Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-331/16-5/DP
z 8 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 30 marca 2016 r. (data wpływu 5 kwietnia 2016 r.) uzupełnionym pismem z dnia 1 lipca 2016 r. (data wpływu 5 lipca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie obowiązku zapłaty podatku w formie karty podatkowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 kwietnia 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie m.in. obowiązku zapłaty podatku w formie karty podatkowej.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 1 lipca 2016 r. (data wpływu 5 lipca 2016 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni od 2 stycznia 2008 r., prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży detalicznej. Przychody ewidencjonuje za pomocą kasy fiskalnej. Wnioskodawczyni prowadzi ewidencję przychodów dla potrzeb wyliczania ryczałtu wybranej metody opodatkowania. Wnioskodawczyni jest także podatnikiem podatku od towarów i usług, prowadzi rejestr zakupu i sprzedaży oraz składa deklaracje VAT. Z uwagi na „słabe wyniki” w ostatnich latach Wnioskodawczyni planuje zmienić rodzaj prowadzonej działalności na inną branżę (działalność gospodarczą w zakresie handlu planuje prowadzić do dnia 31 grudnia 2016 r.). Inwestycja ta będzie zrealizowana sukcesywnie i dopiero w przyszłości. Jednakże w celu skalkulowania rentowności przedsięwzięcia Wnioskodawczyni chce mieć pewność co do wszystkich obciążeń w tym podatkowych, z tym związanych. Poza działalnością, prywatnie Wnioskodawczyni wynajmuje mieszkanie na cele prywatne (najem prywatny opodatkowanych według stawki 8,5%).

Wnioskodawczyni docelowo planuje wybudować około sześciu domków letniskowych, turystycznych na terenie gospodarstwa rolnego, na terenie wiejskim. Każdorazowo będzie wynajmować cały domek (a nie np. jeden pokój) jako całość. Będzie to najem krótkotrwały sezonowy, w okresie letnim. Jeżeli uda się zrealizować powyższy zamysł będzie to jedyna działalność prowadzona przez Wnioskodawczynię.

Każdy domek, wynajmowany jako osobna jednostka mieszkalna sezonowa będzie miał na górze dwie sypialnie, na dole łazienkę, kuchnię z jadalnią i bawialnią (bez możliwości spania) – będzie to pomieszczenie do użytku wspólnego dla wszystkich wynajmujących.

Dodatkowo dla uatrakcyjnienia oferty, również sezonowo w okresie letnim prowadzone będą jako rekreacja  jazdy konne.

Powyższa działalność będzie miała charakter sezonowy, dlatego też w miesiącach, w których Wnioskodawczyni nie będzie wynajmowała domków, działalność będzie zawieszona. Jednakże w okresie zawieszenia działalności (np. zimą) będzie możliwe wpłacanie zaliczek, tytułem rezerwacji najmu domku na miesiące letnie.

Inwestycja planowania jest na kilka lat. Wnioskodawczyni zakłada, że najwcześniej będzie mogła rozpocząć ww. działalność od maja 2017 r. Początkowo działalność ta rozliczana będzie na zasadach ogólnych. Wówczas jazda konna, jako działalność rekreacyjna, byłaby dostępna dla każdego i prowadzona odpłatnie. Po zmianie formy opodatkowania z zasad ogólnych na kartę podatkową Wnioskodawczyni zrezygnuje całkowicie z jazdy konnej.

Ponieważ w przypadku wyboru przez Wnioskodawczynię karty podatkowej, jako formy opodatkowania, łączna liczba pokoi dla usług hotelarskich, polegających na wynajmie pokoi gościnnych, domków turystycznych, nie może przekraczać dwunastu, Wnioskodawczyni przeanalizowała, że spełnia ten warunek w razie zrealizowania ww. inwestycji.

Procedura wyboru opodatkowania w formie karty podatkowej począwszy od złożenia wniosku w odpowiednim terminie oraz warunek spełnienia pozostałych wymogów ustawowych jest Wnioskodawczyni znana.

Kwestia interpretacji co należy rozumieć pod pojęciem „pokoju” została wyjaśniona jako „jedna całość wynajmowana przez podatnika” – co potwierdza m.in. wyrok NSA z dnia 9 sierpnia 2012 r. (II FSK 47/11); czy wyrok WSA w Warszawie z dnia 30 września 2010 r. (III SA/Wa 825/10).

W złożonym do wniosku uzupełnieniu Wnioskodawczyni wskazała, że:

• działalność w zakresie handlu opodatkowana ryczałtem będzie prowadzona do dnia 31 grudnia 2016 r.
• działalność gospodarczą w zakresie wynajmu domków opodatkowaną, na zasadach ogólnych Wnioskodawczyni planuje rozpocząć od maja 2017 r., co do zmiany formy opodatkowana na kartę podatkową Wnioskodawczyni nie jest w stanie przewidzieć, ale najwcześniej od stycznia 2018 r.)
• w domku będą dwie sypialnie i to będą pokoje, natomiast dodatkowe pomieszczenie nie stanowi pokoju ponieważ jest to kuchnia z jadalnią, kącikiem telewizyjnym i biblioteczką. Nie będzie w tym pomieszczeniu łóżka do spania. Będzie to miejsce do wspólnego gotowania, jedzenia i spędzania czasu wspólnie dla wszystkich wynajmujących – nie jest to na pewno pokój.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych (oznaczone we wniosku nr 4).

Czy zaliczki (rezerwacja na poczet najmu krótkotrwałego w sezonie), które wpłyną na konto poza sezonem, podczas okresu zawieszenia działalności, przerwą okres zawieszenia działalności, a co za tym idzie spowodują obowiązek zapłaty należnego podatku dochodowego?

Zdaniem Wnioskodawczyni w przypadku zawieszenia działalności gospodarczej na okres poza sezonem, gdy nie będą świadczone żadne usługi krótkotrwałego najmu, przyjmowanie zaliczek na rezerwację na poczet przyszłego najmu nie przerwie biegu zawieszenia działalności a co za tym idzie nie powstanie obowiązek podatkowy w podatku dochodowym. Zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych zaliczka nie jest przychodem, bowiem jest jedynie przedpłata na poczet przyszłych usług (co potwierdza interpretacja indywidualna z dnia 9 kwietnia 2013 r., sygn. ITPB1/415-56/13/WM).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 listopada 1998 roku o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 144, poz. 930 z późn. zm.) osoby fizyczne osiągające przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej mogą opłacać zryczałtowany podatek dochodowy w formie karty podatkowej.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, zryczałtowany podatek dochodowy w formie karty podatkowej mogą płacić podatnicy prowadzący działalność usługową lub wytwórczo-usługową, określoną w części I tabeli stanowiącej załącznik nr 3 do ustawy, zwanej dalej „tabelą”, w zakresie wymienionym w załączniku nr 4 do ustawy – przy zatrudnieniu nie przekraczającym stanu określonego w tabeli.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne zryczałtowany podatek w formie karty podatkowej mogą opłacać także – na zasadach i w warunkach określonych w części XII tabeli – osoby fizyczne, w tym rolnicy równocześnie prowadzący gospodarstwo rolne. Pod pozycją 4 części XII tabeli wymieniono, jako podlegające opodatkowaniu kartą podatkową – usługi hotelarskie polegające na wynajmie pokoi gościnnych i domków turystycznych (w tym wydawanie posiłków), jeżeli łączna liczba pokoi (w tym także w domkach turystycznych) nie przekracza 12, wskazując, że wysokość stawki podatku zależy od ilości mieszkańców miejscowości w której świadczone są usługi.

Zgodnie z art. 34 ust. 1 ww. ustawy, w przypadku zgłoszenia przez podatnika przerwy w prowadzeniu działalności w danym roku podatkowym nie pobiera się podatku opłacanego w formie karty podatkowej za cały okres przerwy trwającej nieprzerwanie co najmniej 10 dni w wysokości 1/30 miesięcznej należności za każdy dzień przerwy, jeżeli podatnik zawiadomi o tej przerwie najpóźniej w dniu jej rozpoczęcia i w dniu poprzedzającym dzień jej zakończenia, z wyjątkiem ust. 2.

W sytuacji gdy przerwa w prowadzeniu działalności została spowodowana chorobą, podatnik zawiadamia właściwego naczelnika urzędu skarbowego o okresie przerwy, wynikającym ze zwolnienia lekarskiego, w dniu rozpoczęcia działalności po tej przerwie (ust. 2).

W myśl ust. 3, w przypadku zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej nie pobiera się podatku opłacanego w formie karty podatkowej za cały okres zawieszenia w wysokości 1/30 miesięcznej należności za każdy dzień zawieszenia. Do podatników, którzy na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej zawiesili wykonywanie działalności gospodarczej, w okresie objętym zawieszeniem, nie mają zastosowania przepisy ust. 1 i 2 (ust. 4).

W myśl art. 14a ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t. j.) Dz. U z 2015 r., poz. 584 ze zm.), przedsiębiorca niezatrudniający pracowników może zawiesić wykonywanie działalności gospodarczej na okres od 30 dni do 24 miesięcy, z zastrzeżeniem ust. 1a.

Zgodnie z art. 14a ust. 3 ww. ustawy, w okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej przedsiębiorca nie może wykonywać działalności gospodarczej i osiągać bieżących przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

W okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej, zgodnie z ust. 4 pkt 14a ww. ustawy, przedsiębiorca:

1. ma prawo wykonywać wszelkie czynności niezbędne do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów;
2. ma prawo przyjmować należności lub obowiązek regulować zobowiązania, powstałe przed datą zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej;
3. ma prawo zbywać własne środki trwałe i wyposażenie;
4. ma prawo albo obowiązek uczestniczyć w postępowaniach sądowych, postępowaniach podatkowych i administracyjnych związanych z działalnością gospodarczą wykonywaną przed zawieszeniem wykonywania działalności gospodarczej;
5. wykonuje wszelkie obowiązki nakazane przepisami prawa;
6. ma prawo osiągać przychody finansowe, także z działalności prowadzonej przed zawieszeniem wykonywania działalności gospodarczej;
7. może zostać poddany kontroli na zasadach przewidzianych dla przedsiębiorców wykonujących działalność gospodarczą.

Z treści wniosku wynika, że w okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej, poza sezonem turystycznym, Wnioskodawczyni zamierza przyjmować rezerwacje domków letniskowych i pobierać zaliczki na poczet tej rezerwacji.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) za przychody z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Natomiast w myśl art. 14 ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, nie zalicza się do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Regulacja zawarta w powyższym przepisie stanowi zatem odstępstwo od ogólnej reguły ustalania przychodu z działalności gospodarczej, a warunkiem jego zastosowania jest okoliczność, że otrzymane lub należne kwoty z tytułu przedpłaty (zaliczki) stanowią wpłaty na poczet usług, które zostaną wykonane w przyszłości.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie precyzują, jak należy rozumieć pojęcie przedpłaty, zaliczki.

Według „Popularnego słownika języka polskiego” (pod red. prof. Bogusława Dunaja, Wydawnictwo Wilga) - „przedpłata” oznacza określoną sumę pieniędzy, stanowiącą część ceny towaru lub usługi, wypłaconą z góry w celu uzyskania gwarancji zakupu lub wykonania usługi w określonym terminie.

Natomiast instytucja zaliczki nie jest wprost uregulowana w przepisach Kodeksu cywilnego. Zgodnie z treścią powołanego powyżej „Popularnego słownika języka polskiego” – zaliczka, to część pieniędzy wpłaconych lub wypłaconych na poczet czegoś.

O skutkach wręczenia zaliczki wnioskować należy pośrednio z przepisów tego Kodeksu o umowach wzajemnych. Umowa jest wzajemna, gdy obie strony zobowiązują się w taki sposób, że świadczenie jednej z nich ma być odpowiednikiem świadczenia drugiej, o czym stanowi art. 487 § 2 ustawy Kodeks cywilny. Obowiązki odstępującego od umowy wzajemnej określone są w art. 494 Kodeksu, z którego wynika, iż strona, która odstępuje od umowy wzajemnej, obowiązana jest zwrócić drugiej stronie wszystko, co otrzymała od niej na mocy umowy; może żądać zwrotu tego, co świadczyła, lecz również naprawienia szkody wynikłej z niewykonania zobowiązania. Stąd przyjmuje się, że w razie należytego wykonania zobowiązania, zaliczka zostanie zaliczona na poczet należnego świadczenia, zaś w sytuacji odstąpienia od umowy podlega ona zwrotowi.

Należy jednak zwrócić uwagę, że na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie zawsze wcześniej otrzymana należność (przed ostatecznym wykonaniem usługi), jest należnością, która na podstawie art. 14 ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, nie powoduje powstania przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej.

O kwalifikacji otrzymanej kwoty na poczet przyszłych okresów sprawozdawczych decyduje charakter tej zapłaty. Przysporzenie uważane za przychód podatkowy musi mieć charakter definitywny, podczas gdy kwoty nie stanowiące na podstawie art. 14 ust. 3 pkt 1 ww. ustawy przychodu, nie mają takiego charakteru ze względu na możliwość ich zwrotu przed terminem wykonania usług, na poczet których zostały wpłacone – przy zachowaniu warunków właściwych dla danego rodzaju przedpłaty. Fakt, że dana wpłata stanowi zaliczkę (przedpłatę) na poczet konkretnej usługi, która zostanie wykonana w przyszłości, musi zatem wynikać z postanowień zawartej umowy i powinien znaleźć odzwierciedlenie w treści dokumentacji.

Biorąc powyższe pod uwagę, w przypadku zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej, w którym to Wnioskodawczyni nie świadczy usług wynajmu domków turystycznych oraz nie osiąga bieżących przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej – nie pobiera się podatku opłacanego w formie karty podatkowej za cały okres zawieszenia w wysokości 1/30 miesięcznej należności za każdy dzień zawieszenia.

Przyjmowanie rezerwacji na sezon, w którym wynajmowane będą przez Wnioskodawczynię domki letniskowe oraz przyjmowanie zaliczek na poczet tych rezerwacji, można uznać za czynności niezbędne do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, bowiem niewątpliwie są to czynności mające na celu pełne wykorzystanie w okresie sezonu posiadanych przez Wnioskodawczynię miejsc noclegowych.

Zatem opisane we wniosku czynności podejmowane przez Wnioskodawczynię w okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej, nie powodują konieczności podejmowania przez nią działalności gospodarczej i zapłaty podatku w formie karty podatkowej.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni uznać należy za prawidłowe.

Analiza okoliczności opisanego zdarzenia przyszłego w kontekście omówionych przepisów prawa podatkowego prowadzi do wniosku, że w przypadku zawieszenia działalności gospodarczej na okres poza sezonem, gdy nie będą świadczone żadne usługi krótkotrwałego najmu, przyjmowanie zaliczek na rezerwację na poczet przyszłego najmu nie spowoduje powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od dnia 1 stycznia 2018 r. – o ile nie ulegnie zmianie stan faktyczny i prawny.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawczynię interpretacji indywidualnej, tutejszy organ informuje, że została one wydana w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.