Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/4512-404/16-2/AW
z 8 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 18 maja 2016 r. (data wpływu 23 maja 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania oraz dokumentowania opłat za użytkowanie wieczyste gruntu - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 maja 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania oraz dokumentowania opłat za użytkowanie wieczyste gruntu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością prowadzi działalność operacyjną polegającą m. in. na udzielaniu finansowania w formie umów leasingu nieruchomości. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka, jako Finansujący, zawarła z innym podmiotem (Korzystającym) umowy leasingu nieruchomości gruntu objętego prawem wieczystego użytkowania i budynku. Umowy leasingu zostały zawarte na czas oznaczony. Suma opłat leasingowych pomniejszona o należny podatek VAT odpowiada co najmniej wartości początkowej nieruchomości, a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający. W związku z tym, na gruncie ustawy o podatku CIT, zawarte umowy leasingu stanowią leasing finansowy, zgodnie z art. 17f ustawy o CIT. Natomiast zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 2 i 6 ustawy o podatku od towarów i usług zawarte umowy leasingu dotyczące wieczystego użytkowania gruntu spełniają definicję odpłatnej dostawy towarów.

W związku z posiadaniem prawa wieczystego użytkowania gruntu, na Spółce ciąży obowiązek zapłaty opłaty za wieczyste użytkowanie gruntu. Zgodnie z zawartą umową leasingu, Korzystający zobowiązuje się ponosić w okresie leasingu wszelkie koszty i ciężary związane z własnością budynków, użytkowaniem wieczystym gruntów oraz posiadaniem i eksploatacją nieruchomości oraz realizacją transakcji objętej dokumentami leasingu. W przypadku, gdy koszty lub ciężary, o których mowa zostaną poniesione przez Finansującego, Korzystający będzie zobowiązany zwrócić ich wartość Finansującemu. Do kosztów i ciężarów zalicza się w szczególności podatek od nieruchomości, opłatę z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości i inne koszty i wydatki Finansującego związane z zawarciem oraz wykonaniem Umowy oraz innych dokumentów Leasingu.

W związku z posiadaniem nieruchomości, na Spółce ciąży obowiązek zapłaty opłaty z tytułu użytkowania wieczystego gruntu. Natomiast, zgodnie z zawartymi umowami leasingu, korzystający zobowiązuje się ponosić wszelkie ciężary związane z nieruchomością, w tym wszelkie podatki i opłaty lokalne dotyczące nieruchomości. Wysokość opłaty za użytkowanie wieczyste jest określana na każdy rok przez właściwe organy publiczne. Opłata z tytułu wieczystego użytkowania gruntu została określona w umowie leasingu jako koszt dodatkowy, który nie jest elementem sumy opłat leasingowych, a więc nie jest odzwierciedlony w wartości przedmiotu leasingu w momencie jego oddania do dyspozycji korzystającemu i tym samym, nie stanowi elementu składowego wartości początkowej przedmiotu leasingu. Jest on jednak kosztem, którego ciężar, na podstawie umowy, ostatecznie ponosi korzystający.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy przeniesienie kosztów opłaty za wieczyste użytkowanie gruntu na leasingobiorcę podlega opodatkowaniu podatkiem VAT w świetle obowiązujących przepisów ?
2. Czy Spółka może wystawić fakturę VAT za użytkowanie wieczyste gruntu, jako dodatkową opłatę zgodnie z zawartą umową leasingu finansowego bez konieczności korygowania faktury VAT dokumentującej dostawę towarów?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1

Na wstępie należy zauważyć, że zgodnie z zapisami zawartej umowy leasingu, opłata za wieczyste użytkowanie gruntu została dokładnie zdefiniowana jako koszt dodatkowy, który to koszt nie stanowi spłaty wartości początkowej nieruchomości. Zgodnie z zapisami umów leasingu, Spółka przenosi na Korzystającego ciężar kosztów związanych z własnością oraz posiadaniem nieruchomości.

W umowie leasingu jest również zapis zobowiązujący Korzystającego do ponoszenia wszelkich ciężarów związanych z Nieruchomością, w tym wszelkie podatki i opłaty. W terminie do 15 (piętnastego) dnia stycznia każdego roku. Korzystający prześle finansującemu informacje uzyskaną od właściwego organu administracji publicznej o wysokości rocznych stawek podatku lub innej opłaty lokalnej dotyczącej nieruchomości, w tym opłaty za wieczyste użytkowanie, finansujący prześle Korzystającemu stosowną fakturę na pokrycie podatków związanych z nieruchomością.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 20004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 , poz. 535 z pózn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu (...)

Zobowiązanie z tytułu opłaty za wieczyste użytkowanie ciąży na spółce jako na właścicielu i nie może być w drodze umowy przeniesione na osobę korzystającego ze skutkiem zwalniającym Spółkę z obowiązku zapłaty. Strony stosunku cywilnoprawnego mogą jednak zawrzeć w umowie postanowienie, co do zwrotu należności z tytułu opłaty za wieczyste użytkowanie nieruchomości. Pomimo tego, że opłata z tytułu użytkowania wieczystego stanowi odrębny element rozliczeń z korzystającym, jest należnością wynikającą ze świadczenia umownego jakim jest leasing finansowy i podlega opodatkowaniu VAT.

Spółka stoi na stanowisku, że koszty opłaty za wieczyste użytkowanie gruntu stanowią opłatę dodatkową. W związku z powyższą definicją zawartą w umowie leasingu, opłata za użytkowanie wieczyste jako koszt dodatkowy ponoszony przez Spółkę może być następnie przenoszony przez Spółkę odrębną od raty leasingowej fakturą VAT wystawioną na leasingobiorcę dokumentującą koszt świadczenia pobocznego do świadczenia głównego tj. dostawy w ramach leasingu finansowego. Na przedmiotowej fakturze Spółka opodatkowuje kwotę faktury opłaty za wieczyste użytkowanie gruntu wg obowiązującej stawki VAT.

Ad 2

Zgodnie z art. 16g ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za wartość początkową uważa się:

1. w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia.
   
   

Natomiast art. 16g ust. 3 mówi, iż cenę nabycia uważa za kwotę należną należną zbywcy powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone od dnia przekazania środka trwałego do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Na gruncie podatkowym zawarte przez Spółkę umowy leasingu stanowią leasing finansowy zgodnie z art. 17f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Umową leasingu finansowego na gruncie ustawy o podatku dochodowym będzie umowa, która spełnia następujące warunki:

• została zawarta na czas oznaczony,
• suma ustalonych w umowie leasingu opłat, pomniejszona o należny podatek VAT, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych będących przedmiotem leasingu ( do sumy tej zalicza się również wartość wykupu środka trwałego po zakończeniu umowy),
• umowa zawiera zapis, że odpisów amortyzacyjnych w podstawowym okresie umowy leasingu dokonywać będzie korzystający.
  
  

W związku z tym, że umowy leasingu zawarte przez Spółkę spełniają wszystkie warunki art. 17f korekta nie może dotyczyć ceny nabycia tylko jest dodatkową opłatą. Skorygowanie ceny nabycia będzie sprzeczne z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych.

Spółka również uważa, iż nie spełnia warunków art. 106j ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług który mówi, iż fakturę korygującą wystawia się, gdy:

1. udzielono obniżki ceny w formie rabatu, o której mowa w art. 29a ust. 7 pkt 1,
2. udzielono opustów i obniżek cen, o których mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1,
3. dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań,
4. dokonano zwrotu nabywcy całości lub części zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,
5. podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub jakiejkolwiek innej pozycji faktury.
   
   

W opisywanej sytuacji naliczenie i konieczność zapłaty opłaty za wieczyste użytkowanie gruntu nie spełnia żadnego ww. przypadku, w przywoływanym artykule nie może stanowić corocznego podwyższenia ceny przez okres trwania umowy leasingu. Spółka nie dokonuje obniżki ceny, zwrotu, nie udziela rabatu ani też nie dokonuje innej czynności, która zawarta jest w cytowanym artykule. Dlatego też Spółka nie może dokonać korekty faktury pierwotnej, tylko może wystawić fakturę na dodatkową opłatę zgodnie z umową leasingu. Ponadto kwota opłaty za użytkowanie wieczyste określana jest na każdy rok trwania umowy leasingu i nie jest możliwa do przewidzenia z góry, nie jest zależna ani od finansującego ani od warunków rynkowych i z tego powodu nie ma związku z ustaloną kwotą opłat leasingowych odzwierciedlającą wartość przedmiotu leasingu oraz wynagrodzeniem za jego finansowanie.

W związku z powyższym, przeniesienie na Korzystającego ciężaru opłat za wieczyste użytkowanie gruntu jako opłaty dodatkowej, powinno być opodatkowane według obowiązującej stawki podatku VAT na podstawie odrębnej faktury VAT. Jak wskazano wyżej leasing finansowy nieruchomości oraz koszt dodatkowy w postaci opłaty za wieczyste użytkowanie gruntu stanowią odrębne zdarzenia (nie są świadczeniami kompleksowymi) i powinny być oddzielnie fakturowane. Jednocześnie w związku z tym, że opłata za wieczyste użytkowanie gruntu jest opłatą dodatkową, która nie wpływa bezpośrednio na zapłatę uzyskaną z tytułu dostawy nieruchomości, zdaniem Spółki M. Sp. z o. o. nie ma obowiązku korekty faktury dokumentującej dostawę. Zgodnie z zapisem umowy leasingu Korzystający pokryje koszty opłaty za wieczyste użytkowanie gruntu na podstawie odrębnej faktury VAT wystawionej w momencie corocznego określenia kwoty tej opłaty do zapłaty przez właściwe organy administracji publicznej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710), zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;(...).

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Zainteresowany prowadzi działalność gospodarczą polegającą na udzielaniu finansowania w formie umów leasingu nieruchomości. W związku z prowadzoną działalnością Wnioskodawca zawarł z podmiotem- korzystającym – umowy leasingu nieruchomości gruntowych objętych prawem użytkowania wieczystego i budynku. Wskazane umowy leasingu zostały zawarte na czas oznaczony, suma opłat leasingowych pomniejszona o należny podatek VAT odpowiada co najmniej wartości początkowej nieruchomości zaś odpisów amortyzacyjnych dokonuje podmiot korzystający. Zatem na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (art. 17f ustawy o CIT) wskazane umowy leasingu stanowią leasing finansowy. Zainteresowany wskazał, że w związku z posiadanym prawem użytkowania wieczystego gruntu ciążą na nim opłaty za wieczyste użytkowanie gruntu. Z zapisów zawartej umowy leasingu wynika, że podmiot korzystający zobowiązuje się ponosić w okresie trwania umowy wszelkie koszty i ciężary związane z własnością budynków, prawem użytkowania wieczystego gruntów oraz posiadaniem i eksploatacją nieruchomości. W sytuacji gdy koszty lub ciężary o których mowa poniesie Wnioskodawca, korzystający podmiot zobowiązuje się zwrócić ich wartość. Do tych kosztów zalicza się również opłata za użytkowanie wieczyste nieruchomości. W związku z posiadaniem nieruchomości na Wnioskodawcy ciąży obowiązek zapłaty opłaty za użytkowanie wieczyste gruntu, której wysokość jest określana na każdy rok przez właściwe organy publiczne. Wskazana opłata została określona w umowie leasingu jako koszt dodatkowy, który nie jest elementem sumy opłat leasingowych, a więc nie jest odzwierciedlony w wartości przedmiotu leasingu w momencie jego oddania do dyspozycji korzystającego, jest on jednak kosztem którego ciężar ponosi ostatecznie korzystający w związku z zawartą umową leasingu.

W związku z tak przedstawionym opisem sprawy, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy przeniesienie na podmiot korzystający opłat za użytkowanie wieczyste gruntu podlega opodatkowaniu VAT.

Stosownie do art. 7 ust. 9 ustawy, przez umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub inne umowy o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się umowy w wyniku których, zgodnie z przepisami o podatku dochodowym, odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający oraz umowy leasingu w rozumieniu tych przepisów, których przedmiotami są grunty.

Zgodnie z art. 17a pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.) pod pojęciem umowy leasingu rozumie się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej "finansującym", oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej "korzystającym", podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Z cytowanego wyżej art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy wynika, że za dostawę towarów może być uznana ta umowa leasingu, która w zależności od jej treści zawiera opcję przeniesienia własności w wyniku normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty. Umowa taka musi również być umową w wyniku której, zgodnie z przepisami o podatku dochodowym odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający lub taką umową leasingu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, której przedmiotem są grunty.

Jak wskazuje Wnioskodawca, zawarł z innym podmiotem umowę na czas oznaczony, przedmiotem której jest prawo użytkowania wieczystego gruntu i budynek. Korzystający w okresie trwania umowy dokonuje odpisów amortyzacyjnych, a suma opłat leasingowych pomniejszona o podatek VAT odpowiada co najmniej wartości początkowej nieruchomości. Zatem ta umowa leasingu, którą zawarł Wnioskodawca traktowana jest na gruncie ustawy o VAT jako dostawa towarów.

Podstawą opodatkowania – według art. 29a ust. 1 ustawy – z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Powołany wyżej artykuł określa zasadę ogólną odnoszącą się do podstawy opodatkowania. W myśl tej zasady ogólnej podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej.

Zgodnie z art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Przepisy dotyczące podstawy opodatkowania wskazują, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania. Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje, jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

Opłata za użytkowanie wieczyste nie stanowi daniny publicznej takiej jak podatki, cła i opłaty wymienione w art. 29a ust. 6 pkt 1 ustawy, jednak opłaty te należy uznać za koszty dodatkowe o których mowa w pkt 2 art. 29a ust. 6 ustawy, zatem stanowią element dodatkowy podstawy opodatkowania z racji na powiązanie z umową leasingu. Gdyby nie doszło do zawarcia umowy leasingu pomiędzy Stronami, Wnioskodawca nie miałby prawnej możliwości przeniesienia opłat za użytkowanie wieczyste na korzystający podmiot. Z oddaniem nieruchomości w leasing związany jest nierozerwalnie koszt opłat za użytkowanie wieczyste co prowadzi do objęcia tych opłat warunkami wskazanymi w art. 29a ust. 6 pkt 2 ustawy. Wskazany przepis zawiera jedynie przykładowe koszty dodatkowe, które nawet jeśli są odrębnie rozliczane pomiędzy stronami umowy wchodzą do podstawy opodatkowania czynności podstawowej, zatem powinny być łącznie z nią opodatkowanie podatkiem od towarów i usług.

W odniesieniu do opisu sprawy, stwierdzić należy, że pomimo tego, że opłata za użytkowanie wieczyste gruntu stanowi dla Wnioskodawcy odrębny element rozliczeń z Korzystającym, jest on należnością wynikającą z odpłatnego świadczenia umowy leasingu finansowego i stanowi element kwoty należnej z tytułu świadczenia tej dostawy. Podlega więc opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach właściwych dla wiążącego strony stosunku cywilnoprawnego – tak jak umowy leasingu.

Zatem, koszt opłaty za użytkowanie wieczyste gruntu, na podstawie art. 29a ust. 1 ustawy, jest należnością bezpośrednio związaną z odpłatą dostawą nieruchomości i podlega opodatkowaniu VAT według stawki właściwej dla leasingu przedmiotowych nieruchomości.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że skoro przedmiotem opodatkowania podatkiem od towarów i usług jest umowa leasingu nieruchomości, a koszt opłaty za użytkowanie wieczyste gruntu stanowi element cenotwórczy tego świadczenia i pozostaje w bezpośrednim związku z przedmiotem umów leasingu, stanowiąc część świadczenia umowy leasingu, to podlega opodatkowaniu VAT według zasad właściwych tej dostawie towarów – dostawie nieruchomości gruntowych zabudowanych budynkiem.

W złożonym wniosku Wnioskodawcy zwrócił się również o wyjaśnienie wątpliwości, czy w przypadku obciążenia Korzystającego kosztami opłat za wieczyste użytkowanie gruntu użytkowanego na mocy umowy leasingu, Zainteresowany jest zobowiązany do wystawienia korekty faktury dokumentującej dostawę towaru.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Faktura jest dokumentem potwierdzającym zaistnienie zdarzenia gospodarczego (potwierdzeniem nabycia określonych towarów i usług lub też otrzymania zaliczki) i nierozerwalnie związana jest z powstaniem obowiązku podatkowego. Wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie ww. dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi (nabywcy), a przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego.

W praktyce zdarzają się jednak sytuacje, gdy po wystawieniu faktury następują zdarzenia gospodarcze mające wpływ na treść pierwotnej faktury lub faktura zawiera błędy. W takiej sytuacji ustawodawca wskazuje na możliwość skorygowania faktury pierwotnej poprzez wystawienie faktury korygującej.

Zgodnie z art. 106j ust. 1 ustawy, przypadku gdy po wystawieniu faktury:

1. udzielono obniżki ceny w formie rabatu, o której mowa w art. 29a ust. 7 pkt 1
2. udzielono opustów i obniżek cen, o których mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1,
3. dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań,
4. dokonano zwrotu nabywcy całości lub części zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,
5. podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury

− podatnik wystawia fakturę korygującą.

Faktury korygujące można podzielić na te, które powodują zmniejszenie obrotu i kwoty podatku należnego oraz na te, które wywołują skutki odwrotne, tj. w wyniku ich wystawienia wartość obrotu i kwoty podatku należnego ulega podwyższeniu.

Z przytoczonych uregulowań wynika, że istotą faktur korygujących jest korekta faktur pierwotnych. Faktury korygujące wystawia się w celu udokumentowania ostatecznej wielkości sprzedaży w danym okresie rozliczeniowym. Innymi słowy, celem wystawienia faktury korygującej jest doprowadzenie faktury pierwotnej do stanu odpowiadającego rzeczywistości.

W momencie dokonania dostawy nieruchomości w ramach umowy leasingu finansowego powstaje z jej tytułu obowiązek podatkowy oraz obowiązek udokumentowania tej dostawy fakturą obejmującą całą należność wynikającą z zawartej umowy. Wnioskodawca we własnym stanowisku twierdzi, że koszt opłaty za użytkowanie wieczyste gruntu podlega opodatkowaniu podatkiem VAT i winien być udokumentowany oddzielną fakturą VAT. Jak wyjaśniono wyżej koszt opłaty za użytkowanie wieczyste gruntu stanowi element cenotwórczy świadczenia leasingu i pozostaje w bezpośrednim związku z przedmiotem umów leasingu, stanowiąc część świadczenia umowy leasingu i podlega opodatkowaniu podatkiem VAT według zasad właściwych dla tej dostawy. Zatem Wnioskodawca winien dokonać korekty podstawy opodatkowania wystawionej wcześniejszej faktury za przedmiot leasingu i powiększyć wartość na fakturze o kwotę opłat za użytkowanie wieczyste gruntu, które obciążają podmiot korzystający z danej nieruchomości.

W konsekwencji, w przypadku obciążenia Korzystającego kosztem opłat za użytkowanie wieczyste gruntu, który jest użytkowany na mocy umowy leasingu nieruchomość, Wnioskodawca jest zobowiązany do wystawienia korekty faktury dokumentującej dostawę (leasing) przedmiotowych nieruchomości.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r. poz.718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.