Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-249/16-2/TW
z 1 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 7 marca 2016 r. (data wpływu 9 marca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 marca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca, będąc właścicielem nieruchomości, wynajmuje poszczególne lokale mieszkaniowe osobom fizycznym w celach mieszkalnych. Wynajmowane mieszkania mają zazwyczaj ok. 90-110 m2, w tym: 3 lub 4 pokoje (niektóre z nich przechodnie), kuchnię i łazienkę. Dochody z najmu, dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych, rozliczane są na zasadach ogólnych, tj. wg skali podatkowej. Wnioskodawca ustala podstawę opodatkowania, przychody z najmu pomniejszając o koszty uzyskania przychodu związane ze świadczonym wynajmem. Wynajmowane nieruchomości są amortyzowane a odpis amortyzacyjny uwzględniany w podatkowych kosztach uzyskania przychodów. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej.

Wnioskodawca podjął decyzję o zmianie sposobu wynajmu. Skierował swoją ofertę do osób studiujących szukających pokoju na wynajem. Niestety stan poszczególnych lokali nie pozwalał na zmiany charakteru najmu od razu. Konieczne było przeorganizowanie przestrzeni lokali mieszkalnych. Przed udostępnieniem mieszkań studentom, Wnioskodawca musiał poczynić na lokale określone nakłady inwestycyjne. Nakłady te miały na celu adaptację lokali do zmienionej funkcjonalności, jak również podniesienie ich standardu (co pozwoliło Wnioskodawcy już w 2015 roku uzyskać czynsz najmu pokoi studenckich w wyższej wysokości niż gdyby wynajął mieszkania jako całość).

W mieszkaniach wydzielono poszczególne pokoje tak, aby były one od siebie niezależne. Kuchnia i łazienka stanowią obecnie część wspólną mieszkania - do wspólnej eksploatacji przez wszystkich wynajmujących pokoje studentów.

Prace objęły:

• zamknięcie bezpośrednich przejść pomiędzy pokojami trwałymi przegrodami budowlanymi (murowane ścianki działowe),
• wymianę drzwi do pokoi na nowe, wyposażone w zamki pozwalające zamknąć pokój na klucz,
• powierzchnie wspólne mieszkania zostały odnowione - wykonane zostały podwieszane sufity, ściany zostały wyszpachlowane, podłogi zostały wyrównane płytami OSB i pokryte panelami podłogowymi, położone zostały płytki podłogowe i ścienne (których wcześniej w kuchni i łazience nie było),
• jednofazowa instalacja elektryczna na bazie przewodów aluminiowych została wymieniona na nową trójfazową o znacznie lepszych parametrach elektrycznych; system oświetlenia zamontowany został w podwieszonym suficie, co również wiązało się z odpowiednim dostosowaniem instalacji elektrycznej.
  
  

Wskazanym powyżej pracom towarzyszyły także takie prace jak nałożenie tynków czy odmalowanie ścian.

W wyniku wykonania powyższych prac, standard wykończenia mieszkań uległ znacznemu podwyższeniu. Pomimo faktu, iż mieszkania są nadal udostępniane najemcom w celach mieszkalnych, to ich eksploatacja nabrała odmiennego od dotychczasowego charakteru. W mieszkaniach pojawiły się też zupełnie nowe elementy przegród budowlanych (na podłodze zamontowano dodatkowe płyty OSB i panele podłogowe, a pod stropem sufit podwieszany). W efekcie zmianie uległa kubatura użytkowa mieszkań, a to z kolei wpływa na zmniejszenie zużycia ciepła niezbędnego do ogrzania pomieszczeń.

Wartość jednostkowa powyżej wskazanych prac w niektórych przypadkach przekroczyła 3.500 zł, a w innych nie - natomiast ich łączna suma znacząco przewyższyła kwotę 3.500 zł w trakcie 2015 roku podatkowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca słusznie przyjął, że poczynione nakłady inwestycyjne zwiększyły wartość początkową nieruchomości, od której dokonuje odpisów amortyzacyjnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, poniesienie wydatków związanych z adaptacją lokali mieszkalnych będących przedmiotem najmu zwiększy wartość początkową nieruchomości, od której dokonuje odpisów amortyzacyjnych. Nie ma przy tym znaczenia jednostkowa wartość poszczególnych prac adaptacyjnych.

Zgodnie z art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Środki trwałe uważa się za ulepszone, w przypadku gdy zostały przebudowane, rozbudowane, czy też dokonano ich rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji. Do kategorii wydatków poniesionych na ulepszenie nie zaliczają się natomiast wydatki poniesione na remont.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zdefiniowano powyższych pojęć. Wyjaśnień, co do zakresu znaczeniowego tych określeń, udzielił Minister Finansów w piśmie z dnia 13 marca 1995 r. nr PO 3/722-160/94, wskazując, że:

„Do wydatków na ulepszenie środków trwałych zalicza się wydatki na ich:

1. przebudowę, czyli zmianę (poprawienie) istniejącego stanu środków trwałych na inny,
2. rozbudowę, tj. powiększenie (rozszerzenie) składników majątkowych, w szczególności zaś budynków i budowli, linii technologicznych, itp.
3. rekonstrukcję, tj. odtworzenie (odbudowanie) zużytych całkowicie lub częściowo składników majątkowych,
4. adaptację, tj. przystosowanie (przerobienie) składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż było jego pierwotne przeznaczenie albo nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych,
5. modernizację, tj. unowocześnienie środków trwałych.
   
   

W razie poniesienia wydatków (nakładów) związanych z konkretnym środkiem trwałym, gdy nie zwiększa się jego wartość użytkowa, wydatki te są traktowane jako wydatki na remont i w całości stanowią koszt uzyskania przychodów w dacie poniesienia. Dotyczy to również - bez względu na cenę nabycia - wydatków na nabycie części składowych lub peryferyjnych o tych samych właściwościach użytkowych (technicznych)”.

Za remont, również dla celów rozliczeń podatku dochodowego, zwykło się uważać „naprawę czegoś, doprowadzenie do stanu używalności, odnowienie” (zgodnie ze Słownikiem języka polskiego, pod red. W. Doroszewskiego).

Wobec przedstawionego powyżej zakresu prac, które Wnioskodawca wykonał w nieruchomości, jego zdaniem nie ma wątpliwości, iż stanowią one ulepszenie środka trwałego, o którym mowa w art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W lokalach mieszkalnych poczynione zostały prace mające na celu przebudowę, adaptację i modernizację - miały one bowiem na celu zmianę układu lokali (trwałe oddzielenie poszczególnych pokoi), nadanie mieszkaniom nowego charakteru (lokatorzy na wyłączność zajmują poszczególne pokoje, natomiast z pozostałych pomieszczeń korzystają wspólnie), unowocześnienie pomieszczeń (wykorzystanie bardziej nowoczesnych materiałów wykończeniowych, zmiana stylu wykończenia na bardziej nowoczesny, ale także obniżenie kosztów ogrzewania). Łączna wartość nakładów poniesionych w roku podatkowym przekroczyła 3.500 zł, zatem powinny one zwiększyć wartość początkową nieruchomości.

W przekonaniu Wnioskodawcy, bez znaczenia pozostaje fakt, że powyższym pracom towarzyszyły również prace remontowe takie jak przykładowo tynkowanie i odmalowanie ścian. Skoro zostały one wykonane w związku z ulepszeniem lokali, nie można ich rozpatrywać w oderwaniu do celu prac; zostały one albo wymuszone działaniami modernizacyjnymi, albo wykonane przy ich okazji (podobnie wypowiedział się Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dnia 6 lutego 2015 r. sygn. IPTPB1/415-603/14-4/AG).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Przepis art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

− o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki na nabycie, wytworzenie i ulepszenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

− wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Jednocześnie tut. Organ zauważa, że podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych, której zasady ustalania zawarte są w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22g ust. 17 ww. ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Z zacytowanego przepisu wynika, że do wydatków na ulepszenie środków trwałych zalicza się wydatki na ich:

• przebudowę, czyli zmianę (poprawienie) istniejącego stanu środków trwałych na inny,
• rozbudowę, tj. powiększenie (rozszerzenie) składników majątkowych, w szczególności zaś budynków i budowli, linii technologicznych itp.,
• rekonstrukcję, tj. odtworzenie (odbudowanie) zużytych całkowicie lub częściowo składników majątkowych,
• adaptację, tj. przystosowanie (przerobienie) składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu, niż wskazywało jego pierwotne przeznaczenie, albo nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych,
• modernizację, tj. unowocześnienie środków trwałych.
  
  

Ulepszenie polega zatem na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w przepisie art. 22g ust. 17 powoływanej ustawy stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane chociaż z jedną z tych prac, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, czyli przebudową, rozbudową, rekonstrukcją, adaptacją lub modernizacją środka trwałego, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek.

Należy jednocześnie wskazać, że aby wydatki poniesione na ulepszenie środka trwałego zwiększały jego wartość początkową, konieczne jest spełnienie (łącznie) kilku warunków:

• wydatki ulepszeniowe muszą być związane z przebudową, rozbudową, rekonstrukcją, adaptacją albo modernizacją,
• wydatki takie powinny powodować wzrost wartości użytkowej środka trwałego,
• suma tych wydatków w roku podatkowym przekracza 3.500 zł.
  
  

Podkreślić przy tym należy, że zawsze przy przebudowie, rozbudowie i rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji mogą występować prace uznawane za remontowe. Jednakże, jeżeli z zakresu prac wynika, że ich celem była faktycznie przebudowa, rozbudowa, rekonstrukcja, adaptacja lub modernizacja, to występujące niejako „przy okazji” lub wymuszone zakresem prac - prace remontowe - stanowią de facto jeden z elementów przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji.

Tut. Organ zauważa, że istotą remontu są wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, w tym również polegające na wymianie zużytych składników technicznych następujące w toku eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji, niezwiększające jego wartości początkowej. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika. Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru. Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że, co do zasady, ponoszone przez podatnika wydatki o charakterze remontowym, podlegają zaliczeniu bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodu z danego źródła, o ile spełniają przesłanki uznania ich za ww. koszty wskazane w art. 22 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast wydatki o charakterze ulepszeniowym, podlegają zaliczeniu do ww. kosztów poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od podwyższonej wartości początkowej środka trwałego.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca, jako właściciel nieruchomości, wynajmuje lokale mieszkaniowe, a dochody z najmu opodatkowuje jako najem prywatny według skali podatkowej. Zainteresowany podjął decyzję o zmianie sposobu wynajmu - skierował ofertę najmu do osób szukających pokoju na wynajem. Z uwagi na to, że stan poszczególnych lokali nie pozwalał na zmianę charakteru najmu od razu, niezbędne było przeorganizowanie przestrzeni lokali mieszkalnych. W związku z tym, przed udostępnieniem mieszkań studentom, Wnioskodawca musiał poczynić określone nakłady inwestycyjne na lokale. Jak wskazał, nakłady te miały na celu adaptację lokali do zmienionej funkcjonalności, jak również podniesienie ich standardu. W związku z przeprowadzonymi pracami w mieszkaniach wydzielono poszczególne pokoje tak, aby były one od siebie niezależne, a kuchnia i łazienka stanowiły część wspólną mieszkania - do wspólnej eksploatacji przez wszystkich wynajmujących pokoje studentów. Wykonane prace objęły zamknięcie bezpośrednich przejść pomiędzy pokojami trwałymi przegrodami budowlanymi oraz wymianę drzwi do pokoi na nowe, wyposażone w zamki. Ponadto odnowiono powierzchnie wspólne mieszkania, a także wymieniono instalację elektryczną. Wskazanym powyżej pracom towarzyszyły także takie prace jak nałożenie tynków czy odmalowanie ścian. W wyniku wykonania powyższych prac, standard wykończenia mieszkań uległ znacznemu podwyższeniu. Jak wskazał Wnioskodawca, łączna wartość powyższych prac znacząco przewyższyła kwotę 3.500 zł w trakcie 2015 roku podatkowego.

Zatem w niniejszej sprawie zostały spełnione warunki wskazane w art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pozwalające zwiększyć wartość początkową środka trwałego o wydatki poniesione na jego ulepszenie, ponieważ wydatki ulepszeniowe są związane z adaptacją, modernizacją i przebudową środka trwałego, powodują wzrost jego wartości użytkowej oraz suma tych wydatków w roku podatkowym przekracza 3.500 zł.

Tym samym Wnioskodawca słusznie przyjął, że poczynione nakłady inwestycyjne zwiększyły wartość początkową nieruchomości, od której dokonuje odpisów amortyzacyjnych.

W związku z tym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej tut. Organ informuje, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.