2016.08.31 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/4512-455/16-6/JŻ
z 31 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 15 czerwca 2016 r. (data wpływu 22 czerwca 2016 r.), uzupełnionym w dniu 2 sierpnia 2016 r. (data wpływu 4 sierpnia 2016 r.), na wezwanie tut. Organu z dnia 26 lipca 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 czerwca 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Wniosek został uzupełniony w dniu 2 sierpnia 2016 r. (data wpływu 4 sierpnia 2016 r.), na wezwanie tut. Organu z dnia 26 lipca 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (zwany dalej Spółką) jest spółką mającą siedzibę w Wielkiej Brytanii i działającą na podstawie prawa brytyjskiego. Spółka ma status spółki Limited, czyli spółki zbliżonej charakterem do polskiej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Spółka ma jednego wspólnika, będącego jednocześnie osobą zarządzającą Spółką.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży towarów. Niniejszy wniosek dotyczy transakcji dostawy towarów na rzecz nabywców będących podatnikami podatku od towarów i usług. Towary zamawiane są przez Spółkę u dostawcy z Chin i transportowane bezpośrednio z Chin na terytorium Polski (dostawca z Chin wystawia fakturę na Spółkę, a Spółka na nabywców z Polski). Spółka odpowiedzialna jest za rozliczenie importu towarów na terytorium Polski, a następnie dostawę towarów do nabywcy w Polsce.

Spółka nie ma w Polsce żadnych własnych zasobów ludzkich (nie zatrudnia pracowników, nie ma współpracowników). Za prowadzenie spraw Spółki odpowiada wyłącznie wspólnik będący jednocześnie osobą zarządzającą.

Spółka posiada natomiast na terytorium Polski spółkę - córkę (spółka z o.o.), w której posiada 100% udziałów (zwaną dalej Spółką PL). Spółka PL nie zatrudnia pracowników, a wszystkie czynności w jej imieniu wykonuje członek zarządu (członek zarządu Spółki PL jest powiązany osobowo z członkiem zarządu Spółki).

Spółka PL świadczy na rzecz Spółki kompleksową usługę o charakterze marketingowo - logistyczno - szkoleniowym związaną ze sprzedażą towarów na terytorium Polski, za co otrzymuje wynagrodzenie. W ramach świadczonej usługi Spółka PL zobowiązana jest w szczególności do: działań marketingowych i informacyjnych związanych z towarami sprzedawanymi przez Spółkę, odbioru i przechowywania towarów wysyłanych z Chin, wysyłania lub transportowania towarów do nabywców w Polsce oraz przeszkolenia nabywców z zasad używania tych towarów. Jako miejsce dostawy towarów z Chin wskazany jest adres miejsca zamieszkania członka zarządu Spółki PL, skąd towar jest dostarczany do nabywcy na terytorium Polski.

odbieranie wszelkiej korespondencji adresowanej do Spółki,
umożliwienie przedstawicielom Spółki osobistego odbierania korespondencji w godzinach otwarcia biura,
możliwość wysyłania przez Spółkę własnej korespondencji za pośrednictwem biura (w uwzględnieniem limitów wynikających z umowy),
skanowanie i przesyłanie otrzymanej korespondencji na adres mailowy.

Przedmiot umowy nie obejmuje udostępniania Spółce powierzchni biurowej. Umowa ma więc na celu udostępnienie adresu do korespondencji, a nie udostępnienie powierzchni biurowej. Przy czym w czasie pobytu wspólnika Spółki w Polsce, korzysta on z usługi wynajmu miejsca biurowego czy sali szkoleniowej, ale jest to wynajem na godziny lub dni (na zasadach coworkingu). Poza tym Spółka nie posiada oraz nie wynajmuje w Polsce biura, magazynów lub innych nieruchomości.

W 2015 i 2016 r. Spółka zakupiła w Polsce m.in.:

usługi obsługi należności celnych,

usługi reklamowe,

usługi tłumaczeniowe,

usługi marketingowe,

usługi transportowe,

usługi druku katalogów i ulotek,

usługi projektowania i pozycjonowania strony internetowej,

usługi projektowania (logo, ulotki, baneru, katalogu oraz reklamy),

usługi prawnicze (regulamin strony internetowej).

Spółka nie jest zarejestrowana jako podatnik podatku od wartości dodanej w Wielkiej Brytanii ze względu na nieprzekroczenie limitu sprzedaży powodującego obowiązek takiej rejestracji (83 000 funtów). Spółka nie jest zarejestrowana jako podatnik VAT w Polsce.

Nabywcami towarów są podmioty będące podatnikami podatku VAT w rozumieniu art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług, posiadające siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy Spółka posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku od towarów i usług?
Czy jeśli Spółka nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, to zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 i art. 17 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku opisanych transakcji sprzedaży podatnikiem VAT jest wyłącznie nabywca towarów, a Spółka nie rozlicza podatku należnego?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zasady opodatkowania podatkiem od towarów i usług określa ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej w skrócie u.p.t.u.). Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 u.p.t.u. „podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku dostawy towarów innych niż gaz w systemie gazowym, energia elektryczna w systemie elektroenergetycznym, energia cieplna lub chłodnicza przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
nabywcą jest:
- w przypadku nabycia gazu w systemie gazowym, energii elektrycznej w systemie elektroenergetycznym, energii cieplnej lub chłodniczej przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej - podmiot zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4 lub art. 97 ust. 4,
- w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana zgodnie z art. 97 ust. 4,
dostawa towarów nie jest dokonywana w ramach sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju”.

Przepisy u.p.t.u. nie określają co należy rozumieć przez stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (dalej w skrócie SMPD). W celu zdefiniowania SMPD należy odwołać się do rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej jako rozporządzenie) oraz do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej w skrócie TSUE).

Zgodnie z art. 53 ust. 1 rozporządzenia: „Na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika uwzględnia się wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy”. W podobny sposób SMPD zostało zdefiniowane na potrzeby ustalenia miejsca świadczenia usług w art. 11 rozporządzenia.

W taki sam sposób definiuje się SMPD w orzecznictwie TSUE. Pomimo zdefiniowania SMPD w rozporządzeniu, to orzecznictwo Trybunału nadal zachowuje swoją aktualność i stanowi cenne źródło wskazówek przydatnych przy interpretacji przepisów. W wyroku Trybunału z 28 czerwca 2007 r. (sygn. C - 73/06) stwierdzono: „Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w 1 sprawie 168/84 Berkholz, Rec. str. 2251, pkt 18; ww. wyrok w sprawie DFDS, pkt 20 oraz wyrok z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C-190/95 ARO Lease, Rec. str. I-4383, pkt 15). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (ww. wyrok w sprawie ARO Lease, pkt 16)”.

Powyższe definicje SMPD są powszechnie akceptowane przez organy podatkowe. Przykładowo w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 27 maja 2009 r. (sygn. IPPP2/443-215/09-2/BM) czytamy: „Jak wynika z samej nazwy stały to: trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny - stale miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwała na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie to winno również przybrać konkretny wymiar osobowo - rzeczowy. Tym samym dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego”.

W świetle powyższego o SMPD można mówić, jeśli działalność prowadzona w Polsce będzie spełniała łącznie następujące warunki:

działalność cechuje się określonym poziomem stałości,
istnieje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego koniecznego do prowadzenia działalności gospodarczej,
istnieje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza technicznego koniecznego do prowadzenia działalności gospodarczej,
działalność jest wykonywana w sposób niezależny.

Powyższe warunki należy odnieść do przedstawionego stanu faktycznego dotyczącego Spółki i jej działalności gospodarczej.

Stałość prowadzonej działalności

SMPD musi się cechować, jak sama nazwa wskazuje, stałością. Zgodnie z językowym znaczeniem „stały” to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. SMPD musi się charakteryzować takim stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu w sposób permanentny, a nie przemijający czy okresowy. Kryterium stałości trzeba odnosić również do struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego.

W ocenie Spółki w przedstawionym stanie faktycznym nie można mówić o spełnieniu kryterium stałości działalności w Polsce. Na wstępie należy zauważyć, że o stałości działalności nie może świadczyć „umowa na usługi biurowe”. Przedmiotem tej umowy jest udostępnianie Spółce adresu korespondencyjnego oraz obsługa przychodzącej i wychodzącej korespondencji listownej. Takie usługi, nawet jeśli trwają przez dłuży czas, nie mogą wykazywać na stałość działalności, ponieważ są niewystarczające do tego, aby w ogóle mówić o SMPD w Polsce. Adres korespondencyjny stanowi jedynie najprostsze narzędzie niezbędne do prowadzenia działalności, ale z całą pewnością niestarczające do stwierdzenia, że mamy do czynienia ze SMPD.

Spółka nie ma w Polsce stałego zaplecza biurowego. Korzystanie z usług wynajmu miejsca biurowego oraz sali szkoleniowej nie nosi cech stałości. Mamy bowiem do czynienia z wynajmem na godziny lub dni na zasadach coworking (wspólnego miejsca pracy wynajmowanego w zależności od potrzeb). Wspólnik, będący jednocześnie osobą zarządzającą Spółką, korzysta z tego biura wyłącznie w czasie swoich pobytów w Polsce oraz w zależności od potrzeb, a Spółka płaci jedynie za faktycznie wykorzystane dni lub godziny najmu. Poza tym miejscem biurowym Spółka nie posiada oraz nie wynajmuje w Polsce innego biura. Pod względem zaplecza biurowego nie można zatem uznać, że działalność wykonywana w Polsce ma charakter stały.

Spółka nie posiada w Polsce zaplecza personalnego, o czym będzie mowa dalej. Nie mniej jednak brak pracowników lub współpracowników zatrudnianych przez Spółkę w Polsce świadczy o braku stałości jej działalności w Polsce. Gdyby Spółka zatrudniała pracowników w Polsce (np. osoby odpowiedzialne za poszukiwanie nabywców towarów), to wówczas można by mówić że jej działalność w Polsce cechuje się stałością, ponieważ jest trwale związana z Polską. W omawianym stanie faktycznym nie mamy do czynienia z taką sytuacją, a więc także z punktu widzenia zaplecza personalnego nie można mówić o stałości.

Struktura w zakresie zaplecza personalnego

Kolejnym warunkiem do uznania, że działalność w Polsce stanowi SMPD jest stwierdzenie, że istnieje w Polsce struktura w zakresie zaplecza personalnego koniecznego do prowadzenia działalności gospodarczej. Przez zaplecze personalne należy rozumieć pracowników, zleceniobiorców lub inne osoby, które odpowiadają w SMPD za wykonywanie działalności gospodarczej.

Odnosząc to do omawianego stanu faktycznego Spółka uważa, że nie ma ona w Polsce zaplecza personalnego koniecznego do prowadzenia działalności gospodarczej. Po pierwsze, Spółka nie zatrudnia w Polsce na stałe żadnych osób na umowę o pracę albo umowę zlecenie. Spółka nie ma pracowników lub zleceniobiorców odpowiedzialnych za poszukiwanie nabywców towarów albo za obsługę sprzedaży towarów, czyli za podstawowy przedmiot działalności Spółki. W takiej sytuacji nie można mówić o istnieniu jakiegokolwiek zaplecza personalnego. Po drugie, za prowadzenie spraw Spółki w Polsce odpowiada jej wspólnik i jednocześnie osoba zarządzająca. To on zajmuje się takimi czynnościami jak: zamawianie towarów z Chin, poszukiwanie nabywców towarów, negocjowanie warunków sprzedaży, zawieranie umów sprzedaży, itp. Osoba zarządzająca Spółką nie może być uznana za zaplecze personalne w Polsce, które statuuje SMPD. Posiadanie przez Spółkę zarządu jest bowiem realizacją obowiązku prawnego (osoby prawne działają przez swoje organy), a nie formą tworzenia zaplecza personalnego. Ponadto mamy do czynienia ze spółką brytyjską, a więc osoba zarządzająca Spółką powinna być łączona z działalnością główną w Wielkiej Brytanii, a nie z działalnością w Polsce. Po trzecie, umowa ze Spółką PL na nabycie usługi o charakterze marketingowo - logistyczno - szkoleniowym nie może być uznana za powstanie zaplecza personalnego w Polsce. Spółka PL jest samodzielnym podmiotem prawnym wykonującym działalność gospodarczą w Polsce. Zawarcie umowy ze Spółką PL nie może zatem wpływać na to, gdzie będzie SMPD wykonywanej przez Spółkę. Mamy do czynienia z typową sytuacją nabycia usług od innego podmiotu gospodarczego, które nie może być uznane za istnienie zaplecza personalnego Spółki w Polsce.

Podsumowując ten fragment można stwierdzić, że obecność Spółki w Polsce nie przybrała takiej postaci, aby można było mówić o istnieniu SMPD w Polsce, ponieważ Spółka nie ma tutaj struktury w zakresie zaplecza personalnego koniecznego do prowadzenia działalności gospodarczej.

Struktura w zakresie zaplecza technicznego

O SMPD można mówić, jeśli istnieje struktura w zakresie zaplecza technicznego konieczna do prowadzenia działalności gospodarczej. Zaplecze techniczne, to infrastruktura konieczna do prowadzenia działalności gospodarczej. Mogą to być biura, magazyny, maszyny, urządzenia, itd. Rodzaj zaplecza będzie zależał od rodzaju prowadzonej działalności.

W ocenie Spółki w jej przypadku nie można uznać, że istnieje struktura w zakresie zaplecza technicznego, która powoduje powstanie SMPD. Nie można uznać za zaplecze techniczne „umowy na usługi biurowe” i związanej z nią usługi udostępniania Spółce adresu korespondencyjnego w Polsce oraz obsługi korespondencji. Umowa ta ma na celu jedynie udostępnienie adresu korespondencyjnego oraz obsługę korespondencji, a więc czynności o charakterze administracyjnym. Oczywistym jest, że Spółka musi mieć w Polsce punkt kontaktowy. Rolę takiego punktu spełnia właśnie adres korespondencyjny. Jednak istnienie takie adresu nie może być uznane za zaplecze techniczne. Adres korespondencyjny jest niewystarczający do stwierdzenia, że podmiot posiada zaplecze techniczne kreujące SMPD.

Natomiast odnośnie przechowywania towarów, to za usługi logistyczne, w tym przechowywanie odpowiedzialna będzie Spółka PL, czyli odrębny od Spółki podmiot prawny. Spółka nie będzie w Polsce właścicielem albo najemcą magazynów lub innych nieruchomości przeznaczonych do przechowywania towarów. Tym samym Spółka nie będzie miała w Polsce zaplecza technicznego koniecznego do stwierdzenia, że posiada tutaj SMPD.

Wykonywanie działalności w sposób niezależny

W orzecznictwie TSUE wskazuje się, że SMPD powinno umożliwiać prowadzenie działalności w sposób niezależny od działalności głównej. Oczywiście SMPD jest zawsze częścią działalności gospodarczej prowadzonej przez podatnika. W związku z tym powinna to być względna niezależność rozumiana jako samodzielność w podejmowaniu decyzji lub zawieraniu umów związanych z działalnością SMPD.

W wyroku Trybunału z 17 lipca 1997 r. (sygn. C -190/95) wskazano, że jeśli spółka leasingowa nie posiada w państwie członkowskim zarówno własnego personelu, jak i struktury organizacyjnej, która ma wystarczający stopień trwałości umożliwiający sporządzanie umów bądź podejmowanie decyzji zarządczych i w ten sposób umożliwiający niezależne świadczenie usług, to nie można przyjąć, iż spółka ta posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Podstawą do takiego stwierdzenia było uznanie, że usługi leasingu polegają zasadniczo na negocjowaniu, sporządzaniu i podpisywaniu umów leasingowych, co miało miejsce wyłącznie w państwie siedziby spółki leasingowej.

W omawianym stanie faktycznym nie można mówić, że część działalności gospodarczej prowadzona przez Spółkę w Polsce jest niezależna od głównej działalności gospodarczej prowadzonej w Wielkiej Brytanii. Tym samym nie można mówić o SMPD w Polsce.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego Spółka ma jednego wspólnika, który jest jednocześnie osobą zarządzającą Spółką. Osoba ta prowadzi sprawy Spółki zarówno w Wielkiej Brytanii, jak i w Polsce. Spółka nie zatrudnia innych osób, a w szczególności osób na stanowiskach zarządczych lub kierowniczych. Tym samym zarządzanie Spółką znajduje się w całości w rękach jednej osoby - wspólnika Spółki. Wspólnik jest odpowiedzialny za podejmowanie decyzji zarządczych, poszukiwanie nabywców towarów, negocjowanie umów, podpisywanie umów, itd. Cała działalność Spółki (zarówno ta w Wielkiej Brytanii, jak i ta w Polsce) jest koordynowana i zarządzana przez jedną osobę. Nie można zatem wydzielić działalności w Polsce w oparciu o kryterium niezależności w zakresie prowadzonej sprzedaży towarów. Brak niezależności oznacza w tym przypadku, że Spółka nie posiada SMPD w Polsce.

Także wykonywanie usług przez Spółkę PL na rzecz Spółki wskazuje, że działalność wykonywana w Polsce nie ma charakteru niezależnego. Spółka PL świadczy na rzecz Spółki usługę o charakterze marketingowo - logistyczno - szkoleniowym. Niemniej jednak za podpisywanie umów, negocjowanie warunków sprzedaży, wystawienie faktur, itd. odpowiedzialna jest Spółka, a nie Spółka PL. Czynności Spółki PL ograniczają się do obsługi transakcji, a więc np. do wysyłania towarów do nabywcy.

Potwierdza to interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 21 listopada 2011 r. (sygn. IPPP3/443-1058/11-4/MK): „W tym miejscu należy zaznaczyć, że „niezależny przedstawiciel Spółki na Polskę” prowadzi odrębną działalność gospodarczą dokonując wszelkich czynności we własnym imieniu i na własne ryzyko gospodarcze. Mamy więc do czynienia z sytuacją w której podmiot zewnętrzny świadczy na rzecz Spółki szeroko rozumiane czynności marketingowe, obejmujące m.in. pozyskiwanie zamówień na dostawy, przeprowadzanie szkoleń dla nabywców towarów, czy organizację wysyłek i transportu towarów z magazynu do klienta. Fakt, że niezależny przedstawiciel na podstawie umowy cywilno-prawnej wykonuje czynności marketingowe na rzecz Spółki nie oznacza jeszcze, że taka działalność pozwala na uznanie obecności czynnika ludzkiego wskazującego na posiadanie na terytorium kraju stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Należy ponadto zauważyć, że obecność czynnika ludzkiego umożliwiać ma podejmowanie podstawowych procesów decyzyjnych. W przedmiotowym przypadku wszystkie zamówienia klientów na dostawy kierowane są do przedstawiciela Spółki, który następnie przekazuje je Spółce a ta po akceptacji zamówień wydaje dyspozycje dostarczenia towarów do nabywcy oraz wystawia im faktury VAT. Wszelkich procesów decyzyjnych dokonuje zatem Wnioskodawca nie zaś co należy podkreślić niezależny przedstawiciel. Mając na uwadze powyższe nie można zgodzić się z Wnioskodawcą jakoby działalność w imieniu Spółki niezależnego „przedstawiciela” wypełniała kryterium obecności stałego personelu”.

Na zakończenie należy wskazać, że zakupione przez Spółkę w Polsce m.in. usługi reklamowe, usługi marketingowe oraz usługi projektowe nie mogą wskazywać na istnienie SMPD. Definicje SMPD zawarte w rozporządzeniu i orzecznictwie Trybunału nie odwołują się do kryterium miejsca dokonywania zakupów związanych z działalnością gospodarczą. Tym samym fakt dokonywania takich zakupów w Polsce nie może przesądzać o istnieniu SMPD w Polsce. Ponadto trzeba mieć na uwadze, że w zglobalizowanej gospodarce, dodatkowo w ramach Unii Europejskiej, jest czymś normalnym i powszechnym, że podmioty z jednego kraju dokonują zakupu usług w innym kraju. Nie bez znaczenia jest także to, że usługi nabywane w Polsce mogą być tańsze od usług nabywanych w Wielkiej Brytanii.

Mając na uwadze powyższe Spółka uważa, że nie ma ona SMPD w Polsce, na co wskazują następujące okoliczności:

Spółka nie zatrudnia w Polsce pracowników lub współpracowników, a tym samym nie ma zaplecza personalnego koniecznego do prowadzenia działalności gospodarczej,

Spółka korzysta z usług Spółki PL w zakresie obsługi transakcji sprzedaży towarów, ale są to usługi świadczone przez odrębny podmiot (odrębnego od Spółki przedsiębiorcę),

Spółka korzysta w Polsce z wynajmu miejsca biurowego oraz sali szkoleniowej na godziny lub dni na zasadach coworking, a więc nie ma stałego zaplecza biurowego w Polsce,

cała działalność gospodarcza Spółki jest koordynowana i zarządzana przez jedną osobą, a więc nie można uznać, że działalność w Polsce jest prowadzona niezależnie od działalności głównej,

działalność w Polsce nie posiada samodzielności w podejmowaniu decyzji lub zawieraniu umów z nią związanych w stosunku do działalności głównej w Wielkiej Brytanii,

nabywanie przez Spółkę usług w Polsce nie może świadczyć o posiadaniu SMPD w Polsce, ponieważ nie jest to warunek uznania za SMPD.

Reasumując: w ocenie Wnioskodawcy Spółka nie posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 5 u.p.t.u.

Ad 2

Cytowany już w stanowisku do pytania pierwszego art. 17 ust. 1 pkt 5 u.p.t.u. określa sytuację, w której podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary. Zgodnie z art. 17 ust. 2 u.p.t.u. „W przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego”. Z powyższego wynika, że jeśli spełnione zostaną warunki określone w art. 17 ust. 1 pkt 5 u.p.t.u., to podatnikiem podatku VAT będzie nabywca towarów, a Spółka nie rozlicza podatku należnego.

W zakresie sprzedawcy towarów warunkiem jest, aby był on podatnikiem nieposiadającym siedziby działalności gospodarczej oraz SMPD na terytorium kraju, nie zarejestrowanym jako podatnik VAT w Polsce. Spółka jest podatnikiem podatku od wartości dodanej w Wielkiej Brytanii, ponieważ prowadzi działalność gospodarczą (spełnia definicję podatnika z art. 28a). Ze względu na nieprzekroczenie limitu sprzedaży wynoszącego 83 000 funtów Spółka nie musi się rejestrować jako podatnik i płacić podatku (podobnie na gruncie u.p.t.u. podmiot korzystający ze zwolnienia z art. 113 u.p.t.u. nie ma obowiązku rejestracji i płacenia podatku, ale jest podatnikiem w rozumieniu art. 28a u.p.t.u..). Nie zmienia to jednak faktu, że Spółka jest podatnikiem. Spółka nie ma siedziby działalności gospodarczej w Polsce, lecz w Wielkiej Brytanii. Spółka nie ma także SMPD w Polsce, co zostało obszernie omówione w stanowisku do pytania pierwszego. Spółka nie jest zarejestrowana jako podatnik VAT w Polsce. Tym samym warunki stosowania art. 17 ust. 1 pkt 5 u.p.tu. dotyczące dostawcy towarów należy uznać za spełnione.

W zakresie nabywcy towarów warunkiem jest, aby był on podatnikiem w rozumieniu art. 15 u.p.t.u. oraz posiadał siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju. W stanie faktycznym wskazano, że nabywcami towarów są podmioty będące podatnikami podatku VAT w rozumieniu art. 15 u.p.t.u., posiadające siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, a tym samym warunek ten należy uznać za spełniony.

Ostatni warunek stosowania art. 17 ust. 1 pkt 5 u.p.t.u., to wymóg aby dostawa towarów nie była dokonywaną w ramach sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju. Jak wskazano w stanie faktycznym towary będą importowane z Chin do Polski i następnie sprzedawane w Polsce. Tym samym nie wystąpi sprzedaż wysyłkowa na terytorium kraju w rozumieniu art. 2 pkt 24 u.p.t.u., ponieważ towary nie będą wysyłane lub transportowane z terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej na terytorium Polski.

Reasumując: Spółka uważa, że wszystkie warunki stosowania art. 17 ust. 1 pkt 5 u.p.t.u. są spełnione w omawianym stanie faktycznym: w związku z tym w przypadku opisanych transakcji sprzedaży podatnikiem VAT jest wyłącznie nabywca towarów, a Spółka nie rozlicza podatku należnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy - przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy - przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku dostawy towarów innych niż gaz w systemie gazowym, energia elektryczna w systemie elektroenergetycznym, energia cieplna lub chłodnicza przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
nabywcą jest:
- w przypadku nabycia gazu w systemie gazowym, energii elektrycznej w systemie elektroenergetycznym, energii cieplnej lub chłodniczej przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej - podmiot zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4 lub art. 97 ust. 4,
- w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana zgodnie z art. 97 ust. 4,
dostawa towarów nie jest dokonywana w ramach sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 17 ust. 2 ustawy – w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Przepisy ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 2 stosuje się również, w przypadku gdy usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej lub inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów, jeżeli usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada takie inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, nie uczestniczy w tych transakcjach (art. 17 ust. 1a ustawy).

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Na podstawie art. 28b ust. 2 ustawy, w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

W przedmiotowym wniosku wskazano, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży towarów. Towary zamawiane są przez Spółkę u dostawcy z Chin i transportowane bezpośrednio z Chin na terytorium Polski (dostawca z Chin wystawia fakturę na Spółkę, a Spółka na nabywców z Polski). Spółka odpowiedzialna jest za rozliczenie importu towarów na terytorium Polski, a następnie dostawę towarów do nabywcy w Polsce.

Spółka posiada natomiast na terytorium Polski spółkę córkę, w której posiada 100% udziałów. Spółka PL nie zatrudnia pracowników, a wszystkie czynności w jej imieniu wykonuje członek zarządu (członek zarządu Spółki PL jest powiązany osobowo z członkiem zarządu Spółki).

Spółka zawarła w Polsce „umowę na usługi biurowe”. Przedmiotem tej umowy jest udostępnienie Spółce adresu nieruchomości położonej w Polsce, jako adresu korespondencyjnego w związku z prowadzoną działalnością oraz zorganizowanie obsługi biurowej Spółki. Obsługa ta obejmuje: odbieranie wszelkiej korespondencji adresowanej do Spółki, umożliwienie przedstawicielom Spółki osobistego odbierania korespondencji w godzinach otwarcia biura, możliwość wysyłania przez Spółkę własnej korespondencji za pośrednictwem biura (z uwzględnieniem limitów wynikających z umowy), skanowanie i przesyłanie otrzymanej korespondencji na adres mailowy.

W 2015 i 2016 r. Spółka zakupiła w Polsce m.in.: usługi obsługi należności celnych, usługi reklamowe, usługi tłumaczeniowe, usługi marketingowe, usługi transportowe, usługi druku katalogów i ulotek, usługi projektowania i pozycjonowania strony internetowej, usługi projektowania (logo, ulotki, baneru, katalogu oraz reklamy), usługi prawnicze (regulamin strony internetowej).

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą m.in. ustalenia czy Spółka posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, stosowanego w tym zakresie od dnia 1 lipca 2011 r. zwanego dalej „rozporządzeniem”.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia, na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;

począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;

do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;

art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 11 ust. 3 rozporządzenia).

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

W wyroku C-73/06 z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg Sarl przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern, w którym podstawowym zagadnieniem było określenie pojęcia siedziby dla celów działalności gospodarczej w kontekście prawa do zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium Wspólnoty, odnośnie stałego miejsca prowadzenia działalności należy przytoczyć pkt 54 orzeczenia, w myśl którego: „Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (zob. wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie 168/84 Berkholz, Rec. str. 2251, pkt 18; ww. wyrok w sprawie DFDS, pkt 20 oraz wyrok z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C-190/95 ARO Lease, Rec. str. I-4383, pkt 15). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (zob. ww. wyrok w sprawie ARO Lease, pkt 16)”.

Warto także przytoczyć wyrok w sprawie C-231/94 pomiędzy Faaborg-Gelting Linien A/S a Finanzamt Flensburg (Niemcy), w którym Europejski Trybunał Sprawiedliwości wskazał, że jedną z przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności jest określona minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności.

Ponadto, jak podkreśla TSUE w wyroku C-190/95 w sprawie ARO Lease „przedsiębiorstwo, które nie posiada w państwie członkowskim ani własnego personelu, ani struktury organizacyjnej, która cechuje się wystarczającym stopniem trwałości, aby zapewnić ramy, w których mogłyby być zawierane umowy i podejmowane decyzje w zakresie zarządzania, nie może być uznane za posiadające stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie.”

Z uwagi na ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie miejsca stałego prowadzenia działalności, w ocenie tut. Organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać – na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności – porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie swój personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast – co należy podkreślić – czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Co istotne, do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne, aby podatnik dysponował personelem, który jest u niego zatrudniony i zapleczem technicznym, które jest jego własnością. Wystarczy, że podmiot korzysta zarówno z zaplecza personalnego jak i technicznego innych podmiotów, tak, że umożliwia mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności. Niezbędna jest jedynie struktura organizacyjna konieczna do prowadzenia danego rodzaju działalności, natomiast zasoby ludzkie niezbędne do jej wykonywania mogą być pozyskiwane z zasobów zewnętrznych. Również zasoby techniczne nie muszą należeć do podatnika (tzn. być jego własnością). Wystarczające jest bowiem ich wynajęcie czy też zapewnienie w inny sposób.

Analizując powyższe przepisy oraz biorąc pod uwagę okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca spełnia przesłanki do uznania opisanej działalności Spółki za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, które cechuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą osobowo-rzeczową.

W przedmiotowej sprawie w stworzonej strukturze działalności Spółki, kryterium stałości wynika z zaangażowania w zadania związane z importem towarów, nabyciem usług oraz sprzedażą towarów jak również wystarczających zasobów osobowych oraz technicznych. Jak wskazał Wnioskodawca, w ramach działalności polegającej na sprzedaży towarów, towary zamawiane są przez Spółkę u dostawcy z Chin i transportowane bezpośrednio z Chin na terytorium Polski (dostawca z Chin wystawia fakturę na Spółkę, a Spółka na nabywców z Polski). Spółka odpowiedzialna jest za rozliczenie importu towarów na terytorium Polski, a następnie dostawę towarów do nabywcy w Polsce. Za prowadzenie spraw Spółki odpowiada wyłącznie wspólnik będący jednocześnie osobą zarządzającą, który w czasie pobytu w Polsce, korzysta z usługi wynajmu miejsca biurowego czy sali szkoleniowej na zasadach coworkingu. Ponadto, spółka córka PL świadczy na rzecz Spółki kompleksową usługę o charakterze marketingowo – logistyczno - szkoleniowym związaną ze sprzedażą towarów na terytorium Polski, za co otrzymuje wynagrodzenie. W ramach świadczonej usługi Spółka PL zobowiązana jest w szczególności do: działań marketingowych i informacyjnych związanych z towarami sprzedawanymi przez Spółkę, odbioru i przechowywania towarów wysyłanych z Chin, wysyłania lub transportowania towarów do nabywców w Polsce oraz przeszkolenia nabywców z zasad używania tych towarów. Jako miejsce dostawy towarów z Chin wskazany jest adres miejsca zamieszkania członka zarządu Spółki PL, skąd towar jest dostarczany do nabywcy na terytorium Polski. Jednocześnie, Spółka zawarła w Polsce „umowę na usługi biurowe”. Przedmiotem tej umowy jest udostępnienie Spółce adresu nieruchomości położonej w Polsce, jako adresu korespondencyjnego w związku z prowadzoną działalnością oraz zorganizowanie obsługi biurowej Spółki. W 2015 i 2016 r. Spółka zakupiła również w Polsce m.in.: usługi obsługi należności celnych, usługi reklamowe, usługi tłumaczeniowe, usługi marketingowe, usługi transportowe, usługi druku katalogów i ulotek, usługi projektowania i pozycjonowania strony internetowej, usługi projektowania (logo, ulotki, baneru, katalogu oraz reklamy), usługi prawnicze (regulamin strony internetowej). Tym samym, w przedstawionym opisie sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca dysponuje/będzie dysponować w Polsce odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego świadczącą o posiadaniu przez Wnioskodawcę stałego miejsca prowadzenia działalności. Przy tym, zostanie również spełnione kryterium istnienia ścisłego związku pomiędzy personelem i infrastrukturą techniczną, a dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, które przesądza o stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę.

W niniejszej sprawie bez znaczenia pozostaje okoliczność, że Wnioskodawca nie dysponuje w Polsce własnym personelem ani nie posiada zaplecza technicznego będącego jego własnością. Jak już wskazano w treści niniejszej interpretacji, do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, o ile dostępność innego zaplecza jest porównywalna do dostępności zaplecza własnego - podatnikowi musi przysługiwać porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym. Istotne jest w tym przypadku ekonomiczne wykorzystanie ludzi i sprzętu. W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca przy imporcie towarów, nabyciu usług oraz sprzedaży towarów, tj. wykonywaniu czynności opodatkowanych, wykorzystuje Spółkę PL, która m.in. zobowiązana jest do działań marketingowych i informacyjnych związanych z towarami sprzedawanymi przez Spółkę, odbioru i przechowywania towarów wysyłanych z Chin, wysyłania lub transportowania towarów do nabywców w Polsce oraz przeszkolenia nabywców z zasad używania tych towarów. Towar pochodzący z Chin jest dostarczany do nabywcy na terytorium Polski z miejsca zamieszkania członka zarządu Spółki PL. Tym samym przy imporcie, reklamie, przechowywaniu i odsprzedaży towarów, a także nabyciu usług Spółka korzysta z zaplecza personalnego i techniczne innego podmiotu. Przy tym, Wnioskodawca posiada faktyczne władztwo nad zapleczem technicznym i personalnym, bowiem jest w stanie odpowiednio wykorzystywać je przy sprzedaży towarów oraz nabywaniu i wykorzystywaniu usług.

Nie ma przy tym znaczenia, że za prowadzenie spraw Spółki odpowiada wyłącznie wspólnik będący jednocześnie osobą zarządzającą, który w czasie pobytu w Polsce, korzysta z usługi wynajmu miejsca biurowego czy sali szkoleniowej na zasadach coworkingu, skoro wszystkie czynności (odbiór, transport, przechowywanie, dostarczenie do klienta) związane z nabyciem i sprzedażą towarów są organizowane przez Spółkę PL i członka zarządu tej Spółki w Polsce. Zatem, w przedmiotowej sprawie kluczowe dla uznania, że Spółka na terytorium Polski będzie posiadała stałe miejsce prowadzenia działalności jest zapewnienie dla potrzeb prowadzonej działalności personelu oraz infrastruktury, niezbędnych do kompleksowej realizacji zadań związanych ze sprzedażą towarów.

W konsekwencji, biorąc pod uwagę powyższe, zarówno w stanie faktycznym jak i zdarzeniu przyszłym, zostaną spełnione przez Wnioskodawcę kryteria posiadania minimalnego rozmiaru działalności charakteryzującej się określonym poziomem stałości, w której będzie miała miejsce obecność zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej podatnika. Tym samym należy stwierdzić, że w przedstawionym przypadku wykorzystanie posiadanej w Polsce infrastruktury technicznej oraz personelu do wykonywania części prowadzonej działalności Spółki w sposób zorganizowany oraz ciągły kwalifikuje prowadzoną aktywność Spółki, tj. dokonywanie czynności opodatkowanych na terytorium kraju jako stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego nr 1 jest nieprawidłowe.

Z uwagi na to że odpowiedź na pytanie pierwsze czy Spółka posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku od towarów i usług jest twierdząca, tj. Wnioskodawca będzie posiadał na terytorium kraju stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, to odpowiedź na pytanie drugie stała się bezprzedmiotowa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin