2016.06.28 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-2/4510-470/16/MS
z 28 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z 18 maja 2016 r. (data wpływu do tut. BKIP 24 maja 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy od wypłaty wynagrodzenia na rzecz kontrahenta za świadczenie usług informatycznych, Wnioskodawca jest zobowiązany pobrać podatek u źródła – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 maja 2016 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy od wypłaty wynagrodzenia na rzecz kontrahenta za świadczenie usług informatycznych, Wnioskodawca jest zobowiązany pobrać podatek u źródła.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej zwany również: „Spółką”) jest spółką kapitałową (czynnym podatnikiem podatku VAT) zajmującą się głównie produkcją różnorodnych urządzeń głośnomówiących, systemów mocowania oraz elektronicznych książek logowań z zastosowaniem nowoczesnych technologii. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca współpracuje z kontrahentami z zagranicy. Wnioskodawca zarówno świadczy usługi lub dostarcza zamówione produkty za granicę, jak również w ramach procesu produkcyjnego danego urządzenia, nabywa od zagranicznych podmiotów poszczególne usługi, które składają się na uzyskanie końcowego efektu w postaci w pełni funkcjonalnego urządzenia.

W ramach produkcji złożonego urządzenia elektronicznego, składającego się m.in. z danych identyfikacyjnych (dalej jako: „Urządzenie”), Wnioskodawca nabywa od zagranicznego podmiotu, mającego siedzibę w Federacji Rosyjskiej (dalej jako: „Kontrahent” lub „rosyjski podmiot”) Usługę, za którą przewidziano wynagrodzenie.

Nabywana usługa polega na wprowadzeniu przez Kontrahenta w początkowej fazie tworzenia Urządzenia, danych (plików wprowadzających zawierających dane identyfikacyjne), które w efekcie stanowić będą układ scalony. Sam układ na tym początkowym etapie stanowi jedynie zapis o cechach podobnych do nośnika danych, który nie zawiera zespołu zapisanych komend (nie posiada oprogramowania). W celu prawidłowego uruchomienia i funkcjonowania, układ scalony musi zostać odpowiednio przytwierdzony do innej części, bowiem samodzielnie nie może on działać. Nośniki danych zawierają co prawda kody stanowiące układy, ale nie mogą one jednak funkcjonować bez dalszej ingerencji, nie zawierają ponadto zespołu zapisanych komend, dzięki którym możliwym byłoby zakwalifikowanie ich jako oprogramowania.

Tym samym, nabywana Usługa polega w istocie na stworzeniu półproduktu, który do funkcjonowania wymaga dalszych narzędzi i czynności, które nie są podejmowane przez Kontrahenta, lecz przez Wnioskodawcę.

Należy także wskazać, że w późniejszym etapie korzystania z gotowego Urządzenia, baza danych, dzięki której Urządzenie może prawidłowo funkcjonować jest zarządzana przez Kontrahenta. Wynagrodzenie za nabywaną usługę jest wypłacane przez Wnioskodawcę z Polski na rzecz zagranicznego podmiotu z siedzibą w Rosji, nieposiadającego zakładu na terytorium RP.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy od wypłaty wynagrodzenia na rzecz Kontrahenta, Wnioskodawca jest zobowiązany pobrać podatek u źródła?

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle regulacji ustawy, opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym (tzw. „podatkiem u źródła”) podlegają wskazane w art. 21 ust. 1 tej ustawy przychody m.in.:

z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), (...)

2a. z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze.

Wykonanie usług przez Kontrahenta polegających na wprowadzeniu danych a następnie przesłaniu ich do kolejnego podmiotu w łańcuchu produkcji Urządzenia, nie stanowi, w ocenie Wnioskodawcy, udostępnienia tajemnicy receptury, lub procesu produkcyjnego, ani nie przewiduje użytkowania Urządzenia w takim kształcie, w jakim zostało to udostępnione przez Kontrahenta. Nie jest to również know - how, bowiem za know - how uznaje się zespół konkretnej i mierzalnej wiedzy jak np.: doświadczeń, rozwiązań, koncepcji, technologii, procesów, utworów oraz wszelkiego innego dorobku intelektualnego i technicznego obejmującego informacje stanowiące rozwiązania m.in.: techniczne, technologiczne, organizacyjne wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej o określonym stopniu utrwalenia oraz poufności.

Korzystanie z danych wprowadzających nie można także utożsamiać z pojęciem „użytkowania lub prawa do użytkowania urządzenia przemysłowego”. Podstawą przedmiotowej Usługi nie jest także wynajęcie lecz umożliwienie korzystania z określonej funkcjonalności danych, celem stworzenia w pełni sprawnego Urządzenia.

W świetle Ustawy, nabywanej Usługi nie można uznać za usługę o charakterze doradczym. Przy nabywaniu tego rodzaju usługi powinno dojść do udzielenia konkretnych, indywidualnych wskazówek odnośnie do usprawnienia pewnych procedur, wdrożenia pewnych udoskonaleń, aby usługę można tak zakwalifikować. W opisywanej sprawie nie doszło do nabycia przez Wnioskodawcę usługi, która charakteryzuje się ww. cechami, co mogłoby doprowadzić do obowiązku poboru podatku u źródła.

W opinii Wnioskodawcy, przedmiotowych czynności Kontrahenta oraz ich efektu nie można zakwalifikować również pod definicję oprogramowania.

Usługę wykonaną przez Kontrahenta należałoby zatem zakwalifikować jako usługę techniczno-informatyczną, lub po prostu usługę informatyczną. Rosyjski podmiot wprowadzając dane a następnie przekazując je do kolejnego podmiotu świadczy usługi polegające na umożliwieniu korzystania z funkcjonalności danych, co w efekcie zapewnia sprawne działanie samego Urządzenia. Przez usługi techniczno-informatyczne w praktyce rozumie się m.in. wsparcie w zakresie korzystania z oprogramowania polegające w szczególności na jego aktualizowaniu ale także wprowadzanie nowych modułów i rozwiązań w określonym kodzie źródłowym czy oprogramowaniu i wielu innych. Należy też zauważyć, że w opisywanej sytuacji, wprowadzenie danych nie ma charakteru jednorazowego, ale jest powtarzalne, z uwagi na fakt, że produkcja Urządzeń stanowi przedsięwzięcie na dużą skalę. Usługi wykonane przez Kontrahenta wchodzące w skład usług informatycznych, nie mieszczą się zatem w zakresie świadczeń wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy (w tym także świadczeń o podobnym charakterze). Co do zasady, usługi informatyczne nie stanowią świadczeń objętych regulacją art. 21 ust. 1 ustawy, co potwierdza stanowisko organów podatkowych, przykładowo: interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 7 listopada 2013 r., nr IBPBI/2/423-963/13/AP, oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 31 grudnia 2014 r., nr ILPB4/423-484/14-2/MC. Analogiczne stanowisko odnośnie zakwalifikowania usług związanych m.in. z utrzymaniem i konserwacją oprogramowania, wprowadzaniem ulepszeń w funkcjonowaniu oprogramowania jako świadczeń nieobjętych regulacją art. 21 ust. 1 ustawy zajął WSA w Warszawie w wyroku z 27 marca 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 1758/14.

Wskazać należy również (co opisano już powyżej), że w opinii Wnioskodawcy nabywanej usługi nie można zakwalifikować pod definicję oprogramowania, a wynagrodzenia za jej świadczenie jako przychody z praw autorskich. Nawet jeśli organ przyjąłby taką jej kwalifikację to na gruncie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania w definicji należności licencyjnych nie mieści się oprogramowanie.

W art. 11 ust. 2 zdefiniowano należności autorskie i licencyjne jako: wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz z filmami i taśmami dla radia lub telewizji, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, lub za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how). W powyższym przepisie, który zawiera definicję należności licencyjnych nie wskazano programu komputerowego. Programy komputerowe nie stanowią podkategorii utworów literackich, ale są dziełami rodzajowo odmiennymi. Obowiązujące prawo autorskie odróżnia programy komputerowe od utworów literackich, choć jednym i drugim przysługuje ochrona wynikająca z prawa autorskiego, a zakres tej ochrony jest co do zasady identyczny. Dotyczy to jednak ochrony praw autorskich, a nie identycznego traktowania w zakresie opodatkowania, gdyż prawo autorskie nie reguluje kwestii podatkowych. Wobec tego należności z tytułu korzystania z praw autorskich do programu komputerowego nie mogą być utożsamiane z należnościami licencyjnymi z tytułu korzystania z praw autorskich do dzieła literackiego (tak również w: Wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 3 czerwca 2014 r., sygn. akt II FSK 1545/12).

Na gruncie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania należności wypłacane z tytułu korzystania z prawa autorskiego ulegają co do zasady zawężeniu do konkretnych utworów, zaś umowa może przewidywać w definicji „należności licencyjnych” należności wypłacane za programy komputerowe (przykład to porozumienie Polski z Kazachstanem, umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania z Maltą). Skoro brak takiego zapisu w umowie z Federacją Rosyjską, to również przyczynia się do argumentacji optującej za brakiem powstania obowiązku pobrania podatku u źródła. Co więcej, należy także wskazać, że skoro Wnioskodawca korzysta z wykonanej Usługi na własny użytek - celem wytworzenia pełnego Urządzenia, to płatności z tego tytułu nie są należnościami licencyjnymi, które podlegają podatkowi u źródła. O takiej sytuacji mówi pkt 14 komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji OECD, którą stosuje się przy interpretacjach umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy, z tytułu wypłaty wynagrodzenia na rzecz Kontrahenta nie jest on zobowiązany do pobrania podatku u źródła.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej „updop”), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 21 ust. 1 updop, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

- ustala się w wysokości 20% przychodów.

Stosownie do art. 21 ust. 2 updop przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Jednocześnie, zgodnie z art. 26 ust. 1 updop, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie będzie miała umowa z dnia 22 maja 1992 r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Federacji Rosyjskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz.U. z 1993, Nr 125, poz. 569 ze zm. dalej: „umowa”).

W myśl art. 5 ust. 1 umowy, zyski osiągane w jednym Umawiającym się Państwie przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie mogą być opodatkowane w pierwszym Państwie tylko wówczas, gdy dane zyski są osiągane przez położony w tym Państwie zakład i tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Należy jednak zwrócić uwagę, że stosownie do art. 5 ust. 6 tej umowy, jeżeli w zyskach mieszczą się dochody, które zostały odrębnie uregulowane w innych artykułach niniejszej umowy, postanowienia tych innych artykułów nie będą naruszane przez postanowienia niniejszego artykułu.

Oznacza to, że postanowienia umowy, dotyczące opodatkowania zysków przedsiębiorstw są postanowieniami o charakterze ogólnym, które znajdują zastosowanie, gdy nie stosuje się postanowień specjalnych zawartych w innych artykułach, regulujących opodatkowanie poszczególnych kategorii dochodu.

Na podstawie art. 11 ust. 1 umowy, należności z tytułu praw autorskich i licencji, powstające w jednym Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże należności z tytułu praw autorskich i licencji mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z ustawodawstwem tego Państwa, lecz ustalony w ten sposób podatek nie może przekroczyć 10 procent kwoty brutto dochodu z tego tytułu.

Z kolei zgodnie z art. 11 ust. 2 umowy, określenie „należności autorskie i licencyjne”, użyte w niniejszym artykule, oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz z filmami i taśmami dla radia lub telewizji, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, lub za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how).

W art. 3 ust. 2 ww. umowy wskazano, że przy stosowaniu niniejszej umowy przez Umawiające się Państwo, jeżeli z treści przepisu nie wynika inaczej lub jeżeli właściwe władze nie uzgodnią inaczej zgodnie z procedurą przewidzianą w artykule 24, każde określenie w niej nie zdefiniowane będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się według ustawodawstwa danego Umawiającego się Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie niniejsza umowa.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej współpracuje z kontrahentami z zagranicy. W ramach produkcji złożonego urządzenia elektronicznego, Wnioskodawca nabywa od zagranicznego podmiotu, mającego siedzibę w Federacji Rosyjskiej usługę, za którą przewidziano wynagrodzenie. Nabywana usługa polega na wprowadzeniu przez kontrahenta w początkowej fazie tworzenia urządzenia, danych, które w efekcie stanowić będą układ scalony. Sam układ na tym początkowym etapie stanowi jedynie zapis o cechach podobnych do nośnika danych, który nie zawiera zespołu zapisanych komend (nie posiada oprogramowania). W celu prawidłowego uruchomienia i funkcjonowania, układ scalony musi zostać odpowiednio przytwierdzony do innej części, bowiem samodzielnie nie może on działać. Tym samym, nabywana usługa polega w istocie na stworzeniu półproduktu, który do funkcjonowania wymaga dalszych narzędzi i czynności, które nie są podejmowane przez kontrahenta, lecz przez Wnioskodawcę. W późniejszym etapie korzystania z gotowego urządzenia, baza danych, dzięki której urządzenie może prawidłowo funkcjonować jest zarządzana przez kontrahenta. Wynagrodzenie za nabywaną usługę jest wypłacane przez Wnioskodawcę z Polski na rzecz zagranicznego podmiotu z siedzibą w Rosji, nieposiadającego zakładu na terytorium RP.

Wątpliwości Spółki dotyczą obowiązku poboru podatku u źródła od wypłacanych należności za ww. usługę.

Odnosząc powyższe uregulowania prawne do przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego należy stwierdzić, że wynagrodzenie jakie Spółka wypłaca na rzecz kontrahenta, będącego rosyjskim podmiotem, za usługę informatyczną, nie stanowi należności licencyjnych w świetle art. 11 ust. 2 umowy. W przedmiotowej sprawie nie mamy bowiem do czynienia z użytkowaniem lub prawem do użytkowania praw autorskich, urządzeń przemysłowych, handlowych lub naukowych lub z korzystaniem z doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Usługa, z której korzysta Spółka ma charakter usługi polegającej na udzielaniu pomocy technicznej. Świadczący usługę kontrahent rosyjski zobowiązuje się do świadczenia usługi, która może wymagać wykorzystania pewnej specyficznej wiedzy, umiejętności i doświadczenia, ale nie do przekazania drugiej stronie takiej specyficznej wiedzy, umiejętności lub doświadczenia.

Ponadto wśród wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 updop świadczeń brak jest usługi informatycznej polegającej na wprowadzeniu danych a następnie przesłaniu ich do kolejnego podmiotu w łańcuchu produkcji urządzenia, jak również usługa ta nie została wymieniona w treści art. 21 ust. 1 pkt 2a updop, i nie ma podobnego charakteru do świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń.

Wprawdzie katalog usług wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 2a updop jest katalogiem otwartym, na co wskazuje sformułowanie „(...) oraz świadczeń o podobnym charakterze”, jednak w ramach tego katalogu za świadczenia o podobnym charakterze należy uznać świadczenia równorzędne pod względem prawnym do wymienionych w ustawie. Oznacza to, że aby dane świadczenie można było zakwalifikować do katalogu wskazanego powyżej, należy spełnić takie same przesłanki aby daną usługę uzyskać, albo wynikają z niej takie same prawa i obowiązki dla stron. Decydujące znaczenie dla stwierdzenia, że dane usługi mieszczą się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym ma treść postanowień umowy zawartej z kontrahentem zagranicznym, a przede wszystkim, charakter rzeczywiście wykonywanych świadczeń. Dane świadczenie można zakwalifikować do katalogu usług wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a updop po każdorazowej analizie treści samej umowy oraz po osiągnięciu jednoznacznego wniosku, że zawiera ona istotne elementy świadczeń wymienionych w tym przepisie. O tym, czy dane świadczenie można zakwalifikować do usług opodatkowanych podatkiem zryczałtowanym decydujące znaczenie ma treść uregulowania samej umowy oraz zakres faktycznie wykonanych czynności, a nie tylko jej nazwa.

Reasumując, Spółka dokonując wypłaty na rzecz podmiotu rosyjskiego nie będzie zobowiązana jako płatnik, na podstawie art. 26 ust. 1 updop w związku z art. 21 ust. 1 pkt 2a updop, do poboru i odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy podatkowe i przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego należy stwierdzić, że stanowisko Spółki w zakresie obowiązku pobrania podatku u źródła od należności uiszczanych na rzecz kontrahenta rosyjskiego za usługę i wsparcie informatyczne jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin