Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/423-361/12/16-S/DK
z 20 kwietnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 27 marca 2012 r. (data wpływu 6 lipca 2012 r.) – po uwzględnieniu, wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 stycznia 2016 r., sygn. akt II FSK 2677/13, oraz wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 9 maja 2013 r., sygn. akt I SA/Sz 57/13 o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie obowiązku poboru podatku w związku z wypłatą należności za oprogramowanie komputerowe – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lipca 2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w zakresie obowiązku poboru podatku w związku z wypłatą należności za oprogramowanie komputerowe.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność w zakresie opracowywania, wdrażania serwisu programów komputerowych, dostawy oraz instalacji systemów komputerowych, instalacji oprogramowania systemowego i aplikacyjnego.

Spółka należy do Grupy X, tj. grupy powiązanych kapitałowo polskich i niemieckich przedsiębiorstw działających w branży IT.

Spółka nabywa od kilku Partnerów, mających siedziby w Niemczech, oprogramowanie komputerowe, które jest niezbędne dla wykonywanej przez Spółkę działalności.

Spółka nie ma prawa modyfikowania programu zakupionego od Kontrahenta niemieckiego. Przysługuje jej natomiast prawo rozpowszechniania przedmiotowego programu komputerowego (sublicencjonowania). Dokonując odsprzedaży zakupionych programów komputerowych, Wnioskodawca działa każdorazowo w imieniu własnym, z powołaniem na właściciela licencji. Zakres praw i obowiązków związanych z wykonywaniem praw z licencji (sublicencji) wynika w sposób bezpośredni z umów zawartych pomiędzy Partnerami niemieckimi a firmą niemiecką XY z siedzibą w L, należącą do X.

Każdorazowa sprzedaż oprogramowania rozliczana jest z Kontrahentem niemieckim w postaci wypłacanego mu wynagrodzenia, stanowiącego procentowy udział w cenie licencji.

Partnerzy posiadają certyfikat rezydencji w Niemczech.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przedstawionego powyżej stanu faktycznego Spółka, uiszczając zapłatę za oprogramowanie komputerowe zakupione od niemieckiego kontrahenta, jest obowiązana jako płatnik do odprowadzania podatku dochodowego od osób prawnych na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z tytułu przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 tej ustawy, w świetle postanowień przepisu art. 12 umowy z dnia 14 maja 2003 r. zawartej między Rzeczpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, a w przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej - jaka jest stawka tego podatku?

We własnym stanowisku w sprawie Wnioskodawca wskazał, że z tytułu dokonywania wypłat należności na rzecz Partnerów niemieckich Spółka nie może być uznana za wskazanego w art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy w zw. z art. 12 ust. 2 umowy polsko-niemieckiej z dnia 14 maja 2003 r. w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Przedstawiając uzasadnienie przyjętego stanowiska w kwestii objętej zapytaniem należy wskazać w szczególności na następujące przepisy prawa.

Zgodnie z treścią art. 3 ust. 2 omawianej ustawy, podatnicy, którzy nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, podatek dochodowy od osób prawnych z tytułu przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników wymienionych w art. 3 ust. 2 ustawy, miedzy innymi: (1) z praw autorskich lub praw pokrewnych, (2) z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych w tym również ze sprzedaży tych praw, (3) z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, (4) za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, (5) za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) wynosi 20% przychodów. Powyższy przepis ma zastosowanie przy uwzględnieniu postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W myśl art. 12 ust. 1 i 2 umowy polsko-niemieckiej z dnia 14 maja 2003 r. w sprawie unikania podwójnego opodatkowania należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże należności licencyjne, o których mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu, mogą być także opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z jego ustawodawstwem, ale jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto należności licencyjnych.

Art. 3 ust. 2 polsko-niemieckiej umowy z dnia 14 maja 2003 r. w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku stanowi, iż przy stosowaniu niniejszej umowy przez Umawiające się Państwo, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie, które nie zostało w niej zdefiniowane, będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się w danym czasie zgodnie z prawem tego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie niniejsza umowa, przy czym znaczenie wynikające ze stosowanego ustawodawstwa podatkowego tego Państwa będzie miało pierwszeństwo przed znaczeniem nadanym określeniu przez inne przepisy prawne tego Państwa.

Definicja „należności licencyjnych” zawarta została w art. 12 ust. 3 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania w brzmieniu: określenie „należności licencyjne” użyte w niniejszym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Postanowienie to stosuje się odpowiednio do wszelkiego rodzaju wypłat za użytkowanie lub prawo do użytkowania nazwy, zdjęcia lub innych podobnych praw osobistych oraz do wypłat otrzymywanych jako wynagrodzenie za nagranie przez radio lub telewizję występów sportowców lub artystów.

Poddając analizie przytoczone regulacje prawne, należy dojść do przekonania, iż ze względu na fakt, że Ustawodawca nie objął ich zakresem przedmiotowym przekazywanych należności z tytułu użytkowania lub prawa użytkowania programów komputerowych, nie można domniemywać, iż z tytułu wypłacania tych należności ich odbiorca jest podatnikiem podatku dochodowego, a zobowiązany - płatnikiem.

W pierwszej kolejności zauważyć należy, iż umowa zawarta między Rzeczpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku zawiera w swojej treści definicję należności licencyjnych. Wobec powyższego nieuprawnione jest stosowanie względem tego pojęcia przepisu art. 3 ust. 2 umowy. Zawarte natomiast w art. 12 ust. 3 wyliczenie, dotyczące zakresu pojęcia „należności licencyjne”, nie obejmuje należności z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programów komputerowych. Co więcej - sama umowa w żadnym z przepisów nie posługuje się sformułowaniem „program komputerowy”. Również zatem z tego punktu widzenia bezpodstawnym byłoby sięganie do postanowień art. 3 ust. 2 umowy, gdyż przepis dotyczy wyłącznie określeń użytych w umowie. Niemniej jednak, nawet przy uznaniu zasadności stanowiska przeciwnego - również na gruncie przepisów prawa krajowego potraktowanie programu komputerowego jako utworu tożsamego dziełom naukowym (na gruncie Komentarza do Konwencji Modelowej OECD, dotyczącego opłat licencyjnych) jest niemożliwe.

Zgodnie z treścią art. 1 ust. 1 i 2 pkt 2 w zw. z art. 74 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawach autorskich i pokrewnych: przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). W szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe). Takie sformułowanie przepisu nie pozostawia wątpliwości, iż programy komputerowe stanowią odrębną kategorię, podlegającą ochronie. Wskazuje na to również art. 74 ust. 1 ustawy, stanowiący, iż programy komputerowe podlegają ochronie jak utwory literackie, o ile przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią inaczej.

Wobec powyższego nie ulega wątpliwości, iż skoro programy komputerowe nie zostały zakwalifikowane przez Prawodawcę jako dzieła literackie ani naukowe, nie można uznać opłat za użytkowanie lub prawo użytkowania tych programów za należności licencyjne, o których mowa w art. 12 umowy polsko-niemieckiej o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W tym miejscu Wnioskodawca powołuje dodatkowo fragment uzasadnienia wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 czerwca 2009 r., sygn. akt II FSK 278/08 [winno być II FSK 276/08]:

„Wobec trudności interpretacyjnych zapisów umów o unikaniu podwójnego opodatkowania wskazuje on na możliwość utożsamiania programu komputerowego z dziełem naukowym jako rozwiązanie, które jest najbardziej realistyczne. Możliwość ta musi jednak być dopuszczalna w świetle prawa wewnętrznego danego kraju, a to jest wyłączone ze względu na obowiązującą w Polsce ustawę o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Obowiązku podatkowego nie można domniemywać. Wskazać również należy, że w niektórych umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania w definicję należności licencyjnych wprost zostały wpisane należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programu komputerowego (Konwencja w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku zawarta w dniu 21 września 1995 r. pomiędzy Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Kazachstanu Dz. U. z 1995 r., Nr 121, poz. 586, Konwencja w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku zawarta w zawarta w dniu 9 maja 1995 r. pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Republiką Portugalską Dz.U. z 1998 r., Nr 48, poz. 304).”

W dniu 18 września 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy wydał interpretację indywidualną Nr ITPB3/423-361/12/DK, w której uznał stanowisko przedstawione przez Spółkę za nieprawidłowe. W dniu 17 grudnia 2012 r. do tutejszego organu wpłynęła skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie., który wyrokiem z dnia 9 maja 2013 r. sygn. akt I SA/Sz 57/13 uchylił przedmiotową interpretację. Wobec powyższego tutejszy organ złożył skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego, który wyrokiem z dnia 13 stycznia 2016 r. sygn. akt II FSK 2677/13 utrzymał zaskarżany wyrok.

W świetle powyższego tutejszy organ dokonując merytorycznej oceny złożonego wniosku mając na względzie tezy zawarte w wyżej wymienionych wyrokach stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione w złożonym wniosku jest prawidłowe.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny, stosownie do art. 14c § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.