Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB1.4511.78.2016.2.AG
z 10 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia z dnia 28 stycznia 2016 r. (data wpływu 1 lutego 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 kwietnia 2016 r. (data wpływu 14 kwietnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lutego 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 1 kwietnia 2016 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.78.2016.1.AG, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 1 kwietnia 2016 r., a doręczono w dniu 5 kwietnia 2016 r. Uzupełnienie ww. wniosku wpłynęło do tut. Organu w dniu 14 kwietnia 2016 r. (nadane zostało w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego w dniu 11 kwietnia 2016 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 23 września 2015 r. został zakupiony przez Wnioskodawcę lokal niemieszkalny ….., który znajduje się na parterze budynku A. Budynek ten stanowi część kompleksu budynków pofabrycznych, który był w latach ubiegłych użytkowany. Użytkowanie tego budynku datowane jest od 1884 r. do 1939 r. przez właściciela …... W 1948 r. nastąpiła jej nacjonalizacja i powstały Zakłady ….. powstała Spółka Akcyjna - ….., która istniała do 2006 r.

W 2007 r. powyższe budynki zakupiła …. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, …. i rozpoczęła budowę Osiedla Zabudowy Mieszkaniowej Wielorodzinnej „…..”. Decyzją Nr ….. udzielono ww. Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością pozwolenia na użytkowanie części biurowej budynku A, zlokalizowanej na parterze budynku. W tym budynku, ze względu na zabytkowy charakter, pozostawiono ścianę frontową, natomiast pozostała część budynku została wyburzona, z uwagi na bardzo zły stan techniczny. Do tej zabytkowej ściany frontowej dobudowano pozostałą część budynku. W dniu 30 stycznia 2007 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego przeprowadził obowiązkową kontrolę i stwierdził, że wszystkie prace budowlane związane z budową części biurowej w budynku A wykonano zgodnie z warunkami udzielonego pozwolenia na budowę i budynek nadaje się do użytkowania. Od 2008 r. do 2015 r. lokal był wykorzystywany na biura przez ….. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością.

W piśmie z dnia 8 kwietnia 2016 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że działalność gospodarczą prowadzi w zakresie usług medycznych (okulistyka). Dochody z działalności są opodatkowane podatkiem 19%. Ww. działalność jest prowadzona w oparciu o podatkową księgę przychodów i rozchodów. Budynek A, w którym znajduje się lokal użytkowy przeznaczony na usługi medyczne, został wybudowany na miejscu wyburzonego budynku pofabrycznego. Przy czym, jego ściana frontowa to pozostałość po tym budynku. Został on wyburzony w 2007 r. przez ….. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Prace budowlane były prowadzone przez tę Spółkę. Okresu w jakim prowadzone były roboty budowlane Wnioskodawca nie był w stanie ustalić.

Budynek A, o którym mowa, jest budynkiem pofabrycznym. Budowa i rewitalizacja ściany frontowej powstałego budynku A (w miejscu budynku pofabrycznego) została zakończona w całości. Jest to budynek składający się z parteru oraz piętra, na którym znajdują się lokale mieszkalne. Zgodnie z wpisem do aktu notarialnego z dnia 23 września 2015 r., Repertorium A Nr ….., przedstawiciel ww. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością oświadczył, że nieruchomość oraz wybudowane na niej obiekty budowlane są użytkowane od dnia 20 marca 2008 r. (budynki A, B, C, D bez części biurowej w budynku A) oraz od dnia 14 lutego 2008 r. część biurowa w budynku A, w którym uzyskana decyzja o pozwoleniu na użytkowanie stała się ostateczna.

Wnioskodawca poinformował, że w dniu zakupu lokal niemieszkalny był kompletny i zdatny do użytku. Ponieważ ww. lokal został zakupiony z przeznaczeniem do użytkowania w działalności medycznej konieczna była adaptacja do warunków spełniających wymogi tejże działalności. Lokal niemieszkalny mieszczący się …… stanowi środek trwały w firmie Wnioskodawcy. Jest wpisany do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Został zakwalifikowany do grupy 12 - Lokale niemieszkalne, symbol KŚT 121, stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych - 2,5%.

Mając na uwadze art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnik może ustalić stawkę amortyzacyjną dla używanych lub ulepszonych lokali niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu wynosi 2,5%, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, przy czym okres amortyzacji nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania, do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Wnioskodawca uważa, że zakupiony przez Niego lokal niemieszkalny spełnia warunki do zastosowania amortyzacji według stawki indywidualnej. Ponieważ okres adaptacji i przystosowania lokalu do działalności gospodarczej w zakresie usług medycznych zakończył się i w pełni odpowiada wymogom dla tego rodzaju usług, dlatego też, po przeanalizowaniu wszystkich aspektów zarówno podatkowych jak i ekonomicznych postanowił rozpocząć amortyzację przedmiotowego lokalu stawką indywidualną 10%.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zastosowana przez Wnioskodawcę indywidualna stawka amortyzacyjna w wysokości 10% dla lokalu niemieszkalnego położonego w budynku A jest prawidłowa?

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawionym w uzupełnieniu wniosku, amortyzacja lokalu niemieszkalnego położonego ….. w budynku A według stawki indywidualnej 10% jest zasadna, ponieważ spełnione zostały wszystkie uwarunkowania do zastosowania tej metody: budynek, jak i przedmiotowy lokal był używany jako budynek fabryczny i na pewno jego okres użytkowania przekracza 100 lat (potwierdzenie tego możemy znaleźć w historii tego kompleksu fabrycznego, która jest ogólnie dostępna), lokal został po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych firmy Wnioskodawcy. Stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% dla ww. lokalu, przy czym okres amortyzacji nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania, do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Wyburzenie budynku pofabrycznego i wybudowanie w tym samym miejscu nowego budynku, w którym pozostawiono ścianę frontową po budynku pofabrycznym, która stanowi integralną część obecnego budynku A (nadzór konserwatorski), nie stanowi przyczyny dla której Wnioskodawca nie mógłby zastosować amortyzacji tego lokalu według stawki indywidualnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością w zakresie najmu, a ich poniesienie ma wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) wymienionej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części (…).

Kosztem uzyskania przychodów, stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  

• zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,
  

• być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  

• jego przewidywany okres używania być dłuższy niż rok,
  

• być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

Przy czym uznaje się, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć jako możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Stosownie do art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Zgodnie bowiem z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową, lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Co do zasady, środek trwały podlega amortyzacji według stawki amortyzacyjnej określonej w Wykazie stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie bowiem do przepisu art. 22i ust. 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Istnieje jednak możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Kwestię tę uregulowano w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Treść powyższych przepisów wskazuje, że zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej jest możliwe wyłącznie do składników majątku, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i przed dokonaniem ulepszenia spełniały ustawowe kryteria uznania je za środek trwały. Stawkę tę można stosować dla używanych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika lub dla ulepszonych środków trwałych, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uległy ulepszeniu. Zauważyć przy tym należy, że wynikająca z art. 22j ww. ustawy, możliwość stosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla używanych lub ulepszonych lokali jest prawem, a nie obowiązkiem podatnika.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług medycznych (okulistyka). W dniu 23 września 2015 r. dla celów tej działalności zakupił lokal niemieszkalny, który znajduje się na parterze budynku A.

Budynek A, w którym znajduje się ww. lokal niemieszkalny został wybudowany przez Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością na miejscu wyburzonego w 2007 r. budynku pofabrycznego, który był użytkowany od 1884 r. Przy czym, ściana frontowa tego budynku to ściana budynku pofabrycznego, którą pozostawiono ze względu na jej zabytkowy charakter. Pozostałą część ww. budynku pofabrycznego wyburzono, a w jej miejsce wybudowano nową. Pozwolenia na użytkowanie części biurowej budynku A Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego udzielił Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością decyzją Nr ….. Od 2008 r. do 2015 r. lokal był wykorzystywany na biura przez Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością.

W dniu zakupu lokal niemieszkalny był kompletny i zdatny do użytku. W celu dostosowania zakupionego lokali do celów działalności medycznej Wnioskodawca przeprowadził prace adaptacyjne w tym lokalu. Okres adaptacji i przystosowania lokalu niemieszkalnego do działalności gospodarczej w zakresie usług medycznych zakończył się i lokal ten w pełni odpowiada wymogom dla tego rodzaju usług. Lokal niemieszkalny stanowi środek trwały w firmie Wnioskodawcy, jest wpisany do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Został zakwalifikowany do grupy 12 – Lokale niemieszkalne, symbol KŚT 121, stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych dla tego rodzaju 2,5%.

Wnioskodawca postanowił rozpocząć amortyzację przedmiotowego lokalu stawką indywidualną 10%, na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że skoro lokal niemieszkalny w budynku A, wskazany we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, przed jego nabyciem przez Wnioskodawcę był wykorzystywany przez Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością przez okres od 2008 r. do 2015 r., tj. przez 7 lat i został po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez Wnioskodawcę, to zastosowana przez Wnioskodawcę stawka amortyzacyjna, na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w wysokości 10% dla ww. lokalu niemieszkalnego jest prawidłowa.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Ponadto nadmienia się, że wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny załączonej do wniosku ORD-IN decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 31 stycznia 2008 r.; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i Jego stanowiskiem.

Tutejszy Organ informuje jednocześnie, że wpłacona w dniu 11 kwietnia 2016 r. na konto bankowe Izby Skarbowej w Łodzi dodatkowa opłata w wysokości 40,00 zł stanowi nadpłatę i zostanie zwrócona na rachunek bankowy wskazany w części F., poz. 79 uzupełnienia wniosku ORD-IN(7) z dnia 8 kwietnia 2016 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.