Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/4512-462/16-2/AO
z 22 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z 13 czerwca 2016 r. (data wpływu 17 czerwca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie

• stawki podatku VAT dla usługi transportowej towarzyszącej dostawie wyrobów medycznych,
  

• ujęcia na fakturze ww. kosztów transportu
  

- jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 czerwca 2016 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT dla usługi transportowej towarzyszącej dostawie wyrobów medycznych i ujęcia na fakturze ww. kosztów transportu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest dystrybutorem wyrobów medycznych na rynku krajowym. Towary te opodatkowane są stawką VAT w wysokości 8%. Dostawcami Wnioskodawcy są producenci wyrobów medycznych z Niemiec i Japonii. Sprzedaż sprzętu i urządzeń medycznych następuje na podstawie złożonych zamówień, zawierających przedmiot i warunki dostawy, w tym koszt transportu. Towar transportowany jest od producentów (dostawców Wnioskodawcy) w dwojaki sposób:

1. bezpośrednio pod adres wskazany przez zamawiającego,
2. pod adres Wnioskodawcy, a następnie dystrubuowany do zamawiającego przez Wnioskodawcę własnym środkiem transportu lub za pośrednictwem firmy kurierskiej.
   
   

Koszty transportu od miejsca wysyłki towaru do miejsca dostawy na terytorium Polski ponosi pierwotnie Wnioskodawca - są one ujęte jako odrębna pozycja na fakturze zakupu towaru. Skumulowane koszty transportu obciążają ostatecznie nabywców Wnioskodawcy. Usługa transportu nie jest przedmiotem odrębnego zamówienia.

Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w okolicznościach przedstawionych we wniosku, usługę transportową towarzyszącą dostawie towarów należy opodatkować stawką podatku VAT właściwą dla dostawy towaru tj. stawką 8%?
2. Czy w okolicznościach przedstawionych we wniosku, koszt wysyłki może być ujęty jako odrębna pozycja na fakturze?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy,

Ad. 1.

Stosownie do treści art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Z powyższego wynika, że art. 29a ust. 1 ustawy odnosi się do wszystkiego, co stanowi zapłatę obejmując swym zakresem każdą formę zapłaty otrzymaną przez sprzedawcę z tytułu dostawy towarów lub wykonania usługi.

Koszty wysyłki doliczone do sprzedaży towarów, jakimi są w tym przypadku wyroby medyczne, nie stanowią wynagrodzenia z tytułu wykonania samodzielnej usługi, lecz są to koszty dodatkowe podstawowej czynności jaką jest sprzedaż towarów. Koszty wysyłki są zatem kosztami związanymi ze świadczeniem głównym, które w efekcie kształtuje kwotę ostateczną żądaną od nabywcy.

W konsekwencji, koszty wysyłki ponoszone w związku ze sprzedażą ww. towarów stanowią element świadczenia zasadniczego, a zatem zwiększają kwotę należną od nabywcy z tytułu dostawy towarów (świadczenia głównego) i powinny być opodatkowane według stawki podatkowej właściwej dla świadczenia głównego tj. stawki 8%.

Prawidłowość przedstawionego stanowiska potwierdza m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej nr IPTPP3/4512-534/15-2/MK z dnia 29 stycznia 2016 r.

Ad. 2.

W przepisach dotyczących zasad fakturowania (art. 106a - 106n ustawy o VAT) ustawodawca w żaden sposób nie ograniczył prawa podatnika do zamieszczania na fakturach dodatkowych informacji np. poszczególnych elementów kosztów dokonanej dostawy towarów (o których mowa w art. 29a ust. 6 ustawy o VAT).

Mając zatem na uwadze obowiązujące przepisy prawa Wnioskodawca stoi na stanowisku, że dopuszczalne jest ujęcie na fakturze kosztów transportu w odrębnej pozycji od ceny towarów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710 z poźn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 2 pkt 6 cyt. ustawy towary to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ww. ustawy stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jak stanowi art. 41 ust. 2 ww. ustawy dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Zgodnie zaś z art. 146a pkt 1 i 2 ww. ustawy w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.
   
   

Stosownie do treści art. 29a ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Katalog elementów dodatkowych wchodzących w skład podstawy opodatkowania określony został w art. 29a ust. 6 ustawy o VAT, w myśl którego, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Przepis ten wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania. Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub świadczeniem usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją, każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania.

Zatem w przypadku dostawy towarów za podstawę opodatkowania należy uznać całość świadczenia pieniężnego (bądź dokonywanego w innej dopuszczalnej prawem formie) pobieranego od nabywcy. Oznacza to, że do podstawy opodatkowania należy wliczyć pobieraną przez zbywcę wartość (cenę) towarów, a także wszystkie inne elementy zapłaty, które są częściami składowymi świadczenia zasadniczego (tj. dostawy towarów). Dotyczy to wyłącznie kosztów, które zwiększają kwotę należną z tytułu konkretnej transakcji, tj. konkretnej dostawy towarów lub konkretnej usługi. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

Z przedstawionej treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest dystrybutorem wyrobów medycznych na rynku krajowym. Towary te opodatkowane są stawką VAT w wysokości 8%. Dostawcami Wnioskodawcy są producenci wyrobów medycznych z Niemiec i Japonii. Sprzedaż sprzętu i urządzeń medycznych następuje na podstawie złożonych zamówień, zawierających przedmiot i warunki dostawy, w tym koszt transportu. Towar transportowany jest od producentów (dostawców Wnioskodawcy) w dwojaki sposób:

• bezpośrednio pod adres wskazany przez zamawiającego,
  

• pod adres Wnioskodawcy, a następnie dystrubuowany do zamawiającego przez Wnioskodawcę własnym środkiem transportu lub za pośrednictwem firmy kurierskiej.
  
  
  

Koszty transportu od miejsca wysyłki towaru do miejsca dostawy na terytorium Polski ponosi pierwotnie Wnioskodawca - są one ujęte jako odrębna pozycja na fakturze zakupu towaru. Skumulowane koszty transportu obciążają ostatecznie nabywców Wnioskodawcy. Usługa transportu nie jest przedmiotem odrębnego zamówienia.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą opodatkowania usługi transportowej towarzyszącej dostawie towarów stawką podatku VAT właściwą dla dostawy towaru tj. stawką 8% oraz ujęcia kosztu usługi transportowej jako odrębna pozycja na fakturze.

W tym miejscu należy wskazać, że jedną z fundamentalnych zasad systemu podatku VAT wypracowaną przez orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej jest zasada odrębnego i niezależnego opodatkowania podatkiem VAT każdego świadczenia. Zgodnie z tą zasadą, każde świadczenie powinno być opodatkowane według zasad dla niego właściwych w zakresie ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego, stawki VAT, miejsca świadczenia czy ewentualnego zastosowania zwolnienia od podatku.

Jak jednak wskazał TSUE w wyroku z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen B.V. stosując przytoczoną powyżej zasadę należy mieć na względzie, że czynność złożona z jednego świadczenia w sensie ekonomicznym nie powinna być sztucznie rozdzielana, by nie zakłócać funkcjonowania systemu podatku VAT. Podobne stanowisko Trybunał prezentował również w innych orzeczeniach konstruując ostatecznie dla celów podatku VAT koncepcję „świadczenia złożonego”. Zgodnie z ukształtowaną już obecnie praktyką orzeczniczą, jedna transakcja występuje wówczas, gdy dwa lub więcej elementów albo dwie lub więcej czynności, dokonane przez podatnika, są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie tylko jedno niepodzielne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny.

Warto w tym miejscu przytoczyć również wyrok w sprawie C-224/11 Sp. z o.o., w którym stwierdza się, że „w celu ustalenia, czy świadczenia stanowią kilka niezależnych świadczeń czy jedno świadczenie, należy poszukiwać elementów charakterystycznych dla rozpatrywanej transakcji” i w związku z brakiem bezwzględnej zasady dotyczącej zakresu danego świadczenia „należy wziąć pod uwagę ogół okoliczności, w jakich ma miejsce dana transakcja.”

TSUE wielokrotnie podkreślał, że aby można było mówić o świadczeniu kompleksowym, musi istnieć możliwość wyróżnienia kilku ściśle ze sobą powiązanych elementów składowych, obiektywnie tworzących jedną całość, z których jeden stanowi świadczenie główne, a pozostałe mają wobec niego charakter pomocniczy.

Zatem aby móc wskazać, że dane świadczenie jest świadczeniem złożonym (kompleksowym) powinno składać się ono z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na świadczenie złożone składa się kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu - do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast usługę należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania świadczenia zasadniczego. Pojedyncza usługa traktowana jest, zatem jako element świadczenia kompleksowego wówczas, jeżeli cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez świadczenie główne oraz nie można wykonać lub wykorzystać świadczenia głównego bez świadczenia pomocniczego.

W konsekwencji, co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane, jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy jedno świadczenie obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, świadczenie to nie powinno być sztucznie dzielone dla celów podatkowych. Jeżeli jednak w skład wykonywanych świadczeń wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu świadczenia kompleksowego.

Dokonana analiza pozwala uznać, że w opisanym stanie faktycznym dostawa wyrobów medycznych i usługa ich transportu uzupełniają się wzajemnie i ich rozdzielanie miałoby charakter sztuczny. Celem dla nabywcy wyrobu medycznego nie jest usługa transportowa. Zamówiony towar dostarczany jest pod adres wskazany przez zamawiającego. Istotą transakcji z punktu widzenia nabywcy jest zakup wyrobów medycznych i transport tych towarów do miejsca wskazanego przez nabywcę. Tak więc transport wyrobów medycznych służy jedynie realizacji świadczenia głównego, jakim jest dostawa wyrobów medycznych. Ponadto jak wynika z wniosku wysyłka nie jest przedmiotem odrębnego zamówienia. Nie powinna więc być traktowana jako odrębne, niezależne świadczenie. W konsekwencji, w opisanym stanie faktycznym mamy do czynienia ze świadczeniem złożonym wykonywanym przez Wnioskodawcę obejmującym dostawę wyrobów medycznych oraz usługę ich transportu.

W niniejszych okolicznościach koszty transportu nabywanych wyrobów medycznych obciążają nabywców Wnioskodawcy. Z wniosku wynika, że sprzedaż następuje na podstawie złożonych zamówień zawierających przedmiot i warunki dostawy, w tym koszty transportu. Towar może być dostarczany bezpośrednio od producenta pod adres wskazany przez zamawiającego lub też towar dociera pod adres Wnioskodawcy, a następnie dystrybuowany jest do zamawiającego przez Wnioskodawcę własnym środkiem transportu lub za pośrednictwem firmy kurierskiej. Jednakże, jak wskazał Wnioskodawca, skumulowane koszty transportu obciążają ostatecznie nabywców Wnioskodawcy. Koszty wysyłki doliczane do sprzedaży towarów nie stanowią zatem wynagrodzenia z tytułu wykonania samodzielnej usługi. Są to koszty dodatkowe podstawowej czynności jaką jest sprzedaż wyrobów medycznych. Wyświadczenie usługi transportowej (wysyłki) jest elementem umowy sprzedaży towaru, a towar ma zostać dostarczony w miejsce wskazane przez klienta. W tym przypadku, koszty wysyłki są więc kosztami związanymi ze świadczeniem głównym, które w efekcie kształtują kwotę ostateczną żądaną od nabywcy. W konsekwencji, koszty transportu ponoszone w związku ze sprzedażą ww. towarów stanowią element świadczenia zasadniczego, a zatem zwiększają kwotę należną od nabywcy z tytułu dostawy towarów (świadczenia głównego) i powinny być opodatkowane według stawki podatkowej właściwej dla świadczenia głównego.

W świetle przywołanych przepisów i przedstawionych okoliczności należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że koszty usługi transportowej ponoszone w związku ze sprzedażą towarów - w analizowanych okolicznościach wyrobów medycznych - zwiększają kwotę należną od nabywcy z tytułu dostawy tych towarów oraz powinny być opodatkowane według stawki podatkowej właściwej dla realizowanej sprzedaży, która - zgodnie z oświadczeniem Wnioskodawcy - podlega opodatkowaniu stawką podatku VAT w wysokości 8%.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie opodatkowania usługi transportowej stawką podatku VAT właściwą dla dostawy wyrobów medycznych należało uznać za prawidłowe.

W odniesieniu do dokumentowania ww. sprzedaży należy wskazać, że zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 1-15 ww. ustawy faktura powinna zawierać:

1. datę wystawienia;
   
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
   
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
   
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
   
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
   
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
   
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
   
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
   
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
   
10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
    
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
    
12. stawkę podatku;
    
13. sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
    
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
    
15. kwotę należności ogółem.
    
    

Jak wynika z przytoczonych przepisów, fakturę wystawia podatnik dokonujący sprzedaży towarów i usług, w celu udokumentowania dokonanej transakcji. Faktura jest dokumentem sformalizowanym (potwierdzającym zaistnienie określonego zdarzenia gospodarczego), który powinien spełniać szereg wymogów przewidzianych przepisami prawa. Prawidłowość materialno-prawna faktury zachodzi wówczas, gdy odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, czyli w istocie stwierdza fakt dostawy określonych towarów lub usług. Wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi, a przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego. Faktura jest więc dokumentem stwierdzającym wystąpienie u podatnika okoliczności powodujących powstanie obowiązku podatkowego.

W świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, faktury są dokumentami potwierdzającymi rzeczywiste transakcje gospodarcze dokonywane przez podatnika. Faktura pełni szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku VAT, dlatego też niezwykle istotne jest prawidłowe oznaczenie wszystkich elementów faktury.

W przedmiotowej sytuacji kwota należna stanowiąca całość świadczenia należnego od nabywcy obejmuje wszystkie elementy kosztów związanych z dokonywaną przez Wnioskodawcę sprzedażą, kształtujące w efekcie kwotę żądaną od nabywcy. W analizowanych okolicznościach kwota należna od nabywcy obejmuje cenę wyrobów medycznych i ich transport do miejsca wskazanego przez zamawiającego. Podstawa opodatkowania obejmuje zatem zarówno kwotę należną z tytułu dostawy towaru (wyrobu medycznego), jak i poniesionych kosztów pomocniczych (usługi transportu tego towaru). Wnioskodawca dostarczając towary do miejsca wskazanego przez nabywcę dokonuje wyłącznie sprzedaży towarów, natomiast koszty dodatkowe, które ponosi wchodzą w skład podstawowej jego czynności, jaką jest sprzedaż wyrobów medycznych. W związku z tym, Wnioskodawca powinien wystawić fakturę, w której podstawa opodatkowania składa się z dostawy towaru oraz poniesionych kosztów przesyłki, zgodnie z art. 29a ust. 1 w związku z art. 29a ust. 6 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Skoro w przedmiotowej sprawie ww. koszty transportu nie stanowią samodzielnej usługi, lecz są elementem podstawowej czynności jaką jest sprzedaż wyrobów medycznych, zatem co do zasady nie powinny być wykazywane w odrębnej pozycji faktury dokumentującej sprzedaż wyrobów medycznych.

Trzeba jednak zauważyć, że elementy faktury określone w przepisach prawa podatkowego nie są jedynymi, które mogą być zamieszczone na tym dokumencie. Ustawodawca nie ograniczył prawa podatnika do zamieszczania na fakturach dodatkowych informacji np. ujęcie poszczególnych elementów kosztów dokonanej dostawy towarów. Zatem brak przeszkód, aby – po wypełnieniu obowiązków nałożonych przez powszechnie obowiązujące przepisy prawa – Wnioskodawca mógł niezależnie od podania jednolitej pozycji obejmującej wartość świadczenia głównego (dostawy towarów) oraz świadczenia pomocniczego (usługi transportowej), umieścić na dokumencie faktury albo w dowolnym załączniku do niej inne informacje skierowane do nabywcy. Przykładowo Wnioskodawca może dodatkowo w części informacyjnej faktury lub na oddzielnym załączniku do faktury wyszczególnić elementy składowe danego świadczenia. Zatem dopuszczalne jest ujęcie na fakturze kosztów usługi transportowej w odrębnej pozycji od ceny towarów kiedy taka jest wola i uzgodnienie stron umowy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało również uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Końcowo Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. W szczególności niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii prawidłowości stosowania stawki podatku w wysokości 8% dla sprzedaży wyrobów medycznych, ponieważ kwestia ta nie była przedmiotem zapytania.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności; oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy; określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego; w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.