Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2-3/4512-1-45/16-2/AK
z 17 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 10 sierpnia 2016 r. (data wpływu 19 sierpnia 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 26 września 2016 r. (data wpływu 29 września 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku przy sprzedaży budynków oraz lokali w budynkach opisanych w sprawie – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 sierpnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku przy sprzedaży budynków oraz lokali w budynkach opisanych w sprawie. Wniosek uzupełniono w dniu 29 września 2016 r. o informację klasyfikacyjną wydaną przez Urząd Statystyczny.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca realizuje w miejscowości nadmorskiej inwestycję polegającą na budowie zespołu (osiedla) budynków rekreacji indywidualnej (domów letniskowych) w zabudowie wolnostojącej sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (dalej także „PKOB”) w dziale 11 (budynki mieszkalne), na który to zespół składają się obiekty jedno-lokalowe sklasyfikowane w PKOB w klasie 1110 (budynki mieszkalne jednorodzinne) oraz obiekty dwu-lokalowe sklasyfikowane w PKOB w klasie 1110 (budynki mieszkalne jednorodzinne) lub w klasie 1121 (budynki o dwóch mieszkaniach).

Wszystkie budynki są dwukondygnacyjne i posiadają tradycyjną konstrukcję murowaną z dachami pokrytymi dachówką. Powierzchnia użytkowa budynków jedno-lokalowych nie przekracza 300 m², a powierzchnia użytkowa lokali w budynkach dwu-lokalowych nie przekracza 150 m². Cała powierzchnia użytkowa budynków i lokali przeznaczona jest do wykorzystania na cele mieszkalne. Budynki i lokale wyposażone są w pomieszczenia charakterystyczne dla obiektów mieszkalnych stałego zamieszkania (pokoje, przedpokój, kuchnia, łazienka). Ponadto, budynki (w tym lokale) wyposażone są w instalację grzewczą-elektryczną z grzejnikami w pokojach i matami grzewczymi w łazienkach, a także posiadają dostęp do kanalizacji (odprowadzanie ścieków), bieżącej wody oraz energii elektrycznej. Opisane powyżej parametry budynków i lokali zapewniają możliwość ich stałego zamieszkania (nie tylko w okresie letnim, ale o każdej porze roku bez względu na warunki pogodowe).

Nieruchomość, na której realizowana jest inwestycja, położona jest na obszarze nieobjętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Dla inwestycji wydana została ostateczna decyzja ustalająca warunki zabudowy, z której wynika, że na analizowanym obszarze (obejmującym teren nieruchomości, na którym realizowana jest inwestycja, wraz z terenem przyległym) dominuje zabudowa mieszkaniowa o charakterze rekreacyjnym – przede wszystkim domy rekreacji indywidualnej. Na podstawie decyzji o warunkach zabudowy, dla inwestycji wydana została ostateczna decyzja o pozwoleniu na budowę zatwierdzająca projekt budowlany, z którego wynika kwalifikacja budynków objętych inwestycją do kategorii III (inne niewielkie budynki, jak: domy letniskowe) określonej w załączniku do ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane, a także klasyfikacja tych budynków według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11 PKOB.

Wkrótce, w związku z planowanym zakończeniem realizacji inwestycji, Wnioskodawca zamierza rozpocząć sprzedaż wybudowanych budynków i lokali na rzecz różnych osób trzecich, a ww. budynki i lokale sprzedawane będą w stanie wykończonym (bez mebli).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Jaką stawkę podatku od towarów i usług (dalej „podatek VAT”) należy zastosować do sprzedaży budynków oraz lokali w budynkach opisanych powyżej?

Zdaniem Wnioskodawcy, do sprzedaży budynków i lokali opisanych w stanie sprawy zastosowanie powinna mieć stawka podatku VAT, o której mowa w art. 41 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej „ustawa o VAT”), wynosząca na dzień niniejszego wniosku 8% (stosownie do art. 146a pkt 2 ustawy o VAT).

W myśl art. 41 ust. 2 ustawy o VAT, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy o VAT, stawka podatku VAT wynosi 7%, z zastrzeżeniem art. 41 ust. 12 i art. 114 ust. 1 ustawy o VAT. Z kolei, zgodnie z art. 146a pkt 2 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f ustawy o VAT, stawka podatku VAT, o której mowa w art. 41 ust. 2 ustawy o VAT, art. 120 ust. 2 i 3 ustawy o VAT oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy o VAT, wynosi 8%.

Stawkę podatku VAT, o której mowa w art. 41 ust. 2 ustawy o VAT – stosownie do art. 41 ust. 12 ustawy o VAT – stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym rozumie się – w oparciu o art. 41 ust. 12a ustawy o VAT – obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Z kolei, w świetle art. 41 ust. 12b ustawy o VAT, do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, określonym w art. 41 ust. 12a ustawy o VAT, nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²,
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².
   
   

W przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej ww. limity, stawkę podatku VAT, o której mowa w art. 41 ust. 2 ustawy o VAT, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej (art. 41 ust. 12c ustawy o VAT).

Zgodnie z art. 2 pkt 12 ustawy o VAT, przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Jak wynika z powyższego przepisu, ustawa o VAT odwołuje się do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, która stanowi załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB). Zatem dla celów podatku VAT stosuje się przepisy powyższego rozporządzenia.

Na mocy ww. rozporządzenia, w dziale 11 mieszczą się budynki mieszkalne. Dział ten obejmuje m.in. następujące grupy i klasy budynków:

1. w grupie 111 (budynki mieszkalne jednorodzinne):
• klasę 1110 – budynki mieszkalne jednorodzinne. Klasa obejmuje: – samodzielne budynki takie jak: pawilony, wille, domki wypoczynkowe, leśniczówki, domy mieszkalne w gospodarstwach rolnych, rezydencje wiejskie, domy letnie, itp.; – domy bliźniacze lub szeregowe, w których każde mieszkanie ma swoje własne wejście z poziomu gruntu. Klasa nie obejmuje: – budynków gospodarstw rolnych (1271); – budynków o dwóch mieszkaniach (1121); – budynków o trzech i więcej mieszkaniach (1122);
2. w grupie 112 (budynki o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe):
• klasę 1121 – budynki o dwóch mieszkaniach. Klasa obejmuje: budynki samodzielne, domy bliźniacze lub szeregowe o dwóch mieszkaniach.

W kontekście powyższego, należy podkreślić, że budynki rekreacji indywidualnej (domy letniskowe), przedstawione w opisie sprawy objętym niniejszym wnioskiem, są sklasyfikowane w dziale 11 PKOB, a konkretnie obiekty jednolokalowe – w klasie 1110 PKOB (budynki mieszkalne jednorodzinne), zaś obiekty dwulokalowe – w klasie 1110 PKOB (budynki mieszkalne jednorodzinne) lub w klasie 1121 PKOB (budynki o dwóch mieszkaniach).

Ponadto, zawarta w art. 2 pkt 12 ustawy o VAT definicja obiektów budownictwa mieszkaniowego wymaga, aby były to budynki mieszkalne stałego zamieszkania. Z powołanego przepisu ustawy o VAT wynika zatem, że oprócz klasyfikacji statystycznej (PKOB) istotne jest także przeznaczenie budynku (lokalu) do stałego zamieszkania. Kwestia ta niejednokrotnie była przedmiotem oceny organów podatkowych.

W interpretacji indywidualnej nr ITPP1/443-1387/14/AJ z dnia 24 maja 2015 r., organ podatkowy stwierdził: „Z opisu sprawy wynika, że w ramach prowadzonej działalności wybudował Pan domek letniskowy, który – jak wskazał – jest objęty według PKOB klasyfikacją 111. Dom ten spełnia kryteria budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Wybudowany przez Pana w latach 2012-2014 domek letniskowy przeznaczony jest do zamieszkania nie tylko krótkoterminowego, ale i całorocznego. Powierzchnia zabudowy nie przekracza 300 m² – ma 130 m². Domek letniskowy o charakterze rekreacyjno-wypoczynkowym wyposażony jest w odpowiednią infrastrukturę: kanalizację, wodę i ogrzewanie. Odnosząc przedstawiony przez Pana opis sprawy do obowiązujących w tym zakresie przepisów należy stwierdzić, że dostawa wybudowanego przez Pana domku letniskowego – jak wskazano zaliczanego do grupy 111 PKOB – jako spełniającego opisane wyżej kryteria, stosownie do zapisu art. 41 ust. 2 i ust. 12 w związku z art. 146a pkt 2, podlega opodatkowaniu według preferencyjnej stawki podatku od towarów i usług w wysokości 8%”.

Ponadto w interpretacji indywidualnej nr ITPP1/443-46/14/BS z dnia 10 kwietnia 2014 r., organ podatkowy stwierdził, że: „dostawa domów wypoczynkowych wraz z działką budowlaną, o ile domy te mieszczą się w PKOB w grupie 111, podlega opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 8%”. Interpretacja dotyczyła podatnika, który realizował projekt deweloperski zakładający wybudowanie 30 domków wypoczynkowych w zabudowie bliźniaczej. Na realizację całości przedsięwzięcia została wydana decyzja właściwego starosty, zatwierdzająca projekt budowlany i udzielająca pozwolenia na budowę pierwszych 7 domków wypoczynkowych, stanowiących I etap budowy ośrodka wypoczynkowego. Przedmiotem sprzedaży było prawo własności domku wypoczynkowego wraz z wydzieloną pod tym domkiem działką budowlaną. Domek składał się z pokoju dziennego wraz z aneksem kuchennym, łazienki oraz dwóch sypialni. Powierzchnia użytkowa domku wynosiła 50 m² lub 53 m².

Z kolei, w interpretacji indywidualnej nr IBPP1/443-1098/13/AW z dnia 10 lutego 2014 r., organ podatkowy stwierdził, że cyt. „Wskazać także należy, że z uwagi na to, iż obniżone stawki podatku mają charakter wyjątkowy, winny mieć zastosowanie do towarów i usług wskazanych wprost przez ustawodawcę w ustawie o podatku od towarów i usług lub w przepisach wykonawczych do tej ustawy. Oznacza to, iż w przypadku gdy sprzedawane domy letniskowe z drewna przeznaczone są wyłącznie do zamieszkania w sezonie letnim – nie może mieć zastosowania stawka preferencyjna (obniżona), gdyż budynki takie nie stanowią obiektów budownictwa mieszkaniowego w świetle definicji zawartej w art. 2 pkt 12 ustawy”.

Jak wynika z cytowanych powyżej interpretacji podatkowych, budynki (domy) o charakterze rekreacyjno-wypoczynkowym są kwalifikowane jako budynki mieszkalne stałego zamieszkania, jeśli są one przeznaczone (przystosowane) do zamieszkania całorocznego (a nie tylko krótkoterminowego), o czym z kolei decyduje ich konstrukcja, wyposażenie oraz pozostałe parametry techniczne.

Co przy tym istotne, organy podatkowe koncentrują się na tym czy budynki (lokale) są przeznaczone do stałego zamieszkania w momencie sprzedaży, natomiast nie odnoszą się do tego jak budynki (lokale) użytkowane są przez kupującego w późniejszym okresie. Takie stanowisko przedstawiły nie tylko organy podatkowe w powyżej cytowanych interpretacjach, ale również Naczelny Sąd Administracyjny, który w wyroku z dnia 11 kwietnia 2014 r. (sygn. akt I FSK 702/13) stwierdził, że wysokość stawki podatku VAT determinuje charakter lokalu w momencie jego sprzedaży, a nie późniejszy sposób jego wykorzystania przez nabywcę.

Zatem w świetle powyższych interpretacji i orzeczeń, warunkiem uznania, że opisane w sprawie budynki rekreacji indywidualnej stanowią budynki mieszkalne stałego zamieszkania, jest ustalenie, że budynki te są przeznaczone (przystosowane) do całorocznego, a nie jedynie sezonowego (letniego) zamieszkania. Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowe budynki (w tym lokale) są przeznaczone (przystosowane) do całorocznego, a nie jedynie sezonowego (letniego) zamieszkania, z uwagi na ich konstrukcję, wyposażenie oraz pozostałe parametry techniczne. Budynki te posiadają bowiem tradycyjną konstrukcję murowaną z dachami pokrytymi dachówką oraz wyposażone są w pomieszczenia charakterystyczne dla obiektów mieszkalnych stałego zamieszkania (pokoje, przedpokój, kuchnia, łazienka). Ponadto, przedmiotowe budynki (w tym lokale) wyposażone są w instalację grzewczą-elektryczną z grzejnikami w pokojach i matami grzewczymi w łazienkach, a także posiadają dostęp do kanalizacji (odprowadzanie ścieków), bieżącej wody oraz energii elektrycznej. Omawiane budynki i lokale sprzedawane będą w stanie wykończonym (bez mebli). W związku z powyższym, opisane w sprawie budynki należy, zdaniem Wnioskodawcy, zakwalifikować jako budynki mieszkalne stałego zamieszkania.

Dodatkowo, w powołanym wyżej wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 kwietnia 2014 r. (sygn. akt I FSK 702/13), Sąd wskazał, że charakter lokali będących przedmiotem dostaw powinno się ustalać między innymi przy uwzględnieniu dokumentacji budowlano-inwestycyjnej.

Odnosząc powyższe stwierdzenie do stanu sprawy zawartego w niniejszym wniosku, należy zauważyć, że dla inwestycji obejmującej przedmiotowe budynki rekreacji indywidualnej (domy letniskowe) wydana została ostateczna decyzja ustalająca warunki zabudowy, z której wynika, że na analizowanym obszarze (obejmującym teren nieruchomości, na której realizowana jest inwestycja, wraz z terenem przyległym) dominuje zabudowa mieszkaniowa o charakterze rekreacyjnym – przede wszystkim domy rekreacji indywidualnej. Z powyższej decyzji wynika zatem, że budynki usytuowane na analizowanym obszarze, pomimo że mają charakter rekreacyjny (podobnie jak przedmiotowe budynki), stanowią zabudowę mieszkaniową, a więc są budynkami mieszkalnymi.

Ponadto na podstawie decyzji o warunkach zabudowy, dla inwestycji wydana została ostateczna decyzja o pozwoleniu na budowę zatwierdzająca projekt budowlany, z którego wynika kwalifikacja budynków objętych inwestycją do kategorii III (inne niewielkie budynki, jak: domy letniskowe) określonej w załączniku do ustawy z dnia 7 lipca 1994 r., Prawo budowlane, a także klasyfikacja tych budynków według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11 PKOB, co oznacza, że są to budynki mieszkalne.

Reasumując, analiza powołanych wyżej przepisów prawa podatkowego prowadzi do wniosku, że warunkiem zastosowania stawki podatku VAT, o której mowa w art. 41 ust. 2 ustawy o VAT, wynoszącej na dzień niniejszego wniosku 8%, jest spełnienie łącznie dwóch przesłanek:

• po pierwsze – zakres wykonywanych czynności musi dotyczyć dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części,
• po drugie – obiekty budowlane lub ich części, których dotyczą ww. czynności, muszą być zaliczane do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.
  
  

Z daniem Wnioskodawcy, obie ww. przesłanki są spełnione w sprawie objętej niniejszym wnioskiem. Po pierwsze, planowana przez Wnioskodawcę sprzedaż budynków i lokali mieści się w wymaganym zakresie czynności (tj. dostawa). Po drugie, planowana przez Wnioskodawcę sprzedaż dotyczyć będzie obiektów budowlanych (tj. budynków) oraz ich części (tj. lokali), które zaliczane są do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, z następujących względów:

1. budynki te stanowią obiekty budownictwa mieszkaniowego (o czym poniżej), natomiast przedmiotowe lokale stanowią części tych obiektów niebędące lokalami użytkowymi (o czym poniżej); oraz
2. powierzchnia użytkowa tych budynków nie przekracza 300 m², a powierzchnia użytkowa przedmiotowych lokali nie przekracza 150 m².
   
   

Z kolei, kwalifikacja przedmiotowych budynków jako obiektów budownictwa mieszkaniowego (oraz lokali w tych budynkach jako części obiektów budownictwa mieszkaniowego) wynika z następujących okoliczności:

1. są to budynki mieszkalne sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11, bowiem budynki jedno-lokalowe sklasyfikowane są w PKOB w klasie 1110, natomiast budynki dwu-lokalowe sklasyfikowane są w PKOB w klasie 1110 lub w klasie 1121, a ww. klasy mieszczą się w dziale 11 PKOB oraz
2. są to budynki mieszkalne stałego zamieszkania, bowiem są one przeznaczone do całorocznego (a nie jedynie sezonowego zamieszkania) oraz posiadają one właściwe parametry zapewniające możliwość stałego ich zamieszkania (tj. nie tylko w okresie letnim, ale o każdej porze roku bez względu na warunki pogodowe), a ich mieszkalny charakter potwierdza dodatkowo treść dokumentacji budowlano-inwestycyjnej (o czym była mowa powyżej).
   
   

W związku z powyższym, z uwagi na to, że przedmiotem planowanych przez Wnioskodawcę transakcji jest sprzedaż (a więc dostawa) budynków będących obiektami budowlanymi (oraz lokali stanowiących ich części), które zaliczają się do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, do ww. transakcji powinna mieć, zdaniem Wnioskodawcy, zastosowanie stawka podatku VAT, o której mowa w art. 41 ust. 2 ustawy o VAT, wynosząca na dzień niniejszego wniosku 8% (stosownie do art. 146a pkt 2 ustawy o VAT).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, jako dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, jako świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Przez towary, zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Należy zaznaczyć, że zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

I tak, w świetle art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem art. 12 i art. 114 ust. 1.

Przy czym w myśl art. 146a pkt 1 i pkt 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%,
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.
   
   

Ponadto, zgodnie z art. 41 ust. 12 ustawy, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym, zgodnie z art. 41 ust. 12a ustawy, rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Przepis art. 41 ust. 12b ustawy stanowi, że do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²,
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².
   
   

W przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b, stawkę podatku o której mowa w ust. 2, zgodnie z art. 41 ust. 12c, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej się do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

Definicję obiektów budownictwa mieszkaniowego zawiera art. 2 pkt 12 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Jak wynika z powołanych wyżej przepisów, ustawa o podatku od towarów i usług, poprzez podanie klasyfikacji budynków mieszkalnych, odwołuje się do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, która stanowi usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych. Zatem, dla celów VAT stosuje się przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 z późn. zm.).

Zgodnie z ww. rozporządzeniem, zdefiniowano w nim m.in. pojęcia takie jak:

1. obiekty budowlane – to konstrukcje połączone z gruntem w sposób trwały, wykonane z materiałów budowlanych i elementów składowych, będące wynikiem prac budowlanych,
2. budynki – to zadaszone obiekty budowlane wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych, przystosowane do przebywania ludzi, zwierząt lub ochrony przedmiotów.
   
   

Do budynków sklasyfikowanych w dziale 11, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy zalicza się:

• budynki mieszkalne jednorodzinne (PKOB 111);
• budynki o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe (PKOB 112);
• budynki zbiorowego zamieszkania (PKOB 113).
  
  

W grupie 111 mieści się klasa: 1110 – budynki mieszkalne jednorodzinne, z kolei w grupie 112 sklasyfikowane są klasy: 1121 – budynki o dwóch mieszkaniach, 1122 – budynki o trzech i więcej mieszkaniach.

Wskazać także należy, że w myśl zapisów Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych pod symbolem PKOB 111 zaklasyfikowano „budynki mieszkalne jednorodzinne”. Klasa ta obejmuje także: pawilony, wille, domki wypoczynkowe, leśniczówki, domy mieszkalne w gospodarstwach rolnych (bez budynków gospodarstw rolnych), rezydencje wiejskie, domy letnie, itp., a także domy bliźniacze lub szeregowe, w których każde mieszkanie ma swoje własne wejście z poziomu gruntu.

Z kolei, pod symbolem 112 zaklasyfikowano „budynki o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe”. Klasa ta obejmuje: budynki samodzielne, domy bliźniacze lub szeregowe o dwóch mieszkaniach, budynki mieszkalne pozostałe, takie jak: budynki mieszkalne, o trzech i więcej mieszkaniach.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca realizuje w miejscowości nadmorskiej inwestycję polegającą na budowie zespołu (osiedla) budynków rekreacji indywidualnej (domów letniskowych) w zabudowie wolnostojącej sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11 (budynki mieszkalne), na który to zespół składają się obiekty jedno-lokalowe sklasyfikowane w PKOB w klasie 1110 (budynki mieszkalne jednorodzinne) oraz obiekty dwu-lokalowe sklasyfikowane w PKOB w klasie 1110 (budynki mieszkalne jednorodzinne) lub w klasie 1121 (budynki o dwóch mieszkaniach). Wszystkie budynki są dwukondygnacyjne i posiadają tradycyjną konstrukcję murowaną z dachami pokrytymi dachówką. Powierzchnia użytkowa budynków jedno-lokalowych nie przekracza 300 m^², a powierzchnia użytkowa lokali w budynkach dwu-lokalowych nie przekracza 150 m^². Cała powierzchnia użytkowa budynków lokali przeznaczona jest do wykorzystania na cele mieszkalne. Budynki i lokale wyposażone są w pomieszczenia charakterystyczne dla obiektów mieszkalnych stałego zamieszkania (pokoje, przedpokój, kuchnia, łazienka). Ponadto, budynki (w tym lokale) wyposażone są w instalację grzewczą-elektryczną z grzejnikami w pokojach i matami grzewczymi w łazienkach, a także posiadają dostęp do kanalizacji (odprowadzanie ścieków), bieżącej wody oraz energii elektrycznej. Opisane powyżej parametry budynków i lokali zapewniają możliwość ich stałego zamieszkania (nie tylko w okresie letnim, ale o każdej porze roku bez względu na warunki pogodowe).

Przy tak przedstawionym opisie sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwości dotyczące stawki podatku od towarów i usług, jaką należy zastosować przy sprzedaży ww. budynków oraz lokali.

Analiza powołanych wyżej przepisów prawa podatkowego prowadzi do wniosku, że warunkiem zastosowania 8% stawki, na podstawie art. 41 ust. 12 ustawy, jest spełnione dwóch przesłanek. Po pierwsze zakres wykonywanych czynności musi dotyczyć budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji budynków lub ich dostawy. Po drugie, budynki lub ich części, których dotyczą ww. czynności, muszą być zaliczane do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Niespełnienie chociażby jednej z ww. przesłanek powoduje, że transakcja nie może korzystać z preferencyjnej, 8% stawki podatku.

Zatem w przypadku, gdy przedmiotem dostawy są domy mieszkalne, czy letniskowe stałego zamieszkania spełniające definicję obiektów budownictwa mieszkaniowego, wówczas dla dostawy takich obiektów ma zastosowanie 8% stawka podatku VAT.

Wskazać także należy, że z uwagi na to, że obniżone stawki podatku mają charakter wyjątkowy, winny mieć zastosowanie do towarów i usług wskazanych wprost przez ustawodawcę w ustawie o podatku od towarów i usług lub w przepisach wykonawczych do tej ustawy.

Z opisu sprawy jednoznacznie wynika, że przedmiotem planowanej transakcji będzie zespół budynków rekreacji indywidualnej (domki letniskowe – w zabudowie wolnostojącej sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11 – budynki mieszkalne, na który to zespół składają się obiekty jedno-lokalowe sklasyfikowane w PKOB w klasie 1110 (budynki mieszkalne jednorodzinne) oraz obiekty dwu-lokalowe sklasyfikowane w PKOB w klasie 1110 (budynki mieszkalne jednorodzinne) lub w klasie 1121 (budynki o dwóch mieszkaniach), spełniający definicję obiektów budownictwa mieszkaniowego zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Opisany zespół budynków przeznaczony jest bowiem do całorocznego (a nie jedynie sezonowego) zamieszkania oraz posiada właściwe parametry zapewniające możliwość stałego ich zamieszkania (tj. nie tylko w okresie letnim, ale o każdej porze roku bez względu na warunki pogodowe).

Biorąc zatem powołane przepisy w kontekście przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, że dla sprzedaży ww. zespołu budynków rekreacji indywidualnej, który zapewnia możliwość stałego zamieszkania, i który zaliczany jest do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, zastosowanie będzie miała preferencyjna stawka podatku w wysokości 8%.

Podsumowując, do sprzedaży budynków oraz lokali w budynkach opisanych w sprawie, sklasyfikowanych – jak wskazał Wnioskodawca – w dziale PKOB 11 i zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, należy zastosować 8% stawkę podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Podkreślić należy, że kwestie dotyczące zaklasyfikowania budynków rekreacji indywidualnej (domów letniskowych) do właściwego grupowania statystycznego, nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Stosownie bowiem do pkt 1 Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zgodnie z zasadami metodycznymi klasyfikacji zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby, usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniem Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Z uwagi na przywołane uregulowania oraz w związku z faktem, że organy podatkowe nie są właściwe do klasyfikowania wyrobów i usług, a dla prawidłowego określenia stawki podatku VAT niezbędne jest zaklasyfikowanie zespołu budynków będących przedmiotem wniosku do właściwego grupowania statystycznego PKOB, obowiązek ten spoczywa na Wnioskodawcy.

Zauważyć ponadto należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zatem tut. Organ wydając niniejszą interpretację oparł się przede wszystkim o informacje wskazane przez Wnioskodawcę, w szczególności, że budynki i lokale opisane w sprawie sklasyfikowane są w dziale 11 PKOB oraz, że budynki i lokale te zapewniają możliwość stałego zamieszkania. Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.