Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB2/4515-76/16-4/AF
z 9 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 7 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 10 czerwca 2016 r. (data wpływu 14 czerwca 2016 r.) uzupełnionym pismem z dnia 1 sierpnia 2016 r. (data nadania 1 sierpnia 2016 r., data wpływu 5 sierpnia 2016 r.) na wezwanie Nr IPPB4/4511-691/16-2/IM oraz IPPB2/4515-76/16-2/AF z dnia 21 lipca 2016 r. (data doręczenia 25 lipca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych wypłaconego odszkodowania wraz z odsetkami – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 czerwca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych wypłaconego odszkodowania wraz z odsetkami.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Dawnymi współwłaścicielkami nieruchomości, objętej działaniem dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze Miasta (Dz. U. z 1945 r. Nr 50, poz. 279 ze zm., dalej jako: „Dekret”), oznaczonej numerem hip. („Nieruchomość”) były Władysława Ż. (w 170/224 części), matka Wnioskodawcy – Aleksandra K. (w 27/224 części), Janina R. (w 7/8 z 27/244 części) oraz Stanisława R. (w 1/8 z 27/244 części). Nieruchomość na mocy art. 1 Dekretu przeszła na własność gminy Miasta. Władysława Ż. i Aleksandra K. złożyły wniosek o przyznanie im prawa własności czasowej (użytkowania wieczystego) do gruntu Nieruchomości, jednakże orzeczeniem administracyjnym Prezydium Rady Narodowej z dnia 6 września 1960 r. odmówiono im przyznania tego prawa.

Władysława Ż. zmarła, a spadek po niej, zgodnie z postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 5 września 1990 r., nabyła w całości córka, Teresa F.. Aleksandra K. zmarła, a spadek po niej, zgodnie z postanowieniem Sądu Rejonowego dla Miasta z dnia 13 sierpnia 1990 r. nabył w całości jej syn, Jan Józef K. (Wnioskodawca).

Dnia 21 lutego 2007 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją stwierdziło nieważność orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej z dnia 6 września 1960 r. w oparciu o art. 156 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. 2013.267 j.t., dalej: „KPA”). Prezydent Miasta decyzją z dnia 23 grudnia 2010 r. odmówił Teresie F., Janowi K. i Janinie R. przyznania prawa użytkowania wieczystego do gruntu Nieruchomości. Z kolei pismem z dnia 21 listopada 2011 r. Prezydent Miasta poinformował spadkobierców dawnych właścicieli, iż Miasto Stołeczne Warszawa nie zaoferuje im gruntu zamiennego.

W związku z powyższym, pozwem z dnia 4 lipca 2008 r. Teresa F. i Jan Józef K. wnieśli o zasądzenie od Skarbu Państwa – Prezydenta Miasta na podstawie art. 160 KPA odszkodowania na ich rzecz, za szkodę będącą następstwem wydania niezgodnego z prawem orzeczenia administracyjnego, którego nieważność stwierdzono decyzją administracyjną.

9 stycznia 2012 r. Sąd Okręgowy ogłosił wyrok, którym zasądził od Skarbu Państwa – Prezydenta Miasta na rzecz Teresy F. kwotę 3.630.812,95 zł oraz na rzecz Jana K. kwotę 576.658,53 zł tytułem odszkodowania, wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wydania wyroku do dnia zapłaty, oddalił powództwo w pozostałej części oraz orzekł co do kosztów postępowania.

Wyrok sądu I instancji nie zyskał waloru prawomocności. Obie strony złożyły apelacje od przedmiotowego wyroku. Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 6 grudnia 2012 r. zawiesił postępowanie w sprawie na zasadzie art. 177 § 1 pkt 3 KPA. Przyczyną zawieszenia postępowania było złożenie przez Prokuratora Okręgowego w dniu 26 kwietnia 2012 r. sprzeciwu od ostatecznej decyzji Samorządowego Kolegium odwoławczego z dnia 21 lutego 2007 r. Prokurator Okręgowy dążył do stwierdzenia nieważności decyzji SKO, która stwierdzała nieważność decyzji dekretowej. Tym samym, w przypadku uwzględnienia żądania Prokuratora Okręgowego, odpadłaby podnoszona przez powodów podstawa faktyczna i prawna powództwa i podlegałoby ono oddaleniu. Postępowania wszczęte przez Prokuratora miało więc decydujący wpływ na wynik postępowania toczącego się przed Sądem Apelacyjnym.

Postępowanie ze skargi Prokuratora Okręgowego rozstrzygnięcie zostało decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 29 maja 2013 r. odmawiającym stwierdzenia decyzji Samorządowego Kolegium odwoławczego z dnia 21 lutego 2007 r. Prokurator Okręgowy złożył w terminie wniosek o ponowne rozpoznanie sprawy.

Pani Teresa F. zmarła 23 kwietnia 2013 r. w wyniku czego postępowanie z wniosku o ponowne rozpoznanie musiało zostać zawieszone. Sąd Rejonowy w Otwocku postanowieniem z dnia 5 maja 2014 r., stwierdził, że spadek po Teresie F. nabyli: Jan K. co do 4/10 części i Anna Wąsowska co do 6/10 części, co pozwoliło na podjęcie przedmiotowego postępowania dnia 10 lutego 2015 r. Po ponownym rozpoznaniu sprawy Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia 18 stycznia 2016 r. ponownie odmówiło stwierdzenia nieważności decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 21 lutego 2007 r.

Postępowanie przed Sądem Apelacyjnym zostało podjęte postanowieniem z dnia 1 marca 2016 r. Dnia 6 kwietnia 2016 r. Sąd Apelacyjny Wydział Cywilny ogłosił wyrok, którym:

1. umorzył postępowania z apelacji strony pozwanej w zakresie oddalenia powództwa w pozostałej części przed sąd I instancji,
2. zmienił zaskarżony wyrok poprzez wskazanie, iż zasądza powołane w tym wyroku kwoty od Skarbu Państwa – Wojewody,
3. oddalił apelację strony pozwanej w pozostałej części oraz apelację powodów w całości,
4. rozstrzygnął o kosztach procesu.
   
   

Wypłata kwot zasądzonych wyrokiem nastąpiła 12 maja 2016 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy od wypłaconej w związku z wykonaniem wyroku sądu kwoty odszkodowania Wnioskodawca powinien opłacić podatek dochodowy od osób fizycznych?
2. Czy od wypłaconej w związku z wykonaniem wyroku sądu kwoty odsetek od odszkodowania Wnioskodawca powinien opłacić podatek dochodowy od osób fizycznych?
3. Czy wartość wypłaconego odszkodowania wraz z odsetkami w zakresie, w jakim Wnioskodawca wstąpił w procesie w prawa po zmarłej Teresie F., wlicza się do podstawy obliczenia podatku od spadku po niej, a Wnioskodawca jest zobowiązany do uiszczenia podatku od spadków i darowizn od tej kwoty?
   
   

Niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy pytania nr 3 w zakresie podatku od spadków i darowizn. W zakresie pytania nr 1 i 2 dotyczących podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, wartości wypłaconego odszkodowania wraz z odsetkami w zakresie, w jakim Wnioskodawca wstąpił w procesie w prawa po zmarłej Teresie F., nie wlicza się do wartości spadku po Teresie F.

Uzasadnienie

Zdaniem Wnioskodawcy, nie jest on zobowiązany do uiszczenia podatku od spadków i darowizn od wartości odszkodowania wraz z odsetkami.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U.2015.86 j.t.) podatkowi temu podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem spadku. Ustawa o podatku od spadków i darowizn nie zawiera definicji spadku, należy zatem odnieść się do definicji zawartej w Kodeksie cywilnym.

Zgodnie z art. 922 § 1 KC, prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób. Oznacza to, iż spadkobiercy wchodzą w sytuację prawną spadkodawcy. W skład spadku wchodzą prawa i obowiązki zmarłego, ale także prawne nadzieje nabycia prawa.

W niniejszym stanie faktycznym odszkodowanie zasądzone wyrokiem sądu nie stanowiło składnika masy spadkowej i nie zostało nabyte przez Wnioskodawcę w drodze spadkobrania po Teresie F.. Odszkodowanie nie istniało w chwili śmierci spadkodawczyni jako prawo majątkowe. Zasądzone zostało co prawda wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 9 stycznia 2012 r., jednak wyrok ten został zmieniony, a więc odszkodowanie zostało ostatecznie ustalone dopiero wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 6 kwietnia 2016 r. Odszkodowanie, a więc wierzytelność w ustalonej kwocie, powstało dopiero z chwilą wydania prawomocnego wyroku je zasądzającego, a więc w dniu 6 kwietnia 2016 r. W drodze dziedziczenia zostało nabyte jedynie roszczenie, co do którego zasadności i tego, że zostanie wyegzekwowane brak było pewności (tak samo: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 3 czerwca 2011 r., sygn. ITPB2/436-31/11/MK).

Powyższe rozważania dotyczące odszkodowania są aktualne również w odniesieniu do odsetek naliczonych od daty wydania wyroku sądu I instancji (9 stycznia 2012 r.) do daty śmierci Teresy F. (23 kwietnia 2013 r.)

Na marginesie, Wnioskodawca jedynie wskazuje, iż nie ulega wątpliwości, iż w skład spadku po Teresie F. nie mogły wejść odsetki od zasądzonego odszkodowania, naliczone począwszy od dnia 23 kwietnia 2013 r. do dnia zapłaty, to jest już po śmierci spadkodawczyni.

Podsumowanie

Kwoty odszkodowania i odsetek zasądzone ww. wyrokiem nie wchodzą w skład spadku po Teresie F., z uwagi na powstanie tych wierzytelności już po śmierci spadkodawczyni.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.