Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-2/4510-372/16/AP
z 13 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 7 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 11 kwietnia 2016 r. (data wpływu do tut. BKIP 21 kwietnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od niektórych instytucji finansowych w zakresie ustalenia, czy na Spółce ciąży obowiązek złożenia deklaracji oraz wpłaty podatku od niektórych instytucji finansowych za miesiąc luty 2016 r. – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 kwietnia 2016 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od niektórych instytucji finansowych w zakresie ustalenia, czy na Spółce ciąży obowiązek złożenia deklaracji oraz wpłaty podatku od niektórych instytucji finansowych za miesiąc luty 2016 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka jest instytucją pożyczkową w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 1497 ze zm.).

Dnia 29 lutego 2016 r. miała miejsce transakcja, w ramach której Spółka nabyła od X Sp. z o.o. sp.k. Przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 551 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 380 ze zm.). Transakcja nabycia Przedsiębiorstwa miała na celu przeniesienie działalności pożyczkowej ze spółki komandytowej do spółki kapitałowej w związku z koniecznością spełnienia warunku określonego w art. 59a ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim, zgodnie z którym „Instytucja pożyczkowa może prowadzić działalność wyłącznie w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością albo spółki akcyjnej”. Przed transakcją nabycia Przedsiębiorstwa Spółka nie prowadziła działalności gospodarczej.

W wyniku nabycia Przedsiębiorstwa wartość aktywów Spółki, obliczona w sposób wskazany w art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 15 stycznia 2016 r. o podatku od niektórych instytucji finansowych (Dz.U. z 2016 r. poz. 68, dalej: „Ustawa PNIF”), przekroczyła wartość 200 mln zł. Mając na uwadze fakt, że nabycie Przedsiębiorstwa miało miejsce 29 lutego 2016 r. do tego dnia włącznie Przedsiębiorstwo było własnością X Sp. z o.o. sp.k., która w tym dniu prowadziła działalność pożyczkową. Pierwsze transakcje w zakresie przedmiotowej działalności będące udziałem Spółki miały miejsce 1 marca 2016 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy na Spółce ciąży obowiązek złożenia deklaracji oraz wpłaty podatku od niektórych instytucji finansowych za miesiąc luty 2016 r.?

Zdaniem Spółki, na Spółce nie ciążył obowiązek złożenia deklaracji oraz wpłaty podatku od niektórych instytucji finansowych (dalej: „Podatek”) za miesiąc luty 2016 r.

W konsekwencji pierwszym miesiącem, za który Spółka powinna dokonać zapłaty Podatku oraz złożyć deklarację będzie marzec 2016 r.

Zgodnie z art. 2 Ustawy PNIF, przedmiotem opodatkowania podatkiem są aktywa podmiotów będących podatnikami podatku.

Podatnikami podatku, zgodnie z art. 4 pkt 9 tej ustawy są m.in. instytucje pożyczkowe w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim.

Zdefiniowana w treści art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim instytucja pożyczkowa to instytucja pożyczkowa - kredytodawca inny niż:

1. bank krajowy, bank zagraniczny, oddział banku zagranicznego, instytucja kredytowa lub oddział instytucji kredytowej w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz.U. z 2015 r. poz. 128, ze zm.),
2. spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa oraz Krajowa Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa,
3. podmiot, którego działalność polega na udzielaniu kredytów konsumenckich w postaci odroczenia zapłaty ceny lub wynagrodzenia na zakup oferowanych przez niego towarów i usług.
   
   

Kredytodawcą, zgodnie z art. 5 pkt 2 ustawy o kredycie konsumenckim, jest przedsiębiorca w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, który w zakresie swojej działalności gospodarczej lub zawodowej, udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi kredytu.

Należy podkreślić, że do dnia 29 lutego 2016 r. Spółka nie była podmiotem, którego działalność obejmowała udzielanie lub dawanie przyrzeczenia udzielenia konsumentowi kredytu. Do tego dnia Spółka nie miała bowiem obiektywnej zdolności prowadzenia działalności w tym zakresie. Dopiero w wyniku nabycia przedsiębiorstwa Spółka weszła w posiadanie zasobów/aktywów, które umożliwiły jej prowadzenie działalności pożyczkowej.

W rezultacie, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek Spółka rozpoczęła z dniem 1 marca 2016 r. Spółka podkreśla, że przed 1 marca 2016 r. Spółka nie udzieliła żadnej pożyczki.

W ocenie Wnioskodawcy oznacza to, że na Spółce nie ciążył obowiązek uiszczenia podatku oraz złożenia deklaracji za miesiąc luty 2016 r., gdyż w tym okresie rozliczeniowym nie była ona podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych.

Spółka stała się natomiast podatnikiem z dniem 1 marca 2016 r. W konsekwencji pierwszym miesiącem, za który Spółka dokona zapłaty podatku oraz złoży deklarację będzie marzec 2016 r.

Na tle przedstawionego opisu stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 4 pkt 9 ustawy z dnia 15 stycznia 2016 r. o podatku od niektórych instytucji finansowych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 68), podatnikami podatku są instytucje pożyczkowe w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 1497 ze zm.).

Stosownie do art. 5 ust. 3 ustawy od niektórych instytucji finansowych, w przypadku podatników, o których mowa w art. 4 pkt 9, podstawą opodatkowania jest nadwyżka sumy wartości aktywów podatnika, wynikająca z zestawienia obrotów i sald, ustalonego na ostatni dzień miesiąca na podstawie zapisów na kontach księgi głównej, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości lub standardami rachunkowości stosowanymi przez podatnika na podstawie art. 2 ust. 3 tej ustawy - ponad kwotę 200 mln zł. Wartość tę oblicza się łącznie dla wszystkich podatników zależnych lub współzależnych pośrednio lub bezpośrednio od jednego podmiotu lub grupy podmiotów powiązanych ze sobą.

Art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim stanowi, że instytucją pożyczkową jest kredytodawca inny niż:

1. bank krajowy, bank zagraniczny, oddział banku zagranicznego, instytucja kredytowa lub oddział instytucji kredytowej w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 128 ze zm.),
2. spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa oraz Krajowa Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa,
3. podmiot, którego działalność polega na udzielaniu kredytów konsumenckich w postaci odroczenia zapłaty ceny lub wynagrodzenia na zakup oferowanych przez niego towarów i usług.
   
   

W ustawie tej szczegółowo określono także formę i zasady funkcjonowania instytucji pożyczkowych. Podkreślić należy sformułowany tamże wymóg zachowania odpowiedniej formy prawnej (sp. z o.o., spółka akcyjna - art. 59a ust. 1) i złożenie oświadczenia, że podmiot zamierza prowadzić działalność gospodarczą w zakresie udzielania kredytów konsumenckich jako instytucja pożyczkowa.

Jednocześnie, istniejące w ustawie o kredycie konsumenckim odwołanie (w art. 5 ust. 2 ww. ustawy) do definicji kredytodawcy w rozumieniu ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 380 ze zm.) precyzuje, że za kredytodawcę uważa się przedsiębiorcę, który w zakresie swojej działalności gospodarczej lub zawodowej, udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi kredytu.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka jest instytucją pożyczkową w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim. W dniu 29 lutego 2016 r. Spółka nabyła od X Sp. z o.o. sp.k. Przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 551 Kodeksu cywilnego. W wyniku nabycia Przedsiębiorstwa wartość aktywów Spółki, obliczona w sposób wskazany w art. 5 ust. 3 ustawy o podatku od niektórych instytucji finansowych przekroczyła wartość 200 mln zł. Przed transakcją nabycia Przedsiębiorstwa Spółka nie prowadziła działalności gospodarczej. Pierwsze transakcje w zakresie działalności pożyczkowej będące udziałem Spółki miały miejsce w marcu 2016 r.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, że skoro Spółka, w związku z nabyciem przedsiębiorstwa, na ostatni dzień miesiąca (tj. na dzień 29 lutego 2016 r.), spełnia kryteria zaliczenia jej do „instytucji finansowych”, to tym samym od tego dnia podlega opodatkowaniu podatkiem od niektórych instytucji finansowych oraz za miesiąc luty ma obowiązek złożyć stosowną deklarację.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.