2016.08.23 - Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi - 1061-IPTPB2.4511.399.2016.2.ACz

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB2.4511.399.2016.2.ACz
z 23 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 10 maja 2016 r. (data wpływu 11 maja 2016 r.), uzupełnionym pismem złożonym w dniu 16 maja 2016 r. oraz pismem z dnia 6 sierpnia 2016 r. (data wpływu 9 sierpnia 2016 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie prawa do ulgi prorodzinnej w 2010 r. – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 maja 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie prawa do ulgi prorodzinnej, uzupełniony pismem złożonym w dniu 16 maja 2016 r.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 21 lipca 2016 r., Nr 1061-IPTPB2.4511.399.2016.1.ACz, wezwano Wnioskodawczynię, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 21 lipca 2016 r. (data doręczenia 1 sierpnia 2016 r.), natomiast w dniu 9 sierpnia 2016 r. do tutejszego Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie z dnia 6 sierpnia 2016 r. (data nadania 8 sierpnia 2016 r.).

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 6 października 2003 r. Wnioskodawczyni urodziła syna ….. W dniu 27 listopada 2008 r. Wnioskodawczyni otrzymała rozwód z ojcem dziecka ….. Władza rodzicielska została ograniczona obojgu rodzicom poprzez nadzór kuratora i ustalono, że miejscem zamieszkania syna …. będzie każdorazowe miejsce zamieszkania matki. Do dnia dzisiejszego władza rodzicielska nie została zmieniona w żaden sposób. Przy rozwodzie ustalono kontakty ojca z synem: w każdą środę miesiąca w godzinach od 16.00 do 18.30 oraz w pierwszą i trzecią sobotę miesiąca w godzinach od 10.00 do 18.00. Ojciec dziecka nie miał kontaktu z synem częściej niż wyznaczone to zostało w wyroku rozwodowym.

Trwało tak aż do 8 lutego 2011 r., wtedy to kontakty zostały zmienione w następujący sposób:

w pierwszy i trzeci piątek każdego miesiąca od godz. 18.00 do godz. 18.00 w niedzielę;
w latach nieparzystych:
- w Wigilię Bożego Narodzenia od godz. 16.00 do godz. 19.00,
- w pierwszy Dzień Świąt Bożego Narodzenia od godz. 9.00 do godz. 20.00,
- w sobotę Świąt Wielkanocnych od godz. 12.00 do godz. 20.00,
- w okresie ferii zimowych od godz. 9.00 pierwszego dnia ferii do godz. 20.00 siódmego dnia,
- w wakacje od godz. 9.00 dnia 1 sierpnia do godz. 20.00 dnia 31 sierpnia.

w latach parzystych:
- w drugi Dzień Świąt Bożego Narodzenia od godz. 9.00 do godz. 20.00,
- w drugi Dzień Świąt Wielkanocnych od godz. 9.00 do godz. 20.00,
- w wakacje od 1 lipca od godz. 9.00 do 31 lipca do godz. 20.00.
1 czerwca i 6 października w godz. 16.00-19.00.

W innych dniach ojciec nie widuje się z synem.

Po przeliczeniu godzin w poszczególnych latach faktyczna liczba dni, w których ojciec opiekował się synem wyniosła:

w 2010 r. – 14 dni – Wnioskodawczyni odliczyła 10 miesięcy za ustną zgodą ojca,

w 2011 r. – 44 dni – Wnioskodawczyni odliczyła 10 miesięcy za ustną zgodą ojca,

w 2012 r. – 82 dni – Wnioskodawczyni odliczyła 10 miesięcy, ale dostała pismo od ojca syna, że może odliczyć tylko 9 miesięcy więc zrobiła korektę zeznania,

w 2013 r. – 82 dni,

w 2014 r. – 82 dni,

w 2015 r. – 51 dni – ze względu na przebywanie syna z Wnioskodawczynią w miesiącu sierpniu.

Sposób korzystania z ulgi na syna uzgadniany był ustnie za lata 2010 i 2011. W 2012 r. ojciec dziecka odliczył ulgę za 3 miesiące, o czym poinformował Wnioskodawczynię pisemnie, a za lata 2013, 2014 i 2015 poinformował Wnioskodawczynię, że odlicza po połowie ulgi, mimo sprzeciwu Wnioskodawczyni. W 2015 r. ojciec dziecka sporządził korektę zeznania PIT za lata 2010, 2011 i 2012 w zakresie odliczenia ulgi na syna do wysokości 1/2 za każdy rok. Wnioskodawczyni również złożyła korektę za te lata i odliczyła 6 miesięcy ulgi podatkowej (Wnioskodawczyni zapłaciła należny podatek wraz z ustawowymi odsetkami). Od 2013 r. Wnioskodawczyni wraz z ojcem dziecka odliczają ulgę po połowie, mimo, że Wnioskodawczyni uważa, że powinna odliczać przynajmniej 9 miesięcy, ponieważ syn cały czas mieszka z Wnioskodawczynią (nigdy nie przebywał w żadnej placówce).

Władza rodzicielska sprawowana była głównie przez Wnioskodawczynię. Poza alimentami i kosztami utrzymania syna w wyznaczonych przez Sąd terminach, były mąż Wnioskodawczyni nie troszczył się o syna. Wszystkie wydatki związane z leczeniem, nauką i wypoczynkiem ponosiła Wnioskodawczyni, i tak jest do chwili obecnej. W sprawach niezwiązanych z dobrami materialnymi ojciec dziecka również nie wykazuje zainteresowania. Były mąż Wnioskodawczyni również nie poszerza w żaden sposób swoich kontaktów z synem, poza ustalonymi przez Sąd.

Od 2013 r. syn Wnioskodawczyni ma orzeczoną niepełnosprawność ze względu na astmę i Wnioskodawczyni pobiera na niego zasiłek pielęgnacyjny w wysokości 153 zł miesięcznie. Innych dochodów syn Wnioskodawczyni nie osiąga.

W latach 2010-2015 ani w stosunku do Wnioskodawczyni, ani w stosunku do Jej syna nie miały zastosowania przepisy: art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym z wyjątkiem najmu prywatnego lub ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym.

W 2009 r. Wnioskodawczyni ponownie wyszła za mąż i w grudniu 2014 r. urodziła córkę. Od 2010 r. Wnioskodawczyni rozlicza się z obecnym mężem …... Dochody Wnioskodawczyni i Jej obecnego męża nie przekroczyły w latach 2010-2015 kwoty 112 000 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

W jakim zakresie Wnioskodawczyni może skorzystać z ulgi na syna, który w 2010 r. faktycznie zamieszkiwał z Wnioskodawczynią przez cały rok, a były mąż płacił jedynie alimenty i spotykał się z synem przez kilka godzin w miesiącu, co w przeliczeniu daje 14 dni na cały rok?
W jakim zakresie Wnioskodawczyni może skorzystać z ulgi na syna, który w 2011 r. faktycznie zamieszkiwał z Wnioskodawczynią przez 321 dni, a były mąż płacił jedynie alimenty i spotykał się z synem przez 44 dni w roku?
W jakim zakresie Wnioskodawczyni może skorzystać z ulgi na syna, który w 2012 r. faktycznie zamieszkiwał z Wnioskodawczynią przez 283 dni, a były mąż płacił jedynie alimenty i spotykał się z synem przez 82 dni w roku?
W jakim zakresie Wnioskodawczyni może skorzystać z ulgi na syna, który w 2013 r. faktycznie zamieszkiwał z Wnioskodawczynią przez 283 dni, a były mąż płacił jedynie alimenty i spotykał się z synem przez 82 dni w roku?
W jakim zakresie Wnioskodawczyni może skorzystać z ulgi na syna, który w 2014 r. faktycznie zamieszkiwał z Wnioskodawczynią przez 283 dni, a były mąż płacił jedynie alimenty i spotykał się z synem przez 82 dni w roku?
W jakim zakresie Wnioskodawczyni może skorzystać z ulgi na syna, który w 2015 r. faktycznie zamieszkiwał z Wnioskodawczynią przez 314 dni, a były mąż płacił jedynie alimenty i spotykał się z synem przez 51 dni w roku (ze względu na przebywanie dziecka z Wnioskodawczynią a nie z ojcem dziecka w miesiącu sierpniu)?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie oznaczone we wniosku nr 1, natomiast w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 2, nr 3, nr 4, nr 5 i nr 6 zostaną wydane odrębne interpretacje.

Zdaniem Wnioskodawczyni (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku), zgodnie z art. 27f ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnik ma prawo do skorzystania z ulgi na dziecko, w stosunku do którego wykonywał władzę rodzicielską.

Na podstawie art. 27f ust. 3 powyższej ustawy, jeżeli w tym samym miesiącu wykonywana jest władza rodzicielska w stosunku do dziecka przez oboje rodziców, każdemu z nich przysługuje odliczenie w kwocie 1/30 kwoty ulgi za każdy dzień sprawowania pieczy nad dzieckiem.

W przytoczonym artykule ustawodawca wyraźnie mówi o wykonywaniu władzy rodzicielskiej, a nie o posiadaniu jej.

Zdaniem Wnioskodawczyni, niepozbawienie przez Sąd władzy rodzicielskiej nie jest jednoznaczne z wykonywaniem tej władzy. Wykonywanie władzy to nie tylko płacenie alimentów i kontakty w terminach wyznaczonych przez Sąd, lecz pełne i odpowiedzialne uczestniczenie w życiu dziecka, a więc również wizyty u lekarzy (syn jest chory na astmę), telefony do dziecka, podejmowanie wspólnie z drugim rodzicem decyzji o jego leczeniu, nauce, rozrywce czy wypoczynku. Wnioskodawczyni wskazuje, że mąż unika wszelkich działań, których Sąd mu nie nakazał.

W opinii Wnioskodawczyni, jeśli dziecko przebywa z rodzicami w różnych proporcjach czasowych to każdy z nich powinien odliczyć sobie taką część ulgi, ile faktycznie zajmuje się dzieckiem.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawczyni, powinna Ona odliczać część ulgi za czas faktycznie sprawowanej opieki, a nie w równych częściach. Takie stanowisko zajął również Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku wydanym dnia 5 maja 2015 r., sygn. akt ….., gdzie orzekł: „aby móc skorzystać z ulgi podatkowej przysługującej na dziecko zgodnie z art. 27f ustawy o PIT rodzic w danym roku podatkowym powinien nie tylko posiadać władzę rodzicielską ale także faktycznie zajmować się dzieckiem”.

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Wnioskodawczyni, taki sposób rozliczenia byłby dla Niej sprawiedliwy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 27f ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r., Nr 51, poz. 307, z późn. zm. – w brzmieniu obowiązującym w 2010 r.), od podatku dochodowego obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2 na każde małoletnie dziecko, w stosunku do którego w roku podatkowym:

wykonywał władzę rodzicielską;
pełnił funkcję opiekuna prawnego, jeżeli dziecko z nim zamieszkiwało;
sprawował opiekę poprzez pełnienie funkcji rodziny zastępczej na podstawie orzeczenia sądu lub umowy zawartej ze starostą.

W myśl art. 27f ust. 2 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym w 2010 r., odliczeniu podlega kwota stanowiąca 1/6 kwoty zmniejszającej podatek określonej w pierwszym przedziale skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, za każdy miesiąc kalendarzowy, w którym podatnik wykonywał władzę, pełnił funkcję albo sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1.

Odliczenie nie przysługuje, poczynając od miesiąca kalendarzowego, w którym dziecko:

na podstawie orzeczenia sądu zostało umieszczone w instytucji zapewniającej całodobowe utrzymanie w rozumieniu przepisów o świadczeniach rodzinnych,
wstąpiło w związek małżeński.

W przypadku gdy w tym samym miesiącu kalendarzowym w stosunku do dziecka wykonywana jest władza, pełniona funkcja lub sprawowana opieka, o których mowa w ust. 1, każdemu z podatników przysługuje odliczenie w kwocie stanowiącej 1/30 kwoty obliczonej zgodnie z ust. 2 za każdy dzień sprawowania pieczy nad dzieckiem (art. 27f ust. 3 ww. ustawy).

Z przepisu art. 27f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że odliczenie dotyczy łącznie obojga rodziców, opiekunów prawnych dziecka albo rodziców zastępczych pozostających w związku małżeńskim. Kwotę tę mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej.

W myśl art. 27f ust. 5 ww. ustawy, odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1, podając liczbę dzieci i ich numery PESEL, a w przypadku braku tych numerów - imiona, nazwiska oraz daty urodzenia dzieci. Na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej, podatnik jest obowiązany przedstawić zaświadczenia, oświadczenia oraz inne dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

odpis aktu urodzenia dziecka,
zaświadczenie sądu rodzinnego o ustaleniu opiekuna prawnego dziecka,
odpis orzeczenia sądu o ustaleniu rodziny zastępczej lub umowę zawartą między rodziną zastępczą a starostą,
zaświadczenie o uczęszczaniu pełnoletniego dziecka do szkoły.

Jak stanowi art. 6 ust. 8 ww. ustawy, sposób opodatkowania, o którym mowa w ust. 2 i 4, nie ma zastosowania w sytuacji, gdy chociażby do jednego z małżonków, osoby samotnie wychowującej dzieci lub do jej dziecka mają zastosowanie przepisy art. 30c, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym.

Natomiast stosownie do art. 6 ust. 9 ww. ustawy, zasada określona w ust. 8 nie dotyczy osób, o których mowa w art. 1 pkt 2 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym niekorzystających jednocześnie z opodatkowania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej lub z działów specjalnych produkcji rolnej na zasadach określonych w art. 30c albo w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym, albo w ustawie z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym.

Zgodnie zatem z ogólną zasadą wynikającą z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnikom, jeżeli wykonują władzę rodzicielską, przysługuje ulga na dzieci małoletnie.

Władza rodzicielska, co wynika z treści art. 93 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2012 r., poz. 788, z późn. zm.) – przysługuje obojgu rodzicom, a – stosownie do art. 97 § 1 ww. ustawy – jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, każde z nich jest zobowiązane i uprawnione do jej wykonywania.

W myśl art. 58 § 1 ww. ustawy, w wyroku orzekającym rozwód sąd rozstrzyga o władzy rodzicielskiej nad wspólnym małoletnim dzieckiem obojga małżonków i o kontaktach rodziców z dzieckiem oraz orzeka, w jakiej wysokości każdy z małżonków jest obowiązany do ponoszenia kosztów utrzymania i wychowania dziecka. Sąd uwzględnia porozumienie małżonków o sposobie wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem po rozwodzie, jeżeli jest ono zgodne z dobrem dziecka. Rodzeństwo powinno wychowywać się wspólnie, chyba że dobro dziecka wymaga innego rozstrzygnięcia.

Jak stanowi art. 58 § 1a ww. ustawy, Sąd może powierzyć wykonywanie władzy rodzicielskiej jednemu z rodziców, ograniczając władzę rodzicielską drugiego do określonych obowiązków i uprawnień w stosunku do osoby dziecka. Sąd może pozostawić władzę rodzicielską obojgu rodzicom na ich zgodny wniosek, jeżeli przedstawili porozumienie, o którym mowa w § 1, i jest zasadne oczekiwanie, że będą współdziałać w sprawach dziecka.

Natomiast jeżeli wymaga tego dobro dziecka, sąd opiekuńczy może zmienić orzeczenie o władzy rodzicielskiej i sposobie jej wykonywania zawarte w wyroku orzekającym rozwód, separację bądź unieważnienie małżeństwa, albo ustalającym pochodzenie dziecka (art. 106 ww. ustawy).

Zgodnie z treścią art. 107 § 1 ww. ustawy, jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom żyjącym w rozłączeniu, sąd opiekuńczy może ze względu na dobro dziecka określić sposób jej wykonywania. Sąd może powierzyć wykonywanie władzy rodzicielskiej jednemu z rodziców, ograniczając władzę rodzicielską drugiego do określonych obowiązków i uprawnień w stosunku do osoby dziecka. Sąd może pozostawić władzę rodzicielską obojgu rodzicom, jeżeli przedstawili zgodne z dobrem dziecka porozumienie o sposobie wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem, i jest zasadne oczekiwanie, że będą współdziałać w sprawach dziecka. Rodzeństwo powinno wychowywać się wspólnie, chyba że dobro dziecka wymaga innego rozstrzygnięcia (art. 107 § 2 ww. ustawy).

Ograniczenie władzy rodzicielskiej wynikające z orzeczenia sądowego nie wpływa jednak na możliwość korzystania z ulgi, ponieważ każdemu z rodziców dalej przysługuje władza rodzicielska, nawet jeżeli została ograniczona. Tak więc ulga ta przysługuje także rodzicom, którzy mają ograniczoną władzę rodzicielską. Z odliczenia nie może natomiast skorzystać ten z rodziców, który na skutek interwencji sądu opiekuńczego został pozbawiony tej władzy, jak również rodzic, w stosunku do którego została ona zawieszona.

Podkreślenia również wymaga, że separacja bądź rozwód rodziców nie są równoznaczne z utratą przez rodzica prawa do wykonywania władzy rodzicielskiej. Sąd rodzinny, ogłaszając separację bądź rozwiązując związek małżeński, określa także prawa rodzicielskie. Jeżeli zatem nie pozbawia tego prawa jednego z rodziców, to uznaje, że rodzice są zdolni do porozumienia w sprawach dotyczących dziecka.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że w dniu 6 października 2003 r. Wnioskodawczyni urodziła syna, natomiast w dniu 27 listopada 2008 r. Wnioskodawczyni otrzymała rozwód z ojcem dziecka. Władza rodzicielska została ograniczona obojgu rodzicom poprzez nadzór kuratora i ustalono, że miejscem zamieszkania syna Wnioskodawczyni, będzie każdorazowe miejsce zamieszkania matki (do dnia złożenia wniosku władza rodzicielska nie została zmieniona w żaden sposób). Przy rozwodzie ustalono kontakty ojca z synem w określone dni tygodnia i godziny. Wnioskodawczyni wskazuje, że po przeliczeniu godzin w poszczególnych latach faktyczna liczba dni, w których ojciec opiekował się synem wyniosła 14 dni w 2010 r.

Sposób korzystania z ulgi na syna między Wnioskodawczynią i ojcem dziecka uzgadniany był ustnie za lata 2010 i 2011. Za 2010 r. Wnioskodawczyni odliczyła w zeznaniu podatkowym ulgę na dziecko w proporcji za 10 miesięcy za ustną zgodą ojca dziecka. W 2015 r. ojciec dziecka sporządził korektę zeznania PIT m.in. za 2010 r. w zakresie odliczenia ulgi na syna do wysokości 1/2. Wnioskodawczyni również złożyła korektę za ten rok i odliczyła przedmiotową ulgę w częściach równych (ulga 6 miesięcy).

Władza rodzicielska sprawowana była głównie przez Wnioskodawczynię. Poza alimentami i kosztami utrzymania syna w wyznaczonych przez Sąd terminach były mąż Wnioskodawczyni nie troszczył się o syna. Wszystkie wydatki związane z leczeniem, nauką i wypoczynkiem ponosiła Wnioskodawczyni, i tak jest obecnie.

W 2009 r. Wnioskodawczyni ponownie wyszła za mąż i w grudniu 2014 r. urodziła córkę.

Od 2010 r. Wnioskodawczyni rozlicza się z obecnym mężem. Dochody Wnioskodawczyni i Jej obecnego męża nie przekroczyły w latach 2010-2015 kwoty 112 000 zł.

W świetle zacytowanych wyżej przepisów oraz przedstawionego stanu faktycznego uznać należy, że w sytuacji, gdy zarówno Wnioskodawczyni, jak i były małżonek, dysponują prawem wykonywania władzy rodzicielskiej w stosunku do dziecka, to oboje są uprawnieni do korzystania z ulgi wynikającej z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przytoczonych regulacji wynika, że wysokość odliczenia z tytułu ulgi na dzieci, o której mowa w art. 27f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, została określona na dziecko, przy czym rodzicom dziecka ustawodawca przyznał jeden wspólny limit. W konsekwencji, jeżeli w stosunku do danego dziecka obojgu rodzicom przysługuje władza rodzicielska, i władza ta jest wykonywana przez oboje rodziców, to każdy z rodziców ma prawo do odliczenia, w granicach przysługującej kwoty ulgi. Powyższe oznacza, że suma miesięcznych odliczeń dokonanych przez oboje rodziców względem tego samego dziecka nie może przekroczyć kwoty obliczonej zgodnie z art. 27f ust. 2 ww. ustawy. Co istotne, kwotę tę rodzice dziecka mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej, z tym że, biorąc pod uwagę umiejscowienie w przepisach ustawy sformułowania „lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej”, tj. po wyrazach „kwotę tę rodzice dziecka mogą odliczyć od podatku w częściach równych”, należy przyjąć, że podstawową formą podziału przysługującego odliczenia pomiędzy rodziców – z których każdy ma prawo do zastosowania ulgi – jest podział tej kwoty w częściach równych. Tym samym, możliwość skonsumowania kwoty ulgi przez rodziców dziecka w inny sposób, niż w proporcji pół na pół, należy traktować w kategorii przywileju (wyjątku od generalnej zasady) wymagającego zgody obojga rodziców.

Porozumienie rodziców co do wysokości dokonywanego odliczenia nie jest natomiast wymagane w przypadku, gdy rodzic spełnia warunki do zastosowania odliczenia na podstawie art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i odliczenia tego dokonuje w wysokości 50% kwoty ulgi określonej zgodnie z art. 27f ust. 2 tej ustawy.

Należy również wskazać, że przepisy art. 27f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2009 r. nie zawierają już warunku zamieszkiwania dziecka z podatnikiem, nie uprawniają też do skorzystania z ww. ulgi tylko rodzica, który w większym stopniu ponosi ciężar wychowania. Spełnienie przesłanek określonych w art. 27f uprawnia każdego z rodziców do dokonania odliczeń (tj. bez względu na faktyczny okres czasu w roku podatkowym sprawowania opieki nad dzieckiem).

W świetle powołanych przepisów prawa nie można zatem zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawczyni, że „jeśli dziecko przebywa z rodzicami w różnych proporcjach czasowych to każdy z nich powinien odliczyć sobie taką część ulgi, ile faktycznie zajmuje się dzieckiem”. Należy bowiem jeszcze raz podkreślić, że w przywołanym art. 27f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – zdanie drugie – ustawodawca dał rodzicom możliwość wyboru, w jaki sposób dokonają odliczeń kwoty przysługującej im ulgi prorodzinnej. W przypadku zgodnych oświadczeń woli obojga rodziców każdemu z rodziców przysługuje odliczenie kwoty ulgi w wysokości ustalonej przez obojga rodziców, natomiast w przypadku braku zgodnych oświadczeń woli obojga rodziców każdemu z rodziców przysługuje odliczenie w częściach równych, tj. w kwocie stanowiącej 1/2 kwoty określonej w art. 27f ust. 2 ustawy, na dziecko.

Z przedstawionego przez Wnioskodawczynię stanu faktycznego wynika, że każdemu z rodziców w roku podatkowym 2010 przysługiwała władza rodzicielska oraz każdy z rodziców w stosunku do dziecka władzę te wykonywał, z tym natomiast, że w różnym zakresie. Wskazują na to ustalenia zawarte w wyroku rozwodowym, zgodnie z którym wskazano miejsce zamieszkania syna Wnioskodawczyni oraz wyznaczono terminy spotkań ojca dziecka Wnioskodawczyni z jego synem.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika również, że w okresie dotyczącym 2010 r. Wnioskodawczyni ustaliła z byłym mężem sposób korzystania z ulgi za 2010 r. w ten sposób, że odliczyła ulgę w proporcji za 10 miesięcy. Następnie dopiero w 2015 r. ojciec dziecka sporządził korektę zeznania podatkowego m.in. za 2010 r. w zakresie odliczenia ulgi na syna do wysokości 1/2 za każdy rok. W tej sytuacji, Wnioskodawczyni również złożyła korektę za rok 2010 i odliczyła ulgę w częściach równych (tj. za 6 miesięcy).

Mając powyższe na uwadze oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że jeżeli – jak wskazała Wnioskodawczyni w złożonym w ustawowym terminie zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu w roku podatkowym 2010 – odliczyła Ona ulgę na dziecko w proporcji wówczas zgodnie ustalonej z byłym mężem, to wobec takich zgodnych oświadczeń woli obojga rodziców, Wnioskodawczyni stosownie do treści art. 27f ust. 1 i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przysługiwało odliczenie ulgi na dziecko w wysokości wynikającej z proporcji ustalonej z byłym mężem.

Stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe, ponieważ dokonując własnej oceny prawnej Wnioskodawczyni wskazała, że przy odliczaniu ulgi na dziecko, w sytuacji przebywania dziecka z rodzicami w różnych proporcjach czasu, należy odliczyć ulgę za czas faktycznie sprawowanej opieki, a nie w równych częściach.

Tutejszy Organ zaznacza jednocześnie, że prawo do ulgi lub zwolnienia podlega szczegółowej i ostatecznej weryfikacji przez organ podatkowy w toku postępowania podatkowego. Mając bowiem na uwadze treść art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego nie jest uprawniony do przeprowadzenia postępowania dowodowego. Wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy, organy podatkowe podejmują w toku postępowania podatkowego. Podstawowym narzędziem realizacji tej zasady jest postępowanie dowodowe, które nie jest prowadzone w ramach postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej.

Ponadto należy wskazać, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z treści art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, a więc wywierają skutki prawne w stosunku do tego podmiotu, do którego są skierowane. Zatem, niniejsza interpretacja indywidualna jest wiążąca dla Wnioskodawczyni jako osoby występującej z wnioskiem, natomiast nie wywiera skutku prawnego dla innych osób (np. byłego męża Wnioskodawczyni).

Odnosząc się do powołanego we wniosku wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, który zdaniem Wnioskodawczyni przemawia za słusznością przedstawionego stanowiska, tutejszy Organ zaznacza, że przeanalizował jego treść. Podkreślić należy, że jakkolwiek orzeczenia kształtują pewną linię wykładni obowiązującego prawa, jednak dotyczą wyłącznie konkretnych spraw, w danym stanie faktycznym. Orzeczenie to zapadło w indywidualnej sprawie i w świetle art. 87 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. – Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z poźn. zm.), nie jest źródłem powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin