Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP1/4512-302/16/MS
z 4 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 26 kwietnia 2016 r. (data wpływu 2 maja 2016 r.), uzupełnionym w dniu 14 czerwca 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku przy sprzedaży apartamentów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 maja 2016 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 14 czerwca 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku przy sprzedaży apartamentów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej też „Spółka”) jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie budowy i dostawy budynków oraz ich części - samodzielnych lokali. Działalność w tym zakresie określana jest jako działalność „deweloperska”. Spółka, w ramach inwestycji budowlanej, planuje wybudować obiekt hotelowo-handlowy z garażem podziemnym wraz z infrastrukturą towarzyszącą położony w M.

Zgodnie z decyzją Burmistrza M. nr … z dnia 22 marca 2010 r. (…) obiekt będzie spełniał funkcję usługową, zatem obiekt będzie stanowił budynek niemieszkalny określony w dziale 12 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 20 grudnia 1997 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB). Zgodnie z projektem budowlanym, w obiekcie poza strefą hotelowo-handlowo-usługową będą znajdować się samodzielne lokale w postaci apartamentów mieszkalnych przeznaczonych na pobyt stały ludzi. Pozostałą część powierzchni będą zajmować podziemne miejsca parkingowe, pomieszczenia gospodarcze, techniczne oraz część komunikacyjna tj. klatki schodowe, windy. Apartamenty będą służyły zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych osób w nich przebywających. Wszystkie lokale wyposażone będą w izby o przeznaczeniu mieszkalnym, rekreacyjnym oraz w izby-aneksy kuchenne z zainstalowanymi urządzeniami typu zlewozmywak, płyta grzewcza. Wszystkie lokale będą posiadać wydzielone pomieszczenia sanitarne, a także wszelkie przyłącza instalacyjne: woda, ogrzewanie. Powierzchnia użytkowa apartamentów nie będzie przekraczać 150 m2. Ponadto, każdy z lokali w momencie sprzedaży będzie posiadał odrębną księgę wieczystą z ustanowionym dla niego udziałem w nieruchomości wspólnej, tj. w gruncie i w częściach wspólnych budynku.

Wyodrębnione przez Spółkę lokale będą przeznaczone na sprzedaż zarówno na rzecz osób fizycznych, jak i podmiotów gospodarczych. Lokale te będą wykorzystywane przez nabywców do stałego bądź czasowego zamieszkania, w tym również do celów turystyczno-rekreacyjnych własnych bądź innych osób, przy czym decyzja o sposobie wykorzystywania lokalu należeć będzie wyłącznie do nabywcy.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż z uwagi na obowiązujące przepisy prawa Spółka ma wątpliwości dotyczące m.in. charakteryzowania samodzielnych lokali. Lokale podzielone są na dwie kategorie ogólne: lokale mieszkalne oraz lokale o innym przeznaczeniu. Wśród budynków podział jest inny. Taka systematyka przynosi wyłącznie wątpliwości natury prawnej. Zdaniem Spółki, lokal mieszkalny, poza samodzielnością spełnia wszelkie warunki pozwalające na stałe zamieszkiwanie w nim ludzi oraz możliwość uzyskania zameldowania w takim lokalu przez osoby fizyczne. Organy wydające pozwolenia na wybudowanie również stosują różnorodną nomenklaturę uniemożliwiającą precyzyjne określenie przedmiotów obrotu. Organ wydający pozwolenie, określa przeznaczenie obiektu nie odnosząc się do konkretnych lokali. Tym samym dopuszcza wybudowanie w jednym budynku lokali mieszkalnych oraz lokali o innym przeznaczeniu. Według Spółki określenie jednego lokalu lokalem o charakterze hotelowym jest wewnętrznie sprzeczne, bowiem nie można prowadzić działalności hotelowej. Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych w art. 36 pkt 1 określa obiekt hotelowy jako: obiekty posiadające co najmniej 10 pokoi, w tym większość miejsc w pokojach jedno- i dwuosobowych, świadczące szeroki zakres usług związanych z pobytem klientów, motele jako hotele przydrożne oraz pensjonaty posiadające co najmniej 7 pokoi. Zatem pokój hotelowy nie może uzyskać wyodrębnionej samodzielności. Natomiast lokale sprzedawane przez Spółkę posiadają jeden bądź dwa pokoje. W ocenie Spółki o hotelowym charakterze obiektu przesądza wyłącznie część parterowa składająca się z lokali typowo użytkowych (sklepy, restauracja) przylegające do holu, w którym funkcjonuje recepcja obiektu. W aktach notarialnych Spółka zamierza określić lokale jako: „samodzielne lokale o charakterze mieszkalnym w budynku hotelowo-usługowym”. Wskazano również, że apartamenty, samodzielne lokale o charakterze mieszkalnym będą spełniały i na tej samej podstawie prawnej uzyskiwać będą odrębność i samodzielność określoną w art. 2 ust. 2 ustawy o własności lokali z dnia 24 czerwca 1994 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka powinna stosować przy dostawie samodzielnych lokali o charakterze mieszkalnym (pomimo zakwalifikowania obiektu do kategorii budynków usługowych określonych w grupie 121, klasa 1212 według przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 20 grudnia 1997 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych - PKOB), obniżoną stawkę podatku od towarów i usług ustalaną na podstawie art. 41 ust. 12 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług tj. 8% w 2016 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (zwanej dalej ustawą o VAT), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają: odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ww. ustawy).

Podstawowa stawka podatku VAT w myśl art. 41 ust. 1 cyt. ustawy wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 oraz art. 129 ust. 1.

Jednakże, zarówno w treści ustawy o VAT, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności stawki obniżone oraz zwolnienie od podatku.

W myśl art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Na mocy art. 146a pkt 1 i 2 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Stosownie do treści art. 41 ust. 12 ustawy o VAT, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym, w myśl art. 41 ust. 12a, rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, zgodnie z art. 41 ust. 12b ustawy o VAT, nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m2;
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m2.

W myśl art. 2 pkt 12 ustawy o VAT, przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11. Należy w tym miejscu wskazać, że dla celów podatku VAT stosuje się przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz.U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.), która to klasyfikacja stanowi usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych.

Zgodnie z przepisami ww. rozporządzenia, budynki to zadaszone obiekty budowlane wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych. Natomiast budynki mieszkalne to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadku, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem. wg podziału obiektów budowlanych na sekcje i działy w PKOB w dziale 11 mieszczą się budynki mieszkalne, natomiast w dziale 12 budynki niemieszkalne. W dziale 12 klasyfikuje się budynki niemieszkalne. Natomiast lokale mieszkalne znajdujące się w tych budynkach są również objęte społecznym programem budownictwa mieszkaniowego.

Definicję lokalu mieszkalnego, jak również prawną regulację obrotu lokalami (częściami budynków), stanowiącymi odrębny od budynku towar, stanowią przepisy ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali. Z treści art. 2 ust. 1 powołanej ustawy wynika, że samodzielny lokal mieszkalny, a także lokal o innym przeznaczeniu, mogą stanowić odrębne nieruchomości. Zgodnie z art. 2 ust. 2 ww. ustawy, samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych.

Zwrócić należy również uwagę, iż definicję pojęcia „mieszkania” zawiera § 3 pkt 9 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Zgodnie z tą definicją, pod pojęciem mieszkania, należy rozumieć zespół pomieszczeń mieszkalnych i pomocniczych, mający odrębne wejście, wydzielony stałymi przegrodami budowlanymi, umożliwiający stały pobyt ludzi i prowadzenie samodzielnego gospodarstwa domowego.

Pod pojęciem pomieszczenia mieszkalnego - zgodnie z § 3 pkt 10 wskazanego wyżej rozporządzenia - należy rozumieć pokoje w mieszkaniu, a także sypialnie i pomieszczenia do dziennego pobytu ludzi w budynku zamieszkania zbiorowego.

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 i 2 ww. ustawy o własności lokali, odrębną własność lokalu można ustanowić w drodze umowy, a także jednostronnej czynności prawnej właściciela nieruchomości albo orzeczenia sądu znoszącego współwłasność. Umowa o ustanowieniu odrębnej własności lokalu powinna być dokonana w formie aktu notarialnego; do powstania tej własności niezbędny jest wpis do księgi wieczystej.

Jak wynika z przedstawionego zdarzenia, Spółka planuje wybudować obiekt hotelowo-handlowy z garażem podziemnym wraz z infrastrukturą towarzyszącą. Zgodnie z projektem budowlanym, w obiekcie poza strefą hotelowo-handlowo-usługową będą znajdować się lokale w postaci apartamentów mieszkalnych przeznaczonych na stały pobyt ludzi. Pozostałą część powierzchni będą zajmować podziemne miejsca parkingowe, pomieszczenia gospodarcze, techniczne oraz część komunikacyjna tj. klatki schodowe, windy). Apartamenty będą służyły zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych osób w nich przebywających. Wszystkie lokale wyposażone będą w izby o przeznaczeniu mieszkalnym, rekreacyjnym oraz w izby - aneksy kuchenne z zainstalowanymi urządzeniami typu zlewozmywak, płyta grzewcza. Wszystkie lokale będą posiadać wydzielone pomieszczenia sanitarne, a także wszelkie przyłącza instalacyjne: woda, ogrzewanie. Powierzchnia użytkowa apartamentów nie będzie przekraczać 150 m2.

W związku z powyższym, mające powstać lokale będą służyły do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych osób w nich przebywających. Pomimo, iż przedmiotowy obiekt będzie stanowił obiekt niemieszkalny, określony w dziale 12 PKOB, to lokale mieszkalne znajdujące się w tym obiekcie, przy spełnieniu odpowiednich warunków, będą objęte społecznym programem budownictwa mieszkaniowego. Zatem mając na uwadze przedstawiony stan prawny w odniesieniu do przedstawionego zdarzenia przyszłego - według Spółki należy stwierdzić, iż wysokość stawki opodatkowania podatkiem VAT, w przypadku dostawy przedmiotowych apartamentów („samodzielnych lokali o charakterze mieszkalnym”), związana jest każdorazowo ze spełnieniem warunków określonych w cytowanych wyżej przepisach. Tym samym, w przedmiotowej sprawie, znajdzie zastosowanie preferencyjna stawka podatku w wysokości 8%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2016, poz. 710) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 cyt. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zgodnie z art. 5a ww. ustawy towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów i usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Natomiast stosownie do treści art. 146a ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23 %;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8 %.

Stawkę podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, stosuje się – w myśl ust. 12 wskazanego artykułu – do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym, zgodnie z ust. 12a tego artykułu, rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Według art. 2 pkt 12 ustawy, przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w PKOB w dziale 11.

Zgodnie z art. 41 ust. 12b ustawy, do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m2;
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m2.

W myśl ust. 12c powołanego artykułu, w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

Jak wynika z ww. art. 2 pkt 12, ustawa o podatku od towarów i usług, poprzez podanie klasyfikacji, odwołuje się do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, która stanowi usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych. Zatem, dla celów podatku od towarów i usług stosuje się przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.), stanowiącego usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych.

Budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11, o których mowa w cyt. art. 2 pkt 12 ustawy o podatku od towarów i usług, to:

• budynki mieszkalne jednorodzinne (PKOB 111), czyli samodzielne budynki takie jak: pawilony, wille, domki wypoczynkowe, leśniczówki, domy mieszkalne w gospodarstwach rolnych (bez budynków gospodarstw rolnych), rezydencje wiejskie, domy letnie itp., a także domy bliźniacze lub szeregowe, w których każde mieszkanie ma swoje własne wejście z poziomu gruntu;
• budynki o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe (PKOB 112), w tym: budynki o trzech i więcej mieszkaniach (PKOB 1122),
• budynki zbiorowego zamieszkania (PKOB 113), czyli domy opieki społecznej, internaty i bursy szkolne, domy studenckie, domy dziecka, domy dla bezdomnych, budynki mieszkalne na terenie koszar, zakładów karnych i poprawczych, aresztów śledczych, budynki kościołów i innych związków wyznaniowych, klasztory, domy zakonne, plebanie, kurie, rezydencje biskupie oraz rezydencje Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.

Z kolei budynki niemieszkalne sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12 obejmują:

• hotele i budynki zakwaterowania turystycznego - grupa 121,
• budynki biurowe - grupa 122,
• budynki handlowo-usługowe - grupa 123,
• budynki transportu i łączności - grupa 124,
• budynki przemysłowe i magazynowe - grupa 125,
• ogólnodostępne obiekty kulturalne, budynki o charakterze edukacyjnym, budynki szpitali i zakładów opieki medycznej oraz budynki kultury fizycznej-grupa 126,
• pozostałe budynki niemieszkalne-grupa 127.

Klasa 1211 - Budynki hoteli, obejmuje z kolei m.in. hotele, motele, gospody, pensjonaty i podobne budynki oferujące zakwaterowanie, z restauracjami lub bez.

W celu zastosowania prawidłowej stawki niezbędne jest zatem określenie, czy dany obiekt jest obiektem wymienionym w art. 2 pkt 12 ustawy i jakie spełnia funkcje - mieszkalne czy użytkowe. Ponieważ ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do ustawy nie zawierają definicji lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego, należy posiłkować się w tym zakresie przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz.U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 2 ust. 2 ww. ustawy, samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne.

Spełnienie wymagań, o których mowa w ust. 2, stwierdza starosta w formie zaświadczenia (art. 2 ust. 3 ww. ustawy).

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka jako podatnik podatku od towarów i usług, prowadzi działalność deweloperską i w ramach inwestycji budowlanej, planuje wybudować obiekt hotelowo-handlowy z garażem podziemnym wraz z infrastrukturą towarzyszącą, który to obiekt spełniał będzie funkcję usługową tj. obiekt będzie stanowił budynek niemieszkalny mieszczący się zgodnie z PKOB w dziale 12. Zgodnie z projektem, w obiekcie poza strefą hotelowo-handlowo-usługową znajdować się będą samodzielne lokale w postaci apartamentów mieszkalnych przeznaczonych na stały pobyt ludzi. Pozostałą część powierzchni będą zajmować podziemne miejsca parkingowe, pomieszczenia gospodarcze, techniczne oraz część komunikacyjna tj. klatki schodowe, windy. Apartamenty będą służyły zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych osób w nich przebywających tj. wszystkie lokale wyposażone będą w izby o przeznaczeniu mieszkalnym, rekreacyjnym oraz w izby-aneksy kuchenne z zainstalowanymi urządzeniami typu zlewozmywak, płyta grzewcza. Wszystkie lokale będą posiadać wydzielone pomieszczenia sanitarne, a także wszelkie przyłącza instalacyjne: woda, ogrzewanie. Powierzchnia użytkowa apartamentów nie będzie przekraczać 150 m2. Ponadto, każdy z lokali w momencie sprzedaży będzie posiadał odrębną księgę wieczystą z ustanowionym dla niego udziałem w nieruchomości wspólnej, tj. w gruncie i w częściach wspólnych budynku. W aktach notarialnych Spółka zamierza określić lokale jako: „samodzielne lokale o charakterze mieszkalnym w budynku hotelowo-usługowym”. Wskazano również, że „apartamenty (samodzielne lokale o charakterze mieszkalnym) będą spełniały i na tej samej podstawie prawnej uzyskiwać będą odrębność i samodzielność określoną w art. 2 ust. 2 ustawy o własności lokali”.

Odnosząc wskazane regulacje prawne do opisu zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że w przypadku sprzedaży apartamentów (określanych jako: „samodzielne lokale o charakterze mieszkalnym w budynku hotelowo-usługowym”), o ile faktycznie będą spełniały definicję lokali mieszkalnych, a w szczególności na moment sprzedaży będą posiadały zaświadczenia potwierdzające warunki do uznania ich za lokale mieszkalne na postawie art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali, wydane przez Starostę, zastosowanie znajdzie stawka preferencyjna 8% na podstawie art. 41 ust. 12 ustawy. W przeciwnym wypadku tj. gdy nie będą spełniały definicji lokali mieszkalnych (w szczególności na moment sprzedaży nie będą posiadały zaświadczenia potwierdzającego warunki do uznania ich za lokale mieszkalne na postawie art. 2 ust. 2 ustawy o własności lokali, wydane przez Starostę) zastosowanie znajdzie 23% stawka podstawowa.

Podkreślić należy, iż niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, co oznacza, iż w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego…, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.