Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/4511-338/16/MU
z 23 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1) rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 21 marca 2016 r. (data wpływu 29 marca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 marca 2016 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny.

W związku z planowaną w spółce (dalej „Spółka”) reorganizacją i redukcją stanowisk pracy, przedstawiciele pracowników (związki zawodowe) rozpoczęli rozmowy w sprawie zasad zwalniania pracowników.

W dniu 25 stycznia 2012 r. związki zawodowe zawarły z pracodawcą porozumienie, na mocy którego osoby dobrowolnie zgłaszające się do procedury zwolnienia, miały otrzymać odszkodowania pieniężne. Celem było zrekompensowanie pracownikom utraty zatrudnienia.

Wnioskodawca w dniu 3 czerwca 2015 r. wyraził wolę rozwiązania umowy o pracę na podstawie powyższego porozumienia ze związkami zawodowymi.

W dniu 31 lipca 2015 r. zostało zawarte porozumienie o rozwiązaniu umowy o pracę między Wnioskodawcą a Spółką. Strony ustaliły, iż umowa o pracę zawarta w dniu 3 lutego 1975 r. ulegnie rozwiązaniu z dniem 28 października 2015 r. Umowa została rozwiązana z przyczyn niezależnych od pracownika na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz.U. 2003 r., nr 90, poz. 844 z późn. zm.).

W ramach porozumienia z dnia 31 lipca 2015 r. pracodawca zobowiązał się do wypłaty pracownikowi:

1. należnego wynagrodzenia za pracę do dnia 28 października 2015 r.,
2. ekwiwalentu pieniężnego z tytułu niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa pracy,
3. zwrotu należności z tytułu wydatków służbowych poniesionych przez pracownika do ostatniego dnia świadczenia pracy na rzecz Spółki po potrąceniu wcześniej wpłaconych zaliczek,
4. zwrotu należności diety z tytułu podróży służbowych odbytych do ostatniego dnia świadczenia pracy na rzecz Spółki,
5. odprawy należnej z tytułu rozwiązania stosunku pracy z przyczyn określonych w ustawie o szczególnych zasadach rozwiązania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników w wysokości 3-miesięcznego wynagrodzenia liczonego wg zasad obowiązujących przy obliczaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy,
6. w związku z zawarciem niniejszego porozumienia oraz odnośnie wszelkich praw wynikających z umowy o pracę oraz w nawiązaniu do porozumienia z dnia 25 stycznia 2012 r. zawartego pomiędzy Spółką a działającymi w Spółce organizacjami związkowymi, Spółka wypłaci także dodatkowe odprawy w wysokości:

• xx zł brutto stanowiącej ekwiwalent xx zł brutto za każdy rozpoczęty rok pracy w Spółce,
• xx zł brutto stanowiącej trzymiesięczne wynagrodzenie brutto, jednak nie mniej niż trzykrotność średniej zakładowej za dany rok.

Wszystkie wymienione wyżej należności Wnioskodawca otrzymał do dnia 28 listopada 2015 r. po pobraniu przez płatnika (Spółkę) zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy kwoty otrzymane przez Wnioskodawcę od Spółki wskazane w punkcie f porozumienia o rozwiązaniu umowy o pracę z dnia 31 lipca 2015 r., pomimo iż nazwane w treści porozumienia „dodatkowymi odprawami”, powinny zostać zakwalifikowane jako odszkodowanie i objęte zwolnieniem z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, skoro stanowią dodatkowe świadczenie pieniężne przyznane na podstawie porozumienia zawartego pomiędzy związkami zawodowymi a pracodawcą z dnia 25 stycznia 2012 r., dotyczącego ustaleń dodatkowych rekompensat za wcześniejsze rozwiązanie umów z pracownikami?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania, wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

W ocenie Wnioskodawcy, kwoty wskazane w punkcie f Jego porozumienia z pracodawcą z 31 lipca 2015 r. stanowią odszkodowania, których wysokość/zasady ustalania wynikają wprost z porozumienia zbiorowego z dnia 25 stycznia 2012 r. zawartego między organizacją związkową a pracodawcą na podstawie art. 9 § 1 Kodeksu pracy, a zatem podlegają zwolnieniu z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z porozumienia zbiorowego z dnia 25 stycznia 2012 r. wprost wynikają zasady i wysokość dodatkowych odpraw - odszkodowań, które zostają przyznane pracownikom dobrowolnie poddającym się procedurze zwolnienia - stanowią więc dodatkowe świadczenia pracodawcy na rzecz pracowników.

Konkretyzacja uzgodnionych w porozumieniu zbiorowym kwot nastąpiła w porozumieniach zawieranych indywidualnie z pracownikami, gdyż była zależna od stażu pracy w Spółce (pierwszy tiret punktu f. - odszkodowanie stanowiło iloczyn kwoty x wynikającej z porozumienia zbiorowego oraz ilości rozpoczętych lat pracy) oraz wysokości średniomiesięcznego wynagrodzenia brutto danego pracownika. Zawarcie porozumienia Wnioskodawcy z pracodawcą nie miałoby miejsca, gdyby pracodawca nie zawarł uprzednio porozumienia zbiorowego ze związkami zawodowymi obejmującego wszystkich pracowników. Porozumienie z 31 lipca 2015 r. miało więc wyłącznie charakter techniczny.

Powyższe kwoty stanowią rekompensatę dodatkową dla pracowników w związku z przeprowadzaną w zakładzie pracy reorganizacją i są odrębne od odpraw pieniężnych należnych na podstawie ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, które Wnioskodawca również otrzymał od pracodawcy, a które zostały wskazane w punkcie e. porozumienia. Jest to jednak ewidentnie forma rekompensaty za wyrażenie zgody na odejście z pracy, bez tej rekompensaty pracownik nie wyraziłby zgody na odejście z pracy. Jednocześnie nie jest to wynagrodzenie za wykonywaną pracę (czyli ze stosunku pracy). O powyższym świadczy okoliczność, iż wypłaty dokonano już po zakończeniu stosunku pracy.

Kwoty określone w punkcie f. nie mogą zostać również zakwalifikowane jako inne wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. a - g tj. wyłączone ze zwolnienia z opodatkowania. W ocenie Wnioskodawcy powyższy katalog stanowi zbiór wyjątków, który nie powinien być interpretowany rozszerzająco.

Nie ma przy tym znaczenia, że odszkodowanie wypłacone na podstawie punktu f. porozumienia zostało przez strony określone jako „odprawa” - skoro słowo „odprawa” użyte zostało w tym wypadku wyłącznie w znaczeniu potocznym.

Sama nomenklatura zastosowana przez strony porozumienia nie przesądza o kwalifikacji prawno -podatkowej przedmiotowych kwot, każdorazowo rozstrzygający jest charakter czynności (odszkodowanie od pracodawcy) i okoliczności faktyczne, w których czynności dokonano (odszkodowanie wypłacone na podstawie porozumienia zbiorowego pracodawcy ze związkami zawodowymi).

Wobec powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, odpowiedź na jego pytanie winna być twierdząca.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Z treści wniosku wynika, iż w związku z planowaną w spółce (dalej „Spółka”) reorganizacją i redukcją stanowisk pracy, przedstawiciele pracowników (związki zawodowe) rozpoczęli rozmowy w sprawie zasad zwalniania pracowników.

W dniu 25 stycznia 2012 r. związki zawodowe zawarły z pracodawcą porozumienie, na mocy którego osoby dobrowolnie zgłaszające się do procedury zwolnienia, miały otrzymać odszkodowania pieniężne. Celem było zrekompensowanie pracownikom utraty zatrudnienia.

Wnioskodawca w dniu 3 czerwca 2015 r. wyraził wolę rozwiązania umowy o pracę na podstawie powyższego porozumienia ze związkami zawodowymi.

W dniu 31 lipca 2015 r. zostało zawarte porozumienie o rozwiązaniu umowy o pracę między Wnioskodawcą a Spółką. Strony ustaliły, iż umowa o pracę zawarta w dniu 3 lutego 1975 r. ulegnie rozwiązaniu z dniem 28 października 2015 r. Umowa została rozwiązana z przyczyn niezależnych od pracownika na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. 2003 r., nr 90, poz. 844 z późn. zm.).

W ramach porozumienia z dnia 31 lipca 2015 r. pracodawca zobowiązał się do wypłaty pracownikowi:

1. należnego wynagrodzenia za pracę do dnia 28 października 2015 r.,
2. ekwiwalentu pieniężnego z tytułu niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa pracy,
3. zwrotu należności z tytułu wydatków służbowych poniesionych przez pracownika do ostatniego dnia świadczenia pracy na rzecz Spółki po potrąceniu wcześniej wpłaconych zaliczek,
4. zwrotu należności diety z tytułu podróży służbowych odbytych do ostatniego dnia świadczenia pracy na rzecz Spółki,
5. odprawy należnej z tytułu rozwiązania stosunku pracy z przyczyn określonych w ustawie o szczególnych zasadach rozwiązania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników w wysokości 3-miesięcznego wynagrodzenia liczonego wg zasad obowiązujących przy obliczaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy,
6. w związku z zawarciem niniejszego porozumienia oraz odnośnie wszelkich praw wynikających z umowy o pracę oraz w nawiązaniu do porozumienia z dnia 25 stycznia 2012 r. zawartego pomiędzy Spółką a działającymi w Spółce organizacjami związkowymi, Spółka wypłaci także dodatkowe odprawy w wysokości:

• xx zł brutto stanowiącej ekwiwalent xx zł brutto za każdy rozpoczęty rok pracy w Spółce,
• xx zł brutto stanowiącej trzymiesięczne wynagrodzenie brutto, jednak nie mniej niż trzykrotność średniej zakładowej za dany rok.

Wszystkie wymienione wyżej należności Wnioskodawca otrzymał do dnia 28 listopada 2015 r. po pobraniu przez płatnika (Spółkę) zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Należy zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w przytoczonym wyżej przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy, objęte są tylko te odszkodowania, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeks pracy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a)-g) tego artykułu.

Przedmiotowym zwolnieniem nie są zatem objęte odprawy pieniężne, i to zarówno te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, jak i odprawy pieniężne, których wysokość lub zasady ustalania wynikają z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy.

Należy mieć na uwadze, że o sposobie kwalifikacji danego świadczenia nie przesądza sama jego nazwa, lecz rzeczywisty charakter. Świadczenie nazwane odszkodowaniem, nie musi mieć bowiem rzeczywiście charakteru odszkodowawczego bądź odwrotnie – nie sprecyzowanie, że dane świadczenie jest odszkodowaniem nie determinuje takiego charakteru tegoż świadczenia.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie zdefiniował pojęcia odszkodowania czy zadośćuczynienia, tym nie mniej rozumienie tych pojęć nie może odbiegać od ich znaczenia przyjętego w systemie prawa cywilnego. Wiele pojęć z katalogu zwolnień przedmiotowych nie zostało zdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych – nie może to jednak oznaczać dowolności w ich rozumieniu i stosowania wykładni rozszerzającej. Przy czym oczywistym jest, iż aby uniknąć takiej dowolności, kryteria rozumienia tych pojęć, niezdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, muszą mieć w pierwszej kolejności charakter kryteriów ustawowych.

Wskazać więc należy, że odszkodowanie to rodzaj świadczenia, które należy się za wyrządzenie szkody (odpowiednio zadośćuczynienie za doznane krzywdy) od podmiotu, który szkodę wyrządził lub ponosi za nią odpowiedzialność. Odszkodowanie stanowi pieniężną równowartość szkody majątkowej lub szkody na osobie, natomiast zadośćuczynienie jest pieniężną formą zrekompensowania szkody niemajątkowej. O tym co stanowi szkodę oraz jakie są zasady i sposoby jej naprawienia decydują, co do zasady, przepisy art. 361 i 363 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 361 § 1 Kodeksu cywilnego, zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361 § 2 Kodeksu cywilnego). Podstawową funkcją odszkodowania jest kompensacja, co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszonych zdarzeniem wyrządzającym szkodę, obejmując to, co z majątku ubyło na skutek tego zdarzenia lub do niego nie weszło (utracona korzyść). Z kolei celem zadośćuczynienia jest łagodzenie doznanej krzywdy. Jednocześnie z punktu widzenia odpowiedzialności odszkodowawczej znaczenie ma też zasada restytucji, rozumiana jako zakaz wzbogacenia poszkodowanego.

Natomiast odprawa jest świadczeniem pracodawcy w razie zaistnienia zdarzeń, które zgodnie z odpowiednimi przepisami powodują niemożliwość, niecelowość lub zbędność kontynuacji stosunku pracy. Odprawa nie może więc zostać uznana za odszkodowanie czy zadośćuczynienie.

Podkreślenia wymaga również, że wszelkie zwolnienia i ulgi podatkowe są wyjątkiem, istotnym odstępstwem od zasady sprawiedliwości podatkowej - powszechności i równości opodatkowania, a ich zastosowanie nie może odbywać się na podstawie wykładni rozszerzającej, tzn. muszą być interpretowane ściśle.

W świetle powyższych wyjaśnień, trudno zatem uznać, w przedstawiony stanie faktycznym, że Wnioskodawca poniósł szkodę w wyniku rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron.

W rezultacie stwierdzić należy, że wypłacone Wnioskodawcy kwoty dodatkowych odpraw, wskazane w punkcie f porozumienia z dnia 31 lipca 2015 r. o rozwiązaniu umowy o pracę, nie korzystają ze zwolniona z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na korzystanie z przedmiotowego zwolnienia nie ma wpływu także fakt, że wypłata dodatkowych odpraw stanowi dodatkowe świadczenie pieniężne przyznane na podstawie porozumienia z dnia 25 stycznia 2012 r. zawartego pomiędzy związkami zawodowymi a pracodawcą. Wejście w życie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1328 i 1478) nie zmieniło dotychczasowej zasady, zgodnie z którą przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma zastosowanie wyłącznie do odszkodowań i zadośćuczynień.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.