Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP5/4512-1-121/16-3/PG
z 3 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 25 kwietnia 2016 r. (data wpływu 26 kwietnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług najmu lokali mieszkalnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 kwietnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług najmu lokali mieszkalnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej podatku VAT). Zajmuje się m.in. produkcją materiałów budowlanych, zapraw cementowo-wapiennych oraz tynków mokrych i środków gruntujących. Jest to jego główna działalność gospodarcza.

Wnioskodawca jest również właścicielem zabudowanej nieruchomości, w skład której wchodzi działka gruntu oraz pobudowany na niej budynek 4 kondygnacyjny. W budynku tym znajduje się 7 lokali o charakterze mieszkalnym, które nie stanowią odrębnych nieruchomości.

Wnioskodawca zakupił przedmiotową nieruchomość na prowadzenie działalności gospodarczej w celu dalszej sprzedaży. Przed sprzedażą dokonał remontu ww. nieruchomości, jednak z uwagi na brak zainteresowania kupnem do sprzedaży nie doszło.

Z uwagi na to, że Wnioskodawca nie prowadził wcześniej działalności polegającej na wynajmie i nie ma w tym zakresie doświadczenia, zawarł z podmiotem trzecim (osobą prowadzącą działalność gospodarczą polegającą na wynajmie i zarządzaniu nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi – PKD 68.20.Z) umowę zarządzania ww. nieruchomością oraz umowę najmu ww. nieruchomości w celu podnajmu znajdujących się w niej lokali. Podmiot trzeci posiada odpowiednie kwalifikacje w tym zakresie, jak również stosowne ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej.

Umowa najmu pomiędzy Wnioskodawcą a najemcą – podmiotem trzecim – nie stanowi, na jaki cel mają zostać dalej wynajęte przez najemcę przedmiotowe lokale. Zgodnie z umową „najemca może podnajmować lub oddawać do odpłatnego używania na podstawie innego tytułu prawnego całość lub część przedmiotu najmu innym osobom (podnajemcom) według własnego uznania oraz w celu według własnego uznania, bez konieczności uzyskiwania każdorazowo dalszej zgody Wynajmującego”. Wnioskodawca wyraził bowiem zgodę na to, że najemca będzie wykorzystywał przedmiot najmu na prowadzenie działalności gospodarczej polegającej na dalszym wynajmie znajdujących się w nim lokali. Może być to więc zarówno cel mieszkaniowy, działalność gospodarcza (biura), jak i najem krótkookresowy (usługi związane z zakwaterowaniem – PKWiU 55).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy świadczenie usługi najmu lokali mieszkalnych w ramach zawartej umowy najmu podlega opodatkowaniu podstawową stawką podatku VAT czy zwolnieniu od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczenie usługi najmu lokali mieszkalnych podlega opodatkowaniu podstawową stawką podatku VAT, tj. obecnie stawką w wysokości 23%, gdyż w przedmiotowej sprawie nie są spełnione przesłanki zastosowania zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011, nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), dalej ustawa o VAT.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku VAT usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że zwolnienie od podatku przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT dla wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym stanowi wyjątek od zasady określonej w art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy, jaką jest opodatkowanie sprzedaży 23% stawką podatku. W związku z tym powinno być ono interpretowane ściśle, przede wszystkim zgodnie z literalnym brzmieniem wprowadzających je przepisów. W żadnym razie nie powinno ono być interpretowane w sposób prowadzący do rozszerzenia zakresu zastosowania zwolnienia. Powyższe stanowisko potwierdza ugruntowana linia orzecznicza (np. wyrok WSA w Poznaniu z dnia 22 stycznia 2015 r., sygn. akt I SA/Po 736/14; NSA Ośrodek Zamiejscowy w Katowicach z dnia 9 czerwca 2000 r., sygn. akt I SA/Ka 2367/98). I tak w ww. wyroku WSA w Poznaniu czytamy w uzasadnieniu, że „(...) należy podkreślić, że ogólne reguły konstrukcyjne podatku, a także brzmienie przepisów ustawy PTU oraz stosownych regulacji dyrektywy, potwierdzają, że stawka 22% (w latach 2011-2016 – 23%) ma charakter podstawowy i zasadniczy (por. A Bartosiewicz, Komentarz do art. 41 ustawy o podatku od towarów i usług, LEX wydawnictwo elektroniczne oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Katowicach z dnia 9 czerwca 2000 r., I SA/Ka 2367/98 – LEX nr 44026). Należy uznać, że w związku z charakterem stawki podstawowej stawki obniżone (preferencyjne) mają charakter wyjątkowy”.

Z literalnego brzmienia przepisu art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT wynika, że zwolnieniu od podatku VAT podlega świadczenie usług najmu lub dzierżawy na własny rachunek, w zakresie wynajmowania nieruchomości, po pierwsze o charakterze mieszkalnym, po drugie – wyłącznie na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy), przy czym przesłanki te muszą zostać spełnione łącznie. Brak którejkolwiek z powyższych przesłanek wyklucza zastosowanie zwolnienia.

Podsumowując, zwolnieniu od podatku VAT podlega usługa najmu lub dzierżawy, o ile spełnione są łącznie następujące przesłanki:

1. usługa najmu lub dzierżawy świadczona jest na własny rachunek,
2. przedmiotem najmu lub dzierżawy są nieruchomości mieszkalne,
3. celem najmu lub dzierżawy jest wyłącznie cel mieszkaniowy.
   
   

Mając na uwadze opis sprawy oraz dokonaną wykładnię przepisu art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT, należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie spełnia jednej z ww. przesłanek zwolnienia od podatku VAT, a mianowicie celu najmu. Celem tym nie jest wyłącznie cel mieszkaniowy.

W analizowanej sprawie Wnioskodawca (przedsiębiorca) zawarł z podmiotem trzecim (osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą polegającą na wynajmie i zarządzaniu nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi – PKD 68.20.Z) umowę zarządzania nieruchomością oraz umowę najmu tej nieruchomości w celu podnajmu znajdujących się w niej lokal mieszkalnych. Podmiot trzeci posiada odpowiednie kwalifikacje w tym zakresie, jak również stosowne ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej.

Najemca nie ma więc na celu zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych w wynajętych od Wnioskodawcy lokalach, czy też potrzeb swoich pracowników, lecz ma na celu wykorzystanie tych lokali do prowadzenia działalności gospodarczej z wykorzystaniem najmowanych lokali (cel finansowy, gospodarczy). W przypadku kiedy najemcą jest osoba fizyczna, osoba prawna bądź jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej prowadząca działalność gospodarczą, wykorzystująca lokale mieszkalne w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, cel zawsze będzie o charakterze gospodarczym, a nie mieszkalnym.

Cel mieszkaniowy nie wynika również z treści zawartej umowy. W interpretacji wydanej w identycznym stanie faktycznym podkreślano, że „Podatnik podatku VAT będzie mógł zatem skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług ww. usługi, jeśli umowa najmu w swojej treści zawiera między innymi postanowienia, z których w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że dotyczy ona lokalu mieszkalnego i lokal ten może być wykorzystany przez najemcę tylko w celach mieszkaniowych. Powyższe dotyczy zarówno umów najmu zawieranych pomiędzy wynajmującym a najemcą, jak również umów zawieranych z podmiotem trzecim, tj. w relacji wynajmujący – najemca – podnajemca” (interpretacja podatkowa Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 12 czerwca 2015 r., znak ILPP1/4512-1-225/15-4/AW).

Przedmiotem najmu są tu wprawdzie lokale mieszkalne, jednakże z zawartej umowy najmu nie wynika cel wykonywanego pomiędzy stronami świadczenia, a tym bardziej nie wynika „w sposób niebudzący wątpliwości”, że lokale te mogą być wykorzystywane przez najemcę tylko w celach mieszkaniowych. Najemca ww. lokali mieszkalnych będzie je podnajmował mając dowolność w wyborze zarówno podmiotu, jakiemu dokona podnajmu, jak i celu tego podnajmu. Zgodnie bowiem z umową „najemca może podnajmować lub oddawać do odpłatnego używania na podstawie innego tytułu prawnego całość lub część przedmiotu najmu innym osobom (podnajemcom) według własnego uznania oraz w celu według własnego uznania, bez konieczności uzyskiwania każdorazowo dalszej zgody Wynajmującego”. Może być to więc zarówno cel mieszkaniowy, działalność gospodarcza (biura), jak i najem krótkookresowy (usługi związane z zakwaterowaniem – PKWiU 55).

W tej sytuacji należy uznać, że skoro najemca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą polegającą na wynajmie i zarządzaniu nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi (PKD 68.20.Z), która najęła nieruchomość w celu wykorzystania jej w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, a strony zawierając umowę najmu nieruchomości, na którą składają się lokale mieszkalne, nie określiły celu dalszego wynajmu, tj. Wnioskodawca nie ma pewności, że oddane do podnajmu lokale mieszkalne będą wykorzystywane tylko i wyłącznie na cele mieszkaniowe, to świadczona przez Wnioskodawcę usługa wynajmu nie spełnia przesłanki wynajmu wyłącznie na cele mieszkaniowe i w związku z tym nie korzysta ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy VAT. W konsekwencji wynajem lokali mieszkalnych przez Wnioskodawcę na rzecz najemcy jest opodatkowany stawką podatku w wysokości 23% na podstawie art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Z kolei przez świadczenie usług, o którym mowa w ww. art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem, aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie, na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku albo zwolnienie od podatku.

W świetle art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Natomiast w myśl art. 146a pkt 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Jednocześnie należy zauważyć, że w myśl art. 5a ustawy, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Konsekwencją powyższego zapisu jest fakt, że w sytuacji gdy prawodawca nie dokonał przywołania stosownego symbolu PKWiU dla danego towaru lub usługi w przepisach w zakresie podatku VAT, klasyfikacji należy dokonać na podstawie cech charakterystycznych dla danego świadczenia i takim właśnie świadczeniem są m.in. usługi w zakresie wynajmowania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe, dla których prawodawca nie dokonał odwołania do statystyk publicznych.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Stosownie do art. 43 ust. 20 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy.

W pozycji 163 załącznika nr 3 do ustawy – zawierającego „Wykaz towarów opodatkowanych stawką podatku w wysokości 7%, a od dnia 1 stycznia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. 8% stawką tego podatku – wymienione zostały usługi związane z zakwaterowaniem, oznaczone symbolem PKWiU 55.

Powyższe wskazuje, że zwolnieniu od podatku podlega świadczona na własny rachunek usługa wynajmu lub dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym, co istotne, na cele mieszkaniowe.

Zatem przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące:

• świadczenie usługi na własny rachunek,
• charakter mieszkalny nieruchomości,
• mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy.
  
  

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Brak któregokolwiek z powyższych elementów nie pozwala natomiast na zastosowanie zwolnienia i w konsekwencji następuje opodatkowanie świadczonej usługi według właściwej stawki, gdyż najem – jako usługa – wypełnia określoną w art. 8 ustawy definicję usługi i stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę, że zwolnienia od podatku od towarów i usług, w tym również zwolnienie od podatku przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, dla wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym, stanowi wyjątek od zasady określonej w art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy, jaką jest opodatkowanie sprzedaży 23% stawką podatku. W związku z tym powinno być interpretowane ściśle, przede wszystkim zgodnie z literalnym brzmieniem wprowadzających je przepisów (vide np. wyrok NSA z dnia 12 czerwca 1992 r., sygn. SA/Po 596/92). W żadnym razie nie powinno ono być interpretowane w sposób prowadzący do rozszerzenia zakresu zastosowania zwolnienia.

Zatem, z powołanych powyżej przepisów wynika, że usługa najmu nieruchomości korzysta ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie ww. art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, pod warunkiem łącznego spełnienia przesłanek co do podmiotu, przedmiotu i celu takiej umowy. Podatnik podatku VAT będzie mógł zatem skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług ww. usługi, jeśli umowa najmu w swojej treści zawiera między innymi postanowienia, z których w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że dotyczy ona lokalu mieszkalnego i lokal ten może być wykorzystany przez najemcę tylko w celach mieszkaniowych. Powyższe dotyczy zarówno umów najmu zawieranych pomiędzy wynajmującym a najemcą, jak również umów zawieranych z podmiotem trzecim, tj. w relacji wynajmujący – najemca – podnajemca.

Zaznacza się, że kwestię zawierania umów reguluje ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm.). Zasada swobody umów zapisana jest w art. 353¹ Kodeksu cywilnego, w świetle którego strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Strony mogą dowolnie ustalać stosunki cywilnoprawne, jednakże postanowienia umów nie mogą pozostawać w sprzeczności z innymi przepisami prawa, do stosowania których strony są zobowiązane.

Umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki. Jak wynika z art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca – zarejestrowany czynny podatnik podatku od towarów i usług – jest właścicielem zabudowanej nieruchomości, w skład której wchodzi działka gruntu oraz pobudowany na niej budynek 4 kondygnacyjny. W budynku tym znajduje się 7 lokali o charakterze mieszkalnym, które nie stanowią odrębnych nieruchomości. Zainteresowany zakupił przedmiotową nieruchomość na prowadzenie działalności gospodarczej w celu dalszej sprzedaży. Przed sprzedażą dokonał remontu ww. nieruchomości, jednak z uwagi na brak zainteresowania kupnem do sprzedaży nie doszło. Z uwagi na to, że Wnioskodawca nie prowadził wcześniej działalności polegającej na wynajmie i nie ma w tym zakresie doświadczenia, zawarł z podmiotem trzecim (osobą prowadzącą działalność gospodarczą polegającą na wynajmie i zarządzaniu nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi – PKD 68.20.Z) umowę zarządzania ww. nieruchomością oraz umowę najmu ww. nieruchomości w celu podnajmu znajdujących się w niej lokali. Podmiot trzeci posiada odpowiednie kwalifikacje w tym zakresie, jak również stosowne ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej. Umowa najmu pomiędzy Spółką a najemcą – podmiotem trzecim – nie stanowi, na jaki cel mają zostać dalej wynajęte przez najemcę przedmiotowe lokale. Zgodnie z umową „najemca może podnajmować lub oddawać do odpłatnego używania na podstawie innego tytułu prawnego całość lub część przedmiotu najmu innym osobom (podnajemcom) według własnego uznania oraz w celu według własnego uznania, bez konieczności uzyskiwania każdorazowo dalszej zgody Wynajmującego”. Wnioskodawca wyraził bowiem zgodę na to, że najemca będzie wykorzystywał przedmiot najmu na prowadzenie działalności gospodarczej polegającej na dalszym wynajmie znajdujących się w nim lokali. Może być to więc zarówno cel mieszkaniowy, działalność gospodarcza (biura), jak i najem krótkookresowy (usługi związane z zakwaterowaniem – PKWiU 55).

Przy tak przedstawionym opisie sprawy Zainteresowany ma wątpliwości dotyczące tego czy świadczenie usługi najmu lokali mieszkalnych w ramach zawartej umowy najmu podlega opodatkowaniu podstawową stawką podatku VAT czy zwolnieniu od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

W świetle powyższych regulacji prawnych oraz odnosząc się do opisu stanu faktycznego należy stwierdzić, że jak wskazano powyżej świadczenie usług najmu korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług w przypadku spełnienia warunków wskazanych w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy. W analizowanej sprawie przedmiotem najmu są lokale mieszkalne, jednakże z zawartej umowy najmu nie wynika na jaki cel mają zostać dalej wynajęte przez najemcę przedmiotowe lokale. Bowiem – jak wskazał Wnioskodawca – zgodnie z umową „najemca może podnajmować lub oddawać do odpłatnego używania na podstawie innego tytułu prawnego całość lub część przedmiotu najmu innym osobom (podnajemcom) według własnego uznania oraz w celu według własnego uznania, bez konieczności uzyskiwania każdorazowo dalszej zgody Wynajmującego”. Zatem Zainteresowany wyraził zgodę na to, że najemca będzie wykorzystywał przedmiot najmu na prowadzenie działalności gospodarczej polegającej na dalszym wynajmie znajdujących się w nim lokali. Może być to zarówno cel mieszkaniowy, działalność gospodarcza (biura) jak i najem krótkookresowy (usługi związane z zakwaterowaniem – PKWiU 55). W tej sytuacji należy uznać, że skoro strony zawierając umowę najmu lokali mieszkalnych nie określiły celu tej czynności, to świadczenie przedmiotowej usługi nie korzysta ze zwolnienia od podatku VAT, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy. W konsekwencji w niniejszej sytuacji wynajem lokali mieszkalnych przez Wnioskodawcę, jest opodatkowany stawką podatku w wysokości 23%, w oparciu o art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy.

Reasumując, świadczenie usługi najmu lokali mieszkalnych w ramach zawartej umowy najmu, z której nie wynika cel tego świadczenia, podlega opodatkowaniu podstawową stawką podatku VAT i nie korzysta ze zwolnienia od tego podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.