Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/4512-1-212/16-3/MW
z 30 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 18 marca 2016 r. (data wpływu 25 marca 2016 r.) uzupełnionym pismem z dnia 5 kwietnia 2016 r. (data wpływu 11 kwietnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży udziału w nieruchomości oraz obowiązku płatnika: obliczenia, pobrania i wpłaty podatku VAT do organu podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 marca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży udziału w nieruchomości oraz obowiązku płatnika: obliczenia, pobrania i wpłaty podatku VAT do organu podatkowego. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 5 kwietnia 2016 r. (data wpływu 11 kwietnia 2016 r.) o wskazanie adresu elektronicznego do doręczeń.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest Komornikiem Sądowym. Wnioskodawca w ramach dokonywanych czynności egzekucyjnych zamierza dokonać sprzedaży na licytacji komorniczej udziału (współwłasność w częściach ułamkowych) wynoszącego ½ we własności nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem hotelowym (dalej: nieruchomość), należącego do Dłużnika (osoba fizyczna) nieprowadzącego działalności gospodarczej (dalej: Udział w nieruchomości), niezarejestrowanego jako podatnik VAT.

Należy wskazać, iż pozostały udział w nieruchomości należy do byłego małżonka Dłużnika (osoba fizyczna), który prowadził działalność gospodarczą wykorzystując przedmiotową nieruchomość (usługi hotelowe) jako zarejestrowany podatnik VAT i wobec którego prowadzone jest postępowanie upadłościowe (prawdopodobnie udział małżonka zostanie sprzedany przez syndyka masy upadłości, jako zorganizowana część przedsiębiorstwa).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż na licytacji komorniczej udziału w nieruchomości, który to udział należy do Dłużnika – osoby nieprowadzącej działalności gospodarczej i niezarejestrowanej jako podatnik VAT – będzie podlegała opodatkowaniu VAT, a na Wnioskodawcy, jako płatniku z tego tytułu będzie ciążył obowiązek obliczenia i pobrania od Dłużnika podatku VAT i do wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż na licytacji komorniczej udziału w nieruchomości, który to udział należy do Dłużnika – osoby nieprowadzącej działalności gospodarczej i niezarejestrowanej jako podatnik VAT – nie będzie podlegała opodatkowaniu VAT, a na Wnioskodawcy, jako płatniku z tego tytułu nie będzie ciążył obowiązek obliczenia i pobrania od Dłużnika podatku VAT i do wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Uzasadnienie:

W celu ustalenia, czy sprzedaż na licytacji komorniczej Udziału w nieruchomości, który to udział należy do Dłużnika – osoby nieprowadzącej działalności gospodarczej – podlega opodatkowaniu VAT, kluczowe znaczenie ma ustalenie, czy sprzedaż udziału w nieruchomości należy potraktować, jako czynność dokonaną w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT.

Wnioskodawca zaznacza, iż opodatkowanie danej czynności podatkiem od towarów i usług uwarunkowane jest spełnieniem łącznie dwóch przesłanek:

1. dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, wskazanym w art. 5 ustawy o VAT.
2. czynność wykonywana jest przez osobę będącą podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust 1 ustawy o VAT.
   
   

Niewątpliwie w przypadku zbycia udziału w nieruchomości, dotychczasowy współwłaściciel przenosi na nabywcę prawo do rozporządzania tą nieruchomością jak właściciel, w zakresie, w jakim uprawniała go do tego wysokość jego udziału. Czynność ta zatem mieści się w zakresie wskazanym w art. 5 ustawy o VAT.

Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą. o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z kolei zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie przywołanych regulacji ustawy o VAT należy wnioskować, że podatnikiem VAT nie będzie osoba, która nie dokonuje czynności zbliżonych do działalności producenta, handlowca lub usługodawcy (jej zamiarem nie jest dokonywanie czynności w sposób „ciągły” i nastawiony na stałe uzyskiwanie przychodów).

Podobne wnioski, płyną z orzeczeń polskich sądów administracyjnych oraz Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej przykładowo:

• Wyrok NSA z dnia 10 listopada 2011 r., sygn. akt I FSK 13/11, w którym NSA wskazał na kryterium „stałości” (powtarzalności), mające znaczenie dla ustalenia czy osoba fizyczna sprzedając działki działa w charakterze podatnika VAT:
  (...) Przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar wykazany obiektywnymi dowodami ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną; przesłanka „stałości” działalności gospodarczej wynika z porównania art. 9 i art. 12 Dyrektywy 112, gdyż skoro art. 12 wprowadza, jako zasadę szczególną, możliwość uznania za podatnika także podmiotów wykonujących działalność gospodarczą w sposób sporadyczny (okazjonalny), to oznacza, iż zasadą ogólną jest, by działalność gospodarcza musiała być wykonywana w sposób niesporadyczny (stały)”.
• Wyrok TSUE z dnia 15 września 2011 r., sygn. akt C 180/10 i C 181/10, w którym TSUE, uznał, że w sytuacji, gdy aktywność osoby fizycznej sprzedającej nieruchomości jest porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (m.in. uzbrojenie działek, działania marketingowe), taka osoba może zostać uznana za podatnika VAT:
  „39. Inaczej jest natomiast w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT.
  40. Takie aktywne działania mogą polegać na przykład na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych.
  41. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, w związku z czym w takiej sytuacji dostawy terenu budowlanego nie można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności”.
• Wyrok NSA z dnia 9 listopada 2011 r., sygn. I FSK 1655/11, w którym NSA wskazał podobnie jak TSUE powyżej:
  „Istotna jest więc ocena, czy z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że strona w celu dokonania spornej sprzedaży gruntów podjęła aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 u.p.t.u., co skutkuje koniecznością uznania jej za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od wartości dodanej, czy też sprzedaż ta nastąpiła w ramach zarządu jej majątkiem prywatnym. Fakt podjęcia, np. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną”.
  
  

Biorąc pod uwagę powyższe zdaniem Wnioskodawcy Dłużnik, nie powinien stać się podatnikiem VAT z tytułu dokonanej przez Wnioskodawcę sprzedaży licytacyjnej udziału w nieruchomości.

Odnosząc zaprezentowane powyżej rozważania do stanu faktycznego należy uznać, że Dłużnik:

• nie prowadzi i nie prowadził działalności gospodarczej oraz nie jest zarejestrowany jako podatnik VAT;
• dokona jedynie „incydentalnej” sprzedaży przedmiotowego udziału w nieruchomości, nie mającej znamion działalności gospodarczej wskazanych w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT;
• nie dokonuje czynności zbliżonych do działalności producenta, handlowca lub usługodawcy,

– zatem transakcja sprzedaży licytacyjnej udziału w nieruchomości, należącego do Dłużnika nie będzie podlegała opodatkowania VAT z uwagi na fakt, że przedmiotowa czynność sprzedaży nie będzie wykonywana przez podatnika VAT.

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy potwierdza interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi w dniu 29 października 2012 r., sygn. IPTPP1/443–607/12–4/RG, odnosząca się do stanu faktycznego w którym małżonkowie sprzedawali nieruchomość będącą ich współwłasnością, a którą wyłącznie mąż wykorzystywał do działalności gospodarczej:

„(...) w przedmiotowej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać, że przy sprzedaży udziału w nieruchomości zabudowanej Wnioskodawczyni wystąpi w charakterze podatnika. Zainteresowana nie prowadzi działalności gospodarczej i nie jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem VAT oraz nieruchomości tej nigdy nie wykorzystywała osobiście, nie prowadziła w niej działalności, nie osiągała żadnych z niej przychodów oraz nigdy w niej nie mieszkała. Nieruchomość została nabyta w celu uzyskiwania przychodów z tytułu najmu przez męża Wnioskodawczyni. Zainteresowana nie zamierza dokonywać innych dostaw nieruchomości w dającej się przewidzieć przyszłości.

Zatem Zainteresowana, dokonując sprzedaży swojego udziału w nieruchomości zabudowanej korzysta z przysługującego jej prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, co nie jest wykonywaniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Brak tego statusu pozbawia Wnioskodawczynię cech podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy(...)”.

W stanie faktycznym przywoływanej interpretacji małżeństwo dokonywało sprzedaży nieruchomości stanowiącej ich współwłasność łączną, jednak w ocenie Wnioskodawcy stanowisko organu tym bardziej znajdzie zastosowanie w przedstawionym stanie faktycznym, gdyż następuje sprzedaż współwłasności udziałowej.

W ocenie Wnioskodawcy bez znaczenia pozostaje fakt, że nieruchomość, w której Dłużnik posiada udział, była wykorzystywana przez jego byłego małżonka do prowadzenia działalności gospodarczej.

W przypadku zaliczenia nieruchomości do majątku wspólnego byli małżonkowie mogli podjąć decyzję, że nieruchomość będzie wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej przez jednego z byłych małżonków, jednak po podziale majątku, każdy ze współwłaścicieli na gruncie przepisów kodeksu cywilnego może rozporządzać procentowym udziałem w nieruchomości.

W związku z powyższym, w przedmiotowej sprawie każdy z byłych małżonków dokona dostawy swojej części nieruchomości i skutki podatkowe w VAT powinny być rozpatrywane odrębnie w odniesieniu do każdego z nich.

W zbliżonej sprawie orzekł NSA w wyroku z dnia 20 listopada 2013 r., sygn. I FSK 1681/12, wskazując, że jeżeli faktyczną aktywność przy zawieraniu umów najmu (czynności usługodawcy) pełni tylko jeden małżonek (drugi jedynie podpisuje umowę), to wyłącznie on działa w charakterze podatnika VAT w odniesieniu do tych usług:

„Reasumując, art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) należy tak interpretować, że w przypadku, gdy faktyczną aktywność w realizacji zawartej umowy najmu nieruchomości, w tym w szczególności rozliczania jej podatkowo, wykazuje jedynie jedno z małżonków, a drugie poza formalnym umożliwieniem zawarcia umowy, polegającym na podpisaniu jej przez obydwoje małżonków pozostaje całkowicie bierne w jej wykonaniu, brak jest podstaw do uznania go za podatnika VAT w sensie materialnym, tzn., że w odniesieniu do tej usługi działa w charakterze podatnika”.

Reasumując:

Dłużnik w ramach przedmiotowej transakcji nie będzie występował, jako podatnik VAT, wobec tego:

• transakcja sprzedaży na licytacji komorniczej jego udziału w nieruchomości nie powinna zostać opodatkowana VAT, a
• na Wnioskodawcy, jako ewentualnym płatniku nie będzie ciążył obowiązek obliczenia i pobrania od Dłużnika podatku VAT i do wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na podstawie art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Przepis art. 18 ustawy wprowadza szczególną na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług regulację, kiedy to należny podatek pobierany jest i odprowadzany do urzędu skarbowego przez płatnika, a nie przez podatnika. Płatnik pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika. Uzasadnione jest to charakterem odpłatnej dostawy następującej w ramach wykonywania czynności egzekucyjnych. Jeżeli bowiem dłużnik niesolidnie spłaca swoje zobowiązania i w celu wyegzekwowania należności wszczęto przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne, to istnieją podstawy do uznania, że nie uiści również podatku należnego w związku z dostawą mającą miejsce w ramach egzekucji.

Z kolei, z art. 759 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2014 r., poz. 101, z późn. zm.) wynika jednoznacznie, że czynności egzekucyjne, co do zasady wykonywane są przez komorników, z wyjątkiem czynności zastrzeżonych dla sądów. Zgodnie z art. 921 § 1 ww. ustawy Kodeks postępowania cywilnego egzekucja z nieruchomości należy do komornika działającego przy sądzie, w którego okręgu nieruchomość jest położona.

Ponadto, na podstawie art. 106c ustawy, faktury dokumentujące dostawę towarów, o której mowa w art. 18, z tytułu której na dłużniku ciąży obowiązek podatkowy, wystawiają w imieniu i na rzecz dłużnika:

1. organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji,
2. komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego.
   
   

Z treści powyższych przepisów wynika, że komornik sądowy jest płatnikiem podatku od dostawy towaru dokonywanej w trybie egzekucji, w przypadku, gdy wykonuje czynności egzekucyjne. Przez czynność egzekucyjną należy rozumieć każde formalne, oparte na przepisach procesowych, działanie uprawnionego organu egzekucyjnego wywołujące skutek prawny dla prowadzonej egzekucji.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.), zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu. Podatnikiem natomiast, stosownie do treści art. 7 § 1 ww. ustawy, jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.

Przepis art. 30 § 1 ww. ustawy stanowi, że płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

W świetle cyt. wyżej przepisów, płatnikami podatku od towarów i usług (czyli podmiotami zobowiązanymi do obliczania, poboru podatku od podatnika i wpłaty podatku na konto organu podatkowego) mogą być organy egzekucyjne oraz komornicy sądowi.

Sytuacja taka ma miejsce wówczas, gdy w wykonaniu czynności egzekucyjnych organy te dokonują dostawy towarów należących do podatnika lub przez niego posiadanych z naruszeniem przepisów.

Przy czym, zaznaczenia wymaga, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika, będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik. Natomiast w przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.

Biorąc więc pod uwagę powyższe przepisy, a przede wszystkim zaś wynikający z nich status komornika sądowego jako płatnika podatku od towarów i usług obowiązanego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku, i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu od dostawy dokonywanej w trybie egzekucji towarów będących własnością dłużnika – stwierdzić należy, że komornik jest płatnikiem podatku od towarów i usług tylko wówczas, gdy do rozliczenia podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży byłby zobowiązany dłużnik.

Zatem komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, i do uwzględnienia w trakcie sprzedaży licytacyjnej towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Podsumowując, komornik sądowy w świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług będzie płatnikiem podatku VAT z tytułu dostawy nieruchomości w imieniu dłużnika, jeśli dłużnik występowałby w charakterze podatnika VAT obowiązanego do rozliczenia podatku z tytułu tej czynności.

Wskazać należy ponadto, że opodatkowanie podatkiem od towarów i usług będzie miało miejsce wówczas, jeżeli po stronie dłużnika spełnione zostaną przesłanki o charakterze przedmiotowym, tj. wystąpi czynność podlegająca opodatkowaniu w oparciu o przepisy art. 5 ustawy o podatku VAT i podmiotowym, tj. gdy czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jest dokonywana przez osobę (lub jednostkę organizacyjną) będącą podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, działającą w takim charakterze.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast w art. 8 ust. 1 ustawy wskazano, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Na mocy art. 2 pkt 22 ustawy – przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem nieruchomości spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Dla wyjaśnienia kwestii opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży przez osobę fizyczną udziału w nieruchomości będącej jej własnością istotne znaczenie ma ustalenie, czy osoba fizyczna, dokonując sprzedaży, działa w okolicznościach, które pozwalają potraktować te czynności jako działalność gospodarczą.

Opodatkowanie podatkiem od towarów i usług następuje wówczas, jeżeli zostaną spełnione przesłanki o charakterze przedmiotowym, tj. wystąpi czynność podlegająca opodatkowaniu na podstawie ww. przepisów art. 5 ustawy i podmiotowym, tj. gdy czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jest dokonywana przez osobę będącą podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, działającą w takim charakterze.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług – w świetle powyższych przepisów – jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze, czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – musi być dokonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Należy jednak stwierdzić, że nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W świetle przytoczonych wyżej przepisów zauważyć należy, że status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotne jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest Komornikiem Sądowym. Zainteresowany w ramach dokonywanych czynności egzekucyjnych zamierza dokonać sprzedaży na licytacji komorniczej udziału (współwłasność w częściach ułamkowych) wynoszącego ½ we własności nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem hotelowym (dalej: nieruchomość), należącego do Dłużnika (osoba fizyczna) nieprowadzącego działalności gospodarczej (dalej: Udział w nieruchomości), niezarejestrowanego jako podatnik VAT.

Wnioskodawca wskazał, iż pozostały udział w nieruchomości należy do byłego małżonka Dłużnika (osoba fizyczna), który prowadził działalność gospodarczą wykorzystując przedmiotową nieruchomość (usługi hotelowe) jako zarejestrowany podatnik VAT i wobec którego prowadzone jest postępowanie upadłościowe (prawdopodobnie udział małżonka zostanie sprzedany przez syndyka masy upadłości, jako zorganizowana część przedsiębiorstwa).

Z uwagi na powołane przepisy i przedstawione okoliczności sprawy, Dłużnika nie można uznać za podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ustawy – w odniesieniu do przedmiotu dostawy. Treść wniosku wskazuje, że przedmiotowa nieruchomość (udział w niej) nie była w jakikolwiek sposób wykorzystywana przez Dłużnika w działalności gospodarczej, bowiem Dłużnik nie prowadzi i nie prowadził działalności gospodarczej i nie jest zarejestrowany jako podatnik VAT. Oznacza to, że dostawa udziału w ww. nieruchomości realizowana będzie poza sferą działalności gospodarczej i nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

W związku z powyższym na Komorniku jako Płatniku nie będzie ciążył obowiązek obliczenia i pobrania od Dłużnika podatku VAT i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, które nie zostały objęte pytaniem – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w A, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.