Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/4512-213/16/DK
z 23 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 15 marca 2016 r. (data wpływu 18 marca 2016 r.), uzupełnionym pismem z 19 maja 2016 r. (data wpływu 20 maja 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

1. zastosowania szczególnej procedury opodatkowania na zasadzie VAT marża, odnośnie dostawy przedmiotów kolekcjonerskich, których zakup został udokumentowany paragonami, jest prawidłowe;
2. sposobu ustalenia ceny nabycia przedmiotów kolekcjonerskich, których zakup nie został udokumentowany, jest nieprawidłowe;
3. opodatkowania dostawy przedmiotów kolekcjonerskich, których zakup nie został udokumentowany, jest prawidłowe;
4. rozliczenia i opodatkowania kosztów przesyłki ponoszonych w związku ze sprzedażą towarów w systemie VAT marża, jest prawidłowe;
5. rozliczenia i opodatkowania kosztów przesyłki ponoszonych w związku ze sprzedażą towarów opodatkowanych na zasadach ogólnych 23% stawką podatku VAT, jest nieprawidłowe.
   
   

UZASADNIENIE

W dniu 18 marca 2016 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• zastosowania szczególnej procedury opodatkowania na zasadzie VAT marża,
• sposobu obliczenia marży;
• rozliczenia i opodatkowania kosztów przesyłki ponoszonych w związku ze sprzedażą towarów w systemie VAT marża.
  
  

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 19 maja 2016 r. (data wpływu 20 maja 2016 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 9 maja 2016 r. znak IBPP1/4512-322/16/DK.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny (zdarzenie przyszłe):

Od paru lat Wnioskodawca gromadzi używane przedmioty kolekcjonerskie z zamiarem ich odsprzedaży w ramach działalności gospodarczej. Część zakupów jest udokumentowana, pozostałe były zakupione okazjonalnie od osób fizycznych i Wnioskodawca nie ma na nie dowodów zakupu.

2 lutego 2016 r. Wnioskodawca zarejestrował na swoje nazwisko jednoosobową działalność gospodarczą, której celem jest handel przedmiotami kolekcjonerskimi (używanymi). Jako metodę rozliczenia z fiskusem Wnioskodawca wybrał opodatkowanie marży, na co złożył do urzędu skarbowego stosowny wniosek. Została też zarejestrowana kasa fiskalna.

W chwili obecnej Wnioskodawca sprzedaje towary zakupione po 2-gim lutego, na które ma dowody zakupu.

Wnioskodawca chciałby jednak wprowadzić do firmy również przedmioty kolekcjonerskie zakupione wcześniej w celu odsprzedaży ich w swojej firmie.

Lektura art. 120 ustawy o VAT nasunęła Wnioskodawcy pewne wątpliwości w kwestii ich wprowadzenia do firmy oraz sposobu opodatkowania sprzedaży tych przedmiotów.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca podał, że:

1. Czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT jest od 2 lutego 2016 r.
2. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej zajmuję się sprzedażą wyłącznie przedmiotów używanych takich jak:

• stare monety nie mające wartości płatniczej,
  
• stare banknoty nie mające wartości płatniczej,
  
• stare medale, odznaczenia i odznaki,
  
• stare pocztówki i znaczki pocztowe,
  
• stare wydawnictwa literackie,
  
• stare wyroby ze srebra lub posrebrzane.

3. Są to przedmioty kolekcjonerskie w rozumieniu art. 120 ust. 1 pkt 2.

4. Ich kolekcjonerski charakter polega na tym, że zostały one wyemitowane lub wykonane przed laty a teraz są zbierane przez różnych kolekcjonerów-hobbystów i amatorów „staroci”. Mają one jedynie wartość „pamiątkową”.

5. Przedmiotem sprzedaży Wnioskodawcy są między innymi monety.

6. Na pytanie tut. organu „Jeśli przedmiotem ww. sprzedaży są monety to należy wskazać:

a.czy są monetami ze złota, srebra lub innego metalu, które:

• nie są zwykle używane jako prawny środek płatniczy, lub
  
• mają wartość numizmatyczną (zabytkową)?
b.Czy sprzedawane przez Wnioskodawcę monety, których dotyczy wniosek, są zaliczane do wartości kolekcjonerskich stosownie do § 1 ust. 2 uchwały Zarządu Narodowego Banku Polskiego z dnia 5 grudnia 2013 r. w sprawie warunków i zasad sprzedaży przez Narodowy Bank Polski monet, banknotów i numizmatów przeznaczonych na cele kolekcjonerskie oraz na inne cele (M.P. poz. 1011 ze zm.), tj. czy są to:

1. złote i srebrne monety kolekcjonerskie;
   
2. banknoty kolekcjonerskie;
   
3. numizmaty:
   
   1. banknoty i monety, które nie zostały wprowadzone do obiegu,
      
   2. banknoty i monety wycofane z obiegu;
4. zestawy kolekcjonerskie – połączone w jedno opakowanie, według określonych kryteriów, wartości kolekcjonerskie, o których mowa w pkt 1–3;
   
5. złote monety uncjowe?”,
   

Wnioskodawca odpowiedział:

1. są to monety ze srebra i innych metali poza złotem. Nie są używane jako prawny środek płatniczy, mają wartość numizmatyczną.
   
2. sprzedawane przez Wnioskodawcę monety nie są zaliczane do „wartości kolekcjonerskich” powołanych w par l ust. 2 uchwały Zarządu NBP.
   

7. Sprzedawane przez Wnioskodawcę przedmioty nie są „towarami używanymi” w rozumieniu art. 120 ust. 1 pkt 4.

8. Na pytanie tut. organu „Czy sprzedaż ww. towarów na rzecz Wnioskodawcy (których zakup był udokumentowany), była opodatkowana podatkiem VAT (jaką stawką?), czy też była to sprzedaż zwolniona od podatku?”, Wnioskodawca odpowiedział, że sprzedaż ww. towarów (zakup Wnioskodawcy udokumentowany paragonami fiskalnymi) była opodatkowana stawką „0” lub „zw”. Wnioskodawca nabył je od podmiotów prowadzących działalność gospodarczą.

9. W stosunku do tych towarów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego nie przysługiwało Wnioskodawcy.

10. Żadne z tych towarów nie były wcześniej wykorzystywane przez Wnioskodawcę do prowadzenia działalności gospodarczej.

11. Na pytanie tut. organu „W opisie sprawy Wnioskodawca wskazał, że „Część zakupów jest udokumentowana, pozostałe były zakupione okazjonalnie od osób fizycznych i nie mam na nie dowodów zakupu”. Należy zatem w sposób jednoznaczny wskazać od kogo Wnioskodawca nabył przedmioty stanowiące przedmiot wniosku, w szczególności:

a.czy towary te zostały przez Wnioskodawcę nabyte od podmiotów o których mowa w art. 120 ust. 10 ustawy o VAT tj.:

• osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, niebędącej podatnikiem, o którym mowa w art. 15, lub niebędącej podatnikiem podatku od wartości dodanej;
  
• podatników, o których mowa w art. 15, a dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
  
• podatników, a dostawa tych towarów była opodatkowana zgodnie z art. 120 ust. 4 i 5;
  
• podatników podatku od wartości dodanej, a dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
  
• podatników podatku od wartości dodanej, a dostawa tych towarów była opodatkowana podatkiem od wartości dodanej na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w art. 120 ust. 4 i 5, a Wnioskodawca posiada dokumenty jednoznacznie potwierdzające nabycie towarów na tych zasadach?
b.Czy też towary te nie zostały przez Wnioskodawcę nabyte od podmiotów o których mowa w art. 120 ust. 10 ustawy o VAT?”,
Wnioskodawca odpowiedział, że towary, których dotyczy wniosek, zostały nabyte od podatników podatku VAT oraz od osób fizycznych nie będących podatnikami tego podatku wymienionych w art. 120 ust. 10 ustawy o VAT.

12. Na pytanie tut. organu „Skoro Wnioskodawca nabywał przedmioty kolekcjonerskie w celu ich odsprzedaży, tj. w celu prowadzenia działalności gospodarczej, dlaczego nabycie części z nich nie zostało udokumentowane? Czy Wnioskodawca posiada jakiekolwiek dowody zakupu oraz jakiekolwiek dowody potwierdzające cenę zakupu, jeśli nie to dlaczego?”, Wnioskodawca odpowiedział, że z racji pracy na etacie były one początkowo gromadzone hobbystycznie z zamysłem otworzenia kiedyś (w domyśle za parę lat) działalności gospodarczej. Wnioskodawca chciał zająć się tym, co sprawiało mu przyjemność.
Towary, których zakup nie jest udokumentowany, zostały nabyte przez Wnioskodawcę od osób fizycznych nie prowadzących działalności gospodarczej. Były one kupowane okazjonalnie od ludzi na różnego rodzaju targach i giełdach staroci. Osoby te nie wyrażały chęci do pisania jakichkolwiek pokwitowań. Atrakcyjność tych przedmiotów zadecydowała o tym, że Wnioskodawca kupił je mimo wszystko.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

1. Czy sprzedaż nabytych przed zarejestrowaniem działalności gospodarczej, udokumentowanych paragonami, przedmiotów kolekcjonerskich używanych Wnioskodawca może opodatkować marżą?
2. Czy w celu ustalenia ceny nabycia dla wcześniejszych zakupów nieudokumentowanych Wnioskodawca może zastosować cenę sprzedaży brutto pomniejszoną o marżę brutto?
3. Czy sprzedaż wymienionych w pkt 2 towarów, po wyliczeniu (jak powyżej) ich cen nabycia, Wnioskodawca może opodatkować marżą czy też stawką 23%?
4. Czy sprzedaż opodatkowana marżą powinna być zaewidencjonowana na kasie fiskalnej w jednej pozycji łącznie z kosztami przesyłki kurierskiej ze stawką „0” techniczne, czy w rozbiciu na dwa oddzielne paragony przy czym koszty przesyłki ze stawką 23%?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Zgodnie z art. 120 ust. 4 ustawy o VAT sprzedaż udokumentowanych zakupów towarów używanych sprzed kilku lat Wnioskodawca może opodatkować marżą, gdyż były one nabyte i gromadzone w celach handlowych do dalszej odsprzedaży.
2. Cena nabycia dla zakupów nieudokumentowanych w celu wprowadzenia ich do firmy, obejmująca cenę sprzedaży brutto (cenę jaką zapłaci za towar nabywca) pomniejszoną o marżę brutto będzie wyliczona prawidłowo.
3. Sprzedaż towarów, których zakup nie był udokumentowany należy opodatkować stawką 23% (czyli na zasadach ogólnych).
4. Zgodnie z art. 29a ust. 6 ustawy o VAT, ewidencja sprzedaży w przypadku marży powinna być nabita w jednej łącznej pozycji z kosztami przesyłki, które ponosi nabywca towaru i wykazana ze stawka „0” w przypadku paragonu fiskalnego. W przypadku towarów sprzedawanych ze stawką 23% powinny to być dwie pozycje i obydwie opodatkowane na zasadach ogólnych stawką 23%.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) uznaje się za:

1. prawidłowe – w zakresie zastosowania szczególnej procedury opodatkowania na zasadzie VAT marża, odnośnie dostawy przedmiotów kolekcjonerskich, których zakup został udokumentowany paragonami;
2. nieprawidłowe – w zakresie sposobu ustalenia ceny nabycia przedmiotów kolekcjonerskich, których zakup nie został udokumentowany;
3. prawidłowe – w zakresie opodatkowania dostawy przedmiotów kolekcjonerskich, których zakup nie został udokumentowany;
4. prawidłowe – w zakresie rozliczenia i opodatkowania kosztów przesyłki ponoszonych w związku ze sprzedażą towarów w systemie VAT marża;
5. nieprawidłowe – w zakresie rozliczenia i opodatkowania kosztów przesyłki ponoszonych w związku ze sprzedażą towarów opodatkowanych na zasadach ogólnych 23% stawką podatku VAT.
   
   

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (…).

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na podstawie art. 15 ust. 2 cyt. ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży. Podatnikiem podatku VAT jest każdy kto dokonuje czynności, które zmierzają do przyszłego wykorzystania towaru dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do treści obowiązującego od 1 stycznia 2014 r. art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119, oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Jak stanowi art. 29a ust. 6 ww. ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Rozdział 4 Działu XII ustawy o podatku od towarów i usług przewiduje szczególne procedury w zakresie dostawy m.in. towarów używanych, przedmiotów kolekcjonerskich.

Zgodnie z art. 120 ust. 1 pkt 2 lit. a i b, na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału, przez przedmioty kolekcjonerskie rozumie się:

1. znaczki pocztowe lub skarbowe, stemple pocztowe, koperty pierwszego obiegu, ostemplowane materiały piśmienne i im podobne, ofrankowane, a jeżeli nieofrankowane, to uznane za nieważne i nieprzeznaczone do użytku jako ważne środki płatnicze (CN 9704 00 00),
2. kolekcje oraz przedmioty kolekcjonerskie o wartości zoologicznej, botanicznej, mineralogicznej, anatomicznej, historycznej, archeologicznej, paleontologicznej, etnograficznej lub numizmatycznej (CN 9705 00 00), a także przedmioty kolekcjonerskie, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7;
   
   

Według art. 43 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy, zwalnia się od podatku transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące walut, banknotów i monet używanych jako prawny środek płatniczy, z wyłączeniem banknotów i monet będących przedmiotami kolekcjonerskimi, za które uważa się monety ze złota, srebra lub innego metalu oraz banknoty, które nie są zwykle używane jako prawny środek płatniczy lub które mają wartość numizmatyczną.

Stosownie do tego przepisu, transakcje dotyczące monet ze złota, srebra lub innego metalu oraz banknotów są wyłączone ze zwolnienia w dwóch przypadkach:

• gdy monety te nie są zwykle używane jako prawny środek płatniczy lub
• gdy monety mają wartość numizmatyczną.
  
  

Należy zauważyć, że ustawodawca posługuje się pojęciami, „nie są zwykle używane jako środek płatniczy” oraz „wartość numizmatyczna”.

W związku z tym, że w ustawie brak jest definicji słowa „zwykle” oraz „numizmatyczny” należy posłużyć się definicjami tych określeń zawartymi w Słowniku języka polskiego. Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego PWN 2006 „zwykle” oznacza „prawie w każdym wypadku, prawie za każdym razem, prawie zawsze”, zaś „numizmat” to „dawna moneta lub medal mające wartość zabytkową”.

Definicja towarów używanych, dla potrzeb szczególnej procedury, została zawarta w art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, przez towary używane rozumie się ruchome dobra materialne nadające się do dalszego użytku w ich aktualnym stanie lub po naprawie, inne niż określone w pkt 1-3 oraz inne niż metale szlachetne lub kamienie szlachetne (CN 7102, 7103, 7106, 7108, 7110, 7112), (PKWiU 24.41.10.0, 24.41.20.0, ex 24.41.30.0, ex 32.12.11.0, ex 32.12.12.0 i 38.11.58.0).

Na mocy art. 120 ust. 4 cyt. ustawy o VAT, w przypadku podatnika wykonującego czynności polegające na dostawie towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków nabytych uprzednio przez tego podatnika dla celów prowadzonej działalności lub importowanych w celu odprzedaży, podstawą opodatkowania podatkiem jest marża stanowiąca różnicę między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku.

Ustawa o podatku od towarów i usług przewiduje zatem stosowanie szczególnej procedury opodatkowania dostawy – między innymi – towarów używanych, polegającej na opodatkowaniu marży, czyli różnicy między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia, pomniejszonej o kwotę podatku. Jest to szczególny sposób ustalania podstawy opodatkowania i stanowi wyjątek od ogólnej reguły opodatkowania obrotu, czyli kwoty należnej z tytułu sprzedaży pomniejszonej o kwotę należnego podatku.

W myśl art. 120 ust. 5 ustawy o VAT, jeżeli rodzaj poszczególnych przedmiotów kolekcjonerskich lub specyfika ich dostaw czyni skomplikowanym lub niemożliwym określenie marży zgodnie z ust. 4, podatnik może, za zgodą naczelnika urzędu skarbowego, obliczać marżę jako różnicę pomiędzy łączną wartością dostaw a łączną wartością nabyć określonego rodzaju przedmiotów kolekcjonerskich w okresie rozliczeniowym.

Art. 120 ust. 6 ustawy stanowi, iż przez łączną wartość dostaw rozumie się sumę kwot, które mają zapłacić poszczególni nabywcy przedmiotów kolekcjonerskich, a przez łączną wartość nabyć rozumie się sumę poszczególnych kwot nabycia.

Jeżeli w przypadkach, o których mowa w ust. 5, łączna wartość nabyć określonego rodzaju przedmiotów kolekcjonerskich jest w okresie rozliczeniowym wyższa od łącznej wartości dostaw takich przedmiotów, różnica ta podwyższa łączną wartość nabyć przedmiotów kolekcjonerskich w następnym okresie rozliczeniowym – art. 120 ust. 7 ustawy.

Na podstawie art. 120 ust. 8 ustawy, jeżeli podatnik oblicza marżę zgodnie z ust. 5, obowiązany jest on do stosowania takiego sposobu obliczania marży od określonych przedmiotów kolekcjonerskich do końca okresu, o którym mowa w ust. 13.

Zgodnie z art. 120 ust. 9 ustawy, jeżeli różnica, o której mowa w ust. 7, utrzymuje się przez okres 12 miesięcy, to podatnik traci prawo do obliczania marży zgodnie z ust. 5. Podatnik może ubiegać się ponownie o skorzystanie z obliczania marży zgodnie z ust. 5 po upływie roku od utraty tego prawa, licząc do końca miesiąca, w którym utracił prawo do rozliczania tą metodą.

Stosownie do art. 120 ust. 10 cyt. ustawy, przepisy ust. 4 i 5 dotyczą dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków, które podatnik nabył od:

1. osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, niebędącej podatnikiem, o którym mowa w art. 15, lub niebędącej podatnikiem podatku od wartości dodanej;
2. podatników, o których mowa w art. 15, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
3. podatników, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana zgodnie z ust. 4 i 5;
4. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
5. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana podatkiem od wartości dodanej na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w ust. 4 i 5, a nabywca posiada dokumenty jednoznacznie potwierdzające nabycie towarów na tych zasadach.
   
   

Z powyższego uregulowania wynika zatem, że podstawowym warunkiem opodatkowania dostawy towarów używanych, przedmiotów kolekcjonerskich według „systemu VAT marża”, jest uprzednie ich nabycie od podmiotu spełniającego odpowiednio wyżej wymienione kryteria.

Z wniosku wynika, iż Wnioskodawca gromadzi używane przedmioty kolekcjonerskie z zamiarem ich odsprzedaży w ramach działalności gospodarczej.

Część zakupów jest udokumentowana, pozostałe były zakupione okazjonalnie od osób fizycznych i Wnioskodawca nie ma na nie dowodów zakupu.

Towary, których zakup nie jest udokumentowany, zostały nabyte przez Wnioskodawcę od osób fizycznych nie prowadzących działalności gospodarczej. Towary te były kupowane okazjonalnie od ludzi na różnego rodzaju targach i giełdach staroci. Osoby te nie wyrażały chęci do pisania jakichkolwiek pokwitowań. Atrakcyjność tych przedmiotów zadecydowała o tym, że Wnioskodawca kupił je mimo wszystko.

Z wniosku wynika, że sprzedaż towarów (zakup Wnioskodawcy udokumentowany paragonami fiskalnymi) była opodatkowana stawką „0” lub „zw”. Wnioskodawca nabył je od podmiotów prowadzących działalność gospodarczą.

W stosunku do tych towarów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego nie przysługiwało Wnioskodawcy.

2 lutego 2016 r. Wnioskodawca zarejestrował na swoje nazwisko jednoosobową działalność gospodarczą, której celem jest handel przedmiotami kolekcjonerskimi (używanymi).

Wnioskodawca jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT jest od 2 lutego 2016 r. Jako metodę rozliczenia z fiskusem Wnioskodawca wybrał opodatkowanie marży, na co złożył do urzędu skarbowego stosowny wniosek. Została też zarejestrowana kasa fiskalna.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca zajmuje się sprzedażą wyłącznie przedmiotów używanych takich jak:

• stare monety nie mające wartości płatniczej,
• stare banknoty nie mające wartości płatniczej,
• stare medale, odznaczenia i odznaki,
• stare pocztówki i znaczki pocztowe,
• stare wydawnictwa literackie,
• stare wyroby ze srebra lub posrebrzane.
  
  

Są to przedmioty kolekcjonerskie w rozumieniu art. 120 ust. 1 pkt 2.

Sprzedawane przez Wnioskodawcę monety (monety ze srebra i innych metali poza złotem) nie są używane jako prawny środek płatniczy, mają wartość numizmatyczną.

Sprzedawane przez Wnioskodawcę przedmioty nie są „towarami używanymi” w rozumieniu art. 120 ust. 1 pkt 4.

Żadne z tych towarów nie były wcześniej wykorzystywane przez Wnioskodawcę do prowadzenia działalności gospodarczej.

Na pytanie tut. organu „W opisie sprawy Wnioskodawca wskazał, że „Część zakupów jest udokumentowana, pozostałe były zakupione okazjonalnie od osób fizycznych i nie mam na nie dowodów zakupu”.

Należy zatem w sposób jednoznaczny wskazać od kogo Wnioskodawca nabył przedmioty stanowiące przedmiot wniosku, w szczególności:

1. czy towary te zostały przez Wnioskodawcę nabyte od podmiotów o których mowa w art. 120 ust. 10 ustawy o VAT tj.:
   
   • osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, niebędącej podatnikiem, o którym mowa w art. 15, lub niebędącej podatnikiem podatku od wartości dodanej;
     
   • podatników, o których mowa w art. 15, a dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
     
   • podatników, a dostawa tych towarów była opodatkowana zgodnie z art. 120 ust. 4 i 5;
     
   • podatników podatku od wartości dodanej, a dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
     
   • podatników podatku od wartości dodanej, a dostawa tych towarów była opodatkowana podatkiem od wartości dodanej na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w art. 120 ust. 4 i 5, a Wnioskodawca posiada dokumenty jednoznacznie potwierdzające nabycie towarów na tych zasadach?
2. Czy też towary te nie zostały przez Wnioskodawcę nabyte od podmiotów o których mowa w art. 120 ust. 10 ustawy o VAT?”,
   
   

Wnioskodawca odpowiedział, że towary, których dotyczy wniosek, zostały nabyte od podatników podatku VAT oraz od osób fizycznych nie będących podatnikami tego podatku wymienionych w art. 120 ust. 10 ustawy o VAT.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą m.in. ustalenia możliwości zastosowania szczególnej procedury opodatkowania na zasadzie VAT marża (zarówno w odniesieniu do towarów których zakup był udokumentowany paragonami oraz towarów których nabycie nie zostało udokumentowane) oraz sposobu obliczania marży odnośnie towarów których zakup nie był udokumentowany.

Z przepisu art. 120 ust. 4 ustawy o VAT wynika, że procedurę marży można stosować do przedmiotów kolekcjonerskich wymienionych w art. 120 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonuje sprzedaży przedmiotów kolekcjonerskich w rozumieniu art. 120 ust. 1 pkt 2 takich jak:

1. stare monety nie mające wartości płatniczej,
2. stare banknoty nie mające wartości płatniczej,
3. stare medale, odznaczenia i odznaki,
4. stare pocztówki i znaczki pocztowe,
5. stare wydawnictwa literackie,
6. stare wyroby ze srebra lub posrebrzane.
   
   

Jak wskazał Wnioskodawca sprzedawane przez niego przedmioty nie są „towarami używanymi” w rozumieniu art. 120 ust. 1 pkt 4.

Ponadto w stosunku do tych towarów Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W tym miejscu należy zauważyć, że okoliczność wskazana przez Wnioskodawcę w odniesieniu do sprzedawanych monet iż nie są używane jako prawny środek płatniczy, mają wartość numizmatyczną powoduje, że do sprzedaży przedmiotowych monet, nie może być zastosowane zwolnienie od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 7 ustawy.

Skoro zatem ww. monety mają wartość numizmatyczną i nie są używane jako prawny środek płatniczy, to należy uznać, że monety te dla celów stosowania procedury marży są uznawane za przedmioty kolekcjonerskie, o których mowa w art. 120 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy. Wynika to z odniesienia się ustawodawcy w tym przepisie do art. 43 ust. 1 pkt 7 ustawy.

Należy zauważyć, że zastosowanie procedury szczególnej w zakresie obliczania podstawy opodatkowania przy sprzedaży wskazanych przez Wnioskodawcę towarów kolekcjonerskich (monet, banknotów, medali, odznaczeń i odznak, pocztówek i znaczków pocztowych, wydawnictw literackich, wyrobów ze srebra lub posrebrzanych), uzależnione jest również od innych warunków, a w szczególności od statusu dostawcy tego towaru oraz procedury, w jakiej dokonano jego dostawy.

Z wniosku wynika, że część towarów stanowiących przedmiot wniosku została nabyta przez Wnioskodawcę od osób fizycznych nie będących podatnikami podatku VAT wymienionych w art. 120 ust. 10 ustawy o VAT a Wnioskodawca nie posiada dowodów zakupu (zakup nieudokumentowany).

Część została natomiast nabyta od podmiotów prowadzących działalność gospodarczą (zakup udokumentowany paragonami fiskalnymi) a ich dostawa była opodatkowana stawką „0” lub „zw”. W stosunku do tych towarów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego nie przysługiwało Wnioskodawcy.

Odnosząc się do możliwości zastosowania szczególnej procedury opodatkowania na zasadzie VAT marża, do dostawy przedmiotów kolekcjonerskich, których zakup został udokumentowany paragonami stwierdzić należy, że warunek wymieniony w art. 120 ust. 10 ustawy, zostanie spełniony. Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika bowiem, że ww. przedmioty kolekcjonerskie zostały nabyte przez Wnioskodawcę od podatników podatku VAT wymienionych w art. 120 ust. 10 ustawy o VAT a ich dostawa była opodatkowana stawką „0” lub „zw”.

Należy w tym miejscu zaznaczyć, że tut. Organ rozumie, że w tym przypadku zastosowana stawa 0% oznacza tzw. „zero techniczne”, o którym mowa w § 6 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2013 r., poz. 363) i w odniesieniu do takiego stanu sprawy jest wydawana niniejsza interpretacja.

W odpowiedzi na pytania Wnioskodawcy odnośnie towarów których zakup został udokumentowany, należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie w okolicznościach opisanych we wniosku, sprzedawane przez Wnioskodawcę monety, banknoty, medale, odznaczenia i odznaki, pocztówki i znaczki pocztowe, wydawnictwa literackie, wyroby ze srebra lub posrebrzane, które jak wskazuje Wnioskodawca są przedmiotami kolekcjonerskimi w rozumieniu art. 120 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT mogą korzystać z opodatkowania na zasadzie procedury „marży” na podstawie art. 120 ust. 4 ustawy. Z wniosku wynika, że ww. towary zostały nabyte od podmiotów wymienionych w art. 120 ust. 10 ustawy.

Bez znaczenia pozostaje w tym przypadku okoliczność, że część ww. przedmiotów została nabyta przez Wnioskodawcę jeszcze przed zarejestrowaniem działalności gospodarczej, bowiem jak wskazał Wnioskodawca zostały one nabyte z zamiarem ich odsprzedaży w ramach działalności gospodarczej.

Jak już wskazano podatnikiem podatku VAT jest każdy kto dokonuje czynności, które zmierzają do przyszłego wykorzystania towaru dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że zgodnie z art. 120 ust. 4 ustawy o VAT sprzedaż udokumentowanych zakupów towarów używanych sprzed kilku lat Wnioskodawca może opodatkować marżą, gdyż były one nabyte i gromadzone w celach handlowych do dalszej odsprzedaży, należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do opodatkowania sprzedaży przedmiotów kolekcjonerskich, których dostawa na rzecz Wnioskodawcy nie została udokumentowana oraz sposobu obliczania marży tych towarów, należy zauważyć, że zgodnie z cyt. w niniejszej interpretacji art. 120 ust. 4 ustawy o VAT, w przypadku podatnika wykonującego czynności polegające na dostawie towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków nabytych uprzednio przez tego podatnika dla celów prowadzonej działalności lub importowanych w celu odprzedaży, podstawą opodatkowania podatkiem jest marża stanowiąca różnicę między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku.

Stosownie do art. 120 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT, przez kwotę sprzedaży rozumie się całkowitą kwotę, którą podatnik otrzymał lub ma otrzymać z tytułu dostawy towarów od nabywcy lub osoby trzeciej, wliczając w to otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty bezpośrednio związane z tą dostawą, podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze oraz koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi podatnik obciąża nabywcę, z wyłączeniem kwot, o których mowa w art. 29a ust. 7.

Zgodnie natomiast z art. 120 ust. 1pkt 6 ustawy o VAT, przez kwotę nabycia rozumie się wszystkie składniki wynagrodzenia, o których mowa w pkt 5, które dostawca towarów otrzymał lub ma otrzymać od podatnika.

Art. 29a ust. 7 ustawy o VAT stanowi, że podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

1. stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
2. udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
3. otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.
   
   

W związku z powyższym należy zauważyć, że kwestia udokumentowania dostawy przedmiotów kolekcjonerskich na rzecz Wnioskodawcy ma istotne znaczenie dla możliwości stosowania szczególnej procedury opodatkowania na zasadzie VAT marża, bowiem to właśnie dokumenty potwierdzające zakup towarów określają kwotę nabycia, która jest niezbędna do obliczenia marży jak również identyfikuje podmiot, od którego dokonano nabycia.

Tym samym ustalenie ceny nabycia towarów (których zakup nie został udokumentowany) w sposób opisany przez Wnioskodawcę jako cenę sprzedaży brutto (cenę jaką zapłaci za towar nabywca) pomniejszoną o marżę brutto jest nieprawidłowe.

Mając zatem na uwadze obowiązujące przepisy prawa oraz przedstawiony we wniosku opis sprawy należy uznać, że nie zostały wypełnione dyspozycje wynikające z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług pozwalające na zastosowanie szczególnej procedury opodatkowania przy sprzedaży przedmiotów kolekcjonerskich, których zakup nie został udokumentowany.

Skoro bowiem Wnioskodawca nie posiada dokumentów potwierdzających nabycie ww. przedmiotów kolekcjonerskich określających kwotę ich nabycia oraz podmiot będący ich sprzedawcą, tym samym nie jest możliwe obliczenie marży zgodnie z art. 120 ust. 4 ustawy o VAT.

Zatem w przypadku, gdy Wnioskodawca nie posiada dokumentów potwierdzających zakup przedmiotów kolekcjonerskich, to dokonując ich sprzedaży nie może zastosować szczególnej procedury VAT marża, tylko powinien zastosować zasady ogólne, czyli opodatkować sprzedaż tych towarów stawką 23% zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, a podstawę opodatkowania ustalić zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy odnośnie sposobu obliczenia marży przy dostawie przedmiotów kolekcjonerskich, że cena nabycia dla zakupów nieudokumentowanych w celu wprowadzenia ich do firmy, będzie obejmowała cenę sprzedaży brutto (cenę jaką zapłaci za towar nabywca) pomniejszoną o marżę brutto, należało uznać za nieprawidłowe.

Prawidłowe jest natomiast stanowisko Wnioskodawcy, iż sprzedaż towarów, których zakup nie był udokumentowany należy opodatkować stawką 23% (czyli na zasadach ogólnych).

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również ustalenia, czy sprzedaż opodatkowana marżą powinna być zaewidencjonowana na kasie fiskalnej w jednej pozycji łącznie z kosztami przesyłki kurierskiej ze stawką „0” techniczne, czy w rozbiciu na dwa oddzielne paragony przy czym koszty przesyłki ze stawką 23%.

Zgodnie z cytowanym w niniejszej interpretacji art. 29a ust. 1 ww. ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Jak stanowi art. 29a ust. 6 ww. ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Uregulowanie wynikające z art. 29a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L Nr 347 s. 1 ze zm.), zwanej dalej „Dyrektywą”. Stosownie do art. 73 powołanej Dyrektywy, (…) podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Zarówno przepis art. 73 Dyrektywy jak i art. 29a ust. 1 ustawy o VAT posługuje się pojęciem zapłaty, którą dostawca lub świadczący usługę otrzymał lub ma otrzymać.

Jak stanowi art. 78 Dyrektywy, do podstawy opodatkowania wlicza się następujące elementy:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności, z wyjątkiem samego VAT;
2. koszty dodatkowe, takie jak koszty prowizji, opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dostawcę lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Do celów akapitu pierwszego lit. b), państwa członkowskie mogą uznać koszty objęte odrębną umową za koszty dodatkowe.

Przepis ten wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania. Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją, każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że jeżeli w opisanej sprawie z umowy wynika, że koszty wysyłki są elementem ceny za sprzedany towar to nie ma podstaw do traktowania ich jako odrębnego świadczenia lecz są elementem kompleksowej dostawy, której charakter zasadniczy nadaje towar. Z opisu sprawy nie wynika aby koszty przesyłki stanowiły odrębne świadczenie zatem stanowią elementy rachunku kosztów zmierzające do ustalenia kwoty odpłatności za świadczenie zasadnicze – sprzedaż wysyłanych towarów, bowiem z ekonomicznego punktu widzenia dopełniają to świadczenie i nie należy ich sztucznie oddzielać.

Jak już wskazano w niniejszej interpretacji ustawa o podatku od towarów i usług przewiduje stosowanie szczególnej procedury opodatkowania dostawy - między innymi – przedmiotów kolekcjonerskich, polegającej na opodatkowaniu marży, czyli różnicy między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia, pomniejszonej o kwotę podatku. Jest to wyjątek od ogólnej reguły opodatkowania wszystkiego, co stanowi zapłatę włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Mając na uwadze przedstawiony stan prawny oraz opis sprawy wskazać należy, że Wnioskodawca powinien obliczać marżę jako różnicę pomiędzy wartością dostawy, która obejmuje cenę towaru oraz koszt przesyłki a kwotą nabycia przedmiotu kolekcjonerskiego w myśl art. 120 ust. 4 ustawy o VAT.

Należy zauważyć, że obowiązek stosowania kasy rejestrującej w celu ewidencjonowania sprzedaży towarów lub usług wynika bezpośrednio z art. 111 ustawy o VAT.

I tak, w ust. 1 powołanego artykułu postanowiono, iż podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, iż obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem podstawowym kryterium decydującym o obowiązku stosowania ewidencji za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

Na mocy delegacji ustawowej zawartej w art. 111 ust. 8 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych może zwolnić, w drodze rozporządzenia, na czas określony, niektóre grupy podatników oraz niektóre czynności z obowiązku, o którym mowa w ust. 1, oraz określić warunki korzystania ze zwolnienia, mając na uwadze interes publiczny, w szczególności sytuację budżetu państwa (…).

Na podstawie § 6 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2013 r., poz. 363), podatnicy, prowadząc ewidencję stosują oznaczenia literowe od „A” do „G” do przyporządkowania stawki podatku do nazw towarów i usług, przy czym:

• literze "A" jest przyporządkowana stawka podstawowa podatku,
• literom od "B" do "G" odpowiadają pozostałe stawki podatku stosowane na poszczególne towary i usługi oraz zwolnienie od podatku.
  
  

Stosownie do § 6 ust. 1 pkt 6 ww. powołanego rozporządzenia, podatnicy, prowadząc ewidencję przyporządkowują dowolną wolną literę, z wyjątkiem litery "A", wartości 0% (tzw. zero techniczne) w przypadku sprzedaży opodatkowanej, o której mowa w art. 119 ust. 1 lub art. 120 ust. 4 ustawy; przyporządkowanie odpowiedniej litery dla tego rodzaju sprzedaży odnotowuje serwisant w książce kasy.

W związku z tym, że kasy rejestrujące nie mają możliwości odrębnego zidentyfikowania sprzedaży towarów opodatkowanych tylko od marży (dla których nie wyodrębnia się kwoty VAT), należy wykorzystać aktualne możliwości kas.

Jak wskazano wyżej w stawkach oznaczonych literowo występują stałe pozycje, mianowicie literze „A” jest przyporządkowana podstawowa stawka podatku, zaś literom od „B” do „G” odpowiadają pozostałe stawki podatku wprowadzane na poszczególne towary i usługi oraz zwolnienie od podatku.

Tak więc, dla sprzedaży opodatkowanej na zasadzie marży można przyporządkować kolejną wolną literę przypisując jej stawkę „0%” (nie jest to stawka podatku VAT, lecz tzw. „zero techniczne”). Za pomocą kasy ewidencjonowana jest więc wartość brutto sprzedaży.

Należy przy tym podkreślić, iż zaprogramowanie kasy rejestrującej w sposób, zgodnie z którym wolnej literze zostanie przyporządkowana wyłącznie sprzedaż opodatkowana zgodnie z art. 120 ust. 4 ustawy o VAT, przy założeniu, że Wnioskodawca stosuje prawidłowe przyporządkowanie (do oznaczeń literowych) stawek dla pozostałych czynności świadczonych w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej, powinno znaleźć odzwierciedlenie w stosownej adnotacji dokonanej w książce serwisowej kasy.

W świetle powołanych przepisów należy stwierdzić, iż w zaistniałej sytuacji, sprzedaż opisanych we wniosku przedmiotów kolekcjonerskich należy ewidencjonować w kasie fiskalnej w pozycji tzw. „techniczne zero” z racji opodatkowania tej sprzedaży na zasadach określonych w art. 120 ustawy o podatku od towarów i usług.

Mając zatem na uwadze przedstawiony opis zdarzenia przyszłego oraz powołany powyżej stan prawny należy stwierdzić, iż w związku ze sprzedażą przedmiotów kolekcjonerskich opodatkowanych na zasadzie VAT marża, Wnioskodawca winien wystawić paragon fiskalny obejmujący wartość sprzedaży brutto w jednej pozycji (tj. łącznie z opodatkowaną marżą) bez wykazania odrębnie należnego podatku VAT – zgodnie z § 6 ust. 1 pkt 6 ww. powołanego rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących.

Jednocześnie jeżeli kwota kosztów przesyłki stanowi element ceny sprzedaży, to powinna być zawarta w jednej pozycji na paragonie (w cenie sprzedaży).

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy, że ewidencja sprzedaży w przypadku marży powinna być nabita w jednej łącznej pozycji z kosztami przesyłki, które ponosi nabywca towaru i wykazana ze stawką „0” w przypadku paragonu fiskalnego, należało uznać za prawidłowe, przy czym co jest ceną sprzedaży przy zastosowaniu procedury marży określa art. 120 ust. 1 pkt 5 a nie art 29a ust. 6 ustawy o VAT.

Nieprawidłowe jest natomiast stanowisko Wnioskodawcy, że w przypadku towarów sprzedawanych ze stawką 23% powinny to być dwie pozycje i obydwie opodatkowane na zasadach ogólnych stawką 23%.

Jak wskazano w niniejszej interpretacji jeżeli przedmiotem sprzedaży jest jedno świadczenie kompleksowe w postaci dostawy towarów, którego elementem składowym jest dostawa, to w ewidencji sprzedaży powinno zostać ujęte w jednej pozycji.

Zatem przy sprzedaży towarów na zasadach ogólnych opodatkowanych stawką 23% na paragonie również powinna widnieć jedna pozycja – cena sprzedaży towaru zawierająca w sobie koszty wysyłki, zgodnie z art. 29a ust. 1 i 6 ustawy o VAT.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w części dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Podkreślenia wymaga, iż interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w X., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.