INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 listopada 2011r. (data wpływu do tut. Biura 18 listopada 2011r.), uzupełnionym w dniu 6 lutego 2012r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, wydatków związanych z wymianą silnika w samochodzie stanowiącym środek trwały w tej działalności – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 listopada 2011r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, wydatków związanych z wymianą silnika w samochodzie stanowiącym środek trwały w tej działalności. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 26 stycznia 2012r. Znak: IBPBI/1/415-1174/11/AP wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 6 lutego 2012r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca zakupił na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej używany samochód osobowy (m.in. do przewożenia pracowników) i przyjął go do ewidencji środków trwałych w październiku 2009r. W 2011r. okazało się, że wystąpiła poważna awaria silnika, która groziła unieruchomieniem pojazdu. Zdecydowano się na wykonanie naprawy. Kwota faktury za naprawę silnika wyniosła 35.000 zł netto. W trakcie naprawy konieczna stała się wymiana uszkodzonego silnika i zainstalowanie innego. Ze względu na wysoki koszt nowej, oryginalnej jednostki napędowej zdecydowano się na instalację innego, używanego silnika o podobnych parametrach.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z dnia 31 stycznia 2012r., wskazano, iż zdaniem Wnioskodawcy montaż innego silnika, niż przewidział producent (zamiennika), nie spowodował wzrostu wartości użytkowej. Wskutek takiej zamiany pewne parametry uległy zmianie, ale głównym celem było przywrócenie sprawności pojazdu za przystępną cenę. Parametry takie jak moc i moment obrotowy uległy zwiększeniu. Nowa jednostka napędowa jest produktem mniej zaawansowanym technologicznie, niż oryginał zalecany przez producenta, pozbawionym układów elektronicznych optymalizujących jego pracę, co ma wpływ na pogorszenie kultury pracy. Silnik powoduje większe wibracje i większy poziom hałasu. Spalanie paliwa również jest większe. Zastosowanie jednomasowego sprzęgła wpływa na gorszą pracę skrzyni biegów. Ponadto jednostka jest mniej odporna na niskie temperatury. Bardziej prymitywna konstrukcja i mniej urządzeń elektrycznych przekłada się za to na mniejszą awaryjność jednostki. Po wymianie pozostałe podzespoły takie jak skrzynia biegów, czy okablowanie pozostały niezmienione. Niektóre wiązki elektryczne okazały się wręcz zbędne i zostały usunięte. W wyniku zamontowania używanego silnika, którego data produkcji jest wcześniejsza niż pojazdu, do którego został zamontowany, parametry się zmieniły w dwóch kierunkach. Niektóre takie jak moc, czy awaryjność uległy polepszeniu, ale wiele również pogorszyło się, zwłaszcza zużycie paliwa. W ocenie Wnioskodawcy, zamierzony efekt został osiągnięty tzn. pojazd odzyskał sprawność przy wydatku o wiele mniejszym, niż jaki byłby poniesiony przy zastosowaniu oryginalnych części zamiennych. Ponadto Wnioskodawca wskazał, iż dla celów podatkowych prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, w której koszty ujmuje w dacie wystawienia faktury.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wartość naprawy silnika w kwocie 35.000 zł należy uznać za ulepszenie środka trwałego...

Zdaniem Wnioskodawcy, naprawa uszkodzonego silnika w pojeździe stanowi koszt okresu, w którym jej dokonano. Przepis zawarty w art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mówi o tym, że środki trwałe uznaje się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Zdaniem Wnioskodawcy, mimo że wartość naprawy przekracza 3.500 zł, to jej charakter nie wskazuje na ulepszenie środka trwałego. Dokonano jej w celu doprowadzenia samochodu do stanu używalności w najlepszy pod względem technicznym i ekonomicznym sposób. W skutek tych działań nie wzrosła wartość użytkowa środka trwałego mierzona okresem używania, ponieważ zainstalowany silnik nie jest taki sam jak w fabrycznie nowym pojeździe. Zainstalowano używaną jednostkę napędową o znacznie niższej wartości i walorach użytkowych niż posiada fabrycznie nowa. Koszt nowego silnika odpowiadał w przybliżeniu cenie nowego pojazdu i decyzja o jej zakupie byłaby nieuzasadniona pod względem ekonomicznym. Koszty eksploatacji mierzone np. zużyciem paliwa po naprawie odpowiadają wartości sprzed naprawy, co również wskazuje na to, że wartość pojazdu nie uległa zwiększeniu.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Generalnie przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie poniesione racjonalnie uzasadnione wydatki, poza enumeratywnie wskazanymi w ustawie, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Mogą to być więc koszty bezpośrednio lub pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami.

Należy przy tym podkreślić, iż obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu, każdorazowo spoczywa na podatniku.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych (…).

Natomiast w myśl art. 22g ust. 17 tej ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Zatem, podstawą do zwiększenia wartości początkowej środków trwałych o wartość wydatków poniesionych na ich ulepszenie, jest spełnienie zawartych w wyżej powołanym przepisie art. 22g ust. 17 ustawy warunków. Po pierwsze musi nastąpić ulepszenie środka trwałego, a suma wydatków z tego tytułu – przekroczyć 3.500 zł.

Ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w omawianym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane chociaż z jedną z tych prac, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, czyli przebudową, rozbudową, rekonstrukcją, adaptacją lub modernizacją środka trwałego, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek. Warunkiem zaliczenia wydatków na ulepszenie, do wydatków zwiększających wartość środka trwałego w powyższym rozumieniu jest uzyskanie wymiernych korzyści tego ulepszenia. Przepis art. 22g ust. 17 ww. ustawy wskazuje przykładowo w jaki sposób ten efekt może się wyrażać np. wydłużeniem okresu używania środka ulepszonego w stosunku do stanu poprzedniego, zwiększeniem jego zdolności wytwórczej, podwyższeniem jakości produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i zmniejszeniem kosztów ich eksploatacji. Efekt wymiernego ulepszenia środka trwałego powinien wystąpić nie na skutek porównania stanu przed dokonaniem nakładów i po tym fakcie, ale porównania stanu z dnia przyjęcia środka trwałego do używania oraz po dokonaniu ulepszenia.

Z powyższego przepisu wynika jednoznacznie, że istotnym dla oceny przeprowadzonych prac jako ulepszenia jest porównanie stanu obiektu czy też urządzenia przed przeprowadzeniem tych prac (z uwzględnieniem charakteru tych prac) i stanu obiektu (urządzenia) po ich dokonaniu.

Natomiast istotą remontu są wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, w tym również polegające na wymianie zużytych składników technicznych następujące w toku eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji, niezwiększające jego wartości początkowej. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika. Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru. Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, bądź też zyskuje istotną zmianę cech użytkowych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca zakupił na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej używany samochód osobowy i w październiku 2009r. ujął go w ewidencji środków trwałych. W 2011r. wystąpiła poważna awaria silnika, która groziła unieruchomieniem pojazdu. Zdecydowano się na wykonanie naprawy. Kwota faktury za naprawę silnika wyniosła 35.000 zł netto. W trakcie naprawy konieczna stała się wymiana uszkodzonego silnika i zainstalowanie innego. Ze względu na wysoki koszt nowej, oryginalnej jednostki napędowej zdecydowano się na instalację innego, używanego silnika o podobnych parametrach. Wskutek takiej zamiany pewne parametry uległy zmianie, ale głównym celem było przywrócenie sprawności pojazdu za przystępną cenę. Parametry takie jak moc i moment obrotowy silnika uległy zwiększeniu. Nowa jednostka napędowa jest produktem mniej zaawansowanym technologicznie, niż oryginalny zalecany przez producenta, pozbawionym układów elektronicznych optymalizujących jego pracę, co ma wpływ na pogorszenie kultury pracy. Jednakże bardziej prymitywna konstrukcja i mniej urządzeń elektrycznych przekłada się na mniejszą awaryjność jednostki.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie prace związane z naprawą samochodu osobowego, stanowiącego środek trwały w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, polegające na wymianie silnika w tym pojeździe na inny spowodowały wzrost wartości użytkowej tego samochodu w stosunku do wartości z dnia jego przyjęcia do używania, bowiem jak wynika z wniosku samochód stał się mniej awaryjny, a zwiększeniu uległa moc oraz moment obrotowy silnika, doszło więc do istotnej zmiany cech użytkowych. Zauważyć przy tym należy, iż z zawartej w art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych definicji ulepszenia nie wynika, iż wszystkie parametry ulepszanego środka trwałego mają ulec poprawie. Ulepszenie będzie więc stanowić jakiekolwiek zwiększenie wartości użytkowej środka trwałego w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do używania. Ponadto jak wynika z wniosku, wartość poniesionych na wymianę silnika nakładów przekroczyła kwotę 3.500 zł w danym roku podatkowym. W konsekwencji stwierdzić należy, iż przedmiotowe wydatki stanowią ulepszenie środka trwałego w rozumieniu art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc powiększają jego wartość początkową. Ty samym wydatki te podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, pośrednio poprzez odpisy amortyzacyjne.

Z uwagi na powyższe stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.