INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 14.02.2012 r. (data wpływu 15.02.2012 r.) uzupełnione pismem z dnia 23.04.2012 r. (data nadania 25.04.2012 r., data wpływu 30.04.2012 r.) na wezwanie z dnia 17.04.2012 r. (data nadania 17.04.2012 r., data doręczenia 19.04.2012 r. ) Nr IPPB4/415-143/12-2/JK3 o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odszkodowania dotyczącego roszczeń ze stosunku pracy -jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15.02.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odszkodowania dotyczącego roszczeń ze stosunku pracy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Pan R. W. zatrudniony był w Instytucie od dnia 1 marca 1996 r. na stanowisku zastępcy dyrektora ds. finansowo-administracyjnych z wynagrodzeniem zasadniczym 2.200,00 (dwa tysiące dwieście) złotych brutto plus 20% dodatku stażowego od wynagrodzenia zasadniczego - tj. 20% - czyli łącznie: 2.640,00 zł. (dwa tysiące sześćset czterdzieści) złotych brutto. W okresie od 20 grudnia 1996 r. do 8 czerwca 2006 r. kierował jako - kierownik lub dyrektor - Instytutem. W okresie od 1 listopada 2003 r. do 30 czerwca 2004 r. otrzymywał wynagrodzenie w wysokości 6.500,00 (sześć tysięcy pięćset) złotych brutto bez dodatku stażowego za wysługę lat (które zgodnie z pismem Ministerstwa Gospodarki i Pracy z dnia 8 lipca 2004 r. przysługiwało).

Po odwołaniu (przez Ministra Gospodarki) z funkcji dyrektora Instytutu z dniem 9 czerwca 2006 r. - od 10 czerwca 2006 r. Pan R. W. powrócił na wcześniej zajmowane stanowisko zastępcy dyrektora ds. finansowo- administracyjnych. Także uposażenie zostało zmniejszone z ostatnio otrzymywanego 9.600,00 (dziewięć tysięcy sześćset) złotych brutto do wysokości otrzymywanej na stanowisku z-cy dyrektora ds. administracyjno - finansowych - zgodnie z obowiązującym w Instytucie regulaminem wynagradzania tj. do wysokości 2.640,00 zł. (dwa tysiące sześćset czterdzieści) złotych brutto.

Pan R. W. wniósł do Sądu Rejonowego Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych pozew - o zapłatę wynagrodzenia za pracę w którym domagał się: wypłaty zaległego wynagrodzenia za m-ce: lipiec, sierpień i wrzesień 2006 r.; ustalenia prawidłowej podstawy do ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy, wyrównania wysokości wypłaconego zasiłku za czas choroby (obliczonego od podstawy 9.600,00 zł, a nie 2.640,00 zł.) oraz wypłaty zaległego dodatku stażowego za okres od 1 listopada 2003 r. do 30 czerwca 2004 r.

Instytut (Wnioskodawca) w dniu 4 kwietnia 2011 r. przed Sądem Okręgowym Wydział Pracy zawarł ugodę z byłym pracownikiem Panem R. W., w wyniku której miał zapłacić 43.000,00 (czterdzieści trzy tysiące) złotych tytułem odszkodowania dotyczącego roszczeń ze stosunku pracy. Spłata uiszczona została w ratach po 5.000,00 (pięć tysięcy) złotych i ostatnia 3.000,00 (trzy tysiące) złotych. Na łączną kwotę 43.000,00 zł. składają się należności z tytułu: wyrównania zasiłku za czas choroby, niewypłaconego należnego dodatku stażowego, niewypłaconego zaległego wynagrodzenia (za 3 m-ce), dopłaty z tytułu nieprawidłowo obliczonego ekwiwalentu za urlop oraz nieprawidłowo obliczonej odprawy pieniężnej (obliczone od zaniżonej wysokości wynagrodzenia zasadniczego). Wszystkie kwoty z ww. tytułów zawarte w podpisanej ugodzie ustalone zostały w wysokości brutto bez należnych odsetek (całość zobowiązania Instytutu wobec Pana R. W. wynosiła 45,395,36 zł. - zaproponowano ugodę w wysokości 43.000,00 zł. - na co obydwie strony wyraziły zgodę). Od wypłaty rat „należności” zakwalifikowanych jako przychody ze stosunku pracy (określone w przepisie art. 12 ust. 1 ww. ustawy), Instytut jako płatnik naliczył i pobrał zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych, zgodnie z zasadami podanymi w art. 31 i 32 ww. ustawy.

W dniu 4 sierpnia 2011 r. do Instytutu wpłynęło pismo, w którym Pan R. W. powołując się na zapis Rozdziału 3, pkt 1, ppkt. 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. z późn. zm. zakwestionował fakt naliczania i pobierania zaliczki na podatek dochodowy stwierdzając, iż odszkodowanie zawarte w formie ugody sądowej zwolnione jest w pełni z podatku dochodowego.

W dniu 1.02.2012 r. Pan R. W. zwrócił się ponownie do Instytutu o zwrot pobranych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych pobranych od wypłacanych rat z zawartej ugody. Za 2011 r. Panu R. W. wystawiona została PIT-11 - „Informacja o dochodach i pobranych zaliczkach na podatek dochodowy”, w której wykazana została pełna kwota dokonanych w 2011 r. wypłat oraz pobranych zaliczek na podatek dochodowy w 2011 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy słusznie postąpiono naliczając i odprowadzając zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłaconego na podstawie ugody sądowej odszkodowania...

Zdaniem Wnioskodawcy, pobranie zaliczki na podatek dochodowy było zasadne, gdyż zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującą się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 12 ust 1 powołanej wyżej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej, spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenie zasadnicze, wynagrodzenie za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone przez pracownika, jak również wartość Innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów. Zdaniem Wnioskodawcy pobranie i odprowadzenie zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłacanych rat ugody było prawidłowe, gdyż wypłacona byłemu pracownikowi - w wyniku ugody sądowej kwota dotycząca zaspokojenia roszczeń pracowniczych (m. innymi: wyrównanie zasiłku chorobowego, wypłata dodatku stażowego, dopłata ekwiwalentu za urlop oraz odprawy pieniężnej, wypłata zaległego wynagrodzenia) nie jest wolna od podatku dochodowego. Zdaniem Wnioskodawcy wypłacona byłemu pracownikowi kwota odszkodowania wynikająca z zawartej ugody sądowej nie jest „typowym” odszkodowaniem wynikającym z przepisów odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, jak też w tym przypadku nie znajdzie zastosowania przepis art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy zgodnie z którym zwolnienie nie ma zastosowania do odszkodowań dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Zdaniem Wnioskodawcy dokonywane wypłaty na rzecz Pana R. W. należne z tytułu wyrównania zasiłku za czas choroby, niewypłaconego należnego dodatku stażowego, niewypłaconego zaległego wynagrodzenia (za 3 m-ce), nieprawidłowo obliczonego ekwiwalentu za urlop oraz nieprawidłowo obliczonej odprawy pieniężnej (biorąc za podstawę zaniżoną kwotę wynagrodzenia zasadniczego) - podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, gdyż stanowią zaległe należności z tytułu wiążącej wcześniej obydwie strony umowy o pracę i są następstwem nieprawidłowych wyliczeń – tj. są zaspokojeniem roszczeń pracowniczych w postaci wypłaty zaległego wynagrodzenia, a nie odszkodowaniem i zgodnie z art. 31 ww. ustawy na Instytucie ciążył obowiązek pobrania i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Stosownie do regulacji art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, wolne od podatku są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn nie dotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Należy jednak zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 3 objęte są tylko odszkodowania, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Oznacza to, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa.

Jeżeli wysokość lub zasady ustalania otrzymanego odszkodowania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas odszkodowanie takie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a i b ustawy.

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, wolnymi od podatku są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Z przestawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że w dniu 04.04.2011 r. Instytut (Wnioskodawca) zawarł ugodę z byłym pracownikiem, w wyniku której miał zapłacić 43.000,00 złotych tytułem odszkodowania dotyczącego roszczeń ze stosunku pracy. Spłata uiszczona została w ratach po 5.000,00 złotych i ostatnia 3.000,00 złotych. Na łączną kwotę 43.000,00 zł składają się należności z tytułu: wyrównania zasiłku za czas choroby, niewypłaconego należnego dodatku stażowego, niewypłaconego zaległego wynagrodzenia (za 3 m-ce), dopłaty z tytułu nieprawidłowo obliczonego ekwiwalentu za urlop oraz nieprawidłowo obliczonej odprawy pieniężnej (obliczone od zaniżonej wysokości wynagrodzenia zasadniczego). Wszystkie kwoty z ww. tytułów zawarte w podpisanej ugodzie ustalone zostały w wysokości brutto bez należnych odsetek. Od wypłaty rat „należności” zakwalifikowanych jako przychody ze stosunku pracy (określone w przepisie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) Instytut jako płatnik naliczył i pobrał zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych, zgodnie z zasadami podanymi w art. 31 i 32 ww. ustawy.

Biorąc pod uwagę przywołane powyżej przepisy prawa podatkowego, tut. organ podatkowy stwierdza, że wypłata byłemu pracownikowi wyrównania zasiłku za czas choroby, niewypłaconego należnego dodatku stażowego, niewypłaconego zaległego wynagrodzenia (za 3 m-ce), dopłaty z tytułu nieprawidłowo obliczonego ekwiwalentu za urlop oraz nieprawidłowo obliczonej odprawy pieniężnej (obliczone od zaniżonej wysokości wynagrodzenia zasadniczego) w oparciu o zawartą pomiędzy stronami ugodę, nie ma charakteru odszkodowawczego.

Nie są one związane z wystąpieniem u byłego pracownika szkody, lecz stanowią należne pracownikowi od pracodawcy świadczenia.

Zatem wypłacona pracownikowi – w wyniku ugody – kwota dotycząca zaspokojenia roszczeń pracowniczych stanowiła w rzeczywistości wypłatę z tytułu wyrównania zasiłku za czas choroby, niewypłaconego należnego dodatku stażowego, niewypłaconego zaległego wynagrodzenia (za 3 m-ce), dopłaty z tytułu nieprawidłowo obliczonego ekwiwalentu za urlop oraz nieprawidłowo obliczonej odprawy pieniężnej (obliczone od zaniżonej wysokości wynagrodzenia zasadniczego), a nie odszkodowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 lub 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Była to wypłata zaległych należności z tytułu łączącego pracownika z byłym pracodawcą – stosunku pracy. W tym wypadku bez znaczenia pozostaje fakt, iż realizacja tych należności nastąpiła na podstawie ugody.

Ponieważ wypłacona kwota z tytułu ugodowego zaspokojenia roszczeń podlega opodatkowaniu, na Instytucie, jako na płatniku podatku dochodowego ciążył obowiązek pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Przepis art. 31 ww. ustawy stanowi, że osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Na mocy art. 32 ust. 2 ww. ustawy, za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 lub 3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b) lub pkt 2a.

Reasumując należy stwierdzić, iż z uwagi na to, że wypłacona byłemu pracownikowi kwota z tytułu wyrównania zasiłku za czas choroby, niewypłaconego należnego dodatku stażowego, niewypłaconego zaległego wynagrodzenia (za 3 m-ce), dopłaty z tytułu nieprawidłowo obliczonego ekwiwalentu za urlop oraz nieprawidłowo obliczonej odprawy pieniężnej (obliczone od zaniżonej wysokości wynagrodzenia zasadniczego), wynikająca z zawartej ugody, nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania w oparciu o przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 oraz art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wobec powyższego, wypłacona przez Instytut kwota z tytułu ugodowego zaspokojenia roszczeń pracowniczych stanowiła przychód i zgodnie z zasadami podanymi w art. 31 i art. 32 ww. ustawy na Wnioskodawcy ciążył obowiązek prawidłowego pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.