Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB3.4511.257.2016.2.IS
z 31 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 15 marca 2016 r. (data wpływu 18 marca 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 26 kwietnia 2016 r. (data wpływu 29 kwietnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku płatnika poboru zaliczki na podatek dochodowy od wartości bezpłatnego zakwaterowania pracownika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 marca 2016 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku płatnika poboru zaliczki na podatek dochodowy od wartości bezpłatnego zakwaterowania pracownika

Z uwagi na braki wniosku, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), pismem z dnia 18 kwietnia 2016 r., nr 1061-IPTPB3.4511.257.2016.1.IS (doręczonym w dniu 21 kwietnia 2016 r.), wezwał Wnioskodawcę do jego uzupełnienia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

W odpowiedzi na ww. wezwanie dnia 29 kwietnia 2016 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 28 kwietnia 2016 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

….. Spółka z o.o. (dalej: Wnioskodawca) realizuje kompleksowe usługi inwestycyjne oraz remontowe (projekt, montaż, uruchomienie obiektu, prace kontrolno-pomiarowe) w branży elektrycznej dla budownictwa, energetyki, ochrony środowiska, przemysłu i górnictwa. Wnioskodawca realizuje zarówno nowe obiekty, jak też modernizuje już istniejące.

Specyfika działalności Wnioskodawcy polega na realizacji zleceń na rzecz kontrahentów Wnioskodawcy poza jego siedzibą zarówno w kraju jak i zagranicą (dalej: Zlecenia). W celu wywiązania się ze swoich umownych zobowiązań wobec kontrahentów (tj. terminowej realizacji danego Zlecenia), pracownicy Wnioskodawcy wykonują pracę w ramach danego Zlecenia poza siedzibą Wnioskodawcy oraz nocują w pobliżu miejsca wykonania danego Zlecenia.

W związku z powyższym, Wnioskodawca wynajmuje mieszkania/miejsca noclegowe lub zapewnia miejsca w hotelach dla swoich pracowników w pobliżu realizacji danego Zlecenia. W konsekwencji, Wnioskodawca gwarantuje swoim pracownikom bezpłatne zakwaterowanie w związku ze świadczeniem przez pracowników pracy przy realizacji danego Zlecenia. Jednocześnie, w żadnym wypadku zakwaterowanie nie nadaje się do zamieszkania przez pracownika np. z rodziną, ponieważ w celu zakwaterowania pracowników wykorzystywane są lokale zapewniające podstawowe wymogi higieny oraz zapewniające miejsce do odpoczynku pracownikowi.

W piśmie z dnia 26 kwietnia 2016 r. (data wpływu 29 kwietnia 2016 r.), stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca wskazał, że podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w rozumieniu przepisu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.; dalej: ustawa o PDOF). Pracownicy, którym Wnioskodawca udostępnia bezpłatne zakwaterowanie, są zatrudniani na podstawie umów o pracę. Pracownicy korzystają z noclegów z polecenia Wnioskodawcy – z chwilą podpisania aneksu są informowani przez pracodawcę o miejscu zakwaterowania w lokalu wynajętym przez pracodawcę. Skorzystanie przez pracownika z bezpłatnych miejsc noclegowych, oferowanych przez Wnioskodawcę, nie przynosi pracownikowi korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiałby ponieść.

Wykonywanie pracy przez pracowników poza miejscem zamieszkania nie stanowi podróży służbowej – tym samym nie wiąże się z wypłaceniem delegacji służbowej oraz wypłatą diet i innych należności (ponieważ brak jest podróży służbowej).

Zmiana miejsca wykonywania pracy i oddelegowania pracowników wynika z aneksów do umów o pracę. Podstawą zapewnienia bezpłatnego zakwaterowania pracownikom jest wola i inicjatywa Wnioskodawcy, który zapewnia bezpłatne zakwaterowanie pracownikom w celu wywiązania się przez Wnioskodawcę ze swoich umownych zobowiązań wobec swoich kontrahentów (tj. terminowej realizacji danego Zlecenia).

Zapewnienie przez pracodawcę miejsc noclegowych znacząco wpływa na poprawę organizacji pracy w placówce zagranicznej, jak również obniża koszty związane z zatrudnieniem i wykonywaniem kontraktu. Wynajęcie lokali przez pracodawcę dla kilkunastu bądź kilkudziesięciu pracowników naraz znacznie obniża koszt jednostkowy najmu, jak również powoduje, że czas dojazdu i powrotu pracowników z miejsca zakwaterowania do pracy jest przewidywalny i taki sam, rozwiązanie to pozwala w należyty sposób organizować czas pracy. Wnioskodawca nadmienia także, że dysponowanie lokalami mieszkaniowymi przez Niego umożliwia szybką rotację pracowników w zależności od potrzeb i wymaganych kwalifikacji dostosowanych do aktualnie realizowanych robót dla kontrahenta zagranicznego.

Mając powyższe na uwadze, po wcześniejszej analizie system ten jest najbardziej efektywny ekonomicznie i zapewnia najlepsze efekty w zakresie organizacji pracy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zagwarantowanie przez Wnioskodawcę swojemu pracownikowi bezpłatnego zakwaterowania na potrzeby realizacji danego Zlecenia stanowi przychód tego pracownika na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych, a w konsekwencji czy Wnioskodawca jest zobowiązany jako płatnik do poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wartości bezpłatnego zakwaterowania danego pracownika, które to zakwaterowanie zostało zagwarantowane przez Wnioskodawcę na potrzeby realizacji danego Zlecenia przez tego pracownika?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na powyższe pytanie w odniesieniu do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku. Natomiast w zakresie zdarzenia przyszłego zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, świetle przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego, zagwarantowanie przez Wnioskodawcę swojemu pracownikowi bezpłatnego zakwaterowania na potrzeby realizacji danego Zlecenia nie stanowi przychodu tego pracownika na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych, a w konsekwencji Wnioskodawca nie jest zobowiązany jako płatnik do poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wartości bezpłatnego zakwaterowania danego pracownika, które to zakwaterowanie zostało zagwarantowane przez Wnioskodawcę na potrzeby realizacji danego Zlecenia przez tego pracownika.

Zgodnie z art. 31 ustawy o PDOF, „Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej”.

Co jest przychodem ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy (powodującym obowiązek płatnika do obliczenia i pobierania w ciągu roku zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych) zostało zdefiniowane w art. 12 ust. 1 ustawy o PDOF.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PDOF, „Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych”. Termin „inne nieodpłatne świadczenia" użyty w art. 12 ust. 1 ustawy o PDOF nie został zdefiniowany w ustawie o PDOF.

W związku z tym, według Wnioskodawcy, przy wykładni tego pojęcia zasadnicze znaczenie ma wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie kryteria decydują o zakwalifikowaniu nieodpłatnego świadczenia jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy.

Trybunał Konstytucyjny wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

• zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
  

• zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
  

• korzyść ta jest wymierna (również w postaci zaoszczędzenia wydatku) i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
  
  

Mając na uwadze przedstawione powyżej wskazania Trybunału Konstytucyjnego, należy stwierdzić, że w opisanym powyżej zaistniałym stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym nie została spełniona przesłanka dotycząca świadczenia w interesie pracownika, ponieważ zagwarantowanie bezpłatnego zakwaterowania nie jest dokonywane w interesie pracownika. Zagwarantowanie bezpłatnego zakwaterowania zostało dokonane bowiem w interesie pracodawcy (Wnioskodawcy), tj. zapewnienie terminowej realizacji danego Zlecenia, czyli wywiązania się przez Wnioskodawcę z jego umownych zobowiązań wobec kontrahentów Wnioskodawcy.

Tak też wskazał, według Wnioskodawcy, NSA w wyroku z dnia 2 października 2014 r., sygn. akt II FSK 2387/12, w którym stwierdził: „ponoszenie przez pracodawcę wydatków w celu zapewnienia noclegów pracownikowi przyjmując wskazane przez Trybunał Konstytucyjny kryterium oceny jest świadczeniem poniesionym w interesie pracodawcy bo to jemu przynosi konkretną i wymierną korzyść w postaci prawidłowo i efektywnie wykonanej przez pracownika pracy. Dodać należy, że Sąd I instancji trafnie wskazał, że przepisy prawa pracy nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia za pracodawcę wydatków związanych ze świadczeniem pracy. Wszystkie koszty związane ze świadczeniem pracy przez pracownika pokrywa pracodawca. Jednocześnie, zagwarantowanie bezpłatnego zakwaterowania nie powoduje ani powiększenia aktywów pracownika, ani uniknięcia jego prywatnych wydatków, ponieważ odbywa się ściśle w związku z wykonywaniem obowiązków pracowniczych na rzecz Wnioskodawcy. Takie stanowisko prezentuje także NSA, przykładowo w wyroku z dnia 19 września 2014 r., sygn. akt II FSK 2280/12 wskazano, że „w przypadku miejsc noclegowych skorzystanie z nich w żaden sposób nie wzbogacało pracowników, którzy swoje potrzeby mieszkaniowe zaspokajali przecież w inny sposób, a zapewnienie im dodatkowych noclegów leżało wyłącznie w interesie pracodawcy ze względu na specyfikę prowadzonej przez niego działalności gospodarczej”.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, zagwarantowanie bezpłatnego zakwaterowania przez Wnioskodawcę swoim pracownikom na potrzeby realizacji Zleceń nie stanowi „nieodpłatnego świadczenia" w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PDOF, co oznacza, że po stronie danego pracownika nie powstaje przychód z tego tytułu na gruncie ustawy o PDOF.

W konsekwencji, Wnioskodawca uważa, że nie jest zobowiązany jako płatnik do poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wartości bezpłatnego zakwaterowania danego pracownika, które to zakwaterowanie zostało zagwarantowane przez Wnioskodawcę na potrzeby realizacji danego Zlecenia przez tego pracownika.

Takie stanowisko znajduje, według Wnioskodawcy, potwierdzenie w indywidualnych interpretacjach prawa podatkowego wydawanych w imieniu Ministra Finansów, przykładowo:

• interpretacje indywidualne: z dnia 23 lutego 2016 r., nr IPTPB1/4511-737/15-3/MH; z dnia 18 grudnia 2015 r., nr IPTPB1/4511-591/15-2/ASZ, z dnia 15 grudnia 2015 r., nr IPTPB1/4511-539/15-4/SJ; wydane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi,
  

• interpretacja indywidualna z dnia 4 lutego 2016 r., nr ITPB2/4511-1105/15/IB; wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy,
  

• interpretacje indywidualne: z dnia 28 stycznia 2016 r., nr IPPB4/4511-1522/15-4/MS, z dnia 23 listopada 2015 r., nr IPPB4/4511-1175/15-2/JK2, z dnia 18 czerwca 2015 r., nr IPPB2/4511-353/15-2/MK1, z dnia 23 listopada 2015 r., nr IPPB4/4511-1175/15-2/JK2 oraz z dnia 18 czerwca 2015 r., nr IPPB2/4511-353/15-2/MK1; wydane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie,
  
  

Podsumowując, zagwarantowanie przez Wnioskodawcę swojemu pracownikowi bezpłatnego zakwaterowania na potrzeby realizacji danego Zlecenia nie stanowi przychodu tego pracownika na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych, a w konsekwencji Wnioskodawca nie jest zobowiązany jako płatnik do poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wartości bezpłatnego zakwaterowania danego pracownika, które to zakwaterowanie zostało zagwarantowane przez Wnioskodawcę na potrzeby realizacji danego Zlecenia przez tego pracownika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta. Stosownie do art. 11 ust. 1 powołanej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie zaś z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów), bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia”, zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie kryteria decydują o zakwalifikowaniu nieodpłatnego świadczenia, jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy.

Trybunał Konstytucyjny wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

• zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
  

• zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
  

• przyniosły wymierną korzyść (również w postaci zaoszczędzenia wydatku), przypisaną indywidualnemu pracownikowi (korzyść ta nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
  
  

Pokreślić też należy, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego, z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz poza granicami kraju. Głównym przedmiotem działalności jest świadczenie usług w zakresie realizacji kompleksowych usług inwestycyjnych oraz remontowych (projekt, montaż, uruchomienie obiektu, prace kontrolno–pomiarowe) w branży elektrycznej dla budownictwa, energetyki, ochrony środowiska, przemysłu i górnictwa. Wnioskodawca realizuje zarówno nowe obiekty, jak też modernizuje już istniejące. Pracownicy, którym Wnioskodawca udostępnia bezpłatne zakwaterowanie zatrudniani są na podstawie umów o pracę i wykonują pracę w formie przeniesienia służbowego, tj. czasowej zmiany miejsca wykonywania pracy dokonywanej za ich zgodą zwanej oddelegowaniem w oparciu o stosowne aneksy do umów o pracę. Taka forma oddelegowania nie stanowi podróży służbowej w rozumieniu przepisów prawa pracy, dlatego też Spółka nie wypłaca pracownikom diet i innych świadczeń, które przysługiwałyby pracownikom, gdyby odbywali podróże służbowe. Skorzystanie przez pracownika z bezpłatnych miejsc noclegowych, oferowanych przez Wnioskodawcę, nie przynosi pracownikowi korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiałby ponieść,

Przyjąć należy, że mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodów ze stosunku pracy, nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny, uznać należy, że zapewnienie przez Wnioskodawcę bezpłatnego zakwaterowania oddelegowanym pracownikom na potrzeby realizacji zlecenia nie powoduje po stronie pracowników przychodu do opodatkowania. Wydatki ponoszone są bowiem w interesie pracodawcy, a co za tym idzie, pracownicy nie otrzymują od Wnioskodawcy jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego. W związku z powyższym, z tytułu dokonywania ww. świadczeń, na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika wynikające z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Należy wskazać również, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego nie będzie zgodny ze stanem rzeczywistym wydana interpretacja nie będzie chronić Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ……, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.