Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP2/4512-1154/15/PS
z 24 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 30 listopada 2015 r. (data wpływu 17 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania sprzedaży nieruchomości w drodze licytacji komorniczej (Km ./15) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania sprzedaży nieruchomości w drodze licytacji komorniczej (Km ./15).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W toku postępowania egzekucyjnego pismem z dnia 13 marca 2015 r. dokonał Pan zajęcia nieruchomości położonej pod adresem xxx, , dla której Sąd Rejonowy w M. IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o numerze xxx.

Nieruchomość stanowi własność dłużników G. B. i L. B., w ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej. Przedmiotowa nieruchomość to działka nr ./7 o powierzchni 0,1266 ha, w księdze wieczystej oznaczona jest jako las i zabudowania. Nieruchomość zabudowana jest niepodpiwniczonym, murowanym parterowym budynkiem gastronomicznym, krytym papą, o powierzchni 650 m2, wybudowanym w latach 60-tych ubiegłego wieku oraz murowaną ziemianką o powierzchni 7 m2. Nieruchomość obecnie nie jest zamieszkana oraz nie jest użytkowana.

Według oświadczenia dłużniczki nieruchomość była wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej, której przedmiotem była gastronomia. Zgodnie z oświadczeniem dłużników, nieruchomość nabyta została od osoby trzeciej, przy nabyciu nieruchomości nie powstało prawo do odliczenia podatku od towarów i usług (VAT), nie był naliczany i odprowadzany podatek od towarów i usług (VAT). Dłużniczka oświadczyła, że nakłady na nieruchomość przekroczyły 30% wartości początkowej nieruchomości, przy dokonywaniu ulepszeń powstało prawo do odliczenia podatku od towarów i usług (VAT). Dłużniczka oświadczyła, że prowadziła działalność gospodarczą od kwietnia 2008 r. do lutego 2014 r. Oświadczyła, że nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług od końca lutego 2014 r. Dłużnik oświadczył, że prowadził działalność gospodarczą od dnia 9 listopada 1990 r. do dnia 30 listopada 2013 r. i od tego dnia nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług (VAT). Dłużnik oświadczył, że nieruchomość nie była przez niego wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej, oświadczył, że nieruchomość była wykorzystywana przez dłużniczkę do prowadzenia działalności gospodarczej, gdzie prowadziła restaurację. Dłużnik oświadczył, że ani on, ani jego żona nie wybudowali na zajętej nieruchomości nowych budynków, dokonali jedynie ulepszeń zajętej nieruchomości, które przekroczyły 30% wartości początkowej nieruchomości. Dłużnicy nabyli tą nieruchomość w dniu 23 sierpnia 2007 r. za cenę 290.000 zł.

Zgodnie z odpowiedzią ZUS o/... z dnia 17 marca 2015 r. dłużniczka zgłoszona była do ubezpieczeń społecznych jako pracownik podlegający ubezpieczeniu społecznemu i zdrowotnemu przez firmę N. Sp. j., gdzie zgodnie z oświadczeniem pracodawcy była zatrudniona z minimalnym wynagrodzeniem. Zgodnie z oświadczeniem pracodawcy z dnia 26 sierpnia 2015 r. stosunek pracy ustał w dniu 16 sierpnia 2015 r.

Zgodnie z odpowiedzią ZUS o/... z dnia 17 marca 2015 r., dłużnik był zgłoszony do ubezpieczeń jako pracownik podlegający ubezpieczeniu społecznemu i zdrowotnemu w firmie G. P. Sp. z o. o. Sp. k., gdzie zgodnie z oświadczeniem pracodawcy był zatrudniony od dnia 11 marca 2015 r. do dnia 31 marca 2015 r., natomiast zgodnie z odpowiedzią z ZUS o/... z dnia 21 sierpnia 2015 r., nie był zgłoszony do ubezpieczeń społecznych. Z wydruku z CEIDG wynika, że dłużnik rozpoczął wykonywanie działalności gospodarczej dnia 2 lipca 1990 r., a zaprzestał w dniu 30 listopada 2013 r.

Zgodnie z wydrukiem z CEIDG, dłużniczka rozpoczęła wykonywanie działalności gospodarczej w dniu 1 kwietnia 2008 r., a zaprzestała w dniu 28 lutego 2014 r.

Zgodnie z odpowiedzią Naczelnika Urzędu Skarbowego w ... z dnia 26 marca 2015 r. dłużnik figuruje w rejestrze podatników tego Urzędu, nie figuruje w ewidencji podatników prowadzących samodzielnie działalność gospodarczą, nie odnotowano wpływu deklaracji PIT-36, PIT-38 za lata 2013-2014. Zgodnie z odpowiedzią Naczelnika Urzędu Skarbowego w ... z dnia 27 sierpnia 2015 r., dłużnik był zarejestrowany jako podatnik podatku od towarów i usług w okresach od dnia 28 kwietnia 1994 r. do dnia 31 grudnia 1998 r. oraz od dnia 1 stycznia 2013 r. do dnia 30 listopada 2013 r. W dniu 12 grudnia 2013 r. zarejestrowano spis z natury o wartości „0”, złożony przez ww.

Zgodnie z odpowiedzią Naczelnika Urzędu Skarbowego w ... z dnia 26 marca 2015 r., dłużniczka figuruje w rejestrze podatników tego Urzędu. Do dnia 28 lutego 2014 r. figurowała w ewidencji podatników prowadzących samodzielnie działalność gospodarczą. Zgodnie z odpowiedzią Naczelnika Urzędu Skarbowego w ... z dnia 27 sierpnia 2015 r., była zarejestrowana jako podatnik podatku od towarów i usług od dnia 1 stycznia 2013 r. do dnia 28 lutego 2014 r., nie odnotowano spisu z natury z art. 14 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku od towarów i usług.

Dłużniczka w toku czynności oświadczyła, że nie ma zarejestrowanej działalności gospodarczej, działalność gospodarcza została wykreślona z ewidencji z końcem lutego 2014 r. Oświadczyła, że prowadziła działalność gospodarczą od miesiąca kwietnia 2008 r., do końca miesiąca lutego 2014 r. Dłużniczka oświadczyła, że była zarejestrowana jako czynny podatnik podatku od towarów i usług (VAT) w Urzędzie Skarbowym w ... Oświadczyła, że nie jest zarejestrowana jako czynny podatnik podatku od towarów i usług. Dłużniczka oznajmiła, że przedmiotem działalności gospodarczej było prowadzenie restauracji. Oświadczyła, że była czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług w okresie prowadzenia działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przy sprzedaży w drodze licytacji w postępowaniu egzekucyjnym zajętej nieruchomości położonej pod adresem (…), dla której Sąd Rejonowy w IV Wydział Ksiąg Wieczystych w M. prowadzi księgę wieczystą (…), komornik sądowy jako płatnik podatku od towarów i usług będzie zobowiązany do naliczenia i odprowadzenia do Urzędu Skarbowego podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, przy sprzedaży przedmiotowej nieruchomości w drodze licytacji w postępowaniu egzekucyjnym nie powstanie obowiązek naliczenia i odprowadzenia do „P. w ….” podatku od towarów i usług. W ocenie organu egzekucyjnego, ewentualny obowiązek naliczenia i zapłaty podatku od towarów i usług mógłby powstać jedynie w sytuacji, gdyby dłużnicy lub jeden z nich prowadził działalność gospodarczą, natomiast w sytuacji, gdy żaden z dłużników nie prowadzi działalności gospodarczej i zajęta nieruchomość nie jest od grudnia 2013 r. wykorzystywana do prowadzenia tej działalności, obowiązek ten nie powstanie i bez znaczenia w tej sytuacji jest możliwość ewentualnego zwolnienia z art. 43 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami podatku od towarów i usług są jedynie podmioty prowadzące działalność gospodarczą. Wobec czego dalsze rozpatrywanie stanu faktycznego w kontekście ewentualnych zwolnień w trybie art. 43 ww. ustawy jest zbędne, gdyż nie jest już istotne w jakiej wysokości dokonano ulepszeń, czy przy nabyciu powstało prawo do odliczenia podatku od towarów i usług, czy nastąpiło pierwsze zasiedlenie oraz czy minęły dwa lata od daty oddania do użytkowania nieruchomości w ramach czynności opodatkowanej tym podatkiem, gdyż to wszystko mogłoby być badane jedynie w sytuacji, gdyby dłużnicy prowadzili działalność gospodarczą. Natomiast ustalono, że żaden z dłużników nie prowadzi już działalności i nie są zarejestrowani jako podatnicy podatku od towarów i usług. Nawet gdyby zupełnie niepotrzebnie, rozpatrzyć mającą nastąpić sprzedaż w kontekście art. 43 ust. 10 i 10a, to mająca nastąpić sprzedaż nieruchomości nie byłaby dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia, a od momentu pierwszego zasiedlenia upłynął okres dwóch lat, gdyż po dokonaniu ulepszeń nieruchomość była wynajmowana do prowadzenia imprez okolicznościowych. Jednakże, w ocenie organu egzekucyjnego, rozpatrywanie mającej nastąpić sprzedaży w kontekście ewentualnego zwolnienia jest całkowicie nieuzasadnione, z uwagi na fakt, że dłużnicy nie prowadzą działalności gospodarczej. Dłużnik oświadczył, że przy nabyciu nieruchomości nie powstało prawo do odliczenia podatku od towarów i usług, z uwagi na fakt, że czynność nabycia nieruchomości nie była opodatkowana tym podatkiem, nie naliczono tego podatku i nie zapłacono podatku, nabycie nie zostało udokumentowane fakturą. Dłużnik oświadczył, że remont nieruchomości i dokonywanie ulepszeń trwało od miesiąca sierpnia 2007 r. do miesiąca czerwca 2008 r., gdzie kwota ulepszeń przekroczyła 30% wartości początkowej nieruchomości. Po dokonaniu ww. ulepszeń nieruchomość była wielokrotnie oddana do użytku w ramach czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Ponadto, zgodnie z portalem podatkowym MF, dłużnicy nie figurują jako zarejestrowani podatnicy podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

W myśl regulacji zawartej w art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, żeby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług – w świetle powyższych przepisów – jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze, czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - musi być dokonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zatem jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Stawka podatku – zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych wydanych na jej podstawie, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Według art. 43 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Przez pierwsze zasiedlenie – zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z treści przywołanego przepisu wynika, że aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do oddania budynków (budowli) do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Jeżeli zatem podatnik wybuduje obiekt, bądź go zmodernizuje, przy czym nakłady na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej, a następnie obiekt ten (lub ulepszenie) zostanie oddany do użytkowania (wprowadzony przez podatnika do ewidencji środków trwałych), nie oznacza to, że został on zasiedlony. Oddanie do użytkowania nie nastąpiło bowiem w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Pierwsze zasiedlenie będzie miało miejsce wówczas, gdy wybudowany lub zmodernizowany obiekt zostanie sprzedany lub np. oddany w dzierżawę lub najem, bowiem zarówno sprzedaż, dzierżawa, czy najem są czynnościami podlegającymi opodatkowaniu. Przy czym bez znaczenia jest, czy czynności te zostaną opodatkowane, czy też zwolnione od podatku.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Zgodnie z ust. 7a powyższego artykułu, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

W przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu (art. 29a ust. 8 ustawy).

Z ww. przepisu wynika, że grunt zabudowany podlega opodatkowaniu według stawki właściwej dla obiektu budowlanego, który się na nim znajduje. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak przy dostawie budynków lub budowli trwale z nim związanych. Jeżeli dostawa budynków lub budowli korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

W przedmiotowej sprawie należy zdefiniować pojęcia „użytkownika” i „użytkować”. Zgodnie z definicją słownikową (Język polski, Współczesny słownik języka polskiego, red. Bogusław Dunaj, wyd. Langenscheidt Polska Sp. z o. o., Warszawa 2007), „użytkownik” to osoba lub instytucja, która użytkuje coś, także osoba prawna lub osoba fizyczna użytkująca rzeczy, prawa innych na mocy umowy lub aktu administracyjnego. Natomiast słowo „użytkować” oznacza używać czegoś w sposób przynoszący jak największe korzyści, eksploatować, korzystać wykorzystywać. Przez słowo „korzyść” należy rozumieć zysk, pożytek. Zgodnie z definicją słownikową „zysk” to nadwyżka wpływów nad wydatkami w działalności gospodarczej; dochód; zarobek. „Pożytkiem” natomiast jest korzystny rezultat jakieś działalności; korzyść, dobro, dobrodziejstwo, użytek: przynosić, dawać pożytek; mieć odnieść pożytek z czegoś.

Zdaniem tut. organu, przez „użytkownika” należy zatem rozumieć taki podmiot, który będąc w posiadaniu danego dobra wykorzystuje je do osiągnięcia zysku, czy też innych korzyści. Z powyższego wynika, że słowo „użytkować” w znacznym stopniu zostało powiązane z ekonomicznym wykorzystaniem rzeczy przez „użytkownika”, czyli przez podmiot dążący do uzyskania korzyści poprzez wykorzystanie danej rzeczy. Tym samym nie można mówić o pierwszym zasiedleniu w przypadku krótkotrwałego najmu.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści przywołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że zbycie budynku wraz z gruntem, o których mowa we wniosku, w trybie licytacji publicznej w imieniu dłużnika nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ czynność ta nie będzie stanowiła działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ww. ustawy, gdyż dłużnik nie wykorzystywał przedmiotowej nieruchomości w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. W konsekwencji sprzedaż licytacyjna przedmiotowej nieruchomości będzie stanowiła czynność zwykłego zarządu majątkiem osobistym dłużnika, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie będą miały zastosowania.

Natomiast sprzedaż w imieniu dłużniczki w trybie licytacji publicznej przedmiotowego budynku będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż budynek był wykorzystywany na cele prowadzonej działalności gospodarczej dłużniczki, a charakter budynku (budynek gastronomiczny) wskazuje, że nie może on być wykorzystywany na cele osobiste dłużniczki, lecz na cele działalności gospodarczej. Niezasadne byłoby zatem uznanie, że budynek wraz z gruntem stanowią majątek osobisty. W transakcji sprzedaży tego budynku dłużniczka wystąpi więc w charakterze podatnika podatku do towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

Dostawa budynku nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 10 ustawy, gdyż – wbrew stwierdzeniu zawartemu w stanowisku – nastąpi w ramach pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy.

Rozpatrując kwestię pierwszego zasiedlenia w przedmiotowej sprawie należy stwierdzić, że użytkownikiem był właściciel budynku, czyli dłużniczka jako podmiot władający budynkiem, gdyż jedynie ona używała przedmiotowy budynek. Wykorzystywała go do osiągnięcia korzyści (zysku). Budynek bowiem był wykorzystywany przez dłużniczkę do świadczenia m. in. usług krótkotrwałego najmu na imprezy okolicznościowe. W związku z powyższym nie doszło do pierwszego zasiedlenia przedmiotowego budynku, w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy.

Natomiast jego sprzedaż, przy uwzględnieniu przepisu art. 43 ust. 7a ustawy, będzie korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy. Pomimo, że – jak wynika z treści wniosku – dłużniczce przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od wydatków poniesionych od miesiąca sierpnia 2007 r. do miesiąca czerwca 2008 r. na jego ulepszenie, których wartość przekroczyła 30% wartości początkowej budynku, budynek po dokonaniu ulepszeń był wykorzystywany do czynności opodatkowanych powyżej 5 lat (dłużniczka prowadziła działalność gospodarczą do końca lutego 2014 r.). Mając na uwadze treść art. 29a ust. 8 ustawy, również sprzedaż gruntu, na którym posadowiony jest ww. budynek będzie również zwolniona od podatku.

Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.