniczeniu działalności rolniczej i sprzedaży części gruntów. Środki uzyskane z tej sprzedaży, zamierza Pan przeznaczyć na budowę domu. Uzyskał Pan już stosowne pozwolenie na budowę. W tym celu dokonał Pan podziału działek nr 271/1 i 271/4 na mniejsze - przeznaczone pod zabudowę rekreacyjną. Zamierza Pan rozpocząć sprzedaż działek w styczniu 2010 roku. Dodał Pan, że jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż gruntów opodatkowana będzie podatkiem od towarów i usług...

Pana zdaniem, sprzedaż wskazanych powyżej działek gruntu nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Decydujące znaczenie dla określenia obowiązków podatkowych Pana ma właściwa wykładnia art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Powołał się Pan na orzecznictwo sądów administracyjnych, zgodnie z którym warunkiem koniecznym do uznania, iż dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług jest ustalenie, czy działa on jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub jako osoba wykonująca wolny zawód. Formalny status danego podmiotu jako zarejestrowanego podatnika VAT, jak i okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem wykonywania tej czynności w sposób częstotliwy, nie przesądzają o konieczności opodatkowania tej czynności. Niezbędnym jest każdorazowe ustalenie, że w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. Prawidłowa zatem wykładnia art. 15 ust. 1 i 2 ustawy prowadzi do wniosku, że jeżeli dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika czy wykonującego wolny zawód, z tytułu wykonywania takiej czynności dany podmiot nie może być uznany za podatnika podatku od towarów i usług, i to bez względu na to, czy czynność tą wykonał jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy, czy też wielokrotnie. Potwierdza to także art. 4 ust. 1 i 2 VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej – ujednolicona podstawa wymiaru podatku (od 1 stycznia 2007 r. art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej). Z powyższego wynika, iż w przypadku sprzedaży działek podatnikiem podatku od towarów i usług będzie wyłącznie ten podmiot, który dokonując tej czynności, działa jako handlowiec, tj. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu. Według Pana musi tutaj istnieć związek dokonywania czynności sprzedaży z prowadzoną przez dana osobę działalnością gospodarczą – handlową. Istotne jest przy tym, aby związek ten istniał w momencie zakupu sprzedawanej następnie rzeczy. Handlem jest bowiem dokonywanie w sposób zorganizowany sprzedaży towarów wcześniej w tym celu zakupionych. W tym miejscu odwołał się Pan do wyroku WSA w Warszawie z dnia 19 maja 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 153/08.

Jak wskazano powyżej prowadzi Pan działalność gospodarczą o charakterze rolniczym. Niewątpliwie w zakresie tej działalności, również na gruncie definicji zawartej w art. 2 pkt 15 powołanej ustawy, nie mieści się handel nieruchomościami. Zatem sprzedaż działek budowlanych wykracza poza zakres rolniczej działalności gospodarczej. Na potwierdzenie swojego stanowiska powołał Pan orzeczenie WSA z dnia 19 maja 2008 r., sygn. akt SA/Wa 153/08 r. Uzasadniając swoje stanowisko stwierdził Pan, iż kupując ww. działki gruntu, nie kierował się Pan zamiarem ich dalszej odsprzedaży. Zakup gruntów w 2004 roku dokonany został w celu powiększenia gospodarstwa rolnego. Dopiero trudna sytuacja życiowa zmusiła Pana do zmiany planów. Podkreślił Pan, że pieniądze pochodzące ze sprzedaży działek przeznaczy na budowę domu jednorodzinnego. Nie można zatem mówić o celowym nabywaniu nieruchomości z zamiarem ich dalszej odsprzedaży, co charakteryzuje działalność handlową.

W interpretacji indywidualnej z dnia 25 marca 2010 r. znak ITPP1/443-21/10/AP oceniono Pana stanowisko za nieprawidłowe przyjmując, iż nie można uznać posiadanego przez Pana gospodarstwa rolnego za majątek osobisty, gdyż jest to mienie służące w istocie prowadzonej działalności, natomiast sprzedaż części gruntu winna być traktowana jako sprzedaż części majątku związanego z prowadzoną w sposób zorganizowany działalnością gospodarczą.

Nie zgadzając się z treścią wydanej interpretacji, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, złożył Pan skargę.

Wyrokiem z dnia 20 października 2010 r., sygn. akt I SA/Gd 658/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną. Sąd w wyroku tym, analizując przepisy art. 2 pkt 1 lit a), art. 9 ust. 1 i 2 oraz art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, a także przepisy prawa krajowego, tj. art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług stwierdził, że działalność rolnicza jest specyficzną działalnością gospodarczą, a sprzedaż działek budowlanych nie mieści się w definicji działalności rolniczej przewidzianej w art. 2 pkt 15 ustawy o podatku od towarów i usług. Grunty takie nie są zdaniem Sądu produktami rolnymi w rozumieniu definicji art. 2 pkt 20 ustawy. Nie można zatem utożsamiać działalności gospodarczej Wnioskodawcy jako rolnika, ze zbyciem gruntów. Sprzedaż przedmiotowych gruntów nie wchodzi w zakres działalności rolniczej, skoro wydzielone działki zostały wyłączone z gospodarstwa rolnego, a po przekształceniu na działki budowlane stały się odrębnymi od tego gospodarstwa rzeczami. W wyniku przekształcenia na działki budowlane, grunty utraciły swoje dotychczasowe przeznaczenie i „przeszły” do majątku osobistego Wnioskodawcy (zostały przekazane na cele prywatne). W ocenie, Sądu grunty w momencie sprzedaży, według stanu opisanego we wniosku, stanowią majątek osobisty sprzedającego niezwiązany z prowadzoną działalnością gospodarczą. Sąd zauważył, że powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie TSUE. Wychodząc z założenia, że sprzedaż gruntu bez wątpienia mieści się w pojęciu dostawy dokonanej w ramach działalności handlowca, Sąd zauważył, że zamiar częstotliwego wykonywania działalności handlowej ujawniony musi być już w momencie nabycia towaru, a nie w momencie jego sprzedaży. Natomiast ze stanu faktycznego opisanego we wniosku jednoznacznie wynika, iż w chwili nabycia gruntu Wnioskodawca nie miał zamiaru jego sprzedaży w ramach profesjonalnego obrotu nieruchomościami.

Minister Finansów kwestionując stanowisko Sądu I instancji złożył w dniu 15 grudnia 2010 r. skargę kasacyjną, która wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 listopada 2011 r., sygn. akt I FSK 291/11 została oddalona. W uzasadnieniu wyroku Sąd odniósł się do kwestii opodatkowania czynności sprzedaży nieruchomości gruntowej, w której wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w połączonych sprawach (C 180/10) i (C 181/10). W wyroku tym, Trybunał m.in. stwierdził, iż osoba fizyczna, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem od podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego, niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie może zostać uznana za podatnika podatku od wartości dodanej, w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby. Natomiast, jeżeli osoba ta w celu dokonania wspomnianej sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców, w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112, zmienionej Dyrektywą 2006/138, należy uznać ją za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od wartości dodanej.

W świetle powyższego, zdaniem Sądu wskazane w przedmiotowym wniosku okoliczności faktyczne, które towarzyszyły podziałowi dwóch działek na mniejsze, przeznaczone pod zabudowę rekreacyjną, w żadnym zakresie nie wskazują, że aktywność Wnioskodawcy w przedmiocie zbycia przedmiotowych gruntów jest porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem. W niniejszej sprawie z opisanego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego nie wynika, aby podejmował on takie formy aktywności w zbywaniu przedmiotowych działek, które wykraczałyby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Nie można zatem uznać Wnioskodawcy za podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W dniu 6 lutego 2012 r. wpłynął do tut. organu prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 20 października 2010 r., sygn. akt I SA/Gd 658/10, uchylający zaskarżoną interpretację.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 listopada 2011 r., sygn. akt I FSK 291/11 oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 20 października 2010 r., sygn. akt I SA/Gd 658/10 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.