Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-497/15-2/JK2
z 18 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 2 marca 2015 r. i w piśmie z dnia 6 kwietnia 2015 r. (data wpływu do tut. biura 20 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów ze Szwecji – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 kwietnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów ze Szwecji.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Powiązania osobiste i gospodarcze w Szwecji i Polsce.
Wnioskodawczyni jest obywatelką Polski i do końca 2013 roku rozliczała się w Polsce, jako osoba o nieograniczonym obowiązku podatkowym. W dniu 2 stycznia 2014 r. Wnioskodawczyni wyjechała z Polski i zamieszkała, z obywatelem szwedzkim. W dniu 9 lipca 2014 r. w Szwecji Wnioskodawczyni zawarła związek małżeński, który zarejestrowała następnie w Polsce. Wnioskodawczyni mieszka w lokalu wynajmowanym przez męża. Wnioskodawczyni posiada wpis do szwedzkiego rejestru ludności prowadzonego przez szwedzki urząd podatkowy. Szwedzkie organy podatkowe od roku 2014 traktują Wnioskodawczynię jako osobę posiadającą rezydencję podatkową w Szwecji. W roku 2014 uzyskiwane przez Wnioskodawczynię dochody w Szwecji podlegają kwalifikacji jako stypendia i nie są zatrudnieniem. Obecnie Wnioskodawczyni poszukuje pracy w Szwecji w zawodzie lekarza specjalisty psychiatrii dzieci i młodzieży. Przez cały rok 2014 Wnioskodawczyni posiadała afiliację na uczelni w Szwecji (stypendium, staż podoktorski w pełnym wymiarze). Afiliację na uczelni w Polsce Wnioskodawczyni posiadała w okresach do 30 czerwca (umowa o pracę na czas określony, 1/2 etatu naukowo-dydaktycznego, starszy asystent) a następnie od 4 sierpnia 2015 r. do chwili obecnej (umowa o pracę na czas określony do 30 czerwca 2019, 1/8 etatu naukowego, adiunkt). W ramach pracy na uczelni polskiej Wnioskodawczyni kieruje projektem dotyczącym zaburzeń psychicznych w cukrzycy monogenowej, nie związanym z pracą na uczelni szwedzkiej. Jego realizacja odbywa się przy współpracy czterech uczelni medycznych. Prace związane z kierowaniem projektem Wnioskodawczyni wykonuje w Szwecji oraz w trakcie okresowych pobytów w Polsce. Zadania wymagające realizacji w Polsce w wyżej wymienionych ośrodkach zlecane są innym osobom prywatnym lub podmiotom gospodarczym, z którymi Uniwersytet zawarł stosowne umowy.

Wnioskodawczyni planuje kontynuację niniejszego zatrudnienia w Polsce. Wnioskodawczyni okresowo przebywa w Polsce celem realizacji polskiego projektu, spotkań z rodzicami. W roku podatkowym 2014 r. na terytorium Polski Wnioskodawczyni przebywała nie dłużej niż 183 dni. W kolejnych latach dodatkowych czas spędzony w Polsce nie będzie dłuższy niż 183 dni w danym roku podatkowym. Wnioskodawczyni nie posiada dzieci. W Polsce posiada dwa konta bankowe. Na pierwsze wpływa wynagrodzenie z Uniwersytetu oraz przechowywane są lokaty finansowe, drugie służy do rozliczeń w Polsce np. zakupy towarów, rozliczenia z Urzędem Skarbowym. W Polsce Wnioskodawczyni posiada dwupokojowe mieszkanie własnościowe , gdzie jest zameldowana i okresowo przebywa w trakcie wizyt w kraju. Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej, ani nie posiada samochodu osobowego, które byłyby zarejestrowane w Szwecji bądź w Polsce.

Dochody w Szwecji:

Od 1 stycznia 2014 r. do 30 grudnia 2014 r. w ramach stażu postdoktorskiego w Department ot Epidemiology and Biostatitics, Instytutu w Sztokholmie Wnioskodawczyni realizuje projekt pt. „Czynniki ryzyka nadużywania substancji psychoaktywnych” (ang. Risk factors for substance abuse among youth). Projekt jest realizowany tylko i wyłącznie na podstawie danych szwedzkich z rejestrów. Ze względu na wrażliwy charakter danych (np. dane osobowe ze szwedzkich urzędów podatkowych, szwedzkiego rejestru karnego, rejestru zgonów, dane dotyczące pobytów w szpitalach psychiatrycznych i innych) Wnioskodawczyni posiada do nich dostęp jedynie na terenie Instytutu przy użyciu wewnętrznego oprogramowania. Na realizacje projektu w Szwecji Wnioskodawczyni otrzymała stypendium Szwedzkiego Instytutu (Swedish Institute) w ramach programu Współpracy Regionu Morza Bałtyckiego i programu Visby. Szwedzki Instytut jest instytucją państwową podlegającą bezpośrednio szwedzkiemu Ministerstwu Spraw Zagranicznych, która realizuje zadanie rządu związane z dążeniem przez Szwecję do osiągnięcia międzynarodowych celów w kluczowych obszarach polityki państwa. Programy Szwedzkiego Instytutu mają na celu wspomaganie ekonomicznego, ekologicznego i społecznego rozwoju poprzez umożliwienie wymiany i współpracy oraz łączenie liderów i młodych talentów z różnych krajów. Umowa stypendialna została zawarta pomiędzy Wnioskodawcą a Szwedzkim Instytutem. Środki finansowe z Instytutu Szwedzkiego zostały przekazane na prywatny rachunek w Szwecji w ratach po 18.000 SEK/m-c. Okres realizacji projektu jest od 1 stycznia 2014 r. do 31 grudnia 2014 r. Jednocześnie, ponieważ stypendium to okazało się być niższe od innych stypendiów, dodatkowo przez Instytut przyznana została Wnioskodawczyni rekompensata w wysokości 2.000 SEK miesięcznie celem wyrównania dochodów do najniższego stypendium na uczelni. Instytut jest Szwedzkim Uniwersytetem Medycznym. Wnioskodawczyni posiada certyfikat rezydencji podatkowej od roku podatkowego 2014 r. wydany przez szwedzkie organy podatkowe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy wypłacane Wnioskodawczyni stypendium ze szwedzkiego Instytutu podlega opodatkowaniu w Polsce i jeśli tak to w jakim zakresie?
2. Czy wypłacana Wnioskodawczyni rekompensata z Instytutu podlega opodatkowaniu w Polsce i jeśli tak w jakim zakresie?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni:

Ad.1)

W omawianym przypadku zastosowanie znajduje art. 20 Konwencji z 19 listopada 2004 r. Otrzymywane stypendium jest płatnością uzyskiwaną wyłącznie na utrzymanie, naukę przez praktykanta (tu: stażystę), który przybył do Umawiającego się Państwa (tu: do Szwecji) wyłącznie w celu nauki i który ma miejsce zamieszkania w drugim Umawiającym się Państwie albo miał tam miejsce zamieszkania bezpośrednio przed wyjazdem (tu: Polska) nie podlegają opodatkowaniu w Szwecji, o ile płatności te pochodzą ze źródeł spoza tego państwa. W omawianym przypadku płatności te pochodzą wyłącznie ze źródła na terenie Szwecji. Oznacza to, że państwem właściwym do rozliczenia tego rodzaju płatności jest Szwecja. Jeżeli natomiast stypendium w całości lub w części pochodziło by z innego aniżeli Szwecja państwa, płatności te nie byłyby opodatkowane w Szwecji. W omawianym przypadku zastosowanie znajduje art. 22 ust. 1 pkt a) Konwencji, co oznacza, że Polska (chodzi raczej o właściwy urząd skarbowy w Polsce) wyłączy taki dochód z opodatkowania. Wydaje się więc, że jakkolwiek należy wykazać taki dochód w zeznaniu za 2014 rok, to jednak nie będzie on wliczany do opodatkowania. Niezrozumiałe jest natomiast drugie zdanie art. 22 ust. 1 lit. a) Konwencji (pozostające nawet w sprzeczności ze zdaniem pierwszym). Jednak interpretacja tego przepisu powinna iść w kierunku równego traktowania osób (interpretacja systemowa), a zatem Wnioskodawczyni w Polsce nie może być poddany żadnemu innemu lub bardziej uciążliwemu opodatkowaniu, w tym obowiązkowi, jeżeli dotyczy to tych samych okoliczności. Niezależnie stypendium jest oczywiście wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie prawa krajowego (art. 21 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Ad.2)

Płatności określane jako rekompensata (wyrównanie) należy traktować jako stypendium, a zatem w tym przypadku również zastosowanie znajduje art. 20 Konwencji. Wydaje się, że brak jest natomiast uzasadnienia do stosowania w omawianym przypadku art. 14 Konwencji albowiem dotyczy on dochodu osiąganego z wykonywania wolnego zawodu albo innej działalności o samodzielnym charakterze. Tymczasem Wnioskodawczyni pomimo wykształcenia i kwalifikacji de facto nie wykonuje wolnego zawodu, prowadząc badania naukowe w ramach stażu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Stosownie do treści art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Definicja miejsca zamieszkania dla celów podatku dochodowego w Polsce określona została w art. 3 ust. 1a ustawy. Zgodnie ze wskazaną definicją, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

W myśl art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej, oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
   
   

Zatem, rozstrzygające znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawczyni.

Pojęcie „miejsca zamieszkania” zostało zdefiniowane w art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązującej od 1 stycznia 2007 r. Powyższy przepis wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 4a ustawy, powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Konwencja między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 2006 r. Nr 26, poz. 193), dalej Konwencja.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Konwencji, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo, jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny i jakąkolwiek instytucję rządową albo agencję rządową (…).

Określenie to jednak nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie.

Natomiast art. 4 ust. 2 Konwencji, zawiera normy kolizyjne ustalania państwa rezydencji podatkowej w przypadku, jeżeli ta sama osoba, jest uznawana za rezydenta podatkowego na podstawie kryteriów krajowych jednocześnie w obu umawiających się państwach. I tak, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mająca miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ona ściślejsze powiązania osobiste gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawą w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym Umowa zawarta między Polską i Szwecją.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Z zaprezentowanego przez Wnioskodawczynię stanu faktycznego wynika, że jest obywatelką Polski i do końca 2013 roku rozliczała się w Polsce, jako osoba o nieograniczonym obowiązku podatkowym. W dniu 2 stycznia 2014 r. Wnioskodawczyni wyjechała z Polski i zamieszkała, z obywatelem szwedzkim. W dniu 9 lipca 2014 r. w Szwecji Wnioskodawczyni zawarła związek małżeński, który zarejestrowała następnie w Polsce. Wnioskodawczyni mieszka w lokalu wynajmowanym przez męża. Wnioskodawczyni posiada wpis do szwedzkiego rejestru ludności prowadzonego przez szwedzki urząd podatkowy. Szwedzkie organy podatkowe od roku 2014 traktują Wnioskodawczynię jako osobę posiadającą rezydencję podatkową w Szwecji. W roku 2014 uzyskiwane przez Wnioskodawczynię dochody w Szwecji podlegają kwalifikacji jako stypendia i nie są zatrudnieniem. Obecnie Wnioskodawczyni poszukuje pracy w Szwecji w zawodzie lekarza specjalisty psychiatrii dzieci i młodzieży. Przez cały rok 2014 Wnioskodawczyni posiadała afiliację na uczelni w Szwecji (stypendium, staż podoktorski w pełnym wymiarze). Od 1 stycznia 2014 r. do 30 grudnia 2014 r. w ramach stażu postdoktorskiego (Instytut w Sztokholmie) Wnioskodawczyni realizuje projekt. Na realizacje projektu w Szwecji Wnioskodawczyni otrzymała stypendium Szwedzkiego Instytutu (Swedish Institute) w ramach programu Współpracy Regionu Morza Bałtyckiego i programu Visby. Umowa stypendialna została zawarta pomiędzy Wnioskodawcą a Szwedzkim Instytutem. Środki finansowe z Instytutu Szwedzkiego zostały przekazane na prywatny rachunek w Szwecji. Przez Instytut przyznana została Wnioskodawczyni rekompensata celem wyrównania dochodów do najniższego stypendium na uczelni. Afiliację na uczelni w Polsce Wnioskodawczyni posiadała w okresach do 30 czerwca (umowa o pracę na czas określony, 1/2 etatu naukowo-dydaktycznego, starszy asystent) a następnie od 4 sierpnia do chwili obecnej (umowa o pracę na czas określony do 30 czerwca 2019, 1/8 etatu naukowego, adiunkt). W ramach pracy na uczelni polskiej Wnioskodawczyni kieruje projektem nie związanym z pracą na uczelni szwedzkiej. Wnioskodawczyni planuje kontynuację niniejszego zatrudnienia w Polsce. Wnioskodawczyni okresowo przebywa w Polsce celem realizacji polskiego projektu, spotkań z rodzicami. W roku podatkowym 2014 r. na terytorium Polski Wnioskodawczyni przebywała nie dłużej niż 183 dni. W kolejnych latach dodatkowych czas spędzony w Polsce nie będzie dłuższy niż 183 dni w danym roku podatkowym. Wnioskodawczyni nie posiada dzieci. W Polsce posiada dwa konta bankowe. Na pierwsze wpływa wynagrodzenie z Uniwersytecie oraz przechowywane są lokaty finansowe, drugie służy do rozliczeń w Polsce np. zakupy towarów, rozliczenia z Urzędem Skarbowym. W Polsce Wnioskodawczyni posiada dwupokojowe mieszkanie własnościowe, gdzie jest zameldowana i okresowo przebywa w trakcie wizyt w kraju. Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej, ani nie posiada samochodu osobowego, które byłyby zarejestrowane w Szwecji bądź w Polsce.

W świetle przedstawionych faktów, należy stwierdzić, że od 2 stycznia 2014 r. Wnioskodawczyni posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Szwecji i tym samym podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Oznacza to, że w tym okresie w Polsce podlega opodatkowaniu jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Polski na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Zatem dochody osiągnięte przez Wnioskodawczynię na terytorium Szwecji, w okresie gdy posiadała tam miejsce zamieszkania dla celów podatkowych nie podlegają opodatkowaniu w Polsce. Wnioskodawczyni składając w Polsce zeznanie za 2014 r. z tytułu dochodów osiągniętych w Polsce nie ma obowiązku wykazywania dochodów osiągniętych w Szwecji. W takim przypadku – tj. gdy Szwecja była w 2014 r. dla Wnioskodawczyni zarówno miejscem zamieszkania, jak i państwem, w którym uzyskiwała dochody z tytułu stypendium i rekompensaty – nie dochodzi zatem do podwójnego opodatkowania tych dochodów, którego unika się poprzez zastosowanie odpowiedniej metody, przewidzianej w umowie międzynarodowej. W związku z powyższym przepisy art. 14, art. 20 i art. 22 umowy polsko-szwedzkiej oraz art. 21 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przedmiotowej sprawie nie mają zastosowania, zatem ich analiza stała się bezprzedmiotowa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., Nr 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.