Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-655/16-4/JK3
z 23 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 23 maja 2016 r. (data wpływu 30 maja 2016 r.) uzupełnione pismem z dnia 8 lipca 2016 r. (data nadania 13 lipca 2016 r., data wpływu do Izby Skarbowej w Warszawie 13 lipca 2016 r.) stanowiącego odpowiedź na wezwanie z dnia 5 lipca 2016 r. Nr IPPB4/4511-655/16-2/JK3 (data nadania 5 lipca 2016 r., data doręczenia 8 lipca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 maja 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 5 lipca 2016 r. Nr IPPB4/4511-655/16-2/JK3 (data nadania 5 lipca 2016 r., data doręczenia 8 lipca 2016 r.), tut. organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia tego wniosku.

Pismem z dnia 8 lipca 2016 r. (data nadania 13 lipca 2016 r., data wpływu do Izby Skarbowej w Warszawie 13 lipca 2016 r.), Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest obywatelem Wielkiej Brytanii. Przez 45 lat mieszkał w Wielkiej Brytanii i w tym czasie 25 lat pracował w tym kraju. Następnie przez ostatnie 22 lata Wnioskodawca mieszkał na stałe razem z żoną i pracował w Niemczech. Aktualnie zatem Wnioskodawca jest niemieckim rezydentem podatkowym. W Niemczech Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości - domu. Obecnie, w związku z przejściem na emeryturę, Wnioskodawca planuje sprzedać w drugiej połowie czerwca 2016 r. ww. dom w Niemczech i 1 lipca przenieść się na stałe do Polski wspólnie z żoną. Wobec tego Wnioskodawca wybudował dom w miejscowości P, w którym od 1 lipca zamieszka z żoną.

Wnioskodawca uzyskuje następujące rodzaje dochodów (przychodów):

1. trzy emerytury z Wielkiej Brytanii - dwie w ramach prywatnego zabezpieczenia emerytalnego oraz jedną emeryturę państwową;
2. dwie emerytury z Niemiec - jedna w ramach prywatnego zabezpieczenia emerytalnego oraz jedną emeryturę państwową;
3. wynagrodzenie płatne do stycznia 2017 roku; od niemieckiej firmy (na rzecz której wcześniej świadczył pracę) z tytułu umowy o zakazie konkurencji.
   
   

Wnioskodawca dotychczas nie uzyskiwał żadnych dochodów (przychodów) ze źródeł położonych na terytorium Polski.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy przepisy art. 3 ust. la ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 4 pkt (1) i (2) lit. a Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania między Polską a Niemcami w zw. z art. 4a ustawy o PDOF należy interpretować w ten sposób, że:

1. do 1 lipca 2016 r. Wnioskodawca jest rezydentem niemieckim, w związku z tym uzyskane przez niego dochody (przychody) do 1 lipca 2016 r. nie podlegają w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (powinny być opodatkowane zgodnie z niemieckim prawem podatkowym),
2. natomiast od 1 lipca Wnioskodawca będzie rezydentem polskim, w związku z tym uzyskane przez niego dochody (przychody) od 1 lipca 2016 r. podlegają w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

Zgodnie z przepisem art. 3 ust. la ustawy o PDOF:

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Zgodnie z przepisem art. 4a ustawy o PDOF:

Przepisy art. 3 ust. 1, la, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem, umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z przepisem art. 4 UPO:

1. W rozumieniu niniejszej umowy, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie, w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.
   
2. Jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:
   1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma silniejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych).
   
   
   

1. Rezydencja podatkowa na gruncie polskiej ustawy o PDOF
   
   

Zacytowane przepisy ustawy o PDOF wskazują, że dana osoba ma miejsce zamieszkania w Polsce, a tym samym jest polskim rezydentem podatkowym i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, jeżeli jest spełniony co najmniej jeden z dwóch niżej wskazanych warunków:

1. osoba ta posiada w Polsce „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” (ośrodek interesów życiowych)
   Wnioskodawca będzie posiadał w Polsce „centrum interesów osobistych” dopiero od 1 lipca 2016 r. W tym bowiem dniu na stałe przeprowadzi się do Polski wspólnie z żoną i będzie mieszkał w wybudowanym domu, stanowiącym ich własności, w miejscowości P. W tym celu Wnioskodawca dochowa także wszelkich obowiązków meldunkowych - tzn. zamelduje się na pobyt stały w Polsce.
   Natomiast przed dniem 1 lipca 2016 r. Wnioskodawca posiada „centrum interesów osobistych” w Niemczech - mieszka na stałe w Niemczech wspólnie z żoną oraz świadczył także pracę na terenie Niemiec.
   

2. dana osoba przebywa na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym (tj. w roku kalendarzowym).
   
   

Wnioskodawca w roku 2016 będzie przebywał w Polsce dłużej niż 183 dni w roku podatkowym 2016 - tzn. od 1 lipca do 31 grudnia 2016 r. będzie przebywał w Polsce 184 dni. Przed dniem 1 lipca 2016 r. Wnioskodawca również sporadycznie przebywał w Polsce przez ok. 41 dni.

Ze względu na pobyt Wnioskodawcy w Polsce przez okres dłuższy niż 183 dni w roku podatkowym 2016, Wnioskodawca zgodnie z literalną wykładnią przepisów ustawy o PDOF jest polskim rezydentem podatkowym za cały rok podatkowy 2016 - zatem uzyskane przez niego dochody (przychody) od 1 stycznia 2016 r. podlegają w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Jednocześnie do czasu przyjazdu do Polski na stałe (tj. do 1 lipca 2016 r.) Wnioskodawca posiada „centrum interesów osobistych” w Niemczech - w związku z tym jest uznawany w Niemczech za niemieckiego rezydenta podatkowego (podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Niemczech).

Wskutek powyższego dochodzi do kolizji - podwójnego opodatkowania dochodów (przychodów) Wnioskodawcy w Niemczech i Polsce. Jednakże według ustawy o PDOF, jej postanowienia należy stosować z uwzględnieniem w tym wypadku UPO PL-DE.

Zgodnie z UPO PL-DE, jeżeli się okaże, że na gruncie wewnętrznych regulacji obu Umawiających się Państw (w analizowanym przypadku: Niemcy i Polska) występuje podwójna rezydencja podatkowa - dana osoba ze względu na jej miejsce zamieszkania podlega opodatkowaniu w obu Umawiających się Państwach - to status/rezydencję podatkową takiej osoby ustala się według jej stałego miejsca zamieszkania, a następnie według jej ściślejszych powiązań osobistych i gospodarczych. W tym przypadku:

1. do 1 lipca 2016 r. stałe miejsce zamieszkania oraz ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze Wnioskodawca ma w Niemczech - do tego dnia jest zatem niemieckim rezydentem podatkowym - uzyskane przez niego dochody (przychody) - do 1 lipca nie będą podlegały nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce;
2. od 1 lipca 2016 r. stałe miejsce zamieszkania oraz ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze Wnioskodawca będzie miał w Polsce - od tego dnia będzie rezydentem polskim i dopiero uzyskane dochody (przychody) od 1 lipca będą podlegały nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.
   
   

Należy podkreślić, że UPO PL-DE nie uzależnia sposobu ustalenia rezydencji podatkowej danej osoby/miejsca zamieszkania od liczby dni pobytu w Umawiającym się Państwie. Nie można zatem uznać, że Wnioskodawca przed dniem 1 lipca 2016 r. był polskim rezydentem podatkowym i uzyskane przez niego dochody (przychody) od 1 stycznia 2016 r. podlegają w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu tylko ze względu na to, że przebywał w Polsce dłużej niż 183 dni. Na gruncie UPO PL-DE, która ma pierwszeństwo stosowania przed polską ustawą o PDOF, kryterium to w ogóle nie ma zastosowania.

Również w przypadku ustawy o PDOF, przekroczenie pobytu w Polsce ponad 183 dni nie powinno jednoznacznie przesądzać o rezydencji podatkowej Wnioskodawcy w Polsce.

Do dnia 1 lipca bowiem Wnioskodawca faktycznie w Polsce nie posiadał centrum interesów osobistych (kryterium to jest dominujące i ważniejsze w przypadku Wnioskodawcy) - nie mieszkał w Polsce, jego najbliższa rodzina (żona) mieszkała z nim w Niemczech, nie pracował w Polsce/ nie prowadził działalności gospodarczej. Jego pobyt w Polsce przed 1 lipca 2016 r. (ok. 41 dni) był związany głównie z wykończeniem domu w miejscowości P. Trudno zatem mówić, że przed 1 lipca Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym - przed tym dniem przez 22 lata mieszkał i pracował wyłącznie w Niemczech.

Biorąc pod uwagę powyższe stanowisko Wnioskodawcy, że:

1. do 1 lipca 2016 r. Wnioskodawca jest rezydentem niemieckim, w związku z tym uzyskane przez niego dochody (przychody) do 1 lipca 2016 r. nie podlegają w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (powinny być opodatkowane zgodnie z niemieckim prawem podatkowym),
   
2. natomiast od 1 lipca Wnioskodawca będzie rezydentem polskim, w związku z tym uzyskane przez niego dochody (przychody) od 1 lipca 2016 r. podlegają w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

- należy uznać za w pełni uzasadnione.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie m.in. w fachowych publikacjach podatkowych:

1. W. sp. z o. o. - Przegląd Podatku Dochodowego nr 5 (389) z dnia 1 marca 2015 r.:
   „ (...) Organ podatkowy danego państwa ocenia rezydencję podatkową, kierując się wewnętrznym prawem tego państwa, nie musi więc zgodzić się z oceną stanu faktycznego dokonaną przez administrację podatkową innego państwa. W takim przypadku będą miały zastosowanie kryteria określone w stosownej umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania pozwalające ustalić miejsce rezydencji podatkowej osoby fizyczne.”
   
2. W. sp. z o.o. - Przegląd Podatkowy nr 1 (361) z dnia 1 stycznia 2014 r.:
   „(...) Zdarzają się bowiem sytuacje, te dana osoba, na podstawie wewnętrznych regulacji obowiązujących w danych państwach, jest uznana za rezydenta podatkowego w każdym z tych państw. Jeśli wystąpi taka sytuacja, a państwa te mają zawartą umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania, wówczas decydujące znaczenie mają postanowienia tej umowy”
   
3. Blanka S. - konsultant w T. z dnia 9 października 2013 r.:
   „ (...) Może zdarzyć się, iż jedna osoba będzie miała rezydencję podatkową w dwóch miejscach jednocześnie (...). W sytuacji takiego „konfliktu rezydencji” należy odwołać się do właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej przez Polskę z danym krajem Umowy takie zawierają dodatkowe kryteria (tzw. tiebreaker rules), na podstawie których ustala się „ ostateczną ” rezydencję podatkową takiej osoby”.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Stosownie do treści art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Definicja miejsca zamieszkania dla celów podatku dochodowego w Polsce określona została w art. 3 ust. 1a ustawy. Zgodnie ze wskazaną definicją, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

W myśl art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej, oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
   
   

Zatem, rozstrzygające znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawcy.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie umowa między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisana w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r., Nr 12, poz. 90).

Stosownie do art. 4 ust. 1 umowy, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się państwie” oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo oraz jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

Stosownie do art. 4 ust. 2 ww. umowy, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się że ma ona miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli osoba przebywa zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Z przedstawionego we wniosku opisu wynika, że Wnioskodawca jest obywatelem Wielkiej Brytanii. Przez 45 lat mieszkał w Wielkiej Brytanii i w tym czasie 25 lat pracował w tym kraju. Następnie przez ostatnie 22 lata Wnioskodawca mieszkał na stałe razem z żoną i pracował w Niemczech. Aktualnie zatem Wnioskodawca jest niemieckim rezydentem podatkowym.

W Niemczech Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości - domu. Obecnie, w związku z przejściem na emeryturę, Wnioskodawca planuje sprzedać w drugiej połowie czerwca 2016 r. ww. dom w Niemczech i 1 lipca przenieść się na stałe do Polski wspólnie z żoną. Wobec tego Wnioskodawca wybudował dom, w którym od 1 lipca zamieszka z żoną. Wnioskodawca dotychczas nie uzyskiwał żadnych dochodów (przychodów) ze źródeł położonych na terytorium Polski.

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym umowa zawarta między Polską i Niemcami.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Mając na uwadze opisane zdarzenie przyszłe oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, że Wnioskodawca do dnia przyjazdu do Polski spełnia przesłanki pozwalające uznać Go za osobę mającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Niemczech, ze względu na fakt posiadania w tym kraju centrum interesów osobistych i gospodarczych. W tym też okresie Wnioskodawca posiada w Polsce ograniczony obowiązek podatkowy, tzn. podlega opodatkowaniu tylko od dochodów osiągniętych na terytorium Polski.

Sytuacja zmieni się w momencie przyjazdu Wnioskodawcy wraz z żoną do Polski, tj. od 1 lipca 2016 r. W tym okresie, Wnioskodawca będzie posiadać centrum interesów osobistych i gospodarczych w Polsce.

Tym samym, biorąc pod uwagę powyższe oraz uwzględniając zapisy umowy zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, stwierdzić należy, że od momentu przyjazdu do Polski i przeniesienia ośrodka interesów życiowych, Wnioskodawca będzie posiadał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce. Zatem, od tego momentu Wnioskodawca będzie podlegał w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. będzie podlegał opodatkowaniu od całości uzyskanych przez siebie w tym okresie dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów, z uwzględnieniem danej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., Nr 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.