INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 08 grudnia 2011r. (data wpływu do tut. Biura – 13 grudnia 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych umowy cesji wierzytelności:

• w części dotyczącej podlegania opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn – jest prawidłowe,
• w części dotyczącej określenia momentu powstania obowiązku podatkowego – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 13 grudnia 2011r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych umowy cesji wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W 2007r. rodzice Wnioskodawczyni nabyli udział w nieruchomości, stając się jej współwłaścicielami na prawach małżeńskiej wspólności majątkowej. Następnie w 2007r. oraz 2008r. dokonali wydatków i nakładów na ww. nieruchomość. Były to wydatki i nakłady, polegające na zakupie materiałów budowlanych oraz usług remontowych, a umowy zostały zawarte w formie ustnej i potwierdzone paragonami lub fakturami.

W 2011r. zostało wszczęte przez jednego ze współwłaścicieli ww. nieruchomości postępowanie przed sądem powszechnym o zniesienie współwłasności, które obecnie jest w toku. Rodzice Wnioskodawczyni jako uczestnicy tego postępowania zgłosili do rozliczenia ww. wydatki i nakłady, jakich dokonali na nieruchomość w 2007r. oraz w 2008r.

Roszczenie o zwrot ww. wydatków i nakładów jest sporne i niekoniecznie sąd w orzeczeniu, kończącym postępowanie o zniesienie współwłasności, zobowiąże innych uczestników do spełnienia tego świadczenia.

Dnia 10 listopada 2011r. rodzice Wnioskodawczyni dokonali darowizny udziału w ww. nieruchomości na jej rzecz w formie aktu notarialnego. W ten sposób Wnioskodawczyni wstąpiła w ich miejsce, jako współwłaściciel ww. nieruchomości i stała się uczestnikiem ww. postępowania o zniesienie współwłasności. Jednak aby wstąpić w całości w miejsce swoich rodziców do postępowania o zniesienie współwłasności, czyli również w zakresie roszczenia o wydatki i nakłady na nieruchomość z 2007r. i 2008r. musiała zostać na Wnioskodawczynię przeniesiona wierzytelność o ww. wydatki i nakłady. Dlatego w dniu 5 grudnia 2011r. została zawarta umowa nieodpłatnej cesji (przelewu) ww. wydatków i nakładów z 2007r. i 2008r. między Wnioskodawczynią a rodzicami. Umowa cesji (przelewu) została zawarta w formie pisemnej. Roszczenie o ww. wydatki i nakłady przeszło na Wnioskodawczynię pod tytułem darmym. Kwota ww. wydatków i nakładów przewyższa kwotę wskazaną w art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Dlatego w celu zwolnienia z art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn Wnioskodawczyni musi zgłosić dokonanie nieodpłatnej cesji (przelewu) ww. wierzytelności z tytułu nakładów i wydatków na formularzu SD-Z2 do Naczelnika Urzędu Skarbowego. Musi to uczynić w terminie 6 miesięcy od dnia powstania obowiązku podatkowego. Jednak nie jest jasne, kiedy w tej sprawie taki obowiązek podatkowy powstaje.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy nieodpłatna umowa cesji (przelewu) wierzytelności z tytułu nakładów i wydatków na nieruchomość z dnia 5 grudnia 2011r. podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn...

Czy obowiązek podatkowy w przypadku nieodpłatnej umowy cesji (przelewu) wierzytelności z tytułu nakładów i wydatków na nieruchomość powstaje:

• w dniu zawarcia nieodpłatnej umowy cesji (przelewu) w formie pisemnej, czyli dnia 5 grudnia 2011r....
• w dniu wydania prawomocnego orzeczenia w sprawie o zniesienie współwłasności nieruchomości, zasądzającego od innych uczestników na rzecz Wnioskodawczyni zwrot wydatków i nakładów, objętych nieodpłatną umową cesji (przelewu)...
• w dniu zwrócenia Wnioskodawczyni wydatków i nakładów, objętych nieodpłatną umową cesji (przelewu) przez innych współwłaścicieli, będących uczestnikami postępowania o zniesienie współwłasności nieruchomości...
  
  

Ad 1.

Zdaniem Wnioskodawczyni nieodpłatna umowa cesji (przelewu) wierzytelności podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn, bowiem jest darowizną w rozumieniu art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od spadków i darowizn. Na jej podstawie następuje bowiem nabycie praw majątkowych pod tytułem darmym.

Ad 2.

Zdaniem Wnioskodawczyni obowiązek podatkowy w przypadku nieodpłatnej umowy cesji (przelewu) wierzytelności z tytułu nakładów i wydatków na nieruchomość powstaje w dniu zwrócenia Wnioskodawczyni wydatków i nakładów, objętych nieodpłatną umową cesji (przelewu) przez innych współwłaścicieli, będących uczestnikami postępowania o zniesienie współwłasności nieruchomości (opcja lit. c).

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn „obowiązek podatkowy powstaje przy nabyciu w drodze darowizny - z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia w formie aktu notarialnego, a w razie zawarcia umowy bez zachowania przewidzianej formy – z chwilą spełnienia przyrzeczonego świadczenia; jeżeli ze względu na przedmiot darowizny przepisy wymagają szczególnej formy dla oświadczeń obu stron, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą złożenia takich oświadczeń."

Przepis ten wskazuje, że w razie zawarcia umowy darowizny bez zachowania formy aktu notarialnego, dopiero z chwilą spełnienia przyrzeczonego świadczenia powstaje obowiązek podatkowy. W niniejszej sprawie zwrot wydatków i nakładów na nieruchomość, czyli spełnienie świadczenia, nastąpi dopiero po orzeczeniu sądu w sprawie o zniesienie współwłasności. Roszczenie bowiem jest sporne i niekoniecznie zostanie przez sąd uwzględnione. Przedmiotem darowizny w tej sprawie jest wierzytelność. Zgodnie z art. 511 K.c. jeżeli wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew tej wierzytelności powinien być również pismem stwierdzony. Przepis ten nie wymaga jednak dla umowy cesji (przelewu) specjalnej formy dla oświadczeń stron.

W dodatku w niniejszej sprawie wierzytelność powstała z tytułu zapłaty za zakup materiałów budowlanych oraz usług remontowych, które to umowy zostały zawarte w formie ustnej, a potwierdzone paragonami lub fakturami. W tej sprawie wierzytelność nie została zatem stwierdzona pismem i choć cesja (przelew) została zawarta w formie pisemnej, to przepisy nie przewidują dla umowy cesji (przelewu) szczególnej formy. Dlatego dopiero w chwili spełnienia świadczenia z tytułu wydatków i nakładów na nieruchomość przez uczestników postępowania na rzecz Wnioskodawczyni, w wyniku zakończenia postępowania o zniesienie współwłasności, obowiązek podatkowy powstanie w tej sprawie.

Obowiązek podatkowy nie powstanie również w dniu wydania prawomocnego orzeczenia sądu w sprawie o zniesienie współwłasności, zasądzającego od innych współwłaścicieli zwrot wydatków i nakładów, objętych nieodpłatną umową cesji (przelewu). Bowiem samo wydanie orzeczenia w sprawie o zniesienie współwłasności nie wywołuje skutku w postaci spełnienia świadczenia z tytułu nakładów i wydatków, objętych nieodpłatną umową cesji (przelewu). Dopiero zwrócenie na rzecz Wnioskodawczyni wydatków i nakładów na nieruchomość przez uczestników postępowania w sprawie o zniesienie współwłasności spowoduje powstanie obowiązku w tej sprawie zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983r. o podatku od spadków i darowizn (t.j. Dz. U. z 2009r. Nr 93, poz. 768 ze zm.) podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem darowizny.

Na podstawie art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku.

Z powyżej zacytowanego przepisu wynika, że podstawową cechą umowy darowizny jest bezpłatne świadczenie darczyńcy na rzecz obdarowanego kosztem jego majątku.

Darowizna należy do czynności, których celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego (świadczenie musi wzbogacić obdarowanego) i zobowiązanie darczyńcy musi być zamierzone jako nieodpłatne. Świadczenie ma charakter nieodpłatny, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za otrzymane świadczenie. Istotą darowizny – jako czynności nieodpłatnej – jest więc brak po drugiej stronie ekwiwalentu w postaci świadczenia wzajemnego.

Darowizna może polegać zarówno na przesunięciach do majątku obdarowanego określonych przedmiotów majątkowych, jak i na innych postaciach dyspozycji majątkowych darczyńcy prowadzących do zmniejszenia jego majątku, a po stronie majątku obdarowanego do zwiększenia aktywów lub zmniejszenia pasywów.

Do zawarcia umowy darowizny, podobnie jak każdej innej umowy, niezbędne jest zgodne oświadczenie woli złożone przez obie strony umowy. Umowa darowizny dochodzi do skutku dopiero z chwilą złożenia oświadczenia woli przez obdarowanego o przyjęciu darowizny. Należy zaznaczyć, że ustawodawca nie wymaga żadnej szczególnej formy oświadczenia obdarowanego o przyjęciu darowizny.

Natomiast z treści art. 890 § 1 wynika, iż oświadczenie darczyńcy powinno być złożone w formie aktu notarialnego. Jednakże umowa darowizny zawarta bez zachowania tej formy staje się ważna, jeżeli przyrzeczone świadczenie zostało spełnione.

Przepisy Kodeksu cywilnego przewidują zatem – co do zasady – szczególną formę dla umowy darowizny, umowa taka – pod rygorem nieważności powinna zostać sporządzona w formie aktu notarialnego. Niezachowanie tej formy nie powoduje nieważności umowy tylko wówczas, gdy darowizna została spełniona.

Zatem daną czynność można uznać za darowiznę, jeżeli posiada cechy darowizny, tzn. gdy zostanie złożone oświadczenie darczyńcy o przekazaniu darowizny oraz oświadczenie obdarowanego o jej przyjęciu, a ponadto czynność ta musi polegać na nieodpłatnym świadczeniu darczyńcy (kosztem jego majątku) na rzecz obdarowanego, pod warunkiem, że czynność ta nie została wymieniona w treści art. 889 Kodeksu cywilnego.

Przedmiotem darowizny mogą być zarówno rzeczy, jak również prawa majątkowe. Do praw majątkowych zalicza się prawa rzeczowe (własność, użytkowanie wieczyste, prawa rzeczowe ograniczone), wierzytelności, prawa na dobrach niematerialnych o charakterze majątkowym oraz prawa rodzinne o charakterze majątkowym (np. prawo do świadczeń alimentacyjnych). Pod pojęciem praw majątkowych, o których mowa w ustawie o podatku od spadków i darowizn ustawodawca rozumie natomiast m.in. prawa majątkowe wynikające ze stosunków zobowiązaniowych.

Natomiast wierzytelność jest to przysługujące wierzycielowi wobec dłużnika uprawnienie do żądania spełnienia świadczenia z określonego stosunku zobowiązaniowego. Wierzytelność stanowi więc podstawę roszczeń kierowanych wobec drugiej strony stosunku obligacyjnego. Jest to swego rodzaju prawo podmiotowe istniejące po stronie wierzyciela, składające się z szeregu uprawnień węższych, funkcjonalnie ze sobą powiązanych.

Powyższe oznacza, że zawierając umowę darowizny wierzytelności przysługującej darczyńcy wobec wierzycieli obdarowany - na mocy tej umowy - nabywa prawo majątkowe, dające mu podstawę do wystąpienia z roszczeniem wobec wierzycieli o spełnienie określonego świadczenia.

Instytucję przeniesienia (cesji) wierzytelności regulują przepisy art. 509-518 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Przeniesienie wierzytelności jest swoistą konstrukcją prawną, przewidzianą w ogólnych zasadach zobowiązań prowadzącą do zmiany osoby wierzyciela podczas, gdy przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam. Umowy cesji wierzytelności należą do czynności prawnych rozporządzających o skutkach zbliżonych do umowy przenoszącej własność. Dodać należy, że cesja nie ma formy samoistnej umowy, dlatego też dla jej realizacji musi być dokonana czynność cywilnoprawna, na podstawie której nastąpi przeniesienie wierzytelności.

Z treści art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że czynnością stanowiącą podstawę cesji może być umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inne umowy zobowiązujące do przeniesienia wierzytelności.

Jak z powyższego wynika umowę cesji można uznać jako darowiznę, jeżeli posiada cechy darowizny, tzn. oświadczenie darczyńcy (darczyńców) o przekazaniu darowizny oraz oświadczenie obdarowanego o przyjęciu darowizny oraz cesja dokonywana jest bezpłatnie – kosztem majątku cedenta (darczyńcy), a cesjonariusz (obdarowany) nie jest zobowiązany do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za dokonaną cesję.

Stosownie do art. 5 ww. ustawy o podatku od spadków i darowizn obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

W myśl art. 6 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy obowiązek podatkowy powstaje – przy nabyciu w drodze darowizny – z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia w formie aktu notarialnego, a w razie zawarcia umowy bez zachowania przewidzianej formy – z chwilą spełnienia przyrzeczonego świadczenia; jeżeli ze względu na przedmiot darowizny przepisy wymagają szczególnej formy dla oświadczeń obu stron, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą złożenia takich oświadczeń.

Natomiast stosownie do przepisu art. 4a ust. 1 powołanej wyżej ustawy zwalnia się od podatku nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych przez małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, rodzeństwo, ojczyma i macochę, jeżeli:

zgłoszą nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego w terminie 6 miesięcy od dnia powstania obowiązku podatkowego powstałego na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 2-8 i ust. 2, a w przypadku nabycia w drodze dziedziczenia w terminie 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia sądu stwierdzającego nabycie spadku, z zastrzeżeniem ust. 2 i 4, oraz

udokumentują – w przypadku gdy przedmiotem nabycia tytułem darowizny lub polecenia darczyńcy są środki pieniężne, a wartość majątku nabytego łącznie od tej samej osoby w okresie 5 lat, poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnie nabycie, doliczona do wartości rzeczy i praw majątkowych ostatnio nabytych, przekracza kwotę określoną w art. 9 ust. 1 pkt 1 – ich otrzymanie dowodem przekazania na rachunek bankowy nabywcy albo jego rachunek prowadzony przez spółdzielczą kasę oszczędnościowo-kredytową lub przekazem pocztowym.

Zgłoszenia o nabyciu własności rzeczy i praw majątkowych dokonać należy na formularzu SD-Z2 zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie zgłoszenia o nabyciu własności rzeczy i praw majątkowych (Dz. U. Nr 243, poz. 1762 ze zm.).

W przypadku niespełnienia warunków, o których mowa w ust. 1 i 2, nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych podlega opodatkowaniu na zasadach określonych dla nabywców zaliczonych do I grupy podatkowej (art. 4a ust. 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 4a ust. 4 ww. ustawy obowiązek zgłoszenia nie obejmuje przypadków, gdy:

wartość majątku nabytego łącznie od tej samej osoby lub po tej samej osobie w okresie 5 lat, poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnie nabycie doliczona do wartości rzeczy i praw majątkowych ostatnio nabytych, nie przekracza kwoty określonej w art. 9 ust. 1 pkt 1 lub gdy nabycie następuje na podstawie umowy zawartej w formie aktu notarialnego.

Wyżej wymienione zwolnienie stosuje się, jeżeli w chwili nabycia nabywca posiadał obywatelstwo polskie lub obywatelstwo jednego z państw członkowskich Unii Europejskiej lub państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub miał miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub na terytorium takiego państwa (art. 4 ust. 4 cyt. ustawy).

Z treści wniosku wynika, że w dniu 05 grudnia 2011r. została zawarta umowa, której przedmiotem była cesja (przelew) wierzytelności. Umową tą rodzice przenieśli na Wnioskodawczynię roszczenie przysługujące im wobec współwłaścicieli nieruchomości z tytułu wydatków i nakładów poniesionych na tę nieruchomość. Przedmiotowe roszczenie przeszło na Wnioskodawczynię pod tytułem darmym. Umowa została zawarta w formie pisemnej.

Wobec tego, biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, że jeżeli istotnie nieodpłatna cesja (przelew) wierzytelności jest umową darowizny, w rozumieniu art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego, wierzytelności przysługującej darczyńcom wobec współwłaścicieli ww. nieruchomości podlega co do zasady opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2 tej ustawy, jednakże w przedmiotowej sprawie darowizna ta będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od spadków i darowizn na podstawie powołanego wyżej art. 4a tej ustawy, jeżeli Wnioskodawczyni jako obdarowana w ciągu 6 miesięcy od dnia powstania obowiązku podatkowego dokona zgłoszenia nabycia majątku na formularzu SD-Z2.

Ustosunkowując się do stanowiska Wnioskodawczyni odnośnie momentu powstania obowiązku podatkowego, a więc jednocześnie ustalenia dnia, od którego należy liczyć 6 miesięczny okres na dokonanie zgłoszenia nabycia majątku na formularzu SD-Z2 koniecznym jest wskazać, że obowiązek ten powstał w przedmiotowej sprawie w dniu zawarcia umowy darowizny wierzytelności, w której to umowie obdarowany składa oświadczenie woli o jej przyjęciu, tj. w dniu 5 grudnia 2011 r., a nie jak uważa Wnioskodawczyni w dniu zwrócenia wydatków i nakładów, objętych nieodpłatną umową cesji (przelewu) przez innych współwłaścicieli, będących uczestnikami postępowania o zniesienie współwłasności nieruchomości.

Należy bowiem zauważyć, że opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn podlega nabycie własności m.in. praw majątkowych (art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn), co nie jest tożsame z uzyskaniem korzyści majątkowej z nabytych praw (np. wypłaty wierzytelności) lecz dotyczy momentu wejścia obdarowanego (spadkobiercy) w prawa właściciela rzeczy i praw majątkowych. Jeżeli zatem dla realizacji cesji (przelewu) wierzytelności dokonano czynności cywilnoprawnej w postaci umowy darowizny, to data zawarcia tej umowy jest momentem nabycia własności przedmiotowego prawa majątkowego przez Wnioskodawczynię. Zawarcie umowy darowizny wierzytelności w formie pisemnej pozwala bowiem Wnioskodawczyni na dochodzenie od dłużników tej wierzytelności w swoim imieniu i na swoją rzecz. Od momentu zawarcia umowy darowizny to Wnioskodawczyni stała się właścicielką praw upoważniających ją do dochodzenia wierzytelności, o której mowa we wniosku.

Natomiast to czy Wnioskodawczyni otrzyma środki finansowe z tytułu realizacji przedmiotowej wierzytelności i kiedy, w świetle art. 1 ust 1 ustawy nie jest przedmiotem ustawy o podatku od spadków i darowizn – jest nim wyłącznie nabycie rzeczy i praw majątkowych. Wobec tego zgodnie z art. 6 ust. 4 ww. ustawy o podatku od spadków i darowizn otrzymanie środków finansowych w wyniku realizacji wierzytelności nie jest chwilą spełnienia przyrzeczonego świadczenia - jest nim chwila złożenia oświadczenia o darowaniu wierzytelności i przyjęciu przez obdarowanego darowizny wierzytelności w formie pisemnej umowy darowizny.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie skutków podatkowych nieodpłatnego nabycia wierzytelności na podstawie umowy darowizny w części dotyczącej podlegania opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn umowy cesji wierzytelności, należało uznać za prawidłowe.

Natomiast w części dotyczącej określenia momentu powstania obowiązku podatkowego, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.