Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/4512-461/16-2/RK
z 4 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 6 czerwca 2016 r. (data wpływu 13 czerwca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości i terminu obniżenia podstawy opodatkowania w związku z udzieleniem rabatu oraz sposobu jego udokumentowania - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 czerwca 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości i terminu obniżenia podstawy opodatkowania w związku z udzieleniem rabatu oraz sposobu jego udokumentowania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi na terytorium Polski działalność gospodarczą polegającą między innymi na sprzedaży samochodów marki X. Bezpośrednimi nabywcami samochodów są m.in. autoryzowani dealerzy samochodów (dalej: „Dealerzy”) współpracujący ze Spółką na podstawie umów dealerskich. Następnie dealerzy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonują odsprzedaży samochodów na rzecz klientów flotowych (dalej: „Klient”, „Klient flotowy”).

W przypadku przekroczenia przez Klienta flotowego określonej ilości zakupionych samochodów Spółka udziela mu rabatu (dalej: „Rabat pośredni”). Klienci flotowi nie są zobowiązani do świadczenia jakichkolwiek usług na rzecz Spółki. Tym samym, wyłączną podstawą przyznania Klientom Rabatu pośredniego jest przekroczenie przez nich określonego poziomu (wartości) zakupów samochodów od Dealerów, jaki dany Klient osiągnie w określonym przedziale czasu (np. w okresie rocznym lub kwartalnym). Wartość ta jest ustalana indywidualnie z Klientami flotowymi w ramach zawieranych ze Spółką umów. Weryfikacja spełnienia lub nie warunków do wypłaty Rabatów pośrednich odbywa się na podstawie ilości faktur wystawionych na Klienta flotowego / wartości samochodów zakupionych przez Klienta. Ponadto Klienci zobligowani są przedstawiać Spółce raport zawierający dane o przeprowadzonych transakcjach, w tym m.in. nazwę Dealera (sprzedawcy), model oraz numer nadwozia samochodu. Tym samym Spółka za pomocą numeru VIN indywidualnie identyfikującego dostarczane samochody każdorazowo jest w stanie powiązać udzielane Rabaty pośrednie, z konkretnymi samochodami.

W celu udokumentowania płatności dokonywanej przez Wnioskodawcę na rzecz Klientów flotowych, Spółka lub Klient wystawia notę księgową (odpowiednio: obciążeniową lub uznaniową) zawierającą wymagane ustawą o rachunkowości dane dotyczące m.in. oznaczenia wystawcy noty oraz podmiotu obciążanego, numeru i daty wystawienia dokumentu, przedmiotu transakcji (z identyfikacją pojazdu objętego umową), kwoty podatku od towarów i usług oraz kwoty brutto. Dokument wystawiany zarówno przez Spółkę, jak i Klientów flotowych nie jest fakturą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca nie wyklucza zawarcia w przyszłości umów z innymi kontrahentami niż Klienci flotowi na analogicznych warunkach.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

1. Czy w świetle przedstawionego powyżej opisu stanu faktycznego Spółka jest uprawniona do obniżenia podstawy opodatkowania VAT w okresie rozliczeniowym, w którym Spółka faktycznie dokonała wypłaty Rabatu pośredniego, a dokumentem potwierdzającym wypłatę może być nota księgowa z wykazanym podatkiem VAT?
2. Czy w świetle przedstawionego powyżej opisu stanu faktycznego kwotę wypłacanego Rabatu pośredniego należy uznać za kwotę brutto, tj. VAT powinien być wyliczany tzw. metodą „w stu”?
   
   

Zdaniem Spółki

1. W wyniku udzielanego Rabatu pośredniego Spółce przysługiwać będzie prawo do obniżenia podstawy opodatkowania VAT w okresie rozliczeniowym, w którym faktycznie dokonała wypłaty dofinansowania. Jednocześnie wypłata Rabatu pośredniego może być dla celów VAT dokumentowana notami księgowymi.
2. Kwota Rabatu pośredniego będzie kwotą brutto tj. będzie proporcjonalnie pomniejszała podstawę opodatkowania oraz kwotę VAT należnego.
   
   

Ad. 1)

Stosownie do art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Stosownie do art. 29a ust. 10 ustawy podstawę opodatkowania obniża się m.in. o:

kwoty udzielonych po dokonaniu sprzedaży opustów i obniżek cen;

Z zacytowanych regulacji ustawy o VAT wynika, że udzielenie rabatu (opustów i obniżek cen) jest ściśle związane z konkretną transakcją, w związku z którą zostało zastosowane i powoduje obniżenie ceny dostarczanych towarów lub świadczonych usług, wpływa na zmniejszenie obrotu, a tym samym podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Przepisy ustawy o VAT nie definiują pojęcia „rabat” w związku z powyższym pojęcie te należy interpretować stosując przede wszystkim wykładnię językową. Przez rabat, w myśl Słownika Języka Polskiego PWN, Warszawa-1996 r., należy rozumieć obniżenie ceny jakiegoś towaru o pewną kwotę. Rabat wskazany w art. 29a ust. 10 pkt 1 ustawy o VAT rozumieć należy jako zniżkę od ustalonej ceny określonego towaru lub usługi, wyrażoną procentowo lub kwotowo. Oznacza to, że rabat ma bezpośredni wpływ na wartość konkretnej transakcji (w tym przypadku dostawy) i w efekcie prowadzi do obniżenia jej wartości (ceny). Tak rozumiany rabat obniża podstawę opodatkowania.

W świetle powołanej wyżej definicji „rabatu” uznać należy, że w opisanym stanie faktycznym mamy do czynienia z pomniejszeniem, czyli odstępstwem od ustalonej ceny towarów przez Wnioskodawcę, który co prawda nie sprzedaje bezpośrednio towarów na rzecz Klienta flotowego, ale udziela jej rabatów, co powoduje ostatecznie zwrot części ceny towarów.

Zmniejszenie podstawy opodatkowania w takiej sytuacji pozwala na zrealizowanie fundamentalnej zasady VAT - zasady neutralności tego podatku. Zatem jako następstwo obniżenia ceny transakcyjnej w formie rabatu powinno następować obniżenie podstawy opodatkowania tej transakcji. Jeśli podstawa opodatkowania przewyższa kwotę wynagrodzenia należnego podatnikowi, przynajmniej w części poniesie on ekonomiczny ciężar podatku, co naruszałoby zasadę neutralności tego podatku. Zwrócił na to uwagę Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-317/94 Elida Gibbs, stwierdzając, że podstawą opodatkowania dla producenta jako podatnika musi być kwota odpowiadająca cenie, po jakiej sprzedał on towary hurtownikom lub detalistom, pomniejszona o wartość rabatów na podstawie których wypłacone zostało wynagrodzenie ostatecznym nabywcom towarów.

Również w sprawie Komisja Europejska przeciwko Republice Federalnej Niemiec C-427/98, Trybunał dopuścił możliwość zmniejszenia podstawy opodatkowania w wyniku udzielenia przez podatnika rabatu potransakcyjnego nie bezpośredniemu nabywcy towaru, bez konieczności wystawienia faktury korygującej.

Należy wskazać, że rzeczywisty obrót gospodarczy powinien mieć odzwierciedlenie w prowadzonej dokumentacji. Jeżeli rabat został przyznany przez podatnika stojącego na początku łańcucha dostaw kolejnemu odbiorcy, innemu niż bezpośredni kontrahent, to podmioty te nie będą mogły wystawiać lub przyjmować faktur korygujących, gdyż w transakcjach przez nie wykonywanych nie dojdzie do zmiany ceny. Nie będzie również możliwe wystawienie faktury korygującej ostatecznemu odbiorcy, ponieważ między pierwszym sprzedawcą a tym odbiorcą nie doszło do żadnej dostawy. Tym samym przepisy krajowe nie określają dokumentu, na podstawie którego podatnik udzielający rabatu może ten rabat udokumentować. Nie jest tym dokumentem faktura korygująca, jednak żadne przepisy nie wskazują, że nie może nim być np. nota.

Wobec tego należy stwierdzić, że w zaistniałej sytuacji w przypadku udzielenia Rabatu pośredniego Wnioskodawca nie ma możliwości wystawienia faktur korygujących na rzecz Klienta flotowego, jednak udzielone Rabaty pośrednie mogą zostać udokumentowane notą księgową. W konsekwencji nota będzie pisemnym dokumentem, który umożliwi udokumentowanie rabatu. Nota ta powinna zawierać odpowiednie elementy dokumentu księgowego w myśl ustawy o rachunkowości, m.in. dane identyfikujące Wnioskodawcę i Klienta flotowego, określenie przedmiotu transakcji, a także kwotę udzielonego Rabatu pośredniego wraz z określeniem wartości brutto i kwoty podatku VAT, o którą pomniejsza się podatek należny.

Stanowisko takie zostało potwierdzone również przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 24 września 2014 r., znak IPPP3/443-837/14-2/ISZ, w której wskazał, że: „(...) wystawiona nota księgowa, będzie pisemnym dokumentem, który w świetle regulacji prawnych umożliwi udokumentowanie rabatu, ponieważ na podstawie wystawionych not księgowych, Wnioskodawca jest w stanie określić kwotę udzielonego Nabywcy Finalnemu rabatu i w związku z tym posiada prawo do obniżenia kwoty podatku należnego z tytułu udzielonego rabatu.” Podobnie stwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 25 marca 2015 .r, znak IBPP2/443-1269/14/WN, w której wskazał, że: „W przypadku kiedy firma leasingowa, z którą Wnioskodawca uzgodnił udzielenie rabatu pośredniego, otrzyma zwrot części ceny zakupionego towaru, wówczas dla Wnioskodawcy i dla firmy leasingowej nastąpi rzeczywiste obniżenie ceny towaru. Takie obniżenie ceny nie dotyczy dystrybutorów, którzy zapłacili Wnioskodawcy i otrzymali od klienta cenę należną w pełnej wysokości. Podmiotem uprawnionym do obniżenia kwoty podatku należnego staje się Wnioskodawca, który dokonał sprzedaży ostatecznie po obniżonej cenie, tj. udzielił rabatu. [...]Wobec tego należy stwierdzić, że w zaistniałej sytuacji w przypadku udzielenia rabatu pośredniego Wnioskodawca nie ma możliwości wystawienia faktur korygujących na rzecz F., jednak udzielone rabaty pośrednie mogą zostać udokumentowane np. notą księgową.”

Zdaniem Wnioskodawcy prawo do obniżenia podstawy opodatkowania VAT będzie Spółce przysługiwało za okres, w którym dojdzie do faktycznej wypłaty Rabatu pośredniego. Bez znaczenia będzie przy tym moment wystawienia noty księgowej dokumentującej przepływ środków pieniężnych. W ocenie Wnioskodawcy fakt wystawienia noty księgowej dokumentującej udzielenie rabatu pośredniego nie jest bowiem warunkiem koniecznym dla celu uzyskania prawa do obniżenia podatku VAT należnego, ma ono charakter wtórny w stosunku do samego zdarzenia gospodarczego udzielenia rabatu/opustu i obniżki ceny. Stanowisko to potwierdził m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 17 czerwca 2014 r., znak IPPP2/443-259/14-3/AO.

Podsumowując, Spółka jest uprawniona do obniżenia podstawy opodatkowania VAT o kwotę udzielonego Klientom flotowym Rabatu pośredniego, którego kwota wynika z wystawionej przez Wnioskodawcę noty uznaniowej albo otrzymanej noty obciążającej. Prawo do obniżenia podstawy opodatkowania VAT będzie Spółce przysługiwało za okres, w którym doszło do faktycznej wypłaty Rabatu pośredniego.

Ad. 2)

Kwota wypłacanego Klientom flotowym Rabatu pośredniego jest kwotą brutto. Obniżeniu ulega bowiem cena nabytych przez Klientów samochodów obejmująca swoim zakresem kwotę VAT. W konsekwencji, również kwota Rabatu pośredniego potwierdzona odpowiednimi notami powinna proporcjonalnie obniżać podstawę opodatkowania i kwotę VAT należnego.

Stanowisko, zgodnie z którym w przypadku udzielenia rabatu pośredniego obniżeniu ulega kwota łącznej należności za sprzedane towary, która to należność jest kwotą brutto, zatem i kwota rabatu pośredniego powinna być uznana za kwotę brutto, którą należy podzielić proporcjonalnie na kwotę podstawy opodatkowania i kwotę VAT, podzielił Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 12 grudnia 2014 r., znak IPPP1/443-1210/14-2/KC.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z art. 7 ust. 1 cyt. ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W świetle art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Stosownie do art. 29a ust. 1 powołanej ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2−5, art. 30a−30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Z powyższego wynika, że ww. przepis odnosi się do wszystkiego, co stanowi zapłatę obejmując swym zakresem każdą formę zapłaty otrzymaną przez sprzedawcę z tytułu dostawy towarów lub wykonania usługi.

Uregulowanie wynikające z art. 29a ust. 1 ustawy, stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi wynagrodzenie (zapłatę), które dostawca towarów lub świadczący usługi otrzymał lub ma otrzymać od nabywcy, klienta lub osoby trzeciej z tytułu wykonanych czynności, łącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takich dostaw.

Zgodnie z art. 29a ust. 6 podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Stosownie do art. 29a ust. 7 ustawy podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

1. stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
2. udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
3. otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku (art. 29a ust. 7 ustawy).
   
   

W myśl art. 29a ust. 10 ustawy podstawę opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 13, obniża się o:

1. kwoty udzielonych po dokonaniu sprzedaży opustów i obniżek cen;
2. wartość zwróconych towarów i opakowań, z zastrzeżeniem ust. 11 i 12;
3. zwróconą nabywcy całość lub część zapłaty otrzymaną przed dokonaniem sprzedaży, jeżeli do niej nie doszło;
4. wartość zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1.
   
   

Należy mieć na uwadze, że konstrukcja podstawy opodatkowania jest wyrazem zasady neutralności podatku VAT. Oznacza ona, że ekonomicznego ciężaru podatku VAT nie powinny ponosić podmioty niebędące ostatecznymi odbiorcami towarów lub usług. W konsekwencji, po obniżeniu ceny transakcyjnej powinno następować proporcjonalne obniżenie podstawy opodatkowania. W innym wypadku, tj. gdyby podstawa opodatkowania przewyższała kwotę wynagrodzenia należnego podatnikowi, podatnik ponosiłby ekonomiczny ciężar podatku, co naruszałoby zasadę neutralności.

Zasada neutralności była wielokrotnie podkreślana przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej jako: TSUE), przykładowo w wyroku z dnia 14 lutego 1985 r. w sprawie C-268/83 pomiędzy D.A. Rompelman i E.A. Rompelman-Van Deelen a Minister van Financien oraz w wyroku z dnia 13 grudnia 1989 r. w sprawie C-342/87 pomiędzy Genius Holding BV a Staatssecretaris van Financien wskazujących, że system odliczeń ma na celu całkowite uwolnienie podatnika od ciężaru podatku VAT.

Na szczególną uwagę zasługuje wyrok w sprawie C-317/94 pomiędzy Elida Gibbs Ltd a Commissioners of Customs and Excise, w którym TSUE stwierdził, że: „(...) producent, który zrefundował wartość kuponu zniżkowego detaliście lub wartość kuponu uprawniającego do zwrotu gotówki klientowi końcowemu, otrzymuje, po zakończeniu transakcji, kwotę odpowiadającą cenie sprzedaży zapłaconej przez hurtowników lub detalistów za jego towary, pomniejszoną o wartość przedmiotowych kuponów. Nie byłoby zatem zgodne z dyrektywą, gdyby podstawa opodatkowania użyta do obliczenia podatku należnego od producenta jako podatnika, przekraczała kwotę ostatecznie przez niego otrzymaną. Gdyby bowiem tak było, zasada neutralności VAT w stosunku do podatników, do których należy przecież także producent, nie byłaby spełniona” (pkt 28).

Ponadto, TSUE wskazuje, że: „(...) w celu zapewnienia realizacji zasady neutralności należy, obliczając podstawę opodatkowania dla celów VAT, uwzględnić sytuacje, w których podatnik, nie pozostając w stosunkach umownych z konsumentem końcowym, ale będąc pierwszym ogniwem łańcucha transakcji kończącego się na tym konsumencie, udziela takiemu konsumentowi zniżki za pośrednictwem detalistów lub poprzez bezpośredni zwrot wartości kuponów. W przeciwnym razie, organy podatkowe otrzymałyby z tytułu VAT kwotę większą niż rzeczywiście zapłacona przez konsumenta ostatecznego, kosztem podatnika” (pkt 31).

Powyższy wyrok potwierdza zatem jednoznacznie, że w przypadku udzielania zniżki podmiotowi niebędącemu bezpośrednim nabywcą towarów, sprzedawca powinien obniżyć obrót z tytułu sprzedaży.

Na podstawie art. 29a ust. 13 ustawy o VAT, w przypadkach, o których mowa w ust. 10 pkt 1-3, obniżenia podstawy opodatkowania, w stosunku do podstawy określonej w wystawionej fakturze z wykazanym podatkiem, dokonuje się pod warunkiem posiadania przez podatnika, uzyskanego przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w którym nabywca towaru lub usługobiorca otrzymał fakturę korygującą, potwierdzenia otrzymania faktury korygującej przez nabywcę towaru lub usługobiorcę, dla którego wystawiono fakturę. Uzyskanie potwierdzenia otrzymania przez nabywcę towaru lub usługobiorcę faktury korygującej po terminie złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy uprawnia podatnika do uwzględnienia faktury korygującej za okres rozliczeniowy, w którym potwierdzenie to uzyskano.

Zgodnie z art. 29a ust. 14 ustawy o VAT, przepis ust. 13 stosuje się odpowiednio w przypadku stwierdzenia pomyłki w kwocie podatku na fakturze i wystawienia faktury korygującej do faktury, w której wykazano kwotę podatku wyższą niż należna.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi na terytorium Polski działalność gospodarczą polegającą między innymi na sprzedaży samochodów marki X.

Bezpośrednimi nabywcami samochodów są m.in. autoryzowani dealerzy samochodów współpracujący ze Spółką na podstawie umów dealerskich. Następnie dealerzy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonują odsprzedaży samochodów na rzecz klientów flotowych.

W przypadku przekroczenia przez Klienta flotowego określonej ilości zakupionych samochodów Spółka udziela mu rabatu. Klienci flotowi nie są zobowiązani do świadczenia jakichkolwiek usług na rzecz Spółki. Tym samym, wyłączną podstawą przyznania Klientom Rabatu pośredniego jest przekroczenie przez nich określonego poziomu (wartości) zakupów samochodów od Dealerów, jaki dany Klient osiągnie w określonym przedziale czasu (np. w okresie rocznym lub kwartalnym). Wartość ta jest ustalana indywidualnie z Klientami flotowymi w ramach zawieranych ze Spółką umów. Weryfikacja spełnienia lub nie warunków do wypłaty Rabatów pośrednich odbywa się na podstawie ilości faktur wystawionych na Klienta flotowego / wartości samochodów zakupionych przez Klienta. Ponadto Klienci zobligowani są przedstawiać Spółce raport zawierający dane o przeprowadzonych transakcjach, w tym m.in. nazwę Dealera (sprzedawcy), model oraz numer nadwozia samochodu. Tym samym Spółka za pomocą numeru VIN indywidualnie identyfikującego dostarczane samochody każdorazowo jest w stanie powiązać udzielane Rabaty pośrednie, z konkretnymi samochodami.

W celu udokumentowania płatności dokonywanej przez Wnioskodawcę na rzecz Klientów flotowych, Spółka lub Klient wystawia notę księgową (odpowiednio: obciążeniową lub uznaniową) zawierającą wymagane ustawą o rachunkowości dane dotyczące m.in. oznaczenia wystawcy noty oraz podmiotu obciążanego, numeru i daty wystawienia dokumentu, przedmiotu transakcji (z identyfikacją pojazdu objętego umową), kwoty podatku od towarów i usług oraz kwoty brutto. Dokument wystawiany zarówno przez Spółkę, jak i Klientów flotowych nie jest fakturą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca nie wyklucza zawarcia w przyszłości umów z innymi kontrahentami niż Klienci flotowi na analogicznych warunkach.

W związku z powyższym opisem sprawy należy wskazać, że w przypadku kiedy Klient, któremu Wnioskodawca przyzna rabat, otrzyma zwrot części ceny zakupionego towaru, wówczas zarówno dla Klienta jak i dla Wnioskodawcy nastąpi rzeczywiste obniżenie ceny towaru. Takie obniżenie nie dotyczy natomiast Dealera- bezpośredniego kontrahenta Wnioskodawcy. Otrzymany przez Klienta posprzedażowy rabat kwotowy w postaci zwrotu środków pieniężnych na rachunek bankowy Klienta, z tytułu osiągnięcia określonej wartości zakupów, stanowi rabat pośredni. Zatem uznać należy, że w analizowanej sprawie dochodzi do opustu lub obniżki ceny w myśl art. 29a ust. 10 pkt 1, tym samym podmiotem uprawnionym do obniżenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego jest w tym przypadku Wnioskodawca, który dokonał sprzedaży ostatecznie po obniżonej cenie, tj. po udzielonym rabacie.

Zauważyć należy, że rabat udzielony w momencie sprzedaży (rabat transakcyjny) jest uwzględniony już w momencie dokonania transakcji, gdyż podstawa opodatkowania nie obejmuje kwoty tego rabatu.

Natomiast, jeżeli obniżenie ceny/udzielenie rabatu ma miejsce po dokonaniu sprzedaży, w której dokonano pierwotnego określenia obrotu (rabat potransakcyjny), wówczas czynność ta wymaga wystawienia faktury korygującej zmniejszającej wartość towarów.

Na podstawie art. 106b ust. 1 cyt. ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.
   
   

Elementy jakie powinna zawierać faktura zostały określone w art. 106e ust. 1 pkt 1−24 ww. ustawy.

Z kolei w myśl art. 106j ust. 1 ustawy, w przypadku gdy po wystawieniu faktury:

1. udzielono obniżki ceny w formie rabatu, o której mowa w art. 29a ust. 7 pkt 1,
   
2. udzielono opustów i obniżek cen, o których mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1;
   
3. dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań,
   
4. dokonano zwrotu całości lub części zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,
   
5. podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury

- podatnik wystawia fakturę korygującą.

W świetle ust. 2 ww. artykułu, faktura korygująca powinna zawierać:

1. wyrazy „FAKTURA KORYGUJĄCA” albo wyraz „KOREKTA”;
   
2. numer kolejny oraz datę jej wystawienia;
   
3. dane zawarte na fakturze, której dotyczy faktura korygująca:
   
   
   1. określone w art. 106e ust. 1 pkt 1−6,
      
   2. nazwę (rodzaj) towaru lub i usługi objętych korektą;
4. przyczynę korekty;
   
5. jeżeli korekta wpływa na zmianę podstawy opodatkowania lub kwoty podatku należnego − odpowiednio kwotę korekty podstawy opodatkowania lub kwotę korekty podatku należnego z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku i sprzedaży zwolnionej;
   
6. w przypadkach innych niż wskazane w pkt 5 – prawidłową treść korygowanych pozycji.
   
   

Zatem wystawienie faktury korygującej może dotyczyć tylko kontrahentów bezpośrednio uczestniczących w rzeczywistej transakcji potwierdzonej wystawieniem faktury. Nie można wystawić faktury korygującej w sytuacji, kiedy między kontrahentami nie miała miejsca dostawa towarów (świadczenie usług) i w konsekwencji nie było wystawionej faktury.

W analizowanej sprawie ze względu na brak bezpośredniego uczestniczenia w transakcji Wnioskodawcy oraz Klienta, udokumentowanej za pomocą faktury, a następnie udzielenia przez Wnioskodawcę rabatu nie można potwierdzić fakturą korygującą, o której mowa w art. 106j ust. 2 ustawy o VAT.

Zatem w analizowanej sprawie Wnioskodawca nie może wystawić faktury korygującej na Klienta, któremu udziela rabatu. Tym samym dla obniżenia podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług nie znajdzie zastosowania art. 29a ust. 13 ustawy, ponieważ odnosi się on wyłącznie do tych przypadków, w których wystawiono fakturę korygującą do pierwotnej faktury.

Należy przy tym wskazać, że rzeczywisty obrót gospodarczy winien mieć odzwierciedlenie w prowadzonej dokumentacji. Do obowiązków uczestników obrotu gospodarczego należy uwiarygodnienie dokonanych transakcji. Wnioskodawca udzielający rabatu powinien posiadać dla celów dowodowych dokumenty świadczące o udzielonym rabacie na rzecz finalnego odbiorcy – w tym przypadku Klienta i posiadanie takich dokumentów jest warunkiem potwierdzającym prawo do obniżenia podatku należnego po stronie sprzedawcy, czyli Wnioskodawcy.

Jeżeli rabat został przyznany przez podatnika stojącego na początku łańcucha dostaw ostatecznemu odbiorcy, nie zaś przez podmioty transakcji pośrednich lub też tym podmiotom, to podmioty te nie będą mogły wystawiać lub przyjmować faktur korygujących, bowiem w transakcjach przez nie wykonywanych nie dojdzie do zmiany ceny. Nie będzie również możliwe wystawienie faktury korygującej ostatecznemu odbiorcy, ponieważ między pierwszym sprzedawcą a tym odbiorcą nie dojdzie do żadnej dostawy, zatem pierwszy sprzedawca nie wystawił temu odbiorcy żadnej faktury. Tym samym przepisy krajowe nie określają dokumentu na podstawie którego podatnik udzielający rabatu może ten rabat udokumentować. Nie jest tym dokumentem faktura korygująca, jednak nic nie wskazuje, że nie może nim być np. nota księgowa. W konsekwencji, wystawiona nota, będzie pisemnym dokumentem, który w świetle regulacji prawnych umożliwi udokumentowanie rabatu.

Wnioskodawca nabędzie prawo do obniżenia podstawy opodatkowania w rozliczeniu za okres, w którym faktycznie zostanie wpłacony na rzecz Klienta rabat pieniężny. Należy zaznaczyć, że Wnioskodawca powinien posiadać stosowne dokumenty, które umożliwią precyzyjne określenie w jakim okresie rozliczeniowym dokonano przekazania Klientowi należnego rabatu, ponieważ w momencie udzielenia rabatu tj. wypłaty środków pieniężnych Wnioskodawca nabędzie prawo do obniżenia podstawy opodatkowania stosownie do art. 29a ust. 10 ustawy. Wnioskodawca może udokumentować udzielony rabat za pomocą noty księgowej.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest również kwestia, czy Spółka powinna traktować kwoty wykazane na notach dokumentujących rabat pośredni jako kwoty brutto oraz czy Spółka zobowiązana jest do zastosowania metody „w stu” w celu dokonania pomniejszeń.

Jak wskazano wcześniej w myśl art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, przy czym podstawa opodatkowania ulega zmniejszeniu o kwoty udzielonych po dokonaniu sprzedaży opustów i obniżek cen.

Kwota rabatu pośredniego wypłacana Klientowi obniża efektywnie kwotę należną Wnioskodawcy, a zatem obniżka ta powinna znaleźć odzwierciedlenie zarówno w wysokości podstawy opodatkowania, jak i kwocie podatku należnego. Skoro bowiem obniżeniu ulega kwota łącznej należności za sprzedane samochody, która jest kwotą brutto, zatem i kwota rabatu powinna być uznana za kwotę brutto, którą należy proporcjonalnie (tzw. metodą „w stu”) podzielić na kwotę podstawy opodatkowania i kwotę VAT należnego.

Zatem, Spółka jest uprawniona do obniżenia podstawy opodatkowania oraz podatku należnego z tytułu transakcji sprzedaży zrealizowanej na rzecz Dealera w związku z udzieleniem rabatu pośredniego Klientowi, który jest ostatecznym nabywcą towaru. Podstawę opodatkowania oraz podatek należny, pomniejszyć należy z chwilą przekazania kwoty należnego rabatu Klientowi. W analizowanej sytuacji właściwym dokumentem potwierdzającym przyznanie rabatu jest nota księgowa. Kwota wypłacona przez Wnioskodawcę Klimtom stanowiąca rabat pośredni jest kwotą zawierająca podatek VAT. Obniżeniu ulega cena nabywanych przez Klientów samochodów, więc do wyliczenia odpowiednich kwot do skorygowania podstawy opodatkowania i podatku należnego należy zastosować tzw. metodę „w stu”.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r. poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.