Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP3/4512-267/16/PB
z 18 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa(Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 16 maja 2016 r. (data wpływu 23 maja 2016 r.), uzupełnionym w dniu 6 lipca 2016 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania sprzedaży gruntów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 maja 2016 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 6 lipca 2016 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania sprzedaży gruntów.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe .

W dniu 6 września 1994 r. Wnioskodawca (będąc stanu wolnego) nabył od rodziców gospodarstwo rolne o powierzchni 4,24 ha wraz z zabudowaniami. Umowa darowizny została zawarta w związku z zaprzestaniem działalności rolniczej przez rodziców. Do ok. 2003 r. pomagał, a następnie samodzielnie prowadził gospodarstwo. Po wejściu w życie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (w 2003 r.) na mocy decyzji z 2004 r. Wnioskodawca podzielił gospodarstwo na mniejsze działki, tj. działka xx/x6 uległa podziałowi na działki od nr xx/x7 do nr xx/x2. Plan miejscowy przewidywał zabudowę mieszkaniową jednorodzinną, zieleń oraz drogi dla dzielonej działki xx/x6 w związku z czym część działek przeznaczona jest pod drogi, część stanowi zabudowane gospodarstwo rolne lub łąki, zaś kilkanaście działek to grunty przeznaczone pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną, wydzielone z myślą o sprzedaży i w przyszłości pod zabudowę dla dzieci. W 2008 r. dwie z wydzielonych działek stanowiące gospodarstwo rolne Wnioskodawca połączył w jedną działkę o nr xxx, która następnie uległa podziałowi na działki nr xxx/1, xxx/2, xxx/3. W latach 2007 – 2008 Wnioskodawca dokonał sprzedaży 10 działek pod zabudowę jednorodzinną dla różnych nabywców. W związku z dużym zainteresowaniem w tamtych latach, działki sprzedawane były „chętnym, którzy zajeżdżali na gospodarstwo pytać o działki budowlane”. Wnioskodawca nie uzbrajał gruntów i nie dokonywał żadnych czynności profesjonalnych zmierzających do pozyskania klientów (ogłoszenia, banery, itp.), nie inwestował w działki celem podniesienia ich wartości, tj. nie budował uzbrojenia ani dróg, nie uzyskiwał warunków zabudowy. Wnioskodawca nie zawierał umów dzierżawy, najmu lub użyczenia. Nie ogłaszał zamiaru sprzedaży w mediach. Działki nie stanowiły żadnego źródła dochodu dla Wnioskodawcy. Ani Wnioskodawca ani jego żona nie prowadzą (zarówno razem jak i osobno) żadnej działalności gospodarczej, zwłaszcza związanej z obrotem nieruchomościami. Do 2010 r. Wnioskodawca pomagał w gospodarstwie rolnym, zaś od 2010 do 2012 r. prowadził działalność gospodarczą związaną z montażem instalacji klimatyzacyjnych. Od 2012 r. do chwili obecnej Wnioskodawca jest zatrudniony na umowę o pracę w firmie zajmującej się świadczeniem usług związanych z montażem urządzeń i instalacji klimatyzacyjnych. W 2013 r. w życie wszedł nowy miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, który podtrzymał dotychczasowe przeznaczenie działek stanowiących własność Wnioskodawcy nr: xx/1 obszaru 1158 m2, xx/19 obszaru 1266 m2, xx/20 obszaru 1078 m2, xx/21 obszaru 1120 m2, xx/22 obszaru 1120 m2, xx/23 obszaru 1122 m2, xx/24 obszaru 951 m2, xx/2 obszaru 3148 m2, tj. zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna. Plan nie uległ zmianie do dnia dzisiejszego. W 2013 r. Wnioskodawca dokonał wydzielenia dróg, które w planie zarezerwowane były pod komunikację publiczną. Poza gospodarstwem otrzymanym od rodziców Wnioskodawca nigdy nie nabywał żadnych nieruchomości. Trzy lata temu w sąsiedztwie nieruchomości należącej do Wnioskodawcy zostały wybudowane obiekty handlowe należące do jednego właściciela. Od kilku miesięcy sąsiad proponuje zawarcie jednej umowy przedwstępnej, która zobowiązywałaby Wnioskodawcę do sprzedaży sąsiadujących z jego nieruchomością, niezabudowanych działek nr xxx/1 obszaru 1158 m2, xx/19 obszaru 1266 m2, xx/20 obszaru 1078 m2, xx/21 obszaru 1120 m2, xx/22 obszaru 1120 m2, xx/23 obszaru 1122 m2, xx/24 obszaru 951 m2, xxx/2 obszaru 3148 m2, przy czym:

• działki nr xx/23 i nr xx/24 zostaną sprzedane po dniu 29 lipca 2016 r.
• działki nr xx/21 i nr xx/22 zostaną sprzedane w terminie do 30 maja 2017 r.
• działki nr xx/19 i nr xx/20 zostaną sprzedane w terminie do 30 maja 2018 r.
• działki nr xxx/1 i nr xx/2 zostaną sprzedane w terminie do 30 maja 2019 r.

W ewidencji gruntów oraz księdze wieczystej działki te oznaczone są jako użytki rolne. Wnioskodawca nie ogłaszał się ze sprzedażą tych działek, a zamiar sprzedaży podyktowany jest atrakcyjną ceną oraz faktem, że nabycia dokonuje sąsiad. Prawdopodobnie nabycie działek przez sąsiada nastąpi na cele związane z prowadzoną przez niego handlowo-usługową działalnością gospodarczą.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że przy wydzielaniu działek nie podejmował decyzji, które z nich konkretnie będą przeznaczone w przyszłości na potrzeby rodziny (np. dla dzieci), a które będą przedmiotem ewentualnej sprzedaży. Intencją podziału była chęć zabezpieczenia przyszłych potrzeb mieszkaniowych i finansowych bliskich Wnioskodawcy. Środki, które Wnioskodawca uzyskał 8 lat temu ze sprzedaży nie zostały spożytkowane na zakup jakichkolwiek kolejnych gruntów, co mogłoby wskazywać na stały, profesjonalny i handlowy charakter sprzedaży działek. Środki uzyskane ze sprzedaży działek zostały spożytkowane na remont zabudowań, zwłaszcza budynku mieszkalnego, potrzeby własne i w znacznej części na opłatę planistyczną na rzecz gminy, która okazała się wyjątkowo wysoka (260.000,-). Wskazane w treści wniosku miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego nie były uchwalane na wniosek Wnioskodawcy. Są to plany wielkoobszarowe, sporządzone dla obszaru całej wsi, a nie jedynie dla działki lub działek Wnioskodawcy. Wskazane w treści wniosku sformułowania, że Wnioskodawca „nie uzbrajał gruntów, nie dokonywał żadnych czynności profesjonalnych zmierzających do pozyskania klientów ani nie inwestował w działki celem podniesienia ich wartości, tj. nie budował uzbrojenia ani dróg, (…) nie uzyskiwał warunków zabudowy, nie zawierał umów dzierżawy, najmu lub użyczenia”, odnoszą się do całego okresu posiadania przedmiotowych działek. Wnioskodawca w całym tym okresie nie podejmował takich czynności. Mimo, że podzielony teren jest nierówny Wnioskodawca nie wykonywał prac budowlanych zmierzających do wyrównania terenu i podniesienia w ten sposób jego atrakcyjności.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż opisanych wyżej niezabudowanych działek nr xxx/1, xx/19, xx/20, xx/21, xx/22, xx/23, xx/24, xxx/2 będzie objęta podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, transakcja nie będzie objęta podatkiem od towarów i usług. Nabycie nieruchomości nie było nabyciem związanym z działalnością gospodarczą, a charakter nabycia (umowa darowizny) nie wskazywał na zarobkowy i handlowy zamiar nabywcy. Wnioskodawca nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami. Nigdy nie był podatnikiem VAT w związku z działalnością rolniczą lub pozarolniczą. Wnioskodawca jest zatrudniony na umowę o pracę, praca ta nie ma związku z obrotem nieruchomościami. Wnioskodawca nie nabył nigdy jakiejkolwiek nieruchomości w drodze umowy kupna-sprzedaży. Wnioskodawca wskazuje również na brak stałej i powtarzalnej aktywności w zakresie sprzedaży nieruchomości (ostatnia sprzedaż 8 lat temu). Wobec powyższego podnosi, że nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), lecz do spożytkowania w celach prywatnych. Liczba i zakres transakcji sprzedaży gruntów nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem opodatkowania, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą (tak wskazał ETS w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10). Brak jest też określonych czynności, które pozwalałyby na uznanie Wnioskodawcy za prowadzącego działalność gospodarczą podatnika w zakresie tych czynności. Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: przekształcenie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, budowa dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działań w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich. W przypadku Wnioskodawcy ww. czynności (poza dokonanymi podziałami) nie występują, co w jego ocenie wyklucza objęcie transakcji podatkiem od towarów i usług. Na okazjonalny i niezorganizowany charakter przyszłej sprzedaży wskazują również okoliczności sprzedaży wynikające z zamiaru powiększenia nieruchomości przez sąsiada. W szczególności rozłożenie transakcji w czasie nie może stanowić podstawy do przyjęcia że sprzedaż ma charakter ciągły i zorganizowany. W tej kwestii należy podkreślić, że umowy sprzedaży będą zawierane na rzecz jednego nabywcy i w wykonaniu jednej umowy przedwstępnej, zaś finalizowanie transakcji w etapach wynika z możliwości finansowych nabywcy a nie z zawodowego i stałego charakteru działalności zbywcy. Wobec powyższego, zbycie będzie stanowiło wykorzystanie prawa do rozporządzania majątkiem prywatnym. Wnioskodawca wskazuje, że podobne stanowisko jest aktualnie prezentowane w orzecznictwie sądowym oraz w interpretacjach organów skarbowych. W wyrokach NSA z dnia 12 lutego 2010 r., sygn. akt I FSK 2071/08 oraz z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, stwierdzono, że sprzedaż działek przez osoby fizyczne, nawet dokonana kilkakrotnie, nie stanowi czynności opodatkowanej dopóki nie jest czynnością wykonywaną w ramach działalności gospodarczej. W ocenie NSA, zamiar częstotliwego wykonywania czynności ujawniona musi być już w zamiarze nabycia towaru, a nie w momencie sprzedaży. Brak takiego zamiaru wyklucza możliwość uznania danego podmiotu za podatnika VAT. Jeżeli majątek został nabyty na własne potrzeby danej osoby a nie z przeznaczeniem do działalności handlowej, to jest to majątek prywatny. Powyższe zostało potwierdzone w wielu innych wyrokach NSA/WSA. Mianowicie jednolite już stanowisko sądowe potwierdza, iż przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając przeznaczone pod zabudowę grunty, działa w charakterze podatnika VAT jako handlowiec, wymaga ustalenia, że jej aktywność w tym zakresie przybiera formę zawodową, czyli stałą (charakteryzującą się powtarzalnością czynności i chęcią kontynuacji; wyroki NSA w sprawach I FSK 1629/07, I FSK 1059/07, I FSK 253/08, I FSK 779/07, wyroki WSA w sprawach I SA/Wr 98-99/09, I SA/Gd 881/08, I SA/Sz 684/09, III SA/G1 1334/08). Podnosi się, że sama wyprzedaż majątku własnego nawet w częściach, nie ma charakteru podatkowego. Oceniając te kwestie, należy zwrócić uwagę przede wszystkim na okoliczności towarzyszące nabyciu oraz na czas dzielący nabycie i zbycie, a także okoliczności sprzedaży i przeznaczenia środków uzyskanych ze sprzedaży, czy pozostają w majątku prywatnym, czy są użyte do działalności gospodarczej (VAT Komentarz, Lex 2009, wyd. 3). Podobnie najnowsze orzecznictwo I SA/Gd 234/16 – wyrok WSA w Gdańsku, I SA/Gd 1405/15 – wyrok WSA w Gdańsku, I SA/Wr 1536/11 – wyrok WSA we Wrocławiu i szereg innych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 - zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Definicję towaru ustawodawca zawarł w art. 2 pkt 6 ustawy. W myśl tego przepisu, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Według art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380, z późn. zm.), rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne.

W myśl art. 46 § 1 ww. Kodeksu, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług, podlega opodatkowaniu, ale tylko taka, która wykonana jest przez podmiot, który w związku z jej realizacją występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zdefiniowane zostały w art. 15 ust. 1 i ust. 2 tej ustawy. Podatnikami - według zapisu art. 15 ust. 1 - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, zgodnie z ust. 2 tego artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Aby dostawę towarów uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że sprzedawane towary zostały nabyte w celu wykorzystania ich w działalności gospodarczej. Warunkiem opodatkowania danej czynności – w świetle powyższych przepisów - jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Jeśli natomiast osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego (np. działek gruntu), a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Należy mieć też na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i podejmowanych w odniesieniu do niego działań w całym okresie posiadania. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych co stwierdził Trybunał Sprawiedliwości UE w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Ülzen v. Dieter Albrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanego powyżej orzeczenia C-291/92 wynika zatem, ze podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania danej nieruchomości czy jej części w ramach majątku osobistego.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści przywołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że w związku sprzedażą przedmiotowych działek Wnioskodawca nie będzie podatnikiem podatku od towarów i usług. Pomimo, że grunty te spełniają definicję towarów, o których mowa w art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, nie można uznać, że przy dokonywaniu ich sprzedaży, Wnioskodawca będzie działał w charakterze handlowca. Z treści wniosku wynika bowiem, że nabycie przedmiotowych gruntów nastąpiło w drodze darowizny w 1994 r. i nie było dokonane w celu dalszej odsprzedaży. Ponadto przez cały okres posiadania Wnioskodawca nie podejmował żadnych czynności mających na celu przygotowanie działek gruntu do sprzedaży (nie uzbrajał gruntów, nie dokonywał żadnych czynności profesjonalnych zmierzających do pozyskania klientów, nie inwestował w działki celem podniesienia ich wartości – tj. nie budował uzbrojenia ani dróg, nie uzyskiwał warunków zabudowy). Żadna z przedmiotowych działek nie była przedmiotem najmu, dzierżawy ani użyczenia. Plany zagospodarowania przestrzennego dla przedmiotowych działek nie były uchwalane z inicjatywy Wnioskodawcy – są planami wielkoobszarowymi, sporządzonymi dla obszaru całej wsi. Intencją podziału była chęć zabezpieczenia przyszłych potrzeb mieszkaniowych i finansowych bliskich Wnioskodawcy. Przy sprzedaży ww. działek nie podejmowano działań marketingowych wykraczających poza zwykłe formy ogłoszenia.

W konsekwencji należy stwierdzić, że dokonując sprzedaży Wnioskodawca będzie korzystał z przysługującego prawa do rozporządzania własnym majątkiem. Taka sprzedaż oznacza działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie znajdują zastosowania. Wnioskodawca dokona zbycia gruntów należących do majątku prywatnego, dlatego ich sprzedaż nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując należy stwierdzić – przy uwzględnieniu aktualnego orzecznictwa sądowego, w tym wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby (C-180/10) i Emilian Kuć, Halina Jeziorska-Kuć (C-181/10) – że planowana przez Wnioskodawcę sprzedaż nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż brak jest normatywnych przesłanek, aby uznać Wnioskodawcę za podatnika tego podatku.

Podkreślić należy, że powołane orzeczenie TSUE wyznacza aktualnie kierunki interpretacyjne i stanowi podstawę orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego i Wojewódzkich Sądów Administracyjny, np. NSA z dnia 23 stycznia 2014 r. (sygn. akt I FSK 143/13), z dnia 17 grudnia 2013 r. (sygn. akt I FSK 114/13), z dnia 9 listopada 2011 r. (sygn. akt. I FSK 1656/11 i 1658/11) oraz WSA z dnia 10 października 2013 r. (sygn. akt I SA/Po 379/13), z dnia 14 grudnia 2011 r. (sygn. akt I SA/Po 730/11), które zapadły na tle wyroku Trybunału.

Z powyższych wyroków wynika, że podejmowanie zorganizowanych działań, takich jak podział gruntu na mniejsze działki, uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zabudowy, wykonywanie czynności marketingowych świadczy o tym, że czynności te przybierają formę zawodową (profesjonalną), a ponieważ w rozpatrywanej sprawie nie mamy do czynienia ze zbiorem tych zorganizowanych działań –sprzedaż działek, należących do majątku prywatnego, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionych we wniosku okoliczności sprawy, co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.