INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 17.10.2011 r. (data wpływu 31.10.2011 r.) oraz piśmie z dnia 06.02.2012 r. (data nadania 07.02.2012 r., data wpływu 09.02.2012 r.), uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 24.01.2012 r. Nr IPPB5/423-1078/11-2/DG (data nadania 24.01.2012 r., data doręczenia 31.01.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia wartości początkowej nakładów inwestycyjnych w obcych środkach trwałych oraz na budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 października 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia wartości początkowej nakładów inwestycyjnych w obcych środkach trwałych oraz na budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka, na potrzeby wykonywanej działalności gospodarczej, użytkuje na podstawie umów dzierżawy nieruchomości gruntowe, zabudowane budynkami i budowlami. Celem przystosowania wynajmowanych obiektów do potrzeb prowadzonej działalności dokonane zostały nakłady inwestycyjne (inwestycje w obce środki trwałe). Przystosowanie ww. obiektów polegało na naniesieniu nowych budynków i budowli, wyburzeniu części istniejących oraz przystosowaniu ich do potrzeb spółki. Spółka nie posiada dokumentów źródłowych na poniesione nakłady oraz nie dokonywała odpisów amortyzacyjnych dla celów podatkowych. Obecnie, za pośrednictwem uprawnionego rzeczoznawcy majątkowego dokonano operatu szacunkowego i określono wartość odtworzeniową budynków, budowli i innych środków na trwale związanych z gruntem, w celu dokonania odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z wezwaniem, z dnia 24.01.2012r., do uzupełnienia wniosku z dnia 17.10.2011r. spółka informuje, że nakładów inwestycyjnych w obcych środkach trwałych oraz nakładów na budowę budynków i budowli (na obcym gruncie) dokonała we własnym zakresie.

Na zakup materiałów i usług związanych z inwestycjami wykorzystane zostały własne środki finansowe a niektóre prace wykonane zostały z zaangażowaniem pracowników firmy.

Wszystkie poniesione nakłady opiewały na kwoty przekraczające 3.500,00 pln.

Przystosowanie obiektów do prowadzonej działalności miało dwojaki charakter:

1. Spółka poniosła nakłady inwestycyjne na budowę budynków i budowli na obcym gruncie,
2. Spółka poniosła nakłady inwestycyjne w obcych środkach trwałych.
   
   

Ad. 1

W celu przystosowania obiektów do prowadzonej działalności dokonano:

• wyburzenia części budynków i budowli (niezdatnych do użytkowania),
• wybudowania nowych budynków i budowli z przeznaczeniem na prowadzenie działalności (wybudowano, wykończono i wyposażono budynki stacji paliw, myjni i magazynowe),
• ogrodzenia terenów firmowych (betonowe fundamenty oraz elementy stalowe i z siatki),
• przyłączeń energetycznych, sanitarnych, deszczowych i wodno-kanalizacyjnych,
• utwardzenia terenu (asfaltem i kostką brukową).
  
  

Ad. 2

Nakłady na inwestycję w obcych środkach trwałych polegały głównie na:

• modernizacji, ulepszeniu i przystosowaniu istniejących obiektów do celów prowadzonej działalności,
• wyposażeniu pozostawionych budynków umożliwiającym prowadzenie działalności.
  
  

Spółka nie posiada dokumentów źródłowych potwierdzających poniesione nakłady jak również nie dokonywała wyceny prac wykonanych przez pracowników własnych.

Spółka za pośrednictwem uprawnionego rzeczoznawcy dokonała wyceny posiadanego majątku. W tym celu sporządzony został operat szacunkowy wskazujący wartość odtworzeniową poszczególnych obiektów.

W ewidencji środków trwałych nie widnieją ani środki trwałe ani inwestycje w obcych środkach trwałych będące przedmiotem niniejszego wniosku a co za tym idzie nie były od nich dokonywane odpisy amortyzacyjne dla celów podatkowych.

Nakłady nie były również ujmowane bezpośrednio w kosztach. Spółka istnieje od 20 lat, a w obecnej formie prawnej (tj. jako sp. z o.o.) od roku 2004 - przed tą datą była to firma osobowa. Obecna spółka powstała z przekształcenia spółki jawnej zgodnie z przepisami ksh i zastosowanie do tego przekształcenia ma przepis art. 93a § 1 pkt 2) ordynacji podatkowej.

Nakłady poniesione na inwestycje w obcych środkach trwałych oraz na budowę na obcym gruncie poniesione były głównie przed rokiem 2004r. firma nie posiada już dokumentów z tamtych lat.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy prawidłowe będzie przyjęcie do celów podatkowych wartości wynikających z operatu szacunkowego...

Czy na podstawie opinii uprawnionego rzeczoznawcy spółka może wprowadzić do ewidencji nakłady inwestycyjne w obcych środkach trwałych (w wartościach wykazanych w operacie szacunkowym) i amortyzować je podatkowo...

Zdaniem Wnioskodawcy, operat szacunkowy, wykonany przez uprawnionego rzeczoznawcę majątkowego może być podstawą do naliczania miesięcznych odpisów amortyzacyjnych oraz ujmowania ich w księgach firmy dla celów podatkowych jako koszty uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego, uznaje się za nieprawidłowe.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka:

1. poniosła nakłady inwestycyjne na budowę budynków i budowli na obcym gruncie,
2. poniosła nakłady inwestycyjne w obcych środkach trwałych.
   
   

W ewidencji środków trwałych nie widnieją ani środki trwałe ani inwestycje w obcych środkach trwałych będące przedmiotem niniejszego wniosku a co za tym idzie nie były od nich dokonywane odpisy amortyzacyjne dla celów podatkowych. Nakłady nie były również ujmowane bezpośrednio w kosztach.

Dokonanie subsumcji przedstawionego zdarzenia przyszłego do obowiązujących przepisów prawa, należy rozpocząć zatem od przywołania art. 16a ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), dalej ustawa o updop, który określa składniki majątku podlegające amortyzacji, zgodnie z którym amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych",
2. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie, (…)

- zwane także środkami trwałymi.

Wydatki na nabycie (wytworzenie) składnika majątku, który spełnia kryteria środka trwałego, powinny być rozliczone poprzez amortyzację. Zaliczenie odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów uzależnione jest od wprowadzenia składnika majątku do ewidencji, co zasadniczo powinno nastąpić najpóźniej w miesiącu oddania go do używania. Niezaliczenie składnika majątku do środków trwałych pozbawia możliwości rozliczenia tych wydatków, gdyż nie można ujmować ich bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów. Przepisy podatkowe pozwalają na wyeliminowanie tych nieprawidłowości poprzez tzw. ujawnienie środka trwałego, czyli wprowadzenie składnika majątku do ewidencji. Wówczas wydatki na nabycie (wytworzenie) takiego składnika majątku będą mogły być uwzględniane w kosztach uzyskania przychodu poprzez amortyzację. Stosownie do art. 16h ust. 1 pkt 4 updop, odpisów amortyzacyjnych od ujawnionego środka trwałego dokonuje się począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek ten został wprowadzony do ewidencji.

W przepisie art. 16g ust. 7 updop stwierdzono, że wartość początkową inwestycji w obcych środkach trwałych ustala się stosując odpowiednio art. 16g ust. 3-5. Przepis ten określa pojęcie ceny nabycia i kosztu wytworzenia dla potrzeb ustalenia wartości początkowej środków trwałych. Posiłkując się zatem tymi wskazówkami — przy uwzględnieniu faktu, że inwestycją w obcym środku trwałym nie są budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie, które stanowią odrębną grupę środków trwałych — uznać należy, że inwestycją w obcych środkach, trwałych są działania podatnika odnoszące się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia, tzn. polegające na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji np. modernizacja wynajętego lokalu) lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego.

Suma zaewidencjonowanych wydatków (kosztów) takich inwestycji pod datą ich zakończenia i przejęcia do używania wyznaczać będzie wartość początkową środka trwałego jakim jest w tym przypadku tzw. inwestycja w obcym środku trwałym, która będzie podlegała amortyzacji. Dla podejmowania takich inwestycji w obcym środku trwałym podatnik powinien mieć zezwolenie (tytuł prawny) od właściciela tegoż środka trwałego. Ponadto, aby poniesione na takie inwestycje wydatki mogły być zaliczone w koszty uzyskania przychodu poprzez dokonywanie odpisów amortyzacyjnych, nie mogą być one podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócone, np. przez właściciela ulepszonego środka trwałego (por. art. 16 ust. 1 pkt 48 updop). Uwzględnić również należy, że nie wszystkie czynności podejmowane przez podatnika odnośnie obcego środka trwałego, muszą być uznane za inwestycje w obcym środku trwałym. W sytuacji gdy będą to czynności konserwacyjne lub mające charakter odtworzeniowy — przywracający temuż środkowi trwałemu pierwotny poziom techniczny (remont), nie będą one stanowiły u podatnika środka trwałego pod nazwą „inwestycji w obcym środku trwałym”, a poniesione na nie wydatki mogą być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Niezależnie od okresu używania za środki trwałe uznano budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie. Ma to przede wszystkim miejsce w sytuacji gdy przepisy prawa przewidują, że obiekty trwale połączone z gruntem nie stają się jego częściami składowymi i traktowane są jako odrębne rzeczy, mogące stanowić własność podmiotu, które je wybudował, a nie właściciela, gruntu. Z uwagi na wyodrębnienie w ramach art. l6a ust. 2 budynków i budowli wybudowanych na cudzym gruncie obok inwestycji w „obcym środku trwałym”, obie te kategorie środków trwałych należy traktować oddzielnie, co uniemożliwia w stosunku to budynków i budowli wybudowanych na obcym gruncie stosowania rozwiązań amortyzacyjnych określonych dla inwestycji w obcych środkach trwałych i na odwrót.

Odrębną od nieruchomości własność stanowią następujące budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie:

1. budynki i inne urządzenia wzniesione na gruncie Skarbu Państwa lub gruncie należącym do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków, przez wieczystego użytkownika stanowią jego własność. To samo dotyczy budynków i innych urządzeń, które wieczysty użytkownik nabył zgodnie z właściwymi przepisami przy zawarciu umowy o oddanie gruntu w wieczyste użytkowanie (art. 235 kc.),
2. budynki i inne urządzenia wzniesione przez rolniczą spółdzielnię produkcyjną na użytkowanym przez nią gruncie Skarbu Państwa stanowią własność spółdzielni, chyba że w decyzji o przekazaniu gruntu zostało zastrzeżone, że mają stać się własnością Skarbu Państwa (art. 272 § 2 k.c.),
3. budynki i inne urządzenia wzniesione przez rolniczą spółdzielnię produkcyjną na gruncie stanowiącym wkład gruntowy stają się jej własnością (art. 279 § 1 k.c.),
4. urządzenia wodno-kanalizacyjne, ciepłownicze, gazowe, energetyczne i podobne, jeżeli wchodzą w skład przedsiębiorstwa, stanowią jego własność, a nie właściciela gruntu lub budynku (art. 49 k.c.).
   
   

Ponadto przepis art. 16a ust. 2 pkt 2 updop ma zastosowanie nie tylko w sytuacjach gdy przepisy kodeksu cywi1nego określają przypadki odrębnej własności budynków i budowli od własności gruntu, lecz również gdy podatnik niebędący właścicielem gruntu, obejmując go na określony czas we władanie na podstawie, np. umowy dzierżawy lub najmu, przewidującej zgodę właściciela na wybudowanie na nim budynku lub budowli, realizuje taką budowę dla celów swojej działalności. W tym drugim przypadku budynki (budowle) wybudowane i wykorzystywane przez podatnika nie stanowią jego własności, mimo poniesienia przez niego nakładów na ich wybudowanie, lecz stanowią jego środek trwały podlegający amortyzacji na podstawie art. 16a ust. 2 pkt 2 updop. Ustawodawca w przepisach art. 16a ust: 2 pkt 2 updop stworzył podatnikom czyniącym dla celów swojej działalności nakłady budowlane na cudzym gruncie możliwość zaliczenia efektów do środków trwałych.

W przedstawionej we wniosku sytuacji nakłady na budowę budynków i budowli na cudzym gruncie oraz nakłady na inwestycję w obcym środku trwałym nie zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Obecnie, za pośrednictwem uprawnionego rzeczoznawcy majątkowego dokonano operatu szacunkowego i określono wartość odtworzeniową budynków, budowli i innych środków na trwale związanych z gruntem, w celu dokonania odpisów amortyzacyjnych.

Stosownie do art. 16f ust. 1 podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Dokonywanie zatem odpisów amortyzacyjnych nakłada na podatników wymóg określenia w prawidłowej wysokości wartości początkowej podlegających amortyzacji środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Artykuł 16g określa zasady ustalania przez podatników wartości początkowej tych składników majątku — w zależności od sposobu nabycia, rodzaju składnika majątku oraz okoliczności modyfikujących wielkość wartości początkowej.

Wartość początkowa składnika majątku podlegającego amortyzacji powinna zostać określona na dzień przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, kiedy to najpóźniej nastąpić powinno wprowadzenie składnika majątku do ewidencji środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Jedyne odstępstwo od tej generalnej zasady wprowadza przepis art. 16d ust. 2 updop, zgodnie z którym składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

W art. 16g ust. 1 updop, określono główne kryteria wyznaczania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Postanowiono, że ich wartością początkową jest:

1. w razie odpłatnego nabycia — cena ich nabycia,
   1a) w razie częściowo odpłatnego nabycia — cena ich nabycia powiększona o wartość przychodu określonego w art. 12. ust. 5a,
2. w razie wytworzenia we własnym zakresie — koszt wytworzenia,
3. w razie nabycia w postaci wkładu niepieniężnego (aportu) wniesionego do spółki kapitałowej, a także udziału w spółdzielni - ustaloną przez podatnika na dzień wniesienia wkładu lub udziału wartość poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie wyższą jednak od ich wartości rynkowej;
   4a) w razie nabycia w postaci wkładu niepieniężnego (aportu) wniesionego do spółki niebędącej osobą prawną:
   1. wartość początkową, od której dokonywane były odpisy amortyzacyjne - jeżeli przedmiot wkładu był amortyzowany,
   2. wydatki poniesione na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu, niezaliczone do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie - jeżeli przedmiot wkładu nie był amortyzowany,
   3. wartość określoną zgodnie z art. 14 - jeżeli ustalenie wydatków na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu przez wspólnika wnoszącego wkład, będącego osobą fizyczną, jest niemożliwe i przedmiot wkładu nie był wykorzystywany przez wnoszącego wkład w prowadzonej działalności gospodarczej, z wyłączeniem wartości niematerialnych i prawnych wytworzonych przez wspólnika we własnym zakresie;
   4b) w razie przekształcenia przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną w jednoosobową spółkę kapitałową:
   1. wartość początkową, od której dokonywane były odpisy amortyzacyjne,
   2. wartość poniesionych wydatków na nabycie albo wytworzenie składników majątku, niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie - jeżeli rzeczy te lub prawa nie były amortyzowane;
5. w razie otrzymania w związku z likwidacją osoby prawnej, z zastrzeżeniem ust. 10b - ustaloną przez podatnika wartość poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie wyższą jednak od ich wartości rynkowej.
   
   

W przedmiotowej sytuacji, gdy Spółka we własnym zakresie dokonała nakładów inwestycyjnych, do wymienionych we wniosku wytworzonych we własnym zakresie środków trwałych, zastosowanie znajdą zatem przepisy normujące wartość początkową wytworzonych środków trwałych.

Na podstawie art. 16g ust. 4, wartość początkową środka trwałego, wytworzonego we własnym zakresie, wyznacza koszt wytworzenia, na który składają się następujące wydatki poniesione do dnia przyjęcia środka trwałego do używania:

1. wartość w cenie nabycia:
   • zużytych do wytworzenia rzeczowych składników majątkowych,
   • wykorzystanych usług obcych
2. koszty wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi, związane z wytworzeniem składnika majątkowego (np. składki ZUS),
3. odsetki, prowizje i różnice kursowe od wszelkich zobowiązań finansujących wytworzenie środka trwałego, ale tylko naliczone za okres do dnia przekazania do używania środka trwałego,
4. inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonego środka trwałego.
   
   

Do kosztu wytworzenia środka trwałego nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji naliczonych za okres od dnia przekazania środka trwałego do używania.

Środki trwałe mogą być przez podatnika wytworzone we własnym zakresie w efekcie:

1. zakończonego i rozliczonego procesu budowy prowadzonego w ramach działalności gospodarczej,
2. własnej produkcji, której produkt gotowy zostaje przez podatnika wprowadzony do ewidencji środków trwałych.
   
   

Reasumując, przepis art. 16g ust. 7 w sposób jasny formułuje ogólną zasadę, zgodnie z którą wartość początkowa inwestycji w obcych środkach trwałych oraz budynków i budowli wybudowanych na obcym gruncie ustala się stosując odpowiednio ust. 3—5, czyli postanowienia dotyczące ceny nabycia lub kosztu wytworzenia, przy uwzględnieniu różnic kursowych naliczonych do dnia przekazania do używania inwestycji w obcym środku trwałym, budynku lub budowli wybudowanym na obcym gruncie. W przypadku zatem nakładów inwestycyjnych przedstawionych we wniosku, z uwagi na to, że Spółka dokonała nakładów we własnym zakresie, zastosowanie znajdą przepisy odnoszące się do ustalenia wartości początkowej środków trwałych w oparciu o koszt wytworzenia, co znajduje potwierdzenie w przepisie art. 16g ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 16g ust.4 updop. Żaden z przedstawionych przepisów, a odnoszących się do ustalenia wartości początkowej inwestycji w obcych środkach trwałych oraz budynków i budowli wybudowanych na obcym gruncie, nie normuje ani nie odsyła do ustalania tej wartości na podstawie operatu szacunkowego dokonanego przez rzeczoznawcę. Argumentem za uwzględnieniem dokonanej wyceny nie może być również fakt nieposiadania przez Spółkę dokumentów potwierdzających fakt poniesienia wydatków na przedmiotowe inwestycje.

Należy bowiem pamiętać, że kosztem uzyskania przychodów będzie tylko koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

• został właściwie udokumentowany,

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Fakt ten wynika z przepisu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 6, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16. A właściwe udokumentowanie poniesionego wydatku jest jednym z elementów zaliczenia go do kosztów uzyskania przychodów.

Jednocześnie należy mieć na uwadze, przepisy art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z których wynika, że księgi rachunkowe prowadzone zgodnie z ustawą o rachunkowości powinny zapewnić określenie wysokości dochodu do opodatkowania (straty) i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z przepisów ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.) wynika, iż podstawą zapisów w księgach rachunkowych – w myśl art. 20 ust. 2 i 3 ustawy o rachunkowości – są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane „dowodami źródłowymi”. Księgi rachunkowe powinny być prowadzone rzetelnie, bezbłędnie, sprawdzalnie i bieżąco (art. 24 ust. 1 ustawy o rachunkowości), a transakcje udokumentowane rzetelnymi dowodami księgowymi (art. 22 tej ustawy).

Podstawą zapisów w księgach rachunkowych, zgodnie z art. 20 ust. 2 ustawy o rachunkowości, są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej „dowodami źródłowymi”:

1. zewnętrzne obce - otrzymane od kontrahentów,
2. zewnętrzne własne - przekazywane w oryginale kontrahentom,
3. wewnętrzne - dotyczące operacji wewnątrz jednostki.
   
   

Art. 21 ust. 1 powyższej ustawy określa, iż dowód księgowy powinien zawierać co najmniej:

1. określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego,
2. określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej,
3. opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych,
4. datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą - także datę sporządzenia dowodu,
5. podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów,
6. stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.
   
   

Na podstawie art. 21 ust. 1a ww. ustawy, można zaniechać zamieszczania na dowodzie danych, o których mowa w ust. 1 pkt 5 i 6, jeżeli wynika to z odrębnych przepisów lub techniki dokumentowania zapisów księgowych.

Przepisy art. 20 i art. 21 ustawy o rachunkowości, ustalają zasady dokumentowania operacji gospodarczych, a w szczególności warunki, jakim powinny odpowiadać dowody księgowe stanowiące podstawę zapisów w księgach rachunkowych. W świetle tych przepisów dowody księgowe powinny być rzetelne, to jest zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, którą dokumentują, kompletne, wolne od błędów rachunkowych, zawierające wymienione wyżej elementy.

Księgi rachunkowe powinny pozwalać na ustalenie:

1. przychodów, w tym także wpływów niestanowiących przychodów w rozumieniu art. 12 ust. 4 pdop;
2. kosztów związanych z przychodami, a także wydatków nieuznawanych za koszty podatkowe;
3. dochodów lub strat ze źródeł wolnych od podatku;
4. przychodów z działalności rolniczej i leśnej, do których nie mają zastosowania przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych;
5. dochodów (strat) z udziału w spółkach niemających osobowości prawnej, ze wspólnej własności, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy i praw majątkowych;
6. przychodów z dywidend oraz innych przychodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych mających siedzibę w Polsce;
7. przychodów uzyskanych z zagranicy;
8. opodatkowanych ryczałtowo przychodów z tytułów wymienionych w art. 21 pdop, uzyskanych przez podmioty o ograniczonym obowiązku podatkowym.
   
   

Odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych od środka trwałego dokonuje się drogą systematycznego, planowego rozłożenia jego wartości początkowej na ustalony okres amortyzacji. Jednak rozpoczęcie amortyzacji nie może nastąpić wcześniej niż po przyjęciu środka trwałego do używania(z zastrzeżeniem ujawnionych środków trwałych), a zakończyć się - później niż w momencie zrównania wartości odpisów amortyzacyjnych z wartością początkową środka trwałego.

Zatem, stanowisko podatnika należy uznać za nieprawidłowe, gdyż Spółka może wprowadzić do ewidencji środków trwałych, ujawnione środki trwałe w postaci inwestycji w obcym środku trwałym oraz budynków i budowli wybudowanych na obcym gruncie, w wysokości wartości początkowej ustalonej przez podatnika na podstawie kosztów wytworzenia przedmiotowych środków trwałych. Ustalony na podstawie art. 16g ust. 4 updop koszt wytworzenia będzie podstawą do naliczania odpisów amortyzacyjnych i wprowadzenia środków trwałych do właściwej ewidencji. W przypadku ujawnionych środków trwałych, nieobjętych dotychczas ewidencją, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano ich ujawnienia. Kluczowe znaczenie ma zatem data rzeczywistego wprowadzenia środka trwałego do ewidencji (art. 16h ust. 1 pkt 4 ustawy).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.