Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB4/4511-127/16/MK
z 29 kwietnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 2 lutego 2016 r. (data wpływu 8 lutego 2016 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie podstawy opodatkowania przy sprzedaży nieruchomości - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 lutego 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie podstawy opodatkowania przy sprzedaży nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 5 marca 2014 r. aktem notarialnym Rep. … - akt poświadczenia dziedziczenia Wnioskodawca odziedziczył spadek po zmarłej mamie (zgon w dniu 21 lutego 2014 r.). Dziedziczenie odbyło się na podstawie testamentu notarialnego sporządzonego w dniu 6 września 2001 r. przez notariusza. Z testamentu wynikało że spadek po zmarłej nabył wprost Wnioskodawca w całości. Przedmiotem dziedziczenia jest mieszkanie o pow. 27,38 m2 i wartości około 90 zł. Akt poświadczenia dziedziczenia sporządzono w obecności brata jedynego spadkobiercy, a syna zmarłej Pana M. W dniu 11 czerwca 2014 r. Pan M wystosował do brata tj. Wniodkodawcy pismo - ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty, w którym zażądał należności z tytułu zachowku po zmarłej mamie w kwocie 22 zł, tj. połowę wartości udziału spadkowego, który przypadałby M przy dziedziczeniu ustawowym. W dniu 10 września 2014 r. Sąd Rejonowy w X wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym - …, w którym to nakazał aby pozwany Wnioskodawca zapłacił na rzecz powoda M kwotę 22 zł wraz z odsetkami w wysokości ustawowej liczonymi od dnia 6 sierpnia 2014 r. do dnia zapłaty wraz z kwotą 2 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Od wydanego nakazu Wnioskodawca nie wniósł sprzeciwu. Wobec faktu nie posiadania takiej kwoty środków finansowych Wnioskodawca rozpoczął poszukiwania nabywców na odziedziczone mieszkanie po mamie celem spłacenia brata. W dniu 22 stycznia 2015 r. za aktem notarialnym Rep. A numer … Wnioskodawca dokonał sprzedaży mieszkania za kwotę 80 zł. Niezwłocznie po tym fakcie tj. w dniu 28 stycznia 2015 r. Wnioskodawca dokonał przelewu środków finansowych na rzecz brata M zgodnie z nakazem sądowym … jak niżej: kwoty 25 zł (zachowek 22 zł + koszty procesu 2 zł oraz kwoty 1 zł jako należne odsetki).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy dokonując rozliczenia należnego podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu sprzedaży odziedziczonego mieszkania przed upływem 5 lat jako podstawę opodatkowania należy przyjąć kwotę 80 zł (całość uzyskana ze sprzedaży mieszkania) czy kwotę tę pomniejszyć o zapłacone dla brata kwoty zgodnie z nakazem sądowym znak: 8/14 (22 – zachowek + 2 koszty procesu + 1 - odsetki)?

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonując rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych i składając PIT-39 za 2015 r. jako podstawę opodatkowania należy przyjąć kwotę 55 zł tj. kwotę uzyskaną ze sprzedaży 80 zł należy pomniejszyć o wynikające z nakazu sądowego 8/14 kwoty: 22 zł (zachowek), 2 zł (koszty procesu), 1 zł (odsetki naliczone od dnia 6 sierpnia 2014 r. do dnia zapłaty 28 stycznia 2015 r.). Zdaniem Wnioskodawcy jako koszty uzyskania przychodu należy przyjąć wszelkie wpłaty dokonane na rzecz brata M nakazane przez Sąd w X. Oznacza to, że podatek dochodowy Wnioskodawca winien zapłacić tylko od części kwoty którą faktycznie posiadał po sprzedaży mieszkania, tj. 55 zł. Natomiast środki finansowe przelane tytułem zachowku dla brata M winny być uznane jako jego dochód i rozliczone przez niego osobiście składając zeznanie PIT-39.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit a)-c) ww. ustawy źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

W myśl art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Stosownie do art. 30e ust. 4 ww. ustawy po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3 wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.

Dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł (art. 30e ust. 5 ww. ustawy).

Natomiast zgodnie z art. 30e ust. 2 ww. ustawy, podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Artykuł 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia (sprzedaży) nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe (potoczne) rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez sprzedającego, które są konieczne, aby transakcja mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością).

Można do takich kosztów zaliczyć:

• koszty wyceny nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego,
• prowizje pośredników w sprzedaży nieruchomości,
• koszty ogłoszeń w prasie związanych z zamiarem sprzedaży nieruchomości,
• wydatki związane ze sporządzeniem przez notariusza umowy cywilnoprawnej,
• koszty i opłaty sądowe.

Od powyższych kosztów odróżnić należy koszty uzyskania przychodu, których zasady ustalania określone zostały w art. 22 ust. 6c i 6d ustawy.

Stosownie do przepisu art. 22 ust. 6d ww. ustawy za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

Określony w zacytowanym art. 22 ust. 6d katalog wydatków, które w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy, nabytych w drodze spadku, mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodu ma zatem charakter katalogu zamkniętego, w związku z czym tylko wydatki wyraźnie w nim wskazane mogą pomniejszyć uzyskany przychód.

W związku z tym wskazać należy, że zachowek jest to wynikające z przepisów Kodeksu cywilnego uprawnienie przysługujące zstępnym, małżonkowi oraz rodzicom spadkodawcy, polegające na możliwości żądania określonego świadczenia pieniężnego od spadkobiercy lub spadkobierców, a jego celem jest ochrona interesów najbliższej rodziny spadkodawcy, w sytuacji gdy spadkodawca pominął ich w testamencie i powołał do spadku inną osobę.

Odnosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy uznać należy, iż uzyskanego przychodu ze sprzedaży odziedziczonego mieszkania nie można pomniejszyć o udokumentowaną kwotę wypłaconego zachowku ponieważ nie stanowi kosztu odpłatnego zbycia, jak również nie mieści się w ustawowych kategoriach kosztów uzyskania przychodu zdefiniowanych w art. 22 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z powyższych względów do kosztów uzyskania przychodów z odpłatnego zbycia mieszkania nie można zaliczyć też odsetek związanych z opóźnieniem wypłaty należności z tytułu zachowku oraz kosztów prowadzenia postępowania cywilnego w celu otrzymania zachowku.

W opisanej we wniosku sytuacji kwota jaką Wnioskodawca przekazał tytułem zachowku będącego jego osobistym zobowiązaniem względem osób pominiętych przez spadkodawcę w testamencie (w tym koszty procesu i zasądzone odsetki) nie może mieć wpływu na wysokość podatku z tytułu sprzedaży przedmiotowego mieszkania.

Wobec tego stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Jednocześnie wskazać należy, że zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego. Oznacza to, że niniejsza interpretacja indywidualna skierowana jest wyłącznie do Wnioskodawcy i nie wywołuje skutków prawnych w stosunku do innych podmiotów.

Podkreślenia wymaga też, że organ interpretacyjny nie jest uprawniony do dokonywania obliczenia podstawy opodatkowania. W polskim systemie prawa podatkowego obowiązuje zasada samoobliczenia podatku. Interpretacja indywidualna w odróżnieniu od aktu administracyjnego nie jest (co do zasady) skierowana wprost na wywołanie skutków prawnych, lecz ocenę stanowiska wnioskodawcy bądź wskazanie prawidłowego stanowiska, z uzasadnieniem prawnym, przy uwzględnieniu stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego przez zainteresowanego we wniosku o interpretację. Istotą interpretacji indywidualnej jest rozstrzygnięcie, czy wnioskodawca prawidłowo postrzega, jakie skutki prawne na gruncie określonych przepisów prawa podatkowego wywołuje przedstawiony przez niego stan faktyczny albo zdarzenie przyszłe. Wydanie interpretacji indywidualnej nie zwalnia podatnika z obowiązku obliczenia zobowiązania podatkowego. Organ wydający interpretację przepisów prawa podatkowego nie może w szczególności prowadzić postępowania ani podejmować rozstrzygnięć zastrzeżonych dla innego trybu orzekania, w tym w postępowaniu kontrolnym czy podatkowym prowadzonym w oparciu o konkretną dokumentację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia dpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.