Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/4511-177/16/AW
z 11 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 10 marca 2016 r. (data wpływu 16 marca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania sprzedaży „przedsiębiorstwa” przez osobę fizyczną – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 marca 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania sprzedaży „przedsiębiorstwa” przez osobę fizyczną.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od 1993 r. Wnioskodawczyni prowadziła w formie jednoosobowej działalności gospodarczej medyczne laboratorium analityczne (wyłącznie w zakresie ochrony zdrowia ludzkiego). Laboratorium funkcjonowało w lokalu wynajętym od spółdzielni mieszkaniowej (właściciela budynku).

Do laboratorium Wnioskodawczyni kupowała aparaturę. Pracę wykonywała osobiście oraz zmieniająca się grupa laborantów – na podstawie umów zlecenia.

Przez cały czas prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawczyni prowadziła podatkową księgę przychodów i rozchodów, a podatek dochodowy opłacała na zasadach ogólnych wg artykułu 27 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Laboratorium Wnioskodawczyni obsługiwało głównie osoby indywidualne, opłacające badania we własnym zakresie. Kilka procent analiz było realizacją umowy z gabinetem lekarskim, wymienionym w punkcie C umowy sprzedaży. Przez cały czas funkcjonowania laboratorium nie miało kontraktów z „kasami chorych” i z NFZ.

Pod koniec 2015 r. Wnioskodawczyni zdecydowała o zakończeniu działalności gospodarczej. 21 grudnia 2015 r. zawarła notarialną umowę z osoba prawną – właścicielem sieci laboratoriów analitycznych. Przedmiotem umowy była sprzedaż przedsiębiorstwa ze skutkiem rozporządzającym polegającym na przejściu własności składników przedsiębiorstwa wymienionych w umowie, tj.:

1. Środki trwałe oraz wyposażenie wycenione w umowie na kwotę 6 000 zł;
2. Zapasy i materiały laboratoryjne wycenione w protokole przekazania na kwotę 1 158, 17 zł;
3. Prawa i obowiązki wynikające z umów z kontrahentami (1 umowa) – bez wyceny;
4. Prawa i obowiązku wynikające z umów z dostawcami usług – telefon, odbiór odpadów – bez wyceny;
5. Personel – 2 osoby zatrudnione na umowę zlecenie;
6. Zobowiązania – na kwotę 2 466,18 zł (faktura za usługę obcą nie wliczona do kosztów uzyskania przychodów laboratorium).

Przed dniem zawarcia umowy sprzedaży, Wnioskodawczyni rozwiązała umowę najmu lokalu i umowę na wywóz odpadów laboratoryjnych. Rozwiązane zostały też umowy zlecenia z ostatnimi laborantkami.

Kupujący zawarł odrębną umowę najmu lokalu, w którym było laboratorium i zatrudnił 2 laborantki, które do 21 grudnia 2015 r. pracowały u Wnioskodawczyni.

Zakończenie działalności Wnioskodawczyni zgłosiła z CEIDG z dnie 31 grudnia 2015 r. Dokumenty laboratorium i księga podatkowa pozostają u Wnioskodawczyni – nie zostały przekazane kupującemu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy cała kwota, tj. 130 000 zł uzyskana ze sprzedaży przedsiębiorstwa jest przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Wnioskodawczyni nadmienia, że – z ostrożności – całą kwotę z transakcji wliczyła do przychodów z działalności gospodarczej. Podatek dochodowy za grudzień 2015 r. opłaciła od dochodu uwzględniającego całą kwotę z przedstawionej wyżej transakcji.

Zdaniem Wnioskodawcy, opodatkowaniu podlega tylko kwota 7 158,17 zł za sprzedane środki trwałe, wyposażenie i materiały laboratoryjne. Natomiast pozostała kwota 122 841,83 zł nie podlega opodatkowaniu, gdyż nie posiada cech wskazanych jako podlegające opodatkowaniu w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Walory, które pozwoliły Wnioskodawczyni na uzyskanie określonej w umowie kwoty, to były wg Wnioskodawczyni (i wg uznania ich za ważne przez kupującego):

• dobra opinia, zaufanie pacjentów, wynikające z właściwej jakości analiz, dużego i ciągle powiększanego zakresu analiz, kompetencji pracujących w laboratorium osób, ich kwalifikacje, ciągle uzupełniana wiedza, osobista pomoc udzielana przez Wnioskodawczynię przy interpretacji dla pacjentów wyników badań – z racji posiadanych kwalifikacji, tj. doktoratu i II stopnia specjalizacji z analityki klinicznej,
• lokalizacja na osiedlu mieszkaniowym ze stabilną i starsza wiekiem ludnością,
• niezmienność lokalizacji laboratorium od 1993 r.

Te atrybuty wg Wnioskodawczyni sprawiły, że dla kupującego otworzenie w tym miejscu swojego laboratorium było bezpieczną inwestycją, niewymagającą zdobywania fragmentu rynku zagospodarowanego przez inny podmiot, było uzyskaniem miejsca z renomą wypracowaną przez poprzednika.

Osiągnięcie pozytywnych i wartościowo twórczych cech laboratorium było efektem ciągłego samodoskonalenia zawodowego, przyswajania powiększającej się ogólnej wiedzy medycznej i specjalistycznej diagnostyki laboratoryjnej, permanentne szkolenie personelu.

Wg art. 14 ust. 2 pkt 1a przychodem z działalności gospodarczej są przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Wypracowana przez Wnioskodawczynię wartość przedsiębiorstwa powstała w wyniku jej pracy. Nie mogła stanowić tej kategorii wartości niematerialnych, które podlegają ujęciu w ewidencji opisanej w art. 174 ust. 2 pkt 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i wliczeniu w koszty uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne.

Owe niematerialne nakłady, stanowiące o wartości przedsiębiorstwa, nie sa traktowane jako koszty uzyskania przychodów. Wg art. 23 ust. 1 pkt 10 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości własnej pracy podatnika.

Uprawnionym wydaje się więc pogląd, że sprzedaż walorów przedsiębiorstwa powinna być „bezpodatkowa” , skoro uzyskanie walorów uznawane jest za „bezkosztowe”.

Na uwzględnienie zasługuje też – zdaniem Wnioskodawczyni – także inny aspekt sprawy. Omawiane walory przedsiębiorstwa, uzyskane „bezkosztowo” już były opodatkowane. Wartość przedsiębiorstwa wyrażała się w ilości, cenie i wartości świadczonych usług – od czego płacony był podatek dochodowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5a pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o przedsiębiorstwie oznacza to przedsiębiorstwo w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego.

W myśl natomiast art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm.), przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa),
2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości,
3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych,
4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne,
5. koncesje, licencje i zezwolenia,
6. patenty i inne prawa własności przemysłowej,
7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne,
8. tajemnice przedsiębiorstwa,
9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Biorąc pod uwagę, że przepis art. 55¹ ww. ustawy posługuje się zwrotem „w szczególności” utrwalił się pogląd, że w skład przedsiębiorstwa w rozumieniu Kodeksu cywilnego mogą wchodzić także inne składniki majątkowe, niewymienione w cyt. wyżej przepisie, np. zobowiązania wynikające z prowadzonej w ramach tego przedsiębiorstwa pozarolniczej działalności gospodarczej. Natomiast w myśl art. 55² Kodeksu cywilnego, czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych. Należy jednak przy tym wyraźnie zaznaczyć, że definitywnej oceny przedmiotu czynności prawnej dokonuje sam podatnik.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje odrębnych uregulowań w zakresie sprzedaży przedsiębiorstwa, a zatem sprzedaż taką należy traktować jako sprzedaż poszczególnych składników majątku. Wobec tego, zastosowanie – co do zasady – znajdą przepisy ww. ustawy regulujące zagadnienia dotyczące odpłatnego zbycia poszczególnych składników majątkowych (zarówno materialnych, jak i niematerialnych), przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej, jak i też innych przychodów należnych związanych z działalnością gospodarczą. Wyjątek od powyższej zasady dotyczy wyłącznie tych składników przedsiębiorstwa, których zbycie generuje przychód zaliczany przez ustawę podatkową do innych niż działalność gospodarcza źródeł przychodów (przykładowo: przychód ze sprzedaży papierów wartościowych stanowi przychód z kapitałów pieniężnych, chyba że obrót papierami wartościowymi jest przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej).

Na wstępie wyjaśnić należy, że – stosownie do art. 26 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot z tytułów wyliczonych w tym unormowaniu.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów (art. 9 ust. 2 tej ustawy).

Systematyka wskazanego powyżej przepisu w praktycznym aspekcie pozwala zatem podatnikowi na ustalenie zakresu opodatkowania podatkiem dochodowym poprzez odniesienie się do legalnych definicji dochodu/straty w myśl przepisów ustawy podatkowej i sposobu ich obliczania dla potrzeb określenia w sposób właściwy podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Z powołanych regulacji ww. ustawy wynika więc, że dochód podatkowy stanowi różnicę pomiędzy osiągniętym przychodem a kosztami jego uzyskania. Co istotne, dochód podatkowy ustalany jest wyłącznie na podstawie przepisów prawa podatkowego. Wpływ na wysokość dochodu podatkowego mają bowiem tylko wymienione w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przychody i koszty uzyskania przychodów, zasady przypisywania ich do danego roku podatkowego oraz przewidziane w tej ustawie zwolnienia i ulgi podatkowe.

W art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca wylicza źródła przychodów.

I tak, stosownie do przepisów tej ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1:

• pkt 3 – pozarolnicza działalność gospodarcza,
• pkt 8 – odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,
   
   
   - jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.
   

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy nie ma zastosowania do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy – nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności gospodarczej i dniem ich zbycia nie upłynęło 6 lat (art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy).

Jednak stosownie do art. 10 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa wieczystego użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Odrębnym źródłem przychodów jest, wskazana w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Przychodem z działalności gospodarczej – w myśl art. 14 ust. 2 pkt 1 omawianej ustawy – są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

1. środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1500 zł,
3. składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
4. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

• wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Podkreślić przy tym należy, że przywoływany przepis art. 14 ust. 1 ww. ustawy nie wymienia wszystkich przychodów z działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 3 tej ustawy. Natomiast przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 cytowanej ustawy wskazuje na niektóre rodzaje przychodów zaliczanych również do przychodów z działalności gospodarczej. Przy czym w art. 10 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca wyliczył poszczególne tytuły, których nie zalicza się do przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2.

Z powyższego zatem wynika, że – co do zasady – przychodem podatkowym z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej jest każda wartość wchodząca w skład majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, mająca definitywny charakter, którą może on rozporządzać jako własną. Innymi słowy, przychodami należnymi są przychody wymagalne w rozumieniu prawa cywilnego, tj. możliwe do prawnie skutecznego ich dochodzenia. Wymagalność wierzytelności pozwala wierzycielowi na skierowanie do dłużnika prawnie skutecznego żądania zapłaty, jak również do dochodzenia należności przez sądem. O przychodach należnych w rozumieniu ww. przepisu można mówić w sytuacji, gdy podatnikowi przysługuje uprawnienie do ich otrzymania.

W analizowanym stanie faktycznym Wnioskodawczyni w dniu 21 grudnia 2015 r. zawarła notarialną umowę sprzedaży przedsiębiorstwa ze skutkiem rozporządzającym polegającym na przejściu własności składników przedsiębiorstwa wymienionych w umowie. W związku z zawartą transakcją otrzymała określoną kwotę środków pieniężnych.

Odnosząc niniejszy stan faktyczny do analizowanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzić należy, że kwota wynikająca z umowy sprzedaży laboratorium, jako kwota należna Wnioskodawczyni, stanowi przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Bez wpływu na kwalifikację prawno-podatkową otrzymanych środków pieniężnych (stanowiących przychód należny) pozostają wywody Wnioskodawczyni podnoszone w jej stanowisku w sprawie, co do pracy własnej i innych „walorów, które pozwoliły [Wnioskodawczyni] na uzyskanie określonej w umowie kwoty”.

Końcowo nadmienić należy, że zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawczyni ma prawo do potrącenia kosztów uzyskania przychodów w związku z transakcją zbycia „przedsiębiorstwa”. Niniejsze jednakże – z uwagi na zakres wniosku, a w szczególności treść pytania wyznaczającego zakres żądania – nie stanowi przedmiotu niniejszej interpretacji indywidualnej.

Jednocześnie – co wymaga szczególnego podkreślenia w kontekście analizowanej sprawy –postępowanie w sprawie wydawania interpretacji indywidualnych – z uwagi na przedmiot i charakter wydawanych w jego toku rozstrzygnięć – jest postępowaniem szczególnym, odrębnym, do którego nie mają bezpośredniego zastosowania inne (poza wskazanymi w ustawie) przepisy Ordynacji podatkowej, w szczególności nie jest postępowaniem dowodowym, które może być prowadzone w toku kontroli podatkowej czy postępowania podatkowego lub czynności sprawdzających. Organ wydający interpretację przepisów prawa podatkowego nie może prowadzić postępowania ani podejmować rozstrzygnięć zastrzeżonych dla innego trybu orzekania, w tym w postępowaniu kontrolnym czy podatkowym prowadzonym w oparciu o konkretną dokumentację. Organ wydający interpretację indywidualną nie może więc zbadać w sensie merytorycznym „sprawy podatkowej” wynikającej z przytoczonego we wniosku zdarzenia lecz jedynie pozytywnie lub negatywnie ocenić, z przytoczeniem przepisów prawa podatkowego, czy stanowisko pytającego zawarte we wniosku odnoszące się do regulacji przepisów prawa podatkowego jest słuszne i znajduje oparcie w okolicznościach przedstawionego zdarzenia. Tym samym, wydając interpretacje w trybie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, organ interpretacyjny nie dokonuje wyliczenia kwot przychodów, ani kosztów. W związku z tym tutejszy organ nie ustosunkował się do przedstawionych przez Wnioskodawcę wartości.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012, poz. 270, z późn. zm.). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.