Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB2/436-314/13/16-9/S/AF
z 25 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2016 r., poz. 613 z późn. zm.) § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów, uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie sygn. akt VIII SA/Wa 5/14 z dnia 5 lutego 2014 r. (data wpływu 5 sierpnia 2016 r.) stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 21 czerwca 2013 r. (data wpływu 28 czerwca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych pobierania środków na spłatę kredytu z rachunku rodziców - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 czerwca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych pobierania środków na spłatę kredytu z rachunku rodziców.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W 2011 roku córka oraz zięć Wnioskodawczyni zakupili mieszkanie. W tym celu zawarta została umowa kredytowa pomiędzy bankiem a Wnioskodawczynią Danutą B., jej mężem Zbigniewem B. oraz córką Katarzyną B. i mężem córki Krzysztofem P.. Motywem zawarcia takiej umowy był brak zdolności kredytowej młodych małżonków. Z umowy kredytowej wynika solidarna odpowiedzialność dłużników. Zgodnie z postanowieniami umowy kredytowej środki na spłatę kredytu pobierane są z rachunku (rodziców) Danuty i Zbigniewa B.. Córka z zięciem jako właściciele mieszkania przelewają na rachunek bankowy rodziców lub przekazują pieniądze na poczet raty kredytu, nie zawsze czynią to regularnie.

Pismem z dnia 09.07.2013 r. (data nadania 09.07.2013 r., data doręczenia 19.07.2013 r.) Nr IPPB2/436-314/13-2/AF wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania poprzez:

1. sprecyzowanie pytania w zakresie podatku od spadków i darowizn, przyporządkowane do przedstawionego stanu faktycznego,
2. przedstawienie własnego stanowiska adekwatnego do przedstawionego stanu faktycznego oraz zadanego pytania.
   
   

Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie precyzując pytania w zakresie podatku od spadków i darowizn, przyporządkowane do przedstawionego stanu faktycznego oraz przedstawiła własne stanowisko adekwatne do przedstawionego stanu faktycznego oraz zadanych pytań.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy pobierane środki na spłatę kredytu z Wnioskodawczyni i jej męża konta (rachunek rodziców) należy traktować jako darowiznę na rzecz córki? Jeżeli tak, to czy co miesiąc po pobraniu przez bank określonej kwoty kredytu (zmienność stóp procentowych powoduje różną wysokość raty kredytu) należy sporządzić umowę darowizny i zgłaszać ją do Urzędu Skarbowego, czy też należy zawrzeć umowę darowizny na koniec danego roku kalendarzowego, sumując przekazaną kwotę?
2. Czy przekazana przez córkę i zięcia co miesiąc na konto Wnioskodawczyni i jej męża kwota 1.000 zł tytułem spłaty części raty kredytu jest również darowizną, tylko że na rzecz Wnioskodawczyni i jej męża, jeżeli tak, to czy należy postąpić jak wyżej?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, środki pobierane z konta Wnioskodawczyni i jej męża, jak również przekazywane przez córkę i zięcia nie są darowizną. Wynika to z zawartej umowy kredytowej, gdzie jest solidarna odpowiedzialność kredytobiorców. W związku z powyższym do spłat kredytu z rachunku rodziców nie mają zastosowania przepisy ustawy o podatku od spadków i darowizn tj. art. 1 ust. 1 pkt 2 i art. 6 ust. 1 pkt 4. W przedmiotowej sprawie ma zastosowanie art. 366 § 1 kc, w myśl którego kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (tzw. solidarność dłużników). W myśl § 2 wyżej cytowanego przepisu aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela (w tym przypadku banku) wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani. Uzasadnia to taki jak dotychczas sposób rozliczeń. Daje dzieciom prawo do przekazania pieniędzy na rzecz rodziców wg bieżących możliwości zarobkowych, a dopiero po zwolnieniu się wszystkich z długu wobec banku (tj. spłacie kredytu) może nastąpić rozliczenie pomiędzy rodziną jako kredytobiorcami i ustalenie czy w ramach rozliczeń dojdzie do darowizny czy powstanie obowiązek zwrotu po którejś ze stron.

W dniu 28 sierpnia 2013 r. tut. Organ wydał postanowienie Nr IPPB2/436-314/13-4/AF bez rozpatrzenia, stwierdzając, że Wnioskodawczyni nie dokonała uzupełnienia wniosku w zakresie sprecyzowania pytania w zakresie podatku od spadków i darowizn, przyporządkowanego do przedstawionego stanu faktycznego oraz przedstawienia własnego stanowiska adekwatnego do przedstawionego stanu faktycznego oraz zadanego pytania.

Postanowienie bez rozpatrzenia z dnia 28 sierpnia 2013 r. Nr IPPB2/436-314/13-4/AF w sprawie o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego zostało doręczone Stronie w dniu 5 września 2013 r.

Na powyższe postanowienie, Strona złożyła w dniu 11 września 2013 r. (data nadania 12 września 2013 r., data wpływu 16 września 2013 r.) zażalenie na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 28 sierpnia 2013 r. Nr IPPB2/436-314/13-4/AF z wnioskiem o uchylenie postanowienia i wydanie interpretacji w przedstawionej przez Wnioskodawczynię sprawie.

W wyniku ponownej analizy sprawy z uwzględnieniem zarzutów przytoczonych w zażaleniu w dniu 24 października 2013 r. pismem Nr IPPB2/436-314/13-6/AF/MZ udzielono odpowiedzi na ww. zażalenie, w którym stwierdzono utrzymanie w mocy postanowienia bez rozpatrzenia z dnia 28 sierpnia 2013 r. Nr IPPB2/436-314/13-4/AF.

W dniu 19 września 2012 r. (data stempla pocztowego 17 września 2012 r.) wpłynęła skarga z dnia 13 września 2012 r. na ww. interpretację indywidualną, w której wniesiono o jej uchylenie.

Wyrokiem z dnia 5 lutego 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie sygn. akt VIII SA/Wa 5/14 uchylił zaskarżone postanowienie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wskazał, że skarga jest zasadna.

Zgodnie z art. 1 ustawy z 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), Sąd sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem (legalności). Kontrola sądów administracyjnych ogranicza się zatem do zbadania, czy organy administracji (podatkowe) w toku rozpoznawanej sprawy nie naruszyły prawa w sposób przewidziany w art. 145 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz. U. z 2012 r., poz. 270; dalej: „u.p.p.s.a.”). Dodać należy, że zgodnie z art. 134 § 1 u.p.p.s.a., Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W rozpoznawanej sprawie spór dotyczy oceny zasadności pozostawienia bez rozpatrzenia wniosku Skarżącej o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w jej indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn. Skarżąca przedstawiając zaistniały stan faktyczny oraz własne stanowisko w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego, wskazała między innymi, że środków pieniężnych z rachunku bankowego rodziców pobieranych na poczet spłaty kredytu bankowego zaciągniętego na zakup lokalu mieszkalnego przez rodziców i właścicieli (córki i jej męża) tego lokalu, nie należy traktować jako darowizny na rzecz córki, z uwagi na solidarną odpowiedzialność dłużników. We wniosku Skarżąca wskazała nadto, że występuje o dokonanie interpretacji przepisów art. 1 ust. 1 pkt 2 i art. 6 ust. 1 pkt 4 u.p.s.d. Uzasadniając swoje stanowisko powołała się na przepisy art. 366 § 1 - 2 k.c. Skarżąca uzupełniła nadto wniosek, w odpowiedzi na wezwanie organu.

Zdaniem Ministra Finansów, wniosek o wydanie interpretacji należało pozostawić bez rozpatrzenia, gdyż Skarżąca nie uzupełniła wniosku w zakresie przedstawionym przez organ w doręczonym Skarżącej wezwaniu. Pytania skarżącej oraz jej własne stanowisko nie dotyczą bowiem przepisów ustawy o podatku od spadków i darowizn. Minister Finansów uznał, że pytania i stanowisko Skarżącej dotyczą kwalifikacji czynności prawnej na tle przepisów kodeksu cywilnego.

Skarżąca stawiając zarzuty naruszenia przepisów art. 14b § 1 i art. 169 Op wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia i merytoryczne rozpoznanie jej wniosku poprzez wydanie interpretacji indywidualnej. Uważa, że zarówno postawione pytania, jak i przedstawione stanowisko na tle zaistniałego stanu faktycznego sprawy, przedstawionego w sposób wyczerpujący, są zrozumiałe i dotyczą wykładni przepisów ustawy o podatku od spadków i darowizn. Zauważyła, że przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji darowizny, stąd konieczność odpowiedniego stosowania przepisów kodeksu cywilnego. Przedstawione rozważania na tle przepisów kodeksu cywilnego stanowią zaś element stanu faktycznego i stanowiska Skarżącej w sprawie.

Ramy prawne.

Zgodnie z przepisami art. 14b § 1 -3 Op:

§ 1. Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

§ 2. Wniosek o interpretację ; indywidualną może dotyczyć zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzeń przyszłych.

§ 3. Składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

W świetle art. 14g § 1 i § 3 OP:

- wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej niespełniający wymogów określonych w art. 14b § 3 pozostawia się bez rozpatrzenia (§ 1). W sprawie pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia wydaje się postanowienie, na które służy zażalenie. Przepisy rozdziałów 14 i 16 działu IV stosuje się odpowiednio (§ 3).

Z treści art. 14h Op wynika zaś, że w sprawach dotyczących interpretacji indywidualnej stosuje się odpowiednio przepisy art. 120, art. 121 § 1, art. 125, art. 129, art. 130, art. 135-137, art. 140, art. 143, art. 165a, art. 168, art. 169 § 1 - 2, art. 170 i art. 171 oraz przepisy rozdziału 5, 6,10 i 23 działu IV.

Zgodnie z przepisami art. 1 ust. 1 pkt 2 oraz art. 6 ust. 1 pkt 4 u.p.s.d.. podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem darowizny, polecenia darczyńcy (ust. 1 pkt 2).

Obowiązek podatkowy powstaje przy nabyciu w drodze darowizny - z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia w formie aktu notarialnego, a w razie zawarcia umowy bez zachowania przewidzianej formy - z chwilą spełnienia przyrzeczonego świadczenia; jeżeli ze względu na przedmiot darowizny przepisy wymagają szczególnej formy dla oświadczeń obu stron, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą złożenia takich oświadczeń (art. 6 ust. 1 pkt 4).

Zdaniem Sądu, zarówno zaskarżone, jak i poprzedzające je postanowienie, zostały wydane z naruszeniem przepisów postępowania, tj. art. 120 oraz art. 121 § 1 w związku z art. 14b § 1 - 3 oraz art. 14g § 1 i § 3 Op. Minister Finansów bezpodstawnie pozostawił bowiem bez rozpatrzenia wniosek Skarżącej o wydanie pisemnej interpretację przepisów prawa podatkowego w jej indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn. W istocie organ podatkowy (interpretacyjny) uchylił się od merytorycznego rozpatrzenia wniosku Skarżącej. Minister Finansów błędnie przyjął, że w niniejszej sprawie nie posiada kompetencji do wydania interpretacji indywidualnej, o której mowa w art. 14b § 1 Op. Organ podatkowy w szczególności błędnie założył, że wniosek Skarżącej dotyczy interpretacji przepisów kodeksu cywilnego, a nie przepisów ustawy o podatku od spadków i darowizn. Wydając zaskarżony akt nie wskazał nadto właściwej podstawy prawnej, czyli art. 14g § 1 i § 3 Op, które znajdują zastosowanie w sprawie pozostawienia bez rozpatrzenia wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

W ocenie Sądu, przedstawiony przez Skarżącą we wniosku stan faktyczny jest zrozumiały. Wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczy wykładni art. 6 ust. 1 pkt 4 u.p.s.d. (zob. poz. 61 wniosku) w związku z art. 1 ust. 1 pkt 2 u.p.s.d. (zob. poz. 70 wniosku) na tle zaistniałego stanu faktycznego. Skarżąca przedstawiła nadto w sposób jasny swoje stanowisko w sprawie. Stwierdziła wyraźnie, że jej zdaniem do spłat kredytu z rachunku rodziców nie mają zastosowania przepisy u.p.s.d. Skarżąca uzupełniła brak formalny wniosku o pytanie w zakresie podatku od spadków i darowizn, przyporządkowane do przedstawionego stanu faktycznego. Przedstawiła przy tym własne stanowisko adekwatne do przedstawionego stanu faktycznego oraz zadanego pytania, zgodnie z treścią doręczonego jej wezwania. Czyli uzupełniła, w przewidzianym dla tej czynności terminie, istniejące oraz nieistniejące braki wniosku, stosując się do wezwania.

Stanowisko Ministra Finansów, zgodnie z którym nie posiada on kompetencji do wykładni przepisów prawa cywilnego na potrzeby wydania interpretacji indywidualnej w sprawie podatku od spadków i darowizn jest niezrozumiałe oraz oczywiście wadliwe. Przepisy ustawy o podatku od spadków i darowizn oraz inne przepisy podatkowe nie definiują bowiem pojęcia „darowizny”, przewidzianego między innymi w przepisach art. 1 ust. 1 pkt 2 oraz art. 6 ust. 1 pkt 4 u.p.s.d. Pojęcia, o których mowa w art. 1 u.p.s.d., należy zaś rozumieć w sensie cywilnoprawnym, jeżeli nie zostały zdefiniowane w przepisach prawa podatkowego. Należy zatem uznać, że dokonywanie wykładni przepisów art. 1 ust. 1 pkt 2 oraz art. 6 ust. 1 pkt 4 u.p.s.d. nie jest możliwe bez zrozumienia cywilnoprawnego znaczenia pojęcia darowizny. Przyjmując logikę wywodów przedstawionych w uzasadnieniach zaskarżonych postanowień należałoby uznać, że Minister Finansów nie posiada kompetencji do dokonywania wykładni tych przepisów ustawy o podatku od spadków darowizn, w których użyte zostały pojęcia zdefiniowane w prawie cywilnym, jednocześnie pozbawione definicji w prawie podatkowym. Taki wniosek jest jednak pozbawiony podstaw prawnych w przepisach art. 14b Op lub innych, dotyczących instytucji interpretacji indywidualnych (podatkowych). Reasumując, zdaniem Sądu Minister Finansów posiada kompetencje do tego, aby w procesie wykładni przepisów art. 1 ust. 1 pkt 2 i art. 6 ust. 1 pkt 4 u.p.s.d. dokonywać interpretacji pojęcia „darowizna” w sensie cywilnoprawnym, na tle przedstawionego przez Skarżącą, zaistniałego stanu faktycznego.

Zarzuty skargi i związaną z nimi argumentację Sąd uznał za zasadne w części dotyczącej naruszenia art. 14b § 1 Op, o czym mowa wyżej. Z treści art. 14h Op wynika, że w sprawach dotyczących interpretacji indywidualnej stosuje się odpowiednio przepisy art. 169 § 1 - 2 Op (między innymi). W art. 14h nie został jednak wymieniony § 4 art. 169 Op. Tym samym przepis ten nie mógł zostać naruszony, gdyż nie stanowił podstawy zaskarżonego postanowienia. Wniosek skargi o wydanie interpretacji indywidualnej Sąd uznał za trafny, jeżeli został skierowany do organu podatkowego.

Sądy administracyjne nie posiadają bowiem kompetencji do wydawania interpretacji indywidualnych. W niniejszej sprawie, z uwagi na fakt, że Minister Finansów nie wydał interpretacji, o której mowa w art. 14b § 1 Op, Sąd pozbawiony został możliwości merytorycznej oceny stanowiska skarżącej wyrażonego we wniosku inicjującym postępowanie podatkowe w sprawie.

Ponownie rozpoznając sprawę Minister Finansów obowiązany będzie uwzględnić powyższe rozważania Sądu i wydać stosowną interpretację indywidualną w odpowiedzi na wniosek skarżącej. Rozwadze Ministra Finansów Sąd pozostawia przy tym ocenę konieczności zajmowania merytorycznego stanowiska w zakresie wszystkich pytań postawionych przez skarżącą. Choćby z tej przyczyny, że od oceny stanowiska Skarżącej odnośnie pytania pierwszego uzależnione są pozostałe pytania.

Mając na uwadze powyższe, działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) oraz art. 135 u.p.p.s.a., Sąd orzekł, jak w punkcie pierwszym sentencji wyroku. Zakres, w jakim uchylony akt nie może być wykonany, Sąd określił zgodnie z art. 152 u.p.p.s.a. (pkt 2). O zwrocie kosztów postępowania w kwocie 100 zł tytułem uiszczonego wpisu stałego od skargi, Sąd postanowił na podstawie art. 200, art. 205 § 1 i art. 209 u.p.p.s.a., jak w punkcie trzecim sentencji wyroku.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 lutego 2014 r. sygn. akt VIII SA/Wa 5/14 tutejszy organ wniósł w dniu 4 kwietnia 2014 r. skargę kasacyjną.

W dniu 30 maja 2016 r. do tut. organu wpłynął wyrok z dnia 21 kwietnia 2016 r. Naczelnego Sądu Administracyjnego sygn. akt II FSK 1625/14 oddalający skargę kasacyjną, a następnie w dniu 5 sierpnia 2016 r. odpis prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 lutego 2014 r. sygn. akt VIII SA/Wa 5/14 uchylający zaskarżone postanowienie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 lutego 2014 r. sygn. akt VIII SA/Wa 5/14 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia, w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.