Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/4512-394/16-2/EK
z 7 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa ( Dz. U. z 2012 r., poz. 613z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 18 maja 2016 r. (data wpływu 20 maja 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania świadczeń na rzecz pracowników – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 maja 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania świadczeń na rzecz pracowników.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

1. V. Sp. z o.o. (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) jest czynnym podatnikiem VAT i prowadzi działalność jako centrum usług wspólnych, w ramach którego Spółka świadczy usługi na rzecz spółek z grupy kapitałowej, mających siedzibę w Polsce i za granicą, w szczególności w zakresie: usług księgowych, usług programistycznych dotyczących terminali kasowych, usług obsługi zamówień, usług HR.
2. Spółka zawarła z towarzystwem ubezpieczeniowym (dalej: Ubezpieczyciel) umowę ubezpieczenia grupowego dla pracowników (dalej: Umowa ubezpieczenia). Możliwość przystąpienia do ubezpieczenia grupowego jest dobrowolna i następuje po wypełnieniu przez pracownika deklaracji przystąpienia do ubezpieczenia.
3. Warunki ubezpieczenia reguluje Umowa ubezpieczenia oraz Warunki Ogólne Grupowego Ubezpieczenia na Życie z Ubezpieczeniowym Funduszem Kapitałowym (dalej: O.). W zawartej Umowie ubezpieczenia Wnioskodawca występuje jako ubezpieczający, natomiast pracownicy jako uczestnicy. Zgodnie z O., uczestnik to osoba, na rachunek której umowa ubezpieczenia została zawarta (osoba ubezpieczona).
4. Wartość składek ubezpieczeniowych pokrywa Spółka, lecz wszelkie świadczenia wynikające z Umowy ubezpieczenia przysługują wyłącznie pracownikom. Jedynymi osobami uprawnionymi do otrzymania świadczenia są poza pracownikami - uposażeni, czyli osoby uprawnione do otrzymania świadczenia na warunkach opisanych w O., przewidzianego na wypadek śmierci pracownika. Ewentualnie pracownik może wskazać uposażonego zastępczego, gdy w chwili śmierci pracownika nie ma uposażonych.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym stanie faktycznym w stosunku do ubezpieczeń grupowych wynikających z Umowy ubezpieczenia Spółka świadczy na rzecz pracowników usługi w rozumieniu Ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, w stosunku do ubezpieczeń grupowych wynikających z Umowy ubezpieczenia Spółka nie świadczy usług na rzecz pracowników, gdyż usługi ubezpieczenia są świadczone przez Ubezpieczyciela na rzecz pracowników. Nie znajdzie zatem w tym przypadku zastosowania przepis art. 8 ust. 2a Ustawy o VAT, ani też art. 8 ust. 2 Ustawy o VAT, ponieważ usługobiorcami tejże usługi są pracownicy, a pracodawca (Spółka) jedynie ponosi koszt składki ubezpieczeniowej. Wnioskodawca zawarł Umowę ubezpieczenia, aby zapewnić pracownikom korzystne warunku ubezpieczenia, lecz rzeczywistym beneficjentem usługi jest zawsze pracownik (lub wskazany przez pracownika uposażony), co potwierdza dobrowolny charakter przystąpienia do ubezpieczenia oraz fakt wypełniania deklaracji uczestnictwa w ubezpieczeniu grupowym, które należy traktować poniekąd jako część Umowy ubezpieczenia. Spółka ponosząc ekonomiczny koszt składek ubezpieczeniowych, występuje w tej sytuacji wyłącznie w roli „osoby trzeciej”, o której mowa w art. 29a ust. 1 Ustawy o VAT, tj. jako podmiot, od którego usługodawca (Ubezpieczyciel) otrzymuje zapłatę za świadczenie wykonane innej osobie, będącej usługobiorcą (t.j. pracownikowi). Niemniej jednak, nawet gdyby uznać, że art. 8 ust. 2A Ustawy o VAT będzie miał zastosowanie w niniejszym stanie faktycznym, to nie będzie możliwe wykazanie potencjalnych usług Spółki w rozliczeniach VAT ze względu na treść art. 19a ust. 5 pkt 1 lit. e Ustawy o VAT, zgodnie z którym obowiązek podatkowy z tytułu świadczenia usług ubezpieczeniowych powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty. Natomiast w ramach transakcji pomiędzy Spółką a pracownikiem nie dochodzi do żadnej płatności, dlatego obowiązek podatkowy z tego tytułu w ogóle nie powstanie.

Uzasadnienie:

1. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium.
   
2. Stosownie zaś do art. 8 ust. 1 Ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.
   
3. W rezultacie, aby uznać dane świadczenie za świadczenie usług w rozumieniu Ustawy o VAT, musi istnieć konsument, tj. odbiorca świadczenia, który odnosi z niego korzyść. W orzecznictwie, w tym również orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości UE, konsekwentnie przyjmuje się, że dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby konkretne korzyści związane z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
   
4. W opisanej sytuacji z pewnością Wnioskodawca nie jest beneficjentem jakichkolwiek świadczeń zapewnianych przez Ubezpieczyciela w ramach Umowy ubezpieczenia. Zdaniem Spółki, nie ma również zastosowania w tym przypadku art. 8 ust. 2a Ustawy o VAT. W świetle tego przepisu, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.
   
5. Choć ustawodawca nie posługuje się pojęciem „nabycia", to w przytoczonym przepisie wprowadza fikcję prawną polegającą na tym, że jeżeli podatnik działa we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej, to w takim przypadku należy przyjąć, że najpierw nabywa usługę występując jako świadczeniobiorca, a następnie wykonuje tę samą usługę na rzecz osoby trzeciej, występując już jako świadczeniodawca.
   
6. Oznacza to, że usługa może być wyświadczona (refakturowana) wyłącznie wtedy, gdy podatnik najpierw ją nabędzie. Jeżeli jednaj podatnik nie nabywa usługi, to nie może jej następnie „wyświadczyć" w tym samym zakresie. W opisanym stanie faktycznym nie dochodzi do świadczenia usług przez Spółkę na rzecz pracowników, gdyż de facto to Ubezpieczyciel świadczy usługi na rzecz pracowników.
   
7. W praktyce z refakturowaniem mamy do czynienia wtedy, gdy usługodawca nie ma wiedzy, kto jest końcowym odbiorcą usługi, np. w przypadku refakturowania tzw. mediów (kosztów eksploatacyjnych związanych z najmem lokalu). Tymczasem w przypadku ubezpieczeń grupowych już od momentu zawarcia umowy ubezpieczenia, ubezpieczyciel ma wiedzę, kto jest faktycznym odbiorcą usługi, gdyż każdy pracownik (ubezpieczony) składa deklarację uczestnictwa w ubezpieczeniu grupowym.
   
8. Powyższej okoliczności, że faktycznym beneficjentem usługi jest pracownik nie zmienia fakt, iż pracodawca pokrywa ekonomiczny koszt składek na ubezpieczenie. Taki pogląd potwierdza w szczególności wykładnia art. 29a ust. 1 Ustawy o VAT, zgodnie z którym podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze, mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.
   
9. Składki ubezpieczeniowe uiszczane przez Spółkę stanowią w istocie zapłatę dla Ubezpieczyciela w zamian za świadczone przez niego na rzecz pracowników usługi ubezpieczeniowe.
   
10. Natomiast okoliczność, że Umowę ubezpieczenia zawarła bezpośrednio Spółka, działając na rzecz pracowników, wynika z tego, że charakter grupowego ubezpieczenia pracowników polega właśnie na tym, że pracodawca jako klient biznesowy, zatrudniający znaczną liczbę pracowników może wynegocjować korzystniejsze warunki ubezpieczenia niż poszczególni pracownicy, gdyż oferta ubezpieczycieli kierowana do konsumenta indywidualnego jest zazwyczaj znacznie droższa. Ponadto, umowa grupowego ubezpieczenia pozwala na znaczące uproszczenia w zakresie braku badań lekarskich czy szczegółowych ankiet medycznych. Z tego względu Spółka zdecydowała się wykorzystać model grupowego ubezpieczenia pracowniczego, aby uatrakcyjnić warunki zatrudnienia swoim pracownikom poprzez zaoferowanie ochrony ubezpieczeniowej świadczonej przez Ubezpieczyciela na rzecz pracowników na podstawie zawartej przez Spółkę z Ubezpieczycielem Umowy ubezpieczenia. Należy jednak podkreślić, że Wnioskodawca zawierając Umowę ubezpieczenia wskazuje swoich pracowników jako ubezpieczonych (uczestników). Dlatego też deklaracje uczestnictwa wypełniane przez pracowników należy traktować poniekąd jako element Umowy ubezpieczenia.
    
11. Ostatecznie Wnioskodawca jedynie finansuje składki ubezpieczeniowe dotyczące usług świadczonych przez Ubezpieczyciela na rzecz pracowników Spółki. Spółce nie przysługują żadne korzyści wynikające z Umowy ubezpieczenia, gdyż jedynym podmiotem praw, w tym, w szczególności prawa do otrzymania świadczenia z tytułu ubezpieczenia jest pracownik (uposażony). W omawianej sytuacji Wnioskodawca nie nabywa usług ubezpieczenia i ich nie świadczy, w szczególności nie nabywa usług ubezpieczenia i ich nie świadczy, w szczególności nie korzysta z ochrony ubezpieczeniowej zapewnionej przez Ubezpieczyciela – do odbioru ubezpieczenia uprawnionym jest wyłącznie pracownik, a w przypadku jego śmierci osoby wskazane przez pracownika, czyli uposażony lub uposażony zastępczy.
    
12. W konsekwencji, w stosunku do usług ubezpieczeń grupowych wynikających z Umowy ubezpieczenia Spółka nie świadczy usług na rzecz pracowników, a w szczególności nie znajdzie zastosowania przepis art. 8 ust. 2a Ustawy o VAT.
    
13. Tym bardziej w omawianej sytuacji nie może mieć zastosowania art. 8 ust. 2 pkt 2 Ustawy o VAT, zgodnie z którym za odpłatne świadczenie usług uznaje się również nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika. Przepis ten jest stosowany w stosunku do podatnika, który świadczy nieodpłatnie usługi, w szczególności na cele osobiste pracowników. Skoro jednak w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca nie uczestniczy w świadczeniu usług ubezpieczeniowych -tj. nie nabywa ich od Ubezpieczyciela, ani też ich nie świadczy, zatem nie może mieć zastosowania art. 8 ust. 2 pkt 2 Ustawy o VAT dotyczący traktowania nieodpłatnego świadczenia usług jako odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu VAT. Aby mówić o nieodpłatnym świadczeniu usług musi w ogóle dochodzić do świadczenia usług między usługodawcą a usługobiorcą. Ponieważ, jak wykazano powyżej, Spółka nie występuje w ubezpieczeniu grupowym pracowników jako usługodawca (którym jest Ubezpieczyciel), więc nie ma miejsca nieodpłatne świadczenie usług przez Spółkę na rzecz pracowników.
    
14. Niezależnie od powyższego, nawet gdyby uznać, że art. 8 ust. 2a Ustawy o VAT ma zastosowanie w niniejszym stanie faktycznym poprzez przyjęcie, że Spółka bierze udział w wyświadczeniu usługi ubezpieczeniowej na rzecz pracownika (nabywa i odsprzedaje usługę), to jednak nie będzie możliwe wykazanie potencjalnych usług Spółki w rozliczeniach VAT. Stosownie do art. 19a ust. 5 pkt 1 lit. e Ustawy o VAT obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty z tytułu świadczenia usług zwolnionych od podatku zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37-41. Zatem obowiązek podatkowy z tytułu świadczenia usług ubezpieczeniowych, jako usług zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 Ustawy o VAT, powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty. W przypadku, gdyby miał zastosowanie przepis art. 8 ust. 2a Ustawy o VAT mielibyśmy do czynienia z dwiema odrębnymi transakcjami, tj. nabyciem usługi ubezpieczeniowej przez Spółkę od Ubezpieczyciela oraz wyświadczeniem tejże usługi przez Spółkę na rzecz pracownika. W relacji pomiędzy Spółką a pracownikiem nie dochodzi do zapłaty, gdyż pracownik otrzymuje świadczenie nieodpłatnie, a zatem obowiązek podatkowy z tytułu tego świadczenia w ogóle nie powstanie.
    
15. Stanowisko Wnioskodawcy potwierdza przykładowo interpretacja indywidualna z 6 lipca 2015 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPP2/4512-370/15-2/AO, która również dotyczy ubezpieczeń grupowych i potwierdza, że w takiej sytuacji pracodawca nie świadczy usług ubezpieczeniowych na rzecz pracowników.
    
    

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zakres tych czynności został zdefiniowany odpowiednio w art. 7 i art. 8 cyt. ustawy.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Powołany przepis wskazuje, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres. Przez świadczenie usług należy rozumieć każde zachowanie się podatnika – nie będące dostawą towarów – na rzecz innego podmiotu. Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez pojęcie świadczenia usług należy rozumieć przede wszystkim określone zachowanie się podatnika na rzecz innego podmiotu, które wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę. Przy czym, o ile dane zachowanie podatnika mieści się w ustawowej definicji świadczenia usług lub dostawy towarów, to – co do zasady - niezbędnym elementem do uznania tego zachowania za czynność podlegającą opodatkowaniu VAT jest spełnienie przesłanki odpłatności.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

W konsekwencji, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (dostawa lub usługa) w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści związane z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Taka konstrukcja definicji świadczenia usług jest wyrazem zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji dokonywanych w ramach profesjonalnego obrotu gospodarczego.

Podkreślić jednak należy, że w ściśle określonych przypadkach, również nieodpłatne świadczenie usług należy uznać za spełniające definicję odpłatnego świadczenia usług, które na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W myśl art. 8 ust. 2 ustawy za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Z powołanego wyżej przepisu wynika, że aby nieodpłatne świadczenie usług podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, muszą być spełnione określone warunki:

• w przypadku użycia towarów stanowiących część przedsiębiorstwa – użycie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika oraz istnienie prawa podatnika do odliczenia – w całości lub w części – podatku naliczonego przy nabyciu lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych (warunki te muszą być spełnione łącznie),
  
• w przypadku świadczenia usług – świadczenie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
  
  

Niedopełnienie warunku określonego w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Ponadto jak stanowi art. 8 ust. 2a ww. ustawy w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Z powyższego przepisu wynika, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. W świetle uregulowań art. 8 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług należy przyjąć, że nawet jeśli podmiot faktycznie nie świadczy usługi (osobiście nie wykonuje czynności), jednakże pośrednio bierze udział w jej świadczeniu to dla potrzeb podatku od towarów i usług, takie zachowanie jest traktowane na równi ze świadczeniem konkretnej usługi. Podmiot ten staje się zatem podatnikiem ze wszystkimi, wynikającymi z tego, konsekwencjami, tj. w szczególności powinien opodatkować i udokumentować tę usługę według zasad dla niej przewidzianych.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, zwalnia się od podatku usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT i prowadzi działalność jako centrum usług wspólnych, w ramach którego Spółka świadczy usługi na rzecz spółek z grupy kapitałowej, mających siedzibę w Polsce i za granicą, w szczególności w zakresie: usług księgowych, usług programistycznych dotyczących terminali kasowych, usług obsługi zamówień, usług HR. Wnioskodawca zawarł z towarzystwem ubezpieczeniowym (dalej: Ubezpieczyciel) umowę ubezpieczenia grupowego dla pracowników. Możliwość przystąpienia do ubezpieczenia grupowego jest dobrowolna i następuje po wypełnieniu przez pracownika deklaracji przystąpienia do ubezpieczenia. Warunki ubezpieczenia reguluje Umowa ubezpieczenia oraz Warunki Ogólne Grupowego Ubezpieczenia na Życie z Ubezpieczeniowym Funduszem Kapitałowym (O.). W zawartej Umowie ubezpieczenia Wnioskodawca występuje jako ubezpieczający, natomiast pracownicy jako uczestnicy. Zgodnie z O., uczestnik to osoba, na rachunek której umowa ubezpieczenia została zawarta (osoba ubezpieczona). Wartość składek ubezpieczeniowych pokrywa Spółka, lecz wszelkie świadczenia wynikające z Umowy ubezpieczenia przysługują wyłącznie pracownikom. Jedynymi osobami uprawnionymi do otrzymania świadczenia są poza pracownikami - uposażeni, czyli osoby uprawnione do otrzymania świadczenia na warunkach opisanych w O., przewidzianego na wypadek śmierci pracownika.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego, czy w stosunku do ubezpieczeń grupowych wynikających z umów ubezpieczenia Wnioskodawca dokonuje świadczenia usług na rzecz pracowników.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i przywołanych przepisach należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że w niniejszych okolicznościach Wnioskodawca nie dokonuje odsprzedaży usług, gdyż nie nabywa usług ubezpieczeniowych we własnym imieniu i na własny rachunek, które następnie odsprzedaje w takim samym zakresie. Wnioskodawca zawiera umowy grupowego ubezpieczenia na rachunek swoich pracowników. Tak więc wobec zawartej umowy ubezpieczenia Wnioskodawca nie korzysta z ochrony ubezpieczeniowej zapewnionej od ubezpieczyciela. Do odbioru świadczeń ubezpieczeniowych od ubezpieczyciela uprawniony jest wyłącznie pracownik, czyli ubezpieczony(uczestnik), który na mocy zawartej przez Wnioskodawcę umowy grupowego ubezpieczenia i w związku z odpowiednią deklaracją może z nich skorzystać. Zatem Wnioskodawca, pomimo zawarcia umowy ubezpieczenia we własnym imieniu, nie jest odbiorcą usługi oferowanej przez ubezpieczyciela. Skoro Wnioskodawca zawierając umowę ubezpieczenia wskazuje swoich pracowników to należy uznać, że pracownicy są konsumentami usługi ubezpieczeniowej świadczonej przez ubezpieczyciela. Wnioskodawca pełniąc rolę ubezpieczającego nabywa usługi ubezpieczeniowe w imieniu i na rzecz nabywcy usługi ubezpieczeniowej, czyli pracownika. Skoro Wnioskodawca nie jest podmiotem, który nabywa usługę ubezpieczenia to nie może dokonać odsprzedaży usługi ubezpieczeniowej w tym samym, nabytym od ubezpieczyciela, zakresie. W konsekwencji, w analizowanych okolicznościach nie dochodzi do kupna usług ubezpieczeniowych nabytych we własnym imieniu i na własny rachunek, a następnie ich odsprzedaży na rzecz pracownika jako konsumenta usługi ubezpieczeniowej. Zatem w analizowanej sprawie w przypadku zawieranych przez Wnioskodawcę umów ubezpieczenia w imieniu własnym, lecz na rzecz pracownika nie ma zastosowania art. 8 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług.

W opisanych okolicznościach nie będzie również mieć zastosowania ww. wskazany art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, gdyż w niniejszej sytuacji Wnioskodawca nie uczestniczy w świadczeniu usług ubezpieczeniowych, tj. nie nabywa ich od Ubezpieczyciela, ani też ich nie świadczy. Rola Wnioskodawcy sprowadza się jedynie do zapłacenia składki ubezpieczeniowej wynikającej z zawartej umowy ubezpieczenia grupowego na rzecz pracowników. Składki należne są ubezpieczycielowi w zamian za nabywane przez pracowników usługi ubezpieczeniowe i są zapłatą za te usługi.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.