2016.09.15 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/4512-541/16-2/ISK
z 15 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 lipca 2016 r. (data wpływu 25 lipca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia miejsca świadczenia usług kolokacji i sposobu wystawienia faktury – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 lipca 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczący podatku od towarów i usług w zakresie określenia miejsca świadczenia usług kolokacji i sposobu wystawienia faktury.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka Akcyjna (dalej: Spółka) prowadzi działalność polegającą na świadczeniu usług telekomunikacyjnych, w tym usług kolokacji, rozumianych jako udostępnianie przestrzeni w specjalnie przygotowanej szafie telekomunikacyjnej pod montaż sprzętu i urządzeń komputerowych oraz telekomunikacyjnych klientów wraz z zapewnieniem odpowiedniego zasilania, klimatyzacji, łączy i ochrony dla tych urządzeń. Jednocześnie klient uzyskuje możliwość zdalnego dostępu do kolokowanego sprzętu, przy pomocy sieci telekomunikacyjnej. Powierzchnie kolokacyjne znajdują się w pomieszczeniach stanowiących własność Wnioskodawcy lub pomieszczeniach przez niego wynajmowanych w celu świadczenia wyżej wymienionych usług na terytorium Polski.

Spółka w dniu 9 grudnia 2013 r. zawarła umowę na świadczenie usług kolokacji na rzecz Spółki B. S.A. z siedzibą w Belgii (dalej: Kontrahent). Kontrahent posiada stałe miejsce prowadzenia działalności poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Według najlepszej wiedzy Spółki, miejscem prowadzenia działalności gospodarczej przez ww. podmiotu jest Belgia.

Wszystkie usługi wchodzące w zakres kolokacji świadczone są przez Spółkę, z wykorzystaniem powierzchni kolokacyjnej znajdującej się w pomieszczeniach w Warszawie. W ramach przedmiotowej usługi Kontrahent Wnioskodawcy nie uzyskuje prawa do używania całości lub części konkretnej nieruchomości, natomiast zyskuje specyficzne prawo do przechowywania sprzętu komputerowego w ściśle określonych warunkach (szafy telekomunikacyjne z zasilaniem i dostępem do sieci telekomunikacyjnej, o ustalonych parametrach środowiska pracy) wraz ze zdalnym dostępem do kolokowanego sprzętu, przy pomocy sieci telekomunikacyjnej. Faktyczne położenie ww. szaf ma znaczenie drugorzędne dla świadczonej usługi kolokacji, o ile zachowane są ustalone parametry przechowywania i funkcjonowania urządzeń podlegających kolokacji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym stanie faktycznym ma zastosowanie art. 28e ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) (dalej: „VATU”) według którego dla usług związanych z nieruchomościami miejscem świadczenia usługi jest miejsce położenia nieruchomości, czy też w odniesieniu do ww. usługi uznać należy, że nie jest to usługa związana z nieruchomością przez co miejsce jej świadczenia winno zostać ustalone zgodnie z regułą wynikającą z art. 28b VATU - a zatem należałoby przyjąć, że miejscem świadczenia tej usługi jest siedziba Kontrahenta, co w przypadku klientów z siedzibą za granicą powodowałoby wystawienie faktury VAT bez wykazywania kwoty podatku należnego?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym zastosowanie znajdzie art. 28b VATU, a co za tym idzie usługa kolokacji nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej i Spółka powinna wystawić fakturę z zastosowaniem mechanizmu odwrotnego obciążenia.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 VATU, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n VATU. Natomiast zgodnie z art. 28e VATU, miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Przedmiotem usługi kolokacji, jak wskazano w opisie stanu faktycznego są rzeczy ruchome - sprzęt klientów, przyjmowany przez Spółkę do swoich pomieszczeń. Działania Spółki nakierowane są na zapewnienie prawidłowego środowiska dla nieprzerwanego działania sprzętu klientów. Z punktu widzenia klienta istotne jest nieprzerwane działanie jego sprzętu i zdalne korzystanie z niego z miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - a zatem z zagranicy.

Zgodnie z tezą wyroku ETS z dnia 7 września 2006 r. w sprawie Heger, C-166/05, dla zastosowania odstępstwa od reguły ogólnej „powinien istnieć wystarczająco bezpośredni związek pomiędzy świadczeniem usług a przedmiotową nieruchomością z tego względu, że sprzeczne z systematyką tego przepisu byłoby dopuszczenie, aby w zakresie tej zasady szczególnej mieściło się każde świadczenie usług, które pozostaje w jakimkolwiek, nawet niewielkim związku z nieruchomością ponieważ znaczna liczba usług jest mniej lub bardziej związana z nieruchomością”. Podobnie w wyroku z 16 grudnia 2011 r. (I FSK 220/11) Najwyższy Sąd Administracyjny wskazał iż „dla zastosowania art. 28e u.p.t.u. konieczne jest, by świadczona usługa miała bezpośredni związek z daną konkretną nieruchomością”. Również interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach nr IBPP4/443-516/14/PK z dnia 19 stycznia 2015 r. potwierdza powyższą tezę.

Reasumując, miejscem świadczenia usług kolokacji na rzecz Kontrahenta, zgodnie z art. 28b VATU jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710 ze zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

W przypadku świadczenia usług, bardzo istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dana usługa podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Kwestia określenia miejsca świadczenia przy świadczeniu usług została uregulowana w Rozdziale 3 Dział V ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ww. ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 i art. 28n.

W przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 28b ust. 2).

Natomiast zgodnie z art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania rozdziału 3 działu V ustawy, regulującego kwestie związane z miejscem świadczenia przy świadczeniu usług:

ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Z powołanych przepisów wynika, że miejscem opodatkowania usług świadczonych na rzecz podatnika działającego w takim charakterze jest co do zasady miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Tę zasadę ogólną należy stosować, gdy usługa jest świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy, a przepisy art. 28e, 28f ust. 1 i 1a, 28g ust. 1, 28i, 28j ust. 1 i 2 oraz 28n ustawy nie będą przewidywać innych zasad ustalenia miejsca świadczenia.

W odniesieniu do pewnych kategorii usług, przepisy ustawy wprowadzają bowiem szczególne regulacje dotyczące miejsca świadczenia.

Jak stanowi art. 28e ustawy, miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Użyty w tym przepisie zwrot „usług związanych z nieruchomościami” stanowi katalog otwarty. Warunkiem zaliczenia określonej usługi do tego katalogu jest jej związek z nieruchomością, której dana usługa dotyczy. Wprawdzie usługi na nieruchomościach kojarzone są na ogół z usługami budowlanymi związanymi z konkretną nieruchomością, jednak pojęcie to jest znacznie szersze i obejmuje swoim zakresem cały szereg usług, które są nierozerwalnie związane z nieruchomościami. Wskazać też trzeba, że powiązanie usług związanych z nieruchomością z lokalizacją samej nieruchomości jest jak najbardziej uzasadnione, bowiem dane usługi są konsumowane (wykorzystywane) właśnie w miejscu położenia nieruchomości.

Przepisowi art. 28e ustawy odpowiada zapis art. 47 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L 347, str. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług rzeczoznawców i agentów nieruchomości, usług zakwaterowania w sektorze hotelarskim lub sektorach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, przyznawanie prawa użytkowania nieruchomości oraz usług związanych z przygotowywaniem i koordynacją prac budowlanych, takich jak usługi architektów i biur nadzoru budowlanego, jest miejsce, w którym znajduje się dana nieruchomość.

W wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 7 września 2006 r. w sprawie C-166/05 Rudi Heger GmbH, Trybunał stwierdził, że przepis Dyrektywy dotyczący miejsca świadczenia usług związanych z nieruchomościami dotyczy jedynie świadczenia usług, które pozostają w bezpośrednim związku z nieruchomością. W przypadku takich usług nieruchomość stanowi centralny i nieodzowny element świadczenia, a ponadto miejsce, w którym położona jest nieruchomość, odpowiada miejscu ostatecznego skorzystania z usług.

Mając powyższe na uwadze, w celu określenia czy przedstawione usługi kolokacji są usługami związanymi z nieruchomością, należy rozstrzygnąć czy usługi te mają wystarczająco bezpośredni związek z daną nieruchomością.

Powyższa kwestia była z kolei przedmiotem orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 27 czerwca 2013 r. w sprawie Ministerstwo Finansów Rzeczypospolitej Polskiej przeciwko RR Donnelly Global Turnkey Solution Poland sp. z o.o.

Powyższy wyrok sprecyzował orzecznictwo Trybunału dotyczące miejsca świadczenia usług związanych z nieruchomościami oraz wyjaśnił dla celów stosowania prawa, co Trybunał rozumie pod pojęciem „wystarczająco bezpośredniego” związku.

Powyższy wyrok dotyczył pytania prejudycjalnego skierowanego przez Sąd krajowy zmierzającego do ustalenia, czy art. 47 dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że kompleksowe usługi w zakresie magazynowania, obejmujące przyjmowanie towarów do magazynu, ich umieszczanie na odpowiednich półkach magazynowych, przechowywanie, pakowanie, wydawanie, rozładunek, załadunek oraz w stosunku do niektórych klientów przepakowywanie materiałów dostarczonych w opakowaniach zbiorczych do indywidualnych zestawów, są usługami związanymi z nieruchomościami w rozumieniu tego artykułu.

W zapadłym wyroku TSUE w pierwszej kolejności odniósł się do zagadnienia usług kompleksowych i orzekł, że świadczenie należy uznać za jednolite, gdy co najmniej dwa elementy albo co najmniej dwie czynności dokonane przez podatnika są ze sobą tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą jedno nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny (podobnie wyrok z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen i OV Bank, Zb.Orz. s. I-9433, pkt 22; ww. wyrok w sprawie Field Fisher Waterhouse, pkt 16).

W dalszej kolejności Trybunał w ww. wyroku zbadał, czy usługa magazynowania, objęta zakresem sporu w postępowaniu głównym, może być objęta zakresem zastosowania art. 47 dyrektywy 2006/12.

TSUE wskazał, że w zakresie dotyczącym brzmienia wskazanego art. 47, które zasadniczo odpowiada art. 9 ust. 2 lit. a) szóstej dyrektywy, należy stwierdzić, że usługi magazynowania nie stanowią usług wymienionych w sposób wyraźny w owym art. 47 i w związku z tym z brzmienia tego przepisu nie można wysnuć użytecznego wniosku dla celów udzielenia odpowiedzi na zadane pytanie. Jednakże z orzecznictwa Trybunału wynika, że jedynie świadczenie usług, które pozostaje w wystarczająco bezpośrednim związku z nieruchomością, mieści się w zakresie stosowania wskazanego art. 47 dyrektywy 2006/112 (podobnie ww. wyrok w sprawie Inter-Mark Group, pkt 30). Należy zresztą wskazać, że w takim związku pozostają wszystkie usługi wymienione w tym przepisie.

Jeżeli chodzi o pojęcie „nieruchomości”, należy przypomnieć, że Trybunał orzekł już, iż jedną z jej istotnych cech jest to, że jest związana z określoną częścią terytorium państwa członkowskiego, w którym jest ona usytuowana (podobnie ww. wyrok w sprawie Heger, pkt 20). W związku z tym aby świadczenie usług było objęte zakresem stosowania art. 47 dyrektywy 2006/112, konieczne jest, by owo świadczenie było związane z wyraźnie określoną nieruchomością.

Jednakże, mając na uwadze, że wiele usług jest w ten lub inny sposób związanych z nieruchomościami, konieczne jest ponadto, aby przedmiotem świadczenia usług była sama nieruchomość. Tak dzieje się w szczególności wówczas, gdy nieruchomość określoną w sposób wyraźny należy uznać za konstytutywny element świadczenia usług, jako że stanowi ona centralny i nieodzowny element tego świadczenia (podobnie ww. wyrok w sprawie Heger, pkt 25). Należy bowiem stwierdzić, że świadczenia usług wyliczone w art. 47 dyrektywy 2006/112, które dotyczą bądź używania lub urządzania nieruchomości, bądź zarządzania włącznie z użytkowaniem oraz wyceny tego rodzaju nieruchomości, charakteryzują się tym, że sama nieruchomość stanowi przedmiot świadczenia.

Z powyższego wynika, że usługa magazynowania, tego rodzaju jak usługa sporna w postępowaniu głównym, której nie można uznać za związaną z urządzaniem, zarządzaniem lub wyceną nieruchomości, może być objęta zakresem stosowania wskazanego art. 47 jedynie pod warunkiem, że usługobiorcy jest przyznane prawo używania całości lub części wyraźnie określonej nieruchomości.

W konsekwencji Trybunał uznał, że artykuł 47 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008r. należy interpretować w ten sposób, że kompleksowe usługi w zakresie magazynowania, obejmujące przyjmowanie towarów do magazynu, ich umieszczanie na odpowiednich półkach magazynowych, przechowywanie, pakowanie, wydawanie, rozładunek i załadunek są objęte tym artykułem jedynie wówczas, gdy magazynowanie stanowi świadczenie główne czynności jednolitej i usługobiorcom jest przyznane prawo używania całości lub części wyraźnie określonej nieruchomości.

Zatem jak wynika z ww. orzeczenia, usługa może być objęta zakresem stosowania art. 47 dyrektywy 2006/112/WE (tj. uznana za usługę związaną z nieruchomością) w przypadku, gdy usługobiorcy jest przyznane prawo używania całości lub części wyraźnie określonej nieruchomości.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność polegającą na świadczeniu usług telekomunikacyjnych, w tym usług kolokacji, rozumianych jako udostępnianie przestrzeni w specjalnie przygotowanej szafie telekomunikacyjnej pod montaż sprzętu i urządzeń komputerowych oraz telekomunikacyjnych klientów wraz z zapewnieniem odpowiedniego zasilania, klimatyzacji, łączy i ochrony dla tych urządzeń. Jednocześnie klient uzyskuje możliwość zdalnego dostępu do kolokowanego sprzętu, przy pomocy sieci telekomunikacyjnej. Powierzchnie kolokacyjne znajdują się w pomieszczeniach stanowiących własność Wnioskodawcy lub pomieszczeniach przez niego wynajmowanych w celu świadczenia wyżej wymienionych usług na terytorium Polski.

W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca wskazał, że w dniu 9 grudnia 2013 r. zawarł umowę na świadczenie usług kolokacji na rzecz Spółki z siedzibą w Belgii. Kontrahent posiada stałe miejsce prowadzenia działalności poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej – Belgia.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą określenia miejsca świadczenia usług kolokacji i sposobu wystawienia faktury.

Odnosząc zatem powyższe orzeczenie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości na grunt sprawy objętej niniejszym wnioskiem, należy stwierdzić, iż świadczonych przez Wnioskodawcę usług kolokacji nie można uznać za usługi związane z nieruchomością (usługę o której mowa w art. 47 dyrektywy 2006/112/WE), bowiem jak wskazano w treści wniosku w ramach przedmiotowej usługi Kontrahent Wnioskodawcy nie uzyskuje prawa do używania całości lub części konkretnej nieruchomości, natomiast zyskuje specyficzne prawo do przechowywania sprzętu komputerowego w ściśle określonych warunkach.

Zatem w zaistniałej sytuacji nie będzie mieć zastosowania art. 28e ustawy (w zakresie usług związanych z nieruchomościami), a art. 28b ustawy, tj. miejscem świadczenia jak i opodatkowania usługi będzie miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej.

W odniesieniu do prawidłowości wystawiania faktury z tytułu świadczonych usług, wskazać należy, że w myśl art. 2 pkt 31 ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o fakturze – rozumie się przez to dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie.

Stosownie do art. 106a pkt 2 lit. a ustawy, przepisy Rozdziału 1 Faktury Działu XI Dokumentacja, tosuje się do dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika.

W myśl art. 106b ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Elementy które powinna zawierać faktura VAT określone zostały w art. 106e ust. 1 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 4 i pkt 5, pkt 10 i 12-14 oraz pkt 18 tego przepisu, faktura powinna zawierać:

numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a (pkt 4);

numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b (pkt 5);

kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto (pkt 10);

stawkę podatku (pkt 12);

sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku (pkt 13);

kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku (pkt 14);

w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi - wyrazy „odwrotne obciążenie” (pkt 18).

Z kolei w świetle art. 106e ust. 5 pkt 1 ustawy - faktura może nie zawierać w przypadku, o którym mowa w art. 106a pkt 2 lit. a - danych określonych w ust. 1 pkt 10 i 12-14.

Wobec tego, z uwagi na treść ww. przepisów, Wnioskodawca za świadczone przez siebie usługi kolokacji powinien wystawiać faktury bez stawki podatku, z adnotacją „odwrotne obciążenie”, zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 18 w powiązaniu z art. 106e ust. 5 pkt 1 ustawy o VAT.

W rezultacie, w opisanym we wniosku stanie faktycznym, miejscem opodatkowania świadczonych przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahentów zagranicznych usług kolokacji będzie, na podstawie art. 28b ust. 1 ustawy VAT, miejsce w którym kontrahent posiada siedzibę działalności gospodarczej. Jednocześnie zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 18 w powiązaniu z art. 106e ust. 5 pkt 1 ustawy o VAT, faktury wystawiane przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahenta zagranicznego dokumentujące wykonanie ww. usług powinny zawierać adnotację „odwrotne obciążenie”.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin