Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-460/16/MPŁ
z 9 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 23 maja 2016 r. (data wpływu) uzupełnionym pismem z dnia 2 sierpnia 2016 r. (data wpływu 3 sierpnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji znaku towarowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 maja 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji znaku towarowego. Wniosek uzupełniono w dniu 3 sierpnia 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym, podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych. Wnioskodawca jest wspólnikiem w spółce komandytowej, w której posiada status komandytariusza (dalej „Spółka”).

Spółka jest wspólnikiem w spółce komandytowej w której posiada status komandytariusza (dalej „Spółka komandytowa”). W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka komandytowa prowadzi działalność doradczą oraz udziela licencji do praw własności przemysłowej. Na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej Spółka komandytowa nabyła znak towarowy (dalej „Znak Towarowy”).

Spółka komandytowa uregulowała należność względem zbywcy za Znak Towarowy. Znak Towarowy został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka komandytowa udziela za wynagrodzeniem licencji do użytkowania Znaku Towarowego a także wykorzystuje go przy świadczeniu usług doradczych. Z powyższych tytułów Spółka Komandytowa uzyskuje przychody.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy odpisy amortyzacyjne od wartości Znaku Towarowego stanowią koszt uzyskania przychodu?

W ocenie Wnioskodawcy w przedmiotowym stanie faktycznym Wnioskodawca uprawniony będzie do rozpoznania jako koszt uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych Znaku Towarowego.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 Ustawy o PIT „Przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. la, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.”

Zgodnie z powołanym przepisem przychody z tytułu udziału w spółce niebędącej osobą prawną rozlicza się proporcjonalnie do prawa do udziału w zysku dla każdego ze wspólników.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 Ustawy o PIT „Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

1. rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat:
2. ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną.”

W konsekwencji w sposób tożsamy rozlicza się koszty uzyskania przychodów w przypadku udziału w spółce niebędącej osobą prawną. Zgodnie z art. 22 ust. 1 Ustawy o PIT „Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23”.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną na gruncie Ustawy o PIT kosztami uzyskania przychodów są wydatki poniesione w celu uzyskania przychodu, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Zgodnie z powołanym przepisem aby poniesiony wydatek mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodów:

1. musi zostać poniesiony przez podatnika.
2. musi zostać poniesiony w celu zyskania przychodu, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.
3. pomiędzy poniesionym wydatkiem a przychodem zachodzić musi faktyczny związek.
4. poniesiony wydatek nie został wymieniony w art. 23 Ustawy o PIT tj. w katalogu wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów.

Od powołanej w art. 22 ust. 1 Ustawy o PIT zasady ogólnej ustawodawca wprowadził szereg odstępstw. Jednym z wyjątków obowiązujących na gruncie Ustawy o PIT jest art. 22 ust. 8 Ustawy o PIT wprowadzający szczególną zasadę dotyczącą ujmowania w kosztach wydatków związanych z zakupem środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Zgodnie z art. 22 ust. 8 Ustawy o PIT „Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.”

Zgodnie z powołanym przepisem, kosztem uzyskania przychodów nie jest wartość wydatków poniesionych na nabycie środka trwałego czy wartości niematerialnej i prawnej lecz odpisy z tytułu zużycia środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej ustalone zgodnie z przepisami art. 22a - 22o Ustawy o PIT.

Zgodnie z art. 22b ust. 1 Ustawy o PIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z późn. zm.),
7. wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Zgodnie z art. 22b ust. 1 Ustawy o PIT wartości niematerialne i prawne stanowią:

1. nabyte,
2. nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,
3. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz.U. z 2013 r. poz. 1410) – wśród wymienionych praw znajdują się znaki towarowe
4. o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż rok,
5. wykorzystywane na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

W konsekwencji wszystkie prawa majątkowe spełniające łącznie wskazane warunki stanowią wartości niematerialne i prawne w rozumieniu Ustawy o PIT.

Przenosząc rozważania na grunt przedmiotowego stanu faktycznego należy stwierdzić, że Wnioskodawca uprawniony jest do zaliczania w koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od Znaku Towarowego ustalone zgodnie z art. 22a-22o Ustawy o PIT w proporcji do przysługującego mu prawa do udziałów w zysku w Spółce będącej wspólnikiem w Spółce komandytowej.

W ocenie Wnioskodawcy, z uwagi na przedmiot prowadzonej działalności gospodarczej (licencjonowanie znaku towarowego), poniesione wydatki na nabycie Znaku Towarowego pozostają w bezpośrednim związku z prowadzoną działalności gospodarczą podatnika. Zaryzykować, w ocenie Wnioskodawcy, należy stwierdzenie, że Znak Towarowy ma kluczowe znaczenie dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, ponieważ generuje przychody Wnioskodawcy.

W konsekwencji wydatek poniesiony na nabycie Znaku Towarowego pozostaje w bezpośrednim związku z przychodem tj. został poniesiony w celu osiągnięcia przychodu, a w konsekwencji stanowić będzie koszt uzyskania przychodu. Ponadto, na podstawie żadnego z przepisów wskazanych w art. 23 Ustawy o PIT ustawodawca nie wyłączył z katalogu kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie praw własności przemysłowej, w konsekwencji nie zachodzi negatywna przesłanka uznania za koszt uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie Znaku Towarowego.

Z uwagi jednak na fakt, że spełnione są przesłanki pozwalające na zakwalifikowanie Znaku Towarowego jako własności niematerialnej i prawnej Wnioskodawca nie jest uprawniony do rozliczenia bezpośrednio całej sumy wydatków poniesionych na ich nabycie, lecz obowiązany jest do uwzględnienia ceny nabycia Znaku Towarowego zgodnie z art. 22 ust. 8 Ustawy o PIT tj. poprzez zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych ustalonych zgodnie z art. 22a-22o Ustawy o PIT. W ocenie Wnioskodawcy w przedmiotowym stanie faktycznym Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia w kosztach uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych Znaku Towarowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Końcowo wskazać należy, że zakres żądania wnioskodawcy wyznacza:

1. stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) przedstawiony we wniosku o indywidualną interpretację prawa podatkowego,
2. stan prawny (przepisy prawa) wskazany przez wnioskodawcę oraz
3. zagadnienie prawne, które ma być przedmiotem interpretacji, a które wskazuje pytanie (pytania) wnioskodawcy w kontekście jego wątpliwości interpretacyjnych w odniesieniu do przepisów prawa podatkowego oraz własne stanowisko wnioskodawcy.

Ponadto tut. organ podkreśla, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Przy wydawaniu niniejszej interpretacji organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalenie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli zatem zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej będzie różniło się od zdarzenia przyszłego, które wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja indywidualna nie będzie chroniła Wnioskodawcy.

Jednocześnie informuje się, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Oznacza to, że niniejsza interpretacja została wydana wyłącznie w indywidualnej sprawie Wnioskodawcy i nie wywołuje skutków prawnych dla innych podmiotów.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.