Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-237/16/JŁ
z 1 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 29 lutego 2016 roku (data wpływu 8 marca 2016 roku) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 marca 2016 roku został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadząca działalność gospodarczą w zakresie hurtowej sprzedaży artykułów spożywczych do krajów Unii Europejskiej (46.39.Z). W 2011 roku – jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej – nabył działkę wraz z budynkiem mieszkalnym i budynkiem gospodarczym o łącznej wartości 450.000 zł. W grudniu 2015 roku Wnioskodawca podjął decyzję o przeznaczeniu prywatnego majątku na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, a zarazem o przyjęciu do ewidencji środków trwałych budynku mieszkalnego oraz budynku gospodarczego. Zarówno budynek mieszkalny, jak i budynek gospodarczy od grudnia 2015 roku wykorzystywane są w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej (do ewidencji środków trwałych zostały przyjęte w grudniu 2015 roku). W związku z tym, iż w akcie notarialnym nie ma informacji na temat wartości obu budynków oraz wartości gruntu (wymieniona jest jedynie wartość całej transakcji) należało dokonać stosownej wyceny, celem oszacowania wartości początkowej środków trwałych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawca może wyliczyć szacunkowe wartości środków trwałych na podstawie średnich statystycznych cen z 2011 roku opublikowanych w raporcie przez Główny Urząd Statystyczny? Jeśli nie jest to możliwe, to w jaki sposób należy ustalić wartość początkową środków trwałych wprowadzonych do ewidencji w grudniu 2015 roku?

Zdaniem Wnioskodawcy, dla wyceny wartości początkowej środków trwałych znaczenie ma stan techniczny poszczególnych składników oraz średnie statystyczne ceny dla wartości nieruchomości, opublikowane przez Główny Urząd Statystyczny za rok 2011. W przedmiotowej ocenie należy wziąć pod uwagę również lokalizację mającą wpływ na wartość nieruchomości, a szczególnie wartość gruntu (grunt położony jest na obrzeżach miasta, które wcześniej należały do innej miejscowości. Obecnie teren, którego niniejszy wniosek dotyczy, usytuowany jest przy autostradzie).

Według Wnioskodawcy, wyceny budynku mieszkalnego należy dokonać w następujący sposób: średnia cena za 1 m² :

• dla transakcji budynków na wolnym rynku za rok 2011 wyniosła dla transakcji w miastach 2.197 zł,
• dla budynków położonych poza miastem – 1.492 zł,

Zatem mediana dla powyższych transakcji wyniosła dla budynków położonych na terenach miast 2036,00 zł, natomiast poza granicami miast 1.397 zł.

Budynek położony jest w miejscu, które należy do terenów miasta, natomiast jest to miejsce atrakcyjne pod względem prowadzonej działalności (położenie przy autostradzie). Biorąc pod uwagę stan techniczny budynku (budynek do generalnego remontu) Wnioskodawca przyjął wartość środka trwałego w wysokość 100.000 zł, co po przeliczeniu na 1 m² daje kwotę 1333,33 zł/m² .

Natomiast dla wyceny budynku gospodarczego o powierzchni około 410 m² Wnioskodawca również wziął pod uwagę średnie ceny transakcji budynkami, jakie opublikowane zostały za rok 2011. Biorąc pod uwagę stan techniczny budynku gospodarczego, który wymagał generalnego remontu, przyjął najniższą cenę dla budynków handlowo-usługowych, która według raportu Głównego Urzędu Statystycznego wynosi 66 zł. Zatem celem przyjęcia środka trwałego do ewidencji środków trwałych Wnioskodawca określił wartość na 27.000 zł (powierzchnia budynku 410 m²).

Posiadając obie wartości budynków na łączną kwotę 127.000 zł Wnioskodawca wycenił grunt na kwotę 323.000 zł. Średnia cena gruntu z przytoczonego raportu Głównego Urzędu Statystycznego wynosi 118,88 zł/m² dla transakcji dotyczących nieruchomości zabudowanych budynkami mieszkalnymi oraz 109,79 zł/m² dla nieruchomości zabudowanych budynkami pozostałymi. Średnia cena wycenionego gruntu wynosi 80,09 zł/m².

Zdaniem Wnioskodawcy, wycena której dokonał jest rzetelna, uwzględnia stan techniczny budynków oraz wartość gruntu, którego najważniejszym atutem jest lokalizacja, z przeznaczeniem na działalność gospodarczą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Definicja środków trwałych – dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych określona została w art. 22a ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z zm.), przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, które podlegają amortyzacji oraz w art. 22c ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m. in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast zgodnie z art. 22c pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntu. Niemniej jednak z treści art. 22d ust. 2 cytowanej ustawy wynika, że składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Do grupy środków trwałych podlegających amortyzacji zalicza się więc m. in. budowle, budynki lokale, maszyny, urządzenia i środki transportu oraz inne przedmioty, będące odrębną własnością, o ile będą spełniały następujące warunki:

• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie;
• stanowią własność lub współwłasność podatnika;
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania;
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok;
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy;
• nie są wymienione w katalogu środków trwałych określonych w art. 22c ww. ustawy.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych, której zasady ustalania zawarte są w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skoro budynki i grunt są odrębnymi środkami trwałymi, to wartość początkową każdego z tych składników majątku należy ustalić odrębnie.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia. Stosownie do ust. 3 powyższego artykułu, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zezwalają również na ustalenie wartości początkowej w wysokości określonej przez podatnika. Stosownie do art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Dokonując wykładni zapisów art. 22g ust. 1 pkt 1, ust. 3 oraz ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie może być wątpliwości, iż zarówno ich treść, jak i usytuowanie wskazują, iż prawodawca przyjął pewną gradację metod ustalania wartości początkowej środków trwałych nabytych przez podatnika. Zasadą jest – przy nabyciu w drodze kupna – ustalenie wartości początkowej środka trwałego na podstawie ceny nabycia określonej w art. 22 ust. 3 ustawy. Możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego w drodze wyceny dokonanej przez podatnika stanowi sytuację szczególną, wyjątek od obowiązującej zasady ustalania tejże wartości według ceny nabycia.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca zakupił jako osoba fizyczna w 2011 roku – na podstawie aktu notarialnego – nieruchomość za łączną cenę 450.000 zł. W akcie notarialnym podano łączną cenę nabycia, natomiast nie wyodrębniono wartości gruntu, budynku mieszkalnego, jak i gospodarczego. W 2015 roku Wnioskodawca postanowił, iż przedmiotowa nieruchomość ma być wykorzystywana wyłącznie w prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej i będzie zaliczona do środków trwałych.

W przedmiotowej sprawie nie mamy więc do czynienia z sytuacją, w której ustalenie ceny nabycia środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych nie jest możliwe, gdyż cena zakupu całości nieruchomości jest wartością znaną.

Zatem w tym przypadku – odpłatnego nabycia składników majątkowych – przy ustaleniu wartości początkowej poszczególnych składników majątkowych będzie miała zastosowanie generalna zasada dotycząca ustalenia wartości początkowej określona w art. 22g ust 1 pkt 1 w zw. z art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W akcie notarialnym określono łączną wartość gruntu oraz znajdujących się na tym gruncie budynków, bez przypisywania wartości poszczególnym składnikom wchodzącym w skład sprzedawanej nieruchomości. Wycena ta nie określała wartości budynków stanowiących odrębny od gruntu przedmiot własności.

Przy tak ustalonej łącznej wartości nabycia składników majątkowych Wnioskodawca winien określić wartość poszczególnych składników we własnym zakresie.

Jednak przy określaniu wartości tych poszczególnych składników majątku należy mieć na uwadze cenę rynkową każdego ze składników oraz pamiętać, aby ich suma odpowiadała sumie zawartej w akcie notarialnym.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zabraniają – przy ustaleniu wartości rynkowej poszczególnych składników majątkowych – skorzystania z pomocy osób posiadających fachową wiedzę w tym zakresie.

Prawidłowo zatem wskazano we wniosku, że z łącznej ceny nabycia prawa użytkowania wieczystego gruntu oraz budynków i urządzeń, należy wyodrębnić części ceny dla poszczególnych zakupionych składników.

Zasadą jest, że do ewidencji środków trwałych należy wpisać każdy składnik majątku oddzielnie, a zatem przy określaniu wartości początkowej należy mieć na uwadze cenę każdego składnika majątku. W przedmiotowej sprawie winna być wyodrębniona wartość poszczególnych środków trwałych oraz wartość gruntu. W przypadku, gdy wartość środków trwałych w akcie notarialnym nie uwzględnia wartości poszczególnych nabytych składników majątkowych – na Wnioskodawcy spoczywa obowiązek prawidłowego ustalenia wartości poszczególnych środków trwałych. Przy określaniu wartości początkowej Wnioskodawca powinien jednak mieć na uwadze cenę rynkową każdego składnika majątku oraz pamiętać, aby ich suma odpowiadała sumie zawartej w akcie notarialnym. Nie ma natomiast konieczności powoływania biegłego rzeczoznawcy celem ustalenia wartości początkowej poszczególnych środków trwałych.

Stanowisko Wnioskodawcy – co do zastosowania i wykładni przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – należy zatem uznać za prawidłowe.

Końcowo wskazać należy, że w ramach wydanej interpretacji tutejszy organ nie może potwierdzić czy ustalona wartość początkowa poszczególnych składników majątku odpowiada cenie ich nabycia. Organ wydający interpretację prawa podatkowego na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa nie jest bowiem uprawniony do przeprowadzania postępowania dowodowego, które wskazywałoby, że przyjęty przez Wnioskodawcę matematyczny sposób wyliczania wartości początkowej poszczególnych składników jest prawidłowy. Do postępowania w sprawie wydania interpretacji – co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego – nie mają bowiem zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego.

Podkreślić również należy, że w postępowaniu w przedmiocie wydania interpretacji, tylko i wyłącznie podatnik „wyczerpująco przedstawia stan faktyczny” przy czym winien to uczynić wprost w treści wniosku skierowanego do organu mającego wydać interpretację. Organ nie jest uprawniony do jakiegokolwiek ingerowania w stan faktyczny przedstawiony we wniosku o interpretację. Oznacza to, że stan faktyczny brany pod uwagę do wydania interpretacji nie może być „dopowiadany” dołączonymi do wniosku dokumentami. Organ udzielający interpretacji przepisów prawa podatkowego nie przeprowadza jak wskazano powyżej postępowania dowodowego. Nie przewidują tego obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Należy przy tym zastrzec, iż przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Przy czym organ podatkowy dokonując ustalenia treści czynności prawnej, uwzględnia zgodny zamiar stron i cel czynności, a nie tylko dosłowne brzmienie oświadczeń woli złożonych przez strony czynności (art. 199a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa).

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania – właściwy organ – ustali, że przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest odmienny od rzeczywistego, to wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.