Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP3/4512-340/16/PB
z 3 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 23 czerwca 2016 r. (data wpływu 27 czerwca 2016 r.), uzupełnionym w dniu 15 lipca 2016 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania sprzedaży gruntu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 czerwca 2016 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 15 lipca 2016 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania sprzedaży gruntu.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca wraz z żoną Panią T.B.K. są współwłaścicielami nieruchomości niezabudowanej o nr. xxx, KW xxx, położonej w miejscowości K., gmina K., powiat P., o obszarze 1,81 ha. Nieruchomość jest objęta obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, przyjętym uchwałą rady Gminy K. z dnia 14 września 2009 r. i przeznaczona jest na cele zabudowy magazynowo-przemysłowej. Odnośnie planowanej przyszłej sprzedaży ani Wnioskodawca, ani żona nie podejmowali żadnych działań typu: umieszczanie ogłoszeń „i planowanej sprzedaży w prasie”, internecie czy innych mediach. W kwietniu 2016 r. zgłosiła się spółka pod firmą A.A.L. S.k.-a. z siedzibą w miejscowości W. z propozycją zakupu ww. nieruchomości. W dniu 8 czerwca została zawarta ze spółką przedwstępna umowa sprzedaży, zgodnie z którą sprzedaż nastąpi do 23 października 2017 r., w dacie wskazanej przez kupującego. Jednocześnie w przedmiotowej umowie przedwstępnej przyszłemu kupującemu udzielone zostało pełnomocnictwo do działania w imieniu Wnioskodawcy i swoim (A.A.L. S.k.-a.), w celu przygotowania przez kupującego inwestycji na nieruchomości, z tym zastrzeżeniem, że wszelkie koszty tych działań pokrywa kupujący. Ww. pełnomocnictwo obejmuje: sprzedający wyrażają zgodę i zezwalają kupującemu – od dnia zawarcia ww. umowy aktem notarialnym do dnia zawarcia umowy sprzedaży – na dysponowanie przez kupującego nieruchomością dla celów budowlanych w rozumieniu przepisów ustawy Prawo budowlane, tj. do składania wniosków oraz uzyskiwania, pozwoleń, uzgodnień, sprawozdań, opinii, warunków technicznych przyłączy, a także do prowadzenia na nim (na koszt kupującego) badań i odwiertów niezbędnych do potwierdzenia, iż nieruchomość jest wolna od zanieczyszczeń, a warunki gruntowe umożliwiają realizację na niej inwestycji. Wnioskodawca wraz z żoną ustanowił pełnomocnikiem przedstawiciela wskazanego przez kupującego, który został upoważniony do:

1. Uzyskania warunków technicznych przyłączenia nieruchomości do infrastruktury technicznej, w szczególności przyłączenia do sieci energetycznej, gazowej, teleinformatycznej, wodociągowej, ciepłowniczej, kanalizacji deszczowej i sanitarnej lub innej infrastruktury technicznej umożliwiającej odprowadzanie wód opadowych oraz włączenia do dróg.
2. Uzyskania decyzji o wyłączeniu gruntów z produkcji rolnej, zmiany klasyfikacji gruntów oraz uzyskania decyzji dotyczącej gospodarowania masami ziemi podlegającej ochronie,
3. Uzyskanie decyzji o wycince drzew i krzewów oraz uzyskania decyzji o nasadzeniu zastępczych.

Wszystkie koszty oraz opłaty przyłączeniowe związane z warunkami technicznymi będą obciążały kupującego. Przyszły kupujący planuje na terenie nieruchomości realizację hali magazynowo-logistyczno-produkcyjnej. Współwłaścicielami działki Wnioskodawca wraz z żoną stali się poprzez umowę przekazania posiadania własności gospodarstwa rolnego z 30 lipca 1980 r. od rodziców J. i M. K. Wnioskodawca wraz z żoną dokonał zakupu nieruchomości od Skarbu Państwa:

• 22 stycznia 1982 r., działka nr 204 p powierzchni 0,91 ha,
• 22 stycznia 1982 r. działka nr 213/7 o powierzchni 1,55 ha,
• 24 listopada 1989 r. działka nr 96/1 o powierzchni 0, 04 ha,

Sprzedane zostały działki:

• 29 lipca 1994 r. działka nr 204 o powierzchni 0,91 ha,
• 29 listopada 1994 r. działka nr 199/8 o powierzchni 3,04 ha,
• 31 października 1997 r. działka nr 191/5 o powierzchni 1 ha,
• 5 października 2004 r. działka nr 247/1 – 247/2 o powierzchni 1 ha.

Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej i nie płaci podatku od towarów i usług. Przedmiotowa działka niezabudowana nr 207 od momentu nabycia była i jest wykorzystywana rolniczo (zasiewy rolne). Obecnie od czterech lat jest przedmiotem najmu dla sąsiadującego rolnika, wykorzystywana rolniczo. Wnioskodawca nie występował z wnioskiem „o uchwalenie ww. działki z przeznaczeniem na cele zabudowy magazynowo – przemysłowej”. W obecnym czasie nie planuje dokonywać kolejnych transakcji dotyczących sprzedaży nieruchomości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż ww. nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (stawką podstawową)?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż nieruchomości nie będzie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Ani Wnioskodawca ani żona nie prowadzą działalności gospodarczej, nie są również podatnikami VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 - zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Definicję towaru ustawodawca zawarł w art. 2 pkt 6 ustawy. W myśl tego przepisu, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Według art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380, z późn. zm.), rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne.

W myśl art. 46 § 1 ww. Kodeksu, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług, podlega opodatkowaniu, ale tylko taka, która wykonana jest przez podmiot, który w związku z jej realizacją występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zdefiniowane zostały w art. 15 ust. 1 i ust. 2 tej ustawy. Podatnikami - według zapisu art. 15 ust. 1 - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, zgodnie z ust. 2 tego artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ponadto należy zwrócić uwagę na treść przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady. Mianowicie zgodnie z art. 9 Dyrektywy, podatnikiem jest każda osoba wykonująca samodzielnie i niezależnie od miejsca zamieszkania działalność gospodarczą bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu. Powyższe przepisy wskazują, że niezależnie od częstotliwości wykonania danej czynności, czynność ta podlega opodatkowaniu, jeśli podmiot wykorzystuje w sposób ciągły w celach zarobkowych swój majątek.

Aby dostawę towarów uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że sprzedawane towary zostały nabyte w celu wykorzystania ich w działalności gospodarczej. Warunkiem opodatkowania danej czynności – w świetle powyższych przepisów – jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Jeśli natomiast osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego (np. działek gruntu), a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Należy mieć też na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i podejmowanych w odniesieniu do niego działań w całym okresie posiadania. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych co stwierdził Trybunał Sprawiedliwości UE w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Ülzen v. Dieter Albrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanego powyżej orzeczenia C-291/92 wynika zatem, że aby uznać nieruchomość za majątek prywatny podatnika, podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości faktycznie wykorzystywać ją w całości do celów osobistych.

Należy wskazać, że w odniesieniu do czynności sprzedaży nieruchomości gruntowych, Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydał wyrok z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby (C-180/10) i Emilian Kuć, Halina Jeziorska-Kuć (C-181/10).

Podkreślić należy, że powołane orzeczenia TSUE wyznaczają aktualnie kierunki interpretacyjne i stanowi podstawę orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego i Wojewódzkich Sądów Administracyjnych, np. NSA z dnia 23 stycznia 2014 r. (sygn. akt I FSK 143/13), z dnia 17 grudnia 2013 r. (sygn. akt I FSK 114/13), z dnia 9 listopada 2011 r. (sygn. akt. I FSK 1656/11 i 1658/11) oraz WSA z dnia 10 października 2013 r. (sygn. akt I SA/Po 379/13), z dnia 14 grudnia 2011 r. (sygn. akt I SA/Po 730/11), które zapadły na tle wyroku Trybunału.

Z powyższych wyroków wynika, że podejmowanie zorganizowanych działań, takich jak podział gruntu na mniejsze działki, uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zabudowy, wykonywanie czynności marketingowych świadczy o tym, że czynności te będą przybierały formę zawodową (profesjonalną).

W świetle art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jak stanowi art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Tereny budowlane - stosownie do treści art. 2 pkt 33 ustawy - są to grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści przywołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że transakcja sprzedaży ww. nieruchomości gruntowej będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Z treści wniosku wynika bowiem, że niezabudowana nieruchomość została oddana w najem, a więc jest ona wykorzystywana w działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Zatem w transakcji sprzedaży Wnioskodawca wystąpi w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Należy również podkreślić, że Wnioskodawca przed dokonaniem transakcji zbycia przedmiotowej działki upoważnił nabywcę do podjęcia w jego imieniu działań zmierzających do przygotowania przedmiotowego gruntu do sprzedaży w takim zakresie, w jakim podejmują je handlowcy w ramach profesjonalnego obrotu nieruchomościami, tj.: składania wniosków oraz uzyskiwania pozwoleń, uzgodnień, sprawozdań, opinii, warunków technicznych przyłączy, prowadzenia badań, odwiertów, uzyskiwanie decyzji o wyłączeniu gruntów z produkcji rolnej, zmiany klasyfikacji gruntów, uzyskiwanie decyzji o wycince drzew i krzewów, itp. Bez znaczenia jest przy tym fakt, że nie podejmowano działań marketingowych wykraczających poza zwykłe formy ogłoszenia.

Zauważenia wymaga także fakt, że przedmiotowa działka gruntu znajduje się na terenie objętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego przewidującym jej przeznaczenie pod zabudowę. Zatem jest to teren budowlany w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy, który nie jest objęty zwolnieniem na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

W konsekwencji transakcja zbycia ww. gruntu podlegać będzie – stosownie do treści art. 41 ust. 1, w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług – opodatkowaniu 23% stawką podatku.

Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionych we wniosku okoliczności sprawy, co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Końcowo zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Stroną wniosku o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest Wnioskodawca, a zatem niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie w zakresie jego praw i obowiązków. Oznacza to, że wydana interpretacja indywidualna nie ma mocy wiążącej dla żony Wnioskodawcy, która chcąc uzyskać taką interpretację powinna wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej wydanie. W konsekwencji regulacje zawarte w art. 14k 14n Ordynacji podatkowej nie będą miały zastosowania do żony wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.