INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 29.03.2012r. (data wpływu 02.04.2012r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania oddania inwestycji w obcych środkach trwałych na podstawie umowy leasingu finansowego za świadczenie usług - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 02.04.2012r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania oddania inwestycji w obcych środkach trwałych na podstawie umowy leasingu finansowego za świadczenie usług.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność leasingową. W związku z dynamicznym rozwojem oraz aby spełnić oczekiwania klientów Wnioskodawca zamierza poszerzyć katalog oferowanych usług.

Klienci Wnioskodawcy (dalej „Klienci”) prowadzą działalność w lokalach niestanowiących ich własności, lecz które są wynajmowane przez Wnioskodawcę od podmiotów trzecich, a następnie podnajmowane Klientom. W celu przystosowania lokali na potrzeby działalności prowadzonej przez Klientów, Wnioskodawca ponosi nakłady na lokale w postaci wydatków m.in. na prace adaptacyjne i modernizacyjne (budowlane, konstrukcyjne, montaż instalacji), sporządzenie dokumentacji dla wykonywanych prac, instalację elektronicznych systemów zabezpieczenia mienia (czujki, kamery, okablowanie) oraz montaż mebli trwale połączonych z lokalem.

Nakłady ponoszone przez Wnioskodawcę na lokale stanowią dla niego inwestycje w obcych środkach trwałych w rozumieniu art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa CIT”), ponieważ Wnioskodawca posiada tytuł prawny do korzystania z lokali, w których dokonuje przedmiotowych inwestycji, na podstawie zawartych umów najmu (dalej: „Inwestycje w obcych środkach trwałych”). Oznacza to, iż z perspektywy Wnioskodawcy, zgodnie z powołanym art. 16a ust. 2 ustawy CIT, wspomniane inwestycje stanowią podlegające amortyzacji środki trwałe.

W konsekwencji, w odniesieniu do przedmiotowych Inwestycji w obcych środkach trwałych możliwe jest zawarcie umowy leasingu finansowego zdefiniowanej w art. 17f ustawy CIT. Wnioskodawca rozważa taką możliwość w kontekście przekazania tych Inwestycji do użytkowania Klientom prowadzącym działalność w lokalach, w których zostały one poczynione. Na podstawie tak zawartych umów, Klienci Wnioskodawcy uzyskają prawo do korzystania z Inwestycji w obcych środkach trwałych i będą ponosili z tego tytułu opłaty na rzecz Wnioskodawcy. Zapisy umów leasingu zawartych przez Wnioskodawcę z Klientami będą przewidywały, iż:

• umowy będą zawierane na czas oznaczony,
• suma ustalonych w umowie opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiadać będzie co najmniej wartości początkowej środków trwałych,
• umowy będą zawierać postanowienie, że w podstawowym okresie umowy leasingu odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy oddanie przez Wnioskodawcę Inwestycji w obcych środkach trwałych do użytkowania przez Klientów na podstawie umowy leasingu finansowego należy traktować na gruncie ustawy VAT jako świadczenie usług czy też jako dostawę towarów...

Zdaniem Wnioskodawcy, na gruncie przepisów ustawy VAT, oddanie przez Wnioskodawcę Inwestycji w obcych środkach trwałych do użytkowania przez Klientów na podstawie umowy leasingu finansowego należy traktować jako świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy VAT.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy VAT „Przez dostawę towarów (...) rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione”. Stosownie natomiast do brzmienia ust. 9 powyższego przepisu, przez umowy leasingu, o których w nim mowa, rozumie się m.in. „umowy w wyniku których, zgodnie z przepisami o podatku dochodowym, odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający”.

Aby zatem oddanie do używania na podstawie umowy leasingu zostało uznane za dostawę towarów na gruncie powyższych regulacji ustawy VAT, musi łącznie spełniać następujące warunki:

1. przewidywać wydanie towarów,
2. stanowić umowę leasingu finansowego, o której mowa w art. 17f ustawy CIT,
3. przewidywać, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione.
   
   

Ustawa VAT definiuje pojęcie towarów na potrzeby tejże ustawy. Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy VAT, przez towary rozumie się „rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii”.

Inwestycje w obcych środkach trwałych (budynku, lokalu) nie mieszczą się, zdaniem Wnioskodawcy, w dyspozycji powyższego przepisu. Inwestycja w obcych środkach trwałych nie jest bowiem rzeczą ani energią, lecz materialnym wyrazem prawa najemcy do rozliczenia się z wynajmującym. W ocenie Wnioskodawcy, Inwestycje w obcych środkach trwałych są tylko podatkowo-księgową interpretacją prawa wynikającego z Kodeksu cywilnego jakie najemca ma wobec wynajmującego w zakresie zwrotu poniesionych nakładów. Zmaterializowanie tego prawa i prezentacja jego dla celów podatku dochodowego jako środek trwały (zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy CIT) jest pewnego rodzaju fikcją i nie powoduje zmiany faktycznego charakteru / istoty tego składnika majątkowego.

Analogiczne stanowisko zostało zaprezentowane m.in. przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 22 grudnia 2010 r. (sygn. akt I SA/Gd 1147/10), w którym Sąd uznał, iż „w przedstawionym powyżej stanie faktycznym poniesione nakłady stanowią inwestycję w obcym środku trwałym i są sumą wydatków poniesionych przez Spółkę w stosunku do niestanowiącego jej własności środka trwałego. W takim znaczeniu inwestycja ta nie jest towarem, o którym mowa w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT i w związku z tym przeniesienie jej kosztów na właściciela środka trwałego nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT jako dostawa towaru. Ponadto Sąd popiera zaprezentowany przez organ pogląd, że zwrot nakładów poniesionych na modernizację lokalu będącego przedmiotem najmu, nie może być uznany za dostawę towarów, rozumianą jako „odrębny przedmiot własności”, ponieważ efekty tych nakładów, stanowiąc nierozerwalną całość z nieruchomością już w chwili ich poniesienia należą do jej właściciela. Czynność przeniesienia poniesionych nakładów Inwestycyjnych na właściciela nieruchomości nie jest dostawą towarów także z tej przyczyny, bowiem nie mieści się w definicji towaru, zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, zgodnie z którą przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty”.

Z uwagi na fakt, iż nie został spełniony warunek determinujący uznanie oddania przez Wnioskodawcę inwestycji w obcych środkach trwałych do użytkowania na podstawie umowy leasingu za dostawę towarów, nie znajduje, zdaniem Wnioskodawcy, uzasadnienia analizowanie czy w przedstawionym stanie faktycznym zostały spełnione pozostałe dwa warunki.

Mając na uwadze powyższe, oddanie przez Wnioskodawcę inwestycji w obcych środkach trwałych do użytkowania na podstawie umowy leasingu nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy VAT.

Wnioskodawca natomiast podkreśla, iż stosownie do brzmienia art. 8 ust. 1 ustawy VAT „Przez świadczenie usług (...) rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7”.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, skoro oddanie przez Wnioskodawcę Inwestycji w obcych środkach trwałych do użytkowania przez Klientów na podstawie umowy leasingu finansowego nie stanowi na gruncie ustawy VAT dostawy towarów, to powinno być uznane za świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy VAT.

Biorąc pod uwagę powyższe, Spółka wnosi o uznanie jej stanowiska za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.