Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/4512-453/16-1/MS
z 30 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 15 czerwca 2016 r. (data wpływu 17 czerwca 2016 r.), uzupełnionym pismem z 24 maja 2016 r. (data wpływu 30 maja 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stwierdzenia:

• czy planowana przez Wnioskodawcę (rolnika ryczałtowego) sprzedaż paszy właścicielom koni, które przetrzymywane będą na terenie jego gospodarstwa będzie podlegała zwolnieniu na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT - jest prawidłowe,
• czy planowane przetrzymywanie koni na terenie gospodarstwa Wnioskodawcy oraz pozyskiwanie obornika będzie podlegało opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT - jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 17 czerwca 2016 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stwierdzenia:

• czy planowana przez Wnioskodawcę (rolnika ryczałtowego) sprzedaż paszy właścicielom koni, które przetrzymywane będą na terenie jego gospodarstwa będzie podlegała zwolnieniu na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT.
• czy planowane przetrzymywanie koni na terenie gospodarstwa Wnioskodawcy oraz pozyskiwanie obornika będzie podlegało opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Uzupełnieniem do wniosku jest pismo z 25 maja 2016 r. (data wpływu 30 maja 2016 r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest właścicielem 20 hektarowego gospodarstwa rolnego łączne z dzierżawami. Na części ziem Wnioskodawca uprawia zboża (pszenicę, owies, kukurydzę). Pozostałe grunty przeznaczone są pod uprawę TUZ (trwałych użytków zielonych), z których dwukrotnie w ciągu roku suszone i zbierane jest siano. Gospodarstwo stanowi gospodarstwo rolne w rozumieniu przepisów o podatku rolnym, a właściciele nieruchomości są w KRUSie.

Wnioskodawca posiada 15 ha gruntów ogrodzonych stałym ogrodzeniem, gdzie poprzednio hodowane były bażanty. Wnioskodawca ma 4 konie i wspomniany teren przeznaczył pod chów koni w systemie wolnowybiegowym (tj. bez zamykanej stajni z otwartą wiatą do której konie wchodzą same gdy chcą). Chów wolnowybiegowy jest naturalny i zapewnia zaspokojenie potrzeb koni zgodnie z genetycznymi uwarunkowaniami przy stosunkowo niewielkim nakładzie pracy. Poprzez zbieranie odchodów końskich Wnioskodawca pozyskuje obornik (wartościowy nawóz ekologiczny pryzmowany na płycie gnojowej, a ostatecznie wywożony na grunty orne wchodzące w skład gospodarstwa Wnioskodawcy). Ilość uzyskiwana w ten sposób obornika jest niewystarczająca na potrzeby gospodarstwa Wnioskodawcy. Wobec faktu, iż zakup na własność większej ilości koni jedynie w celu pozyskania nawozu nie byłby uzasadniony ekonomicznie Wnioskodawca chciałby na terenie gospodarstwa przetrzymywać również konie należące do osób trzecich (znajomych). W obrębie gospodarstwa Wnioskodawca będzie prowadził sprzedaż wytworzonych produktów rolnych (siano, słoma, zielonka) oraz owsa właścicielom koni. Za pasze właściciele będą uiszczać opłaty raz w miesiącu, według ilości ustalonych indywidualnie dla każdego konia (w zależności od potrzeb konia). Za korzystanie z terenu gospodarstwa nie będzie pobierana żadna opłata. Celem chowu koni na terenie gospodarstwa będzie pozyskiwanie obornika. Następnie pryzmowany on będzie na płycie gnojowej w celu uzyskania jak najlepszej jakości nawozu organicznego. Ostatecznie wywożony będzie na grunty orne wchodzące w skład gospodarstwa Wnioskodawcy, by utrzymać je w jak najlepszej kulturze rolnej. W związku z czym za zbieranie odchodów końskich, które Wnioskodawca będzie wykonywać we własnym interesie, nie będą pobierane dodatkowe opłaty od właścicieli koni. Karmienie koni dokonywane będzie na zmianę przez Wnioskodawcę i przez innych właścicieli koni. Ruch konie zapewniać będą sobie same na wybiegach (system wolnowybiegowy). Czyszczenie koni, ich szkolenie, zapewnienie im ruchu pod siodłem należeć będzie do ich właścicieli. Właściciele koni we własnym zakresie będą zamawiać i opłacać usługi kowala oraz weterynarza.

W piśmie z 24 maja 2016 r. Wnioskodawca wskazał, że:

1. Przedmiotem działalności rolniczej jest uprawa i sprzedaż zbóż pszenica, owiec, kukurydza oraz słomy pszennej i owsianej oraz suszenie i sprzedaż siana z TUZ (trwałych użytków zielonych).
   
2. Działalność rolniczą Wnioskodawca prowadzi z pomocą współmałżonki. Gospodarstwo jest własnością Wnioskodawcy, było jego własnością jeszcze przed zawarciem małżeństwa. Współmałżonka Wnioskodawcy nie prowadzi żadnej innej działalności.
   
3. Wnioskodawca jest rolnikiem ryczałtowym na podstawie art. 2 pkt 19 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.).
   
4. Wnioskodawca nie jest czynnym podatnikiem VAT, ponieważ jako rolnik ryczałtowy, dokonujący dostawy produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3 wyżej wymienionej ustawy VAT i nie jest zobowiązany do rejestrowania się jako czynny podatnik VAT. Wnioskodawca nie zrezygnował ze zwolnienia i nie dokonał zgłoszenia rejestracyjnego do VAT.
   
5. Dotychczasowa działalność rolnicza (uprawa i sprzedaż zbóż i produktów rolnych wymienionych w pkt 1) nie jest przedmiotem interpretacji. Przedmiotem interpretacji ma być działalność rolnicza polegająca na sprzedaży produktów rolnych (siano, słoma, owies, zielonka) na terenie własnego gospodarstwa Wnioskodawcy właścicielom koni, nieodpłatnie przetrzymywanie obcych koni na terenie gospodarstwa oraz pozyskiwanie obornika końskiego w celu wykorzystania go jako nawóz pod uprawy pól ornych Wnioskodawcy.
   
6. PKWiU prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności to 01.11.Z. Natomiast działalność przedstawiona w opisanym zdarzeniu przyszłym, będąca przedmiotem interpretacji będzie się dodatkowo mieścić w ugrupowaniu 01.43.Z - chów i hodowla koni i pozostałych zwierząt koniowatych. Pozyskiwanie obornika nie jest sklasyfikowane pod żadnym kodem PKD.
   
7. Przychodem z tytułu utrzymywania koni na terenie gospodarstwa będzie pozyskiwany obornik.
   
8. Obornik będzie wykorzystywany tylko i wyłącznie na potrzeby własnego gospodarstwa Wnioskodawcy.
   
9. Małżonka Wnioskodawcy nie prowadzi żadnej działalności.
   
10. Umowa cywilno-prawna. Warunki: Właściciel gospodarstwa udostępnia wybiegi i zobowiązuje się sprzedawać paszę, która będzie rozliczana raz w miesiącu. A właściciele koni zgadzają się na bezpłatne pozyskiwanie obornika i są zobowiązani do czyszczenia koni, zapewnienia im ruchu szkolenia. We własnym zakresie zamawiać i opłacać będą usługi kowala, weterynarza. Odpowiedzialność za konie i wypadki losowe ponosić będą właściciele koni.
    
11. Planowana ilość to 10 koni (w zależności od liczby osób które chętne będą zawrzeć umowę). Na okres od dnia zawarcia umowy do ewentualnego jej wypowiedzenia. W praktyce, dokładna liczba koni i okres ich przetrzymywania nie jest możliwy do przewidzenia.
    
12. Konie przez cały rok będą stały na padokoch z wiatami. Będą miały zapewnione schronienie przed deszczem, śniegiem, wiatrem we wiatach. Konie na zimę obrastają grubym futrem i nie potrzebują zamykania w ciepłej stajni. Z doświadczenia w chowie własnych koni Wnioskodawca wie, że system wolnowybiegowy jest najlepszym sposobem chowu koni. Wpływa korzystnie zarówno na zdrowie psychiczne jak i jego kondycję fizyczną (ruch nieograniczony, kontakt ze stadem, nieograniczony dostęp do świeżego powietrza, promieni słonecznych).
    
13. Właściciel gospodarstwa, zgodnie z umową zawieraną z właścicielami koni nie będzie brał odpowiedzialności za wypadki losowe, które mogą się zdarzyć.
    
14. Harmonogram karmienia będzie uzgadniany na bieżąco. W zależności od tego w jakie dni poszczególni właściciele koni przyjadą. Karmienie będzie wyglądało tak: Gdy któryś z właścicieli koni będzie na terenie gospodarstwa, będzie proszony o nakarmienie koni. Jeśli w danym dniu żadnego właściciela nie będzie karmieniem zajmie się właściciel gospodarstwa z żoną.
    
15. Opłata za pasze będzie obliczana na podstawie ilości siana, słomy, owsa zjedzonych przez poszczególne konie, pomnożonych o cenę danego produktu. Przykład: koń o masie całkowitej 600 kg dziennie zjada: 18 kg siana, 5 kg słomy + 15 kg słomy do ścielenia wiaty + 5 kg owsa. Średnie ceny: siano: 5 zł za kostkę (1 kostka waży 6-7 kg), słoma 4 zł za kostkę (1 kostka waży 6-7 kg), owies: 0,7 zł za 1 kg. Czyli w zaokrągleniu: 20 kg siana = 15 zł, 20 kg słomy = 12 zł, 5 kg owsa = 3,5 zł. Suma = 30,50 zł/dziennie. Czyli miesięcznie = 915 zł. Ilość produktów zużytych przez poszczególne konie będzie zapisywana i kalkulowana co miesiąc.
    
16. Właściciel gospodarstwa nie będzie świadczył żadnych dodatkowych usług oprócz zapewnienia pokarmu i udostępnienia padoku z wiatą.
    
    

W związku z powyższym zadano następujące pytania (sformułowane w piśmie z 24 maja 2016 r.):

1. Czy planowana przez właściciela gospodarstwa (rolnika ryczałtowego) sprzedaż paszy właścicielom koni, które utrzymywane będą na terenie gospodarstwa będzie podlegała zwolnieniu z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.)?
2. Czy planowane przetrzymywanie koni - czyli ich chów na terenie gospodarstwa oraz pozyskiwanie obornika będą podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 ze zm.)?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie przedstawionym w piśmie z 24 maja 2016 r.),

Ad. 1. dostawa produktów pochodzących z własnej działalności rolniczej przez rolnika ryczałtowego jest zwolniona z podatku od towarów i usług oraz świadczenie usług rolniczych przez rolnika ryczałtowego jest zwolnione z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT. Jak stanowi art. 2 pkt 20 wyżej wymienionej ustawy o VAT przez produkty rolne rozumie się towary wymienione w załączniku nr 2 do ustawy oraz towary wytworzone z nich przez rolnika ryczałtowego z produktów pochodzących z jego własnej działalności rolniczej przy użyciu środków zwykle używanych w gospodarstwie rolnym, leśnym i rybackim. W związku z powyższym sprzedaż pasz (pierwsza pozycja tabeli załącznika nr 2 ex 01.1 rośliny inne niż wieloletnie) właścicielom koni będzie podlegała zwolnieniu z podatku od towarów i usług.

Ad. 2. Jak stanowi art. 5 pkt 1 ust. 1 wyżej cytowanej ustawy o VAT, opodatkowaniu podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Za chów koni na terenie gospodarstwa nie będzie pobierana opłata. Pozyskiwanie obornika nie będzie stanowić ani odpłatnej dostawy towarów innemu podmiotowi, ani odpłatnego świadczenia usług na rzecz innego podmiotu. Wobec powyższego pozyskiwanie obornika oraz chów koni osobom trzecim na terenie gospodarstwa nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się:

• za prawidłowe w zakresie stwierdzenia czy planowana przez Wnioskodawcę (rolnika ryczałtowego) sprzedaż paszy właścicielom koni, które przetrzymywane będą na terenie jego gospodarstwa będzie podlegała zwolnieniu na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT,
• za nieprawidłowe w zakresie stwierdzenia czy planowane przetrzymywanie koni na terenie gospodarstwa Wnioskodawcy oraz pozyskiwanie obornika będzie podlegało opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.
  
  

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2016 r., poz. 710, ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do zapisu art. 5a ustawy – towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Podkreślić należy, że prawidłowa pod względem klasyfikacji statystycznych identyfikacja towarów stanowi warunek niezbędny do określenia zakresu opodatkowania na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług.

Tut. Organ informuje, że zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz.U. z 2015 r., poz. 1676) do dnia 31 grudnia 2017 r. dla celów podatku od towarów i usług obowiązuje klasyfikacja wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz.U. z 2008 r. Nr 207, poz. 1293, ze zm.).

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu tym podatkiem. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi być wykonana przez podatnika.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy – działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie art. 15 ust. 4 ustawy, w przypadku osób fizycznych prowadzących wyłącznie gospodarstwo rolne, leśne lub rybackie za podatnika uważa się osobę, która złoży zgłoszenie rejestracyjne, o którym mowa w art. 96 ust. 1.

Zgodnie z ust. 5 ww. artykułu, przepis ust. 4 stosuje się odpowiednio do osób fizycznych prowadzących wyłącznie działalność rolniczą w innych niż wymienione w ust. 4 przypadkach.

Działalność rolnicza została zdefiniowana w art. 2 pkt 15 ustawy, zgodnie z którym przez działalność rolniczą rozumie się produkcję roślinną i zwierzęcą, w tym również produkcję materiału siewnego, szkółkarskiego, hodowlanego oraz reprodukcyjnego, produkcję warzywniczą, gruntową, szklarniową i pod folią, produkcję roślin ozdobnych, grzybów uprawnych i sadowniczą, chów, hodowlę i produkcję materiału zarodowego zwierząt, ptactwa i owadów użytkowych, produkcję zwierzęcą typu przemysłowego lub fermowego oraz chów i hodowlę ryb i innych organizmów żyjących w wodzie, a także uprawy w szklarniach i ogrzewanych tunelach foliowych, uprawy grzybów i ich grzybni, uprawy roślin „in vitro”, fermową hodowlę i chów drobiu rzeźnego i nieśnego, wylęgarnie drobiu, hodowlę i chów zwierząt futerkowych i laboratoryjnych, chów i hodowlę dżdżownic, entomofagów i jedwabników, prowadzenie pasiek oraz chów i hodowlę innych zwierząt poza gospodarstwem rolnym oraz sprzedaż produktów gospodarki leśnej i łowieckiej, z wyjątkiem drewna okrągłego z drzew tropikalnych (PKWiU 02.20.13.0) oraz bambusa (PKWiU ex 01.29.30.0), a także świadczenie usług rolniczych.

Zgodnie z art. 2 pkt 16 pod pojęciem gospodarstwa rolnego rozumie się gospodarstwo rolne w rozumieniu przepisów o podatku rolnym.

Biorąc pod uwagę przytoczoną definicję działalności gospodarczej (art. 15 ust. 2 ustawy) uznać należy, że działalność rolnicza (art. 2 pkt 15 ustawy) mieści się w pojęciu działalności gospodarczej.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej, dokonywaną przez rolnika ryczałtowego oraz świadczenie usług rolniczych przez rolnika ryczałtowego.

Przez rolnika ryczałtowego rozumie się rolnika dokonującego dostawy produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej lub świadczącego usługi rolnicze, korzystającego ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3, z wyjątkiem rolnika obowiązanego na podstawie odrębnych przepisów do prowadzenia ksiąg rachunkowych – art. 2 pkt 19 ustawy.

Zgodnie z art. 2 pkt 20 ustawy, przez produkty rolne rozumie się towary wymienione w załączniku nr 2 do ustawy oraz towary wytworzone z nich przez rolnika ryczałtowego z produktów pochodzących z jego własnej działalności rolniczej przy użyciu środków zwykle używanych w gospodarstwie rolnym, leśnym i rybackim.

Natomiast przez usługi rolnicze, w myśl art. 2 pkt 21 ustawy, rozumie się usługi wymienione w załączniku nr 2 do ustawy.

W załączniku nr 2 do ustawy, który stanowi „Wykaz towarów i usług, od których dostawy i świadczenia przysługuje zryczałtowany zwrot podatku od towarów i usług”, wskazano w pozycji 1 – PKWiU ex 01.1 Rośliny inne niż wieloletnie, z wyłączeniem:

1. bawełny i odziarnionych produktów roślinnych dla przemysłu włókienniczego (PKWiU ex 01.16.1),
2. orzeszków ziemnych w łupinach (PKWiU 01.11.82.0),
3. orzeszków ziemnych łuskanych (PKWiU 01.11.83.0).
   
   

Stosownie do art. 2 pkt 30 ustawy przez PKWiU ex – rozumie się zakres wyrobów lub usług węższy niż określony w danym grupowaniu Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług.

Z przywołanych przepisów wynika, że zwolnienie rolnika ryczałtowego od podatku ma charakter mieszany, tj. przedmiotowo – podmiotowy. Od podatku zwolnieni są tylko rolnicy ryczałtowi i tylko w wyraźnie wskazanym zakresie. Świadczenie usług rolniczych oraz dostawa produktów rolnych przez podmioty inne niż rolnicy ryczałtowi podlega opodatkowaniu na zasadach ogólnych. Ponadto innego rodzaju działalność prowadzona przez rolnika ryczałtowego, nie uprawniająca go do zwolnienia przedmiotowego, np. działalność handlowa, dostawa produktów rolnych innych niż własnej produkcji również podlegać będzie co do zasady opodatkowaniu.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest rolnikiem ryczałtowym, który jest właścicielem 20 hektarowego gospodarstwa rolnego łączne z dzierżawami. Na części ziem Wnioskodawca uprawia zboża (pszenicę, owies, kukurydzę). Pozostałe grunty przeznaczone są pod uprawę TUZ (trwałych użytków zielonych).

Wnioskodawca posiada 15 ha gruntów ogrodzonych stałym ogrodzeniem Wnioskodawca ma 4 konie i wspomniany teren przeznaczył pod chów koni w systemie wolnowybiegowym (tj. bez zamykanej stajni z otwartą wiatą do której konie wchodzą same gdy chcą). Wnioskodawca chciałby na terenie gospodarstwa przetrzymywać również konie należące do osób trzecich (znajomych). W obrębie gospodarstwa Wnioskodawca będzie prowadził sprzedaż wytworzonych produktów rolnych (siano, słoma, kiszonka) oraz owsa właścicielom koni. Za pasze właściciele będą uiszczać opłaty raz w miesiącu, według ilości ustalonych indywidualnie dla każdego konia (w zależności od potrzeb konia).

PKWiU prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności to 01.11.Z. Opłata za pasze będzie obliczana na podstawie ilości siana, słomy, owsa zjedzonych przez poszczególne konie, pomnożonych o cenę danego produktu. Przykład: koń o masie całkowitej 600 kg dziennie zjada: 18 kg siana, 5 kg słomy + 15 kg słomy do ścielenia wiaty + 5 kg owsa. Średnie ceny: siano: 5 zł za kostkę (1 kostka waży 6-7 kg), słoma 4 zł za kostkę (1 kostka waży 6-7 kg), owies: 0,7 zł za 1 kg. Czyli w zaokrągleniu: 20 kg siana = 15 zł, 20 kg słomy = 12 zł, 5 kg owsa = 3,5 zł. Suma = 30,50 zł/dziennie. Czyli miesięcznie = 915 zł. Ilość produktów zużytych przez poszczególne konie będzie zapisywana i kalkulowana co miesiąc.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy dokonując sprzedaży wskazanych we wniosku pasz (siana, słomy, owsa) na rzecz właścicieli przetrzymywanych u siebie koni, może on korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy jako rolnik ryczałtowy.

W tym miejscu wskazać należy, że Wnioskodawca podał, że działalność przedstawiona w opisanym zdarzeniu przyszłym, będąca przedmiotem interpretacji będzie się mieścić w grupowaniu 01.11.Z

Należy dodać, że PKD jest klasyfikacją, która na gruncie ustawy o VAT nie znajduje żadnego zastosowania, natomiast klasyfikacją stosowaną na potrzeby podatku VAT jest Polska Klasyfikacji Wyrobów i Usług zgodnie z ww. rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU).

Zgodnie z Komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11) - zgodnie z zasadami metodycznymi klasyfikacji zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów.

W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania rodzaju prowadzonej działalności, wyrobu lub usługi, towaru, środka trwałego lub obiektu budowlanego zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Ośrodka Interpretacji Standardów Klasyfikacyjnych Urzędu Statystycznego w Łodzi, ul. Suwalska 29, 93-176 Łódź, który udziela informacji w zakresie stosowania wyżej powołanych standardów klasyfikacyjnych.

Zatem, tutejszy organ podatkowy nie jest organem uprawnionym do dokonywania klasyfikacji statystycznych świadczonych przez Wnioskodawcę usług.

Mając na uwadze opis sprawy oraz przedstawione wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że jeżeli sprzedawane przez Wnioskodawcę właścicielom koni produkty rolne tj. – siano, słoma owies pochodzące z własnej działalności rolniczej są objęte PKWiU 01.11, to sprzedaż ta będzie objęta zwolnieniem od podatku na mocy art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Ponadto z wniosku wynika, że Wnioskodawca zawrze z właścicielami koni umowy cywilno-prawne, w oparciu o które udostępni wybiegi i zobowiąże się sprzedawać paszę, która będzie rozliczana raz w miesiącu. A właściciele koni zgodzą się na bezpłatne pozyskiwanie obornika i będą zobowiązani do czyszczenia koni, zapewnienia im ruchu szkolenia. We własnym zakresie zamawiać i opłacać będą usługi kowala, weterynarza. Odpowiedzialność za konie i wypadki losowe ponosić będą właściciele koni. Wnioskodawca planuje tak przetrzymywać 10 koni (w zależności od liczby osób które chętne będą zawrzeć umowę). Konie przez cały rok będą stały na padokach z wiatami. Będą miały zapewnione schronienie przed deszczem, śniegiem, wiatrem we wiatach. Harmonogram karmienia będzie uzgadniany na bieżąco. W zależności od tego w jakie dni poszczególni właściciele koni przyjadą. Karmienie będzie wyglądało tak: Gdy któryś z właścicieli koni będzie na terenie gospodarstwa, będzie proszony o nakarmienie koni. Jeśli w danym dniu żadnego właściciela nie będzie karmieniem zajmie się właściciel gospodarstwa z żoną.

Właściciel gospodarstwa nie będzie świadczył żadnych dodatkowych usług oprócz zapewnienia pokarmu i udostepnienia padoku z wiatą.

Przy czym za korzystanie z terenu gospodarstwa Wnioskodawcy nie będzie pobierana żadna opłata.

W świetle powyższego Wnioskodawca ma wątpliwości czy planowany chów koni na terenie gospodarstwa Wnioskodawcy oraz pozyskanie obornika będzie podlegało opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, że zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Zatem przepis art. 8 ust. 1 ustawy o VAT jest niejako dopełnieniem art. 7 ust. 1 ustawy i ma na celu objęcie opodatkowaniem każdej transakcji wykonywanej w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, która nie stanowi dostawy towarów, przez co realizowana jest w ten sposób zasada powszechności opodatkowania.

Także art. 24 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1 ze zm.) wskazuje, że „świadczenie usług” oznacza każdą transakcję, która nie stanowi dostawy towarów.

Pojęcie świadczenia – składającego się na istotę usługi – należy interpretować zgodnie z jego cywilistycznym rozumieniem. Jak wskazuje art. 353 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 380 ze zm.), świadczenie może polegać na działaniu albo zaniechaniu. Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innego podmiotu. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innego podmiotu), jak i zaniechanie (nie czynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Na świadczenie mogą się też jednocześnie składać zachowania związane z działaniem, jak i zaniechaniem.

Należy zauważyć, iż pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Powyższa definicja jest niewątpliwie szersza niż zakres tego pojęcia w potocznym jego rozumieniu. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej.

Zgodnie z artykułem 25 ww. Dyrektywy 2006/112/WE Rady, świadczeniem usług jest każde zachowanie się podmiotu w wykonaniu stosunku zobowiązaniowego, które niekoniecznie polega na fizycznym wykonaniu jakiejkolwiek czynności lub podjęciu działania. Dyrektywa obejmuje definicją świadczenia usług również zobowiązanie do zaniechania działania bądź do tolerowania czynności lub sytuacji.

Dla stwierdzenia, czy dana czynność albo brak podejmowania czynności stanowi świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej, należy ocenić przedmiotową transakcję w kontekście całego systemu podatku VAT, a w szczególności jego głównych założeń i celów, które zostały wyrażone w artykule 1 Dyrektywy VAT. W myśl tego artykułu, podatek od wartości dodanej jest z założenia podatkiem nałożonym na konsumpcję towarów i usług. Chociaż płatnikiem podatku są wszystkie osoby zaangażowane w kolejne stadia transakcji gospodarczych, faktyczny i ostateczny ciężar podatku spoczywa jedynie na ostatecznym konsumencie. W świetle powyższych założeń opodatkowaniu podlegają tylko takie transakcje, w ramach których występuje możliwy do zidentyfikowania konsument towarów lub usług. W związku z powyższym zaniechanie działania lub tolerowanie czynności lub sytuacji podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywane jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta usługi.

Z powyższego wynika, że usługa jest takim świadczeniem, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, beneficjent świadczenia odnoszący z niego korzyść. Ponadto świadczenie jest opodatkowane, jeżeli jest odpłatne, czyli odbywa się za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie, nagroda. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Powyższa analiza prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług i otrzymaną zapłatą.

Można w tym miejscu wskazać, iż kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

I tak, w wyroku z dnia 15 lipca 1982 r. w sprawie Hong-Kong Trade Development Council, TSUE stwierdził, iż wskazane powyżej czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Analizując głębiej ten problem Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie Apple and Pear Development Council stwierdził, iż czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem).

Z kolei pojęcie „odpłatności” pojawiło się w orzeczeniu z dnia 5 lutego 1981 r., które zapadło na tle przepisów I Dyrektywy VAT z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych (67/227/EWEC). Trybunał wskazał, że termin „zapłata” stanowi integralną część przepisów prawa wspólnotowego, które nie odwołuje się do prawa państw członkowskich dla ustalenia jego znaczenia i zakresu. Stąd też wykładnia tego wyrażenia nie może być pozostawiona dyskrecjonalnemu władztwu każdego państwa członkowskiego. Ponadto Trybunał przypomniał, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego. W końcu – jak wskazał Trybunał – świadczenie wzajemne musi stanowić pewną wartość subiektywną, gdyż podstawą opodatkowania jest świadczenie wzajemne rzeczywiście otrzymane, nie zaś wartość otrzymana według kryteriów obiektywnych.

Na uwagę zasługuje tutaj także orzeczenie w sprawie C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (Holandia), gdzie podkreślono, iż dla wystąpienia opodatkowania podatkiem od towarów i usług konieczne staje się zaistnienie bezpośredniego związku płatności z konkretną czynnością oraz istnienie konsumenta tej czynności.

Zatem pod pojęciem odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu.

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

1. w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
2. świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
   
   

Należy podkreślić, iż oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z powyższego wynika, że jest możliwe zidentyfikowanie konkretnego świadczenia wykonywanego przez określony podmiot (Wnioskodawcę) na rzecz właścicieli koni i wystąpi skonkretyzowane świadczenie, za wykonanie którego Wnioskodawca otrzyma wynagrodzenie, to czynności te należy uznać za świadczenie usług w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca zawrze umowy cywilno-prawne, w oparciu o które udostępni właścicielom koni wybiegi. Wnioskodawca planuje tak przetrzymywać 10 koni (w zależności od liczby osób które chętne będą zawrzeć umowę). Konie przez cały rok będą stały na padokach z wiatami. Będą miały zapewnione schronienie przed deszczem, śniegiem, wiatrem we wiatach. W zależności od tego w jakie dni poszczególni właściciele koni przyjadą karmienie będzie wyglądało tak: gdy któryś z właścicieli koni będzie na terenie gospodarstwa, będzie proszony o nakarmienie koni. Jeśli w danym dniu żadnego właściciela nie będzie karmieniem zajmie się właściciel gospodarstwa z żoną.

Zatem z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca będzie świadczył na rzecz właścicieli koni czynności polegające na przetrzymywaniu ich koni na padokach z wiatami oraz w zależności od potrzeb wyręczał ich będzie w karmieniu. Zatem w przedmiotowej sytuacji istnieje możliwość zidentyfikowania konkretnego świadczenia wykonywanego przez Wnioskodawcę na rzecz właścicieli koni. W tym przypadku istnieją konsumenci, tj. odbiorcy świadczenia (przetrzymywania koni na wybiegach oraz ich karmienia - chowu koni osobom trzecim) odnoszący z niego konkretną korzyść (brak konieczności zapewnienia warunków do osobistego chowu koni).

Zatem w przedmiotowej sprawie istnieją podmioty (właściciele koni), które będą odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z wykonywanymi przez Wnioskodawcę czynnościami w zakresie chowu koni.

W konsekwencji świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz właścicieli koni czynności w zakresie chowu koni należy uznać za świadczenie usług w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług.

Jednocześnie odnosząc się do kwestii czy powyższej świadczonej przez Wnioskodawcę usłudze odpowiada świadczenie wzajemne (wynagrodzenie) ze strony nabywców (właścicieli koni) stwierdzić należy, że jak wynika z wniosku mamy tu do czynienia ze świadczeniem wzajemnym stanowiącym wynagrodzenie. Skoro Wnioskodawca wchodzi w posiadanie produktów ubocznych (obornik), które to produkty mają wymierną wartość ekonomiczną to nie można twierdzić, że mamy do czynienia z czynnością nieodpłatną.

Nie można też pominąć faktu, że klienci Wnioskodawcy zobowiązują się do nabycia pasz dla koni właśnie u Wnioskodawcy (Wnioskodawca we wniosku wskazał, że ma obowiązek zapewnić pokarm dla koni).

Zatem mamy tu do czynienia ze świadczeniami wzajemnymi, co stanowi o odpłatności czynności świadczonej przez Wnioskodawcę.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że chów koni osobom trzecim na terenie gospodarstwa nie będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Wskazać należy, że tutejszy organ nie jest organem uprawnionym do dokonywania klasyfikacji statystycznych świadczonych przez Wnioskodawcę dostaw towarów, zatem niniejszą interpretacje wydano przy założeniu, że będące przedmiotem dostawy towary objęte są symbolem PKWiU 01.11.

W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.