Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-1-2.4510.769.2016.1.JW
z 7 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 3 sierpnia 2016 r. (data wpływu do tut. BKIP 12 sierpnia 2016 r.) uzupełnionym 31 sierpnia 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy prawidłowe jest zaliczenie przez Wnioskodawcę kwoty otrzymanej od syndyka masy upadłości z tytułu spłaty wierzytelności należnych od Spółki X w upadłości likwidacyjnej na poczet należności głównej, co oznacza zakwalifikowanie tej kwoty jako zwrotu pożyczki w rozumieniu art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a tym samym uznanie, że otrzymane świadczenie nie powinno podlegać obciążeniu podatkiem dochodowym od osób prawnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 sierpnia 2016 r. do tut. BKIP wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy prawidłowe jest zaliczenie przez Wnioskodawcę kwoty otrzymanej od syndyka masy upadłości z tytułu spłaty wierzytelności należnych od Spółki X w upadłości likwidacyjnej na poczet należności głównej, co oznacza zakwalifikowanie tej kwoty jako zwrotu pożyczki w rozumieniu art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a tym samym uznanie, że otrzymane świadczenie nie powinno podlegać obciążeniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych mającym nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce. W 2005 r. Wnioskodawca dokonał zakupu akcji Spółki X (obecnie w upadłości likwidacyjnej) - spółki notowanej na Giełdzie Papierów Wartościowych w Warszawie S.A. Wnioskodawca nabył w 2005 r. 19,41% wszystkich akcji Spółki X.

17 sierpnia 2007 r. Wnioskodawca udzielił poręczenia Spółce X do umowy leasingowej zawartej pomiędzy Spółką X a Leasing B na kwotę 525.000,00 EURO.

29 sierpnia 2007 r. Wnioskodawca udzielił Spółce X pożyczki w wysokości 3.900.000,00 zł. Następnie 29 września 2008 r. Wnioskodawca udzielił Spółce X pożyczki w wysokości 1.000.000,00 zł.

Spółka X nie realizowała ustaleń wynikających zarówno z umów pożyczek, jak też z umowy poręczenia. W związku z powyższym, w grudniu 2008 roku dokonano odpisów aktualizujących do powyższych należności powiększonych o należne, naliczone do grudnia 2008 roku odsetki, odnosząc je w ciężar pozostałych kosztów operacyjnych i finansowych. Dokonane odpisy nie stanowiły kosztów uzyskania przychodów, a tym samym nie zmniejszyły podstawy opodatkowania.

31 października 2008 r. zawarte zostało porozumienie pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką X w sprawie zabezpieczenia wyżej wymienionych wierzytelności. Strony uzgodniły, że tytułem zabezpieczenia na nieruchomościach będących własnością Spółki X ustanowione zostaną hipoteki na rzecz Wnioskodawcy.

Wysokość hipotek została określona w następujący sposób:

1. z tytułu poręczenia umowy leasingowej - do kwoty 1.169.113,00 zł (zadłużenie Spółki X na dzień podpisywania porozumienia wynosiło 1.082.512,31 zł, powiększone o wartość przewidywanych odsetek w wysokości 8% rocznie naliczonych od tej kwoty przez okres 1 roku),
2. z tytułu pożyczki z 29 sierpnia 2007 r. - do kwoty 4.875.000,00 zł (opisana wyżej kwota pożyczki udzielonej Spółce X powiększona o wartość przewidywanych odsetek w wysokości 8% rocznie naliczonych od tej kwoty przez okres 3 lat),
3. z tytułu pożyczki z 29 września 2008 r. - do kwoty 1.240.000,00 zł (opisana wyżej kwota pożyczki udzielonej Spółce X powiększona o wartość przewidywanych odsetek w wysokości 8% rocznie naliczonych od tej kwoty przez okres 3 lat).
   
   

Postanowieniem z 10 września 2010 r. Sąd Rejonowy V Wydział Ksiąg Wieczystych zawiadomił Wnioskodawcę, że powyższe hipoteki zostały wpisane do ksiąg wieczystych nieruchomości stanowiących własność Spółki X.

Spółka X nie uregulowała swoich zobowiązań wobec Wnioskodawcy.

22 października 2010 r. Sąd Rejonowy, Wydział Gospodarczy ogłosił upadłość Spółki X obejmującą likwidację majątku upadłego, W związku z powyższym Wnioskodawca zgłosił przysługujące mu wobec upadłego – Spółki X - wierzytelności syndykowi masy upadłościowej. Ogółem zgłoszone wierzytelności wyniosły 7.010.726,14 zł. Na tę kwotę składała się bowiem kwota należności głównej w wysokości 5.982.512,31 zł powiększona o wartość naliczonych odsetek w wysokości 1.028.213,83 zł.

Na dzień ogłoszenia upadłości Wnioskodawca posiadał 19,58% wszystkich akcji Spółki X.

14 czerwca 2016 r. na konto Wnioskodawcy wpłynęła kwota 2.302.087,23 zł przelana przez syndyka masy upadłości Spółki X. W tytule przelewu zostało wskazane, że powyższa kwota stanowi „oddzielny plan podziału sumy uzyskanej ze sprzedaży nieruchomości zapisanej w KW nr”. Dodatkowo Syndyk wyjaśnił, że wysokość przekazanej Wnioskodawcy kwoty wynika z ostatecznego planu podziału masy upadłościowej uzyskanej ze sprzedaży nieruchomości należących do Spółki X, na których to nieruchomościach ustanowiona została hipoteka zabezpieczająca wierzytelności Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest zaliczenie przez Wnioskodawcę kwoty 2.302.087,23 zł otrzymanej od syndyka masy upadłości z tytułu spłaty wierzytelności należnych od Spółki X w upadłości likwidacyjnej na poczet należności głównej, co oznacza zakwalifikowanie tej kwoty jako zwrotu pożyczki w rozumieniu art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.), a tym samym uznanie, że otrzymane świadczenie nie powinno podlegać obciążeniu podatkiem dochodowym od osób prawnych?

Stanowisko Wnioskodawcy ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu z 24 sierpnia 2016 r.

W ocenie Wnioskodawcy prawidłowe jest zaliczenie przez Wnioskodawcę kwoty 2.302.087,23 zł otrzymanej od syndyka masy upadłości z tytułu spłaty wierzytelności należnych od Spółki X w upadłości likwidacyjnej na poczet należności głównej, co oznacza zakwalifikowanie tej kwoty jako zwrotu pożyczki w rozumieniu art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: „PDOPrU”), a tym samym uznanie, że otrzymane świadczenie nie powinno podlegać obciążeniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Wnioskodawca jako spółka akcyjna z siedzibą w Polsce podlega obowiązkowi podatkowemu w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania, a zatem obejmuje ją tzw. nieograniczony obowiązek podatkowy w rozumieniu art. 3 ust. 1 PDOPrU.

W myśl art. 7 ust. 1 PDOPrU przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód. Z kolei w art. 7 ust. 2 PDOPrU sprecyzowano, że dochodem, z zastrzeżeniem art. 10, art. 11 i art. 24a, jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą.

Z powyższego przede wszystkim wynika, że obliczenia zmierzające do wykazania wielkości dochodu rozpoczynają się od zidentyfikowania źródła przychodu i ustalenia jego rozmiaru. Przychodami są w zasadzie wszelkie wpływy (przysporzenia) osiągane przez podmiot podatku. Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 PDOPrU, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Jednakże od tej zasady przewidziano liczne wyjątki. Wśród nich na szczególną uwagę - ze względu na przedmiot zapytania występujący w niniejszym wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji - zasługuje wyjątek określony w treści wspomnianego powyżej art. 12 ust. 4 PDOPrU. Otóż z treści art. 12 ust. 4 pkt 1 PDOPrU wynika, że do przychodów nie zalicza się pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, a także otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), w tym również uregulowanych w naturze, z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów).

Z powyższego wynika zatem, że przekazanie podatnikowi kwoty pieniędzy pod tytułem zwrotu uprzednio udzielonej przez niego pożyczki pozostaje neutralne podatkowo. Nie można więc uznać tej kwoty za przychód otrzymany przez podatnika w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 1 PDOPrU, co z kolei oznacza brak wystąpienia u niego obowiązku opodatkowania tej kwoty podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Oczywiście wyjątek ten nie dotyczy kwoty otrzymanej przez podatnika pod tytułem zwrotu odsetek oraz zwrotu skapitalizowanych odsetek od udzielonej pożyczki. Dla podatnika udzielającego pożyczki, wartość otrzymanych odsetek podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Stąd też dla rozstrzygnięcia wątpliwości, czy w danym przypadku podatnik - pożyczkodawca, któremu dłużnik zwrócił pewną kwotę, powinien rozpoznać przychód istotny dla ustalenia rozmiaru podatku dochodowego od osób prawnych, konieczne jest każdorazowe określenie, czy otrzymaną kwotę należy zaliczyć na poczet spłaty pożyczki czy też na poczet spłaty odsetek. Niewykluczone przy tym, że część kwoty będzie stanowiła spłatę pożyczki, a pozostała część będzie stanowić zapłatę za odsetki. Wtedy też podatnik - pożyczkodawca będzie zobowiązany do określenia podatkowych skutków w podatku dochodowym od osób prawnych w odniesieniu do otrzymanej kwoty z tytułu spłaty odsetek.

Transponując powyższe na kanwę niniejszej sprawy, należy zauważyć, że w dniu uznania na rachunku Wnioskodawcy kwoty 2.302.087,23 zł, Wnioskodawcy przysługiwała względem dłużnika - Spółki zabezpieczona hipotecznie wierzytelność w wysokości 7.010.726,14 zł, z czego należność główną stanowiła kwota 5.982.512,31 zł, zaś kwota 1.028.213,83 zł odpowiadała wartości należnych odsetek. W piśmie z 21 lipca 2016 r. Syndyk poinformował, że „przekazana kwota stanowi częściowe zaspokojenie należności głównej”.

Stanowisko to zgodne jest z przepisami ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. prawo upadłościowe (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 233 ze zm., dalej: „p.u.n”). Zgodnie z art. 345 ust. 3 zd. 2 p.u.n. przypadającą wierzycielowi sumę zalicza się przede wszystkim na należność główną, następnie na odsetki i pozostałe roszczenia o świadczenia uboczne, z tym że koszty postępowania uwzględnia się w ostatniej kolejności.

Wykładnia językowa wyżej przytoczonej regulacji nie pozostawia wątpliwości, że otrzymaną od syndyka kwotę wierzyciel hipoteczny powinien przede wszystkim zaliczyć na poczet spłaty należności głównej, a z pozostałej nadwyżki zaspokoić należne odsetki. W podobnym duchu, jednolicie, wypowiadają się także przedstawiciele doktryny. A. Jakubecki podkreśla bowiem, że „według art. 345 ust. 3 zd. 2 (p.u.n. - przyp. aut.) wydzieloną zabezpieczonemu wierzycielowi sumę zalicza się przede wszystkim na sumę dłużną, następnie na odsetki, a w końcu na koszty postępowania. Jest to regulacja odmienna niż przewidziana w art. 451 § 1 k.c. oraz art. 1026 k.p.c. Jej wprowadzenie tłumaczyć należy charakterem zaspokojenia wierzycieli w postępowaniu upadłościowym, w którym to postępowaniu chroni się przede wszystkim sumę dłużną ("kapitał"), a dopiero w dalszej kolejności świadczenia uboczne związane z wierzytelnością” (por. A. Jakubecki [w:] Jakubecki Andrzej, Prawo upadłościowe i naprawcze. Komentarz, wyd. III, LEX 2011). S. Kostecki wyjaśnia przy tym, że „roszczenia o świadczenia uboczne zaspokaja się na równi z wierzytelnością kapitałową zabezpieczoną hipotecznie, ale tylko wtedy, gdy zostały wymienione w dokumencie stanowiącym podstawę wpisu hipoteki w księdze wieczystej oraz w takim zakresie, w jakim świadczenia te mieszczą się w sumie hipoteki. Jednakże przypadającą wierzycielowi sumę zalicza się przede wszystkim na należność główną, następnie na odsetki i pozostałe roszczenia o świadczenia uboczne, z tym że koszty postępowania uwzględnia się w ostatniej kolejności (art. 345 ust. 3 p.u.n.)” (por. S. Kostecki, Wierzytelność a rzeczowe zabezpieczenia na nieruchomości, LEX 2014). W. Danielak, B. Sierakowski stoją na stanowisku, że „należności odsetkowe podlegają zaspokojeniu (w toku postępowania upadłościowego) dopiero wówczas, gdy zaspokojona zostanie należność główna, a przy tym spłaceni zostaną wierzyciele z wyższym pierwszeństwem zaspokojenia”. (zob. W. Danielak, B. Sierakowski, Odsetki w postępowaniu upadłościowym, Opublikowano. M.Pr.Bank. 2014/10/105-116). Wyżej zaprezentowane poglądy podziela także P. Zimmerman (por. P. Zimmerman. Prawo upadłościowe. Prawo restrukturyzacyjne. Komentarz. Wyd. 4, CH Beck, Warszawa 2016).

W stanie faktycznym, zaprezentowanym w niniejszym wniosku, otrzymana przez Wnioskodawcę kwota uzyskana została z likwidacji obciążonych hipoteką ustanowioną na rzecz Wnioskodawcy nieruchomości. W związku z powyższym zaspokojenie roszczeń Wnioskodawcy powinno nastąpić zgodnie z treścią wspomnianego powyżej art. 345 p.u.n. Zatem zastosowanie znajdzie też ust. 3 zd. 2 wymienionego artykułu, który wskazuje, że Wnioskodawca powinien otrzymaną kwotę zakwalifikować w pierwszej kolejności na poczet spłaty należności głównej wynikającej z umów pożyczek i umowy poręczenia. Jako że przypadająca Wnioskodawcy kwota jest wyraźnie mniejsza niż suma należności głównej, należne odsetki nie zostaną zaspokojone.

Reasumując należy więc stwierdzić, że Wnioskodawca prawidłowo zaliczył otrzymaną od syndyka kwotę 2.302.087,23 zł na poczet należności głównej, co z punktu widzenia podatku dochodowego od osób prawnych oznacza zakwalifikowanie tej kwoty jako zwrotu pożyczki w rozumieniu art. 12 ust. 4 pkt 1 PDOPrU a tym samym uznanie, że otrzymane świadczenie nie powinno podlegać obciążeniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stwierdzam, co następuje:

W myśl art. 360 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 380 ze zm.), w braku odmiennego zastrzeżenia co do terminu płatności odsetek są one płatne co roku z dołu, a jeżeli termin płatności sumy pieniężnej jest krótszy niż rok - jednocześnie z zapłatą tej sumy.

Przepis art. 345 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. prawo upadłościowe (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 233 ze zm.) zaś stanowi,

1. Jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, wierzytelności zabezpieczone hipoteką, zastawem, zastawem rejestrowym, zastawem skarbowym i hipoteką morską, a także wygasające według przepisów ustawy prawa oraz skutki ujawnienia praw i roszczeń osobistych ciążące na nieruchomości, użytkowaniu wieczystym, spółdzielczym własnościowym prawie do lokalu lub statku morskim wpisanym do rejestru okrętowego, podlegają zaspokojeniu z sumy uzyskanej z likwidacji obciążonego przedmiotu, pomniejszonej o koszty likwidacji tego przedmiotu oraz inne koszty postępowania upadłościowego w wysokości nieprzekraczającej dziesiątej części sumy uzyskanej z likwidacji, nie więcej jednak niż o taką część kosztów postępowania upadłościowego, która wynika ze stosunku wartości obciążonego przedmiotu do wartości całej masy upadłości.
2. Wierzytelności i prawa, o których mowa w ust. 1, są zaspokajane w kolejności przysługującego im pierwszeństwa. Jeżeli z sumy uzyskanej z likwidacji obciążonego przedmiotu zaspokojeniu podlegają zarówno wierzytelności zabezpieczone hipoteką, jak i wygasające na podstawie art. 313 ust. 2 prawa oraz prawa i roszczenia osobiste, o pierwszeństwie rozstrzyga chwila, od której liczy się skutki wpisu hipoteki, prawa lub roszczenia do księgi wieczystej.
3. W równym stopniu z wierzytelnością zaspokaja się roszczenia o świadczenia uboczne objęte zabezpieczeniem na mocy odrębnych przepisów. Przypadającą wierzycielowi sumę zalicza się przede wszystkim na należność główną, następnie na odsetki i pozostałe roszczenia o świadczenia uboczne, z tym że koszty postępowania uwzględnia się w ostatniej kolejności.
   
   

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 851 ze zm., dalej: „PDOPrU”), podatnicy, jeżeli maja siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Art. 7 ust. 1 PDOPrU wskazuje, że przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód. Natomiast art. 7 ust. 2 PDOPrU, dochodem, z zastrzeżeniem art. 10, art. 11 i art. 24a, jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą.

Ustawa o podatku dochodowym od osób nie zawiera definicji przychodu, a jedynie wskazuje na rodzaje wpływów, których uzyskanie jest zaliczane do przychodów (art. 12 ust. 1 PDOPrU) bądź wyłączone z kategorii przychodów (art. 12 ust. 4 PDOPrU). I tak z myśl art. 12 ust. 1 pkt 1 PDOPrU przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności: otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. W zakresie zaś wyłączenia z przychodów art. 12 ust. 4 pkt 1 i 2 PDOPrU stanowi, że do przychodów nie zalicza się pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, a także otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), w tym również uregulowanych w naturze, z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów) (pkt 1) oraz kwot naliczonych, lecz nieotrzymanych odsetek od należności, w tym również od udzielonych pożyczek (kredytów) (pkt 2).

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca posiadał w Spółce X wierzytelności z tytułu udzielenia przez Wnioskodawcę Spółce X dwóch pożyczek oraz poręczenia umowy leasingowej. Powyższe wierzytelności zostały zabezpieczone hipotecznie. W związku z brakiem spłaty wierzytelności przez Spółkę X Wnioskodawca dokonał odpisów aktualizujących (naliczył należne odsetki). Odpisy te nie były zaliczone do podatkowych kosztów uzyskania przychodów. Spółka X nie uregulowała zobowiązań wobec Wnioskodawcy. W związku z ogłoszeniem upadłości obejmującej likwidację majątku upadłego - Spółki X - Wnioskodawca zgłosił wierzytelności. W wyniku postępowania Wnioskodawca otrzymał środki pieniężne z tytułu podziału sumy uzyskanej ze sprzedaży nieruchomości (ostatecznego planu podziału masy upadłościowej uzyskanej ze sprzedaży nieruchomości, na których ustanowiona została hipoteka). Wysokość spłaty nie pozwala na całkowite uregulowanie zobowiązania wobec Wnioskodawcy, nie pokrywa nawet należności głównej. Przedmiotem zapytania Wnioskodawcy jest możliwość zakwalifikowania uzyskanego zwrotu w całości jako zwrotu pożyczki w rozumieniu art. 12 ust. 4 pkt 1 PDOPrU.

Na wstępie stwierdzić należy, że cytowany powyżej art. 360 kodeksu cywilnego wiąże termin płatności odsetek z terminem płatności należności głównej, podobnie jak art. 345 ust. 3 ustawy prawo upadłościowe. Tym samym nie można dokonać tylko spłaty należności głównej pożyczki bez równoczesnej spłaty odsetek przypadających na tą spłaconą część należności głównej pożyczki. Sytuacji tej nie zmienia zdanie 2 przywołanego art. 345 ust. 3 ustawy prawo upadłościowe. Dlatego też Wnioskodawca powinien z otrzymanej kwoty wydzielić część przypadającą na spłatę pożyczki i część przypadającą na spłatę odsetek. I tylko część dotycząca spłaty pożyczki nie będzie stanowiła przychodu w myśl art. 12 ust. 4 pkt 1 PDOPrU, natomiast część przypadająca na spłatę odsetek stanowiła będzie przychód podatkowy Wnioskodawcy.

Tym samym stwierdzić należy, że stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.