Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/4512-354/16-3/ISZ
z 12 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 11 maja 2016 r. (data wpływu 13 maja 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

1. uznania czynności wykonywanych w ramach umowy factoringu za odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT - jest prawidłowe,
2. określenia miejsca opodatkowania wykonywanych usług factoringowych - jest prawidłowe.
3. prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku ze świadczeniem usług factoringowych - jest prawidłowe.
   
   

UZASADNIENIE

W dniu 13 maja 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czynności wykonywanych w ramach umowy factoringu za odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, określenia miejsca opodatkowania wykonywanych usług factoringowych oraz w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku ze świadczeniem usług factoringowych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca zamierza zawrzeć z M. S.p.A (dalej: M.) umowę faktoringu (dalej: Umowa), który ma dotyczyć wierzytelności powstałych pomiędzy M. a dealerami samochodowymi, którzy podpisali z M. umowy koncesyjne (dalej: Dealerzy). M. jest osobą prawną prawa włoskiego (spółką akcyjną) i ma siedzibę na terytorium Włoch. M. jest zarejestrowana dla potrzeb VAT. M. nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności w rozumieniu przepisów o VAT.

Świadczone na podstawie Umowy usługi faktoringu mają obejmować istniejące oraz przyszłe wierzytelności M. powstałe w stosunku do Dealerów z tytułu:

1. dostaw pojazdów,
2. współpracy z M. w zakresie przygotowywania ofert specjalnych sprzedaży pojazdów dla Dealerów lub nabywców finalnych (dalej: Wierzytelności).
   
   

W celu świadczenia na rzecz M. usług faktoringowych, Wnioskodawca nabywa Wierzytelności (w drodze ich cesji), na określonych w Umowie zasadach. Z tytułu nabycia Wierzytelności Wnioskodawca uiszcza na rzecz M. kwotę w wysokości ich wartości nominalnej.

Ponadto, w umowie zostały wskazane tzw. Plafondy, które stanowią określone kwotowo dla każdego z Dealerów maksymalne limity wartości Wierzytelności, które Wnioskodawca będzie nabywał na podstawie Umowy od M.,

Usługi faktoringu świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz M. na podstawie Umowy są:

1. faktoringiem pełnym (właściwym), w zakresie w jakim Wnioskodawca nabywa Wierzytelności do wysokości Plafondu, co oznacza, że w stosunku do tych Wierzytelności Wnioskodawca ponosi ryzyko braku ich zapłaty lub niewypłacalności Dealera;
2. faktoringiem niepełnym (niewłaściwym), w zakresie w jakim Bank nabywa Wierzytelności ponad wysokość Plafondu lub w sytuacji, gdy została podjęta decyzja o niefinansowaniu danego Dealera lub gdy finansowanie danego Dealera zostało zablokowane, co oznacza, że w stosunku do tych Wierzytelności Wnioskodawca nie ponosi ryzyka braku ich zapłaty lub niewypłacalności Dealera, a w przypadku braku otrzymania zapłaty od Dealera z tytułu nabytej Wierzytelności, Wnioskodawcy przysługuje regres wobec M..
   
   

Zgodnie z Umową w ramach usług faktoringowych Wnioskodawca jest zobowiązany na rzecz M. do świadczenia następujących czynności:

1. analizy ryzyka finansowania Dealerów,
2. zarządzania nabytymi Wierzytelnościami, obejmujące ich monitorowanie i rozliczanie płatności dokonywanych przez Dealerów,
3. podejmowania wszelkich niezbędnych czynności w stosunku do Dealerów celem dochodzenia Wierzytelności,
4. gromadzenia oraz przekazywania M. informacji związanych z ustalaniem wysokości Plafondu, ratingu kredytowego oraz kategorii finansowej Dealerów,
5. oceny kondycji finansowej i majątkowej Dealerów na podstawie informacji posiadanych w związku z wykonywaniem niniejszej Umowy, w szczególności na potrzeby podjęcia przez M. decyzji o wstrzymaniu sprzedaży pojazdów kontraktowych na rzecz poszczególnych Dealerów,
6. kontroli sposobu wykonywania przez Dealerów umów koncesyjnych,
7. weryfikacji kondycji finansowej i majątkowej podmiotów, które ubiegają się o włączenie do sieci dealerskiej M.,
8. współpracy w zakresie przygotowywania ofert specjalnych sprzedaży pojazdów dla Dealerów;
9. raportowania do M. wykonania powyższych czynności.
   
   

Strony Umowy zamierzają rozliczać usługi faktoringowe w okresach miesięcznych.

Kwota wynagrodzenia należnego Wnioskodawcy z tytułu świadczonych zgodnie z Umową usług kalkulowana jest na podstawie wartości nominalnej nabywanych Wierzytelności, rzeczywistej liczby dni ich finansowania przez Wnioskodawcę oraz stopy procentowej (EURIBOR), powiększonej o ustaloną marżę.

Jak ustaliły strony w Umowie, zapłata wynagrodzenia następować będzie na podstawie faktur VAT wystawianych przez Wnioskodawcę na rzecz M. w terminie do 7 - go dnia każdego miesiąca kalendarzowego następującego po miesiącu, za który należne jest wynagrodzenie. Wynagrodzenie Wnioskodawcy będzie płatne bezpośrednio na jego rachunek, w terminie 3 dni od daty wystawienia faktury (wskazanej na fakturze).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy czynności obejmujące nabycie Wierzytelności oraz pozostałe czynności, które będą świadczone (dalej: Usługi faktoringowe) przez Wnioskodawcę na rzecz M. na podstawie Umowy, będą stanowić odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT?
2. Czy jeśli czynności opisane w stanie przyszłym, świadczone na podstawie zawartej Umowy, stanowią odpłatne świadczenie usług, to czy zgodnie z art. 28b ust. 1, w związku z art. 28a ustawy o VAT, miejscem świadczenia tych usług faktoringowych będzie państwo, gdzie znajduje się siedziba nabywcy usługi (M.)?
3. Czy jeśli czynności opisane w stanie przyszłym, świadczone na podstawie zawartej Umowy, stanowią świadczenie usług faktoringowych, Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego w związku ze świadczeniem tych usług na rzecz M. zgodnie z art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy o VAT?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Usługi obejmujące nabycie Wierzytelności oraz pozostałe czynności świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz M. na podstawie Umowy będą stanowić odpłatnie świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.
2. W świetle art. 28b ust. 1 ustawy o VAT w związku z art. 28a ustawy o VAT miejscem świadczenia Usług faktoringowych na rzecz M. będzie państwo, gdzie nabywca posiada siedzibę (czyli terytorium Włoch).
3. Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego w związku ze świadczeniem Usług faktoringowych na rzecz M. zgodnie z art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy o VAT.
   
   

Ad. 1.

Uznanie usługi faktoringu jako odpłatnej usługi w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium Polski.

Definicja odpłatnego świadczenia usług jest zamieszczona w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT i stanowi ona, że przez odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

Przepisy ustawy o VAT nie wskazują wprost, jakie przesłanki powinny zostać spełnione, aby czynności świadczone na podstawie umowy faktoringu stanowiły odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. Przesłanki (kryteria) te zostały jednak określone przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE), w tym w szczególności w sprawie C-93/10 GFKL Financial Services AG. Zdaniem TSUE, aby faktoring stanowił odpłatne świadczenie usług w rozumieniu przepisów o VAT powinny być spełnione następujące warunki:

1. w ramach usługi powinna wystąpić wymiana świadczeń wzajemnych,
2. usługa ta powinna być odpłatna,
3. powinien istnieć bezpośredni związek między wykonaną usługą a otrzymanym wynagrodzeniem,
4. przy czym za wynagrodzenie za usługę nie uważa się różnicy między nominalną wartością wierzytelności a ceną ich sprzedaży (tzw. dyskonto).
   
   

W powyższym wyroku TSUE stwierdził, że świadczenie usługi następuje „odpłatnie” tylko wówczas gdy pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, w ramach którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych. Tym samym, świadczenie otrzymywane przez usługodawcę powinno stanowić rzeczywiste odzwierciedlenie wartości usługi świadczonej usługobiorcy. Świadczenie usług dokonywane „odpłatnie” w rozumieniu przepisów dyrektywy VAT wymaga zatem istnienia bezpośredniego związku między wyświadczoną usługą a otrzymanym wynagrodzeniem. Takie stanowisko było prezentowane przez TSUE również we wcześniejszych wyrokach (np. w wyroku C-40/09 Astra Zeneca, 102/86 Apple and Pear Development Council czy też C-16/93 R.J. Tolsma).

Odnosząc się zaś do kwestii „odpłatności” przy obrocie wierzytelnościami TSUE stwierdził, że dyskonto nie stanowi bezpośredniego wynagrodzenia z tytułu usługi świadczonej przez nabywcę wierzytelności. TSUE uznał bowiem, że różnica jedynie ta odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży, która jest uzależniona od „wątpliwych perspektyw na ich spłatę i zwiększonego ryzyka niewypłacalności dłużników”.

Mając na uwadze stanowisko TSUE wyrażone w powołanym wyroku, w kwestii kwalifikacji dla celów VAT czynności polegających na obrocie wierzytelnościami wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: NSA) w wyroku z 19 marca 2012 r., I FPS 5/11. NSA w sposób precyzyjny nakreślił przesłanki, które nie pozwalają na uznanie cesji wierzytelności za usługę podlegająca VAT. Zgodnie ze stanowiskiem NSA (uwzględniającym dorobek orzecznictwa TSUE) nabycie wierzytelności pieniężnej:

1. na własne ryzyko,
   
2. w celu windykacji w swoim imieniu i na swoją rzecz,
   
3. jeżeli różnica między wartością nominalną wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży

- nie jest odpłatną usługą w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

To pozwoliło NSA na postawienie tezy, że transakcja nabycia na własne ryzyko wierzytelności „trudnej” (co zostało zdefiniowane jako nabytej po cenie niższej od jej wartości nominalnej) nie może być zakwalifikowana jako usługa w rozumieniu ustawy o VAT, jeśli nie występuje zobowiązanie przez usługodawcę do ściągnięcia długu w zamian za wynagrodzenie.

NSA podkreślił, że podstawowym i koniecznym warunkiem do uznania transakcji za odpłatną usługę (a więc czynność opodatkowaną) jest wystąpienie bezpośredniego (innego niż dyskonto) wynagrodzenia związanego z tą czynnością, rzeczywiście otrzymanego (bądź należnego) jako świadczenia wzajemnego za wykonaną usługę faktoringu. Sąd podkreślił, że dana transakcja powinna być badana każdorazowo pod kątem poszukiwania „strumienia pieniędzy” płynącego od zbywcy wierzytelności (cedenta) do nabywcy (cesjonariusza) za wykonaną usługę. Co więcej, w ocenie NSA istotne jest ustalenie, czy obok transakcji kupna-sprzedaży, występuje także świadczenie przez nabywcę wierzytelności jakichkolwiek innych usług, z tytułu których nabywca otrzymuje wynagrodzenie.

Odnosząc wskazane przez TSUE oraz NSA kryteria uznania czynności wykonywanych w ramach usług faktoringowych za odpłatne świadczenie usług, w pierwszej kolejności należy wskazać, że w przypadku Wnioskodawcy, zgodnie z Umową, Wierzytelności będą nabywane przez niego po ich wartości nominalnej. Wynagrodzenie zostało zatem ustalone odrębnie od kalkulacji wartości Wierzytelności i jest ono płatne przez M. na konto Wnioskodawcy. A zatem w zdarzeniu przyszłym będącym przedmiotem niniejszego wniosku będzie istniał „strumień pieniędzy” płynący od zbywcy wierzytelności (M.) do nabywcy (Wnioskodawcy) za wykonaną usługę, który zgodnie z NSA stanowi zapłatę za usługi faktoringu.

Ponadto w myśl postanowień Umowy, Wnioskodawca, poza samą czynnością nabycia Wierzytelności, jest również zobowiązany do wykonani szeregu innych świadczeń na rzecz M. tj.:

1. analizy ryzyka finansowania Dealerów,
2. zarządzania nabytymi Wierzytelnościami, obejmujące ich monitorowanie i rozliczanie płatności dokonywanych przez Dealerów,
3. podejmowania wszelkich niezbędnych czynności w stosunku do Dealerów celem dochodzenia Wierzytelności,
4. gromadzenia oraz przekazywania M. informacji związanych z ustalaniem wysokości Plafondu, ratingu kredytowego oraz kategorii finansowej Dealerów na potrzeby Umowy SOP,
5. oceny kondycji finansowej i majątkowej Dealerów na podstawie informacji posiadanych w związku z wykonywaniem niniejszej Umowy, w szczególności na potrzeby podjęcia przez M. decyzji o wstrzymaniu sprzedaży Pojazdów kontraktowych na rzecz poszczególnych Dealerów,
6. kontroli sposobu wykonywania przez Dealerów Umów Koncesji,
7. weryfikacji kondycji finansowej i majątkowej podmiotów, które ubiegają się o włączenie do sieci dealerskiej M.,
8. współpracy w zakresie przygotowywania ofert specjalnych sprzedaży Pojazdów kontraktowych dla Dealerów;
9. raportowania do M. wykonywania powyższych czynności.
   
   

Mając powyższe na uwadze, w świetle orzecznictwa TSUE oraz NSA nie ulega wątpliwości, że czynności nabycia wierzytelności oraz pozostałe usługi świadczone na podstawie Umowy stanowią odpłatnie świadczone usługi w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT jako usługi faktoringu.

Przedstawione przez Wnioskodawcę interpretacja przepisów ustawy o VAT odnośnie obowiązku opodatkowania VAT usług faktoringu znajduje również potwierdzenie w licznych indywidualnych interpretacja Ministra Finansów wydanych na podstawie analogicznych do przedstawionego w niniejszym wniosku stanów faktycznych np.

1. interpretacja wydana dnia 15 maja 2012 r. nr IPPP1/443-161/12-2/EK,
2. interpretacja wydana dnia 13 listopada 2012 r. nr IPPP1/443-775/12-2/JL,
3. interpretacja wydana dnia 4 grudnia 2014 r. nr IBPP2/443-890/14/WN,
4. interpretacja wydana dnia 30 kwietnia 2015 r. nr IPPP1/4512-104/15-2/AS,
   
   

Ad. 2.

Miejsce świadczenia usług faktoringu wykonywanych przez Wnioskodawcę.

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem wyjątków wskazanych w ustawie o VAT. W przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 28b ust. 2 ustawy o VAT).

Ustawa o VAT nie wskazuje szczególnych zasad ustalania miejsca opodatkowania usług faktoringowych, zatem miejsce opodatkowania tych usług regulują zasady ogólne.

Ponadto, dla potrzeb ustalania miejsca opodatkowania ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to (art. 28a ustawy o VAT):

1. analizy ryzyka finansowania Dealerów,
   
2. zarządzania nabytymi Wierzytelnościami, obejmujące ich monitorowanie i rozliczanie płatności dokonywanych przez Dealerów,
   
3. podejmowania wszelkich niezbędnych czynności w stosunku do Dealerów celem dochodzenia Wierzytelności,
   
4. gromadzenia oraz przekazywania M. informacji związanych z ustalaniem wysokości Plafondu, ratingu kredytowego oraz kategorii finansowej Dealerów na potrzeby Umowy SOP,
   
5. oceny kondycji finansowej i majątkowej Dealerów na podstawie informacji posiadanych w związku z wykonywaniem niniejszej Umowy, w szczególności na potrzeby podjęcia przez M. decyzji o wstrzymaniu sprzedaży Pojazdów kontraktowych na rzecz poszczególnych Dealerów,
   
6. kontroli sposobu wykonywania przez Dealerów Umów Koncesji,
   
7. weryfikacji kondycji finansowej i majątkowej podmiotów, które ubiegają się o włączenie do sieci dealerskiej M.,
   
8. współpracy w zakresie przygotowywania ofert specjalnych sprzedaży Pojazdów kontraktowych dla Dealerów;
   
9. raportowania do M. wykonywania powyższych czynności.
   
   

W konsekwencji, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do opodatkowania tych usług polskim podatkiem VAT.

Ad. 3.

Prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego w związku ze świadczeniem usług faktoringu na rzecz M.

Zgodnie z art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy o VAT, podatnik ma również prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, jeżeli importowane lub nabyte towary i usługi dotyczą świadczenia usług przez podatnika poza terytorium kraju, jeżeli kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium Polski, a podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych VAT, podatnikowi, przysługuje prawo do obniżenia kwoty należnego podatku VAT o kwotę naliczonego podatku VAT.

Treść powyższych przepisów wskazuje, że w celu ustalenia, czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego w związku ze świadczeniem usług faktoringu na rzecz M., konieczne jest przede wszystkim potwierdzenie, czy usługi te podlegałyby opodatkowaniu VAT, jeżeli ich miejsce świadczenia byłoby na terytorium Polski.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

W myśl natomiast art. 43 ust. 15 tej ustawy, zwolnienia z VAT, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13 ustawy o VAT, nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu,
2. usług doradztwa,
3. usług w zakresie leasingu.
   
   

W świetle przepisów ustawy o VAT usługi faktoringu podlegają zatem opodatkowaniu VAT według podstawowej stawki podatku w wysokości 23%, gdyż wyłączone są ze zwolnienia od podatku na podstawie wyżej powołanego art. 43 ust. 15 ustawy.

Kwestia zwolnienia lub opodatkowania transakcji faktoringu była również rozpatrywana przez TSUE w sprawie MKG-Kraftfahrzeuge-Factoring Gmbh (dalej; MKG). Spółka MKG na podstawie umowy faktoringowej nabywała wierzytelności komercyjne z tytułu sprzedaży samochodów. Spółka ta przejmowała pełne ryzyko niewypłacalności dłużników i nie miała możliwości regresu w stosunku do podmiotu, którego wierzytelność nabywała. W zamian za to otrzymywała wynagrodzenie w postaci prowizji i opłatę dodatkową (prowizję del credere) w przypadku nieotrzymania zapłaty w określonym terminie. TSUE orzekł, że czynności wykonywane przez MKG stanowią usługi świadczone za wynagrodzeniem. Analizując przepisy dotyczące zwolnienia z VAT TSUE stwierdził, iż czynności te nie mogą korzystać ze zwolnienia z VAT. Z wyroku w sprawie MKG wynika zatem, że dla celów VAT TSUE zrównał usługi faktoringu właściwego i niewłaściwego, tj. wskazał, że zarówno faktoring właściwy jak i faktoring niewłaściwy podlega opodatkowaniu VAT według stawki VAT.

Jak zostało to już wykazane usługi świadczone przez Wnioskodawcę należy zakwalifikować jako usługi faktoringu spełniające warunki uznania za odpłatne świadczenie usług w rozumieniu przepisów o VAT. Jako usługi faktoringu, zgodnie z art. 43 ust. 15 ustawy o VAT podlegają one wyłączeniu z zakresu zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13 ustawy o VAT.

Oznacza to, że zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT oraz powołanemu powyżej wyrokowi TSUE nie ulega wątpliwości, że jeżeli wykonywanie przez Wnioskodawcę czynności nabycia wierzytelności oraz pozostałych usług świadczonych na podstawie Umowy świadczone byłyby na terytorium Polski, podlegałyby one opodatkowaniu VAT. A zatem Wnioskodawcy przysługiwałoby w takiej sytuacji prawo do odliczenia naliczonego podatku VAT.

Oznacza to, że zgodnie z art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy o VAT Wnioskodawca jest uprawniony do odliczenia podatku VAT naliczonego w związku ze świadczeniem usług faktoringu na rzecz M., o ile będzie posiadał dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 tej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, iż nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie (z wyjątkiem przypadków ściśle określonych w art. 7 ust. 2 oraz w art. 8 ust. 2 ustawy). Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego. Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą, a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

W konsekwencji, dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Wnioskodawca we wniosku wskazał, że zamierza zawrzeć z M. umowę faktoringu (Umowa), który ma dotyczyć wierzytelności powstałych pomiędzy M. a dealerami samochodowymi, którzy podpisali z M. umowy koncesyjne (Dealerzy). Świadczone na podstawie Umowy usługi faktoringu mają obejmować istniejące oraz przyszłe wierzytelności M. powstałe w stosunku do Dealerów z tytułu dostaw pojazdów oraz współpracy z M. w zakresie przygotowywania ofert specjalnych sprzedaży pojazdów dla Dealerów lub nabywców finalnych (Wierzytelności).

Wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana w przepisach art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121 z późn. zm.). Natomiast usługi faktoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady faktoring polega na tym, że faktorant przenosi na faktora wierzytelność, a faktor zobowiązuje się zapłacić faktorantowi jej wartość nominalną pomniejszoną o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora oraz świadczyć na jego rzecz dodatkowe usługi. Podkreślenia wymaga fakt, że skutkiem jaki wywołuje umowa faktoringu jest zmiana osoby wierzyciela. Zmiana ta dokonywana jest w oparciu o przepisy zawarte w ustawie Kodeks cywilny, w Księdze trzeciej, Tytule IX, Dziale 1 Zmiana wierzyciela. Zgodnie z art. 509 Kodeksu cywilnego, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu lub właściwości zobowiązania.

Z powyższego wynika, że główną istotą faktoringu jest zmiana podmiotu uprawnionego (wierzyciela) w następstwie cesji (przelewu) wierzytelności. Umowa faktoringu niezależnie od wyżej wskazanego skutku jaki wywołuje tj. zmiany osoby wierzyciela, może powodować powstanie po stronie świadczącego ją podmiotu także inne skutki np. zobowiązanie do zapewnienia drugiej stronie umowy finansowania, prowadzenia jej rozliczeń itp. Faktoring nie jest tożsamy wyłącznie z cesją wierzytelności obejmuje bowiem różne dodatkowe czynności – usługi. Dwie podstawowe cechy faktoringu to: cesja wierzytelności i umowa o świadczenie usług.

W tym miejscu należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług nie uzależnia opodatkowania usług faktoringu od rodzaju umowy zawartej pomiędzy stronami, co oznacza, że każdy typ faktoringu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłatne świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy.

Podkreślenia wymaga również, że usługa faktoringowa ma charakter złożony i obok podstawowej czynności, jaką jest przelew wierzytelności, przedmiotem faktoringu czynią strony często szereg usług, jakie podmiot faktoringowy ma wykonać na rzecz przedsiębiorcy. Nazywane są one czynnościami dodatkowymi. Owe dodatkowe czynności podmiotu faktoringowego o charakterze usługowym obejmują m.in.:

1. przyjmowanie ryzyka wypłacalności dłużników,
2. windykację należności,
3. finansowanie przez dyskonto, udzielanie pożyczek,
4. monitorowanie dłużników,
5. wypłacanie zaliczek na poczet przyszłych należności,
6. sporządzanie i wysyłanie monitów w przypadku nieterminowej zapłaty ze strony dłużników,
7. okresowe sprawdzanie stanu wypłacalności dłużników,
8. kierowanie upomnień do dłużników opieszałych.
   
   

Konwencja Ottawska uchwalona w roku 1988 dotycząca faktoringu międzynarodowego mówi o tym, że faktor powinien zobowiązać się do wykonania co najmniej dwóch wymienionych czynności.

Usługa factoringu nie jest usługą jednorodną. W celu ustalenia, dla celów VAT, czy świadczenie usług obejmujące kilka części składowych należy traktować jako jedno świadczenie, czy też jako dwa lub więcej świadczeń wycenianych odrębnie, należy przede wszystkim wskazać, że każde świadczenie usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne oraz fakt, że świadczenie obejmujące z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę nie powinno być sztucznie dzielone, co mogłoby prowadzić do nieprawidłowości w funkcjonowaniu systemu podatku VAT. Pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedna lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej.

Wobec tego wskazane powyżej przykładowo czynności dokonywane w ramach umowy o świadczenie usług factoringu nie stanowią usług odrębnych od usługi faktoringu, gdyż stanowią one integralną część usługi faktoringu i nie mogą być z niej wydzielane.

W złożonym wniosku Wnioskodawca wskazał, że zamierza świadczyć usługi factoringu (factoring pełny i factoring niepełny). W ramach tych usług Wnioskodawca będzie nabywał wierzytelności M. powstałe w stosunku do Dealerów oraz będzie wykonywał na rzecz M. następujące czynności:

1. analizy ryzyka finansowania Dealerów,
2. zarządzania nabytymi Wierzytelnościami, obejmujące ich monitorowanie i rozliczanie płatności dokonywanych przez Dealerów,
3. podejmowania wszelkich niezbędnych czynności w stosunku do Dealerów celem dochodzenia Wierzytelności,
4. gromadzenia oraz przekazywania M. informacji związanych z ustalaniem wysokości Plafondu, ratingu kredytowego oraz kategorii finansowej Dealerów,
5. oceny kondycji finansowej i majątkowej Dealerów na podstawie informacji posiadanych w związku z wykonywaniem niniejszej Umowy, w szczególności na potrzeby podjęcia przez M. decyzji o wstrzymaniu sprzedaży pojazdów kontraktowych na rzecz poszczególnych Dealerów,
6. kontroli sposobu wykonywania przez Dealerów umów koncesyjnych,
7. weryfikacji kondycji finansowej i majątkowej podmiotów, które ubiegają się o włączenie do sieci dealerskiej M.,
8. współpracy w zakresie przygotowywania ofert specjalnych sprzedaży pojazdów dla Dealerów;
9. raportowania do M. wykonania powyższych czynności.
   
   

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego, czy czynności obejmujące nabycie Wierzytelności oraz pozostałe czynności, które będą świadczone (Usługi faktoringowe) przez Wnioskodawcę na rzecz M. na podstawie Umowy, będą stanowić odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Z uwagi na przedstawione we wniosku okoliczności, należy uznać, że nabycie przez Wnioskodawcę Wierzytelności oraz pozostałe wykonywane czynności stanowią jedno kompleksowe świadczenie stanowiące usługi factoringu. Wszystkie czynności podejmowane przez Wnioskodawcę (tj. nabycie wierzytelności oraz m.in. zarządzanie nabytymi Wierzytelnościami, podejmowanie wszelkich niezbędnych czynności w stosunku do Dealerów celem dochodzenia Wierzytelności, wykonywanie czynności związanych z oceną kondycji finansowej i majątkowej Dealerów, wykonywanie czynności weryfikacji kondycji finansowej i majątkowej podmiotów które ubiegają się o włączenie do sieci dealerskiej M.) w zamian za określone wynagrodzenie składają się łącznie na usługę faktoringu. Przy tym Wnioskodawca we wniosku jednoznacznie wskazał, że kwota wynagrodzenia należnego Wnioskodawcy, z tytułu świadczonych zgodnie z umową factoringową usług, kalkulowana jest na podstawie wartości nominalnej nabywanych Wierzytelności, rzeczywistej liczby dni ich finansowania przez Wnioskodawcę oraz stopy procentowej (EURIBOR), powiększonej o ustaloną marżę. Z zawartej umowy wynika ponadto wprost, że wynagrodzenie Spółki jest otrzymywane z tytułu świadczenia usług factoringowych, w okresach miesięcznych.

Wobec tego, w przedmiotowej sprawie istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Należne Wnioskodawcy wynagrodzenie wskazane we wniosku stanowi wynagrodzenie za świadczone usługi factoringu.

Tym samym czynności wykonywane w ramach zawartej umowy factoringu przez Wnioskodawcę (obejmujące nabycie Wierzytelności oraz pozostałe czynności), na rzecz M. na podstawie Umowy, będą stanowić odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Wobec tego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie uznania czynności wykonywanych w ramach umowy factoringu za odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT - jest prawidłowe.

W odniesieniu do miejsca opodatkowania świadczonych przez Wnioskodawcę usług factoringowych na rzecz kontrahenta należy wskazać, że kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
      
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

W przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 28b ust. 2 ustawy).

Z przepisów tych wynika, że miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika, tj. podmiotu działającego w takim charakterze, jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Tę zasadę ogólną należy stosować, gdy usługa jest świadczona na rzecz podatnika, a przepisy art. 28e, 28f ust. 1 i 1a, 28g ust. 1, 28i, 28j ust. 1 i 2 oraz 28n ustawy nie będą przewidywać innych zasad ustalenia miejsca świadczenia.

Wnioskodawca we wniosku wskazał, że zamierza zawrzeć z M. S.p.A (M.) umowę faktoringu. M. jest osobą prawną prawa włoskiego (spółką akcyjną) i ma siedzibę w Modenie na terytorium Włoch. M. jest zarejestrowana dla potrzeb VAT. M. nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności w rozumieniu przepisów o VAT.

W przedstawionych okolicznościach sprawy, kontrahenta Wnioskodawcy (M.), należy uznać za podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy. Ponadto wskazane w art. 28b ust. 1 ustawy zastrzeżenia nie mają zastosowania.

Zatem, zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia wykonywanych przez Wnioskodawcę usług factoringowych na rzecz M. S.p.A z siedzibą w Modenie na terytorium Włoch, będzie kraj siedziby kontrahenta Wnioskodawcy, tj. Włochy.

Wobec tego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie określenia miejsca opodatkowania wykonywanych usług factoringowych należy uznać za prawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi też, czy Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego w związku ze świadczeniem usług na rzecz M. zgodnie z art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy o VAT.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z treści cytowanych wyżej przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Powyższe wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Ponadto, na podstawie przepisu art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy, podatnik ma również prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, jeżeli importowane lub nabyte towary i usługi dotyczą dostawy towarów lub świadczenia usług przez podatnika poza terytorium kraju, jeżeli kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium kraju, a podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami.

Podatnik ma prawo do skorzystania z ww. prawa w określonych przepisami terminach, pod warunkiem spełnienia warunków pozytywnych (związku nabytych towarów i usług z czynnościami opodatkowanymi), jak i niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych m.in. w art. 88 ustawy.

Jednocześnie, zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

W tym miejscu wskazać należy, że aby odliczyć kwoty związane z czynnościami, których miejsce świadczenia (opodatkowania) znajduje się poza granicami kraju konieczne jest, aby kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium kraju. Warunkiem do odliczenia podatku naliczonego od towarów i usług związanych ze świadczeniem usług poza terytorium kraju jest to, aby - hipotetycznie - w przypadku realizowania tych samych usług w Polsce podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Co do zasady zatem czynności wykonywane poza terytorium kraju powinny mieć charakter sprzedaży opodatkowanej. Ponadto, podatnik musi posiadać dokumenty, z których wynikać będzie związek odliczonego podatku ze świadczonymi usługami poza terytorium kraju. Powinny to być przede wszystkim dokumenty potwierdzające wykonanie określonych czynności poza terytorium kraju, które będą jednocześnie opisywać te czynności.

Odnosząc się do pierwszego warunku, określonego ww. przepisem, dotyczącego możliwości odliczenia podatku naliczonego (z tytułu świadczenia usług poza terytorium kraju), gdyby były one wykonywane na terytorium kraju, należy ustalić, czy usługi świadczone przez Wnioskodawcę usługi factoringu, stanowiłyby czynności opodatkowane, gdyby były wykonywane na terytorium kraju.

Podstawowa stawka podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Zgodnie z art. 146a, zgodnie z którym w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f: stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o VAT, jak i przepisach wykonawczych do niej, przewidziane zostały zwolnienia od podatku oraz obniżone stawki.

W art. 43 ustawy o VAT przewidziany został szereg zwolnień, m.in. dla usług finansowych. Jednak w myśl art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;
2. usług doradztwa;
3. usług w zakresie leasingu.
   
   

W tym miejscu wskazać należy - co wielokrotnie podkreślał Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej - że zakres zwolnień przewidzianych w Dyrektywie VAT nie może być interpretowany w sposób rozszerzający. Czynności zwolnione od VAT zgodnie z Dyrektywą VAT stanowią autonomiczne pojęcia prawa wspólnotowego, a ich ujednolicona interpretacja ma służyć unikaniu rozbieżności w stosowaniu systemu podatku VAT w poszczególnych państwach członkowskich. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem pojęcia używane do opisania zwolnień wymienionych w art. 13 szóstej dyrektywy powinny być interpretowane w sposób ścisły, ponieważ stanowią one odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatkiem VAT objęta jest każda dostawa towarów i każda usługa świadczona odpłatnie przez podatnika (wyrok TSUE z dnia 19 listopada 2009 r. C-461/08 w sprawie Don Bosco Onroerend Goed BV).

Wnioskodawca we wniosku jednoznacznie wskazał, że zamierza zawrzeć z M. S.p.A (M.) umowę faktoringu (Umowa) w ramach której będzie świadczył na rzecz M. usługi faktoringu. Przy tym, jak wskazano w niniejszej interpretacji usługi te, zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy, będą opodatkowane na terytorium Włoch i nie będą podlegać opodatkowaniu w Polsce.

Uwzględniając powyższe, należy stwierdzić, że usługi faktoringu świadczone przez Wnioskodawcę zgodnie z zawartą umową factoringu, w przypadku gdy miejsce opodatkowania tych samych usług byłoby w Polsce, to usługi takie nie będą korzystać ze zwolnienia od podatku VAT i podlegają opodatkowaniu tym podatkiem według podstawowej stawki w wysokości 23%.

Zatem, w przypadku, gdy miejsce opodatkowania tych świadczonych przez Wnioskodawcę usług factoringowych, znajdowałoby się na terytorium Polski, to kwoty podatku naliczonego związanego z tymi usługami mogłyby być odliczone w związku z tożsamymi czynnościami, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy.

W świetle przedstawionych okoliczności sprawy oraz powołanych przepisów prawa podatkowego należy zatem stwierdzić, że Wnioskodawcy będzie przysługiwało - na podstawie art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy - prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku ze świadczeniem usług factoringu na rzecz M.. Jednocześnie Wnioskodawca zobowiązany jest do posiadania w swojej dokumentacji dokumentów, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku ze świadczeniem usług factoringowych - jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Należy podkreślić, że zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem, niniejsza interpretacja wydana została w indywidualnej sprawie Wnioskodawcy, nie wywołuje natomiast skutków prawnych dla podmiotu na rzecz którego Wnioskodawca świadczy usługi faktoringu (tj. M. S.p.A z siedzibą na terytorium Włoch) oraz dla Dealerów samochodowych, którzy podpisali umowę z tym podmiotem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.