2016.07.26 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-1/4511-341/16/DW
z 26 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 23 maja 2016 r. (data wpływu do tut. Biura 30 maja 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości oraz momentu uznania wskazanego we wniosku budynku za środek trwały - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 maja 2016 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości oraz momentu uznania wskazanego we wniosku budynku za środek trwały.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni prowadzi indywidualną działalność gospodarczą. Jest ona wyłącznym właścicielem nieruchomości gruntowej, na której prowadziła - w oparciu o ostateczną decyzję o pozwoleniu na budowę - inwestycję w postaci budowy budynku usługowego wraz z instalacjami (dalej „Budynek”), a także budowli (m.in. miejsc postojowych, studni chłonnych, zbiornika na nieczystości ciekłe). Obecnie Budynek znajduje się w stanie surowym zamkniętym i w takim właśnie stanie ma zostać oddany w najem, gdyż najemcy zależy na dostosowaniu Budynku do własnych potrzeb związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Na dzień zawarcia umowy najmu opis stanu technicznego Budynku przedstawiać się będzie następująco:

Powierzchnia biurowa - wykonana w technologii tradycyjnej - murowanej z zastosowaniem materiału typu pusta, stan surowy zamknięty, stolarka okienna PCV, witryny szklane zewnętrzne aluminiowe.
Powierzchnia warsztatowa - hala warsztatowa, dwustanowiskowa, przystosowana dla samochodów ciężarowych, wykonana z płyt warstwowych z rdzeniem poliuretanowym w stanie zamkniętym, podłoże przygotowane do wykonania posadzki przemysłowej.
Teren wokół Budynku - powierzchnia 1680 m², utwardzona na głębokość 0,6 m, przygotowana do położenia dowolnej kostki brukowej.
Nieruchomość zabezpieczona przed dostępem dla osób nieuprawnionych ogrodzeniem o wysokości 1,55 metra z bramą wjazdową dla pojazdów ciężarowych.
Dojazd do nieruchomości z drogi gminnej - bez ograniczeń tonażowych.

Najemcą Budynku będzie spółka komandytowa (dalej zwana „Spółką”). Zgodnie z umową najmu Spółka będzie zobowiązana do korzystania z Budynku zgodnie z jego przeznaczeniem (tj. wyłącznie do celów biurowych, magazynowych oraz warsztatowych związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą). W zawartej umowie najmu postanowione zostanie, że Spółka będzie zobowiązana do dokonania prac adaptacyjnych. Spółce zależy bowiem na tym, aby mogła dostosować Budynek do potrzeb prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

Prace adaptacyjne wykonywane przez Spółkę będą obejmować:

wykonanie tynków wewnętrznych,
wykonanie wylewek,
wykonanie niezależnej instalacji klimatyzacji i rekuperacji powietrza,
wykonanie instalacji elektrycznej w tym oświetlenia i monitoringu nieruchomości,
wykończenie łazienek i pomieszczeń socjalnych dla pracowników,
wykonanie wewnętrznej instalacji wodno - sanitarnej i CO,
wykończenie pomieszczeń biurowych do użytkowania wg potrzeb,
wykonanie wylewki przemysłowej w części warsztatowej,
wybrukowanie przylegającego placu w ilości potrzebnej do prawidłowego funkcjonowania,
wykonanie elewacji zewnętrznej.

Przewidywany okres używania Budynku przekroczy jeden rok. Umowa najmu zostanie zawarta na czas określony - okres 10 lat, z możliwością przedłużenia jej obowiązywania. Dodatkowo Wnioskodawczyni pragnie wyjaśnić, że jest on jednym z komandytariuszy Spółki. Innymi komandytariuszami są osoby powiązane rodzinnie z Wnioskodawczynią. Komplementariuszem Spółki będzie spółka z ograniczoną odpowiedzialnością.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Kiedy Wnioskodawczyni może uznać Budynek za środek trwały podlegający amortyzacji? W szczególności, czy Wnioskodawczyni może przyjąć Budynek do używania i uznać go za „kompletny i zdatny do użytku” w momencie oddania go w najem Spółce, chociaż Budynek nie będzie jeszcze całkowicie wykończony z uwagi na prace adaptacyjne prowadzone przez Spółkę? Innymi słowy, czy Wnioskodawczyni może przyjąć Budynek do używania i wprowadzić go do ewidencji środków trwałych w miesiącu oddania go w najem Spółce i czy może od kolejnego miesiąca rozpocząć amortyzację tego Budynku i zaliczać odpis amortyzacyjny, dokonywany przy zastosowaniu 2,5% stawki amortyzacji, do kosztów uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawczyni, może ona uznać, że Budynek stanowi środek trwały kompletny i zdatny do użytku w momencie oddania go w najem Spółce, chociaż Budynek nie będzie jeszcze całkowicie wykończony z uwagi na prace adaptacyjne prowadzone przez Spółkę. Innymi słowy Podatnik uważa, że może przyjąć do używania Budynek i wprowadzić go do ewidencji środków trwałych w miesiącu oddania go w najem Spółce i może od kolejnego miesiąca rozpocząć amortyzację Budynku i zaliczać odpis amortyzacyjny, dokonywany przy zastosowaniu 2,5% stawki amortyzacji, do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm., dalej: „Ustawa PIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem koszty poniesione:

ostatecznie,
w celu osiągnięcia przychodów lub,
w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów i niewymienione w art. 23 ust. 1 Ustawy PIT.

Kryterium celowości zawarte w przytoczonym powyżej przepisie interpretować należy z uwzględnieniem subiektywizacji do najlepszego, racjonalnego rozumowania i wiedzy podatnika, które jednak da się zweryfikować za pomocą obiektywnego związku przyczynowo-skutkowego. Co więcej, w orzecznictwie i piśmiennictwie słusznie wskazuje się, iż o zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów nie rozstrzyga faktyczne zrealizowanie zamierzonego celu. W sytuacji braku następstwa działania podatnika, poniesiony koszt może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, jeśli został on poniesiony w sposób racjonalny, albowiem mógł - z uwagi na obiektywne uwarunkowania - przyczynić się do osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów” (tak S. Babiarz, L. Błystak, B. Dauter i inni, Podatek dochodowy od osób prawnych, Komentarz, Wrocław 2009, s. 411).

Z art. 22 ust. 8 Ustawy PIT wynika z kolei, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 pkt 45a Ustawy PIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny, jeżeli:

nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub
dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub
nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.

Zdaniem Podatnika, żaden z wyżej wymienionych w art. 23 ust. 1 pkt 45a Ustawy PIT przypadków nie zachodzi w stosunku do niego.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 Ustawy PIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22c ust. 2 Ustawy PIT, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Zdaniem Podatnika, z przytoczonych powyżej przepisów wynika, że Budynek może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli:

stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok,
jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.

W przedmiotowej sprawie nie ma wątpliwości co do tego, że Budynek jest własnością Podatnika i został przez niego wytworzony (wybudowany). Nie ma też wątpliwości, że Budynek ma być wykorzystywany przez okres dłuższy niż rok. Potwierdza to zawierana na okres kilkuletni umowa najmu. Budynek będzie wykorzystywany do działalności gospodarczej - będzie wynajmowany, a Podatnik będzie uzyskiwać przychód z tytułu czynszu. Wątpliwości Podatnika budzi wyłącznie przesłanka dotycząca „kompletności i zdatności Budynku do używania w dniu przyjęcia do używania”.

Pomimo dość szczegółowego uregulowania kwestii amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, Ustawa PIT ani żadne inne przepisy podatkowe nie doprecyzowują, kiedy środek trwały może być traktowany jest kompletny i zdatny do użytku. Według słownika „kompletny to stanowiący komplet, nie mający braków, obejmujący całość z danego zakresu; całkowity, zupełny”, „zdatny zaś to nadający się do czegoś; odpowiedni, stosowny, przydatny” (por. Słownik języka polskiego pod red. M. Szymczaka, PWN, Warszawa 1981, tom I, str. 978, tom III, str. 989). Przyjąć zatem należy, że składnik majątku spełnia te kryteria, jeśli jest kompletny i zdatny do użytku na płaszczyźnie „fizycznej i technicznej”, tj. kiedy istnieje, można z niego korzystać zgodnie z przeznaczeniem, oraz „prawnej”, tj. gdy w związku z istnieniem środka trwałego można zawrzeć prawnie skuteczną umowę dotyczącą tego składnika majątku.

W opinii Podatnika, Budynek oddawany w najem będzie znajdować się w stanie fizycznej i technicznej kompletności. Będzie bowiem znajdować się w stanie surowym zamkniętym. Stan ten będzie stanem oczekiwanym przez najemcę. Najemca będzie mógł korzystać z Budynku i wykonywać ustalone prace wykończeniowe tj. zaadaptować Budynek do własnych potrzeb. Budynek będzie też zdatny do użytku na płaszczyźnie prawnej, gdyż Budynek stanie się przedmiotem umowy najmu. Za prawo do korzystania z Budynku najemca płacić będzie Podatnikowi czynsz.

Odnosząc powyższe do sytuacji Podatnika należy skonkludować, że w momencie zawarcia umowy najmu Budynek:

na płaszczyźnie „fizycznej” jest kompletny i zdatny do używania bowiem ma on wszystkie niezbędne do funkcjonowania zgodnie z przeznaczeniem, stąd też zgodnie z zawartą umową najmu zakres „ingerencji” najemcy w budynek obejmuje jedynie prace wykończeniowe i adaptacyjne;
na płaszczyźnie „prawnej” również jest on kompletny i zdatny do używania, ponieważ przede wszystkim stanowi on, w rozumieniu przepisów budowlanych, budynek. Wynika to z faktu, że budynek posiada wszystkie konieczne do pełnienia swojej funkcji elementy konstrukcyjne, tzn. jest wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Dzięki temu możliwe jest zawarcie prawnie skutecznej umowy najmu w odniesieniu do tego składnika majątku Podatnika.

Takie rozumienie potwierdza wyrok NSA z 6 września 2012 r., sygn. akt II FSK 170/11. Sąd ten stwierdził, że za kompletny i zdatny do używania środek trwały należy uznać taki środek trwały, który może być i jest gospodarczo wykorzystywany w celu uzyskania przychodów zgodnie z ogólną regułą, że poniesione koszty są kosztem uzyskania przychodów, jeżeli służą uzyskaniu przychodów.

Warto zaznaczyć, że NSA analizował stan faktyczny zbliżony do stanu opisanego w niniejszym wniosku. Sprawa dotyczyła bowiem spółki, która prowadziła działalność gospodarczą w zakresie najmu części budynku różnym podmiotom. Budynek, którego dotyczyło zadane przez spółkę pytanie, został zrealizowany w całości (pod względem konstrukcyjnym i technicznym), natomiast jego część nie została wykończona (brak było ścianek działowych, wykładziny podłogowej, malowania ścian, usytuowania klimakonwektorów) z powodu uzależnienia prac przygotowawczych od oczekiwań potencjalnych najemców. W wydanym wyroku NSA potwierdził, że budynek, który nie został jeszcze całkowicie wykończony może być uznany za kompletny i zdatny do użytku z perspektywy spółki, która chce oddać go w najem.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
nie może znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
musi być właściwie udokumentowany.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałyby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy jednak pamiętać o tym, iż wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów) obciąża podatnika.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a–22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

Aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały w myśl ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych musi spełniać następujące warunki:

stanowić własność lub współwłasność podatnika,
został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
być kompletnym i zdatnym do użytku w dniu przyjęcia do używania,
przewidywany jego okres używania musi być dłuższy niż rok,
winien być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą (decyduje zamiar podatnika).

Dopiero po spełnieniu łącznie wszystkich ww. przesłanek, określony składnik majątku spełnia definicję środka trwałego. Przy czym uznaje się, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć przede wszystkim możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Na kanwie wynikającej z ww. przepisu definicji środków trwałych stwierdzić należy, że warunek kompletności oraz zdatności do użytku musi zostać spełniony najpóźniej w dniu przyjęcia środka trwałego do używania.

Podkreślić przy tym należy, iż o zaliczeniu składnika majątku wykorzystywanego w pozarolniczej działalności gospodarczej do środków trwałych nie decyduje samo wprowadzenie przedmiotowego składnika do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, lecz spełnienie przez ten składnik majątku, określonych przepisami prawa warunków, co wynika wprost z cytowanej powyżej definicji środka trwałego.

W przypadku nieruchomości budowlanych o kryterium kompletności i zdatności do użytku przesądza uzyskanie przez podatnika potwierdzenia w postaci wydanej przez właściwy organ administracji państwowej decyzji o pozwoleniu na użytkowanie obiektu. W tej kwestii należy odnieść się do przepisów prawa budowanego, które regulują możliwość prawnego wykorzystania budynków.

Zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 290), przez obiekt budowlany należy rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych. Stosownie do art. 54 ww. ustawy, do użytkowania obiektu budowlanego, na budowę którego wymagane jest pozwolenie na budowę albo zgłoszenie budowy, o której mowa w art. 29 ust. 1 pkt 1a i 19a, można przystąpić, z zastrzeżeniem art. 55 i art. 57, po zawiadomieniu właściwego organu o zakończeniu budowy, jeżeli organ ten, w terminie 14 dni od dnia doręczenia zawiadomienia, nie zgłosi sprzeciwu w drodze decyzji. Przepis art. 30 ust. 6a stosuje się. Przy czym, w myśl art. 55 pkt 3 cytowanej ustawy, przystąpienie do użytkowania obiektu budowlanego ma nastąpić przed wykonaniem wszystkich robót budowlanych.

Natomiast, zgodnie z art. 59 ust. 1 ustawy Prawo budowlane, właściwy organ wydaje decyzję w sprawie pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego po przeprowadzeniu obowiązkowej kontroli, o której mowa w art. 59a.

Z kolei, art. 59 ust. 2 ww. ustawy stanowi, że właściwy organ może w pozwoleniu na użytkowanie obiektu budowlanego określić warunki użytkowania tego obiektu albo uzależnić jego użytkowanie od wykonania, w oznaczonym terminie, określonych robót budowlanych.

Stosownie do treści art. 59 ust. 3 cytowanej ustawy, jeżeli właściwy organ stwierdzi, że obiekt budowlany spełnia warunki, określone w ust. 1, pomimo niewykonania części robót wykończeniowych lub innych robót budowlanych związanych z obiektem, w wydanym pozwoleniu na użytkowanie może określić termin wykonania tych robót.

Z powołanych wyżej przepisów prawa budowlanego wynika, że to właściwy organ budowlany musi dokonać oceny, czy obiekt budowlany może być użytkowany przed wykonaniem konkretnych robót budowlanych, które są niezbędne do wykonania całości obiektu i to właśnie ten organ decyduje w takim przypadku, czy jest możliwe wcześniejsze użytkowanie obiektu, a tym samym, czy dany obiekt jest już kompletny i zdatny do użytku, pomimo niewykonania niektórych prac.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi indywidualną działalność gospodarczą. Jest ona wyłącznym właścicielem nieruchomości gruntowej, na której prowadziła - w oparciu o ostateczną decyzję o pozwoleniu na budowę - inwestycję w postaci budowy budynku usługowego wraz z instalacjami, a także budowli (m.in. miejsc postojowych, studni chłonnych, zbiornika na nieczystości ciekłe). Obecnie Budynek znajduje się w stanie surowym zamkniętym i w takim właśnie stanie ma zostać oddany w najem, gdyż najemcy zależy na dostosowaniu Budynku do własnych potrzeb związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Na dzień zawarcia umowy najmu opis stanu technicznego Budynku przedstawiać się będzie następująco:

Powierzchnia biurowa - wykonana w technologii tradycyjnej - murowanej z zastosowaniem materiału typu pustak, stan surowy zamknięty, stolarka okienna PCV, witryny szklane zewnętrzne aluminiowe.
Powierzchnia warsztatowa - hala warsztatowa, dwustanowiskowa, przystosowana dla samochodów ciężarowych, wykonana z płyt warstwowych z rdzeniem poliuretanowym w stanie zamkniętym, podłoże przygotowane do wykonania posadzki przemysłowej.
Teren wokół Budynku - powierzchnia 1680 m², utwardzona na głębokość 0,6 m, przygotowana do położenia dowolnej kostki brukowej.
Nieruchomość zabezpieczona przed dostępem dla osób nieuprawnionych ogrodzeniem o wysokości 1,55 metra z bramą wjazdową dla pojazdów ciężarowych.
Dojazd do nieruchomości z drogi gminnej - bez ograniczeń tonażowych.

Najemcą Budynku będzie spółka komandytowa. Zgodnie z umową najmu Spółka będzie zobowiązana do korzystania z Budynku zgodnie z jego przeznaczeniem (tj. wyłącznie do celów biurowych, magazynowych oraz warsztatowych związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą). W zawartej umowie najmu postanowione zostanie, że Spółka będzie zobowiązana do dokonania prac adaptacyjnych. Spółce zależy bowiem na tym, aby mogła dostosować Budynek do potrzeb prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Prace adaptacyjne wykonywane przez Spółkę będą obejmować:

wykonanie tynków wewnętrznych,
wykonanie wylewek,
wykonanie niezależnej instalacji klimatyzacji i rekuperacji powietrza,
wykonanie instalacji elektrycznej w tym oświetlenia i monitoringu nieruchomości,
wykończenie łazienek i pomieszczeń socjalnych dla pracowników,
wykonanie wewnętrznej instalacji wodno - sanitarnej i CO,
wykończenie pomieszczeń biurowych do użytkowania wg potrzeb,
wykonanie wylewki przemysłowej w części warsztatowej,
wybrukowanie przylegającego placu w ilości potrzebnej do prawidłowego funkcjonowania,
wykonanie elewacji zewnętrznej.

Po zawarciu umowy najmu Spółka będzie płacić Wnioskodawczyni czynsz. Czynsz będzie płacony przez Spółkę również w okresie, w którym Spółka będzie prowadzić prace wykończeniowe. Przychody z umowy najmu będą przychodami z pozarolniczej działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Przewidywany okres używania Budynku przekroczy jeden rok. Umowa najmu zostanie zawarta na czas określony - okres 10 lat, z możliwością przedłużenia jej obowiązywania.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że w chwili zawarcia umowy najmu Wnioskodawczyni nie będzie mogła uznać Budynku za środek trwały, podlegający amortyzacji. Budynek ten nie będzie bowiem spełniał w tym momencie przesłanek kompletności i zdatności do użytku, niezbędnych do uznania go za środek trwały, gdyż budynek w stanie surowym (w odniesieniu do którego nie zostało wydane pozwolenie na użytkowanie) nie jest zdatny do używania, co za tym idzie nie spełnia warunku kompletności i zdatności do używania.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin