Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/415-867/13-4/JB
z 5 grudnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012, poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 10.08.2013 r. (data wpływu 16.08.2013 r.) uzupełnione pismem z dnia 21.11.2013 r. (data wpływu 28.11.2013 r.) na wezwanie z dnia 06.11.2013 r. Nr IPPB1/415-867/13-2/JB (data nadania 07.11.2013 r., data doręczenia 18.11.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na:

• wyżywienie oraz wynajem samochodu w pełnej wysokości - jest nieprawidłowe,

• w pozostałym zakresie - jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 16.08.2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą jako osoba fizyczna. Zatrudnia pracowników. Opodatkowany jest 19% podatkiem liniowym. Prowadzoną przez Wnioskodawcę ewidencją księgową, jest podatkowa księga przychodów i rozchodów.

Wnioskodawca prowadzi różnorodną działalność:

1. Handel hurtowa niewyspecjalizowana 46.90.Z.
2. Wynajem nieruchomości.
3. Skup i sprzedaż nieruchomości.
4. Handel samochodami.
5. Transport lotniczy
6. Szkolenia lotnicze.
7. Działalność komisowa.
   
   

W związku z tak szerokim zakresem prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej zmuszony jest do częstych podróży w celu odbycia spotkań biznesowych z kontrahentami. Podróże te odbywa na terenie kraju, jak i poza jego granicami. W czasie tych podróży często Wnioskodawcy towarzyszy pracownik, który jest tłumaczem Wnioskodawcy.

Podróże te w sposób jednoznaczny związane są z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. Dzięki nim zawiera nowe kontrakty i osiąga przychody, od których odprowadza podatek w wysokości 19%. Bez wątpienia służą one powiększaniu przychodów Jego firmy. Naturalnym następstwem tych podróży jest ponoszenie przez Niego kosztów ich odbywania. W niektórych przypadkach koszty te są rażąco różne od kosztów określonych w rozporządzeniu Ministra Pracy dotyczącego określenia wysokości diet.

W jednych przypadkach są one niższe, w innych wyższe. Zdarzają się również sytuacje, gdy Wnioskodawca kupuje bilety lotnicze za pośrednictwem biura turystycznego. Faktury za nie często opisane są jako usługa turystyczna. Bilety lotnicze Wnioskodawca kupuje często w biurach turystycznych ze względu na ich niższe koszty od oferowanych bezpośrednio przez linie lotnicze. Oprócz kosztów biletów lotniczych ponosi również koszty przejazdów na miejscu pobytu (komunikacja publiczna, taksówki, najem samochodów), koszty noclegów (hotel, pensjonat), koszty wyżywienia.

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 06.11.2013 r. Wnioskodawca doprecyzował przedmiotowy wniosek w terminie wskazując, że w zadanym pytaniu nr 1 chodzi o koszty ponoszone w trakcie podróży służbowej przez pracownika oraz przez Wnioskodawcę, osobę prowadząca działalność gospodarczą. Często w przypadku wyjazdów zagranicznych, Wnioskodawca wyjeżdża z pracownikiem, który w trakcie tych podróży pełni rolę tłumacza. Są to wyjazdy, wyłącznie związane z prowadzona działalnością gospodarczą i mają związek z osiąganymi przez Wnioskodawcę przychodami. Ponoszone przez Wnioskodawcę realne koszty w czasie podróży służbowej są często diametralnie różne od kosztów diet określonych w rozporządzeniu ministra Pracy.

Głównymi ponoszonymi przez Wnioskodawcę kosztami, o które pyta w pytaniu 1 oraz w pytaniu 2 są koszty związane z zakwaterowaniem, wyżywieniem oraz koszty transportu (często wynajmu środków transportu, zakup paliwa) oraz koszty innych usług za które Wnioskodawca jest zmuszony zapłacić na miejscu (np. najem fotografa w przypadku zakupu nieruchomości), miejscowe opłaty administracyjne (wgląd do dokumentacji geodezyjnej, usługi miejscowych kancelarii prawnych).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy dopuszczalne jest zaliczenie ponoszonych przez Wnioskodawcę kosztów do kosztów uzyskania przychodu w pełnej poniesionej przez Niego wysokości, nie tylko w wysokości diet określonych w rozporządzeniu Ministra Pracy?
2. Czy ponoszone przez Wnioskodawcę koszty związane z towarzyszącym mu pracownikiem, może zaliczyć w pełnej wysokości do kosztów uzyskania przychodu?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy zaliczenie kosztów ponoszonych przez Niego w związku z podróżami służbowymi w pełnej wysokości jest właściwe, gdyż wyczerpuje ono znamiona art. 22 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Związek poniesionych kosztów, osiągniętych dzięki nim przychodów jest bezsprzeczny, możliwy do udowodnienia przez Wnioskodawcę w sposób niepodważalny. Nie kieruje Nim bowiem chęć zawyżenia kosztów uzyskania przychodu. Jak wspomniał Wnioskodawca na wstępie często poniesione przez Niego koszty są niższe niż wynikałoby z diet określonych przez Ministra Pracy. W czasach kryzysu każdy pragnie zaoszczędzić i wydać jak najmniej, kierując się zdrowym rozsądkiem. Wnioskodawca uważa, że w Jego postępowaniu, także kieruje się zdrowym rozsądkiem i dlatego uważa, że koszty powinny być rozliczane w kwocie ich poniesienia. W takiej sytuacji nie może być mowy o ich zaniżeniu bądź zawyżeniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego w zakresie wydatków poniesionych na:

• wyżywienie oraz wynajem samochodu w pełnej wysokości - jest nieprawidłowe,

• w pozostałym zakresie - jest prawidłowe.
  
  

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, kosztem uzyskania przychodów są wszystkie wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów i nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Przedmiotem zapytania Wnioskodawcy jest możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z odbyciem podróży służbowych przez Niego oraz jego pracownika, tj.:

• koszty wyżywienia,
  
• koszty transportu (często wynajmu środka transportu, zakup paliwa),
  
• kosztów zakwaterowania
  oraz
  
• koszty innych usług, za które Wnioskodawca jest zmuszony zapłacić na miejscu (np. najem fotografa w przypadku zakupu nieruchomości), miejscowe opłaty administracyjne (wgląd do dokumentacji geodezyjnej, usługi miejscowych kancelarii prawnych).
  
  

Wskazać w tym miejscu należy, że w przepisach prawa podatkowego pojęcie podróży służbowej nie zostało zdefiniowane. Jedynie w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.), w art. 775 § 1 wskazano, iż pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Podróżą służbową jest taki wyjazd, który odbywa się na polecenie pracodawcy i jest związany ze świadczeniem pracy poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy.

Zacytowana definicja ma charakter ogólny, co oznacza, że swoim zakresem obejmuje wszystkich pracowników, bez względu na podstawę nawiązania stosunku pracy.

W myśl art. 775 § 2 Kodeksu pracy, Minister właściwy do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia, wysokość oraz warunki ustalania należności przysługujących pracownikowi, zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju. Rozporządzenie powinno w szczególności określać wysokość diet, z uwzględnieniem czasu trwania podróży, a w przypadku podróży poza granicami kraju - walutę, w jakiej będzie ustalana dieta i limit na nocleg w poszczególnych państwach, a także warunki zwrotu kosztów przejazdów, noclegów i innych wydatków.

Stosownie do § 2 rozporządzenia – wydanego w oparciu o powyższą delegację –Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. poz. 167), z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

1. diety;
   
2. zwrot kosztów:
   1. przejazdów,
      
   2. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
      
   3. noclegów,
      
   4. innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
   
   
   

W myśl § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia, środek transportu właściwy do odbycia podróży krajowej lub podróży zagranicznej, a także jego rodzaj i klasę, określa pracodawca.

Pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości udokumentowanej biletami lub fakturami obejmującymi cenę biletu środka transportu, wraz ze związanymi z nimi opłatami dodatkowymi, w tym miejscówkami, z uwzględnieniem posiadanej przez pracownika ulgi na dany środek transportu, bez względu na to, z jakiego tytułu ulga przysługuje (ust. 2 § 3 ww. rozporządzenia.

Jak stanowi § 4 ust. 1 cytowanego rozporządzenia, pracownikowi, który w czasie podróży krajowej lub podróży zagranicznej poniósł inne niezbędne wydatki związane z tą podróżą określone lub uznane przez pracodawcę, zwraca się je w udokumentowanej wysokości.

Na podstawie § 4 ust. 2 rozporządzenia, wydatki, o których mowa w ust. 1, obejmują opłaty za bagaż, przejazd drogami płatnymi i autostradami, postój w strefie płatnego parkowania, miejsca parkingowe oraz inne niezbędne wydatki wiążące się bezpośrednio z odbywaniem podróży krajowej lub podróży zagranicznej.

Zgodnie z brzmieniem § 7 ust. 1 ww. rozporządzenia, dieta w czasie podróży krajowej jest przeznaczona na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia i wynosi 30 zł za dobę podróży.

W przypadku korzystania przez pracownika z usługi hotelarskiej, w ramach której zapewniono wyżywienie, przepisy ust. 4 stosuje się odpowiednio (§ 7 ust. 5 ww. rozporządzenia).

W myśl § 8 ust. 1 ww. rozporządzenia, za nocleg podczas podróży krajowej w obiekcie świadczącym usługi hotelarskie pracownikowi przysługuje zwrot kosztów w wysokości stwierdzonej rachunkiem, jednak nie wyższej za jedną dobę hotelową niż dwudziestokrotność stawki diety. W uzasadnionych przypadkach pracodawca może wyrazić zgodę na zwrot kosztów noclegu stwierdzonych rachunkiem w wysokości przekraczającej limit, o którym mowa w ust. 1 (ust. 2 § 8 ww. rozporządzenia).

W uzasadnionych przypadkach pracodawca może wyrazić zgodę na zwrot kosztów za nocleg, stwierdzonych rachunkiem w wysokości przekraczającej limit, o którym mowa w ust. 1 (ust. 3 16 ww. rozporządzenia).

Natomiast stosownie do § 13 ust. 1 dieta czasie podróży zagranicznej jest przeznaczona na pokrycie kosztów wyżywienia i inne drobne wydatki.

W myśl § 13 ust. 2 dieta przysługuje w wysokości obowiązującej dla docelowego państwa podróży zagranicznej. W przypadku podróży zagranicznej odbywanej do dwóch lub więcej państw pracodawca może ustalić więcej niż jedno państwo docelowe.

Zgodnie z § 13 ust. 4 wysokość diety za dobę podróży zagranicznej w poszczególnych państwach jest określona załączniku do rozporządzenia.

Stosownie do § 16 ust. 1 cyt. rozporządzenia za nocleg podczas podróży zagranicznej pracownikowi przysługuje zwrot kosztów w wysokości stwierdzonej rachunkiem, w granicach limitu określonego w poszczególnych państwach w załączniku do rozporządzenia.

Zgodnie z § 16 ust. 3 ww. rozporządzenia w uzasadnionych przypadkach pracodawca może wyrazić zgodę na zwrot kosztów za nocleg, stwierdzonych rachunkiem, w wysokości przekraczającej limit, o którym mowa w ust. 1.

Należy jednakże wskazać, że regulacje prawne dotyczące zaliczania do kosztów uzyskania przychodów kosztów podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących zawarte zostały w art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy. Zgodnie z tym przepisem, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących – w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Na podstawie powołanych przepisów stwierdzić należy, że aby osoba prowadząca działalność gospodarczą mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość diet z tytułu podróży służbowych, podróż musi:

• być związana z prowadzoną działalnością gospodarczą,
  
• służyć osiągnięciu przychodów lub zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów,

- a wysokość diety musi mieścić się w granicach limitu określonego w odrębnych przepisach.

Podkreślić jednak w tym miejscu należy, odmienny charakter regulacji w przypadku pracownika i osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą. Pracownikowi cel podróży służbowej określa pracodawca w poleceniu odbycia podróży służbowej, natomiast w odniesieniu do przedsiębiorcy, istotnym kryterium dla uznania wyjazdu za podróż służbową winno być ustalenie, czy wyjazd ma bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Uznać zatem należy, że odesłanie art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy do pojęcia pracownika może mieć zastosowanie jedynie w kontekście ograniczenia wysokości diety z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą, nie zaś samej zasady dopuszczalności zastosowania tego przepisu do wymienionych w nim podmiotów.

Z powyższej regulacji prawnej wynika konieczność wyłączenia z kosztów podatkowych wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą, ale tylko w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom. Oznacza to, że osobom tym przysługuje prawo uwzględniania w kosztach uzyskania przychodu wartości diet za czas podróży służbowych w ramach określonego limitu, tj. do wysokości diet przysługujących pracownikom.

Natomiast, diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej podatnika.

Odnosząc się w tym miejscu do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z najmem samochodów podczas odbywanej podróży służbowej, podatnik musi mieć na uwadze przepis art. 23 ust. 1 pkt 46 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu używania niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego, w tym także stanowiącego własność osoby prowadzącej działalność gospodarczą, dla potrzeb działalności gospodarczej podatnika – w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; w celu ustalenia faktycznego przebiegu samochodu podatnik jest obowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Zgodnie z art. 23 ust. 5 ww. ustawy przebieg pojazdu, o którym mowa w ust. 1 pkt 36 i 46, powinien być, z wyłączeniem ryczałtu pieniężnego, udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu potwierdzonej przez podatnika na koniec każdego miesiąca. Do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu obowiązana jest osoba używająca tego pojazdu. W razie braku tej ewidencji wydatki ponoszone przez podatnika z tytułu używania samochodów na potrzeby podatnika nie stanowią kosztu uzyskania przychodów.

Ewidencja przebiegu pojazdu, o której mowa w ust. 5, powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd - dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za 1 km przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za 1 km przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane (art. 23 ust. 7 tej ustawy).

Jednakże podkreślić w tym miejscu należy, że wydatki z tytułu czynszu najmu samochodu osobowego używanego dla potrzeb działalności gospodarczej nie są ograniczone limitem, o którym mowa w art. 23 ust. 2 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatki te należy kwalifikować do kosztów uzyskania przychodów na zasadach określonych w art. 22 ust. 1 cyt. ustawy.

Powołując się w tym miejscu na treść art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnik prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą może do kosztów uzyskania przychodów zaliczyć (poza kwotami diet wynikającymi z odrębnych przepisów i wydatkami związanymi z wynajmem środków transportu) faktyczne wydatki związane z wyjazdem służbowym.

Zatem wydatki faktycznie poniesione związane z zakwaterowaniem zarówno Wnioskodawcy jako przedsiębiorcy, jak i zakwaterowaniem jego pracownika przebywającego w podróży służbowej udokumentowane rachunkami lub fakturami stanowią koszty uzyskania przychodów w pełnej wysokości.

W przypadku odbywania podróży środkami transportu publicznego, do kosztów uzyskania przychodów zalicza się równowartość ceny biletu za przejazd określonym środkiem lokomocji.

Koszty dojazdów poniesione przez przedsiębiorcę w trakcie wyjazdu służbowego stanowią koszty uzyskania przychodów z prowadzonej działalności w wysokości wydatków faktycznie poniesionych udokumentowanych, np. biletami na przejazd środkami komunikacji miejskiej, czy rachunkami na zakup usług na przejazd taksówką. Niedopuszczalne jest natomiast ujęcie do kosztów podatkowych przez przedsiębiorcę kosztów dojazdu w wysokości ustalonej w formie ryczałtu.

W świetle powyższego, stwierdzić należy, że o ile podróże krajowe i zagraniczne, jakie odbywa Wnioskodawca i Jego pracownik są podróżami służbowymi, to w ciężar kosztów uzyskania przychodów tejże działalności Wnioskodawca może zaliczyć:

• wartość diet związanych z tymi podróżami, zarówno dla siebie, jak i pracownika wyłącznie w części nie przekraczającej wysokości diet przysługujących pracownikom, określonych w odrębnych przepisach, tj. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. poz.167),
  
• w przypadku najmu samochodów osobowych wykorzystywanych w działalności gospodarczej podczas odbywanej podróży służbowej, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów poniesione i udokumentowane wszelkie wydatki dotyczące tego pojazdu (poza czynszem najmu samochodu), jednak wyłącznie do wysokości nie wyższej niż odpowiadająca kwocie wynikającej z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, pod warunkiem prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.
  
• natomiast w pełnej wysokości Wnioskodawca może ująć jedynie wydatki, którymi finansuje: koszty transportu, np. autobus, pociąg, samolot, koszty noclegów (zarówno swoje, jak i pracownika), koszty innych usług np. najem fotografa w przypadku zakupu nieruchomości, miejscowe opłaty administracyjne (wgląd do dokumentacji geodezyjnej, usługi miejscowych kancelarii prawnych) oraz czynsz najmu samochodu, pod warunkiem właściwego udokumentowania tych wydatków.
  
  

Zatem nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że wszystkie koszty ponoszone przez Niego w związku z odbytymi podróżami służbowymi w pełnej wysokości jest właściwe.

Przy tym podkreślić należy, iż obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Musi to być zatem taki wydatek, którego związek z prowadzoną działalnością nie budzi wątpliwości, a obowiązek wykazania tego związku należy do podatnika.

Niniejszą interpretację wydano przyjmując - na podstawie treści wniosku - że wyjazdy, o których mowa we wniosku są podróżami służbowymi związanymi z prowadzoną działalnością gospodarczą. Jeżeli stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Pana w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002, r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.