Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/4510-455/15-4/AJ
z 31 lipca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 11 maja 2015 r. (data wpływu 14 maja 2015 r.), uzupełnionym pismem, w którym jako datę sporządzenia wskazano 13 lipca 2015 r. (data nadania 10 lipca 2015 r., data wpływu 13 lipca 2015 r.), w odpowiedzi na wezwanie Organu podatkowego z dnia 2 lipca 2015 r. IPPB5/4510-455/15-2/AJ, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji prawnopodatkowej oraz obowiązku pobrania podatku u źródła od wypłat z tytułu nabycia praw do transmisji na żywo / retransmisji wydarzeń sportowych na rzecz kontrahentów z siedzibą na terytorium:

• Arabii Saudyjskiej – jest prawidłowe,
• Belgii – jest prawidłowe,
• Białorusi – jest prawidłowe,
• Chin – jest prawidłowe,
• Finlandii – jest prawidłowe,
• Grecji – jest prawidłowe,
• Hiszpanii – jest prawidłowe,
• Irlandii – jest prawidłowe,
• Japonii – jest prawidłowe,
• Kataru – jest prawidłowe,
• Litwy – jest prawidłowe,
• Luksemburga – jest prawidłowe,
• Łotwy – jest prawidłowe,
• Republiki Południowej Afryki – jest prawidłowe,
• Rosji – jest prawidłowe,
• Słowacji – jest prawidłowe,
• Stanów Zjednoczonych – jest prawidłowe,
• Szwecji – jest prawidłowe,
• Ukrainy – jest prawidłowe,
• Węgier – jest prawidłowe,
• Wielkiej Brytanii lub Irlandii Północnej – jest prawidłowe,
• Włoch – jest prawidłowe,
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 14 maja 2015 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji prawnopodatkowej oraz obowiązku pobrania podatku u źródła od wypłat na rzecz kontrahentów zagranicznych z tytułu nabycia praw do transmisji na żywo / retransmisji wydarzeń sportowych.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nabywa prawa do różnego rodzaju transmisji telewizyjnych, w tym między innymi prawa do transmisji wydarzenia sportowego, zarówno na żywo, jak i do retransmisji (odtworzeń w całości bądź w postaci skrótów) relacji audiowizualnej z takiego wydarzenia. Niektórzy kontrahenci Spółki, od których Spółka nabywa prawa do transmisji telewizyjnych, są podmiotami zagranicznymi mającymi rezydencję podatkową w państwach innych niż Polska. Spółka nie uzyskuje zgody na samodzielne (przy wykorzystaniu własnych środków i pracowników lub przy pomocy podwykonawców) nagranie wydarzenia sportowego, lecz nabywa prawo do transmisji na żywo lub retransmisji zarejestrowanych przy pomocy kamer i urządzeń wydarzeń sportowych (w całości lub ich fragmentów), opatrywania emitowanych wydarzeń komentarzami w języku polskim oraz tworzenia sprawozdań z przebiegu takich wydarzeń sportowych.

Wynagrodzenie za prawa do transmisji płacone przez Spółkę jest ustalone jako stała, z góry ustalona kwota. Wynagrodzenie to oraz jego wysokość nie jest określone procentowo i nie jest również uzależnione od czynników takich jak np. przychody bądź zyski z transmisji telewizyjnej lub jej sprzedaży/sublicencji. Podmioty, od których Spółka nabywa na podstawie umów cywilnoprawnych przedmiotowe prawa do transmisji/retransmisji wydarzeń sportowych, są najczęściej organizatorami rozgrywek, którzy jako właściciele posiadają wszelkie prawa do tych rozgrywek, w tym do ich udostępniania na przyznanych Spółce polach eksploatacji.

Spółka posiada certyfikaty rezydencji potwierdzające rezydencję podatkową kontrahenta (odpowiednio kontrahentów). Kontrahenci Spółki, na rzecz których dokonywane są płatności za prawa do transmisji wydarzeń sportowych, są rzeczywistymi beneficjentami wynagrodzeń wypłacanych przez Spółkę z tego tytułu (tzw. beneficial owner). Kontrahenci nie posiadają w Polsce zakładu w rozumieniu art. 4a ust 11 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2014 r. poz. 851, ze zm., dalej: „ustawa o PDOP”) oraz w rozumieniu postanowień odpowiednich umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Nadto w uzupełnieniu wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Wnioskodawca wskazał, co następuje.

Jakie przepisy prawa stanowią podstawę do żądania wynagrodzenia od Wnioskodawcy za prawa do emisji rozgrywek sportowych ?

Podstawę do żądania przez kontrahenta wynagrodzenia od Wnioskodawcy za prawa do transmisji / retransmisji wydarzeń sportowych stanowią zapisy umów na zakup praw do transmisji zawartych między Telewizją a zagranicznym kontrahentem (odpowiednio kontrahentami), na podstawie których Spółka nabywa prawa do transmisji / retransmisji wydarzeń sportowych.

Ponadto, uprawnienia zagranicznego kontrahenta będącego właścicielem praw do transmisji wydarzeń sportowych są regulowane przez lokalne prawo dotyczące ochrony własności intelektualnej, obowiązujące w miejscu siedziby właściciela praw do transmisji czyli zagranicznego kontrahenta (przy czym, może to być prawo danego kraju, gdzie siedzibę ma zagraniczny kontrahent, ale także może to być prawo danego stanu lub innej jednostki terytorialnej w przypadku, gdy kontrahent ma siedzibę np. w Stanach Zjednoczonych).

Spółka pragnie zaznaczyć, że możliwość udostępnienia podmiotom trzecim swoich praw do korzystania za wynagrodzeniem i w określonym zakresie stanowi uprawnienie właściciela praw do transmisji wydarzeń sportowych. Innymi słowy, to właściciel praw decyduje, czy udzieli Spółce prawa do transmisji / retransmisji wydarzenia sportowego, jaki będzie miało zakres to prawo, w tym m.in. na jaki okres będzie udzielone, na jakim obszarze będzie obowiązywać oraz ile będzie wynosić wynagrodzenie za korzystanie z tego prawa.

Czy beneficjent płatności jest organizacją telewizyjną, organizatorem rozgrywek czy też innym podmiotem (jakim) ?

Kontrahenci Spółki, od których Spółka nabywa prawa do transmisji na żywo / retransmisji wydarzeń sportowych, tj. beneficjenci płatności, są albo organizatorem rozgrywek/wydarzenia sportowego albo podmiotem, który nabył od organizatora prawa do transmisji telewizyjnej wydarzenia sportowego oraz prawa do sprzedaży podmiotom trzecim takich praw do transmisji telewizyjnej na określonym obszarze.

Czy nabywane prawa do transmisji na żywo/retransmisji wydarzeń sportowych obejmują również prawa do emisji oryginalnej ścieżki dźwiękowej (w tym, komentarza do widowiska sportowego dostarczonego przez kontrahenta, np. w języku angielskim) ?

Spółka nabywa prawa do transmisji wydarzenia sportowego wraz z dźwiękiem w tle przekazywanych w sygnale na żywo, w tym z komentarzem w języku angielskim dostarczonym przez kontrahenta i stanowiącym element transmisji na żywo. Natomiast komentarz w języku polskim Telewizja realizuje we własnym zakresie.

Czy nabywane prawa do transmisji na żywo/retransmisji wydarzeń sportowych obejmują również prawa do emisji utworów multimedialnych (lub ich fragmentów) objętych ochroną prawno-autorską (tj. np. Hymn Ligi Mistrzów, czołówka Premier League, znaki graficzne, loga organizatora rozgrywek, wywiady z trenerami, zawodnikami...) ?

W transmitowanym materiale mogą znajdować się wytwarzane lub dodane przez kontrahenta/organizatora elementy graficzne, napisy początkowe i końcowe, logo, wyniki meczu, itp. Są to elementy zawarte w sygnale transmisji na żywo. Spółka nie ma prawa ich edytować lub wprowadzać w nich zmian.

Ponadto, umowy o korzystanie z praw do transmisji, których stroną jest Spółka stanowią wyraźnie, że Spółka nie nabywa żadnych praw w elementach przekazywanych w sygnale transmisji na żywo, w tym w elementach dźwiękowych, graficznych i innych materiałach dostarczanych wraz z sygnałem na żywo. Pozostają one własnością zagranicznego kontrahenta. Poza tym, w umowach z zagranicznymi kontrahentami nie ma zapisów mówiących i przekazaniu lub o udzieleniu Telewizji licencji na korzystanie z praw autorskich do elementów graficznych i dźwiękowych znajdujących się w sygnale transmisji na żywo. Umowy zawierają wyraźne zastrzeżenie, że Telewizja nie nabywa prawa własności, praw autorskich, znaków towarowych i innej własności intelektualnej związanej z transmitowanym wydarzeniem sportowym. Co więcej, umowy z zagranicznymi kontrahentami stanowią, że wszelkie prawa, które nie zostały w umowie wyraźnie przyznane Telewizji, są zastrzeżone dla zagranicznego kontrahenta.

Stąd, na pytanie zawarte w Wezwaniu należy odpowiedzieć, że Spółka nie nabywa praw do emisji utworów objętych ochroną prawa autorskiego w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm., dalej „Prawo autorskie”).

Czy nabywane prawa do transmisji na żywo/retransmisji wydarzeń sportowych obejmują również prawa do emisji powtórek, w tym w zwolnionym tempie, ujęć z wielu kamer (udostępnionych przez kontrahenta) ?

Telewizja nabywa prawa do transmisji wydarzenia sportowego na żywo, ale także do retransmisji z opóźnieniem - w całości lub w postaci skrótów. Tworzenie skrótów, przeglądów i zwiastunów wydarzenia sportowego dokonywane jest jednak we własnym zakresie przez Telewizję - nie są one udostępniane przez zagranicznego kontrahenta. Ponadto, umowy na zakup praw do transmisji określają dozwoloną liczbę powtórnych emisji w okresie obowiązywania umowy.

W jaki dokładnie sposób (należy opisać od strony technicznej) realizowana jest transmisja na żywo wydarzenia sportowego, w jaki sposób przekazywany jest obraz (i dźwięk - jeżeli jest przedmiotem transmisji), czy w formie analogowej, czy cyfrowej, czy przy transmisji „na żywo” konieczne jest rejestrowanie obrazu np. w pliku cyfrowym w określonym formacie i późniejsze jego przekazanie łączami satelitarnymi/światłowodowymi, jakiego rzędu opóźnienie występuje przy transmisji „na żywo” pomiędzy widowiskiem sportowym a jego transmisją ?

Właściciel praw do transmisji (zagraniczny kontrahent) odpowiada za dostarczenie sygnału audio-wideo o międzynarodowym standardzie, przy czym sygnał jest dostarczany do satelity (stanowiącego punkt odbioru sygnału przez Telewizję), ale wyłącznie w dniu i w czasie trwania wydarzenia sportowego. Koszty i ryzyko związane z dostępem do sygnału na żywo dostarczonego przez kontrahenta do punktu odbioru (satelity) oraz jego dalszym przekazem ponosi Telewizja.

Co do zasady, obraz i dźwięk przekazywane są w formie cyfrowej (za pomocą sygnału satelitarnego). Przy transmisji na żywo nie jest konieczne rejestrowanie przez zagranicznego kontrahenta obrazu w pliku cyfrowym w określonym formacie.

Niektóre umowy na zakup praw do transmisji zawierane przez Telewizję wskazują za pomocą jakich nośników Telewizja może realizować swoje prawo do transmisji / retransmisji wydarzenia sportowego - np. transmisji satelitarnej, kablowej, w ramach cyfrowej lub analogowej telewizji naziemnej, za pomocą mikrofal, nieodpłatnie w ogólnodostępnej telewizji naziemnej, w telewizji płatnej, itp.

W tym miejscu należy wskazać, że wideogramy (prawa do transmisji) stanowią dobra niematerialne o wymiernej wartości rynkowej. Co więcej, wideogramy tworzone są z nastawieniem na ich rozpowszechnianie za pośrednictwem określonych nośników. Jednakże, nie można utożsamiać wideogramu z materialnym nośnikiem, za pomocą którego wideogram jest komercyjnie rozpowszechniany. Konkretny wideogram zawsze jest więc tylko jeden, choć może jednocześnie występować na rynku w bardzo wielu kopiach. Innymi słowy, przedmiotem prawa do wideogramu jest wyłącznie pierwsze utrwalenie sekwencji ruchomych obrazów, a późniejsze przeniesienie zarejestrowanej sekwencji ruchomych obrazów na inny nośnik nie prowadzi do kreacji nowego przedmiotu prawa autorskiego albo praw pokrewnych. Stąd, Telewizja na podstawie umów z kontrahentami, nabywa prawo do samej transmisji / retransmisji wydarzenia sportowego, choć umowy mogą określać z jakich nośników Telewizja może korzystać.

Telewizja sama rejestruje sygnał dostarczony przez zagranicznego kontrahenta do punktu odbioru na satelicie i następnie może takie wydarzenie nadawać za pomocą dowolnych (wskazanych w umowie] nośników lub sposobów nadawania. Zagraniczny kontrahent zaś dostarcza tylko sygnał z wydarzeniem sportowym odbywającym się w czasie rzeczywistym.

Czy prawa do emisji (ang. broadcasting rights) wydarzeń sportowych podlegają ochronie prawa autorskiego w kraju kontrahenta ?

Jak wskazano wyżej, zakres i rodzaj ochrony właściciela praw do emisji regulowane są przez lokalne prawo dotyczące ochrony własności intelektualnej obowiązujące w miejscu siedziby właściciela praw do transmisji czyli zagranicznego kontrahenta. Spółka nie jest w stanie określić, czy w kraju siedziby kontrahenta prawa do emisji stanowią przedmiot ochrony prawa autorskiego lub przedmiot ochrony praw pokrewnych. Co istotne, odpowiednie regulacje może zawierać nie tylko prawo danego kraju, ale także np. prawo danego stanu, kantonu, czy nawet indywidualna sytuacja prawna danego kontrahenta.

Ponadto, Spółka chciałaby podkreślić, że klasyfikacja praw do emisji (ang. broadcasting rights] na gruncie lokalnego prawa obowiązującego w kraju siedziby kontrahenta - odpowiednio czy są one objęte ochroną jako prawo autorskie czy jako prawo pokrewne - nie ma znaczenia dla wydania przez organ interpretacji indywidualnej. Jak wynika z zasad interpretowania umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, jeżeli umowa nie definiuje danego pojęcia, znaczenie pojęć niezdefiniowanych w umowie powinno być ustalone w oparciu o ustawodawstwo wewnętrzne kraju, który wywodzi skutki podatkowe (tu: Polska). Jak wskazała Spółka we Wniosku, żadna z umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych między Polską a Państwami wskazanymi we Wniosku nie definiuje pojęcia „prawa autorskie”. A zatem, organ dokonując wykładni umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, powinien odwołać się do znaczenia pojęcia „prawa autorskie" na gruncie polskiego prawa. Ustawy podatkowe, w tym ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2014 r. poz. 851, ze zm.), nie zawierają definicji pojęcia „prawa autorskie”. Stąd, zgodnie z zasadami wykładni prawa, należy odwołać się do definicji tego pojęcia zawartej na gruncie innych aktów prawnych regulujących problematykę praw własności intelektualnej. Tym samym, w celu dokonania prawnej kwalifikacji praw do transmisji/ retransmisji wydarzeń sportowych należy sięgnąć do przepisów ustawy Prawo autorskie. Innymi słowy, to czy prawa do transmisji stanowią prawo autorskie czy prawo pokrewne w kraju siedziby zagranicznego kontrahenta, nie ma żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia pytania Spółki zadanego we Wniosku.

Forma prawna kontrahenta.

Kontrahenci Spółki są podmiotami posiadającymi osobowość prawną - są spółkami kapitałowymi prawa handlowego lub federacjami.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka powinna potrącać podatek u źródła od należności wypłacanych kontrahentom będącym rezydentami podatkowymi następujących państw: Arabia Saudyjska, Belgia, Białoruś, Chiny, Finlandia, Grecja, Hiszpania, Irlandia, Japonia, Katar, Litwa, Luksemburg, Łotwa, Republika Południowej Afryki, Rosja, Słowacja, Stany Zjednoczone, Szwecja, Ukraina, Węgry, Wielka Brytania i Irlandia Północna, Włochy za prawa do transmisji na żywo/retransmisji wydarzeń sportowych ?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, płatności dokonywane przez Spółkę na rzecz kontrahentów będących rezydentami podatkowymi następujących państw: Arabia Saudyjska, Belgia, Białoruś, Chiny, Finlandia, Grecja, Hiszpania, Irlandia, Japonia, Katar, Litwa, Luksemburg, Łotwa, Republika Południowej Afryki, Rosja, Słowacja, Stany Zjednoczone, Szwecja, Ukraina, Węgry, Wielka Brytania i Irlandia Północna, Włochy (dalej: „Państwa”] z tytułu nabycia praw do transmisji na żywo/retransmisji wydarzeń sportowych nie stanowią należności licencyjnych w rozumieniu postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych pomiędzy Polską a tymi Państwami, a tym samym na Spółce nie ciąży obowiązek potrącania podatku u źródła przy dokonywaniu ich wypłat.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o PDOP, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przychodów z praw autorskich lub praw pokrewnych, w tym również ze sprzedaży tych praw przez podatników, którzy nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, ustala się w wysokości 20% przychodów. Stosownie do art. 21 ust. 2 ustawy o PDOP, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Zgodnie natomiast z art. 26 ust. 1 ustawy o PDOP osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych powyżej są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2b, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Spółka nabywa prawa do różnego rodzaju transmisji na żywo lub retransmisji, zarejestrowanych przy pomocy kamer i urządzeń wydarzeń sportowych od podmiotów mających rezydencję podatkową w Państwie innym niż Polska. Zatem w świetle cytowanych wyżej przepisów, aby ustalić, czy Spółka powinna potrącać podatek u źródła od należności wypłacanym kontrahentom będących rezydentami podatkowymi Państw wskazanych w niniejszym wniosku jest ustalenie, czy wynagrodzenie za prawo do transmisji/retransmisji wydarzeń sportowych będzie stanowiło należność licencyjną w rozumieniu definicji należności licencyjnych zawartych w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych między Polską a Państwami wskazanymi w niniejszym wniosku.

Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawarte między Polską a Państwami wskazanymi w niniejszym wniosku zawierają własne definicje pojęcia „należności licencyjne”. Poniżej Spółka przedstawia definicję terminu „należności licencyjne” z poszczególnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania:

• Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Arabii Saudyjskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokół do tej Konwencji, podpisane w Rijadzie dnia 22 lutego 2011 r.: art. 12 ust. 3: Określenie "należności licencyjne" użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane w związku z korzystaniem lub prawem do korzystania z wszelkich praw autorskich, włącznie z filmami dla kin oraz filmami lub taśmami transmitowanymi w radiu lub telewizji, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, a także za korzystanie lub prawo do korzystania z urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje związane z doświadczeniem zawodowym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.
  
• Konwencja podpisana w Warszawie dnia 20 sierpnia 2001 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Belgii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz zapobiegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku: art. 12 ust. 3: Określenie "należności licencyjne" użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz z filmami lub taśmami dla radia lub telewizji, do patentu, znaku towarowego lub handlowego, rysunku lub modelu, planu, tajemnicy lub technologii produkcyjnej, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za korzystanie z doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.
  
• Umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Białoruś w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Mińsku dnia 18 listopada 1992 r.: art. 12 ust. 3: Określenie "należności licencyjne" użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane za użytkowanie lub prawo do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, filmami i taśmami radiowymi i telewizyjnymi, każdego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, lub za udostępnienie informacji związanej ze zdobytymi doświadczeniami w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.
  
• Umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Chińskiej Republiki Ludowej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzona w Pekinie dnia 7 czerwca 1988 r.: art. 12 ust. 3: Określenie "należności licencyjne", użyte w niniejszym artykule, obejmuje:
  1. wszelkiego rodzaju należności, uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla radia lub telewizji, do patentu, know-how, znaku towarowego, rysunku lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego;
     
  2. wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego.
• Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Finlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisana w Helsinkach dnia 8 czerwca 2009 r.: art. 12 ust. 3: Określenie "należności licencyjne" użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane w związku z korzystaniem lub prawem do korzystania z wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami lub taśmami transmitowanymi w radiu lub telewizji, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za korzystanie lub prawo do korzystania z urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje związane z doświadczeniem zawodowym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.
  
• Umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Greckiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Atenach dnia 20 listopada 1987 r.: art. 12 ust. 3: Określenie "należności licencyjne", użyte w niniejszym artykule, oznacza wszelkiego rodzaju należności, które są płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla telewizji lub radia, do patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego albo za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.
  
• Umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Hiszpanii o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisana w Madrycie dnia 15 listopada 1979 r.: art. 12 ust. 4: Użyte w niniejszym artykule określenie "należności licencyjne" oznacza wszelkiego rodzaju należności, które są płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami lub taśmami dla radia lub telewizji, do patentu, znaku towarowego, rysunku, modelu, planu, tajemnicy lub technologii produkcyjnej albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, albo za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.
  
• Umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzona w Madrycie dnia 13 listopada 1995 r.: art. 12 ust. 3a: określenie "należności licencyjne", użyte w niniejszym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla radia i telewizji lub innych sposobów odtwarzania lub przekazywania, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.
  
• Umowa między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Japonią o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu; podpisana w Tokio dnia 20 lutego 1980 r.: art. 12 ust 3:
  1. Określenie "należności licencyjne z tytułu technologii przemysłowych", użyte w ustępie 2, oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania jakiegokolwiek patentu, znaku towarowego, rozwiązania konstrukcyjnego oraz modelu, planu, tajemnicy lub technologii produkcyjnej albo z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania wyposażenia przemysłowego, handlowego czy naukowego oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.
     
  2. Określenie "należności licencyjne z tytułu praw autorskich", użyte w ustępie 2, oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla radia lub telewizji.
• Umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Państwa Kataru w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisana w Doha dnia 18 listopada 2008 r.: art. 12 ust. 3: Określenie "należności licencyjne" użyte w tym artykule, oznacza wszelkiego rodzaju należności otrzymywane za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego (włącznie z filmami dla kin oraz filmami, kasetami lub dyskami wykorzystywanymi dla audycji radiowych lub telewizyjnych), wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego albo informacji dotyczących doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.
  
• Umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Litewskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Warszawie dnia 20 stycznia 1994 r.: art. 12 ust. 3: Określenie "należności licencyjne" użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla telewizji lub radia, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego albo za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.
  
• Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Wielkim Księstwem Luksemburga w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Luksemburgu dnia 14 czerwca 1995 r.: art. 12 ust. 3: Określenie "należności licencyjne", użyte w niniejszym artykule, oznacza wszelkiego rodzaju wynagrodzenia uzyskiwane za użytkowanie lub prawo do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kina i utworami nagranymi dla radia lub telewizji, każdego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, albo za udostępnienie informacji związanej ze zdobytymi doświadczeniami w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.
  
• Umowa między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Łotewską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Warszawie dnia 17 listopada 1993 r.: art. 12 ust. 3: Określenie "należności licencyjne", użyte w tym artykule, oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla telewizji lub radia, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego albo za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.
  
• Umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Południowej Aftyki w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzona w Warszawie dnia 10 listopada 1993 r.: art. 12 ust. 3: Określenie "należności licencyjne", użyte w niniejszym artykule, oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu wynagrodzeń za użytkowanie każdego prawa autorskiego do działa literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla transmisji telewizyjnych lub radiowych, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.
  
• Umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Federacji Rosyjskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Moskwie dnia 22 maja 1992 r.: art. 11 ust. 2: Określenie "należności autorskie i licencyjne", użyte w niniejszym artykule, oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kim oraz z filmami i taśmami dla radia lub telewizji, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub praw do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, lub za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how). art. 11 ust. 3: Postanowienia tego artykułu mają zastosowanie również do należności uzyskiwanych za usługi techniczne, świadczone w wyniku sprzedaży, wykorzystania lub udostępnienia do wykorzystania, jak również przekazania informacji, o czym mowa w ustępie 2 niniejszego artykułu.
  
• Umowa między Rzecząpospolitą Polską a Republika Słowacką w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Warszawie dnia 18 sierpnia 1994 r.: art. 12 ust 3: Określenie "należności licencyjne" użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane w związku z korzystaniem lub prawem do korzystania z wszelkich praw autorskich (obejmujących dzieła literackie, artystyczne lub naukowe, włącznie z filmami dla kin oraz filmami lub taśmami transmitowanymi w radio lub telewizji), każdego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, w związku z korzystaniem lub prawem do korzystania z jakiegokolwiek urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje związane z doświadczeniem zawodowym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.
  
• Umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisana w Waszyngtonie dnia 8 października 1974 r.: art. 13 ust. 3: Określenie "należności licencyjne" użyte w niniejszym artykule oznacza: wszelkiego rodzaju należności, które są płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich z tytułu twórczości literackiej, artystycznej lub prac naukowych, włączając prawa autorskie, związane z filmami i taśmami magnetofonowymi używanymi przez rozgłośnie radiowe i stacje telewizyjne, patentami, znakami towarowymi, wzorami użytkowymi i zdobniczymi, dokumentacją, formułami, technologią produkcyjną, informacjami dotyczącymi doświadczeń przemysłowych, handlowych lub naukowo-badawczych lub umiejętności (know-how), oraz zyski osiągnięte ze sprzedaży, zamiany lub innej dyspozycji taką wartością majątkową lub prawami w takim zakresie, w jakim kwoty uzyskane z takiej sprzedaży, zamiany lub innej dyspozycji za odpłatnością uzależnione są od produktywności, używania lub dysponowania taką wartością majątkową lub prawami.
  
• Konwencja między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisana w Sztokholmie dnia 19 listopada 2004 r.: art. 12 ust 3: Określenie "należności licencyjne" użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, albo filmów lub taśm dla radia bądź telewizji, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za korzystanie z doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.
  
• Konwencja między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Kijowie dnia 12 stycznia 1993 r.: art. 12 ust. 3: Określenie "należności licencyjne", użyte w niniejszym artykule, oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego (włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla radia lub telewizji), patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje (know-how) związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.
  
• Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Węgierską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Budapeszcie dnia 23 września 1992 r.: art. 12 ust. 3: Określenie "należności licencyjne", użyte w niniejszym artykule, oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla radia lub telewizji, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, lub za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej i naukowej.
  
• Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych, podpisana w Londynie dnia 20 lipca 2006 r.: art. 12 ust. 3: Określenie "należności licencyjne" użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego (włącznie z filmami dla kin oraz filmami lub taśmami transmitowanymi w radiu lub telewizji), wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje związane z doświadczeniem zawodowym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how).
  
• Umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania, z dnia 21 czerwca 1985 r.: art. 12 ust. 3: Określenie "należności licencyjne", użyte w niniejszym artykule, oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla telewizji lub radia, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.
  
  
  

W tym miejscu należy podkreślić, że we wszystkich ww. umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych z Państwami wymienionymi w niniejszym wniosku, definicja należności licencyjnych jest zbliżona i w kluczowym dla analizowanej kwestii fragmencie stanowi, że należności licencyjne obejmują "wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla radia lub telewizji". Z tego względu, w niniejszym wniosku, Spółka wnosi o interpretację pojęcia "należności licencyjnych" w świetle wszystkich wskazanych tu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych z Państwami.

Analiza definicji pojęcia "należności licencyjne" zamieszczonych w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych między Polską a Państwami wskazanymi w niniejszym wniosku prowadzi do konkluzji, że należności licencyjne oznaczają należności uzyskiwane w związku z korzystaniem lub prawem do korzystania (użytkowania) z praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla telewizji lub radia. A zatem, należności licencyjne oznaczają należności uzyskiwane w związku z korzystaniem lub z prawem do korzystania z praw autorskich.

Żadna z umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych między Polską a Państwami wskazanymi w niniejszym wniosku nie definiuje pojęcia "prawa autorskie", dlatego zgodnie z zasadami wykładni umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, znaczenie pojęć niezdefiniowanych w umowie powinno być ustalone w oparciu o ustawodawstwo wewnętrzne kraju, który wywodzi skutki podatkowe. A zatem, należy odwołać się do znaczenia pojęcia "prawa autorskie" na gruncie polskiego prawa. Ustawy podatkowe, w tym ustawa o PDOP, mimo że art. 21 ustawy o PDOP odwołuje się do tego pojęcia, nie zawierają definicji pojęcia "prawa autorskie". Stąd, zgodnie z zasadami wykładni prawa, należy odwołać się do definicji tego pojęcia zawartej na gruncie innych aktów prawnych regulujących problematykę praw własności intelektualnej. Tym samym, w celu dokonania prawnej kwalifikacji praw do transmisji/retransmisji wydarzeń sportowych należy sięgnąć do przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Ustawa z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm., dalej: „Prawo autorskie”), podobnie jak międzynarodowe regulacje dotyczące prawa własności intelektualnej, takie jak np. Konwencja Rzymska z 26 października 1961 r. o ochronie artystów wykonawców, producentów fonogramów oraz organizacji nadawczych, dzieli prawa własności intelektualnej na prawa autorskie i prawa pokrewne.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 Prawa autorskiego, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). Prawo autorskie to ogół praw przysługujących twórcy (autorowi) utworu. Aby zatem mówić o prawach autorskich i związanej z tym ochronie musi istnieć utwór, czyli przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze.

Prawa pokrewne są natomiast rodzajem praw własności intelektualnej, które nie chronią utworów, ale chronią interesy podmiotów, dzięki którym utwory są rozpowszechniane. Prawo autorskie wymienia jako prawa pokrewne: (i) prawa do artystycznych wykonań, (ii) prawa do fonogramów i wideogramów, (iii) prawa do nadań programów, (iv) prawa do pierwszych wydań, (v) prawa do wydań naukowych i krytycznych. Jak podkreśla się w literaturze, impulsem do wykształcenia się praw pokrewnych był rozwój techniki, tj. wynalezienie radia i telewizji, pozwalający na utrwalanie i wielokrotne odtwarzanie artystycznych wykonań utworów. Z czasem dostrzeżono, że ochrona powinna także przysługiwać podmiotom, które odpowiadają za proces utrwalania artystycznych wykonań utworów takim jak producenci, nadawcy radiowi i telewizyjni.

Jako uprawnienia dotyczące odmiennych dóbr prawnych, prawa pokrewne powstają równolegle do praw autorskich i nie naruszają ich. O tym, że prawa pokrewne stanowią odrębną od praw autorskich kategorię praw podmiotowych wskazuje sama systematyka ustawy Prawo autorskie. Przepisy dotyczące utworów i praw autorskich zawarte są w rozdziałach nr 1-10 Prawa autorskiego, a przepisy regulujące prawa pokrewne zawarte są w rozdziale nr 11 Prawa autorskiego. Także w literaturze przedmiotu podnosi się, że prawa pokrewne stanowią całkowicie odrębną od praw autorskich kategorię praw podmiotowych (R. Golat, Prawo autorskie i prawa pokrewne, C.H. Beck 2002). Co warte podkreślenia, także doktryna prawa podatkowego zauważa, że prawa pokrewne nie są tożsame z prawami autorskimi (J. Banach [w:] Model konwencji OECD, Komentarz pod red. B. Brzezińskiego, str. 839, Oficyna Prawa Polskiego 2010).

Podział na prawa autorskie i pokrewne jest również rozpowszechniony w ustawodawstwie innych państw. Wśród krajów członkowskich Unii Europejskiej, zobowiązanych do ujednolicania ustawodawstwa z zakresu ochrony własności intelektualnej, rozgraniczenie takie wprowadzają już same tytuły unijnych aktów prawnych np. Dyrektywa Rady Wspólnot Europejskich nr 92/100 z dnia 19 listopada 1992 r. dotycząca najmu i użyczania oraz określonych praw pokrewnych w zakresie własności intelektualnej, Dyrektywa Rady Wspólnot Europejskich nr 93/83 z dnia 27 września 1993 r. w sprawie koordynacji określonych przepisów prawa autorskiego oraz praw pokrewnych w odniesieniu do przekazu satelitarnego i rozpowszechniania kablowego, Dyrektywa Rady Wspólnot Europejskich nr 93/98 z dnia 29 października 1993 r. w sprawie ujednolicenia czasu ochrony prawa autorskiego i niektórych praw pokrewnych oraz Dyrektywa 2001/29 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym. Ponadto, większość z wymienionych aktów prawnych zawiera przepis regulujący wzajemny stosunek praw autorskich do praw pokrewnych, zgodnie z którym ochrona praw pokrewnych utworów nie dotyczy i nie narusza ochrony prawa autorskiego (np. art. 14 Dyrektywy 92/100, art. 5 Dyrektywy 93/83, art. 9 Dyrektywy 93/98).

Reasumując tę część stanowiska Spółki, prawa pokrewne stanowią odrębną kategorię praw podmiotowych od praw autorskich. Praw tych nie należy utożsamiać ze sobą, gdyż ich przedmiotem są odmienne dobra o charakterze niematerialnym. Stąd, w świetle Prawa autorskiego, nie można ich traktować jako jedną i tą samą kategorię praw.

Wedle tradycyjnego i upowszechnionego poglądu, zarejestrowane wydarzenia sportowe są wideogramami, czyli jednym z przedmiotów praw pokrewnych, a nie praw autorskich. Wideogramem - zgodnie z definicją zawartą w art. 94 ust. 2 Prawa autorskiego - jest pierwsze utrwalenie sekwencji ruchomych obrazów, z dźwiękiem lub bez, niezależnie od tego, czy stanowi ono utwór audiowizualny. Ponadto, jak wskazuje się w doktrynie, z treści art. 94 ust. 2 Prawa autorskiego wynika, że przedmiotem prawa do wideogramu jest wyłącznie pierwsze utrwalenie sekwencji ruchomych obrazów, co oznacza, że późniejsze przeniesienie zarejestrowanej sekwencji ruchomych obrazów na inną technikę nie prowadzi już do kreacji nowego przedmiotu prawa (M. Czajkowska-Dąbrowska [w:] Prawo Autorskie i Prawa Pokrewne Komentarz pod red. J. Barty. R. Markiewicza C.H. Beck 2009). Zgodnie z art. 94 ust. 4 Prawa autorskiego, producentowi wideogramu przysługuje wyłączne prawo do rozporządzania i korzystania z wideogramu w zakresie: zwielokrotnia określoną techniką, wprowadzania do obrotu, najmu lub użyczania egzemplarzy, publicznego udostępniania wideogramu w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i czasie przez siebie wybranym.

Dodatkowo należy wskazać, że zgodnie z poglądami doktryny, wideogramami są wszelkiego rodzaju utrwalenia (wszelkimi technikami) audiowizualne, którym brak oryginalności i indywidualności. Stąd, telewizyjna transmisja wydarzeń sportowych, która stanowi jedynie prostą audiowizualną rejestrację widowiska sportowego, nie stanowi utworu będącego przedmiotem praw autorskich, ale stanowi właśnie wideogram będący przedmiotem praw pokrewnych. Transmisja wydarzenia sportowego polega przecież na odzwierciedleniu jego przebiegu za pomocą dostępnych środków technicznych, rejestracji obrazu i dźwięku, w taki sposób, aby widz mógł to wydarzenie obserwować. Ponadto, poprzez dokonywanie transmisji wydarzenia sportowego, podmiot transmitujący nie wpływa na przebieg tego wydarzenia, a jedynie utrwala jego przebieg.

Należy wskazać, że zgodnie z orzeczeniem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: "TSUE") w sprawach połączonych: C 403/08, Football Association Premier League Ltd i inni v. QC Leisure oraz C-429/08 Murphy v. Media Protection Services Ltd, spotkań sportowych nie można uważać za własną twórczość intelektualną autora i w konsekwencji za "utwory" w rozumieniu prawa autorskiego. Stąd, nie można uznać, że prawa do transmisji [odpowiednio retransmisji) wydarzeń sportowych obejmują prawa autorskie do wydarzeń sportowych. W konsekwencji, nie można automatycznie utożsamiać nabycia prawa do transmisji [odpowiednio retransmisji) wydarzeń sportowych z nabyciem praw autorskich.

Z uwagi na powyższe, zdaniem Spółki, prawa do transmisji/retransmisji wydarzeń sportowych należy kwalifikować do kategorii wideogramów w rozumieniu art. 94 ust. 2 Prawa autorskiego, które stanowią prawa pokrewne, a nie prawa autorskie. Również WSA w Warszawie w wyroku z dnia 16 kwietnia 2013 r. [sygn. III SA/Wa 2740/12) stwierdził, iż transmisja lub retransmisja wydarzenia sportowego nie jest utworem w rozumieniu prawa autorskiego, lecz wideogramem będącym przedmiotem praw pokrewnych.

Ponieważ z analizy definicji należności licencyjnych zamieszczonych w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych między Polską a Państwami wymienionymi w niniejszym wniosku wynika, że żadna z tych definicji nie dotyczy płatności za użytkowanie lub prawo do użytkowania praw pokrewnych, to w ocenie Spółki, płatności dokonywane przez Spółkę za prawo do transmisji [retransmisji) wydarzeń sportowych nie mogą być uznane za płatności z tytułu należności licencyjnych.

Analizując zakres pojęcia "płatności z tytułu prawa do użytkowania prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego" warto również zauważyć, iż jest on tożsamy z zakresem pojęcia wynikającym z konwencji berneńskiej o ochronie dzieł literackich i artystycznych, która to konwencja dotyczy praw autorskich, a nie praw pokrewnych. Znajduje to również potwierdzenie w komentarzu pod redakcją Klausa Vogela [Klaus Vogel on Double Conventions, A commentary to the OECD, UN and US Model Conventions for the Avoidance of Double Taxation of Income and Capital. With particular reference to German treaty practice, Third edition, Kluwer Law International, str. 19-792). Jak wskazuje ten autor, pojęcie należności licencyjnych, którym posługują się umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, z zasady nie obejmuje płatności z tytułu praw do użytkowania filmów.

Również WSA w Warszawie w wyroku z dnia 20 lutego 2015 r. [sygn. III SA/Wa 1078/14) podzielił stanowisko Spółki zaprezentowane w niniejszym wniosku. W szczególności, Sąd w uzasadnieniu wyroku explicite wskazał, że "skoro prawa do transmisji/retransmisji wydarzeń sportowych nie mogą być traktowane jako prawa autorskie (ze stanu faktycznego wskazanego we wniosku o udzielenie interpretacji nie wynika odmienna w tym zakresie ocena), to na podstawie wskazanych wyżej Umów o UPO brak podstaw do kwalifikowania ich jako do należności licencyjnych. Przeciwna interpretacja byłaby nieuzasadnionym stosowaniem wykładni rozszerzającej, niedopuszczalnej w prawie podatkowym. Podobnie orzekł WSA w Warszawie w wyroku z dnia 9 kwietnia 2015 r. (sygn. III SA/Wa 2711/14).

Jak już zostało wskazane, brak jest podstaw do utożsamiania opłat za użytkowanie prawa autorskiego z opłatami za użytkowanie praw pokrewnych. Gdyby uznać, że użyte na gruncie definicji "należności licencyjnych" w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych między Polską a Państwami wskazanymi w niniejszym wniosku pojęcie "praw autorskich" zawiera w sobie również "prawa pokrewne", stanowiłoby to niczym nie uprawnioną wykładnię rozszerzającą. Gdyby bowiem intencją ustawodawcy było potraktowanie w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych między Polską a Państwami wskazanymi we wniosku płatności za korzystanie z praw pokrewnych jako należności licencyjnych, wówczas zostałoby to wprost wyrażone w postanowieniach umownych dotyczących należności licencyjnych. Takie bowiem zapisy zawierają np. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawarte przez Polskę, m.in. z Australią i Indonezją, gdzie wskazano, iż opodatkowaniu podatkiem u źródła podlegają także należności z tytułu uzyskania praw podobnych do praw autorskich (można tu więc domniemywać, że tego rodzaju sformułowanie miało właśnie na celu objęcie w ramach pojęcia należności licencyjnych, również innych praw, w tym praw pokrewnych).

Powyższy wniosek Spółki jest zgodny z tzw. zakazem dokonywania wykładni synonimicznej. Zakaz dokonywania wykładni synonimicznej stanowi jedną z podstawowych zasad dokonywania wykładni aktu prawnego. Oznacza on zakaz nadawania różnym zwrotom tego samego znaczenia bez uzasadnionego powodu. Ta dyrektywa wykładni językowej jest wielokrotnie powoływana w orzecznictwie sądów powszechnych i administracyjnych (uchwała SN z dnia 20 czerwca 2000 r., sygn. I KZP 16.00, OSNKW 2000/7-8/60; wyrok NSA z dnia 5 czerwca 2002 r, sygn. III SA 3241/00, system informacji prawnej LEX nr 54109; wyrok NSA z dnia 28 kwietnia 2005 r., sygn. FSK 1654/04, system informacji prawnej LEX nr 166050). Jako przykład warto przytoczyć uchwałę NSA z dnia 30 marca 2009 r., sygn. II FPS 7/08, która mówi: "Ponadto wskazać należy, że przyjęty w doktrynie, jak i w orzecznictwie sądowym zakaz wykładni synonimicznej zabrania przyjmowania, że normodawca nadaje różnym zwrotom to samo znaczenie". Przyjęcie odmiennego poglądu do zakazu wykładni synonimicznej, czyli że pomimo użycia różnych pojęć, ustawodawca w zasadzie odwołuje się do tego samego znaczenia, stoi w sprzeczności z założeniem o racjonalności ustawodawcy (M. Zirk-Sadowski, Problemy wykładni językowej w prawie administracyjnym [w:] System Prawa Administracyjnego, R. Hauser, Z. Niewiadomski, A. Wróbel (red.), tom 4, Wykładnia w prawie administracyjnym, Warszawa 2012 r., s. 201 i cyt. tam orzecznictwo). Również rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" (Dz. U. z dnia 5 lipca 2002 r., Nr 100, poz. 908) stanowi w § 10, że do oznaczania jednakowych pojęć używa się jednakowych określeń, a różnych pojęć nie oznacza się tymi samymi określeniami. Stąd, jeśli ustawodawca rozróżnia prawa autorskie i prawa pokrewne, nie można tym pojęciom nadawać tego samego znaczenia, a w konsekwencji uznać, że korzystanie z prawa pokrewnego jest tożsame z korzystaniem z prawa autorskiego.

Ponadto, Spółka chciałaby podkreślić, że definicja pojęcia "należności licencyjne" zawarta w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania z Państwami wskazanymi w niniejszym wniosku obejmuje "wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla radia lub telewizji". W opinii Spółki, jeśli chodzi o płatności dokonywane do podmiotów zagranicznych przez stacje telewizyjne, w zakres pojęcia "należności licencyjne" wchodzą wszelkiego rodzaju płatności, jakie stacje telewizyjne mogą wypłacać swoim zagranicznym kontrahentom za przeniesienie praw autorskich (odpowiednio za korzystanie z praw autorskich) do utworów, takich np. jak prawa autorskie do filmu, gdyż film może być uznany za utwór chroniony prawem autorskim. Jednakże, co zostało już wielokrotnie podkreślone, pojęcie to obejmuje płatności dokonywane przez stacje telewizyjne związane z wyłącznie z korzystaniem z praw autorskich, a nie z korzystaniem z praw pokrewnych.

W świetle dokonanej przez Spółkę wykładni definicji należności licencyjnych zamieszczonych w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych między Polską a Państwami wymienionymi we wniosku, wynagrodzenie za użytkowanie lub prawo do użytkowania praw pokrewnych nie stanowi należności licencyjnych. W związku z tym, wynagrodzenie wypłacane przez Spółkę na rzecz zagranicznych kontrahentów z tytułu nabywania przez Spółkę praw do transmisji na żywo/retransmisji wydarzeń sportowych należy zakwalifikować jako zyski przedsiębiorstw w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych między Polską a Państwami wskazanymi we wniosku. Zgodnie z zasadą wynikającą z umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych z Państwami, zyski przedsiębiorstw podlegają opodatkowaniu tylko w państwie, w którym uzyskujący przychody ma siedzibę, a więc w państwie, w którym kontrahenci Spółki mają siedzibę. Tym samym, wynagrodzenie wypłacane przez Spółkę na rzecz zagranicznych kontrahentów w związku z nabytymi prawami do transmisji/retransmisji wydarzeń sportowych, nie podlega w Polsce opodatkowaniu podatkiem u źródła.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego – jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.