Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-670/16-5/JM
z 16 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 17 maja 2016 r. (data wpływu 30 maja 2016 r.) uzupełnione pismem z dnia 3 sierpnia 2016 r. (data nadania 3 sierpnia 2016 r., data wpływu 8 sierpnia 2016 r.) stanowiące odpowiedź na wezwanie z dnia 22 lipca 2016 r. Nr IPPB4/4511-670/16-2/JK (data nadania22 lipca 2016 r. data doręczenia 27 lipca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania prezentów wręczanych rezydentom i nierezydentom – jest:

• nieprawidłowe – w części dotyczącej wystawienia informacji PIT-8C nierezydentom, gdzie z właściwych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania wynika, że przychody nie podlegają opodatkowaniu w Polsce oraz rezydentom uzyskującym świadczenie w ramach działalności gospodarczej,
  

• prawidłowe – w pozostałym zakresie.
  
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 30 maja 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania prezentów wręczanych rezydentom i nierezydentom.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 22 lipca 2016 r. Nr IPPB4/4511-670/16-2/JK (data nadania 22 lipca 2016 r. data doręczenia 27 lipca 2016 r.) organ wezwał Spółkę do uzupełnienia wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego, przeformułowanie pytania Nr 3, przedstawić własne stanowisko w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego odnośnie przeformułowanego pytania Nr 3, oraz wskazanie właściwego adresu elektronicznego doradcy podatkowego w systemie teleinformatycznym wykorzystywanych przez organ podatkowy, tj. w systemie ePUAP, bądź informacji o odbiorze w siedzibie organu.

Pismem z dnia 3 sierpnia 2016 r. (data nadania 3 sierpnia 2016 r., data wpływu 8 sierpnia 2016 r.) Wnioskodawca uzupełnił powyższe w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka M. Sp. z o.o. sp. k. zajmuje się produkcją i sprzedażą biżuterii. Są to produkty wykonane z 18 karatowego złota o znacznej wartości. Faktycznie to Spółka opracowuje projekt biżuterii i zleca jej wykonanie jubilerowi.

Z uwagi na fakt, że Pani F. jest top modelką na skalę światową, na stałe zamieszkuje w Nowym Yorku i obraca się na co dzień w świecie celebrytów, jako formę promocji wyrobów Spółki, której jest właścicielką obrano następujący schemat: wysyłka biżuterii bez pobrania z tego tytułu jakiejkolwiek należności od osoby publicznej tak, aby obdarowana gwiazda mogła pokazać się w wyrobach marki M. na eventach, premierach, galach oraz w mediach społecznościowych (instagram, facebook, strony www, snapchat). Wartość przekazanej biżuterii w ramach akcji promocyjnej przekracza kwotę 200 zł. Osoby, którym wręczane są darmowe próbki towarów w celu ich odpowiedniego wyeksponowania nie są pracownikami Wnioskodawcy, a ponadto Wnioskodawca nie jest w stanie ustalić jaka jest rezydencja podatkowa tych osób, ani też czy należałoby uznać, że w związku z otrzymaną próbką towaru występują one w charakterze przedsiębiorcy w rozumieniu tego pojęcia, występującym na gruncie przepisów prawa obowiązujących w kraju rezydencji podatkowej takiej osoby. W zdecydowanej większości przypadków odbiorcami próbek są osoby, które nie mają rezydencji podatkowej na terytorium Polski.

Spółka korzystając z powyższej możliwości promocji nie korzysta z dużo droższej reklamy medialnej (na którą na obecnym etapie rozwoju spółki jej nie stać), a której to koszty spółka mogłaby bez wątpliwości zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, nie ponosząc przy tym żadnych dodatkowych obciążeń podatkowych.

Biorąc pod uwagę wyżej opisany stan faktyczny Spółka powzięła wątpliwość co do swoich ewentualnych obowiązków na gruncie przepisów o podatku dochodowym w związku nieodpłatnymi wydaniami wyrobów na rzecz osób fizycznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy od wydawanych bez pobrania należności egzemplarzy towarów należących do Spółki w postaci wyrobów biżuteryjnych powinny być pobierane zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych?
2. Czy Wnioskodawca musi przekazać właściwemu organowi podatkowemu i odbiorcom darmowych wyrobów biżuteryjnych informacje podatkowe PIT-8C?
3. W razie odpowiedzi twierdzącej na pytanie oznaczone Nr 2 – czy kwotą przychodu podlegającą wykazaniu w informacji PIT-8C będzie kwota ustalona zgodnie z treścią art. 11 ust 2 u.p.d.o.f., tj. na podstawie cen stosowanych przez Spółkę w odniesieniu do tożsamych lub analogicznych, sprzedawanych przez nią wyrobów?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, odpowiedź na postawione pytania powinna brzmieć:

Ad. 1. Od wydawanych bez pobrania należności egzemplarzy towarów należących do Spółki w postaci wyrobów biżuteryjnych nie powinny być pobierane zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Ad. 2. Wnioskodawca powinien przekazać właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego, a w przypadku nierezydentów – Naczelnikowi Urzędu Skarbowego, a także odbiorcom darmowych wyrobów biżuteryjnych informacje podatkowe PIT-8C

.

Ad. 3. Kwotą przychodu podlegającą wykazaniu w informacji PIT-8C będzie kwota ustalona zgodnie z treścią art. 11 ust. 2 u.p.d.o.f., tj. na podstawie cen stosowanych przez Spółkę w odniesieniu do tożsamych lub analogicznych, sprzedawanych przez nią wyrobów.

Uzasadniając powyższe, Wnioskodawca wskazał, że:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 u.p.d.o.f., opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Jak stanowi art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Z ust. 2 art. 11 wynika natomiast, że wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Wobec faktu, że tak określonego przychodu zakwalifikować nie można do żadnego ze źródeł przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt l – 8a) u.p.d.o.f. - określone w opisie stanu faktycznego przychody zaliczyć należy do źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 9 u.p.d.o.f. - „inne źródła” (za wyjątkiem przychodów uzyskiwanych przez osoby otrzymujące próbki, działające przy tym w charakterze przedsiębiorców).

Jak stanowi przepis art. 42a u.p.d.o.f., osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1 u.p.d.o.f. (źródło „inne przychody”), z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c u.p.d.o.f. oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku nierezydentów – urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych. Rolę tej informacji pełni druk PIT-8C. Ów druk nie występuje, gdy podatnik przekazuje nieodpłatnie świadczenie w naturze przedsiębiorcy (również osobie fizycznej). Jeżeli osoby zagraniczne będą otrzymywały z Polski nagrody z tytułu udziału w akcji marketingowej czy promocji, to uzyskają przychód podatkowy alokowany na terytorium Polski. W konsekwencji, jeżeli uzyskującymi przychody nie są przedsiębiorcy, podmiot przekazujący świadczenia powinien sporządzić i przesłać PIT-8C. Zasadniczo, na podstawie § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 sierpnia 2005 r. w sprawie właściwości organów podatkowych (Dz. U. z 2005 r. Nr 165, poz. 1371, z późn. zm.), właściwość miejscową organów podatkowych w sprawach opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ustala się według miejsca pobytu osoby fizycznej, jeżeli nie ma ona miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Skoro jednak osoby otrzymujące świadczenia nie przebywały w Polsce, zastosowanie takiej metody nie jest właściwe. W § 10 tego samego rozporządzenia zostało wskazane, że jeżeli nie można ustalić właściwości miejscowej w sposób wskazany w przepisach prawa podatkowego, właściwym organem podatkowym jest odpowiednio Naczelnik Urzędu Skarbowego lub Prezydent Miasta. Zatem w niniejszej sprawie PIT-8C należy przekazać do Urzędu Skarbowego.

Na podstawie art. 3 ust. 2a u.p.d.o.f., osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy). Natomiast według art. 4a u.p.d.o.f. przepisy art. 3 ust. 1, la, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Na podstawie większości umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska przychody z innych źródeł (niewymienionych w umowach) nie są opodatkowane w państwie źródła, lecz wyłącznie w państwie rezydencji podatnika. Wyjątek od tej reguły kreuje przykładowo umowa w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawarta z Australią. Stąd właśnie w zdecydowanej większości omawiane przychody nie będą finalnie opodatkowane w Polsce, pomimo formalnego obowiązku wystawienia i wydania informacji PIT-8C.

Zasady, jakimi muszą kierować się podatnicy oraz płatnicy przy ustalaniu przychodu z tytułu otrzymania przez osobę fizyczną nieodpłatnego świadczenia zapisane zostały w przepisach art. 11 ust. 2 i 2a u.p.d.o.f. W ust. 2 art. 11 u.p.d.o.f., ustawodawca wyraźnie wskazał, że wartość pieniężną świadczeń w naturze określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania. Jeżeli podatnik będący osobą fizyczną otrzyma nieodpłatnie rzecz lub prawo, wówczas ustalając kwotę przychodu wpierw należy odnaleźć rzecz lub prawo, które będzie spełniało określone powyżej warunki (de facto podobną do przekazanej rzeczy lub prawa) i dopiero poprzez odniesienie do jej ceny określić wysokość przychodu.

Z uwagi na to, że ustawodawca nie wskazał co to jest cena nabycia, najwłaściwszym zdaje się być zastosowanie odwołania do przepisu art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach (Dz. U. z 2001 r., Nr 97, poz. 1050, z późn. zm.), zgodnie z którym ceną jest wartość wyrażona w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest zobowiązany zapłacić za towar lub usługę świadczącemu; w cenie uwzględnia się podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy, jeżeli na podstawie odrębnych przepisów sprzedaż towaru (usługi) podlega obciążeniu podatkiem od towarów i usług oraz podatkiem akcyzowym.

W przypadku, gdy osoba fizyczna uzyskuje nieodpłatne świadczenie, które nie jest powiązane ani z wykonywaną działalnością gospodarczą, ani z pracą świadczoną w ramach stosunku pracy, przychód winien być umiejscowiony w źródle „inne”. W takiej sytuacji przekazujący świadczenie nie pełni funkcji płatnika, tj. nie jest zobligowany do naliczenia i poboru zaliczek na podatek dochodowy od przychodu (dochodu) uzyskiwanego przez osobę otrzymującą świadczenie – w ogóle od takiego przychodu, w trakcie roku nie są pobierane zaliczki na podatek. Nie oznacza to, jednak że na przekazującym świadczenie nie ciążą żadne obowiązki. Otóż po zakończeniu roku, w terminie do końca lutego roku następnego, musi on sporządzić i przesłać podatnikowi oraz do urzędu skarbowego informację PIT-8C.

Biorąc pod uwagę istotne ograniczenia co do możliwości ustalenia rezydencji podatkowej osób otrzymujących próbki, jak również w zakresie charakteru, w jakim występują oni otrzymując nieodpłatnie egzemplarze wyroby Spółki (jako przedsiębiorca lub nieprzedsiębiorca) – Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w każdym przypadku wręczenia próbki danej osobie, niezależnie od tego, czy będzie ona rezydentem RP czy też nierezydentem – ma on obowiązek przekazania zainteresowanej osobie oraz właściwemu – wedle reguł opisanych powyżej – organowi podatkowemu informacji PIT-8C.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 2b ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
   
   

Na podkreślenie zasługuje fakt, że katalog dochodów (przychodów) wymienionych w art. 3 ust. 2b ww. ustawy, nie jest katalogiem zamkniętym. Tak więc, ustawodawca dopuszcza istnienie także innych dochodów, które należy uznać za osiągnięte na terytorium Polski. W przepisie tym przewidziano opodatkowanie oparte na zasadzie „źródła”. Jeżeli źródło przychodów nierezydenta znajduje się na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, to Rzeczypospolita Polska ma prawo opodatkować dochody uzyskane z tego źródła na zasadach obowiązujących w tym państwie (ograniczony obowiązek podatkowy).

Wskazana wyżej zasada ograniczonego obowiązku podatkowego stanowi, że Rzeczpospolita Polska, na terytorium której znajduje się źródło uzyskiwania dochodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania osób fizycznych niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych ze źródła przychodów położonych na jej terytorium. Nie są natomiast w Polsce opodatkowane osoby fizyczne z tytułu dochodów, których źródło jest położone za granicą. Warunkiem posiadania w Polsce statusu podmiotu o ograniczonym obowiązku podatkowym jest brak na terytorium Polski miejsca zamieszkania lub zakładu.

Przytoczony przepis nakłada ograniczony obowiązek podatkowy na osoby fizyczne, które nie mają w Polsce miejsca zamieszkania.

Stosownie do treści art. 4a ww. ustawy, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Art. 11 ust. 1 ww. ustawy, stanowi, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie natomiast do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Stosownie do treści art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Stosownie do art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej, oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Cytowany wyżej art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera ogólną definicję przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej, natomiast w art. 14 ust. 2 wymienione zostały jedynie przykładowe zdarzenia powodujące powstanie tego przychodu.

Z powyższego wynika, że przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej są wszelkie przysporzenia lub korzyści majątkowe związane z tą działalnością. Zauważyć przy tym należy, że korzyść ta nie musi skutkować bezpośrednim zwiększeniem aktywów podmiotu gospodarczego. Korzyścią taką może być także zwolnienie podatnika z obowiązku wydatkowania określonych środków, co skutkuje brakiem uszczerbku w majątku podatnika jaki nastąpiłby w przypadku, gdyby do takiego nieodpłatnego świadczenia nie doszło, a podatnik musiałby taką kwotę wydatkować.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 8 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej jest również wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczonych zgodnie z art. 11 ust. 2-2b z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 125.

W myśl powołanych przepisów wszystkie nieodpłatne przysporzenia osób prowadzących działalność gospodarczą należy zaliczyć do przychodów z działalności gospodarczej.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy, źródłami przychodów są inne źródła.

Zgodnie z treścią art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17.

Użyte w tym przepisie sformułowanie „w szczególności” oznacza, że przepis zawiera tylko przykładowe wyliczenie przychodów, co oznacza, że przysporzenia majątkowe, nie zaliczane do pozostałych źródeł przychodów stanowią przychody objęte tym przepisem.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 68a ww. ustawy, wolna od podatku dochodowego jest wartość nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, otrzymanych od świadczeniodawcy w związku z jego promocją lub reklamą – jeżeli jednorazowa wartość tych świadczeń nie przekracza kwoty 200 zł; zwolnienie nie ma zastosowania, jeżeli świadczenie jest dokonywane na rzecz pracownika świadczeniodawcy lub osoby pozostającej ze świadczeniodawcą w stosunku cywilnoprawnym.

Odnosząc się do zagadnienia będącego przedmiotem wniosku, tj. do obowiązków Spółki jako płatnika w stosunku do obdarowanych, wskazać należy, że obowiązki płatnika regulują przepisy art. 41 oraz 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

W myśl art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Z powyższych przepisów nie wynika, aby Spółka była zobowiązana jako płatnik do poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych lub wystawienia informacji PIT-8C dla osób fizycznych prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą.

W związku z powyższym na Spółce nie będą ciążyły obowiązki płatnika, ponieważ podmioty prowadzące działalność gospodarczą uzyskują przychód z działalności gospodarczej. Ponadto na Spółce nie będzie ciążył obowiązek sporządzenia informacji PIT-8C, również w przypadku, gdy obdarowany złoży Spółce oświadczenie, że wartość otrzymanego świadczenia uwzględni jako osoba fizyczna w źródle przychodów „pozarolnicza działalność gospodarcza”.

Ponadto wskazać należy, że w związku z tym, że osoby obdarowane prowadzące działalność gospodarczą uzyskają przychód z działalności gospodarczej, a na Wnioskodawcy nie będą ciążyć obowiązki płatnika tut. Organ nie dokonał analizy zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W zakresie stosowania powyższego zwolnienia Wnioskodawca nie jest osobą zainteresowaną. Osobami zainteresowanymi są bowiem podatnicy (osoby prowadzące działalność gospodarczą) otrzymujący taki przychód.

Odnośnie obdarowanych rezydentów nieprowadzących działalności gospodarczej należy powtórzyć, że stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 68a ww. ustawy, wolna od podatku dochodowego jest wartość nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, otrzymanych od świadczeniodawcy w związku z jego promocją lub reklamą – jeżeli jednorazowa wartość tych świadczeń nie przekracza kwoty 200 zł; zwolnienie nie ma zastosowania, jeżeli świadczenie jest dokonywane na rzecz pracownika świadczeniodawcy lub osoby pozostającej ze świadczeniodawcą w stosunku cywilnoprawnym.

O zastawaniu przedmiotowego zwolnienia decyduje zatem łączne spełnienie czterech warunków:

1. otrzymane świadczenie musi mieć charakter nieodpłatnego świadczenia,
2. udzielenie świadczenia musi być związane z promocją lub reklamą świadczeniodawcy,
3. jednorazowa wartość świadczenia nie może przekroczyć kwoty 200 zł,
4. świadczenie nie może być dokonane na rzecz pracownika świadczeniodawcy lub osoby pozostającej ze świadczeniodawcą w stosunku cywilnoprawnym.
   
   

Rozwijając poszczególne przesłanki należy zauważyć, że przepisy ustawy nie zawierają legalnej definicji „nieodpłatnego świadczenia”. Dokonując zatem wykładni gramatycznej, za „nieodpłatne świadczenie” uznać należy świadczenia „nie wymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003 r.). Zatem należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie, kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu.

Dla celów podatkowych przyjmuje się – co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie wskazanym poniżej – że pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Jak wynika z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 grudnia 2008 r. sygn. akt II FSK 1361/07 pojęcie nieodpłatnego świadczenia obejmuje nie tylko świadczenie w znaczeniu cywilnym, gdyż w jego zakres wchodzą wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawe, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub też te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar majątkowy czy finansowy.

Kolejnym warunkiem zastosowania omawianego zwolnienia jest przekazanie nieodpłatnych świadczeń w związku z promocją i reklamą świadczeniodawcy. W prawie podatkowym brak jest definicji promocji i reklamy. Na potrzeby prawa podatkowego pod pojęciem promocji rozumieć należy ogół czynności związanych z oddziaływaniem na klientów i potencjalnych nabywców polegających na dostarczaniu informacji, argumentacji, obietnic, a także zachęty, skłaniającej do nabywania oferowanych produktów i usług, jak również wytwarzających przychylną opinię o firmie. Reklamę można natomiast określić jako rozpowszechnianie informacji o towarach i usługach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, w celu zachęty do nabywania towarów i korzystania z określonych usług. Reklama jest to oddziaływanie na zewnątrz na nieokreślonego klienta, jest skierowana i dostępna potencjalnie dla wszystkich, posiada zatem ogólny, anonimowy, powszechny, nieprywatny charakter.

Następnymi warunkami zastosowania przedmiotowego zwolnienia jest, aby między świadczeniodawcą a świadczeniobiorcą nie istniał stosunek cywilnoprawny lub stosunek pracy oraz aby jednorazowa wartość nie przekraczała 200 zł. Jeżeli kwota ta zostanie przekroczona przedmiotowe zwolnienie nie ma zastosowania.

Należy również zwrócić uwagę, że powołane zwolnienie nie ma zastosowania, jeżeli otrzymanie świadczenia jest uzależnione od dokonania przez otrzymującego jakichkolwiek czynności na rzecz świadczeniodawcy (świadczenie wzajemne).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, że z treści wniosku wynika, że Spółka opracowuje projekt biżuterii wykonane z 18 karatowego złota o znacznej wartości i zleca jej wykonanie jubilerowi. Z uwagi na fakt, że właścicielka jest top modelką na skalę światową, na stałe zamieszkuje w Nowym Yorku i obraca się na co dzień w świecie celebrytów, jako formę promocji wyrobów Spółki obrano następujący schemat: wysyłka biżuterii bez pobrania z tego tytułu jakiejkolwiek należności od osoby publicznej tak, aby obdarowana gwiazda mogła pokazać się w wyrobach Spółki na eventach, premierach, galach oraz w mediach społecznościowych (instagram, facebook, strony www, snapchat). Wartość przekazanej biżuterii w ramach akcji promocyjnej przekracza kwotę 200 zł. Osoby, którym wręczane są darmowe próbki towarów w celu ich odpowiedniego wyeksponowania nie są pracownikami Wnioskodawcy. Spółka korzystając z powyższej możliwości promocji nie korzysta z dużo droższej reklamy medialnej (na którą na obecnym etapie rozwoju spółki jej nie stać), a której to koszty spółka mogłaby bez wątpliwości zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, nie ponosząc przy tym żadnych dodatkowych obciążeń podatkowych.

Tym samym, niespełnienie przez produkty biżuteryjne warunku jednorazowej wartości świadczenia nieprzekraczającej kwoty 200 zł oznacza, że nagrody te nie mieszczą się w zakresie art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, niezależnie od spełnienia pozostałych przesłanek dotyczących zastosowania przedmiotowego zwolnienia.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa, należy stwierdzić, że przekazanie obdarowanym darmowych próbek towarów będzie stanowiło nieodpłatne świadczenie dla osób, które je otrzymają. Wartość tychże świadczeń należy zakwalifikować do przychodów, o których mowa w ww. art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. do przychodów z innych źródeł. Z kolei Wnioskodawca zgodnie z art. 42a ww. ustawy, nie jest obowiązany do pobrania zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego od wydanych nieodpłatnych świadczeń. Jest jedynie obowiązany sporządzić informację według ustalonego wzoru (PIT-8C) o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych. Wartość świadczenia podlegającego wykazaniu w informacji PIT-8C należy ustalać kierując się treścią art. 11 ust. 2a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców.

Natomiast w sytuacji, gdy osobą otrzymującą opisane we wniosku nieodpłatne świadczenie będzie nierezydent, wówczas w oparciu o właściwe umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania należy ustalić, czy świadczenie to podlega opodatkowaniu w Polsce, czy też w miejscu zamieszkania tej osoby. W przypadku, gdy z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania będzie wynikało, że dane świadczenie nie podlega opodatkowaniu w Polsce Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku wystawiania informacji PIT-8C. W sytuacji gdy – zgodnie z mającą zastosowanie umową o unikaniu podwójnego opodatkowania – świadczenie to podlegać będzie opodatkowaniu w Polsce, wówczas należy stosować zasady wynikające z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazane powyżej.

Końcowo należy wyjaśnić, że tut. Organ nie dokonał oceny własnego stanowiska Wnioskodawcy w części dotyczącego właściwości miejscowej organów podatkowych, gdyż nie było to przedmiotem zapytania. Ponadto należy wskazać, że zgodnie z art. 14b § 2a ustawy Ordynacja podatkowa, przedmiotem wniosku o interpretację indywidualną nie mogą być przepisy prawa podatkowego regulujące właściwość oraz uprawnienia i obowiązki organów podatkowych oraz organów kontroli skarbowej.

W związku z powyższym tut. Organ nie może ustosunkować się do ww. kwestii.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.