Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB2/4511-3-19/16-2/AK
z 9 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

W związku ze skargą z dnia 6 kwietnia 2016 r. (data wpływu 11 kwietnia 2016 r.) skierowaną do WSA w Warszawie na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 2 marca 2016 r. Nr IPPB2/4511-2-1/16-2/AK/MK utrzymującego w mocy postanowienie z dnia 26 stycznia 2016 r. Nr IPPB2/4511-1039/15-4/AK w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ciążących na Spółce obowiązków płatnika w podatku dochodowym od osób fizycznych związanych z uczestnictwem pracowników Spółki w programie motywacyjnym organizowanym przez zagraniczny podmiot doręczone w dniu 8 marca 2016 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów w trybie art. 54 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.) oraz na podstawie art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) w związku z § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz 643), uwzględnia skargę w całości, uznając stanowisko Wnioskodawcy za:

• nieprawidłowe – w części dotyczącej ciążących na spółce obowiązkach informacyjnych;
  

• prawidłowe – w pozostałym zakresie.
  
  
  

1. Dotychczasowy przebieg postępowania administracyjnego.
   
   

W dniu 20 listopada 2015 r. złożony został ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ciążących na Spółce obowiązków płatnika w podatku dochodowym od osób fizycznych związanych z uczestnictwem pracowników Spółki w programie motywacyjnym organizowanym przez zagraniczny podmiot.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Grupa R. wprowadziła plan motywacyjny (dalej: Plan) dla osób kluczowych z perspektywy funkcjonowania firmy. Plan został uruchomiony przez zagraniczny podmiot z grupy oraz jest przez niego koordynowany. R. Sp. z o.o. (dalej: Spółka) przystąpiła do Planu i będzie w nim uczestniczyć także w przyszłości. Spółka nie jest bezpośrednio zaangażowana w zarządzanie Planem i jego realizację (w szczególności, nie wypłaca bezpośrednio żadnych kwot na rzecz Uczestników Programu), ale jest, i będzie także w przyszłości, przez podmiot koordynujący obciążana kosztami Planu dotyczącymi osób, które w niej pracują (tj. łączy je ze Spółką stosunek pracy lub inny rodzaj stosunku).

Plan funkcjonuje według następujących założeń:

• Danej osobie, która przystępuje do Planu (dalej: Uczestnik Planu) przyznaje się pewną pulę tzw. S-SARs (Stock-settled Stock Appreciation Rights, tzw. prawa ze wzrostu kursu akcji). Są one przyznawane wybranym osobom uznaniowo. Osoby te otrzymują S-SARS bez ponoszenia jakichkolwiek wydatków.

• Instrument S-SAR oparty jest o wartości tzw. Genussscheine, tj. rodzaj papierów wartościowych nie dających prawa głosu, ale dających prawo do udziału w zyskach firmy H. AG. Prawa te, poza prawem do głosu, są w każdym innym aspekcie podobne do akcji. Są one także notowane na giełdzie.

• Przyznane S-SARs nie mogą być przez Uczestnika Planu wykonane od razu oo ich przyznaniu. Po upływie pierwszego roku 1/3 spośród przyznanych danej osobie S- SARs zyskuje możliwość wykonania. Po upływie drugiego roku - kolejna 1/3, a po upływie trzeciego roku - pozostała 1/3.

• Wykonanie wszystkich przyznanych S-SARs musi nastąpić w ciągu 7 lat od dnia przyznania.
  

• W przeciwnym przypadku prawa te przepadają.
  

• Wykonanie przyznanych S-SARs polega na tym, że:
  • na moment wykonania porównuje się cenę wyjściową Genussscheine (cena Genussscheine na moment przyznania S-SARs) oraz jej bieżącą cenę rynkową (cenę na moment wykonania S-SARs);
  • różnica między tymi dwoma cenami Genussscheine pomnożona przez ilość przyznanych S-SARs określa kwotę, która może zostać wypłacona (stanowi ona korzyść z uczestnictwa w programie; dalej: Kwota Rozliczenia). Jeśli różnica ta jest ujemna lub równa zeru, uczestnik Planu nie otrzymuje żadnego świadczenia;
  • dodatnia Kwota Rozliczenia wypłacana jest w Genussscheine; o ilość Genussscheine, które otrzymuje uczestnik wyliczana jest jako Kwota Rozliczenia podzielona przez cenę Genussscheine na moment wykonania S- SARs;
  • Uczestnik Planu sam decyduje, co zrobić z Genussscheine otrzymanymi w wyniku realizacji S-SARs (zatrzymać, sprzedać itp.).
  • Jeżeli zdecyduje się na sprzedaż, może to uczynić za pośrednictwem rachunku założonego dla niego w instytucji finansowej, która obsługuje Plan na podstawie umowy zawartej z firmą z grupy R. koordynującą program.
  
  

• S-SARS mogą być, co do zasady (z pewnymi wyjątkami), zrealizowane (choć w nieco innym horyzoncie czasowym) również w przypadku, gdy Uczestnik Planu przestanie pracować dla R.. Wyjątek stanowi m.in. zwolnienie z powodów dyscyplinarnych. S-SARs podlegają także dziedziczeniu.
  

• Każda osoba, której przyznawane są nowe S-SARs otrzymuje dokument o nazwie Grant Notice, który informuje o przyznaniu S-SARs. Ponadto, osoba, która po raz pierwszy otrzymuje takie prawa, obowiązana jest podpisać stosowną umowę (Tzw. Plan Agreement). Plan Agreement nie jest podpisywana przez Spółkę. Stronami tej umowy są każdorazowo Uczestnik Programu i F. Hoffman - La R. Ltd. Osoba, której przyznano S-SARs może odmówić ich przyjęcia (uczestnictwo jest dobrowolne).
  

• W pewnych okolicznościach przyznane S-SARs, które nie zyskały jeszcze możliwości wykonania, mogą zostać unieważnione (np. gdyby realizacja S-SARs i wypłata Kwoty Rozliczenia mogła istotnie pogorszyć sytuację materialną H.).
  
  
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy przysporzenie majątkowe u Uczestników Planu z tytułu uczestnictwa w Planie, zarówno to, które wystąpiło przeszłości jak i to, które może wystąpić w przyszłości, powinno być zakwalifikowane jako przychód z kapitałów pieniężnych w rozumieniu art. 17 ust. 1 pkt 10 Ustawy o PIT i opodatkowane zgodnie z art. 30b ust. 1 Ustawy o PIT i w związku z tym nie ciążyły w przyszłości i nie będą ciążyć również w przyszłości na Spółce żadne obowiązki płatnika?
   
2. Jeśli odpowiedź na powyższe pytanie będzie pozytywna, to czy Spółka będzie obowiązana do sporządzenia i złożenia we właściwym urzędzie skarbowym informacji PIT-8C?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, przysporzenie majątkowe, zarówno to, które wystąpiło przeszłości jak i to, które może wystąpić w przyszłości, u Uczestników Planu z tytułu uczestnictwa w Planie, tj. wypłacona w Genussscheine Kwota Rozliczenia, należy zakwalifikować jako przychód z kapitałów pieniężnych w rozumieniu art. 17 ust. 1 pkt 10 Ustawy o PIT i opodatkować zgodnie z art. 30b ust. 1 Ustawy o PIT, tj. podatek wyniesie 19% uzyskanego dochodu. W konsekwencji, na Spółce nie będą ciążyły żadne obowiązki płatnika. Spółka będzie jednak obowiązana do sporządzenia i złożenia we właściwym urzędzie skarbowym informacji PIT-8C.

Uzasadnienie stanowiska Podatnika

Katalog źródeł przychodów zawarty jest w art. 10 ust. 1 Ustawy o PIT, zgodnie z nim „ Źródłami przychodów są m.in.: (i) stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta; (ii) działalność wykonywana osobiście; (iii) pozarolnicza działalność gospodarcza; (iv) kapitały pieniężne i prawa majątkowe (...); (v) inne źródła. ”

Z powyższego przepisu wynika, że jednym ze źródeł przychodów są kapitały pieniężne szczegółowo uregulowane w art. 17 Ustawy o PIT. W myśl przepisu art. 17 ust. 1 pkt 10 Ustawy o PIT, za przychód z kapitałów pieniężnych uważa się m.in. przychody z realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych.

Definicja pochodnych instrumentów finansowych została zawarta w słowniczku Ustawy PIT. Zgodnie z art. 5a pkt 13 Ustawy o PIT „Ilekroć w ustawie jest mowa o pochodnych instrumentach finansowych - oznacza to instrumenty finansowe, o których mowa w art. 2 ust.1 pkt 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 94), dalej: Ustawa o OiF], z wyłączeniem tytułów uczestnictwa w instytucjach wspólnego inwestowania oraz instrumentów rynku pieniężnego.

Art. 2 ust. 1 pkt 2 Ustawy o OiF określa katalog instrumentów finansowych, wskazując, że instrumentami finansowymi w rozumieniu ustawy tej są niebędące papierami wartościowymi:

1. tytuły uczestnictwa w instytucjach wspólnego inwestowania,
2. instrumenty rynku pieniężnego,
   
3. opcje, kontrakty terminowe, swapy, umowy forward na stopę procentową, inne instrumenty pochodne, których instrumentem bazowym jest papier wartościowy, waluta, stopa procentowa, wskaźnik rentowności lub inny instrument pochodny, indeks finansowy lub wskaźnik finansowy, które są wykonywane przez dostawę lub rozliczenie pieniężne, (...).
   
   

Zgodnie z art. 3 pkt 28a Ustawy o OiF „ilekroć w ustawie jest mowa o instrumentach pochodnych - rozumie się przez to opcje, kontrakty terminowe, swapy, umowy forward oraz inne prawa majątkowe, których cena zależy bezpośrednio lub pośrednio od ceny lub wartości instrumentów finansowych, walut, stóp procentowych, rentowności, indeksów finansowych, wskaźników finansowych, towarów, zmian klimatycznych, stawek frachtowych, poziomów emisji, stawek inflacji lub innych oficjalnych danych statystycznych, a także innych aktywów, praw, zobowiązań, indeksów lub wskaźników (instrumentów bazowych) oraz instrumenty pochodne dotyczące przenoszenia ryzyka kredytowego”.

Dodatkowo Spółka pragnie nadmienić, iż w celu uzupełnienia ww. definicji zarówno w doktrynie, jak i orzecznictwie stosuje się pomocniczo definicję zawartą w § 3 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 12 grudnia 2001 r. w sprawie szczegółowych zasad uznawania, metod wyceny, zakresu ujawniania i sposobu prezentacji instrumentów finansowych, zgodnie z którą za instrument pochodny uważa się instrument finansowy, którego:

1. wartość jest zależna od zmiany wartości instrumentu bazowego, to jest określonej stopy procentowej, ceny papieru wartościowego lub towaru, kursu wymiany walut, indeksu cen lub stóp, oceny wiarygodności kredytowej lub indeksu kredytowego albo innej podobnej wielkości;
2. nabycie nie powoduje poniesienia żadnych wydatków początkowych albo wartość netto tych wydatków jest niska w porównaniu do wartości innych rodzajów kontraktów, których cena podobnie zależy od zmiany warunków rynkowych, i
3. rozliczenie nastąpi w przyszłości.
   
   

Mając powyższe na uwadze oraz stan faktyczny Spółka jest zdania, iż otrzymane w ramach Planu S-SARs mieści się w definicji pochodnego instrumentu finansowego, o którym jest mowa w art. 5a pkt 13 Ustawy o PIT, ponieważ instrument S-SARs jest swego rodzaju prawem majątkowym, którego wartość zależy od wartości instrumentu bazowego jakim jest Genussscheine (papier wartościowy).

Powyższe stwierdzenie jest uzasadnione również z uwagi na następujące okoliczności:

• wartość Kwoty Rozliczenia S-SARs kalkulowana jest w oparciu o instrument bazowy, jakim jest Genussscheine; od wartości Genusscheine zależy także wartość samego instrumentu S- SARs;
  
• S-SARs są przyznawane Uczestnikom Planu nieodpłatnie, a ich wartość końcowa zależy bezpośrednio od notowania Genussscheine. W momencie ich przyznania nie można stwierdzić, czy ich realizacja przyniesie Uczestnikowi Planu wymierne korzyści ekonomiczne, a tym bardziej nie można nawet oszacować wartości przyszłych korzyści z wynikających;
  
• realizacja S-SARs następuje w przyszłości poprzez postawienie do dyspozycji Uczestnika Planu odpowiedniej ilości Genussscheine wynikającej z Kwoty Rozliczenia.
  
  

Należy podkreślić, że jak zostało wskazane w stanie faktycznym, każdego roku 1/3 spośród przyznanych danej osobie S-SARs zyskuje możliwość wykonania. Do tego momentu nie ma możliwości realizacji prawa do otrzymania Kwoty Rozliczenia, a tym samym wystąpienia przez Uczestnika Planu z jakimkolwiek roszczeniem w tym zakresie. Przyznanie S-SARs stanowi jedynie zobowiązanie ewentualnej wypłaty Kwoty Rozliczenia S-SARs w przyszłości, po spełnieniu określonych warunków. W momencie przyznania wartość S-SARs wynosi zatem zero.

Cechą praw przyznawanych w ramach Planu jest zatem to, że mogą one generować przysporzenie majątkowe dla Uczestnika Planu dopiero w momencie ich realizacji, tj. w momencie dokonania ewentualnej wypłaty dodatniej Kwoty Rozliczenia, a to może nastąpić dopiero po upływie określonego czasu od momentu przyznania S-SARs. Co więcej jeśli wartość instrumentu bazowego (tj. Genussscheine) nie wzrośnie lub spadnie, Kwota Rozliczenia wyniesie 0. Oznacza to, że w momencie przyznania S-SARs nie można stwierdzić czy ich realizacja przyniesie Uczestnikowi Planu wymierne korzyści ekonomiczne, a tym bardziej oszacować wartości tej korzyści. Może zdarzyć się sytuacja, gdzie dany Uczestnik w ogóle nie uzyska żadnej korzyści.

W związku z powyższym na moment przyznania S-SARs nie mamy do czynienia z uzyskaniem przez Uczestnika Planu jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego. Jedyne przysporzenie, które Uczestnik Programu może uzyskać z tytułu Uczestnictw w Peanie, jest Kwota Rozliczenia. Przychód ten powinien zostać rozpoznany, na podstawie art. 17 ust. 1b ustawy o PIT, w momencie realizacji instrumentu pochodnego jakim jest S-SARs (jego wykonania).

Mając na uwadze przedstawiony powyżej zarówno stan faktyczny, jak i stan prawny, należy stwierdzić, iż przychody z tytułu uczestnictwa w Planie (tj. wyłącznie kwoty wynikające z realizacji S-SARS o wartości Kwoty Rozliczenia) stanowią przychody z kapitałów pieniężnych. Świadczy o tym fakt, iż, jak wykazano wcześniej, przyznawane Uczestnikom Planu S-SARs, stanowią pochodne instrumenty finansowe w rozumieniu przepisu art. 5a pkt 13 Ustawy o PIT.

Ponadto, przychód ten nie może być zaliczony do innych (niż kapitały pieniężne) źródeł przychodów osób pracujących w Spółce, w szczególności takich, które bezpośrednio wynikają z relacji Uczestników Planu ze Spółką. Przemawiają za tym także następujące argumenty:

Plan zakłada wprawdzie oferowanie S-SARs osobom pracującym w Spółce, a Spółka ponosi koszty świadczeń przyznanych jej pracownikom, jednak podstawą kreacji S-SARs jest umowa zawarta z podmiotem innym niż Spółka (F. Ltd.). Świadczy to o pewnej niezależności stosunku prawnego dotyczącego uczestnictwa w Planie od stosunków prawnych łączących Uczestnika ze Spółką.

Dodatkowo, wartość S-SARs zależna jest od wartości Genussscheine (instrumentu bazowego). Na wartość instrumentu bazowego z kolei, mają wpływ warunki rynkowe i ogólna kondycja ekonomiczna grupy R. Notowania Genussscheine uzależnione jest od wielu niezależnych od siebie czynników, a nie od działań podejmowanych przez poszczególnych Uczestników Planu. Tym samym swoim staraniem pracownik nie może spowodować bezpośrednio wzrostu wartości Genussscheine.

Ponadto Uczestnik Planu nie traci, co do zasady prawa do realizacji S-SARs (co wiąże się z wystąpieniem ewentualnego przysporzenia po stronie Uczestnika Planu) po ustaniu stosunku prawnego łączącego go ze Spółką, (jego wygaśnięcia, wypowiedzenia itp. z wyjątkiem m.in. zwolnienia z powodów dyscyplinarnych). Uczestnik może zatem otrzymać Kwotę Rozliczenia, która stanowić będzie jego przychód podatkowy, wtedy, gdy nie będzie on już pracownikiem Spółki.

Mając na względzie stan faktyczny i powyższe przepisy zdaniem Spółki ewentualne przysporzenie majątkowe u Uczestników Planu z tytułu uczestnictwa w Planie (tj. Kwoty Rozliczenia wynikające z realizacji S-SARs) należy zakwalifikować jako przychód z kapitałów pieniężnych w rozumieniu art. 17 ust. 1 pkt 10 Ustawy o PIT i rozliczać zgodnie z art. 30b ust. 1 Ustawy o PIT, tj. podatek wyniesie 19% uzyskanego dochodu.

Przychody z tytułu uczestnictwa w Planie, Uczestnicy Planu obowiązani będą rozliczyć na zasadzie samoopodatkowania (zgodnie z art. 36b ust. 6 ustawy o PIT) , a na Spółce nic będą ciążyły żadne obowiązki płatnika. Spółka, jako podmiot uzyskujący korzyści z tytułu prowadzenia Planu oraz finansujący koszty jego funkcjonowania, obowiązana będzie jedynie do sporządzenia i przesłania informacji PIT-8C (na podstawie art. 39 ust 3 Ustawy o PIT).

Spółka pragnie zauważyć, że takie samo stanowisko przyjęły organy podatkowe w interpretacjach podatkowych wydanych na gruncie analogicznych stanów faktycznych, przykładowo w interpretacji indywidualnej prawa podatkowego:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 1 października 2014 r., sygn. ILPB2/415- 735/14-2/JK;
  
• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 11 września 2014 r., sygn. IPPB2/415- 473/14-4/MG;
  
  

Spółka pragnie także zauważyć, że analogiczne wnioski, dotyczące kwalifikacji dochodu z tytułu uczestnictwa w programach motywacyjnych wynikają z interpretacji wydanych na wniosek osób fizycznych; np.

• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia, 23 lutego 2015 r., sygn. IBPBII/2/415- 1051/14/MM;
  
• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 11 lutego 2015 r., sygn. IBPBII/2/415- 1010/14/AK.
  
  

Przedmiotowy wniosek obarczony był brakami formalnymi. W związku z tym pismem z dnia 7 stycznia 2016 r. Nr IPPB2/4511-1039/15-2/AK wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania poprzez wskazanie:

• czy instrument S-SARs uprawniający do otrzymania w przyszłości rozliczenia pieniężnego stanowić będzie pochodny instrument finansowy w rozumieniu art. 5a pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (informacja w tym zakresie została zawarta w stanowisku Wnioskodawcy odnośnie sformułowanego pytania, natomiast winna być zawarta w opisie zdarzenia przyszłego)?
  
  

Wyjaśniono, że zgodnie z przepisem art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Pouczono, że nieuzupełnienie wniosku w wyznaczonym terminie spowoduje pozostawienie wniosku bez rozpatrzenia, stosownie do przepisu art. 14g § 1 i § 3 Ordynacji podatkowej.

Wezwanie z dnia 7 stycznia 2016 r. Nr IPPB2/4511-1039/15-2/AK skutecznie doręczono w dniu 11 stycznia 2016 r. Wnioskodawca nadesłał pismo stanowiące odpowiedź na powyższe wezwanie w wyznaczonym terminie, pismem z dnia 15 stycznia 2016 r. (data nadania 18 stycznia 2016 r., data wpływu 20 stycznia 2016 r.) wyjaśniając, że:

Spółka podtrzymuje zaprezentowane we Wniosku (w stanowisku Wnioskodawcy) stanowisko, iż w jej ocenie instrument S-SARs będzie stanowić pochodny instrument finansowy w rozumieniu art. 5a pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: „Ustawa PIT"), w związku z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. obrocie instrumentami finansowymi (dalej: „Ustawa OiF").

Jednakże Spółka pragnie wyraźnie zaznaczyć, iż określenie charakteru prawnopodatkowego S-SARs nie stanowi elementu stanu faktycznego lecz element jego prawno-podatkowej oceny (od kwalifikacji S-SARs jako pochodnego instrumentu finansowego zależą skutki podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych uczestników programu motywacyjnego), w związku z tym Spółka nie znajduje powodów, aby uczynić zadość żądaniu organu i uzupełniać stan faktyczny o ten właśnie element.

Zdaniem Spółki rozstrzygnięcie o charakterze prawno-podatkowym instrumentu S-SARs nie powinno być w ogóle przedmiotem Wezwania. Organ nie jest bowiem uprawiony do wezwania Spółki do uzupełnienia stanu faktycznego przedstawionego we Wniosku w taki sposób, który prowadziłyby do przerzucenia na Spółkę ciężaru wykładni przepisów prawa, która powinna być dokonana przez Organ.

Zdaniem Spółki informacje wskazane w stanie faktycznym zaprezentowane we Wniosku są wystarczające, aby Organ samodzielnie dokonał oceny charakteru prawnopodatkowego S-SARs.

Uzasadnienie

Spółka wyjaśnia, iż przedstawiając we wniosku stan faktyczny wskazała istotne z punktu widzenia pytania będącego przedmiotem Wniosku cechy S-SARs. Z kolei w uzasadnieniu do Wniosku Spółka przeprowadziła ocenę prawną stanu faktycznego zawierającą m.in. ocenę charakteru prawnego S-SARs, która doprowadziła do wskazania, iż w ocenie Spółki S-SARs spełniają przesłanki umożliwiające ich uznanie za pochodny instrument finansowy w rozumieniu art. 5a ust. 13 Ustawy PIT w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 2 Ustawy OiF.

Spółka w uzasadnieniu Wniosku wskazała, że: „za takim stanowiskiem przemawiają przede wszystkim następujące cechy S-SARs [które zostały wskazane jako element stanu faktycznego we Wniosku - komentarz Spółki]:

• wartość Kwoty Rozliczenia S-SARs kalkulowana jest w oparciu o instrument bazowy, jakim jest Genussscheine; od wartości Genusscheine zależy także wartość samego instrumentu S-SARs;
  

• S-SARs są przyznawane Uczestnikom Planu nieodpłatnie, a ich wartość końcowa zależy bezpośrednio od notowania Genussscheine; w momencie ich przyznania nie można stwierdzić, czy ich realizacja przyniesie Uczestnikowi Planu wymierne korzyści ekonomiczne, a tym bardziej nie można nawet oszacować wartości przyszłych korzyści z nich wynikających;
  

• realizacja S-SARs następuje w przyszłości poprzez postawienie do dyspozycji Uczestnika Planu odpowiedniej ilości Genussscheine wynikającej z Kwoty Rozliczenia.
  
  
  

W ocenie Spółki przedstawione we Wniosku informacje dają Organowi możliwość przeprowadzenia oceny stanowiska Spółki, a w szczególności umożliwiają dokonanie przez Organ samodzielnej oceny charakteru prawnego S-SARs w ramach realizacji obowiązków ustawowych Organu wynikających z art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz 613 z późn. zm., dalej: „OP").

Jeżeli jednak zdaniem Organu do dokonania takiej oceny potrzebne są jakiekolwiek inne fakty (czyli informacje o zdarzeniach lub stanach rzeczy) Spółka prosi o wskazanie takich informacji w odpowiednio sformułowanym wezwaniu.

Wskazać należy bowiem, iż organ podatkowy zobowiązany do wydania interpretacji, działając w trybie art. 169 § 1 OP w zw. z art. 14h OP nie może żądać od wnioskodawcy modyfikowania stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji zgodnie z oczekiwaniem organu. Organ nie ma bowiem prawa ingerować w stan faktyczny przedstawiony we Wniosku. Może jedynie wezwać stronę do jego uzupełnienia o dodatkowe fakty (informacje), które są mu niezbędne do dokonania oceny stanowiska podatnika.

W rozważanej sytuacji nie mamy jednak do czynienia z tego typu żądaniem. Organ podatkowy nie prosi bowiem o wskazanie żadnych dodatkowych faktów. Wezwanie przez Organ do wskazania informacji w zakresie charakteru prawnego S-SARs w stanie faktycznym, stanowi w efekcie zobowiązanie Spółki do samodzielnego udzielenia zasadniczej części odpowiedzi na postawione we Wniosku pytania.

Takie działanie Organu jest w ocenie Spółki niedopuszczalne, na co wskazuje jednolita linia orzecznicza sądów administracyjnych, m.in.:

• w wyroku z dnia 13 maja 2015 r. o sygn. akt I SA/Wr 396/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wskazał, że: „żądając uzupełnienia stanu faktycznego o wskazane wyżej informacje [wskazanie czy opisane przez Spółkę składniki majątku stanowią przedsiębiorstwo bądź jego zorganizowana część - komentarz Spółki] Dyrektor Izby Skarbowej w istocie zobowiązał wnioskodawcę aby udzielił odpowiedzi na postawione we wniosku pytanie. (...) Dyrektor Izby Skarbowej zobowiązany był ocenić, na gruncie opisanego zdarzenia przyszłego, czy stanowisko przedstawione we wniosku jest prawidłowe, czy nieprawidłowe. Tymczasem, formułując opisane wyżej wezwanie do uzupełnienia braków wniosku, uchylił się od takiej oceny (...). Wezwanie wnioskodawcy do uzupełnienia stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) opisanego we wniosku organ wydający interpretację indywidualną zobowiązany jest ograniczyć do takich danych, które nie doprowadzą do przerzucenie ciężaru wykładni przepisów prawa na wnioskodawcę, a jedyne pozwolą na uzyskanie informacji niezbędnych do oceny prawidłowości stanowiska wnioskodawcy”.
  
• w wyroku z dnia 8 lipca 2015 r. o sygn. akt I SA/Wr 405/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wskazał, że:„organ podatkowy zobowiązany do wydania interpretacji, działając w trybie art. 169 § 1 O.p. nie może żądać od wnioskodawcy modyfikowania stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji, ani przedstawionej we wniosku oceny prawnej stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). W tym trybie organ może żądać uzupełnienia wniosku o takie elementy, bez których nie jest możliwa ocena czy stanowisko przedstawione we wniosku i ocena prawna są prawidłowe czy też błędne".
  
  

Analogiczne stanowisko zostało przedstawione w szeregu innych orzeczeń sądów administracyjnych z ostatnich miesięcy, m.in.:

• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 5 marca 2015 r., sygn. akt I SA/Po 264/15;
  

• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 27 maja 2015 r., sygn. akt I SA/GI153/15;
  

• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 30 września 2015 r., sygn. akt I SA/Lu 242/15
  

• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 11 grudnia 2015 r., sygn. akt I SA/Po 1767/15.
  
  
  

Powyższe uniemożliwiło dokonanie oceny stanowiska Wnioskodawcy przez organ podatkowy, bowiem żądana przez tut. organ informacja była niezbędna do klasyfikacji przychodów do odpowiedniego źródła, a nie została podana przez Wnioskodawcę jako element stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego.

Po rozpatrzeniu przedmiotowego wniosku i dokonaniu analizy przesłanej odpowiedzi na wezwanie Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający w imieniu Ministra Finansów w dniu 26 stycznia 2016 r. wydał postanowienie o pozostawieniu wniosku bez rozpatrzenia Nr IPPB2/4511-1039/15-4/AK. Organ podatkowy stwierdził, że Wnioskodawca w wyznaczonym terminie przesłał do organu podatkowego odpowiedź na powyższe wezwanie, jednakże nie dokonał wymaganego uzupełnienia wniosku. Wnioskodawca nie udzielił jednoznacznej odpowiedzi na zadane w wezwaniu pytanie, czy instrument S-SARs uprawniający do otrzymania w przyszłości rozliczenia pieniężnego stanowić będzie pochodny instrument finansowy w rozumieniu art. 5a pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi.

W związku z powyższym, w oparciu o przepis art. 14g § 1 i § 3 oraz 14h ustawy Ordynacja podatkowa, postanowieniem z dnia 26 stycznia 2016 r. Nr IPPB2/4511-1039/15-4/AK, pozostawiono wniosek bez rozpatrzenia, z uwagi na nieuzupełnienie braków formalnych wniosku. Przedmiotowe postanowienie skutecznie doręczono w dniu 29 stycznia 2016 r.

Nie zgadzając się z powyższym rozstrzygnięciem w dniu 4 lutego 2016 r. (data wpływu 9 lutego 2016 r.) Skarżący, na podstawie art. 239 w zw. z art. 221 w zw. z art. 169 § 4 w zw. art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa wniósł zażalenie na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 26 stycznia 2016 r. o Nr IPPB2/4511-1039/15-4/AK, zaskarżając je w całości.

Po dokonaniu wnikliwej analizy zarzutów przytoczonych w zażaleniu, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający w imieniu Ministra Finansów, wydał w dniu 2 marca 2016 r. postanowienie Nr IPPB2/4511-2-1/16-2/AK/MK utrzymujące w mocy zaskarżone postanowienie z dnia 26 stycznia 2016 r. Nr IPPB2/4511-1039/15-4/AK.

Postanowienie z dnia 2 marca 2016 r. Nr IPPB2/4511-2-1/16-2/AK/MK zostało skutecznie doręczone w dniu 8 marca 2016 r.

Wobec powyższego Pełnomocnik Strony skarżącej pismem z dnia 6 kwietnia 2016 r. (data wpływu 11.04.2016 r.) na podstawie art. 3 § 2 pkt 2 oraz art. 52 § 1, art. 53 § 1, art. 54 § 1, ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed Sądami Administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zaskarżył w całości postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, działającego w imieniu Ministra Finansów z dnia 2 marca 2016 r., (doręczone w dniu 8 marca 2016 r.) podtrzymujące w mocy postanowienie z dnia 26 stycznia 2016 r. (znak sprawy: IPPB2/4511-1039/15-4/AK).

Tym samym zachowane zostały ustawowe terminy do wniesienia skargi.

Zaskarżonemu postanowieniu pełnomocnik Skarżącej zarzuca:

1. naruszenie art. 14b § 1 oraz art. 14g § 1 w związku z art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.; dalej: „OP" lub „Ordynacja") przez błędne uznanie, że w niniejszej sprawie wystąpiły przeszkody formalne uzasadniające pozostawienie Wniosku bez rozpatrzenia, tj. że Spółka nie przedstawiła we Wniosku w sposób wyczerpujący stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), ponieważ nie wskazała czy przyznany pracownikom Spółki instrument S-SARs będzie stanowił pochodny instrument finansowy w rozumieniu art. 5a pkt 13 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm., dalej: „ustawa o PIT"), w związku z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (t.j. Dz. U. z 2014 r. poz. 94 z późn. zm.; dalej: „ustawa OiF"), podczas gdy informacja ta nie stanowi elementu opisu stanu faktycznego, lecz element jego oceny podatkowo-prawnej, której dokonanie było obowiązkiem Organu.
   
2. naruszenie art. 169 § 1 w związku z art. 14h w związku z art. 14b § 3 OP przez nieprawidłowe wezwanie Spółki do uzupełnienia Wniosku o informacje niestanowiące opisu stanu faktycznego.
   
3. naruszenie art. 233 § 1 pkt 1 oraz art. 233 § 1 pkt 2 w związku z art. 239 OP poprzez utrzymanie w mocy Postanowienia, które powinno było zostać uchylone.
   
4. naruszenie art. 121 § 1 w związku z art. 14b § 1 OP poprzez niewydanie interpretacji w indywidualnej sprawie Spółki, w sytuacji, gdy powinna ona zostać wydana, bowiem wszystkie wymogi formalne zostały spełnione, w szczególności Spółka przedstawiła Organowi wszystkie informacje, którymi sama dysponuje i na podstawie których możliwe jest dokonanie oceny stanowiska Skarżącej wskazanego we Wniosku, a ponadto dla innej Spółki z grupy w identycznym stanie faktycznym interpretacja została wydana.
   
   

Biorąc pod uwagę powyższe naruszenia prawa, wnoszę o uchylenie Postanowienia w całości na podstawie art, 145 § 1 pkt 1 lit. c PPSA.

UZASADNIENIE

Na wstępie uzasadnienia złożonej skargi pełnomocnik Skarżącej opisał dotychczasowy przebieg postępowania.

Zarzut naruszenia art. 14 § 1 oraz art. 14g § 1 w związku z art. 14b § 3 OP oraz art. 169 § 1 w związku z art. 14h w związku z art. 14b § 3 OP oraz art. 233 § 1 pkt 1 w związku z art. 239 OP.

Zgodnie z art. 14b § 1 OP, Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Na podstawie art. 14b § 3 OP, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Natomiast w myśl art. 14g § 1 OP, wniosek niespełniający wymogów określonych w art. 14b § 3 Ordynacji lub innych wymogów określonych przepisami prawa pozostawia się bez rozpatrzenia.

Jednakże organ podatkowy, działając w trybie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h Ordynacji, wzywa wnioskodawcę do uzupełnienia stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

Z treści wskazanych powyżej przepisów wynika, że wyczerpujące przedstawienie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) stanowi istotną część wniosku o wydanie interpretacji oraz warunkuje jej wydanie przez organ podatkowy. Powstaje zatem pytanie, w jaki sposób powinien zostać opisany stan faktyczny, tj. jakie informacje powinien zawierać, aby uznać go można było za wyczerpujący, a w konsekwencji, jakich informacji może żądać organ od wnioskodawcy w celu jego uzupełnienia.

Stan faktyczny, jak sama nazwa wskazuje, to zespół faktów. Zgodnie z definicją wskazaną w słowniku PWN, fakt oznacza „to, co zaszło lub zachodzi w rzeczywistości". Faktami są zatem określone zdarzenia, które mają lub miały miejsce.

W wyroku z dnia 12 marca 2015 r., sygn. III SA/Wa 2076/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wskazał, że „pojęcie stanu faktycznego oznacza sytuację, która budzi u wnioskodawcy wątpliwości co do sposobu i zakresu zastosowania prawa podatkowego, zarówno w przedmiocie zdarzenia, które miało już miejsce, jak i zdarzeń przyszłych, obejmujących określone działania lub zaniechania planowane przez wnioskodawcę".

A zatem podatnik powinien w opisie stanu faktycznego wskazać informacje na temat faktów - tj. zdarzeń - działań lub zaniechań składających się na daną sytuację.

Co więcej, w tym samym wyroku WSA potwierdził, że „występując o wydanie interpretacji indywidualnej z uwagi na występujące wątpliwości co do stosowania określonej normy prawnej wnioskodawca przedstawia stan faktyczny (zaistniały lub przyszły), który w jego ocenie niezbędny jest do oceny, czy ta norma prawna ma zastosowanie czy nie."

Należy mieć także na uwadze, iż obowiązek przedstawienia stanu faktycznego nie powinien być rozumiany zbyt rygorystycznie. Wskazuje na to Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 18 czerwca 2013 r. o sygn. akt II FSK 2025/11, stwierdzając, że: „obowiązek zainteresowanego przedstawienia stanowiska w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu fatycznego albo zdarzenia przyszłego nie powinien być pojmowany zbyt rygorystycznie. Za wystarczające można by uznać, że będzie on spełniony, jeżeli zainteresowany w jasny sposób wskaże przedmiot swoich wątpliwości. Należy przy tym przyjąć, że nie chodzi o pełna ocenę prawna przedstawionego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego, lecz o zrozumiałe przedstawienie zagadnienia, które w ocenie wnioskodawcy wymaga wyjaśnienia".

Jeżeli natomiast organ podatkowy uzna, że przedstawiony przez podatnika opis jest niekompletny - powinien zwrócić się z wezwaniem o jego uzupełnienie poprzez podanie informacji na temat faktów tj. określonych zdarzeń.

W wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 19 września 2013 r., sygn. I SA/Łd 865/12, wskazano, że: „W ocenie sądu wydając postanowienie o pozostawieniu bez rozpatrzenia wniosku o interpretacje z uwagi na niepełne przestawienie stanu sprawy organ powinien był dokładnie wskazać okoliczności [przy czym przez okoliczność rozumie się „wszystko to, co towarzyszy jakiejś sytuacji lub zdarzeniu" - komentarz Skarżącej], które budzą jego wątpliwości i uniemożliwiają dokonanie interpretacji."

Organ nie ma zatem prawa do tego, aby prosić o jakiekolwiek inne informacje, niż te które dotyczą opisu stanu faktycznego. W szczególności, jak wskazano w licznych wyrokach nie może jednak żądać modyfikowania stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego ani zaprezentowanej we wniosku oceny prawnej tego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego.

Potwierdza to wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 11 grudnia 2015 r. (sygn. akt I SA/Po 1767/15), w którym sąd wyraźnie stwierdził, że „organ w trybie art. 169 § 1 OP nie może żądać od wnioskodawcy modyfikowania stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji, ani przedstawionej we wniosku oceny prawnej stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego)".

Dodatkowo w tym samym wyroku sąd wskazał, że „w tym trybie organ podatkowy może żądać jedynie uzupełnienia wniosku o takie elementy, bez których nie jest możliwa ocena, czy stanowisko przedstawione we wniosku i jego ocena prawna są prawidłowe, czy też błędne. Godzi się zauważyć, że owe elementy organ wydający interpretację winien precyzyjnie wskazać w wezwaniu, wyjaśniając dlaczego ich brak uniemożliwia wydanie interpretacji indywidualnej."

Analogiczne stanowisko zostało wyrażone m.in. w wyroku:

• WSA w Poznaniu z dnia 13 stycznia 2016 r. (sygn. akt I SA/Po 772/15),
  

• WSA we Wrocławiu z dnia 8 lipca 2015 r. (sygn. akt I SA/Wr 405/15),
  

• WSA w Łodzi z dnia 9 lutego 2016 r. (I SA/Łd 1279/15),
  

• WSA w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 10 października 2015 r. (I SA/Go 337/15), oraz
  

• WSA w Warszawie z dnia 9 lipca 2015 r. (III SA/Wa 1994/14).
  
  
  

Ponadto zakres wezwania wnioskodawcy do uzupełnienia stanu faktycznego nie jest nieograniczony. Przede wszystkim, organ podatkowy nie ma prawa do tego, aby żądać od wnioskodawcy informacji, która powoduje przerzucenie na wnioskodawcę ciężaru wykładni prawa. Wskazuje na to również aktualne stanowisko sądów administracyjnych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 5 marca 2015 r. (sygn. akt I SA/Po 264/15) stwierdził, że „wezwanie wnioskodawcy do uzupełnienia stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) opisanego we wniosku organ wydający interpretację indywidualną zobowiązany jest ograniczyć do takich danych, które nie doprowadza do przerzucenia ciężaru wykładni przepisów prawa na wnioskodawcę, a jedyne pozwolą na uzyskanie informacji niezbędnych do oceny prawidłowości stanowiska wnioskodawcy." Identyczne stanowisko zaprezentowały sądy w orzeczeniach na gruncie podobnych spraw, m.in.:

• WSA we Wrocławiu w wyroku z dnia 27 czerwca 2013 r. (sygn. akt I SA/Wr 575/13),
  

• WSA w Krakowie w wyroku z dnia 12 listopada 2013 r. (sygn. akt I SA/Kr 1505/13),
  

• WSA we Wrocławiu w wyroku z dnia 13 maja 2014 r. (sygn. akt I SA/Wr 394/14,
  

• I SA/Wr 395/14,1 SA/Wr 396/14,1 SA/Wr 397/14,1 SA/Wr 398/14, I SA/Wr 399/14).
  
  
  

Zgodnie z definicją słownikową, z przerzuceniem mamy do czynienia w przypadku „obarczenia kogoś czymś". Należy zatem uznać, że działając w trybie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h Ordynacji, organ podatkowy nie może żądać od podatnika ubiegającego się o wydanie interpretacji w jego indywidualnej sprawie, aby ten we własnym zakresie rozstrzygnął wątpliwość, która stanowiła podstawę do wystąpienia z wnioskiem i zaprezentowania owego rozstrzygnięcia w opisie stanu faktycznego. Jest to bowiem sprzeczne z funkcją gwarancyjną interpretacji indywidualnych - ochroną podatnika przed negatywnymi skutkami podatkowymi ich działań.

Innymi słowy, informacje, których może żądać organ muszą mieścić się w zakresie określonym w art. 14b § 3 OP tak, aby spełnienie żądania organu nie prowadziło do realizacji przez wnioskodawcę obowiązków, które ciążą nie na nim, a na organie podatkowym (tj. dokonania wykładni przepisów prawa podatkowego i oceny co do zastosowania tych przepisów do konkretnej sytuacji, co jest zadaniem organu podatkowego).

Podsumowując, analiza orzecznictwa dotyczącego przepisów regulujących zasady wydawania wiążących interpretacji podatkowych wskazuje, że:

1. podmiot wnioskujący o wydanie interpretacji indywidualnej powinien w opisie stanu faktycznego przedstawić fakty, tj. informacje na temat zdarzeń, które miały lub mają miejsce, które uważa za istotne z perspektywy zagadnienia będącego przedmiotem Wniosku;
   
2. organ podatkowy, żądając uzupełnienia stanu faktycznego:
   1. może wezwać wnioskodawcę do przedstawienia tylko takich informacji, bez których nie może dokonać oceny stanowiska zaprezentowanego we Wniosku;
      
   2. nie ma natomiast prawa do tego, aby żądać takich informacji, które prowadzą do modyfikacji stanu faktycznego zaprezentowanego we Wniosku ani
      
   3. takich, które prowadzą do przerzucenia ciężaru wykładni przepisów prawa na wnioskodawcę.
   
   
   

Skarżąca zwraca uwagę, że we Wniosku zaprezentowane zostały wszystkie informacje, które Spółka uznała za istotne z perspektywy zagadnienia będącego przedmiotem Wniosku o interpretację. Informacje te umożliwiały dokonanie oceny stanowiska Spółki zaprezentowanego we Wniosku. Świadczy o tym najdobitniej fakt, iż Spółka dokonała takiej oceny na bazie owych informacji. Analizę taką zaprezentowała we Wniosku.

W szczególności, w opisie stanu faktycznego Spółka zawarła istotne cechy S-SARs. Następnie w uzasadnieniu do Wniosku przeprowadziła ocenę prawną stanu faktycznego, obejmującą m.in. ocenę charakteru prawnego S-SARs. W oparciu o dokonaną ocenę Spółka doszła do wniosku, że S-SARs spełniają przesłanki umożliwiające ich uznanie za pochodny instrument finansowy w rozumieniu art. 5a pkt 13 ustawy o PIT w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy OiF.

Powyższe dowodzi, że przedstawione we Wniosku informacje dają możliwość przeprowadzenia oceny stanowiska Spółki oraz wskazania uzasadnienia prawnego, a w szczególności umożliwiają dokonanie wykładni przepisów prawa prowadzącej do oceny charakteru prawnego S-SARs, w ramach realizacji obowiązków ustawowych Organu wynikających z art. 14c § 1 Ordynacji. Należy zatem dojść do wniosku, że warunki formalne do wydania interpretacji, w szczególności warunek wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego został przez Skarżącą spełniony.

Jeżeli nawet Organ doszedł do innego wniosku i uznał, że opis stanu faktycznego jest niekompletny powinien był Spółkę wezwać do zaprezentowania dodatkowych okoliczności i faktów, w sposób, który:

1. nie powodowałby modyfikacji stanu faktycznego wskazanego we Wniosku, a jedynie jego uzupełnienie oraz
   
2. nie powodowałby przerzucenia na Skarżącą ciężaru wykładni przepisów będących przedmiotem Wniosku.
   
   

Tymczasem, jak wynika z przytoczonego powyżej przebiegu postępowania, Organ wezwał Spółkę do uzupełnienia Wniosku poprzez wyjaśnienie „czy instrument S-SARs uprawniający do otrzymania w przyszłości rozliczenia pieniężnego stanowić będzie pochodny instrument finansowy w rozumieniu art. 5a pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi". Organ wskazał jednocześnie, że informacja w tym zakresie została zawarta we Wniosku w części dotyczącej stanowiska Spółki odnośnie sformułowanego pytania, a powinna być, zdaniem Organu, zawarta w opisie zdarzenia przyszłego. Zdaniem Skarżącej, zakres Wezwania sprowadzał się do zobowiązania Spółki do uzupełnienia stanu faktycznego o informacje, które nie muszą być w opisie stanu faktycznego zawarte. Ocena charakteru prawnego S-SARs nie stanowi bowiem elementu stanu faktycznego - nie jest to informacja na temat jakiegokolwiek faktu, okoliczności czy zdarzenia. Co więcej nie jest to informacja, która jest niezbędna do dokonania oceny stanowiska Spółki zawartego we Wniosku.

W związku z powyższym, nieprawidłowe jest stanowisko Organu, zgodnie z którym do elementów stanu faktycznego, które Spółka powinna była przedstawić we Wniosku o interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego należą informacje w zakresie kwalifikacji podatkowo prawnej S-SARs.

Co więcej, żądanie Organu przedstawione w Wezwaniu doprowadziło zarówno do modyfikacji stanu faktycznego wskazanego przez Wnioskodawcę jak i do przerzucenia ciężaru wykładni przepisów będących przedmiotem Wniosku.

Pytanie zadane Spółce przez Organ stanowiło trzon całej analizy - tj. od tego czy S-SARs może zostać uznany za instrument pochodny w rozumienia art. 5a pkt 13 ustawy o PIT w związku z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy OiF zależą skutki podatkowe całego programu motywacyjnego - zarówno dla Spółki jak i dla uczestników. Zobowiązanie Spółki do wskazania w opisie stanu faktycznego informacji w zakresie charakteru prawnego S-SARs stanowiło więc zarówno próbę jego modyfikacji (czym innym jest bowiem opis zawierający jedynie same „suche" fakty, a czym innym opis wskazujący jako element zadany określoną kwalifikację prawno-podatkową danego zdarzenia) jak i de facto zobowiązanie Spółki do samodzielnego udzielenia odpowiedzi na postawione we Wniosku pytania.

Co istotne, a czego Organ zdaje się nie dostrzegać, to właśnie m.in. wątpliwości Spółki co do kwalifikacji prawnej S-SARs jako pochodnych instrumentów finansowych stanowiły podstawę złożenia Wniosku. Żądanie Organu stanowiło zatem niewątpliwie próbę przerzucenia ciężaru przeprowadzenia wykładni przepisów prawa na Skarżącą, a takie działanie Organu jest w ocenie Spółki niedopuszczalne.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Skarżącej, Organ błędnie przyjął, że Wniosek nie spełnia wymogów formalnych w zakresie wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego i nieprawidłowo wydał postanowienie o pozostawieniu Wniosku bez rozpatrzenia, tj. odmówił wydania interpretacji. Pismo Organu wzywające do uzupełnienia stanu faktycznego nie znajduje bowiem uzasadnionych podstaw.

Ponadto w toku postępowania zmierzającego do wydania Postanowienia Organ utrzymał w mocy Postanowienie I, bez przeprowadzenia dodatkowej analizy (o czym świadczy treść uzasadnienia Postanowienia - brak jest jakiegokolwiek odniesienia do argumentów Spółki oraz informacji dlaczego nie zasługują one na uwzględnienie; treść Postanowienia jest w zasadzie powieleniem treści Postanowienia I), do której był zobligowany na mocy art. 233 § 1 OP w zw. z art. 239 OP, a która w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości w postępowaniu przed organem pierwszej instancji (Postanowienie I), powinna doprowadzić Organ do przekonania, iż rozstrzygnięcie niniejszej sprawy wymagało uchylenia Postanowienia I.

W konsekwencji działanie Organu doprowadziło do bezzasadnego utrzymania w mocy Postanowienia, które powinno zostać uchylone.

Zarzut naruszenia art. 121 § 1 w związku z art. 14b § 1 OP

Skarżąca wskazuje, iż interpretacje indywidualne przepisów prawa podatkowego pokazują podatnikom, w jaki sposób należy stosować przepisy prawa podatkowego w ich indywidualnej sprawie, w sytuacji faktycznej, w której podatnik się znalazł lub może się znaleźć.

W konsekwencji przewidziany przez ustawodawcę zakres i sposób realizacji ochrony prawnej związanej z zastosowaniem się do interpretacji indywidualnej odnosi się wyłącznie do interpretacji przepisów materialnego prawa podatkowego mających związek z kształtowaniem obowiązku czy zobowiązania podatkowego.

Potwierdza to również treść wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 20 maja 2015 r. o sygn. akt I SA/Gd 406/15, w którym sąd stwierdził, że „celem i rolą interpretacji podatkowych jest wyjaśnienie zainteresowanemu podmiotowi, jakie skutki podatkowe wiążą się z opisaną przez niego sytuacją, w której podmiot ten się znajduje lub znajdzie w przyszłości".

Skarżąca wskazała we wcześniejszej części niniejszej skargi, że ocena charakteru prawnego S-SARs, do uzupełnienia której wezwał Spółkę Organ, nie stanowi elementu stanu faktycznego, ale powinna być rezultatem wykładni przepisów prawa dokonanej przez Organ. Zgodnie z przepisami prawa to do Organu należy bowiem dokonanie kwalifikacji oraz oceny prawnej stanu faktycznego przedstawionego we Wniosku.

Informacje przedstawione we Wniosku dają Organowi realną możliwość przeprowadzenia oceny stanowiska Spółki oraz wskazania uzasadnienia prawnego. Przemawia za tym również fakt, iż Spółka sama dokonała takiej oceny w uzasadnieniu swojego stanowiska.

Ponadto należy zauważyć, co Spółka podnosiła we wcześniejszych etapach postępowania, że ten sam Organ, otrzymawszy tożsamy wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego (tj. takiej samej treści, z takim samym stanem faktycznym) od spółki z grupy Strony, w której funkcjonuje ten sam plan motywacyjny, oparty o te same instrumenty S-SARs, wydał pozytywną interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego z dnia 2 lipca 2015 r., sygn. IPPB2/4511-391/15-2/AS.

Co więcej, istotną rolą interpretacji podatkowej jest jej funkcja gwarancyjna (ochronna), polegająca na tym, że adresat, który zastosuje się do uzyskanych od organu informacji, nie będzie ponosił negatywnych konsekwencji podatkowych wynikających ze swojego działania. Tymczasem, gdyby Spółka uczyniła zadość żądaniu Organu, tj. dokonała uzupełnienia opisu stanu faktycznego o ocenę (wskazanie) czy instrument S-SARs stanowi pochodny instrument finansowy w rozumieniu art. 5a pkt 13 ustawy o PIT w związku z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy OiF, interpretacja Organu nie chroniłaby Spółki.

Mając powyższe na uwadze, działania Organu polegające na uzależnieniu wydania interpretacji indywidualnej, od przedstawienia w opisie stanu faktycznego kwalifikacji prawnej instrumentu S-SARs w sytuacji, gdy Organ powinien był i mógł samodzielnie takiej kwalifikacji dokonać, stanowi naruszenie art. 14b § 1 w zw. z art. 121 Ordynacji.

Mając na względzie powyższe wskazać należy, iż w przedmiotowej sprawie Organ dopuścił się naruszenia przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy. Wobec czego w ocenie Skarżącej zasadne jest w przedmiotowej sprawie uchylenie w całości Postanowienia oraz zasądzenie od Organu na rzecz Skarżącej zwrotu kosztów postępowania według norm prawem przewidzianych.

Biorąc powyższe pod uwagę, Skarżący wnosi jak na wstępie.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów po rozpatrzeniu przedmiotowej skargi z dnia 6 kwietnia 2016 r. (data wpływu 11 kwietnia 2016 r.) uwzględnia skargę w całości i stwierdza, że stanowisko Strony Skarżącej przedstawione we wniosku z dnia 16 listopada 2015 r. (data wpływu 20 listopada 2015 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków Spółki jako płatnika oraz obowiązków informacyjnych związanych z uczestnictwem pracowników Spółki oraz osób, które ze spółką łączy inny stosunek niż stosunek pracy w planie motywacyjnym, organizowanym przez podmiot zagraniczny - jest:

• nieprawidłowe – w części dotyczącej ciążących na spółce obowiązkach informacyjnych;
  

• prawidłowe – w pozostałym zakresie.
  
  
  

Niniejsza interpretacja zawiera ocenę stanowiska Wnioskodawcy tylko i wyłącznie w zakresie obowiązków płatnika ciążących na Wnioskodawcy oraz obowiązków informacyjnych, w odniesieniu do zadanych we wniosku pytań, natomiast organ podatkowy nie odniósł się do kwestii dotyczącej obowiązków podatkowych pracowników Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52 i 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Sposób ustalania wartości pieniężnej wyżej określonych świadczeń regulują dalsze przepisy przywołanego artykułu.

Stosownie do art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione w art. 12 ust. 1 ww. ustawy kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia, a więc każda forma przysporzenia majątkowego (tzn. zarówno pieniężna jak i niepieniężna) mająca swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy, a zatem, wszystko co pracownik otrzymuje od swojego pracodawcy – o ile nie stanowi wymienionego w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dochodu zwolnionego od podatku lub dochodu, od którego został zaniechany pobór podatku na podstawie przepisów Ordynacja podatkowa - podlega opodatkowaniu ze źródła przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 13 pkt 7 i 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się:

• przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych;
  

• przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej.
  
  
  

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Z uwagi na powyższe na płatniku ciążą trzy podstawowe obowiązki podatkowe, tj.:

obliczenie,

pobranie,
wpłacenie

- podatku, zaliczki lub raty.

Z kolei płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8 Ordynacji podatkowej, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony, o czym stanowi art. 30 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa.

W myśl art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy (art. 12 ust. 4 ww. ustawy).

Stosownie do art. 38 ust. 1 ww. ustawy płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Zgodnie z art. 39 ust. 1 ww. ustawy w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Z wniosku wynika, że Spółka nie jest organizatorem Planu motywacyjnego. Plan motywacyjny wprowadzany i koordynowany jest przez zagraniczny podmiot z grupy kapitałowej. Prawo do udziału w planie motywacyjnym przysługuje wybranym uznaniowo osobom. Osoby, które staną się uczestnikami Planu, zawierają indywidualne umowy ze spółką zagraniczną, na podstawie których po raz pierwszy uzyskują nieodpłatnie S-SARs, t.j. prawa ze wzrostu kursu akcji. Każda osoba, której przyznawane są nowe S-SARs otrzymuje dokument o nazwie Grant Notice, który m.in. określa zasady i warunki uczestnictwa w Planie (m.in. ilość przyznanych S-SARs, cenę wyjściową Genussscheine stanowiącą punkt odniesienia przy kalkulacji Kwoty Rozliczenia, terminy realizacji poszczególnych S-SARs itp.) Wartość instrumentu S-SARs zależy od wartości instrumentu bazowego jakim jest Genussscheine (papier wartościowy notowany na giełdzie). W momencie przyznania instrumentów finansowych S-SARs nie można stwierdzić, czy ich realizacja przyniesie Uczestnikowi Planu wymierne korzyści ekonomiczne, a tym bardziej nie można nawet oszacować wartości przyszłych korzyści z nich wynikających, - realizacja S-SARs następuje w przyszłości poprzez postawienie do dyspozycji Uczestnika Planu odpowiedniej ilości Genussscheine wynikającej z Kwoty Rozliczenia. Przyznane S-SARs są prawem ograniczonym bowiem nie mogą być przez Uczestnika Planu wykonane od razu po ich przyznaniu. Realizacja przyznanego prawa S-SARs może nastąpić w trzech etapach. Po upływie pierwszego roku 1/3 spośród przyznanych danej osobie S- SARs zyskuje możliwość wykonania. Po upływie drugiego roku - kolejna 1/3, a po upływie trzeciego roku - pozostała 1/3. Wykonanie wszystkich przyznanych S-SARs musi nastąpić w ciągu 7 lat od dnia przyznania. W przeciwnym przypadku prawa te przepadają.

Zatem w związku z nieodpłatnym otrzymaniem przez Uczestników Planu motywacyjnego, praw S-SARs na moment ich przyznania nie mamy do czynienia z uzyskaniem przez Uczestników Planu jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego.

Ponadto z uwagi na fakt, że w niniejszej sprawie podmiotem dokonującym świadczenia na rzecz uczestników programu nie jest Spółka polska – Wnioskodawca (prawa do otrzymania w przyszłości rozliczenia wynikającego z realizacji pochodnego instrumentu finansowego S-SARs są przekazywane przez inny podmiot – podmiot zagraniczny, jak również Spółka polska nie wypłaca bezpośrednio żadnych kwot na rzecz Uczestników Programu) nie sposób uznać, że przychód z tytułu ich nieodpłatnego nabycia S-SARs i ich realizacji stanowi przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 13 pkt 7 i 9 ustawy o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym, na Spółce polskiej – Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika wynikające z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. obliczenia, poboru i zapłaty zaliczki na podatek dochodowy od tych przychodów, gdyż pracownicy nie uzyskują z tego tytułu przychodu ze stosunku pracy, ani obowiązki informacyjne o których mowa w art. 41 ww. ustawy w stosunku do osób, które łączy ze Spółką inny rodzaj stosunku niż stosunek pracy. Spółka polska - Wnioskodawca nie ma z tego tytułu obowiązku obliczania, pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy ani obowiązków informacyjnych.

Jak wskazano we wniosku wartość instrumentów finansowych S-SARs jest uzależniona od wartości instrumentu bazowego jakim jest Genussscheine (papier wartościowy notowany na giełdzie), których realizacja nastąpi w przyszłości poprzez postawienie do dyspozycji uczestnika Planu ilości Genussscheine wynikającej z kwoty rozliczenia, pochodne instrumenty finansowe S-SARs przyznane zostały Uczestnikom Planu (pracownikom Wnioskodawcy i osobom oddelegowanym do pracy w Spółce polskiej) przez spółkę zagraniczną, w oparciu o zawierane przez uczestników ze spółką zagraniczną umowy. Spółka polska nie jest bezpośrednio zaangażowana w zarządzanie Planem i jego realizację. W szczególności, nie wypłaca bezpośrednio żadnych kwot na rzecz Uczestników Programu. Spółka w ramach rozliczeń podmiotów z grupy obciążana jest kosztami Planu w części przypadającej na osoby w niej pracujące.

W świetle powyższego przychody z tytułu uczestnictwa w Planie (tj. kwoty wynikające z realizacji S-SARS o wartości Kwoty Rozliczenia w postaci Genussscheine) należy zakwalifikować do przychodów z kapitałów pieniężnych. Zatem z chwilą realizacji praw wynikających z ww. pochodnych instrumentów finansowych, powstaje przychód w rozumieniu art. 17 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy i dochód podlegający opodatkowaniu z zastosowaniem 19% stawki podatkowej zgodnie z art. 30b ust. 1 ww. ustawy. Stosownie do art. 30b ust. 6 i art. 45 ust. 1a pkt 1 ww. ustawy po zakończeniu roku podatkowego podatnik (uczestnik) będzie samodzielnie zobowiązany w zeznaniu podatkowym wykazać dochody uzyskane w roku podatkowym oraz obliczyć należny podatek dochodowy.

Zatem, również w chwili realizacji Prawa i otrzymania przez Uczestników Planu kwoty rozliczenia w postaci Genussscheine wynikającej z realizacji S-SARs, na Spółce nie będą ciążyły obowiązki płatnika. Spółka nie będzie również zobligowana do sporządzenia dla Uczestników Planu informacji o wysokości dochodu z kapitałów pieniężnych (informacji PIT-8C), bowiem jak wskazano powyżej spółka nie jest bezpośrednio zaangażowana w zarządzanie Planem i jego realizację, jak również nie dokonuje bezpośrednio wypłat żadnych kwot na rzecz uczestników Planu. Czynności te są wykonywane przez podmiot zagraniczny, a nie przez Spółkę. Jak wskazano powyżej, nie zmienia tego fakt, że kosztami związanymi z funkcjonowaniem Planu jest i będzie obciążana Spółka polska przez podmiot koordynujący w odniesieniu do osób, które w niej pracują (tj. łączy je ze Spółką stosunek pracy lub inny rodzaj stosunku).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.